Toen ik thuis vertrok, sneeuwde het, onderweg niet meer maar toen ik in Elst aankwam, sneeuwde het ook daar licht. Ook al omdat ik ’s namiddags verwacht werd voor de voorbereiding van het clubfeest, besloot ik 1 lus te stappen en koos aan de hand van de beschrijving voor de groene, omdat daar veel sprake was van straten, ik ging ervan uit dat ik weinig risico tot uitglijden liep.

Ik beging inderdaad vooral straten, soms wel smalle, en ook enkele paadjes, waar ik dan extra oplettend was. Het decor, na achterlaten van de kerk van Elst, is vooral landelijk, zeker buiten de bebouwde kom. Bij het terugkeren zag ik op een bestelauto de naam van een koffiebranderij, dat zal van de echtgenote van kunstenaar Panamarenko zijn, en de voordeur zowel als de garagepoort ogen kunstrijk.

Het weer was winters met die kleine sneeuwvlokjes, eerder bevroren regendruppels.

Mijn fotoalbum: http://picasaweb.google.be/9470hvds/Elst10

14-02-2010 om 22:05 geschreven door Helga

De boog moet niet altijd gespannen staan en ik koos er voor de omloop van 15 km. Tegen de tijd dat ik mijn inschrijvingskaart ging kopen, moet het al behoorlijk druk geweest zijn. Ik vroeg dus een “kaart met” (kaart met lidkaart, wil dat zeggen, en die lidkaart toonde ik ook spontaan). De medewerkster legde me een kaart op tafel en 1,10 EUR erboven op, waarop ik vroeg of ze mij trakteerde? Het zou de eerste keer geweest zijn dat ik betaald werd om te wandelen.

In alle geval, de gekozen omloop leidde vanuit Bruinbeke bij Wichelen langs het Galgenveld over de Schelde naar Uitbergen. Die brug werd ook gebruikt door mensen die van Uitbergen terug naar Bruinbeke wandelden, zoals Kadee Marnik met wie ik een babbeltje sloeg. In Uitbergen had ik twee keer mijn controlekaart te laten afstempelen want daar was een lus voorzien. Omdat ik er niemand zag die ik goed kende, bleef ik er ook niet langer dan nodig en begon meteen aan die lus langs Slot en het Heisbroek, om dan terug in de enige rustplaats terecht te komen. Na nog een stempel ging ik dus naar Bruinbeke terug via de Nederkouter en een lang stuk langs de Schelde tot aan Galgenveld, waar ik dan ook een veldweg mocht betreden, zo zag je de moddersporen van Aubange niet meer zo duidelijk. Via Kolkte en de Sint-Jozefskapel bereikte ik opnieuw de startplaats waar ik besloot geen pannenkoeken meer te eten, ’t was kort na 11 en dat is te kort tijd bij mijn middagmaal thuis.

Het weer was net als gisteren zonloos maar tenminste droog en niet te koud.

07-02-2010 om 19:50 geschreven door Helga

Het was de eerste keer dat ik in deze streek kwam wandelen, in gezelschap van Paul en Rudolf. Toen we er aan kwamen, was Café des Sports nog gesloten, maar gelukkig was een sandwicherie aan het station al open, en daar vonden we enkele wandelaars die er iets aten en dronken. Na een poosje, mijn warme chocomelk was nog halverwege, kwam Frans zeggen dat het café open was, maar we haastten ons niet (Paul was nog een baguette Dagobert aan het verorberen, en dan wachtte nog een taartje), al ging Rudolf, wiens koffie al op was, erheen met de doos met inschrijvingsbenodigdheden. Nadat ook Paul en ik het onze binnengespeeld hadden, gingen we er ook heen, en Rudolf had ons al een geschikte plaats aan de rand van een tafelrij gereserveerd (zoals hij had ik ook nog wat bagage bij).

Bij de inschrijving kregen we van organisator en baankapitein Didier een overzicht van de tussenafstanden en bevoorradingsplaatsen, daar stond per lus van 25 km ook een profielschets van de wandeling op. Zo merkten we dat vooral de eerste lus aanspraak zou maken op onze beenspieren. Er waren drie hellingen voorzien van respectievelijk 4,9, 5,2 en 7,6 % gepland, net voor de eerste en halverwege de derde was bevoorrading voorzien, beide op het grondgebied van Musson. De wandeling verliep grotendeels langs goed begaanbare wegen, maar eens de gemeente Mont-St.-Martin bereikt, gingen we het woud in en daar was natuurlijk nog niet alle sneeuw en ijs gesmolten en waar er dan gras was, lag die berm aflopend, dus zo simpel om daar op te wandelen was dat niet, dus moest men een goed spoor zoeken op het pad zelf. Hoe breed dat dan ook was, de sporen slingerden wat. De ene wandelaar was wat vaster te voet dan de andere en op het einde van het lange bospad wachtte baankapitein Didier op de hele groep. Hoewel ik moeite deed om niet te vallen (wat me ook lukte), ik was toch de laatste niet, had zelfs nog tijd om een paar foto’s te nemen, want Hans-Joachim kwam nog achter. Ik ging me dan nog gauw discreet verstoppen en toen ik van achter die boom kwam, was de groep weer vertrokken. Gelukkig waren we daar op een geasfalteerde weg gekomen, dus de groep inhalen was geen probleem. Even verder evenwel bereikten we alweer een natuurlijk pad en dat moesten we dan bergaf volgen. Bergaf op ijs en een beetje sneeuw met een slingerend spoor, ik was weer zeer voorzichtig en kreeg gelukkig een steunende arm van Marc (waarvoor dank!!), die blijkbaar een vastere voet heeft op ijs (hij woont dan ook in Andenne). Zo bereikten we voorspoedig de straten van Piedmont (“voet van de berg” ), het drielandenpunt met Frankrijk en G.H. Luxemburg en België. De spaghetti bolognese was waarlijk lekker (en de donkere Leffe had de juiste temperatuur) maar ik had aan een portie genoeg, ging van t-shirt verwisselen (van dat klimmen en glijden had ik het meerdere keren warm gekregen en vriezen deed het die dag niet) en nog wat uitrusten.

Voor de tweede lus, die van Messancy, was een helling van 6,5% voorzien met aan de top een eerste bevoorrading, hoewel het parcours nog wel steeg, hier en daar, maar niet zo uitgesproken. Ter gelegenheid van die eerste wagenrust trakteerde Marc op zijn verjaardag (twee dagen eerder) met schnaps van peren en/of mirabellen, die laatste vond ik nog het lekkerst. Tegen 17:45 uur waren we in de stad Athus waar nog een wagenrust georganiseerd was met een vleestaart. Voor Conrad, een echte vegetariër, had men een vervangend pakketje voorzien, en voor wie wou een kroesje Orval (dus een fles ging over zeker twee kroesjes leeg). Om terug naar Aubange te stappen, gingen we nog even langs de industriezone (“zoning commercial”) en de gewestweg naar het café.

De omlopen waren mooi en dat het ijs nog niet overal gesmolten is, daar kan Didier natuurlijk niet aan verhelpen, wel zorgde hij met zijn helpers voor een piekfijne culinaire verzorging (ontbijtkoeken tijdens de eerste wagenrust, fruitwafels op de tweede van de eerste lus, bananen tijdens de eerste wagenrust, vleeskoek en Orval tijdens de tweede wagenrust van de tweede lus). Het was overigens de tweede keer dat Didier deze tocht organiseerde en eigenlijk verdiende hij wel meer bezoekers, maar ja, ’t is wel een hele eind rijden, hé (al was dat voor 4 West-Vlamingen blijkbaar toch geen beletsel), 2h30 rijden vanuit Denderleeuw. Voor de aanwezige Duitsers en Fransen (uit de streek van Nancy) was het natuurlijk dichter.

Het weer was zonloos maar tenminste droog en dus niet te koud.

Mijn fotoalbum: http://picasaweb.google.be/9470hvds/EuraudaxAthus

07-02-2010 om 19:49 geschreven door Helga

Toen ik om kort na acht uur de fuifzaal betrad, bleken Annemie en Mark net vertrokken (we hadden ook niet afgesproken, ik meende terecht dat zij voor een langer parcours zouden kiezen dan ik), ik schreef me in, babbelde wat met Dany aan de toog en vertrok dan voor 16km.

Ik mocht weldra, na het oversteken van de Dender, op “mijn kleinste steek” (= stap) de Buizemont beklimmen. Een eind verder kon ik kiezen tussen verhard en naturel, maar gezien de gladde toestand van de wegen, koos ik voor het eerste. Als ik al kwalijk zou vallen, zou ik tenminste beter bereikbaar zijn voor de hulpdiensten. Een trap afdalend kwam ik in het centrum terecht. Manneken Pis, naar wie deze tocht is genoemd, was verhuisd en zijn pleisterplaats was verstopt achter een ondoorzichtige afsluiting. Van de Markt naar de Vesten, een groot plein met veel parkeerplaats maar intussen heraangelegd. Er is nog parkeerplaats genoeg, maar de lichtblauwe natuursteen en de treden hier en daar hebben dit plein een mooi effect gegeven. De pijltjes volgend, kwam ik door het parkje met daarin een kristusbeeld. Waarom ik vorig jaar op vakantie in Brazilië (en dan ook in Rio de Janeiro) aan dit beeld moest denken, weet ik niet, want eigenlijk lijken ze niet op elkaar. Die in Rio is niet alleen veel groter maar ook gemaakt van zeepsteen en deze in Geraardsbergen is met goud belegd en het beeld lijkt een cape te dragen. De Muur zelf heb ik niet beklommen, en via enkele natuurlijke en verharde wegen kwam ik in Onkerzele terecht.

Daar is een boerderij met overnachtingsmogelijkheden (bed & breakfast) waar Annemie en ik nog kerstvakantie gehouden hebben, enkele jaren geleden. Na de controle kwam ik voorbij de kerk die duidelijk aan Sint-Maarten gewijd is. Ik zag daar menig wandelaar de trappen begaan, en de meesten gingen door een hekje naar het wandelpad, want aan de trottoir begon dat pad erg glibberig. Van het shoppingcenter van Geraardsbergen bereikte ik het park van de abdij, alwaar ik drie Sportvrienden inhaalde (eerder had ik er al ene het pad gekruist). Via een ommetje om het domein goed te leren kennen, kwam ik aan het druppelkot waar ik na even twijfelen, tussen chocolade en aardbij, voor de eerste optie koos. Die jenever werd in echte glaasjes geserveerd, niet in plastieken bekertjes. Daar ontmoette ik nog twee andere Sportvrienden en met hen en de drie andere bereikte alweer de fuifzaal. Daar trakteerde ik mij op een zak mattentaarten en een croque monsieur (zo moest ik thuis zelf niet aan het fornuis ).

Het was een mooie tocht maar de gladheid van vele wegen en paden ontnam me wat van het plezier omdat ik meer moest opletten dan rondkijken.

Mijn fotoalbum: http://picasaweb.google.be/9470hvds/MannekenPistocht10

01-02-2010 om 22:50 geschreven door Helga

Toen ik om kort na zeven uur de parochiezaal betrad, zat er nog geen enkele wandelaar, dat gebeurt ook zeer zelden. En kort na mijn aankomst kwam de eerste dan ook aan. Het was overigens alweer aan het sneeuwen, en menigeen dacht: “Het zal toch weer niet waar zijn, hé?” denkend aan de Worteltocht van een maand eerder. Nu hield het wat eerder op, bovendien lag van dagen voordien al geen laag sneeuw klaar op de openbare weg en veel wind ging er ook niet mee gepaard.

Dus na een uur hadden we al meer wandelaars welkom geheten dan de vorige keer op een hele dag. Rond de middag hield het ook op met sneeuwen, kwam de zon erdoor en dus vonden enkelen toch nog de moed om nog te komen wandelen. Soms leek het mij wat druk, omdat meerdere mensen me tegelijk iets wilden komen vragen, toch kon ik enkele keren pauzeren met vrienden bij een kopje warme drank.

In de late namiddag wachtte ik nog wat op mogelijke clubgenoten die hun lidkaart voor dit jaar nog wilden komen halen en betalen, maar eens half zes besloot ik mijn kraam op te ruimen en te helpen bij de overige werken van opruiming. We waren intussen op een totaal gekomen van 414 wandelaars (medewerkers inbegrepen).

Op de website van Egmonter Etienne (die zelf niet kon komen) vond ik een link naar het fotoalbum van twee van zijn vrienden:

http://picasaweb.google.nl/etienne.scheerlinck/HeldergemHerman

30-01-2010 om 23:10 geschreven door Helga

Samen met Paul, die Rudolf al in het station heeft opgehaald, kom ik in Zaal Chanteloup te Stembert aan. We begroeten er de bekenden en minder bekenden, hen de beste wensen voor dit nog nieuwe jaar overbrengend voor zover dat nog niet gebeurd was, en schrijven ons in voor de enig mogelijke keuze van 100 km.

We drinken wat, kleden ons voor de kou en de mogelijk gladde wegen en om 14 uur vertrekken we naar Polleur voor de wagenrust via de kerk van Mangombroux en Xhavée. Na vier minuten rust om wat te drinken en te knabbelen, gaan we verder naar de voetbalkantine van Jonckeu waar we komen langs Fays. De weg naar de kantine ligt er, zoals nog enkele wegen, en dan vooral de rand van de weg, glibberig bij en baankapitein Jacky is de eerste (bij mijn weten) die onderuit gaat, gelukkig zonder erg. Het gebeurt op weinig organisaties, maar ook in deze kantine krijgen we van het ondersteunend team een koek te knabbelen (en meer dan een ook). 15 Minuten mag kort lijken voor een caférust maar iedereen wordt vlot bediend en heeft tijd zijn drank te nuttigen en eventueel zelfs de sanitaire faciliteiten te bezoeken. Het gaat dan verder naar Haras en Ensival, waar we op het dorpsplein een wagenrust hebben, ene met een Frankfurter worst (maar waar is de mosterd gebleven? ), en de wijn heb ik dan nog niet opgemerkt. Na de gebruikelijke 4 minuten wandelen (en soms glijden) we via Lambermont (die “mont” gaan we wel bergaf) naar Petit-Rechain, waar Jacky zelf woont en waar we een bezoek brengen aan de plaatselijke kantine. Ook nu weer krijgen we een of meer koek(en). Het is intussen beginnen regenen en het zou niet meer ophouden, al regent het niet altijd even hard. Langs Dison bereiken we Verviers waar we wat centrumstraten begaan en in de buurt van de Grote Post bevoorrading krijgen aangeboden (aan het postgebouw zelf hebben onze bevoorraders wellicht geen mogelijkheid om te schuilen en de schraagtafels op te stellen). We keren dan terug naar Stembert, waar we een tas soep en twee belegde sandwiches krijgen.

Dat is de langste lus geweest, ene van 40 km, en dat geeft moed voor de volgende lus, via Andrimont (wagenrust), het Bois des Dames (in het duister is dat eigenlijk niet te zien), Bilstain en Dolhain, waar Alain, Marc en co ons alweer opwachten met drinken en wat te knabbelen. Die moed was wel nodig want Jacky heeft zijn omloop met hellingen (zelfs een voor ons nog onbekende) aaneengesloten, en die hellingen duren daar erg lang. Weldra komen we dan terug in Stembert, waar onze warme maaltijd wordt opgediend. En dat bestaat uit eerlijke boerenkost afgesloten met fruitsalade, koffie (of warme chocomelk ) en een glaasje triple sec, om onze botten te verwarmen voor de volgende ronde.

Die derde lus is ietsje langer dan de tweede maar het gaat, ondanks het miezerige weer, goed vooruit langs Verviers (wagenrust) en Dison alweer naar Petit-Rechain, waar ze in de kantine blij zijn om ons terug te zien. Ook nu weer komt Alain rond met koeken. Via Grand-Rechain, Lambermont en een koekjesfabriek van een bekend merk komen we weer in Ensival op dezelfde plaats terecht voor een wagenrust. Na de vier minuten pauze wou Jacky een asfaltwegje bergop volgen, maar keert een paar 100 meter terug, ik vermoed dat er te veel ijs zal gelegen hebben, misschien wel zo breed als het wegje. Dus past Jacky zijn parcours wat aan zodat we behouden terugkeren, via het station van Verviers, het Justitiepaleis en het zwembad van Mangombroux. Van deze lus af wandelen er vier “ijsberen” mee: Lucia, Thérèse, Jacky en Serge dragen een ijsberenmust met “pootjes”, mutsen die Jacky eind 2009 op de kerstmarkt van Luik op de kop had kunnen tikken. En ook hier heeft Jacky voor voldoende hellingen gezorgd, zodat we zeker geen kou zouden lijden.

In Stembert zijn de tafels al gedekt voor het ontbijt, en ook nu weer krijg ik i.p.v. koffie een ferme kop warme chocomelk. Doordat het maar blijft regenen, zijn mijn kousen vochtig geworden en zelfs voor de laatste 11 km trek ik een ander paar kousen aan. Overigens wil ik hier nog aan toevoegen dat Christine de hele 100 km en Fernand de eerste lus (40 km) op wandelsandalen hebben gewandeld. Van Fernand weet ik het niet, maar Christine vertelt me dat ze twee paar kousen aan heeft en dus geen last heeft van natte voeten. Op het parcours dat Jacky in november 2009 had gemaild, staat voor deze lus nog een wagenrust aan de vijver van Stembert vermeld, maar hij heeft deze laten vallen (op het blad bij de inschrijving staat die niet vermeld), wellicht omdat het weer er niet naar is om daar iets te drinken, te knabbelen en mee te zingen met Pierrot op de gitaar. Dat gitaarspel krijgen we wel bij aankomst in de zaal in Stembert.

Dit is mijn zevende bezoek geweest en ik kom graag terug, het is een mooie streek en Jacky heeft een sympathiek team dat hem steunt. Alleen spijtig dat ’t hier “altijd moet regenen”.

Mijn fotoalbum staat hier: http://picasaweb.google.com/9470hvds/EuraudaxStembert10
Alain, die mee geholpen heeft, heeft zijn foto's hier geparkeerd: http://picasaweb.google.be/euraudax.belgium/Stembert2010?authkey=Gv1sRgCLuih9Pao5myWA#

19-01-2010 om 22:19 geschreven door Helga

Na gedane werken ga ik nog maar eens wandelen en word hiertoe opgehaald door Paul die Rudolf al in het station heeft opgehaald. We komen voorspoedig aan in het Martinushof in Schilde, begroeten er de bekenden (en minder bekenden), hen de beste wensen voor dit nog nieuwe jaar overbrengend, en schrijven ons in voor de enig mogelijke keuze van 100 km.

We drinken wat, kleden ons voor de kou en de mogelijk gladde wegen en even na 21 uur vertrokken we richting Antwerpen city. We hebben op het parcoursblad al gezien dat we tot in Schoten steeds lange stukken van meer dan 10 km te stappen hebben. We gebruiken hiervoor vooral openbare wegen dus onze zaklamp hebben we enkel nodig voor de stukken waar geen openbare verlichting is. Onze eerste rustpauze hebben we in een zaal bij een café waar onze bagage zal blijven staan tot wanneer we daar, na 48 km, ons ontbijt zullen verorberd hebben. In deze zaal trakteert Frank ons op een drank.

In Antwerpen legt Frank het een en het ander uit bij gebouwen en monumenten maar ook wat ze in Gent het “glazen straatje” noemen (en waar hij zich blijkbaar even had vergist zodat hij moest terug keren, of zag hij ergens een tof mokkel achter het raam? ), zoals aan het Steen, waar een standbeeld staat van Semini staat, voor de Kelten de god van de vruchtbaarheid. Daarna volgen we Frank naar de Oude Vaartplaats waar we een caférust hebben. In dat café is echter niet veel plaats meer en nadat ik de sanitaire infrastructuur met een bezoek heb geëerd, verkiezen Mieke, Mark en ik een eind verder een ander café op te zoeken, daar is veel meer plaats en daar bestellen we ons ook een “croque monsieur”. De cafébazin verklaart ons dat ze nog wel wat happen serveert maar “op is op”, want ze kiest voor haar rokende klanten. Enfin, we hebben toch iets gegeten en kunnen er weer tegen voor de rest van de wandeling in de stad langs de Meir, de kathedraal, de kerk van Carolus Bartholomeus, rechtover een standbeeld van Hendrik Conscience. In Merksem valt me ineens een straatnaambord op: Trammezandlei. Dat is gekend door een sketch van Leo Martin en Gaston Berghmans, zij situeerden deze lei in Schoten (“Skoeiten”), omdat ze dat in het Antwerps grappiger vonden dan Merksem (“Meirksum”). In de zaal bij het café vinden we onze bagage terug, maar genieten eerst van ons ontbijt, deze keer in het café zelf, de rokende stamgasten zijn dan allang weg. Nadat ik in de zaal, waar de bagage dus op ons wacht, andere kousen aangetrokken heb, zet ik mijn sporttas in het halletje, daar staat al een tas.

We gaan dus terug naar Schilde en kunnen weldra weer genieten van het winters landschap. Het sneeuwt ook een beetje, en na de wagenrust in Schoten aan een sportcentrum, sneeuwt het wat harder, maar zonder wind. Die wind is er wel bijgekomen toen we in Martinushof terug aankomen. Hier besluiten mijn 2 vrienden om er de brui aan te geven, en ook Martine van aan ’t zeetje (die haar zinnen op 50 km had gezet) laat haar federatieboekje afstempelen. Maar samen genieten we eerst van een lekker middagmaal.

Nadien vertrekken we naar Oelegem, een deelgemeente van Ranst, waar het al heviger sneeuwt. Daar valt de kerk, van de parochie O.-L.-Vrouw ten Hemel Opgenomen, op omdat er in de toren de vorm van een ajuin gewerkt is. Frank vertelt eerst dat hij daar de eerste drank trakteert op de vriendschap. Ik ga gauw eerst naar “de koer” en vraag mijn tafelgezelschap om me een donkere trappist te bestellen. Wanneer ik terug ben, blijkt dat ze daar geen Leffe hebben, dus moet ik het maar met een Tongerlo doen. Na een ruim kwartier keren we terug naar Schilde langs een grote wijk met chique huizen en de parking van een grootwarenhuis waar we te drinken en te knabbelen kregen. Zo komen we voorspoedig terug aan, maar aanhoren eerst een speech van Frank, alvorens plaats te nemen in de zaal waar we verdere uitleg van Frank kregen. Hij dankt ook zijn medewerkers (in de zaal en voor het vervoer van onze sporttassen), en reikt hij een Gouden Arend uit, de 16^de van Paul, van harte gefeliciteerd!

Het was een mooie tocht maar ik was al een paar keer gaan wandelen bij Frank en veel plaatsen heb ik er dus al van gezien.

Mijn fotoalbum staat hier: http://picasaweb.google.be/9470hvds/EuraudaxMerksem10

10-01-2010 om 11:40 geschreven door Helga

18 12 2009: Vanmorgen heb ik gewoon "mijn" nieuwe trein genomen, die had natuurlijk vertraging, maar hij was daar niet alleen in. In Brussel Centraal aangekomen heb ik een foto genomen met mijn GSM van het "scorebord" boven de loketten, gisteravond zag het er zo ongeveer eender uit.



Dat ik er gisteren nog goedkoop afgekomen ben, bleek uit het getuigenis van een collega die gisteren, als gewoonlijk, met de auto aankwam, maar het niet riskeerde om met de auto terug te rijden (er was een totaal van meer dan 500 km file, en België is niet eens zo groot dat dit de langst mogelijke afstand in rechte lijn is). Ze wou de trein naar Turnhout nemen omdat ze dan niet moest overstappen, maar natuurlijk was die trein afgeschaft (wat ze wist door de site Railtime.be te raadplegen). Dus nam ze maar een andere trein naar Mechelen, met vele andere pendelaars stond ze in het halletje van eerste klasse, daar stond ook de treinbegeleider. Zo geplet als sardienen in een overvol blikje heeft ze er twee uur over gedaan tot in Lier.
Enfin, afgezien van nog een rit naar Luik op tweede kerstdag zien ze mij dit jaar bij de NMBS naar alle waarschijnlijkheid niet meer, en daar kan ik meer dan perfekt mee leven.

17 12 2009: Vanmorgen was ik nog niet lang op kantoor of het begon te sneeuwen, dit was overigens voorspeld. Het hield pas laat in de namiddag op en er lag overal dus een wit poederlaagje op. Op aanraden van mijn collega en met toestemming van mijn diensthoofd ben ik een uur eerder vertrokken dan normaal net om die redenen, want ik had al gezien op de website van Railtime dat veel treinen vertraging hadden en enkele (5 treinen tussen 15:00 en 16:00 uur !!!) waren afgeschaft. Ik begaf me dus met bekwame doch voorzichtige spoed naar Brussel Centraal (en gleed uit op de trappen tussen het standbeeld van Victor Horta en het grote gebouw van een dit jaar overgenomen bank - blijkbaar moeten in de hoofdstad van Vlaanderen, België en Europa de trottoirs en trappen niet ijs- en sneeuwvrij gemaakt worden...). Daar stond het bord boven de loketten rood van de vertragingen en ik nam de eerste de "beste" trein (nou ja, 't barak rijdt toch op de rails van de NMBS...) die naar Denderleeuw reed, ene voor Zottegem/Geraardsbergen, die kwam met 10 minuten vertraging daar aan, en ik denk dat dit nog meevalt, in vergelijking met wat ik in het station zag aan vertragingen...
Overigens was er 's middags een betoging van spoorwegvakbonden, ook uit het buitenland, want ik zag een vlag uit Slovenië in de stoet. Het gaat om goederenvervoer dus dat ze de pendelaars maar met rust laten. En ik maar zeggen: "Zes km per uur!"

16 12 2009: Vanmorgen had ik de P-7905 van 07:22 uur naar Brussel Centraal (en verder maar daar moet ik niet zijn) en het is een oude dubbeldekker, met rode carrosserie en binnen niets dan zitbanken: geen tafeltje aan het raam, geen vuilnisbak en vooral geen binnendeuren. Beseft men bij de NMBS hoe koud dat wel is wanneer de deuren naar het perron open staan?

15 12 2009: Bij mijn nazicht of ik 's avonds dezelfde trein als voorheen kan nemen op hetzelfde uur (ja, dat kan), had ik uit het oog verloren dat er een trein naar Zottegem is geprogrammeerd om 17:45 uur aan hetzelfde perron. Tiens, is dat de trein die ik soms kon nemen wanneer "mijn" intercity te veel vertraging heeft? Vanavond bleek van niet, die is alleen een minuut later geprogrammeerd. Al twee dagen na elkaar kwam die IC 2238 met 5 tot 10 minuten vertraging in Denderleeuw aan, vanavond was via de intercom sprake van werken. Maar wanneer ik die trein op de website zoek, is er geen icoontje van werken te zien. Morgen en vooral overmorgen (er is voetbal om 19:00 uur, Hapoel Tel Aviv tegen HSV voor de Europa League) neem ik de P 8907 naar Zottegem...
Er is weer sprake van staking, nog altijd wegens B-Cargo, maar deze keer zou enkel het goederenvervoer eronder kunnen lijden. Het personenvervoer mogen ze wel gerust laten, ze kunnen blijkbaar hun eigen opgestelde (nieuwe) dienstregeling toch al niet zelf naleven.

08 12 2009: Dit kan ik totaal niet waarderen van de NMBS. Komende zondag past ze de dienstregelingen aan en de P-trein 7022 naar Etterbeek is vervroegd met zowaar 16 minuten, vertrekt in Denderleeuw dus reeds om 07:08 uur !! Ik kan me dan kiezen tussen een kwartier eerder opstaan en vertrekken, een piekuurtrein naar Schaarbeek (die drie minuten eerder dan deze week vertrekt) of een CR naar Eigenbrakel(eerst ) die in elk station (en misschien ertussen ook...) stopt... Mij zien ze dus vanaf volgende week niet meer in Brussel Schuman. De trein die ik gewoonlijk terug naar Denderleeuw neem, blijft ongewijzigd in de dienstregeling.

07 12 2009: Vorige maand heeft TreinTramBus een stiptheidsenquête gehouden bij de vaste klanten van de NMBS en vandaag heeft deze belangenvereniging de resultaten kenbaar gemaakt. Zoals gewoonlijk is de NMBS het niet eens want zij berekent vertragingen anders: minder dan 6 minuten vertraging wordt niet als vertraging aanzien. Volgens wat TreinTramBus uit de inzendingen heeft geconcludeerd kwam in oktober 48 procent van de treinreizigers met een vertraging van minstens zes minuten op de eindbestemming aan. De vertragingen zijn licht toegenomen in vergelijking met vorige jaren. TreinTramBus meet de vertraging van de reiziger, dit in tegenstelling tot Infrabel die de vertraging van de treinen meet. 903 respondenten (onder wie ik behalve op 30 oktober, omdat ik die dag het internet niet op geraakte) registreerden gedurende de maand oktober in totaal 7.500 treinritten, 21 procent van de reizigers moest minstens één keer overstappen (ik niet). Wie in de spits naar Brussel reist, heeft meer dan gemiddeld te maken met vertragingen: 63 procent arriveert met minstens zes minuten vertraging. Aansluitingen blijven volgens de reizigersorganisatie een pijnpunt. Wie moet overstappen, mist in 14 procent van de gevallen zijn aansluiting, en moet soms tot een uur of zelfs langer wachten op de volgende trein (dit is m.i. te lang, daar moet de NMBS iets aan doen). TreinTramBus vraagt de NMBS en Infrabel dan ook om iets langer op een aansluiting te wachten dan vandaag het geval is. Volgens de organisatie zijn er echter indicaties dat treinen vanaf 13 december minder dan voorheen zullen wachten op aansluiting. TreinTramBus erkent wel dat de NMBS en Infrabel sterk geïnvesteerd hebben in een verbetering van de informatie aan de reizigers.
Infrastructuurbeheerder Infrabel stelt dat de stiptheidsmeting die zij uitvoert objectiever is dan die van TreinTramBus. De recentste stiptheidsmeting van Infrabel bestrijkt de maanden juli, augustus en september. Daaruit blijkt dat 90,9 procent van de treinen op schema rijdt. TreinTramBus houdt namelijk ook rekening met treingebruikers die door een (kleine) vertraging hun aansluiting missen. "Onze cijfers zijn gebaseerd op alle treinritten, zowat vierduizend per dag", zegt Bram De Saedeleer van Infrabel. "Ik vermoed dat de respondenten van TreinTramBus vooral misnoegde reizigers zijn. Wie elke dag zonder vertraging rijdt, zal minder geneigd zijn mee te werken." Wat mij betreft, klopt dat niet, ik heb elke rit ingegeven (behalve 30 oktober, dus, omdat ik die dag het internet niet meer "op ging"), ook de ritten waar ik geen vertraging had (soms kwam ik zelfs een paar minuten eerder dan voorzien in Brussel Schuman, dan noteerde ik dat ook eerlijk!). Toch belooft Infrabel rekening te zullen houden met de bevindingen. 't Is 'm geraden !

Aan TreinTramBus zou ik bij deze willen voorstellen hun stiptheidsenquête eens in een andere maand te houden, omdat (andere) weersomstandigheden een invloed kunnen hebben op de stiptheid.

27 11 2009: Gisteravond moet het weer nog te sterk geweest zijn voor de NMBS, er waren nogal wat rode aanduidingen op de elektronische treinlijst in Brussel Centraal, ik nam weer de trein naar Poperinge want de IC naar Denderleeuw en verder had al een vertraging van 5 minuten toen ik op kantoor nog naar "railtime" gesurft had, maar toen ik in het station was, was die vertraging al uitgelopen tot 20 minuten en toen ik in Denderleeuw aankwam, was dat nog steeds zo.

Vanmorgen was de piekuurtrein naar Etterbeek zowaar afgeschaft, ik botste bij het betreden van het station bijna op een medereizigster die me zij dat ik me niet moest haasten, om die reden. Ik nam dan maar de trein van 07:22 uur naar Schaarbeek en wandelde van Brussel Centraal naar kantoor.

24 11 2009: Gisteravond waaide het hard en regende het fel, daardoor reden veel treinen met vertraging, zo ook de intercity naar Denderleeuw en verder, maar ook de trein naar Poperinge, en die heb ik dan genomen, het is soms ook een moderne dubbeldekker. In Brussel was trouwens een tram ontspoord, hij bleef wel overeind, toen de beelden op TV verschenen in het journaal, vroeg ik me af of de wattman niet zag dat er een enorme plas op zijn sporen lag, want het was daar dat zijn voertuig de sporen verliet. Eerder deze maand verloor een treinbegeleidster het leven in een trein dat veel te snel reed en ook ontspoorde, en dit in de omgeving van Mons.

27 10 2009: 't Is lang geleden, al van 6 oktober 2008 (lokale akties wegens pakje slaag niet meegerekend), dus moet er nog eens gestaakt worden, en wel van de avond van woensdag 4 november om 22 uur en dat 24 uur lang. Bizarre dag, een donderdag, om dan het treinverkeer zowat stil te leggen, is 6 november soms een feestdag, dat ze daar een extra lang weekend nodig hebben? En dan nog de aanleiding: de twee grootste spoorvakbonden zijn ontevreden over de onderhandelingen met de NMBS-directie over B-Cargo, de goederendivisie van de NMBS. Dat er gestaakt zal worden, staat zo goed als vast, klinkt het. Het totale treinverkeer, zowel het reizigersvervoer (ook de internationale treinen) als het goederenvervoer, zou lamgelegd worden. De vrachtafdeling van de NMBS is zwaar verlieslatend. Dit jaar zou een verlies van 188 miljoen euro opgetekend worden, na een verlies van 85 miljoen euro in 2008.

Wat heeft het reizigersvervoer ermee te maken? Welke schuld treft daar de pendelaar?

05 10 2009: Vorige week donderdag eigenlijk reeds begon TreinTramBus met een stiptheidsmeting waarvoor het de medewerking vraagt van de klanten van de NMBS. Ik heb sindsdien nog geen bijzondere vertragingen moeten opgeven, wel heb ik vrijdag namiddag geprofiteerd van een trein met vertraging (ook een optie in deze meting, je geeft dan de vertraging op van de trein die anders al weg was), die naar Oudenaarde via Zottegem, overigens een zelfde comfortabele dubbeldekker als waar ik bij de terugrit gewend aan ben.

17 09 2009: Vanmorgen had de P-trein 7022 uur naar Brussel Schuman onderweg vertraging opgelopen, volgens de treinbegeleider omdat er veel verkeer was op het spoorwegennet. Tiens, ik dacht dat files alleen op de autosnelweg voorkwamen?

13 08 2009: Vanmorgen was de trein van 07:22 uur naar Schaarbeek afgeschaft dus was er meer volk voor die van 07:28 uur en enkele reizigers moesten recht staan. Morgen ga ik het eens uittesten hoe dat zit met die extra zitplaatsen in de trein naar Bornem. Ik doe zelf niet mee (en 't is juist nu een jubileumuitgave, de 40ste) maar ga wel met Annemie haar vriend Mark en nog enkelen uitwuiven.

04 08 2009: Krijg nu het heen en weer! Ik wou een dienstregeling zoeken, en zie op de website van de NMBS het embleem van de Dodentocht, die start op 14 augustus om 21 uur in Bornem (voor wie 't nog niet wist...). Ik klik erop en lees dat "ook (sic) dit jaar NMBS nauw samen werkte met de organisatoren om de grote toevloed wandelaars die de trein nemen zo goed mogelijk op te vangen in het station en in de trein. Met de trein kan je namelijk zorgeloos je wandeltocht aanvatten. NMBS brengt je tot in het centrum van Bornem op enkele meters van het startpunt van de wandeltocht." En kan je ook zitten in de trein die je daar naartoe brengt? Want de vorige zes keer was het wroeten om zelfs te kunnen opstappen (niet vergeten dat wandelaars die 100 km zullen doen, een welgevulde sporttas bij hebben - vorig jaar was ik al met vakantie en vertrok veel vroeger). Waarom nu ineens wel al die moeite? Omdat het de 40ste Dodentocht is? Zal de NMBS dan vanaf volgend jaar opnieuw niets extra meer doen tot de volgende jubilee? Enfin, lees het zelf, want er staan dienstregelingen op en dat je het weekendticket kan gebruiken op de verbinding. Maar mij valt dus het volgende op (in antwoord op mijn vraag hierboven): "Op vrijdagavond en zaterdag zullen er heel wat extra inspanningen geleverd worden door NMBS. Hieronder kan je alvast de vertrek en aankomsturen (te Bornem) vinden van de aan te raden treinen (op deze treinen werden namelijk extra zitplaatsen voorzien)…" Bij drie treinen, die vanuit Leuven komen (of er volk opladen), staat wel bij genoteerd dat zitplaatsen beperkt kunnen zijn. Hang er dan wat rijtuigen aan, 't is zomer, dus er zijn wagons van afgeschafte piekuurtreinen over - of zijn die gereserveerd voor kustgangers? Dan geeft de NMBS nog een opmerking ten beste: "Hoewel NMBS, samen met de organisatoren van de Dodentocht, getracht heeft zo veel mogelijk extra inspanningen te leveren is het helaas mogelijk dat bepaalde treinen toch vol zullen zitten. Daarom willen we aan de deelnemers vragen om hiermee rekening te houden bij het plannen van jullie reis. Wanneer alle deelnemers rond eenzelfde uur wensen aan te komen is dat helaas niet haalbaar voor NMBS noch voor de organisatoren." Al doe ik dit jaar niet mee, ik ga wel eens naar Bornem om wandelaars (waaronder een delegatie Denen) te begroeten en uit te wuiven, dus ik ben eens nieuwsgierig hoe dat zit met die zitplaatsen. Ik zal me evenwel aanpassen aan mijn kantooruren, niet aan de eventuele onwil van de NMBS om vrijgekomen wagons in te zetten (en zoals reeds te verstaan gegeven: ik zal geen welgevulde sporttas bij hebben).

28 07 2009: Vanavond stond de intercity van Genk naar Gent met 18 minuten vertraging, wegens een defect aan de locomotief. Ik heb dan in een oud krot gezeten dat naar Zottegem of Geraardsbergen rijdt. In Denderleeuw had de intercity zijn vertraging tot 6 minuten gereduceerd. Al twee dagen staat op het groot elektronisch bord in Brussel Centraal te lezen dat wegens het slechte weer het verkeer tussen Brussel en Turnhout verstoord is. Slecht weer? OK, gisteren had het wat geregend in Brussel, maar vandaag niet en ook in het tv-nieuws heb ik niets vernomen van uitzonderlijk slecht weer in het noorden van de provincie Antwerpen. Ik kijk dan maar eens op de website van de NMBS en daar staat wat meer uitleg: ten gevolge van lokale weersomstandigheden kwamen op dinsdagavond 21 juli geleiders van een 380-kV-hoogspanningsverbinding, in beheer van Elia, op de bovenleiding terecht van de spoorlijn Kontich-Lier. Op die lijn is bijgevolg geen treinverkeer mogelijk tot het einde van de herstellingswerken, dat Elia voorziet op 31 juli. Allez, nu snap ik het, vorige week dinsdag had het hier in de namiddag ook even flink geregend (er was net een wielerwedstrijd aan de gang) en 's avonds had het ook nog eens gehageld.

30 06 2009: Vanavond kon ik wel eens de intecity nemen, maar het was nu geen dubbeldekker, 't was er ene met ongeveer de helft aan zitplaatsen tweede klasse van het kuiptype. Bij aankomst in Denderleeuw was er van stiptheid weer geen sprake, maar het was niet zo flagrant als de laatste dagen.

29 06 2009: De Adj.-Directeur-Generaal gaf een drink op zijn pensionering en ik ging een uur later naar 't station. Daar stond de intercity van Genk naar Gent met 45 minuten vertraging, wegens een defect aan de locomotief. Moh vent toch... Ik heb dan in een oud krot gezeten dat naar Zottegem of Geraardsbergen rijdt. In Denderleeuw had de intercity 5 minuten van zijn vertraging gerecupereerd.

26 06 2009: Omdat het vrijdag is, stap ik het een uur eerder op en ik merkte minder rode vermeldingen op het scherm in de hall van Brussel Centraal. Maar ze geven niet alles meteen weer, toen ik op perron 2 stond, kreeg de trein naar Mons zelfs bij het binnen rijden nog 8' vertraging aangesmeerd, en dat klopte ook wel want het was dan 16.50 uur toen hij wegreed van perron 2. Er moest dan nog een internationale trein van de DB naar Frankfurt door, dus de intercity naar Denderleeuw en verder via Aalst naar Gent kwam ook later dan op de dienstregeling vermeld aan. Die was nog niet ver weg van Brussel Zuid toen hij een minuut of 5 bleef staan: een seinpost werkte niet... Nu ja, zolang de kassa's werken, is alles in orde, niet waar?

In 't Nieuwsblad op zijn website lees ik dat een trein botste met koeien. De botsing met een trein vanuit Tongeren gebeurde rond 10 uur (dus 't zou me verbazen dat de vertraging die ik te verduren had daar haar oorzaak vond) ter hoogte van de Aalsterse deelgemeente Nieuwerkerken. Het ging om niet één koe zoals eerder werd gemeld, maar om meerdere dieren die losgebroken waren uit een nabijgelegen weiland. Die boer zal een factuur mogen verwachten, denk ik, en dan is hij nog twee koeien kwijt, want die stonden op de sporen op het moment van de botsing. De dieren overleefden de klap niet en de trein kon na de aanrijding niet meer verder. Aanvankelijk zou een hulplocomotief de trein terug naar het station van Denderleeuw brengen, maar na het herstellen van een defect kon de trein toch op eigen kracht verder richting Gent. Beide sporen zijn nog versperd, maar Infrabel verwacht dat rond de middag het treinverkeer tussen Gent en Brussel opnieuw via het normale traject zal verlopen. Over de tijd die de reizigers moesten zitte koekeloeren valt niets te lezen. Meuh, 't was efkes gedaan met lachen voor die koebeesten. Nu snap ik waar het Duitse scheldwoord "blöde Kuh" (= domme, onnozele koe) voor staat...

25 06 2009: Vanavond stond de intercity naar Denderleeuw en verder met welgeteld 53 minuten vertraging aangekondigd (en zoals gisteren stonden er wel meer rode cijfertjes op het bord), daar wachtte ik ook vandaag natuurlijk niet op, doch nam de trein (uit de oude tijd) naar Zottegem en Geraardsbergen, die eerst met 5 minuten en dan zelfs met 12 minuten vertraging werd aangekondigd. Er moest nog een Thalys tussen. Overigens weet ik niet waarom de intercity gisteren met vertraging reed, maar vandaag ging het om een persoonsongeluk tussen Sint-Truiden en Landen. Ik zag in Denderleeuw dat de intercity intussen een kwartiertje had ingelopen. De NMBS zou op haar dienstregelingsboekjes beter vermelden dat de vertrek- en aankomsttijden puur indicatief zijn...

Die vermelding zag ik eens, ik weet niet meer of het in Funchal (Madeira) of Santa Cruz (La Palma, een der Canarische eilanden) was, op het dienstrooster van pendelbussen naar en van de luchthaven, en moest toen natuurlijk aan de NMBS denken...

24 06 2009: Vanavond stond de intercity naar Denderleeuw en verder met 28 minuten vertraging aangekondigd (er stonden wel meer rode cijfertjes op het bord), daar wachtte ik natuurlijk niet op, doch nam de trein (uit de oude tijd) naar Zottegem en zag in Denderleeuw dat de intercity intussen afgeschaft was. De NMBS zou beter haar jaarlijkse tariefverhogingen afschaffen, op haar website staat niets te lezen over de oorzaak van deze afgelasting.

18 06 2009: Ik had vanmorgen niet de indruk dat alle werk al achter de rug was, de piekuurtrein naar Etterbeek was voor spoor 2 aangekondigd, en toen ik op dat perron aankwam, werden er ineens 7, nadien 6 minuten vertraging aan toegevoegd. Over die breukleiding gesproken, ik ben niet zo in mijn nopjes over de VRT. Gisteren kon er wel een reportageteam aan af om gestrande reizigers en een spoorwegwerknemer te interviewen, maar vandaag kon er geen woord van af in het nieuws of tussen de fileaankondigingen op Radio 2. Een mijner broers raadde me ooit aan om naar Radio 1 te luisteren, daar zou men wel meer aandacht hebben voor calamiteiten op het spoor, maar Radio 2 is toch ook een uitzendstation van de VRT? Wanneer ik 's morgens naar 't werk ga, heb ik geen tijd om de PC op te zetten en naar www.railtime.be te surfen...

Vanavond "was er iets te doen", blijkbaar, aan het station, want toen ik de trappenhal verliet, stonden daar enkele politieagenten, er was ook een politiewagen geparkeerd en in de particuliere auto erachter (ook van de politie?) zat op de achterbank iemand van Afrikaanse afkomst die rijkhalzend naar iemand uitkeek. Een andere treinpassagier, ook van Afrikaanse afkomst, "liep" in de armen van de politie (liep inderdaad de zeven tredes op), en werd door drie agenten tegengehouden (wat hen blijkbaar geen enkele moeite kostte).

17 06 2009: De NMBS meldt op haar website dat er geen treinverkeer mogelijk is tussen Aalst en Denderleeuw door een bovenleidingsbreuk. Een vervangende busdienst rijdt tussen Aalst en Denderleeuw (maar de bussen zitten goed vol, heb ik in het journaal gehoord). Zij belooft er er alles aan te doen om het treinverkeer zo snel mogelijk te herstellen en biedt haar excuses aan voor eventuele hinder. Voor mij bleef die beperkt tot een 10-tal minuten vertraging, maar wie verder moest, moest zijn toevlucht nemen tot een (overvolle) bus. 't Is daarom, zie, dat ik naar Denderleeuw verhuisd ben... Overigens, toen ik het station verliet, werd een man (NMBS-personeelslid in burger gekleed) geïnterviewd door een team van het VRT-journaal, nadien bleek dit dan inderdaad om dit technisch incident te gaan. Op haar nieuwssite staat te lezen: "Vanmiddag heeft een locomotief een bovenleiding afgerukt bij het binnenrijden van het station van Denderleeuw. Daardoor is er geen treinverkeer mogelijk tussen Aalst en Denderleeuw. De avondspits op de spoorlijn Brussel-Denderleeuw-Aalst-Gent dreigt moeilijk te verlopen. De NMBS heeft vervangbussen ingelegd tussen Denderleeuw en Aalst. Volgens Infrabel moeten de reizigers rekening houden met vertragingen van 20 à 30 minuten. In de praktijk blijken de vervangbussen overvol te zitten, waardoor de wachttijden oplopen. De hinder zal vermoedelijk nog enkele uren aanhouden. Het spoorverkeer op de rechtstreekse lijn Brussel-Gent verloopt normaal." Dat laatste is logisch, want die treinen rijden niet langs het station maar op een andere lijn.

Overigens heeft men bij de NMBS nog andere kopzorgen: met een nepsleutel heeft een onbekende grappenmaker maandagnamiddag in Brussel-Centraal een trein te vroeg laten vertrekken. Niet moeilijk, blijkbaar, want je kan die sleutel gewoon bij een doe-het-zelfzaak kopen. Het relaas: afgelopen maandag, 17 uur. In Brussel-Centraal vertrekt de trein naar Antwerpen een paar minuten vroeger dan gepland (da's eens wat anders dan afgeschaft te worden...). Zo vroeg dat zelfs de treinbegeleidster haar trein mist. Vreemd, want treinbegeleiders zijn onmisbaar om een trein te laten vertrekken. Met een speciale sleutel moeten ze van op het perron het vertreksein openzetten, zodat de treinbestuurder weet dat hij mag aanzetten. De NMBS had maar één verklaring: iemand loopt rond met zo'n sleutel. Verontrustend, want zo'n treinsleutel past op het sein van alle Belgische stations. En - nog meer verontrustend - het is helemaal niet zo moeilijk om er eentje te bemachtigen. Iedere flauwe plezante kan het sein geven om een trein te laten vertrekken. Als je een beetje prult, lukt dat ook met een gewone huissleutel of zelfs met je pink. Vaak doen schoolkinderen dat, zodat het vertreksein al brandt als we aankomen op een station. Maar het is veel gevaarlijker als ze de sleutel op een geloofwaardig ogenblik gebruiken. Dan kan de treinbestuurder vertrekken terwijl de deuren nog openstaan. En zelfs als hij dat al na 30 meter beseft, kan er al veel gebeurd zijn. Nu is men zich bij de NMBS aan 't beraden hoe dat kan verholpen worden. Het zou heel lang duren om al die sleutels te vervangen, dus ze zoeken al enkele jaren naar een betere vertrekprocedure.

16 06 2009: Liever dan slaag te krijgen, zoals zo veel collega's hem in de recente en iets minder recente geschiedenis overkwam, sloot een treinbegeleider zich op in een wagon, zo lees ik op deredactie.be, dat was in het station van Jette waardoor de trein vanmiddag een tijdlang stilgestond. De man voelde zich bedreigd door drie jongeren op de trein. De spoorwegpolitie heeft het drietal opgepakt. De trein is daarna doorgereden naar Brussel-Zuid, waar de begeleider afgelost is. Er is geen hinder meer op het spoorwegnet (ik las dit pas om 23.03 uur). Ik vind dat overigens een goed idee van de kaartjesknipper, blijkbaar was het toch afdoend genoeg om zijn belagers te slim af te zijn.

15 06 2009: Gisteren voerde de NMBS enkele wijzigingen door in de dienstregeling, maar voor mij verandert er niets, de treinen die ik gebruikelijk benut als vervoermiddel, rijden zoals voorheen. Gisteravond begon een staking bij het goederenvervoer en in Bergen/Mons werd ook gestaakt bij het personenvervoer, maar ik had er gelukkig niet van te lijden.

04 06 2009: Alweer een vertraging te melden: vanmorgen was de piekuurtrein aangekondigd met 13 minuten vertraging, ik koos dan maar voor de trein naar Schaarbeek van twee minuten eerder. Eerst leek het alsof die al vol zat, maar er waren gewoon reizigers blijven staan op het platform, ik had nog wat keuze aan zitplaatsen.

28 05 2009: 's Morgens was de piekuurtrein verlaat door een defecte seininstallatie, gelukkig moest ik er mijn overuren niet in investeren. Toen ik 's middags in Brussel Centraal aankwam, stond er een melding van een aanrijding met een persoon in Tubize. Toch geen wandelaar die was ingeschreven voor de vierdaagse van Parijs (Lagny-sur-Marne) naar Tubize? Ik heb daar toch niet gehoord dat men er iemand miste.

27 05 2009: Nog eens wegens het tragisch (en bijna dodelijk) ongeval in het station van Dinant waren vandaag weer stakingsakties van de NMBS. In Het Nieuwsblad staat dat sinds woensdagochtend al meer dan 425 treinen afgeschaft zijn. In Vlaanderen werd vooral het treinverkeer op de lijnen Antwerpen - Brussel en Brussel - Leuven verstoord (voor die eerst vermelde verbinding moet er daarom nog geen staking zijn, die wordt dikwijls afgeschaft), in Wallonië zijn de problemen veel groter. Dat meldt Bram De Saedeleer, woordvoerder van Infrabel, de infrastructuurbeheerder van het spoorwegnet. Vanuit Brussel in de richting van Doornik reed slechts één trein op de twee. In de richting van Bergen was dat één trein op drie en richting harleroi-Namen-Ottignies reed ongeveer zestig procent van de treinen. Infrabel verwacht dat het treinverkeer ook donderdag nog hinder zal ondervinden van de staking van woensdag. Dat heeft te maken met het feit dat de afgeschafte treinen zich donderdagochtend niet noodzakelijk op de juiste plaats bevinden, dus ik ga ervan uit dat ik er ook morgen geen last van heb. Nochtans zou de treinbegeleider, die in Dinant dus zwaargewond raakte na een schermutseling met een passagier, intussen uit zijn coma ontwaakt zijn. Zijn gezondheidstoestand blijft wel nog zorgwekkend.
Ik begrijp dat zijn collega's zijn ongeval betreuren, maar moet dat altijd op de kap van de vaste klant zijn? Incidenten met passagiers gebeuren gewoonlijk buiten de spitsuren en met notoire, agressieve zwartrijders, behalve deze keer dan waar de reiziger te laat was om de trein te nemen, en het was nu ook eens geen "jongere", maar iemand die alleen moet betalen voor een druppel inkt op een stuk karton, dus niet voor zijn vervoer. Dat de pendelaars dan eens morren wegens een zoveelste stakingsaktie, moet het personeel van de NMBS en dan vooral in de treinen dan ook maar begrijpen.

25 05 2009: Vanmorgen was de piekuurtrein naar Etterbeek afgeschaft, dit was een resultaat van een spontane aktie na een ongeval in de trein van Dinant naar Houyet (in totaal 34 treinen zijn maandagvoormiddag volledig geschrapt door een staking van treinbegeleiders in verschillende stelplaatsen in België, vijf andere werden deels geschrapt). De treinbegeleider die zaterdagmiddag in het station van Dinant samen met een passagier - die nog nipt wilde opstappen en blijkbaar dus niet kon geweerd worden - onder de vertrekkende trein belandde, ligt in coma en eens wakker zal hij geconfronteerd worden met het verlies van zijn benen (volgens bronnen bij de NMBS zou één been tot boven de knie geamputeerd zijn en één been tot onder de knie). De ouwe snoodaard (70-er) die hiervan de oorzaak was, heeft een voet moeten laten amputeren, maar hij is niet meer in levensgevaar. Hij zal 't mogen uitleggen waarom hij op het laatste moment met 2 kinderen (ik vermoed zijn kleinkinderen) wou instappen in de al aan 't bollende trein waar alleen de deur voor de treinbegeleider nog open was (die moet de rem lossleutelen op het perron).
Die spontane stakingsactie begon in Wallonië maar Gent deed natuurlijk ook zijn duit in het zakje. Tiens, ik wist niet dat Gent in Wallonië lag? Bij het FDF zullen ze lachen...

Bij het zoeken naar informatie over dit ongeval, vind ik bij De Standaard het volgende artikel, getiteld: "Regelmatig klachten over snel sluitende treindeuren." Het gaat echter om gelijkaardige voorvallen, niet om een eigenzinnigheid van de deuren van de moderne dubbeldekkers. Vorige week drukte ik in station Denderleeuw op de knop om te kunnen uitstappen, ik was bijna het deurgat uit als de deur alweer sloot, ik voelde net nog het linker deurpaneel tegen mijn mouw. De mensen die na mij wilden uitstappen, moesten naar een andere deur uitwijken. Verder valt nog te lezen over de NMBS dat ze heel wat gevallen van zwartrijden klasseert. Van de 208.371 vaststellingen inzake zwartrijden in 2007 had de NMBS er in maart 2008 26,24 procent zonder gevolg geklasseerd. De dossiers kunnen op ieder ogenblik evenwel heropend worden voor agressieve reizigers of recidivisten. Allez, ik moet nog niet panikeren.

13 05 2009: Vanavond was de intercity naar Denderleeuw en verder met 11 minuten vertraging aangekondigd, misschien omdat de trein naar Mons ook vertraging had, want toen die weggereden was, riep de stationsomroepster om dat de intercity 5 minuten vertraging had. Toch mocht de cityrail naar Zottegem/Geraardsbergen eerst en die nam ik dan maar, ook al is men daar gespeend van enig elementair comfort, die stopt niet in Liedekerke.

04 05 2009: Vanochtend was de piekuurtrein naar Etterbeek met 11 minuten vertraging aangekondigd, wellicht moest de trein naar de nationale luchthaven, aangekondigd met 13 minuten vertraging, zijn voorrang behouden... Ik heb er niet op gewacht, ik nam de trein van 07.22 uur naar Schaarbeek tot Brussel Centraal en pleegde van daar een wandelingetje naar kantoor.

21 04 2009: Het Nieuwsblad presenteert vandaag zijn Treinrapport, en van gisteren tot en met zaterdag wordt die toegelicht, o.a. met interviews en reacties. In dat Treinrapport staat o.a. een beoordeling van stations, Denderleeuw en Aalst hebben evenveel punten, nl. 8 op 10. Denderleeuw haalt 1 onvoldoende: 1/4 voor (on)toegankelijkheid voor rolstoelrijders, voor parking haalt het station 3/4, dat ene puntje verlies komt wellicht omdat ondanks de grote parkeercapaciteit de betalende pendelparking vaak volzet staat. De loketbediende blijft het antwoord schuldig hoeveel een maandabonnement kost. En op de andere punten scoort station Denderleeuw totaal. Over enige extra's deelt het treinrapport mee dat in de voetgangerstunnel je 'sochtends kranten kan kopen, maar het betreft de voetgangerstunnel naar de pendelparking, niet die welke ik gebruik. Er is een stationsbuffet met snacks en drankjes. In september wordt vlakbij het station het Sociaal Huis geopend waar een internetkiosk zal zijn. Het aantal reizigers/dag bedraagt 10.991, wat meer is dan Aalst: 7.763.

Ondanks dit rapport, waar ook wat duidelijkheid verschaft wordt over de oorzaken van vertragingen, o.a. technische defecten, was de piekuurtrein vandaag met vertraging omdat de voorgaande trein aan een technisch defect leed, en de ene trein kan niet over de andere springen, hé (reactie van een NMBS-er). In Ternat zijn drie sporen en in Jette nog wat meer.

14 04 2009: Op de blog van Spoorvreter Steven lees ik dat, ik citeer: "Ik viel bijna van mijn stoel toen ik dit bericht op VTM-Text las :
3500 uur vertraging per jaar
De spoorwegen hebben elk jaar zo’n 3500 uur vertraging door technische defecten aan zwaar verouderde treinen. Nochtans investeert de NMBS elk jaar meer in nieuwe treinen. Zo werd in 2006 maar liefst 114 miljoen euro geinvesteerd in moderne treinen.Dat blijkt niet genoeg, want qua tijdswinst leveren deze investeringen nog niets op. Toch belooft de NMBS beterschap, maar dat zal nog 7 jaar duren." Zijn verdere reactie kan je op zijn blog lezen.

Blijkbaar heeft zijn verbinding Charleroi-Sud - Antwerpen/Essen nogal last van defecte locomotieven die de in mijn smaak vallende M6 (moderne dubbeldekkers) trekken. Gelukkig heb ik er geen of weinig last van, en ik kan dan nog "terugvallen" op de trein naar Zottegem/Geraardsbergen die op papier 6 minuten later vertrekt van hetzelfde perron 2 in Brussel Centraal en niet stopt in Liedekerke.

07 04 2009: In het nieuws - op tv en in de online krant - staat te lezen dat de ombudsman bij de NMBS-Groep in 2008 een recordaantal klachten rond stiptheid ontvangen heeft. De ombudsdienst behandelde vorig jaar liefst 1.258 stiptheidsklachten. Op twee jaar tijd is het aantal klachten zelfs verdubbeld. In totaal behandelde de ombudsman bij de NMBS-Groep vorig jaar 5.518 klachten. Dat lijkt een daling tegenover het recordaantal van 6.130 klachten in 2007. Maar toen werd het beeld over het aantal klachten vertekend door de enorme klachtenpiek over de dienstregeling eind 2007. Als die piek buiten beschouwing wordt gelaten, dan waren er in 2008 zelfs 9 procent meer klachten dan in 2007. Vergeleken met vijf jaar geleden is het aantal klachten zelfs met 232 procent gestegen. Naast het recordaantal klachten rond gebrekkige stiptheid waren er in 2008 vooral klachten over de dienstregeling (532), de samenstelling van de treinen (482) en de afschaffing van treinen (426). Zelf heb ik daar gelukkig niet zo fel over te klagen, maar ik zie wel de rode aanduidingen en ook de afschaffingen, vooral op de verbinding van Antwerpen met Charleroi.

30 03 2009: Toen ik voorbije vrijdag na een stressvolle werkdag naar Welkenraedt spoorde, moest ik in Luik-Guillemins overstappen, ik had daarvoor 9 minuten tijd en merkte tot mijn grote vreugde dat ik op hetzelfde perron mocht blijven, gewoon van de ene rand naar de andere moest ik gaan. Een geluk dat ik een groep mensen, waaronder een wandelaar van WSK Marke in mijn richting zag komen, ik keek de andere richting uit, en zag daar een konvooi ("comboio" is Portugees voor "trein") van ocharme ochgottekestoch 2 haast prehistorische rijtuigen staan. Een geluk dat er geen houten banken meer in staan, maar veel moderner zijn die stellen niet, en je kan er amper je sporttas uit de weg zetten.

Het Nieuwsblad lanceerde onlangs Het Grote Treinenrapport, waarvoor de lezers hun gedacht mogen zeggen. Tenminste als ze een verbinding volgen die in het kraam van dat rapport past. Ik probeerde de enquête wijs te maken dat ik van Denderleeuw naar Brussel Schuman kan zonder overstappen, maar geen nut, ik word niet geloofd. Toen ik naar de lezersbrieven surfte, bleek ik niet de enige te zijn. Tja, zo heeft het ook geen zin, natuurlijk, want meer kan je dan niet invullen? Ik heb het zonet nog eens geprobeerd, maar men heeft de vraagstelling blijkbaar niet aangepast.

22 03 2009: Al enkele weken stonden vier buizen in aluminiumfolie verpakt en alle 4 samen op een voetje nabij de ingang van het station van Denderleeuw. Al even lang vroeg ik me af wat het moest betekenen, ik dacht niet dat het met de bussen te maken had, want daarover is al informatie beschikbaar. Toen ik tijdens het weekend van 14 en 15 maart van Saint-Amand-les-Eaux wandelde en een éclair kreeg van de medewerkers aan deze wandeltocht voor het station van Doornik, merkte ik daar dezelfde vier verpakte zuilen op. Ik vroeg toen aan medewandelaar Dirk die bij Infrabel werkt, of hij soms een idee had wat het moest betekenen, maar ook hij moest mij het antwoord schuldig blijven, het initiatief ging dus niet uit van dit deel van de NMBS holding. Afgelopen vrijdagavond kreeg ik in de lokettenhal van Brussel Centraal een foldertje en een zakje (daarin een boodschappentasje zoals ze dat al langer in een grootwarenhuis verkopen), dit kadert in het nieuwe initiatief "het Station". In het foldertje bleek meteen wat die vier zuilen, die uitgepakt niet even groot waren (denk aan de Dalton Brothers) en elk een andere kleur hadden, voor functie hadden. Het betekent dat zo'n station behalve vertrek en bestemming ook staat voor een ontmoetingsplaats, dat je er winkels zou moeten vinden, dat je er kan drinken en een knabbel peuzelen. Nu beschikt het station van Denderleeuw inderdaad over een buffet, kan je een belegd broodje of ontbijtkoek kopen (zonder het buffet te moeten betreden, maar ik denk dat het door hetzelfde bedrijf wordt uitgebaat gezien de werktenue), kan je er frisdrank of een warme drank uit een automaat halen en ik vermoed dat je in de trappenhall naar de pendelparking op werkdagen ook kranten en tijdschriften kan kopen. Maar andere winkels? Met souvenirs of pralines? Op die website kan je een dienstregeling opzoeken, zien of je trein nu vertraging heeft en welke winkels in zo'n station zouden moeten open zijn. Ik heb het eens gezocht voor Denderleeuw, en inderdaad alleen café en brasserie zijn aangegeven. Ochgottekestoch, en dat voor een station met negen perrons en volgende verbindingen: Brussel - Denderleeuw - Aalst - Gent, Brussel - Gent - Oostende / Blankenberge / Knokke / Zeebrugge, Denderleeuw - Zottegem - Oudenaarde - Kortrijk, Aalst - Geraardsbergen. Natuurlijk, er is in de Stationsstraat een bakkerij waar je misschien ook pralines kan kopen, en in de Rodenbachstraat (het verlengde van de Stationsstraat, linksaf slaand) een speciaalzaak voor chocolade, misschien willen ze die zaken geen concurrentie aandoen.

Ik doe even een test voor het grote station van de stad mijner dromen, Aalst, het biedt de volgende verbindingen: Brussel - Denderleeuw - Aalst - Gent, Aalst - Burst, Aalst - Geraardsbergen en beschikt over 7 perrons, maar geen roltrappen, en dat heeft Denderleeuw wel. Er is wel een winkel van De Lijn, een broodjeszaak en een krantenwinkel (van de voor stations typische keten), maar voor het gebruik van het toilet moet je betalen (in Denderleeuw niet, maar voor zover ik weet moet je er ook je handen niet wassen, of 't moet al verbeterd zijn).

10 03 2009: Vandaag is in de krant te lezen dat de Bond van Trein-, Tram- en Busgebruikers, kortweg BTTB, van naam verandert, deze passagiersbelangenbehartiger ( ) heet voortaan TreinTramBus.

03 03 2009: Vanavond had de intercity in Brussel Centraal een vertraging opgelopen van 11 minuten, ik besloot dan de trein naar Zottegem/Geraardsbergen te nemen. Toen ik in Denderleeuw al de Stationsstraat langs ging, kwam de intercity aan. Die had wat vertraging ingelopen, dus (5 minuten waren nog verrmeld), en biedt tenslotte nog altijd hedendaags comfort wat je van de cityrail niet moet beweren.

26 02 2009:  Op Het Nieuwsblad lees ik dat er vanaf 2012 een gemeenschappelijk ticket voor Vlaamse, Brusselse en Waalse bussen en trams en de trein komt. De NMBS, De Lijn, de Brusselse openbaarvervoermaatschappij MIVB en het Waalse TEC hebben daarover een principeakkoord bereikt. De NMBS werkt op korte termijn aan een chipkaart die ook compatibel is met de Brusselse vervoersmaatschappij MIVB. Die chipkaart moet mensen met een gecombineerd vervoerbewijs NMBS-MIVB ook toegang geven op het Brusselse metronet na 1 januari 2010, wanneer de metrostations worden afgesloten (heu?). "In een volgende fase zullen ook de gecombineerde vervoerbewijzen NMBS met De Lijn en TEC geïntegreerd worden op zo’n chipkaart," zegt minister Vanackere. Die tweede fase is voorzien voor 2011-2012. Een gecombineerd vervoerbewijs interesseert mij niet zoveel, ik combineer de vervoerswijzen nauwelijks.

19 02 2009: Terwijl ik vanmorgen kou zat te lijden (zoals de andere passagiers in hetzelfde rijtuig van de piekuurtrein, blijkbaar was er een defect aan de verwarming, en dat in de winter...) las ik dat bijna de helft van de treinvertragingen te wijten zijn aan defecten, bovendien staan nogal wat rijtuigen en treinstellen in een hangar voor onderhoud en reparatie. Een deel van de vertragingen ligt aan Infrabel en de rest aan persoonsongevallen en passagiers die "te traag" in- of uitstappen. Die frats heb ik nog al gelezen, maar het ligt aan de NMBS dat ze rijtuigen inlegt waar maar één persoon tegelijk kan in- of uitstappen. De trein die ik 's morgens neem heeft een deurgat naar het perron waar met enige goede wil twee personen tegelijk door kunnen en de trein die ik 's avonds neem heeft zelfs grotere deurgaten, je kan er met drie tegelijk door, en er is een korte leuning waarlangs enerzijds een en anderzijds twee personen langs kunnen.

02 02 2009: Gisteren zijn de tarieven dus opgeslagen, en gisteren verwittigden de nieuwsdiensten dat het vandaag wel eens zou kunnen glad zijn op de weg, toen ik om 07.06 uur mijn huis verliet om te gaan werken, sneeuwde het inderdaad. Blijkbaar heeft men bij de NMBS zijn lesje geleerd, de wissels zouden verwarmd zijn. Ik had in ieder geval geen problemen, maar bij aankomst in het station van Denderleeuw stond een trein naar Sint-Niklaas wel met enige vertraging aangekondigd.

28 01 2009: Op de website van Het Nieuwsblad en dat van De Standaard staat te lezen dat via de website www.railtime.be de treinreizigers zich voortaan zullen kunnen informeren over eventuele vertragingen op het Belgische spoorwegnet. De website werd woensdag gelanceerd door infrastructuurbeheerder Infrabel en minister van Overheidsbedrijven Steven Vanackere. Door het strenge winterweer werd het treinverkeer begin januari zwaar gehinderd. Reizigers en reizigersorganisaties hekelden de gebrekkige reizigersinformatie. De spoorwegen verontschuldigden zich en beloofden een betere communicatie aan de reiziger. Met de lancering van www.railtime.be wil Infrabel alvast een stap vooruit zetten. Op die website zullen treinreizigers de toestand op het Belgische spoorwegnet in real time kunnen opvolgen. Reizigers zullen bijvoorbeeld kunnen nagaan of hun trein al of niet vertraging heeft. Bij incidenten die een impact hebben op verschillende treinen wordt een beschrijving van het incident aangeboden en indien mogelijk krijgt de reiziger ook alternatieven aangeboden. De lancering van de website past in een breder actieplan van Infrabel rond de reizigersbehoeften. En de meeste mensen hebben toch al een GSM met internet-mogelijkheden.

Over GSMs gesproken, vanavond nam ik een foto met de mijne van het nieuwe perronbord in Brussel Centraal, spoor 2 (het oude hangt er ook nog en functioneert gelijktijdig met het nieuwe). De tekst op de twee onderste lijnen wisselt steeds, net vóór ik het scherm fotografeerde, kwam er de lijst van stopplaatsen op.



Pour les francophones la même chose à l'autre côté de l'écran

20 01 2009: Vanavond was ik niet de enige die schrok toen de trein naar Gent-Sint-Pieters aan perron 2 in Brussel Centraal aankwam: slechts 3 coupés en dan niet eens de gebruikelijke dubbeldekker. Natuurlijk moest ongeveer 1/3 van de passagiers staande reizen, niet gebruikelijk op deze verbinding, en de NMBS moet er ook geen gewoonte van maken, zeker niet als ze geen stiptheid kan garanderen (zodat ik mijn afspraak met de medisch podoloog moest verleggen).
En dan durft ze nog te bluffen over haar stiptheid, in De Standaard en Het Nieuwsblad: in 2008 reed 90,2 procent van de treinen op het Belgische spoor op tijd of met een vertraging van hoogstens vijf minuten (wat voor iemand die moet overstappen al 6 minuten te veel kunnen zijn). In 2007 was de stiptheid gezakt tot 89,2 procent, of het slechtste resultaat van de voorbije tien jaar. Er werden vorig jaar ook 14.220 treinen afgeschaft, 1,1 procent van het totale aantal treinen (er staat niets bij over verbindingen, ik gok dat Antwerpen-Brussel-Charleroi bij de koplopers is). Ook dat is een verbetering (euh?) tegenover 2007. De verantwoordelijkheid van zowat de helft van de vertragingen en afschaffingen ligt volgens Infrabel bij spooroperator NMBS. En van de andere helft?

13 01 2009: Deze keer is 't op de website deredactie.be (van de VRT-nieuwsdienst) dat ik het bericht zie dat de NMBS vorig jaar 206 miljoen reizigers vervoerde. Het gaat om een absoluut record en een stijging met 4,8 procent tegenover het jaar daarvoor, toen er 196,6 miljoen treinreizigers geteld werden. Het is ook de eerste keer dat de NMBS de magische kaap van 200 miljoen kan ronden. Per dag vervoert de NMBS ongeveer 400.000 mensen. Er werden vorig jaar 100.000 bijkomende zitplaatsen voor het binnenlandse reizigersverkeer besteld. Bedoelen ze daarmee "gereserveerd"? Want anders heb je toch geen zekerheid over een zitplaats (ik heb er gebruikelijk niet over te klagen)? Enkele dagen pas na een catastrofale week (niet zo erg voor mij, als wel voor vele anderen) bestoeft de NMBS zich: "De groei die we nu voortzetten, is al enkele jaren bezig," zegt NMBS-woordvoerder Jochem Govaerts. "Ik denk dat die voor een stuk verklaard kan worden door de investeringen enerzijds, en een aantal aantrekkelijke formules om met de trein te reizen anderzijds. We investeren in nieuw en comfortabel materieel en nieuwe treinen, en we investeren meer dan ooit tevoren." De NMBS werkt aan de zwakke punten, zoals de vele vertragingen en de manke communicatie. Zo krijgen de stationsomroepers dictieles. Zeker als het spoorverkeer in het honderd loopt, krijgt de NMBS veel klachten, onder meer over onverstaanbare omroepers (ik vraag me af of het niet ook aan de installatie ligt?). In de Belgische stations werken in totaal ruim 400 omroepers. Zij zullen ook leren hoe te reageren als het misloopt. Vooral dat laatste is nodig. Ik vraag me af of Franstaligen tijdens de dictieles leren hoe ze de naam van Vlaamse gemeenten correct uitspreken. Meer dan eens hoor ik er ene spreken van "Denderleu" in plaats van Denderleeuw, dat klinkt nog meer bizar dan Alost voor Aalst.

12 01 2009: 't Is beginnen dooien en er staan wat minder treinen in 't rood op de "scoreborden" in de stations, wat niet wil zeggen dat alle treinen stipt rijden. In Het Nieuwsblad staat te lezen dat het jaarlijkse budget voor de veiligheid van NMBS-reizigers en -personeel dit jaar wordt opgetrokken van 5 miljoen euro tot 10 miljoen euro. Dat heeft minister van Overheidsbedrijven Steven Vanackere aangekondigd. In de Brusselse stations worden dit jaar 20 personen extra ingezet om toezicht te houden, kondigde Vanackere aan. Ook in de rest van het land wordt er meer veiligheidspersoneel aangeworven voor de treinen, stations, parkings (auto's in Denderleeuw en Aalst lijden nog al eens onder vandalisme) en fietsenstallingen. De mobiele veiligheidsploegen worden versterkt met 32 personen. Daarnaast wordt geïnvesteerd in de netheid van de stations (dat zal tellen!!! je zou soms denken dat het rookverbod opgeheven is...), de strijd tegen metaaldiefstallen en een nieuwe hoffelijkheidscampagne (stiptheid is ook een vorm van hoffelijkheid, hoor ). De Padt kondigde aan dat hij een risico-analyse laat uitvoeren voor de treinstations. Elk (!) station wordt gecatalogeerd op basis van het aantal reizigers, de criminaliteit en de internationale uitstraling (die van Denderleeuw is zo goed als verdwenen met het opheffen van de autotrein, al kan je wel een rechtstreekse trein naar Maastricht nemen). In stations van het type A moet de federale politie een protocol uitwerken met de veiligheidsdiensten, zoals Securail. In stations van het type B is het aan de lokale politie om een dergelijk akkoord te sluiten. Tot nog toe was het enkel de grootte van de stations die in aanmerking werd genomen voor de veiligheidsmaatregelen. "Met de nieuwe regeling kan een klein station dat dagelijks duizenden pendelaars ontvangt, zoals Ottignies, gecatalogeerd worden als type A", aldus De Padt.

08 01 2009: Op de website van De Standaard staan enkele interessante artikels over de winterweek van de NMBS. Op verschillende plaatsen in Vlaanderen zijn er donderdag treinincidenten geweest met ernstige vertragingen tot gevolg. Bij voorbeeld waren er vetragingen op de lijn Hasselt-Mol, alsook hinder voor de treinen naar Gent. De verschillende incidenten zouden volgens woordvoerder van spoorwegbeheerder Infrabel, Frédéric Petit, niets te maken hebben met het koude winterweer. Vanmiddag liet Johan Govaerts de NMBS nog weten dat de vervoersmaatschappij net verrast was door de gevolgen van de extreme koude. Govaerts zal wel gelijk hebben. Hoewel men het voorbije weekend verwittigde voor deze winterprik (gelukkig, zo kon ik nog een spoor strooizout trekken op de stoep), en toch was de NMBS niet voorbereid... Rond 12.45 uur kwam er op spoorlijn Brussel-Denderleeuw-Gent een boom terecht op een trein (dat heeft wellicht inderdaad niets met het weer te zien - en ik had geluk dat ik al in Brussel was). Het spoor was in beide richtingen versperd. Afgezien van deze interessante artikels staan er veel lezersbrieven in het forum, ook in dat van de zusterkrant, Het Nieuwsblad, en 't zijn niet dezelfde mensen die reageren die bij beide kranten berichten posten. Ik kom tot de vaststelling dat ik veel geluk heb (gehad), want de meesten spreken van uren vertraging en nauwelijks informatie, als die al correct was. Hopelijk blijft mijn geluk duren, maar deze pendelaars mogen op mijn sympathie rekenen. Op haar website meldt de NMBS dat ze zich bij haar klanten wil verontschuldigen voor de ongemakken op dinsdag 6 en woensdag 7 januari ten gevolge van het uitzonderlijke winterweer en dat ze er alles zal aan doen om in de toekomst dergelijke incidenten zoveel mogelijk te vermijden. Zoals infrastructuur onderhouden, misschien, want sommige vertragingen en de meeste afgelastingen waren te wijten aan defecten aan de trein (meestal de locomotief) zelf, niet aan bovenleidingen of signalen die langer op rood staan dan naar de zin van de reizigers.

Maar nu komt het: "De trein zal niet dé oplossing zijn voor het milieu," zegt Kamerlid Pierre-Yves Jeholet (MR) donderdag in de kranten van de groep Vers l’Avenir. Volgens hem rijden te veel treinen onderbezet tijdens de daluren. Maar het volgende kan ik met mijn zagemeelverstand niet snappen: Jeholet geeft aan dat de gemiddelde CO2-uitstoot per kilometer voor een wagen uitkomt op 218 gram, voor een bus op 832 gram en voor een trein op 3.085 gram. "Voor een groep van tien personen blijft het gebruik van drie auto’s dus milieuvriendelijker dan het gebruik van een bus." Dan een bus, ja, maar een trein rijdt tegenwoordig toch op elektriciteit, niet op stoom of diesel (misschien nog voor goederentransport, dat weet ik niet en hier gaat het niet om goederen maar om passagiers)? Jeholet pleit voor een aangepast aanbod van openbaar vervoer gebaseerd op complementariteit en doeltreffendheid. Hij wil weinig doeltreffende bussen en treinen geschrapt zien en wil een beter aanbod tijdens de spitsuren. De senioren zullen 't graag lezen, zij kunnen van een gunsttarief profiteren (gratis rijden, enkel het maakloon voor hun vervoersbewijs moeten ze betalen) en dan zouden ze moeten zoeken naar een geschikte trein om een leuke uitstap te kunnen maken?
Het aantal treinreizigers dat zelf zijn treinabonnement betaalt, is tussen 2004 en 2007 gedaald tot iets meer dan de helft. Dat stelt Kamerlid Peter Logghe (Vlaams Belang) vast op basis van cijfers die hij ontving van toenmalig minister van Overheidsbedrijven Inge Vervotte in antwoord op een schriftelijke vraag. Maar het aantal abonnementen dat voor honderd procent door de reiziger betaald werd daalde in 2007 tot 136.000 of nog iets meer dan 50 procent van het aantal bedrijfsabonnementen. Daar zou ik bij zijn, mocht ik mijn treinkaart nog in geldigheid laten verlengen. Wel, ik zou maar profijt doen mocht ik een trajecttreinkaart (ik wissel niet van trajecten, 't is altijd Denderleeuw-Brussel Schuman en Brussel-Centraal-Denderleeuw) voor een heel jaar nemen. Mocht mijn werkgever zijn wettelijke bijdrage leveren, zou ik mij zelfs met een trajecttreinkaart voor een week profijt doen. Dus blijf ik lekker met een Key Card sporen. Dan moet ik tenminste niet betalen voor dagreizen die ik niet onderneem (vakantie, staking, ...).

07 01 2009: Vanavond was 't weer prijs, het scorebord boven de loketten in Brussel Centraal zag weer rood van de vertragingen. De trein naar Poperinge (met halte in Denderleeuw) had ook vertraging, maar ik kwam wel op tijd om net nog in te stappen vooraleer de treinbegeleider fluiten zou. Zo kwam ik op mijn gewoon uur thuis. Ik durf wedden dat weinigen zoveel geluk hebben tijdens de ochtend- of avondspits. Bij de NMBS is men blijkbaar vergeten dat alle infrastructuur regelmatig onderhoud vergt, en als ze niet weet hoe ze problemen wegens de koude moet vermijden, kan ze specialisten (ingenieurs?) naar berglanden als Oostenrijk, Zwitserland, de Scandinavische landen, op dienstreis sturen en daar leren hoe ze ginder het hoofd professioneel bieden aan de winter.

06 01 2009: Vanavond was 't weer prijs, deze keer door een bovenleiding die beschadigd raakte door een buitenrijdende trein in het station van Leuven. Sinds 13.45 uur konden alle treinen in het station van Leuven wel weer vertrekken en aankomen, maar ze bleven rijden met vertraging, ook na 17.30 in Brussel Centraal. De trein van 16.49 uur (dus een uur vóór mijn gebruikelijke trein) was in vertraging, aangekondigd met 1 uur, maar 't zal meer geweest zijn, want ik heb mijn gebruikelijke trein genomen, en die was al met vertraging. 't Enige waar de NMBS stipt in is, is in 't verhogen van haar tarieven...

05 01 2009: Afgezien van vrijdag jl toen ik naar Brussel spoorde voor een wandeltocht (en zoals 1/3 van de passagiers mocht blijven rechtstaan), was dit mijn eerste pendeldag, en 't was meteen van datte. Vanmorgen 8 minuten vertraging en deze namiddag, of avond want 't is donker na 17.00 uur, kon van enige stiptheid geen sprake zijn. Vanmorgen lag het aan de sneeuw die sinds de nacht viel. Hoe zou dat gaan in landen waar meer sneeuw valt, zoals Zwitserland, Oostenrijk, Zweden, Noorwegen? Hebben de treinen daar dan ook zulke vertragingen? 's Avonds kon het nog aan de sneeuw liggen, of ook aan een stroompanne in de buurt van Mechelen. De NMBS noteerde al vertragingen vanaf de late voormiddag. Nochtans, niet alle treinen moeten vertrekken in of langs Mechelen rijden.

06-01-2010 om 22:21 geschreven door Helga

Deze term, "per(r)ongeluk", heb ik gehaald uit het televisieprogramma op Canvas “Alles kan beter”. Guy Mortier, hoofdredacteur van een onafhankelijk weekblad voor radio en televisie, gaf als verklaring zo ongeveer het volgende weer: “Je staat in het station op je trein te wachten die, oh mirakel, tijdig aankomt.” Ik vond dat zo’n goeie ingeving dat ik die meteen voor de rest van mijn leven in mijn oren geknoopt heb (in Schouppes oren knopen, zou toen, hoewel wenselijk, nogal moeilijk geweest zijn…).
Op de website van de NMBS staat (of stond toch ooit), in rubriek “Over de NMBS” het volgende:
De NMBS is een naamloze vennootschap volgens publiek recht. Haar eerste taak is de openbare dienstverlening voor rekening van de Belgische staat, met name het binnenlandse vervoer van reizigers en het onderhoud en de instandhouding van het spoorwegnet. Al haar andere taken moeten beantwoorden aan commerciële doeleinden.
Tijdens mijn 25 jaar (en iets meer) pendelaarschap heb ik zo een en ander meegemaakt: pannes, vallende bladeren, sneeuwhopen (vooral in de jaren ‘80) en natuurlijk stakingen, geen jaar zonder algemene stakingen. Einde mei 1998, gooide de NMBS nog eens haar dienstregeling overhoop, maar die keer gooide zij ook het hele treinverkeer overhoop, met alle gevolgen van dien. Asjemenou, zeg, zo’n fiasco had ik nog nooit gezien! Ongekende vertragingen, gefrustreerde reizigers en natuurlijk ook gefrustreerde werknemers bij de NMBS (in het bijzonder zij die in de stations en de treinen werken, zoals treinbegeleiders, want dié kregen de klachten van de reizigers natuurlijk het eerst en het meest over zich heen).
Er begon dan een periode van pendelaarsaktiers zoals een petitie, opgestart met een collega, 12.232 handtekeningen boden wij aan met een begeleidende brief op het kabinet van de (toenmalige) Minister van Verkeer en Infrastructuur, Michel Daerden (PS). Er werden ook proteststrookjes gemaakt om in de treinkaart voor het validatiestrookje te schuiven.

In de loop der jaren wijzigde ik mijn gewoonten, omdat de NMBS regelmatig haar dienstregeling wijzigt zonder rekening te houden met de vaste klanten, of omdat sommige treinen systematisch vertragingen opliepen. Sedert medio december 2009 zien ze mij dus nauwelijks nog in Brussel Schuman, dat was 's avonds al lang niet meer het geval, en nu ook 's morgens niet.

06-01-2010 om 21:45 geschreven door Helga

Het nieuwe jaar is pas aan zijn tweede dag toe en ik ga er weer aan beginnen, een lijstje gemaakte wandeltochten, en ook al meteen bij de club die groepswandelingen laat organiseren. Ik kom er voorspoedig aan met de trein (veel meer zitplaats dan vorig jaar, hoewel de solden begonnen) en de metro (in gezelschap van Brusselse Eddy). In de Taverne Le Beau Rivage aan de Houba De Strooperlaan 620 te Laken had ik net genoeg tijd om iedereen mijn beste wensen over te maken en mij in te schrijven. Ik schreef me in voor de enige mogelijke afstand, 25 km, en kon meteen mee wandelen.

Om tien uur vertrok Antoine met ruim 120 volgelingen (waaronder 5 Sportvrienden, want Guy, zijn broer Kris, Agnes en haar man Alfons waren ook van de partij) via het Koning Boudewijnstadion en het Atomium. Het Koning Boudewijnstadion is een multifunctioneel sportstadion met 50.000 zitplaatsen te Brussel. Tot het Heizeldrama in 1985 (daar stond ik achter het doel waar de gestorven en gewonde Italianen ook hadden moeten zijn en dan hadden ze wellicht nog geleefd), waarbij 39 toeschouwers stierven, was de naam Heizelstadion. Het eerste belangrijke eenmalige evenement daar georganiseerd was in 1958 (het jaar van de Wereldtentoonstelling) de finale van de Europa Cup (Real Madrid versloeg AC Milan met 3-2 na verlengingen). Het Atomium is iedereen welbekend: het is een 165 miljard keer uitvergroot ijzerkristal. Deze spectaculaire constructie werd door ingenieur André Waterkeyn (hoewel in de Humo ooit anders werd beweerd) ontworpen voor de Internationale Wereldtentoonstelling van Brussel in 1958. De negen bollen, die de negen ijzeratomen voorstellen, zijn bekleed met glanzend aluminium en worden samengehouden door een stalen gebinte. Het Atomium is 102 meter hoog. Elke bol heeft een doorsnede van achttien meter en weegt zo'n 250 ton. In de bovenste bol bevindt zich een restaurant en een panoramazaal die een onovertroffen uitzicht over Brussel biedt. In zes van de negen sferen loopt een permanente tentoonstelling die de geschiedenis van de geneeskunde belicht.

Via enkele woonwijken en een veldweg met zicht op een watertoren bereikten we het Tangebeekbos op het grondgebied Vilvoorde, vorige zomer (tijdens Antoine Euraudax Toeristische Ster) stonk het hier ferm, nu niet. Het nog jonge Tangebeekbos is vooral een loofbos met een vijver, een boomgaard en dienstgebouwen. Het wandelpad is voorzien van schuilhutten en een speelweide. Het bevat de volgende boomsoorten: populier (22%), zomereik (19,5%), es (10,2%), gewone esdoorn (7,9%), en verder schietwilg, beuk, naaldhout (Corsicaanse den, fijnspar, Japanse lork) en Amerikaanse eik. Het omvat ook nog een vijver, een boomgaard, dienstgebouwen en wegen. De vijver heeft een goede waterkwaliteit. Er leven diverse vissoorten in, maar ook kikkers, padden, salamanders, rivierkreeftjes en zwanenmossels. Verwildering van niet-inheemse diersoorten komt nog voor, met bijvoorbeeld roodwangwaterschildpad, parkieten en grondeekhoorns. Zo bereikten we de kantine van Foot VC Borght in Vilvoorde, de thuis van een dames- en een jeugdvoetbalclub. Daar kregen we van de medewerkers (Maggy, Luc en Michel) een broodje kaas (mijn boterham met smeerkaas mocht dus op zak blijven) dat we konden doorspoelen met een drank in het café. Die werd op dat moment door 1 persoon open gehouden, maar het ging toch redelijk vlot, ik denk dat iedereen aan 25’ genoeg had om zich te laten bedienen en zijn broodje te verorberen. Na die 25 minuten wandelden wij verder, genietend van deze natuur, naar de Poddegem Hoeve en de Tommenmolen. De Poddegemhoeve is de oudste gekende hoeve van Grimbergen. De oorsprong van deze middeleeuwse versterkte hoeve gaat terug tot een 5^de-eeuws Frankisch domein. In de 13^de eeuw werd het Hof te Poddegem vermeld als leengoed van de Prins van Grimbergen. De Poddegemhoeve daarentegen was eigendom van de abdij en stond op de grens van Beigem, Humbeek en Grimbergen. De Tommenmolen werd oorspronkelijk Liermolen genoemd. Omstreeks 1400 kreeg hij de naam Tommenmolen naar de familie Van der Tommen, die er meer dan een eeuw (reeds in 1382) in het bezit van was. Mogelijk werd de Tommenmolen gebouwd nadat de eerste Liermolen aan de abdij werd geschonken. Het huidige gebouw dateert uit 1541 of 1547, maar werd in de 19de eeuw grondig verbouwd. In 1573 kochten de Norbertijnen van Grimbergen de molen en bleef in hun bezit tot aan de Franse bezetting. Nog meer uitgebreide informatie staat op de molensite bij uitstek: Molenecho's en wel hier: Tommenmolen.

Zo bereikten wij in Grimbergen café The Puller voor onze zelf meegebrachte boterham, zoals Frank en ik. Na de tijd nodig om iedereen te laten eten en drinken (op papier 25), gingen we terug naar Laken langs de Liermolen, de Gravenmolen en de Potaarde Hoeve, een gesloten vierkanthoeve. De Liermolen aan de Maalbeek is genoemd naar de heren van Lire, die in 1341 hun watermolen aan de Witheren van de abdij van Grimbergen verkochten. Nog meer uitgebreide informatie staat op de molensite bij uitstek: Molenecho's en wel hier: Liermolen. De 's-Gravenmolen aan de Maalbeek is de oudste watermolen van Grimbergen. Hij wordt reeds vermeld in 1220, maar is zeker nog ouder. Hij ontleent zijn naam aan de graven van Grimbergen en deed dienst als banmolen: de bewoners van het graafschap waren verplicht hier hun graan te laten malen. Nog meer uitgebreide informatie staat op de molensite bij uitstek: Molenecho's en wel hier: 's Gravenmolen. Ik merkte tijdens onze wandeling waarschijnlijk het Prinsenkasteel, de verblijfplaats van de Heren van Grimbergen. Het is genoemd naar Filip-Frans van Bergen, prins van Grimbergen. Van het prinselijke domein blijven het park en de kasteelruïne over. Enkel de Donjon in de zuidwesthoek en een ronde hoektoren in het noordwesten, verbonden door de westelijke gevel, bleven overeind. Door de restauratiewerken aan de Donjon, die in 1996 werden uitgevoerd, krijgt de bezoeker een goed idee hoe het Prinsenkasteel er destijds uitzag. De voormalige slotgracht van het kasteel doet dienst als vijver. Weldra kregen we het Atomium in de gaten, maar Antoine had een rustiger plaats in gedachten voor een extra halte, waar hij trakteerde op schnaps (of een frisdrank) met aangepaste versnaperingen, dit op het nieuwe (wandel)jaar. Op uw gezondheid, Antoine!

Het was een mooi en leuk parcours, en het weer viel ook mee, het was wel koud maar droog, behalve, in de late voormiddag, een paar solitaire vlokjes.

Mijn fotoalbum staat hier: http://picasaweb.google.be/9470hvds/EuraudaxHarenJan10

03-01-2010 om 11:59 geschreven door Helga

Gezien de verbeterde toestand van de meer gebruikte openbare wegen, was ik voorspoedig aankomen en had mijn auto geparkeerd op de tot glijbaan verworden parking van de fuifzaal aan de Bevegemse Vijvers (het gebruikelijke lokaal is wegens vernieuwingen ontoegankelijk), even later waren ook Mieke en Mark aangekomen. Zij trakteerde ons op zelfgebakken cake met ananas en een zelfgestookte schnaps.

Aanvankelijk was ik van plan de omloop van 18 km te volgen, maar mijn vrienden konden me overreden om hun uitverkoren parcours van 21 km te volgen, beide omlopen deelden de eerste kilometers. Als eerste mochten we het Domein Breivelde bezoeken. Dit domein is gelegen te Grotenberge (hoewel dus erg dicht tegen Bevegem), is een 14 ha groot park met kasteeltje en door zijn rijke bomenverscheidenheid een heus arboretum, werd in 1970 door de gemeente aangekocht en is permanent toegankelijk. Het domein is een typevoorbeeld van de 19de-eeuwse landschappelijke stijl, een uitdeining van de romantische stroming waarbij men het formele karakter -de strakke lijnen- uit de tuinarchitectuur wilde bannen. De kenmerken van het terrein werden maximaal gevolgd. Zo respecteerde de ontwerper de glooiingen en benutte hij, om de vijvers aan te leggen, de beek die door het domein loopt. Dit en de rest van de uitleg kan gelezen worden op de website van Stad Zottegem (http://www.zottegem.be/page.php?linkID=23). Even later kregen we een glühwein of frisdrank aangebroken, en een eindje verder was er de splitsing, waar ik met zachte hand richting 21-km-parcours geloodst werd. Langs veelal modderige paden, waarbij soms zelfs moest uitgeweken worden naar landbouwvelden, rustposten in Strijpen en Sint-Goriks-Oudenhove (waar we verpoosden bij een warme drank), een voortuin vol karikaturen van pedaalridders als Nuyens, Devolder, en zelfs Zabel. Zo gleden, ploeterden en wandelden we terug naar de fuifzaal waar Mieke trakteerde op lekkere, versgebakken wafels met slagroom (maar die wafels waren blijkbaar erg snel afgekoeld).

Hoeveel wandelaars er waren, weet ik niet, maar ’t moeten er veel geweest zijn want de parking stond meer dan vol auto’s.

Mijn fotoalbum staat hier: http://picasaweb.google.be/9470hvds/Wafelentocht09

27-12-2009 om 20:53 geschreven door Helga

Omdat Paul moet werken, heb ik ’s morgens de trein naar Brussel en die naar Luik genomen, samen met nog andere wandelaars, zo kwamen we kort na 9 aan in café "Oriënt-Express" schuin tegenover het station. We schrijven ons in, dronken wat en vertrokken dan om 10 uur.

Baankapitein Marc gaat met ons eerst in het vernieuwd station Luik Guillemins rond. Dit station is het belangrijkste spoorwegstation van de stad Luik. Het ligt op het einde van verschillende spoorlijnen. In reizigersaantallen is dit het op tien na drukst station in België en het op twee na drukst station van Wallonië, na Ottignies en Namen (reizigerstelling 2007). Het station is genoemd naar de wijk Guillemins, waarin het ligt. Deze wijk is op zijn beurt weer genoemd naar de kloosterorde van de Wilhelmieten, die daar in 1287 een klooster stichtte. Het nieuwe station (nodig voor de hogesnelheidstrein en ontworpen door Spanjaard Santiago Calatrava) is gemaakt van staal, glas en wit beton, en beschikt over een monumentale koepel van 200 m lang en 35 m hoog. De datum van de oplevering was oorspronkelijk gepland voor eind 2007. Uiteindelijk vond de feestelijke opening van het station plaats op 18 september 2009. Veel gedoe om een station van 9 perrons, Denderleeuw heeft er evenveel, maar dat stationsgebouw lijkt op een kantoorgebouw (en nee, ik heb het niet over het nieuw seinhuis op de parking aan de kant van de Kouterbaan)…. Eens dat station goed bekeken, gaan we terug, we kunnen bijna de gevel van het café zien, maar Marc loodst ons dan door Luik, met Parc de la Boverie, een fraaie groene zone met enkele kleine vijvers en volières. Het park was in 1905 het decor voor de Wereldtentoonstelling. Aan de oever van de Maas staat het Palais des Congrès (Congressenpaleis). In het zuidelijke deel van het park (met Franse tuin en beeldhouwwerken) bevindt zich een van de laatste overblijfselen van de Wereldtentoonstelling, tegenwoordig Musée de l'Art Moderne et de l'Art Contemporain (Museum voor Moderne en Hedendaagse Kunst) en het Cabinet des Estampes et des Dessins (Prentenkabinet). Wat verder staat de Sint-Pauluskathedraal. Die belichaamt een geschiedenis in steen van eeuwen bouwkunst: vroeggotisch schip, dwarsbeuk en koor, hooggotische westertoren en laatgotisch voorportaal met renaissanceversiering. Er is een pandgang aan de zuidzijde uit de 15de-16de eeuw. De kerk bezit talrijke kunstschatten, onder meer de 'Dode Christus' (1696) van Jean Del Cour, een 'Sedes Sapientiae' (omstreeks 1230), uitzonderlijk 19de-eeuws meubilair, fraaie glasramen (16de en 20ste eeuw) en schilderijen. De kathedraal heeft een zeer rijke kerkschat, die ook te bezichtigen is. Maar niet door ons, want wij gaan verder, Marc legt veel variatie in de omloop want we drevelen dan wat in het centrum, doorkruisen een fraai versierde winkelgalerij (vooral de kerstbomen hebben veel bekijks). Langs de Maas, met vele bruggen (Pont du Val-Benoit en Pont Kennedy), hadden we een wagenrust aan de Pont Mativa met die typische met fruitjam gevulde wafels, naast de gebruikelijke dranken.

Marc maakt dan eerst een ommetje in een bosje alvorens terug te keren naar het historisch centrum, waar we even de binnenkoer van het Paleis van de Prins-bisschoppen betreden. Een eerste paleis werd omstreeks het jaar 1000 opgetrokken door prins-bisschop Notger, maar het werd door brand verwoest in 1185, 1468 en 1505. Evrard van der Marck liet het volledig herbouwen in 1526. De noordelijke gevel en de beide binnenpleinen dateren nog uit die tijd. De voorgevel werd na een brand in 1734 gerestaureerd. De linkervleugel is 19de-eeuws.

In het fronton boven de toegang ziet men het wapenschild van prins-bisschop Georges-Louis de Berghes (1724-'43). Het gebouw wordt bekroond met een bescheiden klokkentorentje, waarin de beiaard hangt van de voormalige Sint-Laurentabdij. Via de toegangspoort komt men op een groot, vierkant binnenplein omringd door galerijen met korfgewelven. Die rusten op zuilen met zeer gevarieerde en vaak erg vreemde versieringen. De hardstenen gevels rondom dit binnenplein dragen het wapenschild van Van der Marck. Mij doen die galerijen denken aan nieuwsberichten over gerechtelijke toestanden in Luik, en waarom staan er twee politievoertuigen op de binnenkoer? Enfin, we gaan verder en schrikken even op van de Montée de Bueren (Trappenstraat de Bueren). Die Trappenstraat de Bueren klimt met 373 treden op naar de Citadel. Vincent de Bueren stond in 1468 aan het hoofd van 600 Franchimontezen die een wanhopige poging ondernamen om Karel de Stoute te doden. De hertog had zijn legerkamp opgeslagen op de heuvel, boven de huidige trappenstraat. De Franchimontezen werden echter herkend aan hun Luiks accent en sneuvelden allemaal. Op 30 oktober 1468 werd Luik op een schrikbarende manier verwoest. Hijg en zweet, na veel gepuf staan we boven waar we zicht krijgen, eens rond de straathoek gedraaid, op nog wat trappen, gelukkig niet zoveel. Deze leiden naar het monument dat voor de citadel staat. Maar er staat ook volk, zoals Hélène die vijf bakjes klaar staan heeft, vijf verschillende soorten worsten in schijfjes gesneden. Ik kies ene met peper, en spoel die door met ice tea. Intussen haalt Marcel (van Les Caracoles Andennaises) een fles sterke drank boven en trakteert ermee (nog iemand trakteert met een andere fles), we moeten nog wat bekomen van die trappenmuur. Door het bos op bij wijlen glibberige paden (vooral waar deze uit stenen bestaan) komen we weer aan het centrum waar we aan een beeld tussen de kramen van de kerstmarkt samen komen. Daar geeft Marc rendez-vous binnen 40 minuten. Met Lucia, Sally, Conny, Geert, Frank, Marnik en Marc ga ik op café, daar hebben ze alleen kerstbier van Leffe en dat smaakt me iets minder goed dan de gewone bruine (er is iets extra toegevoegd dat het een bittere smaak geeft). We gaan dan nog even de markt op en kopen ons iets te eten: hetzij een hamburger, hetzij een braadworst (behoorlijk lang) met ketchup of mosterd en met licht gestoofde ajuin. Daar wordt lollig over gedaan door Lucia en mezelf en de kraamuitbater deed graag mee, zegt zo tegen andere klanten dat ze de ajuinen voor ons moeten laten, want wij komen uit “Aalst, de hoofdstad van de ajuin”. Al knabbelend van het worstenbrood bereiken we de plaats van afspraak en wandelen achter Marc aan naar het café.

Daar laten we de boekjes afstempelen en halen nog niet ontvangen speldjes af, drinken nog iets, wensen elkaar prettige eindejaarsfeesten en geven dan afspraak voor de volgende wandeling.

Mijn fotoalbum staat hier: http://picasaweb.google.be/9470hvds/EuraudaxLuik09

26-12-2009 om 20:57 geschreven door Helga

Nauwelijks een week voor het plaatsvinden van deze tocht vernamen wij dat de gehuurde feestzaal in Kerksken, waar wij na weigering van de Basisschool te Kerksken wilden organiseren, een dubbele boeking gepleegd had. Wij moesten dus eens te meer uitkijken naar een andere startplaats, en dat werd dan Café The Flintstones in Haaltert, waar in de tuin nog een lange tent stond opgesteld voor een evenement op de vrijdag voordien. “Jabbedabbedoe” zullen we dus maar zeggen…

Ik kwam even na zeven uur aan want al van de donderdag voordien konden liefhebbers zich verheugen op een witte Kerst en al heb ik een 4x4 aangedreven voertuig, voorzichtig rijden was de absolute boodschap. Ik moest eerst wat zoeken eer ik voor mezelf, Etienne, Jacqueline en William voldoende plaats geschapen had. Waardin Annemie had namelijk een lange tafel voorzien bij de deur aan het terras, maar het was toch net niet lang genoeg, en clubvoorzitter Herman haalde een tafel en stoel uit de tent, die plaatste ik na wat gesol met kabels tegen de vensterbank, zo was er een gangetje tussen mij en de inschrijftafel, wat voor ons alle 4 beter was (zo moest niemand oppassen voor kabelspaghetti). Met mijn mobiel secretariaat heb ik veel plaats nodig, en wat ik op de tafel niet meer kwijt kon, zette of legde ik op de brede vensterbank.

Reeds toen ik om 06:00 uur opstond, was het aan het sneeuwen, en het hield niet meer op tot laat in de namiddag. Dat betekent dat de meeste gebruikelijke wandelaars niet kwamen opdagen. Bijzonder is wel dat toen ik er aankwam, er al twee zaten te wachten om zich te kunnen inschrijven. Het bleef dus sneeuwen, en het bleef zeer kalm. De Kerstman kwam ook langs, maar hij moest steeds aan dezelfde mensen mandarijnen uitdelen. Omdat het dus zo kalm was, had ik tijd genoeg om een pauze te houden bij Annemie (mijn beste vriendin; haar naamgenote had werk aan haar stamgasten) en haar vriend Mark. Af en toe ging ik wat ingevulde inschrijvingskaarten halen (“Wil er mij iemand helpen dragen?” was mijn gedoodverfde mop van de dag), enkele lidkaarten verkopen (ook aan een “nieuwe”, maar die was eerder al eens lid, evengoed hartelijk welkom) en intussen letterkoekjes en mandarijnen eten, wat op het internet surfen tot Annemie en Mark terug kwamen. Annemie was vanmorgen te voet van de ouderlijke woning gekomen (waar ze de nacht had doorgebracht) en wou dan naar huis. Omdat we geen van beiden veel vertrouwen hadden in de diensten van de NMBS bij dit weersverschijnsel, heb ik haar naar ’t station van Aalst gebracht (in Haaltert stopt maar één trein per uur), en toen we daar bijna waren, begon het nog harder te sneeuwen, of anders gezegd: de vlokken werden dikker.

Toen ik terug was had ik nog evengoed tijd om kletspauzes te houden met wandelaars en enkele medewerkers waren al terug naar huis, ze hadden gewoon niet genoeg te doen en zo waren ze tenminste vóór donker thuis. Andere medewerkers (al dan niet bestuursleden) konden kijken naar de cross in Kalmthout, toen was het daar flink aan het sneeuwen. Intussen begonnen we al op te ruimen en daar waren we vroeger dan normaal mee klaar. Iedereen is dan naar huis gegaan (het opbergen van onze spullen moest tot ’s anderendaags wachten, het stond gelukkig niet in de weg van de uitbaters Annemie en Jean-Marie). De medewerkers meegeteld hadden we 63 gasten, maar elders was het niet veel beter.

Mijn fotoalbum (met foto’s van Annemie en Mark) staat hier: http://picasaweb.google.com/9470hvds/Worteltocht09

21-12-2009 om 21:39 geschreven door Helga

Ik was eens wat later aangekomen, zo rond half tien, begroette bekenden, schreef me in en hield twee stoelen vrij, voor Mieke en haar Markske, zij kwamen ongeveer een uur later aan en schreven zich ook in voor de volle pot, zijnde 100 km ofwel vier lussen van elk 25 km.

Voor we vertrokken vertelde Paul aan zijn gasten dat zijn “tweede man” Peter wegens familiale omstandigheden niet kon komen en dus zouden enkele seingevers onder elkaar de positie van “tweede man” verdelen. Hij zei ook dat we met een ruime 90 wandelaars waren. De eerste lus leidde ons naar Denderleeuw over wegen die ons, als trouwe bezoekers, niet echt onbekend waren, tot het huis (nog altijd, toch) van Paul, waar Marleen, geholpen door Charles, ons voorzag van knabbels en drank, vooral de warme chocomelk viel in velen hun smaak. Ik maakte van de gelegenheid gebruik, zoals andere wandelaarsters, van de sanitaire faciliteiten. Langs wegen die mij totaal onbekend zijn, bezochten we even Affligem alvorens terug te keren naar Denderleeuw, waar de tweede wagenrust plaats vond aan het station van Denderleeuw. Onderweg passeerden we vele private tuintjes, maar in een ervan stond een boom in volle bloei. Ik hoop dat de eigenaar er nog iets zal aan hebben, want het was koud en dat was ook de voorspelling voor de komende dagen. Terug in Hof ten Eede kregen we een Haaltertse waterzooi, best lekker ! Intussen had Kadee Marnik zijn eerste Audax-schelp bekomen (wat hij met zijn groepje club- en andere vrienden vierde met champagne ).

De tweede lus leidde ons naar de stad mijner dromen en de moeder van elke draailoze zot (carnavalspreuken uit liedjes  ), Aalst dus langs Nieuwerkerken en net naast het stadspark waar we een pudding konden uitlepelen en iets konden drinken. Toen gingen we de stad in, straat in en uit, langs het station en zo naar de Pieter Couckegalerij, waar Paul ons, nabij de versierde kerstboom, afspraak gaf om 19 uur aan het standbeeld van Dirk Martens (die eigenlijk niet zo erg opvalt tussen al die kerstkraampjes). Met Mieke en Mark ging ik eerst smoutebollen eten (een zak van 9 eerlijk verdeeld onder ons drie), een schnaps drinken (voor Mark een Irish Coffee – aan dat kraam verkoopt men tevens warme caipirinha, maar dat zullen ze in Brazilië ook niet drinken, denk ik…). Dan gingen we naar een café, omdat het daar toch iets warmer is, we aan een sanitaire behoefte konden voldoen en ik “mijn merk” op de prijslijst vond. Net als iedereen waren ook wij op tijd om samen terug te keren naar Haaltert-Ede, waar we onze warme maaltijd kregen: aspergesoep, kalkoengebraad met kroketjes en warme appelmoes, en als dessert een stuk ijstaart met bosbesjes (die kreeg ik niet helemaal opgegeten). Intussen was Peter toch komen opdagen, en ik denk dat Paul daar meer dan perfect kon mee leven, tenslotte had Peter hem ook deskundig geholpen met het ontwerp van de omlopen.

Intussen was het zowat gedaan met fotograferen, want het was al lang donker en in Denderhoutem, Kerksken of Haaltert zelf is - eerlijk is eerlijk - ’s nachts toch niet zo veel te zien.

Na het ontbijt vertrokken we voor de laatste lus, en ik denk dat velen met mij blij zullen geweest zijn. We gingen nu naar Heldergem, waar we een paar toertjes deden (twee keer een stuk van Heldergemstraat, twee keer het Oud Dorp) en we aldus passeerden aan het standbeeldje aan ontmoetingscentrum De Fransman (in de geschiedenis gingen veel Heldergemnaren werken in Frankrijk, zij kregen de bijnaam “de Fransmannen”). Onze wagenrust was aan de frituur langs de gewestweg nabij de watertoren, intussen blijkt die overgenomen te zijn, want het is van naam veranderd. Uiteindelijk gingen we dan toch naar Aaigem waar we aan de kerk even verpoosden. Dan scheidden ons nog 6 km terug naar Ede, waar Paul overging tot de geplogenheden (danken van wandelaars en medewerkers, uitrijken van trofeeën), waarna ook ik naar huis reed.

We hadden nu meer geluk dan vorige week in Gits en omstreken, het was wel koud (soms ook wat wind dat zelfs door wintermutsen sneed) maar het bleef tenminste droog, zonnig overdag en sterrenhemel ’s nachts. Overigens zal Paul vooraan enkel nog zijn tocht (30-uurs, ofwel 6 lussen van 25 km elk) in september organiseren, wegens familiale omstandigheden.

Mijn fotoalbum staat hier: http://picasaweb.google.com/9470hvds/EuraudaxHaaltertDec09

13-12-2009 om 21:39 geschreven door Helga

Fred Vermeersch heb ik in het jaar voor zijn overlijden een paar keer ontmoet op een Euraudax-wandeling, hij had steeds zijn hond bij. Samen met Paul en Rudolf kwam ik als eerste gast aan in Dominiek Savio Instituut - Zaal Withuis te Gits waar we ons eerst een koffie haalden en ons even later konden inschrijven, ik koos voor 50 km (je kon ook, ten behoeve van je prestatielijst voor je gekozen trofee, kiezen voor 2 x 25 km) en bestelde mij ook meteen een portie spaghetti bolognese.

Bij zijn welkomstwoord liet organisator Willy weten dat, door de natte weersomstandigheden van de voorbije week, het parcours hier en daar moest aangepast worden, we zouden ook een eind een drukke gewestweg moeten volgen, en dan liefst over het fietspad, en zeker niet ernaast. De eerste lus ging naar Kortemark via enkele natuurlijke paden maar meestal, gezien wat Willy voorheen meldde, over verharde wegen. Dichtbij de school staat de Grijspeerdmolen, een staakmolen met gesloten voet dat dienst doet als korenmolen. We kregen natuurlijk enkele regenbuien te verwerken. Gelukkig was het droog toen we halt hielden in Gits, op 7,3 km van de school, voor een huis aan een meubelzaak. Ik was niet de enige die ervan profiteerde om een sanitaire stop te houden vooraleer een kroes glühwein aan te nemen en een paar koeken op te eten. We gingen dan verder naar Kortemark, tussendoor alweer onder een open paraplu, maar ook aan zaal Gouden Leeuw kwamen we droog aan. Hier hadden we bijna een half uur om van binnen nat te worden, gelukkig hebben ze daar ook één van mijn drie favoriete merken. De versnaperingen werden ons aangeboden door de lokale wandelclub Mispelonvrienden (Aktivia 295), van harte bedankt! Er was ook een fanfare neergestreken, maar een streepje muziek werd ons helaas niet aangeboden. Zo’n brassband kan anders wel op mijn welgemeende aandacht rekenen.

Enfin, we wandelden dan maar terug naar Gits om daar onze spaghetti bolognese à volonté soldaat te maken bij een glas schuimend bier (of iets anders, maar hier hebben ze een ander favoriete merk van mij). Sommige wandelaars stapten het op, anderen kwamen zich inschrijven voor de tweede lus, en het totale aantal inschrijvingen bedroeg zo een ruime 70, wat niet slecht is gezien het deprimerende weer.

Onze tweede lus leidde ons naar Lichtervelde waar we op een parking van de E403 halt hielden (de wagenrusten waren op dezelfde plaatsen als twee jaar geleden), toevallig regende het op deze rustplaats ook niet, maar wel tussendoor. Door dat regenweer en de sowieso al vroeg intredende duisternis viel er weldra niet veel meer te fotograferen, om niet te zeggen helemaal niets. Toen we in Lichtervelde een café binnen doken, en ik me een plaatsje veroverde bij Ronny, Tony en Luc, had het alweer geregend en ik voelde dat ik een blaar of twee had gelopen (een bloedblaar opzij van mijn rechter hiel, en een bloedblaasje opzij van mijn linker hiel, deze laatste moet van zichzelf genezen), ik droeg dan ook geen goretex maar gewone stoffen wandelschoenen (van een merk dat ook loopschoenen fabriceert). Gelukkig waren het nog maar 6,4 km tot de school waar Paul en Willy tot de geplogenheden overgingen. Dit behield ook de overhandiging van de trofee van Euraudax België voor Danny’s 5^de Gouden Arend, vorige week behaald op de Téléthon-tocht te Vernon in Frankrijk (Téléthon is een organisatie voor het goede doel, meestal kinderen met een ernstige aandoening). Van harte gefeliciteerd !

Mijn fotoalbum staat hier: http://picasaweb.google.be/9470hvds/EuraudaxGits09

05-12-2009 om 00:00 geschreven door Helga

30.10 - Brussel – Rio de Janeiro

Met de City Rail spoorde ik naar Brussel Zuid, waar ik nog voor drieën (15:00 uur) aankwam en in een der wachtzalen voor de Thalys Didier vond in gezelschap van Lieve en Ronny, gaandeweg kwamen daar nog de andere medereizigers (Agnes en Willy, Brigida en Leon) aan, terwijl Martine, Ronny, Jacqueline en Wim elders wachtten. Samen gingen we naar de roltrap voor spoor 4. Om 16:09 uur moest de Thalys naar Parijs vertrekken maar hij begon met een vertraging van zeker 15 minuten, en kwam Charles de Gaulle aan om ongeveer 6 uur ‘s avonds. We moesten wat zoeken naar terminal A2 voor de intercontinentale vluchten, en Didier moest zelfs even de weg vragen. Maar we kwamen meer dan tijdig aan om onze bagage te laten inchecken en dan de pascontrole te passeren. Om 19:50 uur vertrok eindelijk het vliegtuig naar Rio de Janeiro. Dat vliegtuig was er ene van de luchtvaartmaatschappij TAM (afkorting van “Táxi Aéreo Marília”) en bij ons waren de zetels opgesteld volgens het systeem 2-4-2 (verder naar achter wellicht 2-3-2), ik zat op de meest linker plaats van die 4, naast mij was een plaats vrij (normaal voor Didier, maar de persoon die zijn bagage incheckte, gaf hem een andere plaats), en dan zaten er Brigida (die er niets tegen had wanneer we haar Brigitte noemden) en Leon. De andere 8 medereizigers zaten ook op de middelste rijen. Voor zo’n lange vlucht was er wat mij tot dan ongekend comfort aan boord: behalve de warme maaltijd (naar keuze met pasta of vlees, daarbij ook een koude salade en een dessert) met eventueel zelfs wijn en het ontbijt, namelijk een koptelefoon voor wanneer de passagier een film wil zien, muziek wil horen of een spelletje wil spelen; dat alsook persoonlijke verlichting moesten geregeld worden door de knopjes aan de zijkant van de armleuning. Nog voor het opstijgen kregen we een bekertje water en een snoepje, verder ook een geschenkje: een klein tasje met tandpasta, tandborsteltje, paar kousen, kammetje en oordopjes. Verder lag er op elke stoel een zak met hoofdkussen en dekentje. Intussen kregen we wel drie formulieren in te vullen: van het Ministerie van Justitie (departement Federale Politie), van het Ministerie van Economische Zaken (douane) en van het Ministerie van Volksgezondheid, wegens de A-griep. Dat formulier werd nooit opgevraagd, dat van de douane moesten we afgeven en dat van de Federale Politie werd afgestempeld en moesten we weer voorleggen wanneer we Brazilië verlieten. Dat was gelukkig nog niet voor meteen.

Tijdens de vlucht las ik, luisterde wat muziek, de films waren niet echt mijn gading, en probeerde wat te slapen. Tijdens de bedeling van de ontbijtpakketten moesten de stewards en stewardessen deze dienst even onderbreken omdat het sein voor de gordeldracht gegeven werd.

31.10 - Rio de Janeiro

Om half 5 uur ’s morgens plaatselijke tijd kwamen we aan in Rio de Janeiro waar we dat formulier voor de douane dus afgaven en dat van de Federale Politie moesten laten afstempelen, gelijk met ons paspoort. We werden verwelkomd door gids Miriam en chauffeur Silva, die ons naar het hotel, Plaza Copacabana Hotel, nabij het wereldberoemde strand van Copacabana brachten, daar had ik kamer 1318, op de 13^de verdieping dus, gelukkig ben ik niet bijgelovig.

Rio de Janeiro heet eigenlijk São Sebastião do Rio de Janeiro, en is de hoofdstad van de gelijknamige staat in het zuidoosten van Brazilië. De stad ligt aan een wijde baai, de Baía de Guanabara. De stad is beroemd om zijn drukbezochte stranden, het reusachtige standbeeld Christus de Verlosser, op de 710 meter hoge Corcovado. Ook is Rio bekend vanwege de vele sloppenwijken, genaamd favelas (maar die bezochten wij niet). Rio de Janeiro is de thuishaven van vier voetbalclubs die op het hoogste niveau uitkomen, het Maracanã is één van de grootste voetbalstadions ter wereld. Het uitbundige gevierde Carnaval wordt jaarlijkse bezocht door duizenden toeristen. Rio was hoofdstad van Brazilië van 1822 tot 1960 (van dan is ’t Brasilia). Het voormalige parlementsgebouw van Brazilië is nu het parlementsgebouw van de stad Rio de Janeiro.

Intussen had Miriam aan Didier laten weten dat we een bezoekje konden brengen aan de onderneming H. Stern, waar edelstenen worden verwerkt tot juwelen allerhande. Dat voorstel werd algemeen aangenomen en om 9 uur stonden we klaar om in te stappen in een minibusje van dat bedrijf, dat in de jaren ’30 werd opgestart door een Duitser, op 1 oktober 1922 geboren te Essen, die daar bij de aanvang van de Tweede Wereldoorlog zijn schup gekuist had. Binnen mochten we niet fotograferen, behalve twee werkstukken, we kregen wel een koptelefoon en mochten de taal zelf kiezen, ik koos Nederlands (ik vermoed mijn 11-koppig gezelschap ook). Die edelstenen komen overigens uit de streek van Ouro Preto, waar wij later in de week een bezoekje aan zouden brengen (maar niet aan dezelfde mijn). Na het bezoek met koptelefoon kregen we in een soort vergaderzaaltje de mogelijkheid om juwelen te kopen, maar ik liet me niet verleiden, ook al omdat we nog 2,5 weken moesten zien dat we die juwelen niet op één of andere manier kwijt raakten (meestal hadden we safe op de kamer, maar niet overal). Een van de twee verkopers, Eduardo, sprak op zijn Hollands, de andere, Giuliano, Frans.

Terug aan het hotel gaf Didier afspraak om ’s namiddags met Miriam en Silva de stad vooral per bus te verkennen. Intussen had hij een goeie tip om ergens een snack te eten, zeer dichtbij het hotel. Ik sloot me aan bij Martine, Ronny, Jacqueline (zus van Ronny) en Wim, wij gingen wat langs het strand wandelen en dan een paar biertjes drinken op een terras. Zo maakte ik kennis met het Braziliaanse maltbier, dat wat donkerder en iets zoeter is dan de pils. Intussen werden we constant gevraagd om iets te kopen van straatventers, o.a. met regenschermen. Ik zei zo (in elementair Portugees) dat het niet regent in Rio. Fout gedacht, een beetje later regende het toch, maar de bui duurde nauwelijks een uur lang. Nadien werd het stilaan tijd om die hap te bestellen, ik bestelde een américain, dat is geen gemalen vlees, maar een boterham met ham, kaas en een gebakken ei. Mijn gezelschap koos een belegde sandwich. We kwamen mooi tijdig terug aan het hotel voor het bezoek aan de stad met fotostops.

We reden eerst langs de stranden: Copacabana, Ipanema, Leblon en Barra da Tijuca.

Copacabana strand is een wijk in het zuiden van Rio, bekend vanwege het 4 km lange strand in de vorm van een halve maan. Copacabana heeft als bijnaam "Princesinha do Mar" ofwel Prinsesje van de Zee. Het district werd oorspronkelijk Sacopenapã genoemd tot het midden van de 18de eeuw. Het was genoemd naar een kapel die een replica van de Maagd van Copacabana (Bolivia) bevatte. Copacabana is een woord uit de taal quechua en betekent volgens de "Dicionário de Curiosidades do Rio de Janeiro" (curiositeiten woordenboek van Rio de Janeiro) "Plaats van het Licht" of "Blauw Strand". De strandboulevard wordt gekenmerkt door de bestrating, een mozaïek van golven in wit en zwart marmer ontworpen door Oscar Niemeyer. Soortgelijke bestrating vindt men door de hele stad. Een opvallend gebouw in Copacabana is het Copacabana Palace Hotel. Dit hotel is in 1923 in gebruik genomen en is ontworpen door een Franse architect Joseph Gire, die zich heeft laten inspireren door het hotel Negresco in Nice en het hotel Carlton in Cannes.

Ipanema strand is naar verluidt het mooiste strand van de wereld. Het werd onsterfelijk gemaakt door Tom Jobim en Vinícius de Moraes in het lied "Garota de Ipanema" (The Girl from Ipanema). De Atlantische oceaan raakt Ipanema Beach aan met azuurblauw water en de omgeving is adembenemend met zichten op de Corcovado en Suikerbrood bergen. Ipanema Beach zit vol met "cariocas", bewoners van Rio de Janeiro, en naast het bevredigen van vele zonnekloppers wordt het strand ook gebruikt als sportterrein voor volleybal en voetbalteams.

Leblon strand kreeg zijn naam van een Franse koloniale plantage-eigenaar Le Blond, die dit gebied bezat. Het karakter van deze buurt lijkt sterk op dat van Ipanema, zelfs nog exclusiever. De wijk is dan ook bewoond door de rijkste en belangrijkste personen van Rio. Het strand is er iets rustiger dan het trendy strand van Ipanema. Er komen meer moeders met kinderen en het aantal zonne-uren is er ook iets kleiner, doordat de zon achter de aangrenzende heuvels verdwijnt. Begin 21e eeuw heeft Leblon een renaissance doorgemaakt in de retailsector; de grondprijzen zijn er gestegen en er zijn veel dure winkels (boutiques) en eetgelegenheden verschenen. Een goed voorbeeld is de Rua Dias Ferreira, waar zich veel cafè's, boekzaken en Japanse restaurants hebben gevestigd.

Barra da Tijuca is een residentiële wijk in het westen van de Braziliaanse stad Rio de Janeiro. Er is een 18 km lang strand en 3 grote meren. Er zijn 3 grote lanen in Barra: Avenida das Américas (verbindt de wijk met het zuiden van de stad), Avenida Ayrton Senna (verbindt de wijk met Jacarepaguá en is genoemd naar de Formule 1-piloot) en Avenida Sernambetiba (die langs het strand loopt). De naam Barra da Tijuca is een samenstelling van Barra en Tijuca en het voorzetsel da. Barra betekent haven, toegang, zandbank. Tijuca is een woord afkomstig uit de Tupi-taal en betekent vervuild water, modder, moeras, poel, kleiput. Het voorzetsel da betekent van. Dus de naam Barra da Tijuca kan vertaald worden als 'Moeras Zandbank'. Daar is eigenlijk ook een 5*-hotel van de Windsorketen, waar “ons” hotel toe behoort.

We reden natuurlijk ook langs het café waar Antônio Carlos Jobim (muziek) en Vinicius de Moraes (tekst) in 1962 “Garota de Ipanema” schreven, geïnspireerd door een Braziliaanse schone, Heloísa Eneida Menezes Pais Pinto, die vrijwel dagelijks langs de bar "Veloso" paradeerde, dat café heeft intussen de titel van het lied als naam gekregen. Volgens Miriam zouden die twee auteurs in het café ertegenover ook al eens gezeten hebben. Ze zong dan de eerste regels van het lied voor ons. Aanvankelijk zagen zij en Silva het niet zitten om langs het Maracanãstadion te rijden, want Flamengo speelde er thuis tegen Santos, en het verkeer zou misschien strop zitten. Maar ze probeerden het dan toch en we konden zelfs rap foto’s nemen aan de hoofdingang van het stadion, waar veel supporters van Flamengo samen troepten (van Santos-supporters zagen we niemand, die moesten misschien aan de andere kant het stadion betreden?). Volgens Didier zouden de Santos-spelers zelfs in “ons” hotel overnachten, maar ik ken er niemand van, dus zou ik niemand herkennen.

Het Maracanã in Rio de Janeiro is een van de grootste voetbalstadions ter wereld. De naam Maracanã is de naam van de buurt, en van de Rio Maracanã die door deze buurt stroomt. Het is de thuisbasis van de vier grootste voetbalclubs van Rio: Botafogo FR, CR Flamengo, Fluminense FC en CR Vasco da Gama. Oorspronkelijk was de naam van het stadion “Estádio Municipal do Maracanã”, maar het is in 1966 hernoemd naar de voetbaljournalist en -schrijver Mário Rodrigues Filho. Het stadion werd gebouwd voor het WK Voetbal van 1950 en had oorspronkelijk een capaciteit van 183.000 toeschouwers. Nu alle plaatsen zitplaatsen zijn geworden, bedraagt de werkelijke capaciteit 115.000. Echter, uit veiligheidsoverwegingen is die teruggebracht tot 95,000. Hoewel het betonwerk en het voetbalveld ernstig verwaarloosd zijn, is de grootsheid van het ontwerp nog zichtbaar. De plattegrond van de tribunes is een zuivere ellips, en de rijen lopen zonder onderbreking rond, waardoor - bij een vollere bak - een enorme intimiteit ontstaat.

Per maand komen gemiddeld zevenduizend bezoekers om bij wijze van toeristische tour het stadion van binnen te bewonderen. Het is dagelijks geopend met uitzondering van wedstrijddagen. Begin 2009 werd bekend dat het legendarische stadion voor twee jaar de deuren sluit voor een grondige renovatie. Met het oog op het WK 2014 wordt het stadion volledig verbouwd. Kosten daarvan bedragen naar schatting 156 miljoen euro (wie zou dat betalen? ). De renovatie zou begin 2010 van start moeten gaan en eind 2012 klaar zijn.

Van dat groot stadion reden we naar de sambadroom (Sambadrome Marquês de Sapucaí), de plaats waar de carnaval wordt gehouden. In een winkel met kostuums en souvenirs mocht, wie wou, een kostuum even aantrekken voor foto’s, en mocht er 5 R$ voor betalen. Aangezien ik geboren en getogen ben in de Belgische (of toch zeker Vlaamse) carnavalsstad bij uitstek, Aalst, heb ik mijn kandidatuur gesteld en me laten tooien met een kostuum met hoofddeksel, en eerlijk gezegd, dat laatste woog nogal. Na enkele foto’s gaf ik het kostuum weer, en we gingen kijken naar kinderen en adolescenten die de dansen inoefenden. Er zijn enkele gelijkenissen met het Aalsters carnaval en er zijn enkele verschillen. De gelijkenissen zijn dat het in Brazilië in hetzelfde weekend wordt gevierd, dat elke groep (sambaschool) zijn thema kiest (meestal elk jaar een ander, niet per se politiek, maatschappelijk of sportief, wat in Aalst meestal wel de weerkerende thema’s zijn), dat die groepen kunnen in de prijzen vallen en dat er grote voertuigen voor gebruikt worden, maar in Rio wel veel groter en breder dan in Aalst. En het wordt dus ook gevierd van zaterdag tot en met dinsdag. Het grootste verschil (behalve dat de cariocas zich niet absoluut warm moeten kleden…) is vooral dat die karren zo groot zijn dat ze niet door de straten van Rio kunnen (zoals de wagens in Aalst wel kunnen), er is een macadam “straat” met links een tribune (dure plaatsen), daaronder een gebouw met ramen, en een eender gebouw aan de overkant van de “carnavalsstraat”. Vroeger kon de stoet wel door een nabijgelegen laan, intussen niet meer (er zijn ook groene stroken, maar denk ze weg, en je kan je daar de stoet zien voorbij trekken).

De Sambadrome ["Sambódromo" in ‘t Portugees] was ontworpen door Oscar Niemeyer en gebouwd in 1984. Het bestaat uit de 700 m lange uitloper van de Marquês de Sapucaí straat omgewerkt tot een permanente paradeplaats met tribunes aan beide zijde voor toeschouwers. Zijn capaciteit is 90.000. Het complex omvat een ruimte aan het eind van de paradestraat, Het Praça da Apoteose (Apotheoseplein), waar de tribunes verder van de paradeplaats staan, waardoor een plein ontstaat waar de deelnemers verzamelen als hun parade tot een einde gekomen is. Buiten het carnavalseizoen, wordt het Praça da Apoteose meestal gebruikt voor internationale muziekconcernten, zoals The Rolling Stones, Elton John, Whitney Houston, Radiohead, Robbie Williams, Roger Waters, Eric Clapton, Nirvana, Pearl Jam, Carlos Santana, Avril Lavigne, Jonas Brothers, Demi Lovato en a-ha. In december beginnen de sambascholen technische repetities in de Sambadrome, welke leiden tot de Carnaval.

De rit ging verder naar de kathedraal Säo Sebastiäo, zetel van de aartsbisschop naar de patroonheilige van de stad. Dat gebouw ziet er mij bizar uit, als een piramide met de campanile ernaast, maar misschien ben ik te conservatief. In alle geval, er kunnen in totaal 20.000 gelovigen de dienst bijwonen, 5.000 van hen kunnen daarbij een zitplaats vinden. De 4 glasramen reiken tot aan de koepel. Het project en zijn uitvoering werden gecoördineerd door Monseigneur Ivo Antônio Calliari (1918-2005). De huidige kerk werd gebouwd tussen 1964 en 1979 en verving een reeks oude kerken die dienden als kathedralen sinds 1676. Deze kathedraal staat dicht bij het oudste aquaduct (“Arcos da Lapa”), waar nu een trein over rijdt. We stoppen dan nog even aan een plein in Cinelândia of, officieel Praça Floriano Peixoto, dat omzoomd is door het Stadstheater (Theatro Municipal), de Nationale Bibliotheek (Biblioteca Nacional), het stadhuis (in het Palácio Pedro Ernesto) en het Hoger Gerechtshof (Tribunal Superior).

Terug in het hotel kregen we om 19 uur een aperitief van dat hotel in de bar van het zwembad op het dak, voor iedereen een caipirinha, een cocktail die bestaat uit limoen, cachaça, ijs en suiker, of, voor wie geen alcohol drinkt, een fruitsap. Nadien schoven we aan voor het avondmaal: een rijkelijk gevuld buffet, zowel voor voorgerecht, hoofdgerecht als dessert. Met Brigitte en Leon deelde ik een fles witte wijn (het was het enige avondmaal in dat hotel).

01.11 - Rio de Janeiro

Wij brachten een dagbezoek aan Rio met het 'suikerbrood', 396 m hoge bergtop in Brazilië, gelegen op een schiereiland bij de ingang van de Baai van Guanabara, en dit met de kabelbaan in twee etappes. In het eerste station, dat van Urca, stapten wij uit en gingen wij een stukje wandelen. Daar staat een groot informatief bord met de geologische wording van de Suikerbroodberg, maar aan een stelling waren ook aapjes te zien. Over die geologische wording vind ik dit op het internet: “Geologisch gezien is de berg een klein deel van een enorme granitische batholiet die aan weerszijden van de Baai van Guanabara langs de Braziliaanse kust zoomt. De batholiet ontstond 800 miljoen jaar geleden tijdens een fase van gebergtevorming. Door erosie ontstonden uit de batholiet de rotsen rond Rio de Janeiro. De ronde vorm is kenmerkend voor graniet (een hard, homogeen en breukbestendig gesteente). Wanneer graniet in de beperkte ruimte van een intrusie uitkristalliseert bouwen zich zowel verticaal als horizontaal spanningen op, slechts in toom gehouden door het gewicht van het bovenliggende gesteente. Komt de intrusie vrij te liggen en valt die druk weg, waarbij gebogen lopende splijtvlakken ontstaan. Door erosie krijgt de rots een glad, gebogen oppervlak.” De berg is een landmark van de stad Rio de Janeiro door zijn karakteristieke afgeronde kegelvorm, hij is ook één van zeven zogenaamde morros van graniet die vanuit de Atlantische Oceaan oprijzen in de buurt van Rio de Janeiro. De top van de Suikerbroodberg is te bereiken met een 1400 meter lange kabelbaan die 75 passagiers kan vervoeren. De kabelbaan werd aangelegd in 1912 en is één van de bekendste toeristische attracties van Rio de Janeiro.

Na de gebruikelijke foto’s namen we de kabelbaan die 75 passagiers kan vervoeren naar de top van de Pão de Açúcar, wij maakten het ons dus gemakkelijk, maar er waren ook rotsklimmers bezig. Rotsklimmen is namelijk mogelijk op zowel de Suikerbroodberg als de nabijgelegen rotsen Morro da Babilônia en Morra da Urca. De drie klimwanden vormen één van de grootste rotsklimgelegenheden ter wereld in een stedelijk gebied, met meer dan 270 klimroutes. De cabines, van de derde generatie, zijn van Zwitserse makelij, de vorige cabines, van Braziliaanse en vervolgens Duitse makelij, zijn nog te zien aan het station beneden.

Er is ook een parkje boven aan de Suikerbroodberg en daar wandelden enkelen van ons, waaronder ik, eens rond, foto’s maken van bloemen.

We keerden dan terug naar de bus waarmee we naar de Morro de Corcovado (Portugees voor "bochel") reden. Intussen begon het zachtjes te regenen. We reden met het treintje door het Woud van Tijuca, een nationaal park en tevens grootste metropole bos, tot boven aan die bochel. Omdat het bleef regenen, was de roltrap stilgelegd en ook Miriam vond het geen aanlokkelijk idee om de 240 treden te bestijgen. We namen dus de lift en kwamen zo goed als pal aan de voet van het kristusbeeld. We gingen eerst een snack eten en probeerden dan toch wat van de panorama’s te genieten, intussen had Brigitte voor haar en Leon een regenjas gekocht en was zo lief van er voor mij ook ene mee te brengen (en zeggen dat ik een regenvestje in de reistas had…). We bezochten ook even de kapel vooraleer terug te gaan naar het hotel (met lift en Corcovadotreintje), waar we ons konden opfrissen, of was ’t opwarmen, want die gestage regen gaf geen warmtegevoel.

De Monte Corcovado is een berg in Rio de Janeiro, een 710 meter hoge granieten rots. De Corcovado ligt ten westen van het centrum, maar binnen de grenzen van de stad en is zichtbaar vanaf grote afstand. De berg is wereldwijd bekend vanwege het beeld Cristo Redentor dat de top siert. De treinrit gaat langs de kleurige standbeelden die naast rails zijn geplaatst. Die trein vertrekt vanuit Cosme Velho.

Christus de Verlosser (in ‘t Portugees: Cristo Redentor) is een groot standbeeld van Jezus Christus in de stad Rio de Janeiro in Brazilië. Het beeld is 38 meter hoog, en staat op de 710 meter hoge berg Corcovado. Op 12 oktober 1931 was het monument gereed en werd het ingewijd met een uitgebreide ceremonie door president Getúlio Vargas. Eén van de hoogtepunten moest worden het inschakelen van het verlichtingssysteem door Guglielmo Marconi vanaf zijn jacht, maar door het slechte weer moest de verlichting handmatig aangezet worden door arbeiders bij Corcovado. Het monument weegt in totaal 1145 ton, heeft in totaal een hoogte van 38 meter en de spanwijdte tussen de beide armen bedraagt 28 meter. Het beeld is gemaakt in Frankrijk, waarna het in blokken van 16 ton is verscheept naar Brazilië. Een tandradbaan, de Corcovado Rack Railway, klimt via de Floresta da Tijuca tot vlak onder het standbeeld. De tocht duurt 20 minuten. Ook met de auto kan men de berg bestijgen. Nadien dienen nog 222 treden te worden beklommen, die beginnen aan het eindstation van de tandradbaan. Sinds kort is het beeld ook bereikbaar met een drietal liften of vier roltrappen. Er bestaat ook een vermoeiende, maar lonende wandelroute naar het Lage-park in de Jardim Botânico, aan de voet van de Corcovado-berg.

Vergelijken we even met het “kleine broertje” in Geraardsbergen: dat staat boven de steile Hooiweg, langs de Pachterstraat. Beide beelden stellen een triomferende Christus voor die zijn handen beschermend uitstrekt over de lager gelegen stad. Hier werd in 1920 beslist om een verguld Heilig Hartbeeld op te richten. Het monument werd nog datzelfde jaar ingehuldigd. Samen met de hoger gelegen Oudenberg (de Geraardsbergse variant van de Braziliaanse Corcovado) domineert het beeld sedertdien de bovenstad. Hoe groot dat beeld is, weet ik echter niet.

's Avonds werden wij vergast op een Braziliaanse barbecue waar nog veel volk op straat liep na de Gay Parade, en elders een spetterende samba show, met in het voorprogramma een balkunstenares die meer dan een half uur met een voetbal in de weer was om hem zeker niet het podium te laten raken (trappen, koppen, balanceren in de nek, …). We kregen veel groepjes dansers te zien, alsook een lintkunstenaar en een groepje capoeiristas. Volgens Wikipedia is capoeira een spel, vaak omschreven als een Braziliaanse vecht-dans (dança-luta). Zij heeft haar wortels in soortgelijke spellen of riten meegenomen door de Afrikaanse bevolking in de tijd van de slavernij in Brazilië (slaven mochten niet vechten). Twee mensen spelen het capoeira spel in een door mensen gevormde cirkel, waarvan het hart een rij muzikanten is. Het spel is een uitwisseling van aanvals- en verdedigingstechnieken op muziek, waarbij de 'verdedigende' partij laag gebukte, ontwijkende bewegingen maakt. Kenmerkende bewegingen van het spel zijn de ginga; een 'waggelende' basisstap van waaruit alle mogelijke bewegingen voortvloeien. Capoeira ziet eruit als een combinatie van vele acrobatische bewegingen, zoals vanuit de handstand met twee benen gemaakte, hoog schoppende bewegingen. Op het einde van de show werd wat interactie van het publiek verwacht. Rond middernacht waren we terug in het hotel, en namen afscheid van Miriam en Silva.

02.11 - Rio – São João del Rey - Tiradentes

’s Morgens, na het ontbijt, werden wij opgewacht door gids Jairo en chauffeur Luiz Antônio. Met hen reden wij over de BR 040 (een weg zonder verkeerslichten, is dit de Braziliaanse autostrade?) door een prachtig heuvelachtig landschap naar Tiradentes. We maakten een sanitaire en fotostop net vóór Petrópolis, aan een Duits restaurant met winkel. Hier blijken nogal wat Brazilianen van Zwitserse afkomst te wonen. Wij lunchen in een typisch restaurant in Barbacena: ook hier buffet maar tevens gegrild vlees, je kan hier ook “per kilo” eten, dan wordt gewogen wat op je bord ligt en op basis daarvan betaal je. We stopten nog een aan een speciale spar: de vrucht wordt gebruikt voor het vervaardigen van biodiesel (dat doen ze in de USA), het hout wordt gebruikt voor het vervaardigen van paier, vloer- en plafondbekleding. Via de BR 265 reden wij naar São João del Rei, waar we een pauze hielden. We zagen er vier kerken, de eerste en de derde waren vrij te bezoeken en daar kon Jairo veel over vertellen. De eerste kerk is die van de H. Franciscus van Assisi, waar het beeld van H. Antonius geen zwijntje aan zijn voeten had, zoals zijn evenbeeld in de abdijkerk van Val Dieu. Dat van H. Rosário was gesloten, maar dat van H. Pilar dan weer niet (en dat van Carmel – die van de Karmelieten, toch wel gesloten was). De kerken in Minas Gerais zijn barokke gebouwen en dat valt te zien aan de mollige engeltjes met Mona Lisa-grijns, er zijn geen biechtstoelen maar wel twee preekstoelen, een aan elke zijde van de kerk, de trap ervan is niet te zien in de kerk, enkel twee “balkons”. Vanaf de ene preekstoel zou voorgelezen worden uit het Oud Testament en vanaf de andere uit het Nieuw Testament.

São João del Rei is een historische stad in de provincie Minas Gerais in Brazilië. De stad werd in 1713 gesticht. In de stad staan veel oude gebouwen, waaronder een zeventigtal kerken en kathedralen, behalve die welke wij zagen nog die van Mercês e Bonfim (1769), Senhor dos Montes Santo Antônio, N. Sra. da Piedade do Bom Despacho (antieke kapel van de Cadeia). We maakten daar een stadswandeling vooraleer naar Tiradentes te rijden waar wij avondmaalden en overnachtten in de pousada Mãe d’Agua. Ik had daar een kamer naast de zwembadbar, hopelijk bleef het rustig... In tegenstelling tot het hotel in Rio bood deze pousada geen welkomstdrink. Om 18:30 uur gingen we elders op restaurant, daar was het “eten wat de pot schaft” maar het was wel lekker.

Tiradentes is een historische stad in de regio Minas Gerais in Brazilië met ongeveer 6500 inwoners. Deze stad werd gesticht in het jaar 1702, het stadje ziet er 18de-eeuws uit omdat er een speciale wetgeving is in die plaats dat alles er zo uit moet zien, wegdek incluis, het is gelegd met stenen, soms zelfs kwartsstenen, hier hebben ze er meer dan genoeg van. De naam van de stad is vernoemd naar de revolutionair persoon Tiradentes. Een van de populairste gebouwen in de stad is de Igreja da Nossa Senhora do Rosário dos Pretos, een oud kerkje dat voor slaven was bedoeld. De kerk is gebouwd tussen 1708 en 1719. De naam kreeg de stad van Joaquim José da Silva Xavier (16 augustus 1746 - 21 april 1792), beter bekend als Tiradentes (geen tandarts maar ene die tanden trok op kermissen), een van de leiders van een revolutionaire beweging, genaamd Inconfidência Mineira.

03.11 - Tiradentes – Congonhas – Ouro Preto

Ik had geen telefoon op de kamer dus werd ik ook niet gewekt… Gelukkig versliep ik me maar een vijftal minuten en ik vond mijn medereizigers aan het ontbijt, waar ik zag dat één van de confituren ook cachaça als ingrediënt had, zou men daar zat van worden als men er te veel van op zijn boterham smeerde en opat? Tenslotte wordt caipirinha gemaakt met cachaça. Wij wandelden eerst nog wat in Tiradentes, waarbij kerken, de dorpsbron, de Rua Direita (de belangrijkste straat in een Braziliaanse stad heet meestal Rua Direita, niet Nieuwstraat of Veldstraat). We vertrokken dan richting Ouro Preto en genoten te Castro in een typisch restaurant van een middagmaal met regionale specialiteiten.

In de bus gaf Didier tekst en uitleg over de Braziliaanse vlag: de kleuren en vormgeving van de vlag zijn afgeleid van de vlag van het Braziliaanse Keizerrijk, waarbij het keizerlijke symbool is vervangen door een wereldbol met sterren en het motto. De kleuren hebben elk een symbolische betekenis. Het geel staat voor de rijkdom van de Braziliaanse bodem, waaronder de goudvoorraad. Het groen symboliseert de flora en fauna, met name het Amazoneregenwoud, de jungle langs de Atlantische Oceaan en het Pantanal. Groen en geel samen staan dus voor de Braziliaanse natuurschatten, die de tropische droom van een welvarende samenleving (moeten) laten uitkomen. Overigens kwamen deze kleuren ook al voor in de vlag van het Braziliaanse Keizerrijk; destijds hadden ze een andere symbolische betekenis. De blauwe en witte kleur staan voor de maagd Maria. Het motto Ordem e Progresso staat zoals vermeld voor "Orde en Vooruitgang" en is het bekendste motto van het positivisme. De kreet is afkomstig van een citaat van Auguste Comte: "L'amour pour principe et l'ordre pour base; le progrès pour but" ("Liefde als principe en orde als basis; vooruitgang als doel"). De sterren vormen gezamenlijk het voor het zuidelijk halfrond symbolische sterrenbeeld Zuiderkruis en enkele sterrenbeelden daaromheen. De vlag toont de sterren(beelden) zoals deze vanuit Rio de Janeiro te zien waren op de ochtend van 15 november 1889, de dag dat het Braziliaanse Keizerrijk vervangen werd door de republiek. Het zicht is van buiten de hemelbol, dus gespiegeld. Jaren na de proclamatie van de republiek, besloot men dat de sterren de staten zouden representeren, net als in de vlag van de Verenigde Staten. Daarop werd de vlag enigszins aangepast tot 21 sterren. Elke ster staat sindsdien dus voor één deelstaat. Ook het Federaal District heeft een 'eigen' ster: Sigma Octantis, een ster die bij de astronomische Zuidpool staat en het hele jaar in bijna het hele land te zien is. Op momenten dat er een deelstaat bijkwam doordat een deelstaat werd gesplitst, werd de vlag veranderd door er een ster aan toe te voegen. De laatste wijziging vond plaats in 1992; sindsdien kent de vlag het huidige aantal van 27 sterren. Uitleg gaf Didier ook over het wapen van Brazilië: het wapen bestaat uit een centraal embleem, omringd door een koffieplant (links) en een tabaksplant (rechts), belangrijke Braziliaanse landbouwproducten. Onder het embleem staat op een lint de officiële naam van het land in het Portugees en de datum waarop Brazilië een republiek werd. Het embleem zelf bestaat uit een vijfpuntige groengele ster met een roodgele rand. Groen en geel zijn de nationale kleuren van Brazilië. In het midden van de ster staan in een blauwe cirkel vijf witte sterren, die, net als in de nationale vlag, het sterrenbeeld Zuiderkruis symboliseren. De 27 sterren die er in een cirkel omheen staan, verwijzen naar de 26 deelstaten en het Federaal District.

In Congonhas, de stad der profeten maar ook een pelgrimsoord, bezochten we de kruisweg, waar drie kapellen in restauratie en dus voor bezoek gesloten zijn. Ook de basiliek Santuário do Bom Jesus de Matosinhos was gesloten, er werd gekuist na de officiële feestdag wat Allerzielen hier zeker is. Buiten aan de basiliek zouden we een parabellum (ziet er uit als een parasol) en een hangertje met bel zien. Buiten staan beelden van profeten, en dat van Daniel werd gemaakt naar gelijkenis van Tiradentes. Veel barokke kunst is van de hand van Antônio Francisco Lisboa, beter gekend onder zijn artiestennaam Aleijadinho, het kreupeltje, hij was geboren te Vila Rica - nu Ouro Preto, op 29 augustus 1738 en aldaar overleden op 18november 1814. Toen Aleijandinho ongeveer 40 jaar oud was kreeg hij een ziekte waardoor hij zijn ledematen steeds minder kon gebruiken. Om te blijven werken moest een assistent hem helpen om zijn gereedschappen vast te houden door ze aan zijn polsen te laten vastbinden. Zijn werken zijn typisch Braziliaanse barok en vertonen eigenschappen uit zowel de rococo, klassieke stijlen en de gotiek, hij werkte vooral in zeepsteen.

Via de BR 040 en aansluitend de BR 356 reden we naar Ouro Preto, waar we onze intrek namen in de pousada Solar da Ópera, waar we als welkomstdrink een vruchtensap met wodka (of zonder, voor wie geen alcohol lust) kregen. Mijn kamer (suite) was op de tweede verdieping en leek me nogal donker, door de smalle terrasdeur (de ene vleugel is permanent gesloten) en een hoog raampje, de verlichting bracht niet veel. In het nabijgelegen (zelfde straat) restaurant Do Ouvidor hebben we lekker gegeten en gedronken (een maltbier van Nova Schins, niet zo zoet als het donkere Antarctica). We bevonden ons dan in het hartje van Minas Gerais, een mijnstreek vol historische herinneringen aan het rijke koloniale verleden van Brazilië.

04.11 - Ouro Preto - Belo Horizonte

In de ochtend vertrokken wij per autocar naar Mariana waar wij na een stadsbezoek een goudmijn, Mina do Passagem bezochten. In het stadje zijn veel straten in blokvorm gelegd, zoals in enkele Amerikaanse steden, Mariana wordt ook sterk bepaald door de Braziliaanse barok. Belangrijke bezienswaardigheden in de stad zijn de door Aleijadinho ontworpen kerk van São Francisco de Assis en de kathedraal da Sé, waar de plafondschildering aandacht verdient, waar links plaats was voor de rijken, en rechts dus voor de arme parochianen, hier is ook geen bladgoud. De kerk van São Pedro daarentegen is niet afgewerkt, tijdens de bouw overleed een priester en de paus moest de kerk vrijgeven, maar dan voor bezoek, of er nog missen voorgedragen werden, is mij niet duidelijk.

In de Mina do Passagem bracht een mijntreintje ons naar beneden, en daar gaf Jairo nogal wat uitleg. Deze mijn is sinds 1975 niet meer ontgonnen, de laatste goudzoekers waren Engelsen met machines, die de Brazilianen met slaven opvolgden. Die slaven moesten er beulen tot hun 40 jaar, dan moesten ze bovengronds gaan werken. De gaten voor het dynamiet moesten strategisch geboord worden zodat de steunpilaren niet weggeblazen werden, deze moesten de mijn stutten. Vrouwen zouden in de mijn voor ongelukken zorgen, maar er was wel een altaartje voor de Heilige Barbara.

We bezochten dan weer Ouro Preto, gingen binnen in een winkel waar likeuren konden geproefd en vooral gekocht worden. Verder bezochten wij het Museum van Mineralogie, dat gevestigd is in een school waar in die richting gestudeerd wordt, en in dat museum ligt een exemplaar van zwart goud, dat zijn naam gaf aan de deelstaat, het ziet echt donkerder dan wat wij van goud gewend zijn. We bezochten ook het operahuis, volgens de website van de stad het oudste theater van Latijns Amerika. Een werkman was bezig het theater, en dan vooral het podium, klaar te maken voor wat mij een discussieavond leek te zullen worden. Intussen hoorden wij het hevig regenen en dat deed het nog toen wij het theater wilden verlaten. Aanvankelijk was het plan om op het nabije marktje aan souvenir jagen te doen, maar Didiers voorstel om toch maar verder te rijden, werd unaniem aangenomen, waarna wij verder reizen naar Belo Horizonte. Onderweg maakten we nog wel een fotostop voor de zonbeschenen heuvels en een stukje regenboog. Van de stad zelf zagen wij niet veel meer dan hoge gebouwen en druk wegverkeer, tot we aankwamen aan Hotel Liberty, en daar kregen we meteen een welkomstdrink, de gebruikelijke caipirinha, en daar kon ik perfect mee leven. J Nadat we ons hadden verfrist en samen kwamen voor het avondmaal (een buffet kariger dan dat in Rio de Janeiro), vroeg Jacqueline aan mij of ik niet verloren liep in mijn kamer. Immers, toen ik kamer 1012 betrad, kwam ik eerst in een halletje waar ik kon zitten en iets schrijven, en dan pas kwam ik in de slaapkamer, die toegang gaf tot een dressoir en een badkamer (een diep zitbad waarin ook gedoucht kan worden). Toen ik nog wachtte op mijn reistas (de meeste anderen lieten die ook brengen) kreeg ik eerst nog op een dienblaadje twee pralines van het kamermeisje. Zoals hij eerder had beloofd, had Didier in het postkantoor van Ouro Preto de bestelde postzegels kunnen kopen, ook ik kocht er 10. Zes ervan maken deel uit van een reeks over het Nederlands aandeel in de geschiedenis van Brazilië. Tussen 1630 en 1654 was Pernambuco (de deelstaat met o.a. de steden Olinda en Recife) onder Nederlands bewind (zie Nederlands Brazilië) en in die tijd vonden er belangrijke culturele, economische en sociale veranderingen plaats, vooral onder de regering van Johan Maurits van Nassau-Siegen. De verdrijving van de Hollanders bracht een sterke drang naar autonomie en eigen kunnen met zich mee die later zou uitmonden in de Mascates Oorlog (tussen Olinda en Recife) in 1711. Er waren dus nog andere zegels, en die moesten gecombineerd worden.

Belo Horizonte is de op drie na grootste stad van Brazilië. Het is de hoofdstad van de staat Minas Gerais en vormt een driehoek met de twee grootste Braziliaanse steden, São Paulo en Rio de Janeiro. De stad ligt op ca. 850 m. hoogte en heeft daardoor een vrij aangenaam klimaat. De oppervlakte van de hele metropool is ca. 335 km². Een groot meer, Pampulha, ligt vrij centraal in de stad.

05.11 - Belo Horizonte – Foz do Iguaçu

’s Morgens voerde Luiz Antônio ons en zijn collega Jairo naar de luchthaven van Belo Horizonte voor onze vlucht naar Foz do Iguaçu met overstap in São Paulo, daar moesten we van gate 3 naar gate 7 naar gate 11 en terug naar gate 7, waar we meteen konden inschepen. Toen we dan eindelijk, in de namiddag, in Foz do Iguaçu aankwamen, wachtte lokale gids Carlos op ons, hij liet ons naar ons Hotel das Cataratas voeren.

Foz do Iguaçu: gelegen in de Zuidwestelijke deelstaat Paraná, vlakbij het drielandenpunt van: Brazilië, Paraguay en Argentinië. Voor 10 juni 1914 was Foz do Iguaçu een nog een Vila (dorp), genaamd Vila Iguassu. Op deze datum werd vanuit het dorp een stad gesticht door kolonel Jorge Schimmelpfeng en kreeg het een naamsverandering naar Foz do Iguassu. In 1945 werd de stadsnaam aangepast in de huidige spelling dat wordt geschreven met een "ç"; door een overeenkomst tussen de kunstacademies van Lissabon en Brazilië die de "c" met een cedille (ç) invoerden als een erkend letterteken in het Braziliaans Portugees. In 2005 was er een wetsvoorstel waarin stond dat de naam van de stad aangepast moest worden naar de oude spelling Foz do Iguassu, omdat de huidige naam met de ç voor vele toeristen een obstakel bleek te zijn (’t bestaat nochtans ook in ’t Frans). Het wetsvoorstel werd afgekeurd nadat 90% van de 4.000 ondervraagden, waaronder de burgemeester, tegen de naamsverandering was. De belangrijkste bronnen van inkomsten van Foz do Iguaçu zijn voornamelijk het toerisme en de opwekking van elektriciteit. De stad is met name beroemd door zijn toeristische attracties en bezienswaardigheden die mensen vanuit de hele wereld aantrekken, zoals onder anderen: de Iguaçuwatervallen; gelegen in het Parque Nacional do Iguaçu (Nationaal park Iguaçu), de Itaipúdam; de grootste waterkrachtcentrale ter wereld, de monding van de Rio Iguaçu in de Rio Paraná; gelegen op het drielandenpunt, de Ponte Internacional da Amizade = de brug tussen Paraguay en Brazilië, de Ponte Internacional da Fraternidade = de brug tussen Brazilië en Argentinië, en Parque das Aves; een vogelpark met 150 soorten.

We moesten ons een beetje haasten want we zouden een safari meemaken met aansluitend een toer met een speedboot tot vlakbij de watervallen. In mijn haast om de groep niet te laten wachten, had ik verzuimd antimuggenspray te gebruiken, en dat zal ik geweten hebben (ik ben wel ingeënt tegen gele koorts)… Met onze bus (de meest luxueuze van deze reis) kwamen we aan het onthaal van Macuco Safari, waar we plaats namen in wat jeeps leken te zijn, onderweg kregen we uitleg over enkele bomen, zoals de palm die de palmharten levert (die kan dat 1 keer en is met uitsterven bedreigd). Een andere boom was van belang voor de indianen, o.a. omdat de stam zo recht is dat ze er een kano konden uit maken en omdat in de schors een stof zit dat gif is voor de vissen, die dan dood aan de oppervlakte kwamen drijven en dan eenvoudig met de hand opgevist werden. Hoewel het al na 17 uur was en niemand het nationaal park nog werd binnengelaten, was er toch nog volk genoeg voor een boottocht naar de watervallen, zodat we nog wat moesten wachten. Didier moest er wel bij Carlos op aandringen dat wij als groep samen wensten te blijven, en dat was ook gelukt, zodat wij een speedboot voor ons alleen hadden, benevens natuurlijk de stuurman achter ons en een cameraman voor ons, deze maakte ook foto’s met de toestellen van zijn passagiers, die toestellen moesten wel in een waterdichte zak toen we dichter bij de Duivelshals kwamen voor een goeie douche. Carlos bleef intussen aan de oever op onze spullen letten en werd dus niet “een beetje nat”, zoals hij de Iguaçu-douche aankondigde. Eerst vaarden we rustig naar een waterval zonder er echt dichtbij te komen, we kregen wel wat waternevel over ons maar konden vooral rustig foto’s nemen, zeker van de reigers en met enig geluk wat gieren. Onderweg zag ik op de rechteroever de Argentijnse vlag, dus we hadden intussen de grens overgestoken, zonder dat we onze paspoort moesten tonen. Een eind verder begon de waterpret, vooral van de stuurman die er maar niet genoeg van leek te krijgen. J Toen we dan toch terug voeren, pleegde hij nog enkele stuurmanstruckjes om ons een douche te schenken.

De Watervallen van Iguaçu (Portugees: de Cataratas do Iguaçu; Spaans: Cataratas del Iguazú) zijn de watervallen van de rivier Iguaçu, waarvan de bron in Curitiba is, op de grens tussen de Argentijnse provincie Misiones en de Braziliaanse staat Paraná. Hetgeen de cataratas wordt genoemd is een geheel van tussen de 270 en 300 watervallen, afhankelijk van de hoeveelheid water die door de rivier Iguaçu stroomt. Men spreekt van een waterval als water valt (constant of tijdelijk, als er genoeg water is) tussen twee rotsen of twee bomen. In totaal zijn de watervallen 2,7 kilometer breed en vallen tot 82 meter naar beneden. Het bekendste deel van de watervallen is de "Garganta do Diabo" (keel van de duivel), een grote halfronde waterval van 150 meter breed waarin het water 70meter in de diepte stort en dat zich overigens dicht bij ons hotel bevindt. Recht over dit punt gaat overigens de grens tussen Argentinië en Brazilië, waardoor het grootste deel van de watervallen in Argentijns gebied ligt (vandaar dat de meeste opnames van de film “The Mission” in Argentinië gebeurden). Het water stroomt echter weg van Argentinië, waardoor het meest complete uitzicht van de Braziliaanse kant te zien is.

Terug aan de steiger konden we foto’s en de film van de cameraman bestellen, deze zouden ’s anderendaags beschikbaar zijn aan de receptie van Macuco Safari, nadat we de watervallen van Argentijnse kant hadden bekeken. Maar nu reden we dus terug naar het hotel om ons klaar te maken voor ons avondmaal. Op het terras tussen de eetzaal en het zwembad kregen we een welkomstdrink, een goeie caipirinha, maar ik vond de ijsblokjes te klein, ik zou ze mee opdrinken indien ik niet oplette. Dat avondmaal werd opgeluisterd door muziek komende van een piano in combinatie met een klarinet of een dwarsfluit, dit laatste klonk niet zo hard. Leon profiteerde alvast van de gelegenheid om voor zijn Brigitte “Garota de Ipanema” aan te vragen, en trakteerde de 2 muzikanten met een bier.

06.11 - Foz do Iguaçu

Om half negen vertrokken wij naar de Argentijnse kant van de watervallen, het duurde behoorlijk lang eer we de grenspost konden verlaten (we waren niet de enigen en Argentinië zal wel uitkijken wie het zoal binnenlaat), toch lukte het en meer nog, Carlos had voor elk van ons een stempel in ons paspoort bekomen. In deze regio zijn wel 4 seizoenen, in tegenstelling tot de streken langs de kusten, alleen andersom dan bij ons, natuurlijk (overigens staat de zon ’s middags in ’t noorden, en niet in ’t zuiden) en de mensen leven hier vooral van de landbouw. De Argentijnse staat Misiones is gesticht in 1960 door buitenlanders die de landbouw in gang staken en die behalve Spaans en Engels hun eigen taal nog leren.

Toen we dan uitstapten, kregen we een mooie wandeling aangeboden over wandelbruggen (geen knuppelpaden maar metalen steegjes), met exotische dieren (coati’s, bij voorbeeld), mooie vlinders en indrukwekkende watervallen. Daarna reden we met een treintje naar de Duivelshals, aan het eindstation hadden we nog een kilometer te wandelen, intussen zagen wij aan de overkant ons hotel liggen. We genoten met volle teugen van de uitzichten en konden haast niet stoppen met fotograferen. We moesten dan toch nog terug, en opnieuw viel mij in het stationnetje de achtergrondmuziek[1] op: de filmmuziek van “The Mission” (een Britse film uit 1986 met in de hoofdrollen onder meer Robert De Niro, Jeremy Irons en Liam Neeson), waar de watervallen veelvuldig in voorkwamen, en dan juist werd dus in Argentinië gefilmd. Nu reisde die muziek zelfs mee in het treintje tot aan het beginstation, nabij de ingang van het nationaal park. Daar konden we ook aanschuiven voor het buffet. Nadien verlieten we Argentinië en dat ging iets vlotter al kwam een vrouwelijke douaneambtenaar kijken wie er zoal in die bus zat. Onderweg stopten we nog om souvenirs te kopen (ik hoopte daar iets meer te vinden, want ik had enkele dagen eerder gemerkt dat ik de batterijlader van mijn fototoestel thuis gelaten had…), ik kocht daar een aandenken en een kalender voor mezelf. We stopten ook aan een helihaven want 6 van mijn medereizigers wilden een helikoptervlucht van 10 minuten meemaken, docht de weersomstandigheden waren op dat moment niet optimaal, het weer was wat wisselvallig, maar het regende niet. Een bezoek aan de waterkrachtcentrale van Itaipudam was ook mogelijk maar daar had blijkbaar niemand oren naar (ik ook niet, we zouden er toch niet binnen kunnen, en veel technische uitleg te verwerken krijgen, vermoed ik). We reden dus naar het onthaal van Macuco Safari voor onze foto’s en DVD’s, in die winkel zag ik dat daar dezelfde kalender enkele R$ minder kostte… We (ik in gezelschap van vier paren – Didier wachtte op Brigitte en Leon) troostten onze kameraden met een wandeling van aan ons hotel naar de Duivelshals aan Braziliaanse zijde, zagen tijdens de wandeling ook enkele diertjes, vogels en vlinders. Aan de Duivelshals zagen wij ook een regenboog dat bijna helemaal rond was !

’s Avonds zaten we voor het maal verder van de twee muzikanten en ik moest me dan niet zo hard inspannen om mijn tafelgenoten te verstaan.

07.11 - Iguaçu – Cuiaba – Pantanal

We moesten al om drie uur opstaan, kregen een zeer bescheiden ontbijt (koffie of thee met twee soorten cake, fruit was ook voorhanden) en reden naar de luchthaven om via São Paulo naar Cuiaba te vliegen (er was ook een tussenlanding in Campo Grande). Door een elektronische panne bij TAM konden we die dag kiezen waar we in de vliegtuigen zaten, en in het vliegtuig naar São Paulo zaten enkelen van ons, zoals Brigitte, Leon, Didier en ik, in business class, alleen de champagne ontbrak nog. In het vliegtuig naar Cuiaba hadden we zoveel geluk niet, maar in São Paulo moesten we tenminste niet van de ene gate naar de andere hollen. Bovendien kregen we van Foz tot Cuiaba wel drie keer een warm broodje met ham en kaas, en evenveel keer dezelfde filmpjes te zien. Bovendien moesten Martine en Ronny nogal lang wachten op hun tweede blauwe koffer, die stond op een andere bagagekar die later werd aangereden. In Cuiaba werden we opgewacht door de jongste gids van de hele reis, Janel en de chauffeur van een klein busje, de kofferbak was zo klein dat de helft van de reistassen in de bus moesten gestapeld worden. Mijn eerste indruk van Cuiaba was nogal armzalig maar na een tijd kwamen we in het platteland terecht. Didier vertaalde de waarschuwing dat we op het grondgebied van de pousada geen GSM-ontvangst zouden hebben, we konden daar wel een telefoonkaart kopen, maar we gaven liever de fax-nummer van ons verblijf aan onze mensen, mochten ze ons dringend willen contacteren. Onderweg stopten we aan een winkel om water (en koeken of zo) te kopen, want het drinkwater is voor ons niet drinkbaar. Gaandeweg reden we meer op aardewegen dan op asfalt, en dan zeker hoe dichter wij de pousada naderden. We hadden ook twee bruggen, een kleine en een grotere, over te steken, net voorbij de grootste stopten we voor enkele foto’s. De Pousada do Rio Mutum is genaamd naar de rivier die we daar overstaken, en er is ook een vogelsoort dat zo heet, in het Nederlands is dat een roodsnavelhokko, behorend tot de hoendervogels, Deze dieren leven in Centraal- en Zuid-Amerika en het zijn de tegenhangers van de fazanten en pauwen uit de Oude Wereld. Toen we aankwamen aan de Pousada do Rio Mutum, stond ons alweer een welkomstdrank te wachten, deze keer een fruitsap van de mango’s die er weelderig aan de bomen hangen, en er af vielen eens rijp; en om te knabbelen kaasbroodjes. Dit is wel een leuke pousada, met 22 kamers type chalet, verspreid over een parkgebied van 7 hectaren, alle met luchtverversing en ventilator aan het plafond, ijskastje, badkamer, twee terrasstoelen, tafeltje en hangmat op het terrasje. Dat fruitsap werd geschonken op een terras met diverse zetels onder een rieten dak. Er stonden ook stoelen die uit een stuk boomstam gemaakt waren, op één ervan zat een papegaai de liefde te verklaren aan een zwarte kip.

Ik kreeg “appartement” 4, de helft van een gebouwtje, in de andere helft logeerde Didier. We wandelden met Janel naar de rivier, onderweg zagen we enkele capivara’s (of capibara’s, ik heb beide schrijfwijzen al gezien maar Janel gebruikt de eerste versie), dat zijn de grootste knaagdieren ter wereld en ze hebben een dikke snoet. In de rivier konden we enkele kaaimannen zien, of toch hun ogen, waarmee ze ons in het oog hielden. Terug in de pousada kregen we een gratis koffie of thee (die is er altijd en gratis voorzien in de eetzaal). Terwijl we ermee onder het rieten dak zaten, zagen we een tapir uit zijn kot komen en een wortel eten. We gingen ons dan verfrissen voor het avondmaal, soep en buffet. Over die soep werd ons wijsgemaakt dat het van piranha’s gemaakt zou zijn, maar niemand van ons proefde vis in de soep, wel nogal wat kruiden.

08.11 – Pantanal

Na het ontbijt werden we over twee motorbootjes verdeeld om kennis te maken met de flora en vooral fauna van één van de grootste natuurreservaten van onze planeet: de Pantanal (de helft van de oppervlakte van Frankrijk). Janel kende alle dieren die we zagen, maar ik moet de toevlucht nemen tot naslagwerken (op het internet) voor de namen in het Nederlands, voor zover vertaald: hij wees ons op aalscholvers, slangenhalsvogels, hoenderkoeten, tijgerroerdompen, ijsvogels, Amazone-ijsvogels, moerasbuizerds, kardinaalvogels, vishaviken. We zagen natuurlijk ook kaaimannen, de eerste was een vrouwtje dat op een mannetje wachtte. Verder zagen we een pijlstaartrog rond ons bootje. Deze boottocht duurde wel ongeveer vier uur. Overigens is Cuiabá, de hoofdstad van Matto Grosso (= groot woud), indiaans voor reuzenotter. We gingen dan terug voor het middagmaal en Janel had er bij Didier op aangedrongen dat we tot half vier siësta zouden houden want het werd echt te warm om in de zon te vertoeven. Die siesta verbracht ik voornamelijk in mijn hangmat en ik had geluk dat om kwart na drie twee personeelsleden van de pousada met hun bagagekar naar een kamer gingen, want ik was in slaap gevallen.

Ik had al in Ouro Preto ’s avonds aan tafel opgevangen dat er een rit te paard op het programma stond. Dat was dus voor deze namiddag. Agnes moest de dieren eerst eens zien, want ze was ooit van een paard gevallen, en ze besloot toen om geen paard te rijden, ze waren haar te groot. Het plan was dat een groep o.l.v. een andere gids te paard naar het Sia Marianameer (waar de Mutumrivier uitmondt) zou rijden, en de andere helft met Janel per motorboot naar de plaats van afspraak te varen. Intussen wees hij ons nog op dieren, vooral vogels (zoals de jabiroe, een soort ooievaar) en wij waren eerst aan de oever, dus gingen we nog een toertje wandelen met onze gids. Toen wij terug aan de plaats van afspraak waren, waren de ruiters ook al aangekomen.

Hoewel ik nog nooit te paard gereden heb, had ik tijdens de busrit naar de pousada al aangegeven het toch eens willen proberen, en ik kon terug rijden op het paard waar Martine mee naar het meer reed. Alleen Lieve reed heen en weer te paard, zij is dat gewoon van in België. Tijdens de rit naar het meer heeft ze zelfs verwisseld (al weet ik niet meer met wie) want het paard was wat te energiek, en zij kon dat gemakkelijk de baas. Dus reed Lieve op ’tros Beiaard (zij is van Baasrode bij Dendermonde) en ik op ’t ros Balatum terug naar de pousada. Mijn knol was echter niet van de rapste en onze lokale begeleider moest soms een zweepslagje op zijn achterste geven. Toen Willy’s paard aan een plas aarzelde en de mijne vlot de modder doorwaadde (waarvoor ik hem feliciterde), kwam ik voor hem in de groep en was mijn paard niet meer van plan om Willy voor te laten. De rit duurde ongeveer een uur en we hebben er allemaal van genoten, ik hoop dat “mijn” hengst nu geen nachtmerries heeft...

Terug aan onze verblijfplaats bevestigde Didier dat er niet op piranha’s mag gevist worden (Janel zei dat al tijdens het wandelingetje) omdat het paartijd is, maar we zouden ze wel zien. Vanavond na het eten maakten wij een nachtelijke tocht in wat mij een pick-up leek en gingen wij op zoek naar roofdieren, maar wij vonden er nauwelijks: een nachtreiger, een haas, koeien en wasberen. Omdat de dieren zich blijkbaar verstopt hadden (het had nog geregend tijdens het avondmaal), vroeg Didier of we niet een minuut of 5 konden stilstaan, motor en lichten (ook Janels lamp) uit, zodat we toch nachtelijke geluiden hoorden. Ik leek vooral puiten, krekels en even later nog een geluid te horen, maar dat laatste kan ik niet thuis brengen, een waadvogel?

De Pantanal is het grootste draslandgebied ter wereld dat zijn water krijgt van hoger gelegen land (zoals het Mato Grosso Plateau). De regio, waarvan de naam is afgeleid van het Portugese woord “pântano” (wat “moeras” betekent), bevindt zich in Zuid-Amerika, voornamelijk in Brazilië (in Mato Grosso en Mato Grosso do Sul, zoals Janel op een kaart wees). Verder bestrijkt de Pantanal delen van Bolivia en Paraguay. In totaal bestrijkt de Pantanal een gebied van 150.000 km². De Pantanal stroomt over in het regenseizoen, waardoor 80% van het gebied onder water komt te staan. Daardoor bevat de Pantanal ’s werelds rijkste collectie aan waterplanten. Er wordt vermoed dat de Pantanal het dichtste flora en fauna ecosysteem ter wereld heeft. Het ecosysteem is het thuis van 3500 plantensoorten, meer dan 650 vogelsoorten, 400 vissoorten, ongeveer 100 soorten zoogdieren en 80 soorten reptielen. De Pantanal is het natuurlijke huis voor de Hyacinth ara. Deze vogel wordt ernstig bedreigt vanwege de handel in de dieren op de zwarte markt (in de verenigde staten zijn ze al snel $10000 waard). Andere bedreigd diersoorten die voorkomen in de Pantanal zijn de jaguar, kaaiman (jacaré), manenwolf, reuzenotter, reuzengordeldier, capibara (waterzwijn), en laaglandtapir.

09.11 – Pantanal

Na het ontbijt gingen we wandelen, zo’n uur of twee, om zo te zeggen in de achtertuin van de pousada en Janel verklaarde veel, zoals over de bahasupalmboom waarvan de bladeren dienen voor de paarden en de vruchten voor apen en voor cosmetica (o.a. shampoo). Over de slingerliaan dat kan dienen als decoratie maar het bevat ook een stof dat goed doet voor nieren. Over de mimosa: de bloemblaadjes sluiten zich bij aanraking. Van een cactus zagen de vruchten rood van rijpheid. Toen zochten we naar apen, we zagen kapucijnerapen slingeren van de ene boom naar de andere. Dit was een wandeling over bospaden, soms met minieme hindernissen (prikkeldraad, takken die weggekapt werden door Janel). Dan restte ons nog ongeveer anderhalf uur rust voor de lunch. Intussen was ik ook verhuisd, net als Agnes en Willy. Zij hadden last van ongedierte (insecten?) die ’s nachts voor lawaaioverlast zorgden, het klonk als krabben in het hout. Ik had ’s morgens de afvoerknop van het WC aan mijn vinger kleven door transpiratie. Ik kreeg de knop niet zelf bevestigd en had dat gemeld aan Didier. Toen we terug waren, was echt alles verhuisd naar een kamer verderop, alleen wat ik in het nachtkastje bewaard had, was daar nog, dat konden de personeelsleden natuurlijk niet weten. Voor de reparatie moest er iemand uit de stad komen (uit Mimoso, of helemaal uit Cuiabá?). Ik leek wel een upgrade gekregen, hoewel ik voor mijn eigen part in de eerste kamer kunnen blijven, want de afvoer van de WC werkte nog goed, doch mijn nieuwe kamer had plaats voor vier (de slaapbank kan uitgetrokken worden tot bed), en mijn kamer lag de nieuwe kamer van Agnes en Willy. Tijdens de lunch kwam Janel aan Didier zeggen dat we pas om 4 uur ’s namiddags zouden vertrekken, eerder was het echt niet te doen voor de boottocht naar de meren. Maar hij zei ook dat we vanaf de oever wel mochten op piranha’s vissen, dat visverbod gold enkel op de rivier, niet van op de oever, omdat dan de professionele vissers met hun netten geen voordeel meer zouden hebben tegenover de minder gegoede vissers. Na het middagmaal dutte ik op de kamer met de ventilator aan, en ging tijdig naar het terrasje met strooien dak.

Met twee motorbootjes voeren we naar het Sia Marianameer waar we vogels (o.a. gier en havik) bekeken. Dode piranha’s werden als lokaas gebruikt om kaaimannen te lokken. Andere vissen vorderden met sprongen om uit de bekken van de jacarés te blijven, de meeste lukte dat, sommige kwamen zelfs in de motorbootjes terecht, wij “vingen” er zo vier. Het grotere, aangrenzende meer konden wij niet op, er was een stenen wal aangelegd, dat voor de vissen natuurlijk geen obstakel was. We voeren uiteindelijk terug en aan de steiger van de pousada stapten wij over op een iets grotere boot, met afdak, dat daar bleef liggen, en iedereen kreeg een hengsel met viskoord, haak en een stukje vlees eraan. Personeelsleden van de pousada hadden ook enkele flessen rode wijn en wat knabbels (chips van bananen), getrakteerd door de bazin van ons verblijf omdat ze content was met ons bezoek. Awel, ik ook. Ik stond wellicht aan de verkeerde kant van de boot (stuurboord, maar vooral stroomafwaarts) want ik ving bot (zelfs dat niet, eigenlijk). Martine en Leon hadden wel beet en Janel, aan de boeg, had zelfs een piranha beet. ’s Avonds na de maaltijd rekenden wij af, de consumtieprijzen zijn daar erg laag, als je bedenkt dat het toch wat afgelegen ligt: plat water (ongeveer een halve liter, dat verschilt een paar cc van merk tot merk) kost 2 R$ en een caipirinha slechts 10 R$.

10.11 - Pantanal – Brasilia

Door de afstand (hall) van de deur naar mijn bed en ’t lawaai van de ventilator (dat me deed denken aan de watervallen van Iguaçu) hoorde ik de klop op de deur niet en versliep me wel 45 minuten. Toen kwam Didier wat nadrukkelijker op de deur kloppen en toen ik mijn armbanduurwerk zag, wist ik waarom… Ik maakte me vlug klaar (met de bagage had ik nauwelijks nog werk) en at als ontbijt wat fruit en warme melk. Ik was dus net als mijn 11 medereizigers tijdig klaar voor de bus naar de luchthaven van Cuiabá voor de vlucht naar de hoofdstad Brasilia, de architectonische stad, een vlucht zonder overstappen, deze keer. In die hoofdstad werden we opgewacht door gids Rosa en chauffeur Maestro (hoewel hij geen muziek speelde). Ze zou ons echter pas ’s anderendaags vanaf het middaguur kunnen gidsen (enkel daarvoor was ze betaald), maar ze gaf wel al uitleg over het hotel en dat het een pendeldienst organiseert naar het centrum. Toen we aankwamen aan Hotel Royal Tulip Brasilia Alvorada (van de Golden Tulip keten) merkten we daar veel politieauto’s en moto’s, toen bleek dat Peres, de president van Israël op bezoek was bij zijn ambtsgenoot Lula Da Silva. Het zal daardoor zijn dat we geen welkomstdrink kregen aangeboden… We betrokken de kamers en spraken af dat we om 17 uur de pendelbus naar het centrum zouden nemen. Toen we uitstapten was dat aan een ander hotel met restaurant en rechtover een winkelcentrum. Daar doken we allemaal binnen, op zoek naar iets om te eten en misschien een souvenir of zo. Hier kon ik ook een batterijlader voor mijn fototoestel kopen, maar het fototoestel hoorde er ook bij… Nog al wel dat het identiek dezelfde is en ik was dus weer gered. Met Didier, Martine, Ronny, Jacqueline en Wim wachtte ik om 20 uur al op de pendelbus want er stond nog wat volk. Maar die bus kwam niet en ik moest naar ’t WC, toen ik terug kwam, zei Didier mij dat de bus aankwam toen ik net de straat overgestoken had… OK, dan bezocht ik nog maar eens een boekenwinkel, zonder iets te kopen, evenwel. Om 21 uur namen we – Lieve, Ronny, Didier en ik - dan de bus die eigenlijk toch al voor ons voorzien was (je moest dat bij voorbaat laten weten).

11.11 - Brasilia – Manaus – Amazonewoud

Vannacht zorgden problemen met de overdracht van energie van Paranã (de stuwdam van Itaipu) naar São Paulo voor het uitvallen van energie in half Brazilië. Na het ontbijt in een ruimte dat er uit ziet als een refter, wandelde ik wat in de tuin, ook van Hotel Golden Tulip Brasilia Alvorada, waarvan we de gemeenschappelijke faciliteiten (als het zwembad en het tennisterrein) konden benutten, en tot de oever van het kunstmatig aangelegde meer. Tussen de twee hotels is een conferentiegebouw waar een meeting over onderzoek gehouden werd, vandaar nogal wat allure aan het ontbijt.

’s Middags kwamen Rosa en Maestro ons dus halen voor een bezoek aan wat heet een fascinerende mooie stad waar veel cement, marmer en gekleurd glas is gebruikt. De stad werd ontworpen door de stedenbouwkundigen Costa en Niemeyer. Veel gebouwen staan in het water. Er was een grote betoging van verschillende vakbonden die pleitten voor de 40-urenweek, aanvankelijk was Rosa er niet voor te vinden om daar uit te stappen, maar de betoging verliep vlot en rustig (dat zou de keer voordien niet het geval geweest zijn). We passeerden aan de gebouwen van Kamer en Senaat, stapten uit voor een bezoek aan de kathedraal, maar die was gesloten… Volgend jaar viert Brasilia zijn 50^ste verjaardag als hoofdstad van het land en dus moet

03-12-2009 om 22:26 geschreven door Helga

Brasilia moest dus als nieuwe, neutrale hoofdstad van het land dienen. Een ander belangrijk doel was de economische ontwikkeling van het gebied. De stad is gebaseerd op een stedenbouwkundig plan van Lucio Costa met de vorm van een vliegtuig. Aan een brede, centrale boulevard, de "monumentale as" (Eixo Monumental), liggen alle regeringsgebouwen. Dwars daarop staan twee "vleugels" (de Asa Norte en Asa Sul). Daaraan liggen, uiterst regelmatig geordend, grote woonblokken (superquadra's), elke blok heeft zijn eigen kerk, ziekenhuis winkelcentra en scholen. Een groot aantal monumentale gebouwen (onder meer de hieronder afgebeelde kathedraal en het congres) is van de hand van architect Oscar Niemeyer. De architecturale en stedenbouwkundige ideeën van Le Corbusier zijn van grote invloed geweest bij het concipiëren van de nieuwe stad Brasilia, zoals onder meer het uiteenleggen van de functies waardoor het verkeer toeneemt. De stad is gebouwd aan een klein stuwmeer (Lago Paranoá) op een hoogte van 1150 meter. Voor veel inwoners is Brasilia echter niet meer dan een werkstad, in het weekend ontvluchten zij de stad. Door de hoge mate van planning en organisatie (elke economische bezigheid heeft zijn eigen gebied in de stad; zo is er een bankdistrict, hoteldistrict, cultuurwijk, ambassadewijk, wijk met (sport)clubs, etc.) en de grote afstanden is de stad eigenlijk onleefbaar, tenzij men bereid is elke dag grote afstanden te rijden met de auto.

Nog voor ze ons kwam oppikken, had Rosa al gezorgd voor het inchecken van de bagages, wij zaten dus goed samen, al moesten we natuurlijk wel onze bagage nog afgeven.

In Manaus werden we opgewacht door Antônio, die ons meteen wat Portugees leert (al kenden we er al wat van, na twee weekjes) en zijn chauffeur. Na een korte busreis naar de haven, stapten we over op een motorboot, zo’n beetje als die in de Pantanal maar dan met een dekzijl en daaronder de zwemvesten, de bagage werd met een eender motorboot vervoerd. Het was al flink donker toen we aanmeerden aan de Amazon Ecopark Jungle Lodge. Daar kenden ze wel hun wereld, daar was wel een welkomstdrink. Ik heb er niet van geproefd, ’t was koffie of thee met iets te knabbelen alsook fruit, maar zo laat moet ik geen koffie meer drinken. Intussen verdeelt Didier de kamers en wij wisten al dat we ons geld moeten omwisselen tegen plastieken kaartjes met dezelfde waarde, en niet verbruikte kaartjes worden bij het afscheid weer netjes omgewisseld. Is dit om het echt geld op één plaats te hebben, en niet op drie of vier?

12.11 – Amazonewoud

Omdat het zo donker was, viel het niet op, maar deze lodge ligt aan de Rio Taromã, een zijrivier van de Rio Negro. Het Amazonewoud is het grootste regenwoud op Aarde. Het heeft een oppervlakte van 7 miljoenkm² en is verspreid over negen landen: Brazilië (63%), Colombia (10%), Peru (10%), Venezuela (6%), Ecuador (1,5%), Bolivia (6%), Guyana (3%), Suriname (2%) en Frans-Guyana (1,5%). Meer dan de helft van al het overgebleven regenwoud op aarde ligt in de Amazonebekken, een bekken dat grotendeels door de rivier de Amazone en zijn 1100 zijrivieren wordt doorstroomd. Dit bekken werd gevormd tijdens het Paleozoïcum, tussen de 500 en 200 miljoen jaar geleden. In het regenwoud leven ongeveer 2,5 miljoen insectensoorten, tientallen duizenden plantensoorten, en bijna 2000 soorten vogels en zoogdieren. De diversiteit van plantsoorten is de hoogste ter wereld. Sommige deskundigen schatten dat één vierkante kilometer meer dan 75 000 typen bomen en 150 000 soorten hogere planten kan bevatten. Eén vierkante kilometer Amazoneregenwoud kan ongeveer 90 000 ton levende planten herbergen. Eén op de vijf van alle vogels in de wereld leeft in de regenwouden van de Amazone. Tot op heden zijn er 438.000 plantensoorten van economisch en sociaal belang in het gebied geregistreerd, maar daarnaast moeten er nog een hoop soorten worden geregistreerd, ontdekt of gecatalogiseerd.

Vandaag hadden we een bootdag, we voeren eerst met een kleinere motorboot naar een grote met bovendek, waar we lekker konden zonnen en van het uitzicht rondom te genieten. We passeerden langs het Tropicana Hotel waar we over een paar dagen zouden logeren, lieten elders passagiers uitstappen, voeren onder een brug in aanleg dat duidelijk niet in de smaak viel van Antônio (en misschien nog van andere streekbewoners die vrezen dat het natuurbehoud in het gedrang zal komen). We zien ook boten die eerder dienen om te pendelen, daarin hangen hangmatten voor de passagiers. De samenvloeiing van de Rio Negro en de Rio Solimões (zoals de Amazonerivier heet van de Braziliaanse grens tot hier) was een dankbaar onderwerp voor fotografen. Antônio had twee flessen gevuld (of laten vullen), ene met helder water van de Rio Negro en het lichtbruine water van de Rio Solimões. Van hier tot de oceaan resten nog 1600 km. We legden aan bij een eiland, daar wonen caboclos, zij zijn het resultaat van een mengeling van Portugese DNA met dat van een Indiaan(se). Ze hebben daar een eigen gemeenschap met twee kerkjes (een katholiek en een evangelisch), een schooltje en een restaurant. Buiten voor de school zaten kinderen zelf gemaakte souvenirs te verkopen. Alle gebouwen staan op palen omdat het rivierwater al eens hoog stijgt. We kregen te zien hoe vroeger rubber geoogst werd, met een diagonale snede en dan een kopje of zo eraan bevestigen zodat het rubber er in gleed. Dat rubber werd gebruikt om ballen van te maken, vroeger stak het nauw met de kwaliteit van die ballen. Even verder roerde een vrouw in een pan maniokmeel. In dat restaurant, waar ook een souvenirwinkel is, werd ons ook al een buffet aangeboden. We gingen terug naar de boot via een hoog gelegen knuppelpad, al was ernaast ook een gewoon pad. De terugvaart was rustiger, menigeen kneep een oogje dicht om wat jetlag af te slapen. Toen we terug bij de aanlegsteiger van de lodge kwamen, probeerden we daar ook nog eens op piranha’s te vissen, maar dat lukte niet, al ving Antônio wel een meerval (in het Engels catfish omdat de vis een snor lijkt te hebben). Vervolgens gingen we kaaimannen zoeken, Marcos, de assistent en stuurman van de lodge, haalde een jong uit een nest, het bleek dan een vrouwtje te zijn van ongeveer een jaar oud. Onze lokale gids gaf veel uitleg over het beestje: het was een bruine kaaiman, verwant aan de krokodil. Er bestaan ook zwarte kaaimannen, verwant aan de alligators, maar die leven niet in de Amazone. Wie wou kon met de kaaiman poseren voor de foto. Op de terugweg vond Marcos nog een vrouwelijk jong, maar wel al ouder en energieker, ze trachtte zich los te worstelen. Toen Marcos het dier op de oever terug bracht, legde hij de kaaiman op de rug en streelde de buik, zodat het dier leek te ontspannen. Maar toen Marcos de jacaré losliet, vluchtte het wel weg.

Wij gingen dan douchen en eten.

13.11 – Amazonewoud – Manaus

Na het ontbijt gingen we wandelen en passeerden daarvoor het gebouwtje met drie kamers (waaronder dat van mij, naast dat van Agnes en Willy) met Antônio en Marcos, die voor de gelegenheid een boog en een paar pijlen mee had. Antônio gaf enkele demonstraties ten beste, zoals van het kokosnootje dat het nest van de vuurvlieg is. En van een bladmatje dat tot handschoen werd geweven, de hand van een willige bruidegom werd er in geschoven, venijnige Tucarandamieren werden er in gelegd zodat ze beten en het slachtoffer 24 uur pijn en koorts leed. Dat was een manier om te bewijzen dat hij een man was, zijn bruid waardig. De cabrona beschermt tegen ziektes en zwangerschap. Antônio haalde ergens groene kleurstof uit, dat is dodelijk gif (chimbo). Breu is brandbaar, wat hij even later zou bewijzen. We staken een beek over via een boomstam en toen we allemaal aan de overkant waren, zei Antônio dat we in Colombia waren, waarop Ronny (van Lieve) vroeg of we dan een stempel in onze paspoort konden krijgen. Even verder stookte onze plaatselijke gids dan een stuk breu in brand. Een nieuwe scheut van de palmboom vergde maar een zwier en de blaadjes kwamen er zo uit en pasten goed voor dakbedekking. We gingen dan op zoek naar apen, doch die lieten zich niet zien, zelfs niet om een uur of 11, etenstijd. Misschien vonden ze genoeg voedsel in de woudvruchten, insecten, wormen, of ze zagen te veel volk staan gapen, want wij waren niet alleen, er was ook een groep reizigers van een cruise. In dat reservaat worden ouderloze apen opgevangen, er staan ook een paar kooien, waar ze de eerste maanden moeten in verblijven om te wennen aan de nieuwe omgeving. Maar nu zat er geen aap in de kooi, hoewel er gebruikelijk wel een apin in zat om de apen te lokken. We keerden dan maar terug ons verfrissen en eten. We hadden dan ruim tijd voor een siësta en om onze bagage klaar te maken. Op de weg naar Manaus gingen we eerst nog kennis maken met een groepje indianen. