We ontbeten met warme choco of koffie en ik belde dan een taxi (we kregen de dag eerder een kaartje) om ons naar het busstation te laten voeren. Daar vonden we rap de halte waar de bussen van Eurolines moesten aankomen. Deze keer was de vertraging niet zo ruim, het was een comfortabele, Spaanse bus die ons tot Palencia bracht. Daar moesten we dus weer overstappen, we hadden tijd voor een pauze, die we verbrachten met iets te drinken en de winkels af te speuren. Bus 31 moest ons terug brengen naar Gent Dampoort, het was ook een Spaanse bus maar de prutsfilm van Amerikaanse makelij had Portugese onderschriften. We keken dus liever naar buiten. ’s Avonds hadden we meer te kijken in Baskenland dan op de heenreis, we bleven zelfs staan, ik denk in Vitoria-Gasteiz, blijkbaar had iemand een kras gemaakt op de bus. Op de duur kwam de bus, die wij in Palencia moesten verlaten, zelfs aan en reed even voor ons. We hadden nog een stop voor middernacht in een Baskisch dorp, maar we lieten de Patxaran deze keer in de fles, we bezochten enkel de sanitaire installatie. In Lille moest ook weer gestopt worden, ergens in de buurt van Kortrijk hadden we nog een halte om iets te eten, ik moest het laatste stuk pizza buiten op eten, omdat ik er zo lang moest op wachten, maar ik wist al dat de chauffeurs buiten nog een sigaretje zouden opsteken.

Toen we dan eindelijk in Gent terug kwamen, stond Mark ons al op te wachten en was zo lief om mij in Wetteren aan het station af te zetten. Daar had ik gelukkig niet te lijden onder een protestactie van treinbegeleiders (er zou te weinig werkvolk zijn in Dendermonde, en dat moeten de klanten natuurlijk uitzweten).

Ik ben al niet religieus geïnspireerd en deze pelgrimstocht was misschien iets te kort (en de etappes iets te lang) om toch wat inspiratie op te doen. Mochten we dit overdoen, dan hebben we wat meer tijd nodig dan anderhalve week en willen we de etappes wat korter houden, zo komen we ook iets vroeger in de pelgrimsherbergen aan.

Interessante links:

Het Vlaams Genootschap van Santiago de Compostela: http://www.compostelagenootschap.be/

Een Spaanse uitgebreide gids over de verschillende Camino’s, hier een link naar de Camino Francés: http://caminodesantiago.consumer.es/los-caminos-de-santiago/frances/

Mijn fotoalbum: http://picasaweb.google.be/helgavds/Pelgrimstocht

31-05-2010 om 00:00 geschreven door Helga

Omdat Annemie geen armbanduurwerk had en er al vroeg rumoer was, wekte ze mij ook, het was toen net 5 uur voorbij. We ontbeten en toen we klaar waren, vertrokken we, niet als enigen. Weldra bereikten wij een bos, dus haalde ik mijn zaklamp uit en dat was echt nodig, want het was geen sinecure de wegwijzers te zien. Zelfs andere pelgrims moesten op hun stappen terugkeren. Gelukkig begon de dag weldra te krieken zodat ik na zowat een half uur mijn zaklamp kon wegbergen. Ineens waren er geen sokkels meer met afstanden, maar nog wel duidelijke wegwijzers, dat bevestigt dus ons vermoeden dat de afstanden die er op staan, niet kloppen (ik denk dat ze tellen tot de stadsgrens, reken er dus 5 km bij). We naderden ons einddoel zienderogen, dat bleek aan de luchthaven, de Tv-studio’s van eerst TV Galicia en dan RTVE (zender die ik “dankzij” Telenet hier niet meer ontvang…). Nadien bereikten we Monte do Gozo, de laatste helling van onze tocht. Daar was het ook behoorlijk druk, men kan er tevens overnachten, en er is een camping. Maar wij hadden enkel een stempel voor ons boekje gewild, en toen we die helling over waren, kon ik het niet laten een vreugdekreet te slaken. We waren er nog niet, maar ’t scheelde niet zo veel meer. Het bord van Santiago (te vergelijken met ons verkeersbord voor bebouwde kom) staat op een brug, maar het duurde toch nog een tijdje, we moesten eerst de helft van de stad door tot we aan de kathedraal kwamen. Voilà, we waren er, onze pelgrimstocht was beëindigd.

