Met Paul, Dany en Peter kwam ik voorspoedig aan in Zaal Aan de Statie te Hamont-Achel, waar wij ons een plaatsje vonden, ik er twee reserveerde voor Annemie en Mark, we de nog weinige bekenden begroetten, ons inschreven en iets verbruikten. Gaandeweg kwam er nog volk aan, maar veel minder dan wij gewend zijn, en ik denk dat Jean het ook wel zal gemerkt hebben. Nochtans, bij hem is ’t altijd goed wandelen !

Wij vieren schreven ons in voor 125 km, Annemie en Mark voor 25 minder, dus kon ik ruim 20 uur van hun vriendschap genieten. De eerste lus leidde ons door de natuur (het valt wel op aan de paden dat Achel dicht bij Lommel ligt J) met een wagenrust aan de Drie Bruggen en via een stukje Nederland bereikten wij taverne De Kluis dat hoort bij de Abdij van Achel. Daar hadden wij een ijsje met frisdrank of trappist (nu weet ik dat de Achelse trappist niet mijn voorkeur geniet) op het zonovergoten terras. Via Leenderbos kwamen wij terug in de zaal. Het Leenderbos en de Groote Heide vormen een aaneengesloten natuurgebied van meer dan 3000 ha. Het gebied wordt aan de westkant begrensd door het dal van de Tongelreep, aan de oostkant door het dal van de Strijper Aa en de landbouwgronden rond Leende en Heeze. Verder is het gebied verdeeld geraakt over verschillende eigenaren. Het ligt voor het grootste deel in de gemeente Heeze-Leende. Kleinere gedeelten liggen in de gemeenten Waalre en Valkenswaard. Sedert 2007 bestaan er concrete plannen om de verschillende delen van het gebied weer met elkaar te verbinden door middel van enkele ecoducten over de A2.

Zonovergoten was overigens ook de zaterdag en bij terugkeer in de zaal was zowat iedereen in de weer om zijn/haar voeten weer wat toonbaar te maken, want zelfs wandelaars met schoenen (Mieke, Christine en ik droegen sandalen, alleen Christine droeg er geen kousen in) hadden vuilbestofte voeten. Ik trok ook een ander T-shirt aan, want het was zwoel warm. Voor een ticketje op tafel vond elk een macaronischotel, wij lieten het ons wel smaken, en sommigen haalden nog een tweede portie (maar ik gaf toch voorrang aan het ongehaast verzorgen van mijn voeten, door hen te wassen en andere kousen aan te trekken).

De tweede lus werd nu geleid door Hilde, die, als ik het wel heb, deze lus zelf had ontworpen. De eerste wagenrust was weliswaar opnieuw aan de Drie Bruggen, maar dat wil nu niet zeggen dat wij Jeans eerste lust helemaal overdeden, al waren er wel enkele bekende stukken (maar het is wellicht mijn 5^de, zoniet zelfs 6^de bezoek aan Hamont-Achel). De tweede wagenrust was in Malpie, een natuurgebeid dat ligt tussen Valkenswaard en Borkel en Schaft, in Nederland dus, en tussenin kregen wij een extra waterbedeling, dat werd ten zeerste geapprecieerd! De Malpie staat bekend om kleine en grote vennen op de heide. De grote vennen binnen het Malpiegebied zijn het Molenven, het Wasven en het Grote Malpieven. Wij hebben in dit gebied ook het riviertje de Dommel overgestoken. Je vind er ook heidevelden, die mij doen denken aan Jutland, Denemarken. Er zijn diverse soorten van bodemtypen en verschillende hoogten van grondwater. Voor de planten– en dierenwereld zijn deze vennen en de heide erg belangrijk. Terug in de zaal vonden wij lekkere tomatensoep met balletjes gevolgd door varkensgebraad met broccoli, bloemkool, kroketten en champignonsaus. Omdat ik geen zin had in varkensgebraad, vroeg en kreeg ik het vegetarisch alternatief: een roerei. Dat liet zich ook lekker smaken! Nadien ging ik mijn voeten weer proper maken en een ander T-shirt aantrekken, en toen ik terug kwam, vroeg Joke (of was’t Sylvie?) of ik graag een ijsje had. Maar natuurlijk! J Toen ik ermee naar mijn zitplaats kwam, lag daar al ene. Die schonk ik dan aan Paul, want die is nogal tuk op ijs. Ik was trouwens de enige gulle schenker niet.

De derde lus was weer van Jean en we hadden volgens hem geen zaklamp nodig, alleen natuurlijk iets reflecterend. Ik stak dat voor een uurtje in een zakje van mijn heuptasje en volgde de groep door vooral straten en over fietspaden, maar ook enkele veldwegen. De eerste wagenrust was aan Quatre Bras, wat mij toch ver leek, maar toch op slechts 8,6 wandelkilometers ligt. Tegen dan was ’t tijd om een reflecterend vestje te dragen. Intussen had ik een foto genomen van een klok met thermometer: om 23:11 uur was ’t nog 21° warm… Dan was ’t gedaan met buiten fotograferen, het was te donker en eerlijk gezegd, er was niet veel interessants te zien. Dat geldt helaas ook voor de vierde lus, waar Hilde voorop ging. We waren inmiddels wel aan een stortvlaag ontsnapt. Geert van de club van Lommel had een telefoontje gekregen van zijn Marie-Claire die in Neerpelt door een stortvlaag reed, terwijl het in Hamont-Achel en in Lommel nog kurkdroog was. Maar intussen hadden we een hamburger of soep met brood gegeten en nog eens een ander T-shirt aangetrokken. Maar mijn voeten waren nu niet bestoft, dus enkel een ander paar kousen was genoeg.

Hilde leidde ons van wagenrust HVW naar dat aan de Broeseinderdijk, onder andere langs het Albertkanaal en vandaar terug naar de zaal, tja, ’s nachts is er dus weinig te zien en nog minder om zich te oriënteren. Terug in de zaal konden wij het ontbijt aanvallen, veel voeten wassen was niet nodig, ook deze lus was zeker niet stoffig. We waren intussen wel aan een stortvlaag ontsnapt.

De laatste lus moest ik het zonder het gezelschap van Annemie en Mark doen, al deelden zij het ontbijt met ons. En nu stapte Jean weer voor naar het Leenderbos, dus konden ons schoeisel, kousen en voeten weer stof verzamelen. Op zeker moment zag ik Jean zijn sandalen uitgieten, en hij verzekerde mij dat er nog erg weinig zand op het parcours zou liggen. Steentjes lagen er wel nog op dus moest ik mijn sandalen nog wel eens leeg gieten. Op de eerste wagenrust, aan de Beverbeekse heide, kregen we een banaan bij de drank, en op de tweede wagenrust, bij de Beverbeekse scouts, zelfs een heel fruitsalade. Dat was eten en drinken, namelijk het gemengd fruitsap.

Zo kwamen we weer terug in de zaal waar Jean zijn medewerkers in de zaal, op de wagenrusten, met verkeersbord of seingeverslamp, en de wandelaars bedankte. Paul bedankte hem en Hilde in naam van alle wandelaars. Trofeeën werden niet meer uitgereikt, want Dorien had haar 5^de Schelp al na 50 km ontvangen, en een Nederlandse na de vierde lus (hoewel ze aan 75 km genoeg had, maar ze wachtte op haar passagiers) reeds.

Over medewerkers gesproken, tijdens het ontbijt vroeg Blandine, de moeder van Jean, of ik nog een kop koffie wou. Al zwanzend zei ik van nee, want ik zou dan niet meer kunnen slapen. Daarop zei ze dat ik daarmee moest wachten tot ’s avonds. En vertelde dat zij om zaterdagmorgen 3 uur opgestaan was om Jean te helpen bij de organisatie, en was zelf nog niet gaan slapen. Ze zag er zo fris uit als een hoentje en ze was dus al langer wakker dan ik ! Kijk eens op mijn foto 48, ze staat er in het midden. Geen kat die gelooft dat ze reeds 83 jaar is… De familie Jansen is ongetwijfeld ontzettend fier op haar !

Mijn fotoalbum staat hier: http://picasaweb.google.com/9470hvds/EuraudaxHamontAchel09

29-06-2009 om 00:00 geschreven door Helga

Met de treinen (overstappen in Brugge) kwam ik voorspoedig aan in Zaal De Mast in Torhout, waar ik me eerst ging omkleden (ik kwam tenslotte recht van kantoor in Brussel) en dan mijn inschrijvingsomslag halen. Terwijl ik mijn rugnummer (de organisatie spreekt van borstnummer maar daar prik ik liever geen veiligheidsspelden in ) aan mijn heuptas bevestigde, kwamen Annemie, Mark en Trees ook aan. Terwijl Annemie en Mark, met mij in hun kielzog, op zoek gingen naar verantwoordelijke Dirk, ging Trees al zitplaatsen zoeken in de belendende zaal waar men kon drinken. Na het begroeten van vele bekenden en iets nuttigen, gingen we aansluiten bij de groep der 100-km-wandelaars.

In de Marching staat “Groepsstart om 20.00u.”, maar dat is voor de lopers, de wandelaars vertrokken om 20.15 uur. Zoals vorig jaar kregen de 42-km-wandelaars weldra hun splitsing, terwijl de 100-km-wandelaars nog wat met de 10-km-wandelaars konden verbroederen, maar na een kilometer of 6 draaiden zij links af en wij gingen naar rechts. Zo bereikten wij Veldegem, waar wij werden verwelkomd door een belleman, Loppem (waar geen toilet was), Nieuwvliet (twee rustposten op 1,1 km van elkaar), Waardamme (plezante naam voor een woordspeling: “Weet je waardamme zijn? In Waardamme”), Hersberge, Ruiselede en Beernem.

Daar vonden wij een eerste keer onze bagage terug, ik wisselde van kousen en verzorgde eerst mijn voeten, we hadden belegde broodjes en Mark had voor elk van ons een ferme pot rijstpap met frambozen bij. Nadat we weer klaar waren voor de tweede helft, vertrokken we naar Moerbrugge en Assebroek vanwaar we Brugge die Scone bereikten. Het centrum deden wij ook nu niet aan maar er was genoeg te zien. In Brugge kregen we in het Minnewaterpark tot achter het station, tussen enkele grote schoolgebouwen, een bescheiden regenbuitje over ons heen. Wat later kwamen wij in het Boudewijnpark aan, en terwijl we een boterham aten, koffie dronken, ons verzorgden (ik trok een ander T-shirt aan alsook andere kousen), zagen we de achtbaan van het pretpark in werking.

Nog 30 km scheidden ons van de aankomst, met nog vier controleposten, maar vooral ook een doortocht door het Tillegembos en aansluitend het Beisbroek, waar we het Planetenpad volgden. Dit werd uitgestippeld en op 4 juli 2004 voorgesteld. Het pad is in totaal 835 m lang en stelt hiermee een werkelijke afstand van bijna 6 miljard kilometer voor. Eén meter komt in andere woorden overeen met een werkelijke afstand van 9 miljoen kilometer. Elke planeet wordt voorgesteld door haar mythologische figuur: Saturnus als God van de Tijd, Venus als Godin van de Liefde of Neptunus als God van de Zee. Elke mythologische figuur werd uitgewerkt als een sculptuur van de hand van de bekende kunstenaar Jef Claerhout. Elk beeldhouwwerk torst op één of andere manier een bol(letje) dat de planeet voorstelt. Om praktische redenen werd hier voor een andere schaal gekozen: een bolletje van 10 cm komt overeen met een sfeer van 18000 km. Van De Groene Meersen ging het naar Aartrijke en Wijnendale, waar ik geen kasteel zag (er is er nochtans ene) maar nu hadden we slechts 4,1 km meer te wandelen vooraleer we Zaal De Mast weer bereikten. Daar trokken we met zijn allen aan de bel (terwijl de supporter van andere wandelaars zo vriendelijk was met mijn toestel een paar foto’s van ons te maken, onze welgemeende dank hiervoor !). Van de organisatie kregen we daarom een diploma, een medaille aan een lint, een badge en een large T-shirt. We dronken nog wat en gingen dan naar huis, eerst naar Gent om er Trees te laten uitstappen, en dan naar Massemen, waar ik bij Annemie de nacht mocht doorbrengen.

We vernamen in Torhout dat van de net geen 700 (nl 698) deelnemers op de 100 km er zo’n 1/3 had opgegeven. Dat lijkt ons nogal veel. Net als vorig jaar ben ik behoorlijk enthousiast over de omloop (zowat 50% onverharde wegen, weer enkele aanzienlijke wijzigingen in vergelijking tot vorig jaar), de verzorging (afwisselend en vriendelijk aangeboden), het onthaal (zo persoonlijk als vorig jaar: ook de wandelaars tellen mee).

Alleen zou ik durven voorstellen om de 10 km eerst af te zonderen van de 100 km, de wandelaars op de 42 km hebben meestal een zelfde allure als de 100-km-wandelaars. Of zou de parcoursmeester de kleinste en de grootste afstand ongeveer 6 km samen laten vollen opdat de controleposten, waar voor de wandelaars ruim zitplaats voorzien is, niet overladen zou worden met wandelaars? Zoals in Bornem lijken de eerste controleposten meer op “wagenrusten” van euraudax dan op rustposten van andere, “gewone” wandeltochten, en dan is een wandelaar toch vlugger geneigd om eerder verder te gaan.

21-06-2009 om 00:00 geschreven door Helga

Zoals vorig jaar geraakte ik in Marxzell door daags ervoor te overnachten in Mechelen bij Sally (dank je wel!), met haar mee te rijden naar Merksem om van daar af met Frank mee te rijden (ook dank je wel !). Deze keer echter vertrokken wij een uur eerder en kwamen dan ook mooi tijdig aan, namelijk kort na 11 uur. We hadden dus een rustige 2 uur om de nog weinige aanwezigen te begroeten, wat te eten (waldkornbroodjes met brokjes chocolade, met vriendschap aangeboden en bereid door Sally) en te drinken (gratis en ruim keuze). Een half uur voor de start smeerde ik mijn voeten in, trok wandelkousen en –sandalen aan en wachtte op het startsein.

Dat werd dan gegeven door Willy die ons allen toesprak en ons dankte voor de opkomst (een 50-tal wandelaars). Hij verleende dan het woord aan Bertus die verkondigde dat op 24 mei Marcella was overleden, hij vroeg dan om een minuut stilte, wat hij natuurlijk verkreeg. Overigens was een overlijdensbericht in de garage (“startzaal”) bevestigd, naast de foto’s van de tocht van vorig jaar (waar men kopies kon van bestellen). Vooraleer te vertrekken zei Willy nog dat we om ongeveer 20.30 uur al eens onze sporttas konden “aanspreken”, een extraatje dat niet op het overzicht van rustpauzes vermeld staat. Dat is dan ook op tijd om andere kousen aan te trekken en ons van ons reflecterend materiaal te voorzien. Doch dat is dus voor later.

Na wat stratenwerk bereikten we spoedig het Zwarte Woud. Dat is een dicht bebost gebied en middelgebergte in het zuidwesten van Duitsland, gelegen in de deelstaat Baden-Württemberg, aan de Rijn en aan de Franse grens. Het is het grootste middelgebergte in Duitsland. Geologisch is het verwant aan de Vogezen, die aan de Franse kant van de Rijn liggen. De hoogste top van het Zwarte Woud is de Feldberg met een hoogte van 1493 meter boven Normaal Amsterdams Peil (maar hier kwamen wij niet). Het Zwarte Woud is het grootste bosgebied in Duitsland en bestaat hoofdzakelijk uit dennen- en sparrenbomen. Tegenwoordig is het Zwarte Woud een van de populairste toeristenbestemmingen in Duitsland. De Romeinen noemden het dicht beboste gebergte met zijn kenmerkende donkere naaldbomen Silva Nigra - "het Zwarte of Donkere Woud", dat voor hen onheilspellend en bijna ondoordringbaar was. Het Duitse woord Schwarzwald werd voor de eerste keer in een document van het Zwitserse klooster St. Gallen uit het jaar 868 gebruikt. Her en der vind je wandelwegwijzers, soms naar steden in de buurt die bijna 50 km verder gelegen zijn, zoals Freudenstadt. Wij zijn de eerste 10 uur van onze wandeling nauwelijks het woud uit geweest, en hadden een rustpauze in Neusatz en een andere in Dobel (waar we afscheid namen van enkele wandelaars die voor de afstand van bijna 20 km waren ingeschreven, hoewel dat geen audax-afstand is). De bevoorrading op zo’n wagenrust is behoorlijk uitgebreid, met frisdranken, bier (met zeer weinig en met een beetje alcohol) en een gevarieerde keuze aan versnaperingen. In Dobel raadde Willy ons voor het vertrek aan om een flesje water en een zakje met banaan en een koek mee te nemen, want de volgende wagenrust bevond zich op 15,4 km. Ik had al een flesje cola (van Sally gekregen met het ontbijt) dat ik in Neusatz al had laten bijvullen, maar het water nam ik zeker in dank aan. Met het zakje voedsel haalde ik zonder me te haasten Frank in en bood het hem aan, ik had toch geen honger, na de pistolet met twee Bockwurste en mosterd gevolgd door een potje yoghurt op die wagenrust. Tussen Dobel en de parking “Kreuzle” passeerden wij een open hut, zoals er vele staan in het Zwarte Woud, en daar pauzeerden wij even om de lange tussenafstand wat te “breken”.

