Ik ben Helga
Ik ben een vrouw en woon in Denderleeuw (Belgie/Vlaanderen) en mijn beroep is secretaresse (tegenwoordig heet dat assistant...).
Ik ben geboren op 24/07/1960 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, reizen, lezen, computeren, en ik volg graag voetbal- en wielerwedstrijden.
Deze profielfoto is genomen in Chileens Patagonië.
8e Nieuwjaarstocht, georganiseerd door De Heidetochten Kester-Gooik
05.01.2014: Ik parkeerde net achter mijn buurvrouwen en we schreven ons samen in, maar zouden niet samen blijven want zij wandelden net twee kilometer minder dan ik (13 km) en weldra scheidden onze wegen zich. Ik wandelde over verharde en natuurlijke wegen, deze laatste waren hier en daar behoorlijk modderig. Na zowat een uur kwam ik aan op de rustpost nabij de Sint-Martinuskerk van Strijtem waar ik ex-Sportvriend Paul trof, met hem wandelde ik dan een eind richting Liedekerke, maar na ongeveer een kilometer scheidden onze wegen zich, hij wandelde een afstand dubbel zo lang als wat ik koos. Langs evengoed aangelegde als natuurlijke (modder)wegen bereikte ik de tweede rustpost, die in Liedekerke en daar vond ik mijn wijkvriendinnen terug die er een middagpauze van maakten. Nadat zij vertrokken, hield ik eerst een sanitaire pauze, maar voor ik zover was, had ik nog enkele Sportvrienden te begroeten en het beste te wensen voor het nieuwe jaar. Nog 4 kilometer scheidden mij van de aankomst, die zich aankondigde door behoorlijk wat langs de weg geparkeerde auto's. Hiermee is de kop er af: mijn eerste wandeltocht van hopelijk nog meer dit jaar.
Na het ontbijt rijden we rond een groot artificieel meer naar Santa Elena, niet alleen over degelijk asfalt, maar ook lange tijd over veldwegen vol steentjes. Dat was de bedoeling van de Quakers, die zo wilden bekomen dat toeristen niet zomaar in een dag vanuit San José zouden op bezoek komen en dezelfde dag nog terugkeren. Wij middagmalen lekker in Monteverde, in een restaurant, “Tree House”, waar een boom in staat. In een supermarkt vind ik toevallig Belgisch bier. Leffe blond, Hoegaarden (witbier en rosé) en wat je overal wel vindt, Stella Artois. Om 14 uur vertrekken we naar het Kinderbos om er quetzals te fotograferen, we moeten dan wel zeer stil zijn en hooguit fluisteren. Quetzals zien we toch niet, misschien hebben ze het ook niet nodig om voedsel zoeken, of enkele bezige werkers maken meer lawaai dan wij. We zien toch mooie bloemen, en vooral een waterval in drie etages. Het wereldbekende nevelwoudreservaat biedt een zeer gevarieerde fauna en flora: 400 vogelsoorten waaronder dus de quetzal, 490 vlinders, 100 zoogdieren, 2.500 plantensoorten en 200 varens. We rijden dan maar naar het hotel waar de kamers per negen of tien in gebouwen in een zeer groot domein staan, op de flank van een helling. Het doet me wat denken aan het hotel in Bariloche (Argentinië), maar het bad is geen bubbelbad. Er is tijd genoeg voor een douche, het arrangeren van de bagage en TV kijken, alvorens met zijn allen (behalve Gerardo en Luis, die gaan te voet) met de pendelbus van het hotel naar het restaurant te rijden. Het is in buffetvorm maar erg uitgebreid is het niet. Wij zijn de laatsten om te vertrekken en de lichten springen al eens uit en weer aan. We nemen dan maar de pendelbus terug.