We gingen dan naar de dienst voor de pelgrims in een straat nabij de kathedraal, daar kregen we onze eindstempel maar ook een bewijs, in het Latijn opgesteld, dat we de pelgrimstocht gedaan hadden (men wilde nog wel weten of we onderweg geen bus genomen hadden). Dan gingen we onze rugzak (zonder wandelstokken) in bewaring geven voor 1 EUR, want met rugzak mocht men de kathedraal niet binnen. We gingen eerst naar het toerismebureau, waar men ons verzekerde dat de openbare pelgrimsherberg, in een gebouw van het klein seminarie (Seminar Menor), nog plaats genoeg had, en men toonde ons op een stadsplan hoe we er moesten geraken. Maar eerst gingen we naar de kerkdienst, die volledig in het Spaans was, behalve dat een Duitse ook een woordje mocht plaatsen voor Duitse pelgrims. Het moment suprême, na het uitdelen van de communie (zodat wij wat konden opschuiven voor een beter zicht), was natuurlijk het bewieroken van de pelgrims en andere aanwezigen, dat wierookvat is zo groot en zwaar dat het aan een dik touw hangt waaraan wordt getrokken door twee of drie mensen, zo zwiert dat vat over en weer, tot bijna aan de gewelven. Na de dienst gingen we navragen waar we het beeld van Sint Jacob vonden om te omhelzen, maar daarvoor stond steeds een lange file, en wij hadden al genoeg op onze voeten gestaan, we hadden geen zin in die file. In de kathedraal zelf staat wel nog een beeld van Sint Jacob op zijn paard, dat was toen hij de Moren verjoeg (in het Spaans: Santiago Matamoros). Waarschijnlijk is het daarom dat wij in de stad geen gehoofddoekte moslims zagen...

Daarop gingen we ons verblijf zoeken, dat ligt een eindje verder en we konden enkele trappen bestijgen. Maar het was de moeite waard, al moesten we ook daar weer wachten tot we aan de beurt waren. We moesten dan naar de hoogste verdieping, de derde, zonder lift dus met de trappen. Maar we mochten in de derde rij, waar geen vierde rij rechtover stond, daar waren alleen ramen die uitgaven op een fraai onderhouden binnentuintje. Ook nu hadden we een kast voor onze bagage en, voor het eerst, geen stapelbedden, dus Annemie moest geen trapje meer op (dat deed ze liever dan het onderstel van een bed boven haar te zien). Hier was in de ruime keuken wel genoeg kookgerief maar voor onze laatste dag gingen we op restaurant. Het werd een Italiaans restaurant met een ruime keuze aan pastabereidingen. We gingen ook enkele souvenirwinkels langs voor een T-shirt en enkele aandenkens, in een gespecialiseerde winkel kochten we flessen Orujo, en we waren zo bepakt, dat we een taxi terug namen. Terug in de herberg dronken we in de kelder, waar de keuken is, alsook de eetzaal maar tevens een winkeltje, warme chocolade uit de koffiemachine, voor amper 60 cent. Slapen deden wij natuurlijk heerlijk.

Mijn fotoalbum: http://picasaweb.google.be/helgavds/Pelgrimstocht

30-05-2010 om 00:00 geschreven door Helga

Bij het verlaten van de bedrijfshal moesten we zoeken naar een wegwijzer, we keerden terug op onze stappen van de dag voordien om daar dan de aansluiting te vinden. Voor pelgrims die nog in die container overnachten: je moet aansluiting zoeken tot de N-547, zijnde de Avenida de Lugo, aan de kapel van Sint Rochus (capilla de San Roque, mocht je er de weg moeten vragen) zijn wegwijzers. Het profiel van de etappe ging verder traag omlaag, we passeerden weer veel dorpen zoals Rio (ik waande me al in Brazilië…), maar Arzúa is wat groter, en daar hielden wij een koffiepauze. Daar hadden we een babbel met een Vlaamse fietsende pelgrim, die fietsers zagen wij weinig, meestal waren het mountainbikers die zowat dezelfde paden volgden als wij. We stapten dan op tot Salceda, om daar onze middagpauze te houden. Om 15.20 uur waren we al in de openbare herberg met keuken, en hier was wel wat kookgerief, misschien niet genoeg voor het aantal gasten, maar toch al meer dan niets. Alleen wou het niet bij iedereen vlotten met de inductieplaten, wanneer er een druppel water op viel, viel het vuur ook uit en was het testen en proberen om weer een plaat warm te krijgen. We moesten natuurlijk eerst boodschappen doen en gingen onderweg nog een crème de Orujo drinken. Met de boodschappen en met het gedoe aan de kookplaten slaagde Annemie er toch in een groentebouillon te maken. We gingen dan weer een Orujo drinken, maar in een andere bar dichter bij de herberg. We sliepen alweer heerlijk, bovendien had elke pelgrim, behalve een bed, ook nog een kastje om zijn bagage op te bergen.