We wandelden dan verder naar de Kaltenbronn (waar we dus onze bagage ter beschikking hadden) en van daar naar de Keizer Wilhelmtoren die werd gebouwd in 1897, 30 m hoog is en 160 treden telt en gelegen is op de Hohloh. De meesten onder ons bestegen die treden om van zo hoog (990 m) op de wandelaars onderaan neer te kijken (letterlijk dan toch) en van het wijdse uitzicht in vier richtingen te genieten. We hoorden dan Willy fluiten en daalden de treden dus opnieuw af om onze wandeling verder te zetten, richting Bad Wildbad. Dat bereikten we na nog een pauze in Lautenhof (met onder andere rode wijn en blokjes kaas) en een mooie passage langs het Grote Hohlohmeer.

Bad Wildbad is een kuuroord (al in de 15^de eeuw als dusdanig bekend) in het noordelijke deel van het Zwarte Woud, het behoort tot het district Calw. Het ligt in het Enzdal, een bijrivier van de Neckar. In het stadsdeel Calmbach vloeien de twee bronstromen Kleine Enz en Große Enz samen tot de eigenlijke Enz. We doorkruisten het centrum om dan in Hotel - Restaurant “Alte Linde” onze warme maaltijd te nuttigen. Dat bestond uit een bord aspergesoep en stoofvlees met frietjes en/of Spätzle, door te spoelen met een drank door Marc aan zijn tafelgenoten (Lucia, Sally, Conny, Geert, Frank en mij) aangeboden wegens zijn 12^de Gouden Arend, hartelijk dank, santé en gefeliciteerd! In dat hotel hadden we 70 minuten tijd om te eten, ons eventueel op te frissen (voor mij: ander T-shirt en andere kousen) en wat te rusten.

Het was intussen natuurlijk al donker dus werd er voorlopig niet meer gefotografeerd, hoewel Bad Wildbad toch wat charmes heeft. Zo ging het via de Eyachbrug en 9 km verder een parking naar Dennach, waar wij in de kantine van het sportplein ons ontbijt kregen. Er was zelfs tijd (60 minuten) om andere kousen aan te trekken en wat te rusten alvorens we weer van het zonnetje en de mooie streek konden genieten. Op de laatste wagenrust, 12,8 km dichter bij Pfaffenrot, waren er zelfs diverse soorten schnapps en omdat ik mijn schnappskroesje van Denemarken toch altijd bij heb, proefde ik van de kersenjenever (die hut heet nochtans Weinbrünnle). Nog net geen 5 km scheidden ons van de eindmeet waar Willy dankwoorden uitsprak aan de wandelaars, de medewerkers en de seingevers. Hij had dan 5 Gouden Arenden uit te rijken, twee Duitse vogels (Marion en Karl) en drie Belgische (Marc, Louis en Joost), gratuliere en gefeliciteerd! Drie kwartier later vertrokken Frank, Sally en ik want wij moesten ’s anderendaags weer aan de slag (enkele anderen hadden het weekend wat uitgerokken in de streek).

Het was een mooie wandeling, en dat veel mij herinnerde aan mijn eerste deelname aan Euraudax Marxzell (een jaar of 4 geleden) stoort mij hoegenaamd niet. Het weer was ook mooi en het eten, de versnaperingen lekker en gevarieerd (op enkele wagenrusten waren er diverse taarten en grote cakes). Volgend jaar organiseert Willy de Superaudax en ik heb horen zeggen dat dit dan zijn laatste audax-organisatie wordt. Helaas, driewerf helaas! Er zijn maar 3 Duitse audax-tochten per jaar, dus ’t jonge volk (Marion, om geen namen te noemen…) wordt vriendelijk doch dringend verzocht een datum te vragen bij de verantwoordelijke voor de kalender aldaar.

Mijn fotoalbum staat hier: http://picasaweb.google.com/9470hvds/EuraudaxSchwarzwald09

15-06-2009 om 00:00 geschreven door Helga

Omdat ik me niet wou haasten, deze dag van de verkiezingen voor het Vlaams en het Europees Parlement, koos ik voor de bescheiden afstand van 15 km, dat er dan nog slechts 13,800 km waren. Deze omloop leidde mij langs vooral verharde, maar toch rustige wegen naar Oetingen waar ik twee keer langs mocht komen voor de stempelcontrole. Ik had er dus een lus te stappen van 4,800 km, deze keer had ik meer veldwegen en paadjes voor de voeten.

Terug in Oetingen bleek meteen dat er wat te doen was voor de kerk, want er stonden heel wat paarden, zowel met als zonder koets er achteraan. De medewerkers aan de stempelcontrole wisten ook niet wat er aan de hand was, de wandelaars die er vóór mij waren, hebben hen dus ook niet wijzer gemaakt, ik vermoed zoals zij dat het om een paardenwijding ging.

Nog 4 km scheidden mij van de aankomst, en die waren ook natuurlijker dan de eerste 5 km, waarvoor dank.

Het weer viel aardig mee, al was het bewolkt en kreeg ik de zon nauwelijks te zien, maar het bleef droog, en dat is ook een pluspunt.

Mijn fotoalbum staat hier: http://picasaweb.google.be/9470hvds/18deHeidetochten

07-06-2009 om 00:00 geschreven door Helga

Deze nacht had ik niet zo goed geslapen, er was te veel rumoer in mijn onmiddellijke omgeving. J In ieder geval, vandaag kwamen we aan in dezelfde stad als waar we met de bus vertrokken. De start van het parcours was niet helemaal hetzelfde, zo bereikten wij de Belgische grens niet langs de gebruikelijke gewestweg, we waren er ons zelfs niet van bewust. Ineens zag ik nogal veel auto’s samen met Belgische nummerplaten, de postbus zag er ook Belgisch uit net als de bushalte. Omdat we niet in taverne “Le St.-Germain” in Mons terecht konden, weken we uit naar Obourg, via Goegnies Chaussée, Quévy le Grand, Harveng, Harmignies en St.-Symphorien. In de voetbalkantine kregen we van de vrouw van voorzitter Fernand onze broodjes, mijn consumptiebonnetje en nog wat opleg wisselde ik uit voor een donkere Leffe (tja, ik weet niet of ze daar picon hadden voor in het pintje). De stoelen stonden er nogal dicht bij elkaar, wat niet praktisch is om zelfs maar kousen uit te trekken, en dan zat ik nog op de hoek van de tafel. Intussen was de voorzitter van de wandelclub van Binche er ook aangekomen, met zijn hondje en met in de andere hand folders voor de Marche de la Thudinie (ik ben al ingeschreven). Nadat mijn trappist was uitgedronken, ging ik mijn voeten verzorgen en nog wat buiten zitten.

