Ik ben Helga
Ik ben een vrouw en woon in Denderleeuw (Belgie/Vlaanderen) en mijn beroep is secretaresse (tegenwoordig heet dat assistant...).
Ik ben geboren op 24/07/1960 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, reizen, lezen, computeren, en ik volg graag voetbal- en wielerwedstrijden.
Deze profielfoto is genomen in Chileens Patagonië.
26.06.2011 16de Megasterren Heuveltocht, georganiseerd door De Chatons Ronse (376)
In Zaal De Spil te Ronse begroette ik Dirk, die op het podium hielp met de telling van de inschrijvingskaarten, en kocht me er zelf ene. Intussen had ik ook Lucien al begroet, hi hielp in de zaal, zoals met het ophalen van lege glazen en koffiekoppen. Wat verder zat Marc V.M. die vroeger nog verslagen schreef voor de Wandelgazette, met zijn echtgenote Marina. En dan vertrok ik voor 14 km. Eerst volgde ik een kort eindje de Ninoofsesteenweg, sloeg dan rechtsaf om een straat van de industriezone te volgen en even verder werd ik naar een bosje geleid, zuidwaarts. Dan ging het noordwaarts, de Ninoofsesteenweg oversteken, gelukkig was die op dat ogenblik helemaal niet druk, om dan het Muziekbos te betreden via de Fortuinberg, iets minder bekend dan de Kanarieberg, een heuvel uit de klassieker Kuurne-Brussel-Kuurne (die Brussel niet bereikt omdat het niet verder gaat dan Ninove ). De naam van het Muziekbos heeft weinig met muziek te maken, maar is afgeleid van het Keltische woord "muz" hetgeen "moeras" betekent. Het ligt in de Vlaamse Ardennen en bedekt een groot stuk van de Muziekberg. het bos heeft een oppervlakte van 50 ha, waarvan 47 ha openbaar domein, en toegankelijk voor natuurliefhebbers. Grote trekpleister zijn de blauwe Boshyacinten (ofwel blauwe kousjes), die in de lentemaanden voor een prachtig bloementapijt zorgen (maar die waren intussen dus al uitgebloeid). Middenin het muziekbos is het bouwwerk de Geuzentoren te vinden die in het jaar 1864 gebouwd is door M. Scribe (die was ik nu niet gepasseerd maar wel een tweetal jaren geleden tijdens de euraudax-tocht). In dat bos ging het op en af en door de regen van de afgelopen week, was het pad hier en daar modderig en glad. Na een ruim uur bereikte ik de rustpost in Louise-Marie, een uniek dorp midden in de Vlaamse Ardennen. De naam Louise-Marie verwijst naar de eerste Koningin der Belgen, Louise-Marie d'Orléans, die overleed op de dag van de eerste steenlegging van de kerk (11 oktober 1850). In die zaal, behorend tot een school, trof ik José en zijn echtgenote (zij stond bij de koffietafel) alsook Albert (VL.A.M.) met wie ik ook een babbeltje sloeg. Nog een krappe 6 km scheidden mij van de aankomst in Ronse, en ook nu mocht ik een stukje door het Muziekbos wandelen.
Het weer was niet erg zomers met een grijze bewolking maar de temperaturen waren wel aangenaam, gaandeweg knoopte ik mijn trainingsvest rond mijn middel en ging in T-shirt. De omloop was beslist mooi, ook voor 14 km (en 10 km, want die wandelaars bezochten ook het Muziekbos en Louise-Marie) deed de omloopcommissaris zijn best.
17.06.2011 32ste Nacht van Vlaanderen, georganiseerd door vzw De Nacht (311)
Samen met Annemie en Mark kwam ik voorspoedig aan in Zaal De Mast bij het sportveld, terwijl Mark zijn auto ging parkeren en Annemie de inschrijvingsomslagen haalde, hield ik onze zitplaatsen bezet. We maakten ons dan klaar, begroetten bekenden en vertrokken naar het plein waar weldra de lopers aan hun koers mochten beginnen. Daarna was het de beurt aan de wandelaars die 10, 42 of 100 km wilden stappen.
We passeerden eerst de kermis en na enkele meters trapte een lomperik al op de hiel van mijn rechter sandaal. Ik huppelde evenwel verder zolang het ging. En het ging verder over de Bosdreef, langs de Groenhoeve (waar we graag afscheid namen van de 10-km-wandelaars), Veldegem, een hoeve in Loppem en café Vogelzang in Oostkamp. Daar bekeek ik mijn sandaal eens goed, en toen bleek dat de schade nog meeviel, ik hield er dan geen rekening meer mee dat ik ineens zou moeten sloffen voor de rest van de afstand (van 101 km, overigens). Verderop namen we even gaarne afscheid namen van de 42-km-wandelaars, we hadden nu het parcours voor lange tijd voor ons alleen. Bij het naderen van Beernem, de eerste rustpost waar we onze bagage weer vonden en we twee belegde broodjes kregen, begon de dag te krieken, en het bleef eindelijk ook eens echt droog. Zo konden we genieten van de natuur. We staken een voetgangers- en fietsersbrug over en weldra bereikten we dus het cultureel centrum De Kleine Beer in Beernem. Behalve wat de organisatoren ons aanboden, smulden wij 3 van de lekkere frikadellen die Mark thuis gebakken had. Ik trok er andere kousen aan en na even rusten vertrokken we voor de tweede helft zo ongeveer) van deze mooie, natuurrijke en veelal rustige (wat verkeer betreft) tocht, zoals in de vallei van de Zuidleie waar we een erg lang pad mochten volgen, soms was het wat smal door stekelig onkruid. Weldra bereikten wij het Venetië van het Noorden door, zoals gebruikelijk de laatste jaren, een fraaie poort. We kregen mooie plaatjes te zien, zoals het zicht op het belfort, het Minnewater, de stationsbuurt (de werken zijn op een jaar tijd aardig opgeschoten), en zo bereikten wij het Boudewijnpark, waar onze bagage op ons wachtte.
Daar trakteerde Mark op zelfgemaakte rijstpap met frambozen, njam njam! Behalve andere kousen trok ik nu ook een ander t-shirt aan en nam gauw een boterham (stutte) met gehakt mee, dat ik in mijn jaszak stak (de lichte regencape verdween in de sporttas waar ik de paraplu uithaalde). De terugweg werd verder gezet via het Tillegembos en het Domein Beisbroek. Tussendoor moesten we wel enkele minuten schuilen omdat er een onweersbui losbarstte. Nadien kregen wij er nog ene over ons heen en toen we de rustpost van Wijnendale, nabij de best mooie kerk, verlieten voor de oude trambedding, kregen we nog een miezerbuitje te verduren, maar deze duurde gelukkig niet lang. En zo bereikten wij alweer zaal de Mast waar we alle drie de bel luidden. We haalden onze aandenkens af (medaille, attest, t-shirt en een geschenk: een opbergsysteem met veel zakken voor in de auto). Over dat diploma gesproken: toen ik me inschreef voor deze tocht, bleek meteen dat mijn naam weer verkeerd geschreven was, een hoofdletter waar er officieel geen is. In een van de laatste rustposten (ik denk zaal Patria in Assebroek) troffen wij hoofdverantwoordelijke Dirk die me uitlegde dat het aan het programma ligt: dat zet meteen een hoofdletter na een spatie in een naam. De programmeur moet dat dan maar aanpassen, hé?
Het weer was allesbehalve zomers, we hadden enkele miezerbuien tot zaterdag ochtend, dan kwam de zon er stilaan door maar na de passage in Brugge kregen we toch nog twee onweersbuien te verduren. En terwijl we op de oude trambedding naar Torhout terug wandelden, miezerde het alweer even. De temperatuur was wel goed genoeg, alleen vroeg op de ochtend, bij het verlaten van een rustpost, kon het even koud aanvoelen. Leek het weer niet veel soeps, de omloop was des te mooier: veel natuur en veel onverharde wegen (ook s nachts, dus is een zaklamp met volledig geladen batterijen geen overtollige luxe).
Ik ben Helga
). De naam van het Muziekbos heeft weinig met muziek te maken, maar is afgeleid van het Keltische woord "muz" hetgeen "moeras" betekent. Het ligt in de Vlaamse Ardennen en bedekt een groot stuk van de Muziekberg. het bos heeft een oppervlakte van 50 ha, waarvan 47 ha openbaar domein, en toegankelijk voor natuurliefhebbers. Grote trekpleister zijn de blauwe Boshyacinten (ofwel blauwe kousjes), die in de lentemaanden voor een prachtig bloementapijt zorgen (maar die waren intussen dus al uitgebloeid). Middenin het muziekbos is het bouwwerk de Geuzentoren te vinden die in het jaar 1864 gebouwd is door M. Scribe (die was ik nu niet gepasseerd maar wel een tweetal jaren geleden tijdens de euraudax-tocht). In dat bos ging het op en af en door de regen van de afgelopen week, was het pad hier en daar modderig en glad. Na een ruim uur bereikte ik de rustpost in Louise-Marie, een uniek dorp midden in de Vlaamse Ardennen. De naam Louise-Marie verwijst naar de eerste Koningin der Belgen, Louise-Marie d'Orléans, die overleed op de dag van de eerste steenlegging van de kerk (11 oktober 1850). In die zaal, behorend tot een school, trof ik José en zijn echtgenote (zij stond bij de koffietafel) alsook Albert (VL.A.M.) met wie ik ook een babbeltje sloeg. Nog een krappe 6 km scheidden mij van de aankomst in Ronse, en ook nu mocht ik een stukje door het Muziekbos wandelen. 