Mijn fotoalbum: http://picasaweb.google.be/helgavds/Pelgrimstocht

29-05-2010 om 00:00 geschreven door Helga

Toen we wakker werden, was er nog geen licht, om zowat 6 uur, dus moesten we alles op de tast doen (al had ik wel een zaklamp in mijn rugzak). Ook ontbijten moest in het duister, zelfs in de keuken was geen licht aan te steken, alleen wie dicht bij een hall zat, had wat licht van daar. Wij ontbeten dan in het licht van mijn zaklamp dat ik op tafel legde. Heeft Jacob soms zijn factuur niet betaald? We vertrokken dan maar, met het voornemen de uitgeverij van mijn wandelgids te verwittigen van deze eigenaardigheid.

De etappe van vandaag was iets korter dan die van gisteren en tot Palas del Rei (geen koninklijk paleis gezien, evenwel ) behoorlijk gemoedelijk, dus met weinig hellingen. Na Palas del Rei ging het zelfs geleidelijk neerwaarts. Onderweg passeerden wij dorpen en dorpjes zoals Serra de Ligonde (het hoogste punt van heden met 722 m) en Furelos, met een mooi bruggetje, tot in Melide. Daar merkten wij dat de openbare herberg inderdaad, zoals ons door een andere pelgrim verteld, nog steeds een provisorisch onderkomen is: containers in een bedrijfshal. In die containers stonden ook stapelbedden, maar deze zagen er uit als authentieke bedden die op elkaar staan, geen stapelbedden zoals je eerder in een jeugdherberg verwacht en zoals ze waren voor ons tot in Melide. Toen we ons aanmelden voor de inschrijving, was de medewerkster blijkbaar in een slecht humeur, als zo’n mensen niet stressbestendig zijn, moeten ze die niet aanvaarden als vrijwilliger, ik moet ook op mijn tellen letten als bestuurslid van een wandelclub. Er was hier genoeg sanitair, apart voor vrouwen en mannen. Er was zelfs een keuken, maar ook nu weer: geen potten, pannen, bestek of servies. Doch Annemie vond wel een stenen pot, en die had ze gauw verstopt, we gingen dan winkelen en ze kocht het nodige, op twee adressen, voor een groentesoep. Terwijl ze stond te kokkerellen, kwam iemand vragen waar ze die gevonden had. Bleek dan dat die pot van hem was, maar we mochten hem verder gebruiken, als we hem nadien maar afgewassen aan de receptie wilden terug brengen. Intussen ging onze kleding te drogen aan rekken en over relingen, maar er was eigenlijk niet genoeg tijd daarvoor, ook al stonden die rekken in de zon. We gingen dan weer de stad in om een Orujo te proeven, dat moet een specialiteit van Gallicië zijn. De Creme de Orujo liep vlot binnen, de kruidenvariant evenzeer (maar ik had de indruk dat de inhoud al iets meer was, ondanks het ijsblokje). Maar de koffielikeur is zo zoet dat Annemie er enkel maar van nipt, het leek meer op cola dan op koffie met Orujo. Ik had dus een dubbele portie.

Mijn fotoalbum: http://picasaweb.google.be/helgavds/Pelgrimstocht

28-05-2010 om 00:00 geschreven door Helga

Na het ontbijt stapten we op naar Portomarín langs A Balsa, San Xil (we maakten de omweg naar het klooster van Samos niet), Alto de Ricabo (het hoogste punt van de dag met 900 m), Montán, Fontearcuda, Furela (waar een mooie brug is), Pintín, Calvor, Aguiada, San Mamede do Camino, Sarria, tot waar we een groene, heuvelrijke streek voor de voeten kregen, maar drastische stijgingen zoals gisteren kwamen gelukkig niet meer voor. Het ging verder langs As Paredes, Vilei, Barbadelo, Rente, Mercado da Serra, Leiman, Peruscallo, Cortiñas en Brea waar we onze middagpauze hielden. Intussen hadden we nog een corridoiro en ook begon het aftellen op betonnen sokkels, waar meestal zelfs nog een paar wandelschoenen staan. Omdat onze sandalen ook al sporen van slijtage vertoonden (Annemie heeft ene moeten repareren met een haakje van een neklint, ik kon het nog redden met een zool die aan de tip los kwam), maakten wij gelijkaardige plannen. Ook vandaag kregen we een omleiding wegens werken, maar deze was zo lang niet. In Portomarín, dat met de brug over het stuwmeer op Neumagen-Dhron aan de Moezel doet denken, vonden we de publieke herberg zeer nabij het centrum. Ook daar was wel een zeer grote keuken, maar zonder kookgerief. Is dat de mode in Gallicië? Dus moesten we opnieuw op restaurant, nadat we boodschappen deden voor de volgende dag. We bekeken ook enkele winkels want er is een lange straat waar je beschut tegen regen of zon in een “halve galerij” kan window shoppen. Omdat we ons niet méér wilden laden dan nodig, stelden we de koop van T-shirts uit tot in Santiago, hadden we geweten dat ze daar zo geen grappige T-shirts te koop hadden… We kozen tussen twee restaurants met menu, maar de bediening was niet oprecht vriendelijk. Waar we naderhand nog iets gingen drinken, was de bediening al veel vriendelijker, met een tapa zowel bij Miekes bruisend water als bij mijn glas wijn. Eens terug op de kamer van zes (nog een bed bleef vrij) zochten we naar een knop om het licht uit te schakelen, maar dat was er niet… Ik sliep al toen het licht algemeen werd uitgeschakeld (22.30 uur?).

