Sint-Maria-Horebeke ligt niet zo ver vandaan van Elst waar ik vorige week wandelde en dat heb ik halverwege de wandeling gemerkt. Toen ik in parochiezaal De Kroon aankwam, zaten mijn vrienden Annemie en Mark er een kop koffie te nuttigen (en ik dan ook ), daarna trakteerde Annemie op een zelfgestookt hartverwarmertje. Zo waren we wat opgewarmd voor de maximum afstand van 18 km. Deze omloop leidde langs de Armekleie naar Heuvelgem (waar die naam vandaan komt, hebben we gemerkt ), waar de hoeve ’t Hof van Vlaanderen staat, naar Elst waar een controle was voorzien. Het zaaltje dat men daarvoor boekte was eigenlijk wat klein want wij moesten er nog eens terug keren voor de tweede passage, maar ja, ’t is gemakkelijker gezegd dan gedaan om een ruime zaal te vinden die toevallig vrij is en waarvoor de organisatie niet te diep in de kas moet graaien.

Daar dronken we iets warms voor de lus aan te vatten. Over vooral modderige veldwegen gingen we langs Smissenhoek, Dompels en Boekendries terug naar Elst. Deze keer opteerden we voor een pauze in een café. Toen ik de bestelling doorgaf aan de toog, bleek de kroegbaas enkel Frans te spreken… Bovendien moest Mark extra om zijn glaasje advocaat bij de koffie vragen, deed dat wel bij een Nederlandstalige dame die er hielp.

We gingen dan terug naar Sint-Maria-Horebeke, ook nu via modderpaden en enkele openbare wegen, met evengoed hellende als dalende wegen en we waren alle drie blij dat we terug in de parochiezaal waren (Annemie en Mark hadden de dag voordien een zware +50-km-tocht gepleegd in Baasrode en omgeving).

Het weer was droog en koud tot we opgewarmd werden door de hellingen.

Mijn fotoalbum: http://picasaweb.google.be/9470hvds/SintMariaHorebeke10

21-02-2010 om 19:30 geschreven door Helga

Toen ik thuis vertrok, sneeuwde het, onderweg niet meer maar toen ik in Elst aankwam, sneeuwde het ook daar licht. Ook al omdat ik ’s namiddags verwacht werd voor de voorbereiding van het clubfeest, besloot ik 1 lus te stappen en koos aan de hand van de beschrijving voor de groene, omdat daar veel sprake was van straten, ik ging ervan uit dat ik weinig risico tot uitglijden liep.

Ik beging inderdaad vooral straten, soms wel smalle, en ook enkele paadjes, waar ik dan extra oplettend was. Het decor, na achterlaten van de kerk van Elst, is vooral landelijk, zeker buiten de bebouwde kom. Bij het terugkeren zag ik op een bestelauto de naam van een koffiebranderij, dat zal van de echtgenote van kunstenaar Panamarenko zijn, en de voordeur zowel als de garagepoort ogen kunstrijk.

Het weer was winters met die kleine sneeuwvlokjes, eerder bevroren regendruppels.

Mijn fotoalbum: http://picasaweb.google.be/9470hvds/Elst10

14-02-2010 om 22:05 geschreven door Helga

De boog moet niet altijd gespannen staan en ik koos er voor de omloop van 15 km. Tegen de tijd dat ik mijn inschrijvingskaart ging kopen, moet het al behoorlijk druk geweest zijn. Ik vroeg dus een “kaart met” (kaart met lidkaart, wil dat zeggen, en die lidkaart toonde ik ook spontaan). De medewerkster legde me een kaart op tafel en 1,10 EUR erboven op, waarop ik vroeg of ze mij trakteerde? Het zou de eerste keer geweest zijn dat ik betaald werd om te wandelen.

In alle geval, de gekozen omloop leidde vanuit Bruinbeke bij Wichelen langs het Galgenveld over de Schelde naar Uitbergen. Die brug werd ook gebruikt door mensen die van Uitbergen terug naar Bruinbeke wandelden, zoals Kadee Marnik met wie ik een babbeltje sloeg. In Uitbergen had ik twee keer mijn controlekaart te laten afstempelen want daar was een lus voorzien. Omdat ik er niemand zag die ik goed kende, bleef ik er ook niet langer dan nodig en begon meteen aan die lus langs Slot en het Heisbroek, om dan terug in de enige rustplaats terecht te komen. Na nog een stempel ging ik dus naar Bruinbeke terug via de Nederkouter en een lang stuk langs de Schelde tot aan Galgenveld, waar ik dan ook een veldweg mocht betreden, zo zag je de moddersporen van Aubange niet meer zo duidelijk. Via Kolkte en de Sint-Jozefskapel bereikte ik opnieuw de startplaats waar ik besloot geen pannenkoeken meer te eten, ’t was kort na 11 en dat is te kort tijd bij mijn middagmaal thuis.

