We werden wakker zonder wekker gewoon omdat er nog pelgrims opstonden voor een volgende etappe, dus stonden we op, maakten ons en onze rugzak klaar, gingen ontbijten en vertrokken. We hadden het dorp nog niet lang verlaten of we konden de N-120 even verlaten via Villares de Órbigo en Santibáñez de Valdeiglesias door een landbouwgebied en met lage bergen, al zagen we links van ons wel de Picos de Europa met eeuwige sneeuw op de toppen. In Santibáñez de Valdeiglesias gingen we koffiepauze houden aan in een café waar nog rugzakken tegen de muur stonden. Het bleken de rugzakken van de drie Slovenen, en de voetbalfan liet me weten dat Inter gewonnen had met 0-2. We bereikten de N-weg opnieuw in Santo Toribio. Wanneer we Santibáñez de Valdeiglesias achter ons hadden gelaten, merkten we een pleisterplek voor pelgrims, met een kruis (daarop een índalo dat Annemie en mij herinnert aan onze vakantie bij Almería in Andaloesië) en een beeld, een vogelverschrikker, dat werd natuurlijk duchtig gefotografeerd. Nog wat later kwamen we aan het kruis van Santo Toribio, vanwaar we Astorga zagen liggen, dat vroeg natuurlijk ook om een foto. Maar voor we Astorga bereikten, trokken we nog door San Justo de la Vega. Nog voor we via een groot uitgevallen voetgangersbrug de spoorlijn (1 spoor) Palencia - La Coruña overgestoken waren, had ik (María del) Camino gebeld om te zeggen dat we er aan kwamen. Het duurde dan nog even voor we, via een plein met fonteintjes, een souvenirwinkel waar we in het Nederlands bediend werden (de uitbater heeft contacten met de dierkundefaculteit van de Universiteit Gent) en het gemeentehuis, de kathedraal met ernaast het bisschoppelijk paleis bereikten, daar zat Camino op een bankje op ons te wachten. We gingen dan iets drinken op een terras en ze belde een van haar zussen op, want Rosa en zij hadden ons zo vroeg niet verwacht. In afwachting op de jongere zus ging ik gauw naar ’t sanitair van de bar op welks terras we zaten, en toen ik terug was, was Rosa ook eindelijk aangekomen. Maar wij wilden eigenlijk wel verder, teneinde rond 15.30 à 16 uur in Rabanal aan te komen. Dus stapten we meteen op, en de zussen loodsten ons langs een kerk met veel mozaïek. Aanvankelijk liep Annemie iets voorop maar ik kon mijn pas niet langer inhouden, en de zussen liepen een klein eindje achterop, Camino kan zo rap niet stappen (Rosa heeft ook ooit de Camino afgelegd, vanaf Roncesvalles), dus aan een pleintje namen wij afscheid. We passeerden Ermita del Ecce Homo (een mooie kapel), Murias de Rechivaldo, en in Santa Catalina de Somoza hielden we middagmaal op een zonovergoten terras en begluurd door een hondje dat niet tot dat café hoorde. Langs El Ganso, met de kerk van Santiago, het kruis van oud-Rabanal bereikten we Rabanal del Camino (kwestie van niet te verwarren met Rabanal op het Portugese eiland Madeira ). De eerste pelgrimsherberg, weliswaar privaat, was al volzet, dus zochten we verder naar de openbare herberg, maar daar moesten we toch een paar keer naar vragen, het bevond zich dan aan een pleintje waar nog een private herberg staat. Overigens hebben we die dag geleidelijk een hoogteverschil overwonnen van 333 m. In de “Albergue Municipal Rabanal del Camino” moesten we een nummer aan een ringetje van een bed nemen en aan de hospitalero geven, terwijl we ons inschreven, maar die hospitalero was nergens te bespeuren. Dus namen we gewoon een bed in (beiden sliepen we op het bovenste bed), gingen douchen, winkelen en terwijl Annemie macaroni met kaas en ham maakte, zette ik haar en mijn groet op het Facebook-prikbord van haar Mark. We aten buiten in de tuin, dronken wijn en babbelden met een Canadese en twee Spanjaarden.

Mijn fotoalbum: http://picasaweb.google.be/helgavds/Pelgrimstocht

23-05-2010 om 00:00 geschreven door Helga

Dan reden we verder, mits enkele pauzes, door heel Frankrijk (via de periferie van Parijs) en door Baskenland tot Palencia op een parking wat bekend staat als internationaal overstapplaats van reizigers. Daar moest iedereen de bus verlaten, de bagage mocht blijven staan, voor het ontbijt. Wij wisten intussen al dat we bus 11 moesten hebben, maar die was er nog niet toen ons ontbijt op was. En toen hij er dan wel was en we onze plaatsen hadden ingenomen, moesten we toch wachten op de aansluitende bus, die zowat 2 uur vertraging had. Door die vertragingen kwamen we ook later dan verhoopt in León aan en we besloten, ook al om de N-120 te vermijden, daar de bus te nemen tot San Martín del Camino en van daar te beginnen stappen. De lijnbus stopte pal aan een pelgrimsherberg, “Albergue de San Martín del Camino”, dat afhangt van het gemeentebestuur van Santa Marina del Rey, en daar stapten wij dus uit. Intussen hadden wij vanuit de bus al gezien dat de pelgrimsweg erg goed aangegeven is met verschillende wegwijzers (zie foto’s), dus na het bekomen van onze eerste stempel in het boekje behorend tot onze geloofsbrief, en het opvullen van mijn drankfles, togen we op pad. We moesten nu evengoed de N-120 volgen, maar dat dan langs parallelle paden en enkel in de bebouwde kom naast de weg, maar dan op de stoep. We gingen meteen het kanaal van Páramo over en na Santa Marina del Rey y Villavante bereikten we het kanaal van Cerrajera. Weldra kruisten wij de provinciale weg in Puente de Órbigo bij de Santa María-kerk. Wanneer we bijna in Hospital del Órbigo aankwamen, mochten wij de mooie maar in restauratie zijnde brug van de “Passo Honroso” gebruiken om de Órbigo over te steken. Op die brug daagde Suero de Quiñones in 1434 elke ridder uit die de brug wou oversteken. In Hospital del Órbigo passeerden wij de kerk van Johannes de Doper om ons verblijf voor de nacht te bereiken. Dat was dan de “Refugio Parroquial Hospital de Órbigo” en toen we ons daar inschreven voor slechts 4 EUR, kregen we een stempel in ons boekje en een kleine rondleiding. We waren blijkbaar niet als eerste aangekomen en in een van de 6 kamers kregen we de laatste bedden, en wel boven want het waren allemaal stapelbedden. We gingen dan in het dorp wandelen, ons hoofd binnen in de kerk van Johannes de Doper steken, waar vrijwilligsters aan het poetsen waren (maar ze maakten geen enkel probleem van ons bezoek, integendeel, ze wezen ons op de koepel boven het altaar dat mooi het licht opvangt zo om een uur of 20, en op een fraaie deur), boodschappen doen, douchen, wat kleding wassen en te drogen hangen, Annemie maakte ons een spaghetti bolognese, er was zelfs wat over, en dat lieten we staan voor wie er nog zin in had. Vervolgens gingen we wat in het dorp wandelen,.. We gingen dan een terrasje doen en toen de avondmis zou gaan beginnen, keken we gauw even binnen om dat speciale lichtinval te zien. In een naburig bar-restaurant, waar studenten met voetzoekers en andere lawaaimakers iets te vieren hadden, haalden we nog een mooie stempel. Terug in de tuin van de herberg kroesden we de rest van de wijn uit en zaten te gokken naar de nationaliteit van drie mensen die kaarten zaten te schrijven. Het bleken dan Slovenen te zijn en ook de twee die ’t meest op elkaar leken, waren geen familie, dus zeker geen broers van elkaar. Degene die niet op de andere 2 leek, wou nog naar ’t voetbal op TV (finale Champions’ League tussen Bayern München en Inter Milaan) kijken, maar de keet ging dicht om 22.30 uur, dus hoe hij dat wou arrangeren? En dan gingen we maar slapen.

Mijn fotoalbum: http://picasaweb.google.be/helgavds/Pelgrimstocht

22-05-2010 om 00:00 geschreven door Helga

Ik had afgesproken met Annemie dat ik per trein naar Gent Dampoort zou komen, gelukkig nam ik niet de laatste treinen want al kwam ik voorspoedig toe in Gent Sint-Pieters, daar moest ik langer wachten dan voorzien omdat de voorgaande trein ook al met vertraging aankwam. Nadien zou blijken dat ik me nodeloos ongerust maakte. In Gent Dampoort vroeg ik naar spoor 15 voor de Eurolines bus, maar die halte was gewoon voor het station. Dan belde ik naar Annemie en moest maar een vijftal minuten wachten eer ze aankwam, samen met haar vriend Mark. Nog wat later kwam hun vriendin Trees ook aan om ons uit te wuiven. Er stonden al enkele passagiers te wachten voor een Eurolines bus, maar wij gingen eerst iets drinken. Net toen we iets besteld hadden, kwam een Eurolines bus aan, Annemie en ik dronken gauw ons mineraalwater uit en spurtten erheen, maar bleek dat het een Hongaarse bus was voor Budapest. Die chauffeur deed zelfs geen moeite om Engels of Duits te spreken, een geluk dus dat we daar niet heen gingen… We gingen dan terug naar onze plaatsen op het overdekt terras en Annemie belde nog eens, de bus zou er binnen het kwartier komen. Dat werd dan 16 uur i.p.v. 15 uur zoals op het ticket staat. Hij was misschien blijven steken in de werffiles op de A1 tussen Hamburg en Bremen, want het was van Hamburg dat de bus kwam en zijn eindpunt was Viana do Castelo in Portugal (maar dat zag ik pas later).

Die bus was dus niet van Eurolines, er stond Turilis op de flanken en vooraan SERVICO EXCEP, maar het was pas toen we al een hele eind gereden hadden, dat mijn laatste Frank viel (ik luisterde niet echt af maar ving toch een woord op dat zeker Portugees en geen Spaans was: “vocé” voor “u”): het ging om een Portugese bus met 3 Portugese chauffeurs. Omdat ik gefixeerd was op Spanje, dacht ik dat er “Servicio Excep” stond en naar de nummerplaat keek ik ook niet. Enfin, we reden in een ruk naar Lille (Frankrijk) aan het TGV-station om nog enkele passagiers op te pikken. Annemie maakte van de gelegenheid gebruik om een sanitaire stop te maken, anderen stonden toch op de stoep te roken (een van de drie chauffeurs deed dat ook in de bus…).

Mijn fotoalbum: http://picasaweb.google.be/helgavds/Pelgrimstocht

21-05-2010 om 00:00 geschreven door Helga

16.05.2010: Ik beken, ik ben niet erg religieus geïnspireerd, mijn ouders hebben me laten dopen, ik heb mijn eerste en plechtige communie gedaan en voor het overige hebben mijn ouders mij niets opgelegd. Of ik "het licht" zal zien eens ik in Santiago de Compostela aankom, weet ik niet, maar ik maak me geen illusies. Pelgrims die dichter bij (hun) god staan, vinden misschien dat ik er dan niet moet aan beginnen, maar "de Camino is van iedereen", en pelgrims die het meer voor de sport doen, stijgen in aantal. Ik hoop wel dat die 9 wandeldagen mij zullen toelaten mijn geest vrij te maken van muizenissen, door mijn gezelschap, door het wandelen, door het "organiseren" van maaltijden en overnachtingen, door de toevallige ontmoetingen (met andere pelgrims en met mensen die langs de Camino wonen), door wat ik onderweg zal zien en meemaken (hopelijk geen blessures...).

Ik ga niet alleen naar Santiago de Compostela, het was een idee van mijn allerbeste vriendin, Annemie, die zo onze verjaardag van een rond getal wil vieren, al valt die verjaardag voor elk van ons twee in de zomer. We hebben ons aangesloten bij het Genootschap Santiago de Compostela (met adres in Mechelen) zodat we onze geloofsbrief en stempelboekje al hebben. We hebben (nog) niet kunnen deelnemen aan evenementen door dit Genootschap georganiseerd, we gaan beiden werken en moeten dus ook wat schipperen met onze vakantiedagen. Ook daarom vertrekken we pas in León en niet thuis of in Saint-Jean-Pied-de-Port. Misschien doen we dat later, wanneer we permanent met vakantie (lees: op pensioen) zijn. We zullen de bus nemen in Gent Dampoort om 15 uur en 's anderendaags hopelijk in León aankomen om 11 uur 's morgens. Daar hopen we meteen onze beginstempel te halen, verder ook iets te eten (te kopen of ter plaatse te verbruiken), de stad een beetje te bezoeken en dan te vertrekken voor onze eerste etappe. Ik hoop dat ik in de loop van onze pelgrimstocht deze blog kan bijwerken, zo niet, zal 't voor nadien zijn.

Edit: het verslag staat er dus op, dag per dag, en we waren dus pas in San Martín del Camino gestart. Veel leesgenot !

20-05-2010 om 00:00 geschreven door Helga