Mijn fotoalbum: http://picasaweb.google.be/helgavds/Pelgrimstocht

27-05-2010 om 00:00 geschreven door Helga

Omdat we gisteren drie kilometer voorsprong genomen hadden, was het dus voor vandaag evenveel minder. Maar van recupereren was toch geen sprake. Na het ontbijt stapten we dan op via Ruitelán, waar we de verharde weg verliezen. Van daar begon het te regenen maar ook begon het te stijgen over onverharde, stenige paden. Tegen dat we het volgende dorp, La Faba, bereikten, was mijn bobijn al op. En we moesten nog blijven klimmen naar O Cebreiro, reeds in Gallicië dus, meer dan 600 m hoger dan Vega del Valcarce. Daar hielden we een koffiepauze, zo kon ik wat bekomen. We waren dan nog niet aan het hoogste punt, dat was op 1335 m hoogte in Alto do Poio, waar we ons middagmaal aten. Annemie had genoeg aan een stevige soep, ik at van mijn brood met jam bij een kop warme melk. Eigenlijk was dat bedoeld voor een decafeïne, waar men dus een kop warme melk voor krijgt met een zakje koffiepoeder en een zakje poedersuiker, maar die koffie interesseerde mij eigenlijk niet. Een kop warme melk zou zo groot niet zijn, dus liever loste ik het zo op. Na Alto do Poio ging het neerwaarts, via Fonfría, O Biduedo, Filloval, Pasantes en Ramil naar Triacastela. Daar zochten we naar de publieke herberg, we waren al wat te ver gelopen, vroegen een lokale bewoonster naar die herberg, waarop ze zei dat die waarschijnlijk al vol was. Maar een eind verder is een andere herberg waarvan ze zelfs de prijs kende, 7 EUR. We gingen een kijkje nemen en waren bijna ingeschreven, wanneer we die bewoonster de trap zagen afdalen. Van zo’n achterbaks gedrag moesten wij niet weten, dus we gingen weer buiten en vroegen aan een pelgrim of die de publieke herberg wist zijn. Zo kwamen we er ook maar daar bleek dat ze ginder zelfs geen keuken hadden… We moesten dus op restaurant, wat we deden na het betrekken van een nog vrije kamer van vier (twee stapelbedden) en een douche. We kozen daar een menu van drie gangen, waarvan het voorgerecht, een pastasalade het beste was. Het lamsvlees en de frieten waren te vet en het fruit (dessert) kwam uit blik.

Mijn fotoalbum: http://picasaweb.google.be/helgavds/Pelgrimstocht

26-05-2010 om 00:00 geschreven door Helga

Na het ontbijt verlieten we Ponferrada, gingen daarvoor zo ongeveer voor de helft rond het tempelierkasteel. Op weg naar Cacabelos moeten we ergens een wegwijzer gemist hebben (stond er iets voor geparkeerd?) en kwamen we op een variant terecht, zodat we via Carrecedo, waar een klooster staat, een flinke omweg gemaakt hadden. In Cacabelos zelf gingen we niet echt door het centrum maar langs de gewestweg was er niet veel bewegwijzering te zien en we vroegen soms bevestiging aan de lokale bevolking. Eens de stad uit begon het te regenen (het had eerder al gedruppeld, maar zonder veel erg). Langs de weg trokken we wat kersen, niet veel want de meeste waren nog niet rijp. We volgden dan een gewestweg van de autonome provincie langs de berm dat van het wegverkeer was afgescheiden door een betonnen muur van zowat een meter hoog. Meestal links van ons en soms rechts stroomde de Valcarce, het leek wel een bergbeek. In Pereje staken we de weg over voor een omleiding van ongeveer een kilometer, wellicht staat daar geen betonnen muurtje. Na dat ommetje keerden we terug naar die weg wat we later weer verlaten voor Trabadelo. In Villafranco del Bierzo (waar de Sint-Franciscuskerk staat), waar het weer regende, stopten we aan een pelgrimsherberg, denkende dat we daar iets zouden kunnen drinken, maar dat was niet de bedoeling, dus gingen we de stad in en aten daar ons middagmaal in een café. Toen we er weer vertrokken, scheen de zon en kon onze regenjas drogen. Toen we in Ambastemstas aankwamen, waar we wilden overnachten, bleek daar geen openbare pelgrimsherberg te zijn, we moesten nog drie kilometer verder tot Vega del Valcarce, waar de “Albergue Das Animas” staat. Daar werden we vriendelijk onthaald door de hospitalero die wellicht de vermoeidheid op ons gezicht zag. Na douche en boodschappen maakte Annemie een heerlijk groentestoofpotje, nadat wij ervan gegeten hadden, was er nog over, en de hospitalero (die eigenlijk zelf wou koken) at er ook smakelijk van. Hij vroeg dan het recept aan Annemie, hopelijk heeft hij er succes mee.  We gingen dan nog naar twee cafés, in het eerste was te veel lawaai, vandaar dat we verhuisden. In dat tweede café had men ook Leffe, maar ik hield me aan de Patxaran (wie weet staat die Leffe niet in de ijskast, en dat is me te koud).