Het weer was net als gisteren zonloos maar tenminste droog en niet te koud.

07-02-2010 om 19:50 geschreven door Helga

Het was de eerste keer dat ik in deze streek kwam wandelen, in gezelschap van Paul en Rudolf. Toen we er aan kwamen, was Café des Sports nog gesloten, maar gelukkig was een sandwicherie aan het station al open, en daar vonden we enkele wandelaars die er iets aten en dronken. Na een poosje, mijn warme chocomelk was nog halverwege, kwam Frans zeggen dat het café open was, maar we haastten ons niet (Paul was nog een baguette Dagobert aan het verorberen, en dan wachtte nog een taartje), al ging Rudolf, wiens koffie al op was, erheen met de doos met inschrijvingsbenodigdheden. Nadat ook Paul en ik het onze binnengespeeld hadden, gingen we er ook heen, en Rudolf had ons al een geschikte plaats aan de rand van een tafelrij gereserveerd (zoals hij had ik ook nog wat bagage bij).

Bij de inschrijving kregen we van organisator en baankapitein Didier een overzicht van de tussenafstanden en bevoorradingsplaatsen, daar stond per lus van 25 km ook een profielschets van de wandeling op. Zo merkten we dat vooral de eerste lus aanspraak zou maken op onze beenspieren. Er waren drie hellingen voorzien van respectievelijk 4,9, 5,2 en 7,6 % gepland, net voor de eerste en halverwege de derde was bevoorrading voorzien, beide op het grondgebied van Musson. De wandeling verliep grotendeels langs goed begaanbare wegen, maar eens de gemeente Mont-St.-Martin bereikt, gingen we het woud in en daar was natuurlijk nog niet alle sneeuw en ijs gesmolten en waar er dan gras was, lag die berm aflopend, dus zo simpel om daar op te wandelen was dat niet, dus moest men een goed spoor zoeken op het pad zelf. Hoe breed dat dan ook was, de sporen slingerden wat. De ene wandelaar was wat vaster te voet dan de andere en op het einde van het lange bospad wachtte baankapitein Didier op de hele groep. Hoewel ik moeite deed om niet te vallen (wat me ook lukte), ik was toch de laatste niet, had zelfs nog tijd om een paar foto’s te nemen, want Hans-Joachim kwam nog achter. Ik ging me dan nog gauw discreet verstoppen en toen ik van achter die boom kwam, was de groep weer vertrokken. Gelukkig waren we daar op een geasfalteerde weg gekomen, dus de groep inhalen was geen probleem. Even verder evenwel bereikten we alweer een natuurlijk pad en dat moesten we dan bergaf volgen. Bergaf op ijs en een beetje sneeuw met een slingerend spoor, ik was weer zeer voorzichtig en kreeg gelukkig een steunende arm van Marc (waarvoor dank!!), die blijkbaar een vastere voet heeft op ijs (hij woont dan ook in Andenne). Zo bereikten we voorspoedig de straten van Piedmont (“voet van de berg” ), het drielandenpunt met Frankrijk en G.H. Luxemburg en België. De spaghetti bolognese was waarlijk lekker (en de donkere Leffe had de juiste temperatuur) maar ik had aan een portie genoeg, ging van t-shirt verwisselen (van dat klimmen en glijden had ik het meerdere keren warm gekregen en vriezen deed het die dag niet) en nog wat uitrusten.

Voor de tweede lus, die van Messancy, was een helling van 6,5% voorzien met aan de top een eerste bevoorrading, hoewel het parcours nog wel steeg, hier en daar, maar niet zo uitgesproken. Ter gelegenheid van die eerste wagenrust trakteerde Marc op zijn verjaardag (twee dagen eerder) met schnaps van peren en/of mirabellen, die laatste vond ik nog het lekkerst. Tegen 17:45 uur waren we in de stad Athus waar nog een wagenrust georganiseerd was met een vleestaart. Voor Conrad, een echte vegetariër, had men een vervangend pakketje voorzien, en voor wie wou een kroesje Orval (dus een fles ging over zeker twee kroesjes leeg). Om terug naar Aubange te stappen, gingen we nog even langs de industriezone (“zoning commercial”) en de gewestweg naar het café.