10 december: Monteverde
Na het ontbijt leidt onze gids ons in Selvatura park langs mooie paden en 8 hangbruggen (tussen 57 en 120 m lang, tussen 187 en 515 m hoog) in dit unieke natuurreservaat, dat biedt een speciaal zicht op de bomen, van ongeveer de helft wandelen we boven de toppen. In het meer dan 10.000 ha grote park vind je met enig geluk 1.500 soorten orchideeën, varens en andere tropische flora en fauna zoals de zwarte leguaan en de luiaard. Terug aan het begin van de wandeling splitst de groep in 2, 8 van ons (inclusief Marijke) gaan zoeven langs de “zipline” (maken een “canopy tour” zoals het hier heet, in 13 etappes, de langste is 1 km en die is ook het hoogst boven de grond), ik en de anderen worden in het stadscentrum gebracht, waar we eerst een snack eten en dan de orchideeëntuin bezoeken. Doordat we met een goeie groep komen eten zijn, krijgen we groepsreductie en de jongedame die ons het ticket verkoopt, leidt ons ook rond en geeft op een vlotte manier uitleg over de bloemen. Wanneer de kabelzoevers terug zijn, voert Luis Josse en Louis naar het hotel, zij gaan niet mee naar de koffieplantage. Dat bezoek is nochtans leerrijk en leuk met interactie en proeverijen, gevolgd door een kopje koffie en een koekje. De uitleg over de koffie en over het suikerriet, waarvan karamel gemaakt wordt, ken ik van vorig jaar in Colombia, maar de uitleg over het maken van chocolade is wel nieuw (en lekker ). Bij de rondleiding hoort ook een toertje met de ossenkar, en allen krijgen kans om even mee te rijden, al is het in twee ploegen.
We rijden dan naar het hotel terug en in de vooravond rijden we naar een Italiaans restaurant, “Tramonti”, waar ze evenwel geen cappuccino hebben (ik kies minestrone, spaghetti pesto, we krijgen allen een lekker dessert, water en frisdrank of bier).
11 december: Monteverde - Dominical
Nog voor het ontbijt kan ik in de tuin een bruine gaai fotograferen, een mens is rap content met een eigen vondst. Ik ben zo vroeg op omdat de bagage al om 6.15 uur aan de deur moet staan, we vertrekken naar beneden voor het ontbijt om 7 uur, maar wel met Luis en zijn bus. Onderwerg stopt Luis net voor een lange brug, wij stappen uit om de talrijke krokodillen te fotograferen, als we maar in ganzenpas blijven gaan om het verkeer niet te hinderen. Aan de overkant van de brede stroom stappen we weer in en rijden verder. Op weg naar Dominical stoppen we aan een souvenirwinkel met WC. In een supermarkt kopen we ons middagmaal in een supermarkt (ik koop er tevens 5 pakken koffie) en die eten we op aan het strand. Onderweg, in Portalón, stoppen we bij Gerardo thuis, zodat hij zijn was kan afgeven. Zijn Wendy (die daags voordien jarig was en nog gefeliciteerd wordt) weet al van onze komst en heeft gezorgd voor verse koffie, fris fruitsap en koekjes. In de namiddag komen we aan het leuke hotel Cuna del Angel, waar onze kamers niet alleen een nummer maar ook een letter hebben, de eerste letter van een naam van een engel (voor mij p van Paschar, maar ik zeg steeds “P van Parking” – Parqueo, in ’t Spaans ). Bij aankomst aan dit hotel krijgen we overigens weer een welkomstdrank. Het is een leuke kamer, maar de waterleiding in de badkamer is wel verouderd. Ik installeer me, neem wat foto’s, ook van een valse kat, en ga dan zwemmen. ’s Avonds eten we het vooraf gekozen en aangegeven menu, dit na een aperitief. Over Paschar de engel gesproken, die bewaakt de sluier tussen onze wereld en de Hemelen, tussen bewustzijn en onderbewustzijn, tussen werkelijkheid en illusie.