Mijn fotoalbum: http://picasaweb.google.be/helgavds/Pelgrimstocht

25-05-2010 om 00:00 geschreven door Helga

Met nogal wat moeite kroop ik uit bed, in het duister naar de “sporten” zoeken aan het voeteneind is niet aan mij besteed… We gingen heden dus naar Ponferrada, en hadden voor mijn part de mooiste etappe voor de boeg. We stegen verder geleidelijk en via Fuente bereikten we Foncebadón. Van een van de twee Spanjaarden wisten we al dat hier 3 inwoners leefden, bij ons heet dat dan “twee man en een paardenkop”, maar toen we er aan kwamen, was er iets meer leven, natuurlijk door de pelgrims. Overigens was Ons Heer misschien al in Foncebadón gepasseerd maar de asfaltgieter niet, de straat was nog altijd “gelegd” met keien. We haalden een stempel in een pelgrimsherberg waar de hospitalero druk doende was een omelet te bakken, hij moest de stempel met kussen zoeken, stempelen mochten we zelf. We volgden een paadje in een decor dat mij aan de Pyreneeën deed denken, zo machtig mooi. Weldra bereikten we het IJzeren Kruis (Cruz del Ferro, precies 1500m boven zeespiegel) waar iedereen, wij dus ook, middels een steen zijn lasten achterlaat. Ik had er eentje uit mijn tuin (waar vroeger een ander gebouw stond) meegenomen en dat aan de top achtergelaten, zoals er dat zoveel deden. Nadien gingen we verder door het fraaie landschap en in Manjarín konden we ons laten trakteren op een gratis koffie aan een herberg met plaats voor 20 mensen en volgens mijn wandelgids niet echt proper. Er gingen ook Braziliaanse vlaggen en een spandoek met een URL-adres, http://www.caminhodosol.org/, een Portugees geschreven website over de Camino. We dronken onze koffie, haalden een stempel, keken wat rond en stapten dan op. We genoten verder van de natuur en hielden middagpauze in Molinaseca, voorbij El Acebo, de eerste gemeente in de regio Bierzo, en Riego de Ambrós. Aan de gemeentegrens van Ponferrada bleken we de wegwijzers voor de voetgangersweg gemist te hebben, we volgden de straat en maakten blijkbaar een omweg van 2 km. Meer in het centrum vonden we twee wegwijzers, ene voor de pelgrimsweg zelf en ene voor de pelgrimsherberg. Voor zo’n grote stad blijkt er maar ene te zijn, dan nog een openbare en bovendien een donativo, d.w.z. dat de pelgrim zelf beslist hoeveel hij wil betalen voor de overnachting en het gebruik van de faciliteiten, nl. de zeer grote (210 plaatsen, maar 250 in een heilig jaar, zoals 2010), een ruime parochieherberg “San Nicolás de Flüe”. Omdat we tot dan 4 of 5 EUR gaven voor een overnachting, schonken we ook nu 4 EUR. De man die de pelgrims inschreef had het druk en had wat last van stress, maar intussen kregen we een glas limonade aangeboden door een andere medewerker en een derde, met een Jamaicaanse hoofdbeharing, toonde ons de douches, de keuken en loodste ons naar de slaapzaal. Er waren nog stapelbedden en Annemie slaapt liever boven (heeft ze het onderste van een ander bed niet boven zich) en ik beneden (moet ik niet meer klauteren), dus we hadden ons rap geïnstalleerd. We gingen dan douchen, boodschappen doen, Annemie bakte een omelet met tomaten, we dronken er wijn bij. Om half acht was er een korte dienst in de kapel met pelgrimszegen door de gelegenheidspriester. In de kapel gaf hij elk een folder van vier bladzijden in zijn of gewenste taal (in het Nederlands is nog steeds geen voorzien). Tijdens die dienst werd gezongen, gebeden en een brandende kaars doorgegeven. Wie wou kon die kaars even vasthouden en iets zeggen, voordragen of zingen (ik vroeg gauw enkele gunsten ). Na de dienst gingen we nog wat in de tuin zitten en dan onze was van de draad halen.