Het werd dan tijd om naar Neufvilles te stappen, via het kerkhof van Casteau en ook al niet langs de wegen die we van voorgaande jaren kennen. Bovendien bereikten wij de cafetaria van de plaatselijke voetbalclub via de andere kant, niet via de steenweg waar het altijd bedrijvig is wat een beetje een kermissfeer geeft. Ik had Eddy (neofiet in deze vierdaagse) al wijsgemaakt dat we tomate crevette zouden krijgen, maar ik zat er naast. Het was tonijnsalade maar dan wel met weinig mayonaise, denk ik, want het smaakte behoorlijk droog. Daarbij waren groentjes en een aardappel in de eetbare schil. Na dat eten ging ik me verfrissen en mijn voeten verzorgen, vooraleer bij Luc langs te gaan. Mijn achillespees “trok” wat, het deed geen pijn maar ik voelde een bolletje, en vreesde dus voor een spierontsteking. Dat kon Luc wel beamen en hij masseerde mijn hiel met flexiumgel, zelf ’s anderendaags in de apotheek te halen. Nadien verpoosde ik nog wat, liever in de lommer want in de zon was het behoorlijk warm.

Vooraleer verder naar Braine le Comte te stappen, verzamelden de vrouwen voor een groepsfoto (ik verwacht die nog per mail), er waren genoeg fotografen. Vanaf hier was het parcours ongewijzigd en in Braine le Comte had ik nog een half uur te kletsen met Jill, Sue en Shaul (een der twee Israëli’s) voor we gezamenlijk zouden vertrekken. Net op tijd kwamen Paul en Léo aan met Frans wiens rug geblokkeerd was en erg schuin aan de arm hing van afwisselend Paul en Léo. Luc liet daar weten aan hen hoe je het best Frans ondersteunt, hoe je zijn arm vast houdt. Zo gingen wij verder naar Tubize via nog 3 wagenrusten. Onderweg stonden Kadees André en Erna iedereen aan te vuren alsook de ouders van Marcel en de vriend van Vicky die door haar vader werd gesteund, vooral moreel dan. Na de laatste wagenrust hield het fietspad aan de rechterkant van de steenweg op en ik stak die steenweg over, daar was ook geen fietspad, maar ik zag dan tenminste het verkeer op me af komen. Waar de bebouwing dichter werd, zag ik Raymond verpozen en dat bleek dan aan het huis van kinesist Luc. Hij feliciteerde me met “Proficiat Annemie!” Ik moet wat verdwaasd geweest zijn (ik was wel moe maar niet zo erg dat ik er als een zombie bij liep) want ik zei dat Annemie er niet bij was. Ik merkte beweging aan de rand van mijn zichtveld, keek om en zag daar mijn allerbeste vriendin met Mark, haar “sjoeke”. Wat een fijne verrassing!!! Samen gingen wij verder en toen we de voorlaatste bocht namen, fotografeerde ik mijn persoonlijke supporters alvorens mijn fototoestel aan Mark uit te lenen. Intussen kwamen Léo en Frans eraan en ik liet hen door. Aan de aankomst werd over en weer gefeliciteerd, ook door Marleen die Paul en mij kwam halen.

Wij gingen dan binnen en terwijl Paul nog zijn public relations aan ’t verzorgen was, gingen Marleen en Mark onze bagage zoeken en Annemie en ik zochten een plaatsje in de zaal, dat we ook vlot vonden. Ik had dan al een donkere Leffe in de hand, mij geschonken door Stéphane, en binnen konden wij verder deelnemers feliciteren. Overigens was er nog een vierde opgever, naast Stéphane, Roland en Daniel: Rinde, een Nederlandse die een week eerder, ook al voor de eerste keer, deelnam aan de Superaudax, maar daar was ze wel succesvol. Intussen werd er al gespeecht en weldra was het tijd om recht te staan tijdens het spelen van een fragment van het nationale volkslied van alle landen die vertegenwoordigd waren: Frankrijk, Nederland, Duitsland, Groot-Brittannië, Denemarken en Israël. Dan werden de medewerkers in de bloemetjes gezet, ze kregen telkens een daverend applaus van de wandelaars en hun gezelschap. Verder werden de wandelaars naar voor geroepen met een zeker aantal deelnames, zoals Pascal (32 van de 35 edities), Bernard, Martine (stadsgenote van Daniel “Pantani”), en ik dus ook met mijn vijf passages. Dan was het de beurt aan de andere wandelaars, ook de opgevers kregen een aandenken. Wat dat was, weet ik niet, maar ik kreeg, behalve mijn beker, een trofee met daarop een foto van het kasteel van Pierrefonds (voorheen was het een kaartje van een dagetappe), een wegwijzer, een badge en een getuigschrift. Overigens kregen zowel Paul als ik van Marleen een mooie koffiekop met pralines in. Hartelijk dank !

Deze vijfde deelname was mij goed bevallen, afgezien van de twee koude douches, de aanwezigheid nog van lange, saaie stukken (hoewel er al een paar verdwenen zijn), want ik ben steeds op een behoorlijk uur aan de bestemming van de etappe geraakt. Overigens viel ook het weer goed mee, het was droog (op een sproeibuitje na, op maandagnamiddag) en zonnig, op zondag eerder licht bewolkt, wat goed uitkwam tijdens de langste namiddagetappe.