12 december: Dominical
Na het ontbijt pikken we parkgids Celso op aan zijn kantoor in Sierpa waar we met 8 zijn om zwemvliezen te passen en mee te doen. We vullen elk (ook wie niet zal snorkelen) onze gegevens in op een lijst. Onderweg stoppen we aan een oude locomotief en, ertegenover, aan sfeerbollen (in een steensoort dat lijkt op graniet) waarvan de oorzaak en producenten niet zeker zijn. In Palmar Sur schepen we in op een motorboot voor ons alleen (Luis blijft aan wal bij de bus) voor een boottocht op de Sierpe rivier door de grootste mangrove van Centraal Amerika turend naar het rijke dierenleven op de oevers. We spotten vogels, apen en krokodillen. Aan de monding botst de boot over de golven en eens voorbij de monding van de rivier komen wij in de oceaan terecht waar wij op zoek gaan naar zeeschildpadden, walvissen (geen gezien) en dolfijnen (die zijn te rap voor mijn fototoestellen). Aan het eiland, Isla del Caño, blijven de snorkelaars (dus ik ook) zitten, de anderen (ook Gerardo, want Marijke snorkelt eveneens) worden aan wal geholpen, waar ze kunnen zwemmen, wandelen langs het strand en verpozen. Samen met Celso en Mauricio (Cristiano blijft aan boord) gaan we visjes bekijken. Met de zwemvliezen en vooral zwemvest is deze snorkelbeurt leuker dan vorig jaar bij Islas del Rosario (Colombia, tegenover Cartagena), want ik kan nu zeker niet ondergaan. Mauricio moet me eerst nog even helpen met de bril en het mondstuk, maar na een tijdje drijf ik alleen rond en bewonder vooral de visjes, kleurrijk en in diverse maten. Enkele zien er uit als miniatuurversies van haaien, met hun vinnen aan hun flanken. Na zowat 45 minuten was het over met het waterplezier en worden we weer aan boord geholpen. We geven al het gerief terug en varen naar het strand om de blijvers op te pikken. We varen dan naar het Nationaal Park Corcovado, waar ik het niet kan laten een (beetje mislukte) imitatie weer te geven van het Kristusbeeld op de Corcovadohelling in Rio de Janeiro. J Daar helpen Marijke en Gerardo bij het voorbereiden, dat de zorg is van Celso, Mauricio en Cristiano, van het middagbuffet, intussen houden wij ons bezig met fotograferen, zonnen en onze voeten afspoelen. Het buffet is behoorlijk gevarieerd en vooral lekker. Nadien luieren we wat verder (ik in een harde, smalle, geknoopte hangmat) tot we terug varen. Ook dan nog is er mogelijkheid om te fotograferen.
’s Avonds heb ik geprofiteerd van de laptop van het hotel (om mijn mailbox eens na te kijken) en drink een zoveelste caipirinha, voor het eten.
13 december: Dominical - Manuel Antonio
We hebben tijd om rustig op te staan, te ontbijten, foto’s te maken en om 9 uur te vertrekken, ’t is niet ver naar Manuel Antonio. We stoppen in het naburige Quepos voor eventuele boodschappen (postzegels, vers cash geld, flesje water) en een wandelingetje tot aan de kade. Quepos ziet er authentiek uit, helemaal niet toeristisch. In het hotel El Parador krijgen we wel de kamernummer maar kunnen er nog niet in, dus laten we de bagage labelen per kamernummer, en gaan dan naar ’t strand, waar geen zitbankjes zijn, tenzij aan de bushalte. We kuieren wat rond en eten dan bij Merlin een hap (ik een gemengde sla). Terug aan het hotel zijn de kamers nu wel vrij, de singles (ook Louis en Josse) zitten in een ander gebouw, de mannen en ik ruilen van kamer zodat zij twee bedden hebben en ik een kingsizebed. Leuke kamers hebben wij, alleen het uitzicht is niet spectaculair met een tennisterrein. Ik ga op ontdekking in het hotel (dat op veel hectares gelegen is) en beslis dan het zwembad te reserveren voor HOBO. Weldra komt Nadine ook, even later gevolgd door Monique, Walter, Carine en Eddy, Remi, Marijke. Na zowat 2 uur plonsen droog ik me af, geholpen door de zon, en wat later naar de kamer. Deze keer horen bij de Happy Hour (twee caipirinhas) wel hapjes, we gaan dan eten met keuzemenu, en krijgen een glas rode wijn van de zaak, dit avondeten is dan ook op verplaatsing, en tijdens de happy hour speelt Eddy poolbiljart, eerst tegen Remi, en dan tegen Marijke.