Mijn fotoalbum: http://picasaweb.google.be/helgavds/Pelgrimstocht

24-05-2010 om 00:00 geschreven door Helga

We werden wakker zonder wekker gewoon omdat er nog pelgrims opstonden voor een volgende etappe, dus stonden we op, maakten ons en onze rugzak klaar, gingen ontbijten en vertrokken. We hadden het dorp nog niet lang verlaten of we konden de N-120 even verlaten via Villares de Órbigo en Santibáñez de Valdeiglesias door een landbouwgebied en met lage bergen, al zagen we links van ons wel de Picos de Europa met eeuwige sneeuw op de toppen. In Santibáñez de Valdeiglesias gingen we koffiepauze houden aan in een café waar nog rugzakken tegen de muur stonden. Het bleken de rugzakken van de drie Slovenen, en de voetbalfan liet me weten dat Inter gewonnen had met 0-2. We bereikten de N-weg opnieuw in Santo Toribio. Wanneer we Santibáñez de Valdeiglesias achter ons hadden gelaten, merkten we een pleisterplek voor pelgrims, met een kruis (daarop een índalo dat Annemie en mij herinnert aan onze vakantie bij Almería in Andaloesië) en een beeld, een vogelverschrikker, dat werd natuurlijk duchtig gefotografeerd. Nog wat later kwamen we aan het kruis van Santo Toribio, vanwaar we Astorga zagen liggen, dat vroeg natuurlijk ook om een foto. Maar voor we Astorga bereikten, trokken we nog door San Justo de la Vega. Nog voor we via een groot uitgevallen voetgangersbrug de spoorlijn (1 spoor) Palencia - La Coruña overgestoken waren, had ik (María del) Camino gebeld om te zeggen dat we er aan kwamen. Het duurde dan nog even voor we, via een plein met fonteintjes, een souvenirwinkel waar we in het Nederlands bediend werden (de uitbater heeft contacten met de dierkundefaculteit van de Universiteit Gent) en het gemeentehuis, de kathedraal met ernaast het bisschoppelijk paleis bereikten, daar zat Camino op een bankje op ons te wachten. We gingen dan iets drinken op een terras en ze belde een van haar zussen op, want Rosa en zij hadden ons zo vroeg niet verwacht. In afwachting op de jongere zus ging ik gauw naar ’t sanitair van de bar op welks terras we zaten, en toen ik terug was, was Rosa ook eindelijk aangekomen. Maar wij wilden eigenlijk wel verder, teneinde rond 15.30 à 16 uur in Rabanal aan te komen. Dus stapten we meteen op, en de zussen loodsten ons langs een kerk met veel mozaïek. Aanvankelijk liep Annemie iets voorop maar ik kon mijn pas niet langer inhouden, en de zussen liepen een klein eindje achterop, Camino kan zo rap niet stappen (Rosa heeft ook ooit de Camino afgelegd, vanaf Roncesvalles), dus aan een pleintje namen wij afscheid. We passeerden Ermita del Ecce Homo (een mooie kapel), Murias de Rechivaldo, en in Santa Catalina de Somoza hielden we middagmaal op een zonovergoten terras en begluurd door een hondje dat niet tot dat café hoorde. Langs El Ganso, met de kerk van Santiago, het kruis van oud-Rabanal bereikten we Rabanal del Camino (kwestie van niet te verwarren met Rabanal op het Portugese eiland Madeira ). De eerste pelgrimsherberg, weliswaar privaat, was al volzet, dus zochten we verder naar de openbare herberg, maar daar moesten we toch een paar keer naar vragen, het bevond zich dan aan een pleintje waar nog een private herberg staat. Overigens hebben we die dag geleidelijk een hoogteverschil overwonnen van 333 m. In de “Albergue Municipal Rabanal del Camino” moesten we een nummer aan een ringetje van een bed nemen en aan de hospitalero geven, terwijl we ons inschreven, maar die hospitalero was nergens te bespeuren. Dus namen we gewoon een bed in (beiden sliepen we op het bovenste bed), gingen douchen, winkelen en terwijl Annemie macaroni met kaas en ham maakte, zette ik haar en mijn groet op het Facebook-prikbord van haar Mark. We aten buiten in de tuin, dronken wijn en babbelden met een Canadese en twee Spanjaarden.