De omlopen waren mooi en dat het ijs nog niet overal gesmolten is, daar kan Didier natuurlijk niet aan verhelpen, wel zorgde hij met zijn helpers voor een piekfijne culinaire verzorging (ontbijtkoeken tijdens de eerste wagenrust, fruitwafels op de tweede van de eerste lus, bananen tijdens de eerste wagenrust, vleeskoek en Orval tijdens de tweede wagenrust van de tweede lus). Het was overigens de tweede keer dat Didier deze tocht organiseerde en eigenlijk verdiende hij wel meer bezoekers, maar ja, ’t is wel een hele eind rijden, hé (al was dat voor 4 West-Vlamingen blijkbaar toch geen beletsel), 2h30 rijden vanuit Denderleeuw. Voor de aanwezige Duitsers en Fransen (uit de streek van Nancy) was het natuurlijk dichter.

Het weer was zonloos maar tenminste droog en dus niet te koud.

Mijn fotoalbum: http://picasaweb.google.be/9470hvds/EuraudaxAthus

07-02-2010 om 19:49 geschreven door Helga

Toen ik om kort na acht uur de fuifzaal betrad, bleken Annemie en Mark net vertrokken (we hadden ook niet afgesproken, ik meende terecht dat zij voor een langer parcours zouden kiezen dan ik), ik schreef me in, babbelde wat met Dany aan de toog en vertrok dan voor 16km.

Ik mocht weldra, na het oversteken van de Dender, op “mijn kleinste steek” (= stap) de Buizemont beklimmen. Een eind verder kon ik kiezen tussen verhard en naturel, maar gezien de gladde toestand van de wegen, koos ik voor het eerste. Als ik al kwalijk zou vallen, zou ik tenminste beter bereikbaar zijn voor de hulpdiensten. Een trap afdalend kwam ik in het centrum terecht. Manneken Pis, naar wie deze tocht is genoemd, was verhuisd en zijn pleisterplaats was verstopt achter een ondoorzichtige afsluiting. Van de Markt naar de Vesten, een groot plein met veel parkeerplaats maar intussen heraangelegd. Er is nog parkeerplaats genoeg, maar de lichtblauwe natuursteen en de treden hier en daar hebben dit plein een mooi effect gegeven. De pijltjes volgend, kwam ik door het parkje met daarin een kristusbeeld. Waarom ik vorig jaar op vakantie in Brazilië (en dan ook in Rio de Janeiro) aan dit beeld moest denken, weet ik niet, want eigenlijk lijken ze niet op elkaar. Die in Rio is niet alleen veel groter maar ook gemaakt van zeepsteen en deze in Geraardsbergen is met goud belegd en het beeld lijkt een cape te dragen. De Muur zelf heb ik niet beklommen, en via enkele natuurlijke en verharde wegen kwam ik in Onkerzele terecht.

Daar is een boerderij met overnachtingsmogelijkheden (bed & breakfast) waar Annemie en ik nog kerstvakantie gehouden hebben, enkele jaren geleden. Na de controle kwam ik voorbij de kerk die duidelijk aan Sint-Maarten gewijd is. Ik zag daar menig wandelaar de trappen begaan, en de meesten gingen door een hekje naar het wandelpad, want aan de trottoir begon dat pad erg glibberig. Van het shoppingcenter van Geraardsbergen bereikte ik het park van de abdij, alwaar ik drie Sportvrienden inhaalde (eerder had ik er al ene het pad gekruist). Via een ommetje om het domein goed te leren kennen, kwam ik aan het druppelkot waar ik na even twijfelen, tussen chocolade en aardbij, voor de eerste optie koos. Die jenever werd in echte glaasjes geserveerd, niet in plastieken bekertjes. Daar ontmoette ik nog twee andere Sportvrienden en met hen en de drie andere bereikte alweer de fuifzaal. Daar trakteerde ik mij op een zak mattentaarten en een croque monsieur (zo moest ik thuis zelf niet aan het fornuis ).

Het was een mooie tocht maar de gladheid van vele wegen en paden ontnam me wat van het plezier omdat ik meer moest opletten dan rondkijken.

Mijn fotoalbum: http://picasaweb.google.be/9470hvds/MannekenPistocht10

01-02-2010 om 22:50 geschreven door Helga