Mijn fotoalbum staat hier: http://picasaweb.google.com/9470hvds/ParijsTubize2009

05-06-2009 om 00:00 geschreven door Helga

Vandaag was dus de dag van de langste namiddag, maar daarvoor was de ochtendetappe dan ook korter. Vandaag ook was ons een wijziging in het parcours beloofd, de medewerkers wachtten ons op in Neuvilette, Hauteville, Proix, Grand Verly en Tupigny. Intussen had ik het gezelschap gekregen van Jill, een van de twee Engelse dames, haar vriendin Sue was wat verder op. Jill is een kanjer van een wandelaarster, overal waar een centurion (100 mijlen of iets meer dan 160 km in maximaal 24 uur) wordt georganiseerd, heeft ze die al succesvol volbracht, zelfs aan de leeftijd van 65 jaar (twee jaar geleden, op uitdrukkelijk verzoek van de organisatie). Ook nu nog hield ze een tempo aan waarbij ik al eens een tandje moest bijsteken, maar ik nam dat erbij, want doordat ze zoveel babbelt en vertelt als ze wandelt, ging de tijd en gingen de kilometers vlot voorbij. We kregen als nieuwigheid een lang stuk langs het kanaal die de Samber met de Oise verbindt. Het deed me wat denken aan een eind uit Vichte-Dhron van 2006 met al die sluiswachtershuizen. Het was vooral ook rustig, want we moesten niet uitkijken voor gemotoriseerd vervoer (behalve op het eind een beetje, er was blijkbaar een viswedstrijd aan de gang) en veel fietsers vlamden ons ook niet voorbij. De laatste bevoorradingsport voor de middagpauze, in Etreux, was op het terras van een café, “Au trotteur” en daar zaten vele bekenden, zoals Marie-Paule, Frans, Wim, Dany, Daniel “Pantani”, Patrick, Jaak, bij hen twee supporters (Rik en Isabelle), tevens Robert, Arne (de enige Deen in het deelnemersveld), Jean (Stéphanes vader) met nog een paar maten. Ik dronk een picon-bière, keek intussen wat TV (een sportprogramma) en nam een zelfportret-met-drank, wat Arne behoorlijk grappig vond. Nadien ging ik weg, gezien de snelle wandelaars (het groepje Marie-Paule, Frans, Wim, Dany, Daniel “Pantani”) nog op café zat, vond ik dat ik een goeie positie in het peloton had. De weg naar Boué (moet men dat als Bowé uitspreken?) was bekend en intussen hoorde ik Frans’ stem. Ik keek om en zag tot mijn grote verbazing dat Daniel ondersteund moest worden door Frans en Dany (even later door Wim en Dany). Blijkbaar had hij een rugprobleem (lumbago) opgelopen. Toch konden zij en Marie-Paule een tempo aanhouden dat mij na een tijd wat te rap was. Intussen liet Marie-Paule mij weten dat onze middagpauze niet plaats vond in de feestzaal zoals gebruikelijk, maar in een andere locatie. Daarvoor hadden wij een eind door een bos gewandeld vooraleer wij op de middagpost kwamen. Daar kregen we soep, koude schotel en een koek (maar die schoof ik door naar Monique). Ik ging dan wat zitten rusten - slapen kan je dat bezwaarlijk noemen - nadat ik mijn voeten had verzorgd en een ander T-shirt had aangetrokken. Het werd dan tijd om te vertrekken, maar eerst kwam de burgemeester langs, met in zijn kielzog een fotograaf. Buiten gaf de burgemeester een speech ten beste waarin hij ons welkom heette, succes wenste en de organisatoren en medewerkers bedankte. Hij deelde ook enkele geschenken (sjaals) uit en had Michel voorzien van trofeeën voor in Tubize. We gingen dan maar verder, niet terug door het bos, maar langs de openbare weg zodat we de feestzaal passeerden, daar had dus blijkbaar een trouwfeest plaats gevonden. Daniel “Pantani” probeerde mee te wandelen, maar het ging echt niet, zelfs niet aan de arm van Martine, en hij stapte ongetwijfeld in bij een medewerker (zoals Stéphane en Roland eerder). Jammer dat hij zo moest stoppen, nochtans een kanjer van formaat!

Er was nu geen merkelijk verschil meer in het parcours, zodat ik passeerde in Barzy, Beaurepaire, Petit Fayt, Dompierre, St.-Aubin, Limont Fontaine (waar ik het gezelschap kreeg van Henri “Rik”), St.-Rméy. Onderweg naar Neuf Mesnil zag ik ineens het groepje der snelle wandelaars: Marie-Paule op een stoel, Frans, Wim, Robert en Dany, bij Isabelle en Rik. Blijkbaar had Marie-Paule de champignonsaus niet verteerd (later hoorde ik dat Dany en Wim het er ook lastig mee gehad hadden), dat vrat aan haar energie (voordien had ik niet de indruk dat haar welslagen in de Centurion in Nederland een week eerder nog in haar benen hing). Eens ze een beetje bekomen was, gingen ze verder en ik er achteraan. Nog voor we de bevoorradingspost van Neuf Mesnil bereikten, had ze nog eens moeten stoppen voor enkele minuten. Maar nadien was ze toch genoeg bekomen om verder te stappen naar Feignies, zo energiek zelfs dat ik weer moest afhaken. Toch kwam ik in Feignies aan om 20.45 uur, wat voor mij erg vroeg was. Deze keer vond ik wel dat ik na de voorbereidingen voor de nacht (warme douche! En Stéphane had onze – mijn, Pauls, Marcs en Yolandes - bagage al bij elkaar gezet) nog tijd had voor het avondmaal. En een geluk, want Bernard met rugnummer 43 had getrakteerd op zijn 25^ste deelname met rode wijn. Ik nam zelfs tijd om mijn beenspieren door kinesist Luc te laten massac… pardon: masseren. Ik moest de gelegenheid te baat nemen, want hij stopt er mee, na 20 keer wandelaars verzorgen (masseren, blaren behandelen), vrouw Françoise (ook in het team, pas op pre-pensioen) en kleinkinderen gaan voortaan voor. Kwam ik dus erg voorspoedig aan (zonder fierheid omdat ik “profiteerde” van de onpasselijkheid van Marie-Paule), Paul kwam er pas om half elf door, het licht was toen al uit.
Mijn fotoalbum staat hier: http://picasaweb.google.com/9470hvds/ParijsTubize2009

05-06-2009 om 00:00 geschreven door Helga

Gedaan met uitslapen, we werden om 2 uur gewekt en ik had ook nu tijd genoeg voor het ochtendtoilet, het ontbijt, het klaarmaken van de bagage en nog wat gelanterfant. Alleen Stéphane van Ath kon blijven liggen: hij had opgegeven omdat hij zo goed als geen huid meer had op zijn voetzolen (al van voor het begin van de vierdaagse). Het was nu wat koeler, wat ook normaal is, want we vertrokken een uur eerder. Ik wierp nog een laatste blik op het kasteel van Pierrefonds, dat tot mijn grote verbazing niet verlicht was, en volgde de groep via St.-Etienne, Chelles, Martimont, Croutoy, Attichy, Bitry, Autrèche, Morsain, Selens, Trosly Loire en Guny. Intussen had Roland er de brui aan gegeven, hij had daags voordien al last van zijn nieren, en in een bos, waar we de openbare weg volgden, zat hij op een balustrade te wachten op een volgwagen. Terwijl ik aan de bevoorradingspost in Croutoy stond te drinken en knabbelen, kwam Dirk aan en vertelde tegen een der medewerkers dat Roland moest opgeven. Een andere medewerker (die over en weer reed, zoals Michel, om te zien of iedereen er nog bij was) ging Roland halen, intussen waren Christine (zij is arts) en Paul bij hem gebleven. In Guny was ook alweer een café om in te duiken en wat voor mij de Parijs-Tubize-drank is, te nuttigen. In Coucy-le-Château (zou het niet beter Coucy-les-Ruïnes heten?) was deze keer met krijt een pijl getrokken en ernaast 292 geschreven, al kende ik dit steile pad naar de Pont de Soissons al van de vorige keren. Deze toegangspoort werd nu gerestaureerd en ik nam er dan ook geen foto van. Een plannetje van het kasteel is te zien via deze link: http://www.coucy.com/plans/plan_coucy.html. Ha, zoals bij mijn eerste deelname konden de wandelaars weer onder een grote tent zitten, niet meer binnen in de zaal, zoals bij mijn andere deelnames (hoewel alleen vier jaar geleden het rotslechte weer de hoofdreden zal geweest zijn om binnenshuis te eten). Het “nadeel” was dan wel dat ook de sanitaire installaties niet konden gebruikt worden, men kon terecht in een openbare gelegenheid schuin tegenover de zijgevel van het gemeentehuis. In die tent was Stéphane aan het helpen, vooral bij het afruimen. Paul, die als gewoonlijk voor bezemwagen speelde, kwam pas om 12.45 uur aan, samen met Dirk en Christine. Zij had last aan de maag, wellicht van de champignonsaus van de avond voordien, daardoor had ze ’s nachts te weinig geslapen (al zullen de Superaudax in Vernon, Frankrijk, en de werkweek er ook voor iets tussen gezeten hebben). Maar ze hadden toch tijd om te eten en desnoods iets anders aan te trekken of de voeten te verzorgen.

Bij het vertrek, na Michels auto, speelde Paul voor seingever, en dat was blijkbaar nodig, want niet iedereen heeft het nodige geduld om een groep wandelaars te laten passeren. Langs nog bekende wegen en paden gingen we langs Septvaux, St.-Gobain, Missancourt, Fressancourt en Rogecourt. Daar kleefde op een verkeersbord een bizarre aankondiging van een bevoorrading: rechtdoor met water, rechtsaf zonder water. Ik was dus aangekomen aan het buffet “chez Jeannine”. Jeannine was echter niet te zien, mevrouw de burgemeester nam de honneurs waar, en toen ik haar liet weten dat ik Jeannine wou begroeten, vertelde ze dat de kleindochter 40° koorts had en oma met moeder en kindje naar het ziekenhuis gereden was. Het werd voor de wandelaars toch een leuke rustpauze, zelfs toen Michel kwam zeggen dat we maar verder gingen, het was toch maar om te lachen (tip: trakteer hem op een pintje ). Intussen was Paul ook aangekomen met zijn gezelschap (Dirk, Christine, Léo, Marcel en Vicky, twee jonge Nederlanders die enkel de wandelhobby delen), en Léo trakteerde zowat de halve tent. Inmiddels was Marcel aan ’t verzuchten dat het toch wel vermoeiend was en dat hij er de brui aan gaf. Hij gaf zelfs zijn rugnummer al aan Michel, maar met zijn allen konden wij hem toch overtuigen om door te gaan. Even later vertrokken wij dan eindelijk, na een paar kilometers ging ik er stilaan vandoor, Vicky had al een voorsprong genomen en toen ik haar had ingehaald (ze bleef toch wachten op Marcel) vroeg ik haar of hij soms spierpijn had. Nee, hij was gewoon moe. Awel, ik was al op vrijdag namiddag moe… Ik ging verder op mijn gezapig tempo langs Versigny, Anguilcourt, en Surfontaine. Na de gebruikelijke onsteile maar lange hellingen verwachtte ik mij aan de afsteek naar Ribemont, maar welk pad zou het nu zijn? Ha, daar was weer een krijtpijl, maar wat ernaast stond, dat kon ik met de beste wil van de wereld niet ontcijferen. Ik nam het risico en dacht: “Als ik me niets herinner na die flauwe bocht, keer ik weer.” Maar het was wel het juiste dalende, stenige veldpad en ook bij een kruising met een private weg was een pijl getekend. Zo kwam ik aan de rand van het centrum van Ribemont, vanwaar ik de sportzaal voorspoedig bereikte, niet lang na Dany (die was wellicht nog gauw gaan tanken in een dorpscafé). Nadat ik mijn matras had opgeblazen (aan het elektrische netwerk) en een plaats had gereserveerd voor Paul, en nadat ik mij op dezelfde manier als in Pierrefonds gewassen had (om dezelfde reden…), was het al 22.00 uur. Hoewel het avondmaal een goeie portie spaghetti bolognese was, heb ik eraan verzaakt, liever vier uur slapen, ik eet thuis pasta genoeg.

Mijn fotoalbum staat hier: http://picasaweb.google.com/9470hvds/ParijsTubize2009

05-06-2009 om 00:00 geschreven door Helga

Zoals we dat al gewoon zijn (dit is mijn 5^de deelname) werden we om 3 uur gewekt, al was dat bij mij niet nodig, ik had dan ook nog niet gewandeld en was derhalve niet vermoeid. Ik maakte mij traag klaar, had een rustig ontbijt (nog met koude chocomelk, maar dat deerde niet), rolde kalm mijn matten op en had dan nog tijd om foto’s te nemen en een frisse neus te halen. Na een korte speech stapte Michel in de auto en reed voor de groep van 71 wandelaars uit. Il est cinq heures: Paris-Tubize (op de tonen van Dutronc’s “Il est cinq heures, Paris s’éveille”).

Deze eerste etappe had bij mijn weten geen nieuwigheden op de omloop die ons leidde langs Montevrain, Chessy, Chalifert, Lesches en daar kregen wij een eerste bevoorrading aan een bushalte. In Tribaldou lag ook de kleine bagage te grabbel aan de bevoorradingspost bij een brug, een uitgelezen gelegenheid om zaklamp en reflecterend vest uit te trekken, de zon kwam weldra op. De bevoorrading bestond nog steeds uit plat water, al dan niet aangelengd met een smaakje (grenadine, munt, citroen of appelsiensap) en stukken brood besmeerd met confituur en kaas. Verder ging het naar Charmentray, Charny, Plessy aux Bois, waar alweer medewerkers klaar stonden. In St-Soupplets vond ik gekende gezichten terug in een der pleisterplaatsen langs de route en ging dan ook even verpozen. Nadat zowat alle andere wandelaars vertrokken waren, ging ik zelf ook verder. Maar niet ver, hoor, want in Oissery had ik vorig jaar kennis gemaakt met nog een pleisterplaats, en deze vond ik ook nu weer terug, net als andere deelnemers. Dit café wordt door een echtpaar Vietnamezen uitgebaat, en daar kost de picon-bière al meteen enkele centen minder. Ver was het dan niet meer tot in Nanteuil, nog geen 5 km voorbij de laatste “wagenrust”, die in Ognes. Zoals vorig jaar was er in Nanteuil geen koude schotel meer, maar een baguette met naar keuze ham of kaas (misschien mocht je er ook 2 nemen, maarvoor mij volstond een exemplaar), de soep was wel gebleven, het water op tafel ook net als het blikje bier, al zijn Les Roses Noires wel van merk veranderd. Na het eten trok ik andere kousen en een ander T-shirt aan, verzorgde mijn voeten en was dus klaar voor de rest van de etappe. Deze ging langs Droizelles, Rosières (heb je in België ook), Leluat, Auger-St.-Vincent, Trumilly, Rocquemont, Glaignes (leuk plaatsje om een wagenrust te houden, naast een fris klaterende beek, de Sainte-Marie), Bethancourt, Elincourt, Palesne en Pierrefonds. En ja hoor, hier nam ik voor de vijfde keer foto’s, ik kan er echt niet aan weerstaan! Net als vorig jaar hing er geen spandoek meer om de deelnemers aan deze vierdaagse welkom te heten, zoals enkele jaren geleden. Maar wel was er nog steeds de receptie aan de eetzaal en deze keer bleef ik er ook plakken alvorens mijn bed op te maken. Ik kletste er wat met deze en gene, dronk eerst een rood wijntje en daarna een wit met cassis in. Intussen had ik al vernomen dat de douches als naar goede gewoonte enkel koud water sproeiden, dus toen het zover was, behielp ik mij wel, alleen mijn haar spoelde ik met dat koud water, het weer was toch de hele dag lekker. Na de soep, rijst met kip en champignonsaus (de champignons mocht ik op Dany’s bord schuiven) en de yoghurt maakte ik mijn avondtoilet en schoof in mijn slaapzak. In tegenstelling tot vorig jaar heb ik, weliswaar kort en even onderbroken, lekker geslapen.
Mijn fotoalbum staat hier: http://picasaweb.google.com/9470hvds/ParijsTubize2009

05-06-2009 om 00:00 geschreven door Helga

Om twee uur kwamen Marleen en Paul mij halen, Marleen voerde ons naar de kantine in het Stade Leburton in Tubeke, en vertrok op boodschap. Wij konden meteen de vele bekenden, wandelaars, supporters en vooral medewerkers, begroeten. We ontvingen onze inschrijvingsdocumenten, deponeerden onze bagage in een van de 2 bestelwagens en gingen dan iets verbruiken, hier en daar wat kletsend. Een der onderwerpen was het onverwachte overlijden van de Nederlandse Marcella Creemers, slechts 58 jaar, velen bekend van audax-wandeltochten en deelnames aan de Haervejsvandring, maar “vóór mijn tijd” had ze ook deelgenomen aan deze vierdaagse mars. Ze was in Valkenburg aan ’t wandelen toen ze ineens neerzeeg. Een wandelmaat trachtte haar te reanimeren, maar ook de toegesnelde hulpdiensten konden geen hulp meer bieden.

Een kwartier vóór tijd (16.00 uur) reeds verzocht Michel ons om een plaats te zoeken in de bus en we vertokken dan, reden in één ruk naar Lagny-sur-Marne (vroeger werd steeds een pitstop gehouden). Natuurlijk was de bestelwagen waar mijn bagage (en die van Paul) in stond nog niet aangekomen.  We gingen dan maar eten, in het gezelschap van Dany, in dezelfde snackbar als vorig jaar. Daar vonden we ook Marie-Paule, Frans, Jaak en Wim, en aan een andere tafel Rebecca en Luc.

Na deze lekkere en vullende avondmaaltijd gingen we terug, intussen was onze bagage ook aangekomen, dus konden wij ons “bedje” opmaken, ons avondtoilet maken en ons te slapen begeven.

Mijn fotoalbum staat hier: http://picasaweb.google.com/9470hvds/ParijsTubize2009

05-06-2009 om 00:00 geschreven door Helga