Mijn fotoalbum: http://picasaweb.google.be/helgavds/Pelgrimstocht

23-05-2010 om 00:00 geschreven door Helga

Dan reden we verder, mits enkele pauzes, door heel Frankrijk (via de periferie van Parijs) en door Baskenland tot Palencia op een parking wat bekend staat als internationaal overstapplaats van reizigers. Daar moest iedereen de bus verlaten, de bagage mocht blijven staan, voor het ontbijt. Wij wisten intussen al dat we bus 11 moesten hebben, maar die was er nog niet toen ons ontbijt op was. En toen hij er dan wel was en we onze plaatsen hadden ingenomen, moesten we toch wachten op de aansluitende bus, die zowat 2 uur vertraging had. Door die vertragingen kwamen we ook later dan verhoopt in León aan en we besloten, ook al om de N-120 te vermijden, daar de bus te nemen tot San Martín del Camino en van daar te beginnen stappen. De lijnbus stopte pal aan een pelgrimsherberg, “Albergue de San Martín del Camino”, dat afhangt van het gemeentebestuur van Santa Marina del Rey, en daar stapten wij dus uit. Intussen hadden wij vanuit de bus al gezien dat de pelgrimsweg erg goed aangegeven is met verschillende wegwijzers (zie foto’s), dus na het bekomen van onze eerste stempel in het boekje behorend tot onze geloofsbrief, en het opvullen van mijn drankfles, togen we op pad. We moesten nu evengoed de N-120 volgen, maar dat dan langs parallelle paden en enkel in de bebouwde kom naast de weg, maar dan op de stoep. We gingen meteen het kanaal van Páramo over en na Santa Marina del Rey y Villavante bereikten we het kanaal van Cerrajera. Weldra kruisten wij de provinciale weg in Puente de Órbigo bij de Santa María-kerk. Wanneer we bijna in Hospital del Órbigo aankwamen, mochten wij de mooie maar in restauratie zijnde brug van de “Passo Honroso” gebruiken om de Órbigo over te steken. Op die brug daagde Suero de Quiñones in 1434 elke ridder uit die de brug wou oversteken. In Hospital del Órbigo passeerden wij de kerk van Johannes de Doper om ons verblijf voor de nacht te bereiken. Dat was dan de “Refugio Parroquial Hospital de Órbigo” en toen we ons daar inschreven voor slechts 4 EUR, kregen we een stempel in ons boekje en een kleine rondleiding. We waren blijkbaar niet als eerste aangekomen en in een van de 6 kamers kregen we de laatste bedden, en wel boven want het waren allemaal stapelbedden. We gingen dan in het dorp wandelen, ons hoofd binnen in de kerk van Johannes de Doper steken, waar vrijwilligsters aan het poetsen waren (maar ze maakten geen enkel probleem van ons bezoek, integendeel, ze wezen ons op de koepel boven het altaar dat mooi het licht opvangt zo om een uur of 20, en op een fraaie deur), boodschappen doen, douchen, wat kleding wassen en te drogen hangen, Annemie maakte ons een spaghetti bolognese, er was zelfs wat over, en dat lieten we staan voor wie er nog zin in had. Vervolgens gingen we wat in het dorp wandelen,.. We gingen dan een terrasje doen en toen de avondmis zou gaan beginnen, keken we gauw even binnen om dat speciale lichtinval te zien. In een naburig bar-restaurant, waar studenten met voetzoekers en andere lawaaimakers iets te vieren hadden, haalden we nog een mooie stempel. Terug in de tuin van de herberg kroesden we de rest van de wijn uit en zaten te gokken naar de nationaliteit van drie mensen die kaarten zaten te schrijven. Het bleken dan Slovenen te zijn en ook de twee die ’t meest op elkaar leken, waren geen familie, dus zeker geen broers van elkaar. Degene die niet op de andere 2 leek, wou nog naar ’t voetbal op TV (finale Champions’ League tussen Bayern München en Inter Milaan) kijken, maar de keet ging dicht om 22.30 uur, dus hoe hij dat wou arrangeren? En dan gingen we maar slapen.