14 december: Manuel Antonio
In het nationaal park (waar we gauw Wendy begroeten, die met een welgevulde rugzak voorop gaat) vinden we veel kapucijnapen en neusberen, maar minder, luiaards, brulapen en soorten vogels. Onderweg naar Playas Gemelas keer ik met Andrea terug, het pad lijkt me toch niet veilig genoeg voor mijn sandaaltjes, wij wachten op het strand naar de anderen. Helaas mag er niet gezwommen worden want er zit al een krokodil. We babbelen dan wat en bekijken intussen de kapucijnapen en neusberen. Wanneer de overige wandelaars er ook zijn, begint Gerardo meteen het fruit te kuisen en versnijden dat Wendy zo lang had bijgehouden. We laten ons de watermeloenen, ananas en mango’s smaken! Intussen is Wendy er stilletjes van onder gemuisd. We bewandelen (zonder Andrea en Rita) het kardinaalspad met af en toe zicht op de baai met de Playas Gemelas. Het laatste stuk loopt over het strand met zicht op een krokodil (dezelfde als welke ik zag toen ik met Andrea zat te wachten?). we rijden terug naar het hotel, waar ik het zand van mijn voeten en sandalen spoel, even het internet op surf en dan groene salade eet op het zwembadterras, met Andrea en Harry. Intussen barst een regenbui los en het regent uren aan een stuk.
15 december: Manuel Antonio - San José - Brussel
’s Morgens bij het ontbijt komt een geelkopcaracara zien of er iets te pikken valt. Voor onze laatste dag en gezien de terugvlucht in de namiddag, is nog tijd om ons middagmaal te kopen in dezelfde supermarkt als enkele dagen eerder, en naar de kade te rijden voor een boottocht van meer dan 2 uur op de Tarcoles rivier. We spotten een van de grootste kolonie krokodillen in de wereld, ontdekken de rijkste mangrove van de Pacific en het belangrijkste reservaat voor de geelvleugelara. Opnieuw aan land verorberen we onze picknick nabij de kade, wat een rustige omgeving is. Dan wordt het toch tijd voor de verplaatsing naar de hoofdstad waar wij node afscheid nemen van Gerardo en Luis (onderweg trakteert deze op een scheut rum in de kokosmelk die Marijke trakteert) en het vliegtuig richting Europa nemen. Deze keer moeten we de taks van 29 $ betalen (aan een nors mens dat geen kik geeft, zeer on-Costaricaans) en deze keer word ik niet gevraagd om plaats te wisselen, maar zit ik naast een jongedame die niet echt rustig slaapt.
16 december: Brussel
Slapen doe ik dan even in Madrid Barajas, waar we toch veel tijd hebben. Terwijl we in de rij aanschuiven om in het vliegtuig te stappen, zie ik een mijner collega’s in dezelfde rij staan. Bij aankomst in Brussels airport, neem ik afscheid van Marijke en de medereizigers en vind de taxichauffeur die op nog een koppel wacht. Dit was het einde van een mooie natuurreis.
Nabeschouwing: natuurlijk hebben we niet alle dieren gezien die in Costa Rica thuis zijn, maar we hebben wel mooie exemplaren gezien. Dankzij Gerardo heb ik ook mooie foto’s: hij heeft een kloeke verrekijker en doorheen de lens maakte hij voor mij mooie beelden met mijn fototoestel (een zakformaat, nochtans) door deze ook goed af te stellen. We zijn in het droogseizoen geweest, maar we hadden toch een beetje regen, een keer tijdens ons bezoek aan de Arenal vulkaan, en dan tijdens een namiddag in Manuel Antonio, aan het zwembad, aan enkele andere regenbuien zijn we ontsnapt. Ik ben ook geslaagd in mjin opzet om zowel in de Atlantische als in de Stille Oceaan te zwemmen (wel, zwemmen en snorkelen). Costaricanen heten vriendelijke mensen te zijn, en meestal vind ik dat ook, alleen het hotelrestaurantpersoneel in Santa Elena vind ik eerder afstandelijk, ze zijn daar precies al ingesteld op Amerikaanse toeristen. Maar in Monte de la Cruz en aan de Pacifistische kant van ’t land leek het hotelpersoneel het toch leuk te vinden dat ik wat Spaans spreek. We vormden een leuke groep en hadden een toffe reisbegeleidster, plaatselijke gids en chauffeur (Luis is ook baas en eigenaar van de bus en bijhorende onderneming).
Met de taxidienst gespecialiseerd in vervoer naar en van de luchthaven kom ik voorspoedig aan nabij de Delifrance waar ik niet eens de eerste ben. Tegen 06.15 uur (nog Belgische tijd ) vertrekken we met zijn allen naar de “drop off” om daar rap in te checken voor de vlucht naar Madrid. We zijn: reisbegeleidster Marijke en 14 toeristen, zijnde Rita & Remi, Lena & Alex, Andrea & Harry, Carine & Eddy, Monique & Walter, Louis, Josse (die twee delen hun kamers om geen toeslag te betalen) en ik. Twee keer vliegen we in een Airbus 340, die naar Madrid is mooi op tijd, die naar San José loopt wel wat vertraging op, daar is goede bediening aan boord maar geen individuele schermen, enkel schermen in het midden. De meeste groepsleden zitten min of meer samen, namelijk met twee naast elkaar zodat een van de twee aan het raam zit. Ik zit in het midden, aan de gang, maar word gevraagd om een zetel naar achter op te schuiven, op die manier zit ik op de laatste rij, niet de interessantste, al kan ik mijn rugleuning achterover klappen zonder iemand te storen. We krijgen drie keer iets te eten: pasta, rijst of vleesballetjes; broodje hesp en kaas, sandwich, drank à volonté (ook na het eten). In San José gaan we vlot door de controle en we moeten maar een kwartier wachten op de bagage. Gids Gerardo staat ons al op te wachten en buschauffeur Orlando voert ons naar hotel Villa la Condesa in Monte de la Cruz (dus niet in de hoofdstad zelve, maar zowat 45’ noordelijk rijden). Ik ben een van de vier die nog komt eten (samen met Marijke, Carine en Eddy, Louis en Jos komen enkel een kop koffie drinken).
2 december: San José - Poás vulkaan - La Paz watervallen - San José
Het ontbijtbuffet is rijk en ik bekom een warme chocolademelk. Om acht uur (Costa Ricaanse tijd nu) vertrekken we langs de vele koffieplantages en bloemenboerderijen naar het Poás Nationaal Park (65 km²). De Poás vulkaan, 2708 m hoog, heeft een ontzagwekkende krater die 1,5 km breed is. De vulkaan is nog actief maar vormt geen gevaar voor de bezoeker, we kunnen tot aan de krater komen op een gemakkelijk begaanbaar pad. Het park heeft een weelderige plantengroei en dierenleven. Die wandeling naar de krater is zeer eenvoudig en vordert dus goed. Er schuiven eerst wat wolken over de krater, maar even later ruimen die een beetje plaats zodat we de krater goed zien. We maken een wandeling naar een smaragdgroene lagune, Botos, door het oerwoud over een even gemakkelijk pad, tot tegemoet lopende bezoekers zeggen dat iemand gevallen is. Gerardo spoedt zich naar de plaats des onheils (een terras nabij dat meer) om daar te helpen met de reanimatie (dertig keren pompen en twee keer beademen). Dat duurt lang en de parkwachters roepen het Rode Kruis op (hoe ze daar in geslaagd zijn, zonder GSM-ontvangst is me een raadsel), die zowat een half uur later aankomt (2 personen met zuurstof). Al wie met het slachtoffer niets te zien heeft, wordt gevraagd om via de zelfde weg terug te gaan, en Harry neemt de rugzak van Gerardo mee naar het bezoekerscentrum. Daar bezoeken we de tentoonstelling over de vulkaan en wachten verder op onze gids. Wanneer hij aankomt, bevestigt hij wat Marijke eerder al zei, dat een uur reanimeren in teams helaas niet geholpen heeft.
Vooraleer terug te rijden naar de hoofdstad bezoeken we de La Paz watervaltuinen, waar we eerst genieten van het rijk buffet. We bezoeken een dierentuintje met kolibries, twee soorten apen, vlinders, reptielen en padden. Dit park werd in 2000 open gesteld. Langs een goed begaanbaar pad wandelen we naar twee van de 5 mooie watervallen (de andere drie zijn tijdelijk niet toegankelijk, vier jaar na een aardverschuiving). In totaal is 3,5 km wandelpad begaanbaar, maar dan heb je misschien een hele dag nodig, als je echt alles wil zien (wij zien bijvoorbeeld niet de wilde katten).
3 december: San José - Veragua regenwoud - Cahuita / Puerto Viejo de Limón
Na het ontbijt rijden we richting Atlantische Oceaan (of Caribische kust) met een fotostop voor twee vulkanen en een pitstop waar ik een zakje bananenchips koop. Daar trakteert Gerardo op een guanabana, in ’t Nederlands zuurzak, de vrucht is licht afgeplat, peervormig en vaak gekromd, ze wordt tot 20 x 35 cm groot en is tot 6 kg zwaar. De donkergroene, wittig-groen gespikkelde schil vertoont een ruitjespatroon (die wordt eerst door de gids gewassen, alvorens hij die open snijdt); ieder ruitje draagt een zachte tot 1 cm lange kegelvormige, gebogen stekel. Het vruchtvlees is sneeuwwit, volrijp zeer zacht, vezelig-pappig, sappig en zoetzuur van smaak (ik vind ze vooral sappig, veel smaak heb ik er niet aan, maar dat ligt ongetwijfeld aan mij). Aan de lucht blootgesteld wordt het vruchtvlees snel bruin. De vruchten bevatten vele 1 x 2 cm grote zaden. We rijden vervolgens naar het Veragua regenwoud, het grootst en meest afgelegen nationaal woud. Daar worden we rondgeleid door een parkgids, eerst door het serpentarium. We nemen dan de kabelbaan (“open tram”) neerwaarts om van het benedenstation naar de Waterval van de Poema te stappen (350 treden). Poema’s zien we niet (de naam komt wellicht van de vondst van poemasporen door de parkwerkers die het pad aanlegden), wel kleine dieren. We keren terug naar de kabelbaan, wachten even en zien intussen van ver apen in een boom klimmen. Terug boven eten we kip met rijst, bonen en andere groenten, en volgen de parkgids naar de amfibieën (hij is te rap bij de beestjes die ’s nachts leven, je hebt niet de gelegenheid om ze allemaal te zien in hun terrarium) en de vlinders. Tijdens ons middagmaal begint het te regenen en terwijl we de vlinders in hun tuin zien, regent het nog harder. Maar het is gestopt wanneer we de vlindertuin verlaten en naar de bus terug keren.
We zitten dan ongeveer twee uur in de bus en wanneer we aan het hotel, de Cariblue, zijn, is het donker. We krijgen een welkomstdrank en een verfrissingsdoekje in textiel. We tekenen een formulier, ontvangen een bonnetje voor de badhanddoek voor het zwembad en een kaartje met wachtwoorden voor de Wifi. De kamers maken per 3 of 4 deel uit van een huisje. Het avondeten is normaal niet voorzien maar Hobo trakteert op de 25ste verjaardag met het avondmaal (hartelijk dank en gefeliciteerd !). Maar we aperitieven eerst, en ik kies graag een caipirinha (of caipirita, in ‘t Spaans). De kamer doet wat denken aan die in de Braziliaanse Pantanal of Amazone, met natuurgeluiden, een plafondventilator en een hangmat op het kamerterras.
4 december: Cahuita Nationaal Park
Vandaag vertrekken we pas om 9 uur. We rijden naar het klein Nationaal Park van Cahuita, waar we eerst onze naam, land, uur van aankomst en gemeente aan een lijst toevoegen. We wandelen ongeveer een kilometer en trachten intussen dieren te herkennen in hun habitat: luiaards, leguanen, eekhoorns, parkieten en zelf merk ik drie brulapen in een boom, dat blijken dan een moeder met haar jongeren, de vader zit in een andere boom. We komen dan aan een plek met picknicktafels, zitbanken, WC en douche. Daar gaan we (Marijke, Louis, Eddy en ik) een poos zwemmen. Het water is kalm en lauw van temperatuur, vervolgens spoelen we ons af in een meertje en keren dan allemaal terug, enkelen onder ons (Marijke, Louis en ik) langs het strand, tot aan het begin van het pad, waar we ons douchen (zonder zeep noch shampoo, zoals daar voorgeschreven is). Cahuita werd in 1970 een nationaal park met de bedoeling het grootste koraalrif van het land te beschermen. 123 soorten vis zijn hier geteld samen met verschillende variëteiten van koraal en andere ongewervelde dieren. Het park bestaat uit een mooi regenwoud en moerasland. We gaan eten, rode poon met saus, per koppel. Nadine en ik verkiezen saus van kokosmelk. We rijden dan terug naar het hotel, ik maak de bagage (groot & klein) klaar, schrijf en bezegel postkaarten en profiteer dan van de hangmat tot het tijd is om alweer te gaan eten. Eerst wandelen we wat in Puerto Viejo om dan bij de Italiaan te gaan. Bij terugkomst aan het hotel geef ik de bonnen terug en ga dan de grote valies aan de deur zetten.
5 december: Cahuita / Puerto Viejo de Limón - Tortuguero
We vertrekken iets later want de ontbijtdozen (met belegde boterham, fruitsap en stuk fruit) staan nog niet klaar. Wij eten in de bus, ook Luis, al rijdt hij verder veilig. Aanvankelijk rijden we een heel eind van waar we twee dagen eerder kwamen. Om ongeveer half negen stoppen we bij een restaurant, “El Ceibo”, voor een iets ruimer ontbijt (in buffetvorm), waar ik roerei en stukjes Frankfurter worst neem met een snee brood, en nadien een bordje fruit (ananas, watermeloen, papaja). Na een uurtje en een foto van een ceibo boom (een Nederlandse naam lijkt niet te bestaan, “gespierde boom” lijkt wel op zijn plaats, zie maar naar de foto’s ), volgens Gerardo kan die 650 jaar oud zijn, maar heel zeker is dat niet. Bij ons kan je de leeftijd van de omgehakte boom bepalen aan de ringen in de stam, maar daar niet omdat er maar 2 seizoenen zijn, droog en regenseizoen. We rijden dus naar de kade, Caño Blanco, en varen dan met de boot, bestuurd door Hanibal, naar onze Evergreen lodge in Tortuguero, het belangrijkste nestgebied voor zeeschildpadden, een bedreigde diersoort. Normaal gaat die vaart in een keer, maar Hanibal stopt wel eens om een dier te fotograferen, en ook in de bochten vaart hij wat langzamer.
Bij aankomst krijgen we weer een lekkere welkomstdrank en we kunnen meteen de kamer betrekken, de sleutel steekt al in ’t slot. We hebben een uur om ons te installeren, het middagmaal is in buffetvorm. Na de middag bezoeken wij de Sea Turtle Conservancy, waar we uitleg krijgen middels een video over de werking van dat centrum, het verzorgen van de schildpadden en de research die er gedaan wordt. We wandelen dan via het strand – helaas geen schildpad te zien – naar het dorpje, waar we wat rondkijken op de stalletjes waar iets kan gekocht of verbruikt worden. In de onmiddellijke buurt pikt de boot ons weer op om ons naar ons verblijf te voeren. We gaan eens kijken waar dat vieruurtje, dat ons beloofd is, zou kunnen plaats vinden, maar dat blijkt dan voor morgen op het programma te staan. De meesten onder ons gaan zwemmen en in het bubbelbad en de massagebaden.
Om 18.30 uur verzamelen we aan de poolbar voor een aperitief (voor mij nog een caipirinha) alvorens te gaan eten. ’s Avonds lig ik al zalig te slapen wanneer ineens een hevige stortbui losbarst, later in de nacht volgt er nog ene, en tussendoor regent het gewoon.
6 december: Tortuguero
Na het ontbijt varen we een toertje om wilde dieren te zien en indien mogelijk te fotograferen: apen, reigers en aanverwanten, leguanen, waterschildpadden en zelfs een kaaiman. Er zijn verder ook vele soorten kikkers, tropische vogels, toekans, papegaaien en vissen. Voor en na het middagmaal luier ik in de schommelstoel op mij terras. In de namiddag maken wij een bijkomende tocht in de andere richting op de kanalen op zoek naar de mooie flora en fauna van dit Caribische gebied. De kaaiman die we dan treffen, drijft dicht tegen een aanlegsteiger en laat zich verleiden om tot tegen de motorboot te komen alvorens onder te duiken. We keren dan terug voor het vieruurtje: de drank betalen we zelf en we kunnen gratis koekjes en kleine empanadas eten.
7 december: Tortuguero - Arenal National Park
We nemen dezelfde waterweg terug, eten opnieuw (nu voor de middag) in El Ceibo en rijden verder tot Arenal, met een fotostop hier en een “pipistop” daar (in Muellos, namelijk, waar ik een ijsje eet en bananenchips koop). In het Royal Corin hotel krijgen we ook al een verfrissingsdoekje en een welkomstdrankje. Ik heb een sjieke kamer met een sjieke douche, de eerste waar ik de douchesproeier kan afhaken (zoals thuis). De Happy Hour is in de bar want de andere bar op de 5de verdieping is bezet wegens huwelijksfeest. De beloofde hapjes verschijnen evenwel niet op de toog. Ik drink een “briza” (flauw drankje) omdat ik caipirinha niet in de lijst vind, maar even later blijkt dankzij Louis dat ze dat wel kunnen mixen. In “La Nación” zie ik tegen wie de Belgen in Brazilië de eerste ronde zal spelen: Algerije, Rusland en Zuid-Korea (de foto van H.-M. Son is gedateerd, want nog in HSV-shirt ).
8 december: Arenal Nationaal Park
Om half negen vertrekken we naar het nationale park, waar we door het woud wandelen en na een splitsing over stenen tot een panoramisch punt komen. Daar bewonderen we de mooie conische vorm van de vulkaan en het meer met dezelfde naam. We keren even terug over de rotsstenen en kiezen dan voor het Ceibopad, waarlangs ook zo’n “gespierde boom” staat. We zien en fotograferen ook toekans, korte snavel vogels, goudhazen, enzovoort. We rijden dan, via het hotel om Louis op te pikken, naar Arenal stad. Daar drentel ik een uur rond, werp een blik in de kerk, en loop wat winkels in en uit. In de namiddag geniet ik na van de warmwaterbronnen van het hotel, al is het eigenlijk de bedoeling eerst in het bad met het koude water te plonsen. Omdat het zondag is, werkt niet alles naar believen, hopelijk morgen wel.
Voor het avondmaal genieten we nog eens van het “happy hour”, opnieuw in de bar bij de receptie en opnieuw zonder hapjes. Tijdens het eten speelt een muzikant enkele deuntjes op gitaar en zingt erbij. Op de kamer gekomen, zie ik een bordje met wat hapjes, ik denk dat het de bedoeling was dat die hapjes nog warm waren, maar dat is intussen niet meer het geval.
Wafelentocht, georganiseerd door Wsv Egmont Zottegem vzw
29.12.2013: Ik parkeerde op het grote parkeerterrein aan de Feestzaal Bevegemse Vijvers en schreef me in voor 12 km. Die leidde mij langs verharde (ook plankenpaden!) en enkele natuurlijke wegen naar Strijpen en terug via het Domein Breivelde. Er waren trouwens nog 49 Sportvrienden op pad. Het was zonnig en de temperatuur was normaal. Nadien at ik een wafel in gezelschap van Mieken en Marksken. En hiermee zit mijn wandeljaar 2013 er op, hopelijk kan ik volgend jaar meer tochten doen en kilometers afleggen.
Ik ben Helga
Nog 4 kilometer scheidden mij van de aankomst, die zich aankondigde door behoorlijk wat langs de weg geparkeerde auto's. Hiermee is de kop er af: mijn eerste wandeltocht van hopelijk nog meer dit jaar.