Mijn fotoalbum: http://picasaweb.google.be/helgavds/Pelgrimstocht

22-05-2010 om 00:00 geschreven door Helga

Ik had afgesproken met Annemie dat ik per trein naar Gent Dampoort zou komen, gelukkig nam ik niet de laatste treinen want al kwam ik voorspoedig toe in Gent Sint-Pieters, daar moest ik langer wachten dan voorzien omdat de voorgaande trein ook al met vertraging aankwam. Nadien zou blijken dat ik me nodeloos ongerust maakte. In Gent Dampoort vroeg ik naar spoor 15 voor de Eurolines bus, maar die halte was gewoon voor het station. Dan belde ik naar Annemie en moest maar een vijftal minuten wachten eer ze aankwam, samen met haar vriend Mark. Nog wat later kwam hun vriendin Trees ook aan om ons uit te wuiven. Er stonden al enkele passagiers te wachten voor een Eurolines bus, maar wij gingen eerst iets drinken. Net toen we iets besteld hadden, kwam een Eurolines bus aan, Annemie en ik dronken gauw ons mineraalwater uit en spurtten erheen, maar bleek dat het een Hongaarse bus was voor Budapest. Die chauffeur deed zelfs geen moeite om Engels of Duits te spreken, een geluk dus dat we daar niet heen gingen… We gingen dan terug naar onze plaatsen op het overdekt terras en Annemie belde nog eens, de bus zou er binnen het kwartier komen. Dat werd dan 16 uur i.p.v. 15 uur zoals op het ticket staat. Hij was misschien blijven steken in de werffiles op de A1 tussen Hamburg en Bremen, want het was van Hamburg dat de bus kwam en zijn eindpunt was Viana do Castelo in Portugal (maar dat zag ik pas later).

Die bus was dus niet van Eurolines, er stond Turilis op de flanken en vooraan SERVICO EXCEP, maar het was pas toen we al een hele eind gereden hadden, dat mijn laatste Frank viel (ik luisterde niet echt af maar ving toch een woord op dat zeker Portugees en geen Spaans was: “vocé” voor “u”): het ging om een Portugese bus met 3 Portugese chauffeurs. Omdat ik gefixeerd was op Spanje, dacht ik dat er “Servicio Excep” stond en naar de nummerplaat keek ik ook niet. Enfin, we reden in een ruk naar Lille (Frankrijk) aan het TGV-station om nog enkele passagiers op te pikken. Annemie maakte van de gelegenheid gebruik om een sanitaire stop te maken, anderen stonden toch op de stoep te roken (een van de drie chauffeurs deed dat ook in de bus…).

Mijn fotoalbum: http://picasaweb.google.be/helgavds/Pelgrimstocht

21-05-2010 om 00:00 geschreven door Helga

16.05.2010: Ik beken, ik ben niet erg religieus geïnspireerd, mijn ouders hebben me laten dopen, ik heb mijn eerste en plechtige communie gedaan en voor het overige hebben mijn ouders mij niets opgelegd. Of ik "het licht" zal zien eens ik in Santiago de Compostela aankom, weet ik niet, maar ik maak me geen illusies. Pelgrims die dichter bij (hun) god staan, vinden misschien dat ik er dan niet moet aan beginnen, maar "de Camino is van iedereen", en pelgrims die het meer voor de sport doen, stijgen in aantal. Ik hoop wel dat die 9 wandeldagen mij zullen toelaten mijn geest vrij te maken van muizenissen, door mijn gezelschap, door het wandelen, door het "organiseren" van maaltijden en overnachtingen, door de toevallige ontmoetingen (met andere pelgrims en met mensen die langs de Camino wonen), door wat ik onderweg zal zien en meemaken (hopelijk geen blessures...).

Ik ga niet alleen naar Santiago de Compostela, het was een idee van mijn allerbeste vriendin, Annemie, die zo onze verjaardag van een rond getal wil vieren, al valt die verjaardag voor elk van ons twee in de zomer. We hebben ons aangesloten bij het Genootschap Santiago de Compostela (met adres in Mechelen) zodat we onze geloofsbrief en stempelboekje al hebben. We hebben (nog) niet kunnen deelnemen aan evenementen door dit Genootschap georganiseerd, we gaan beiden werken en moeten dus ook wat schipperen met onze vakantiedagen. Ook daarom vertrekken we pas in León en niet thuis of in Saint-Jean-Pied-de-Port. Misschien doen we dat later, wanneer we permanent met vakantie (lees: op pensioen) zijn. We zullen de bus nemen in Gent Dampoort om 15 uur en 's anderendaags hopelijk in León aankomen om 11 uur 's morgens. Daar hopen we meteen onze beginstempel te halen, verder ook iets te eten (te kopen of ter plaatse te verbruiken), de stad een beetje te bezoeken en dan te vertrekken voor onze eerste etappe. Ik hoop dat ik in de loop van onze pelgrimstocht deze blog kan bijwerken, zo niet, zal 't voor nadien zijn.

Edit: het verslag staat er dus op, dag per dag, en we waren dus pas in San Martín del Camino gestart. Veel leesgenot !

20-05-2010 om 00:00 geschreven door Helga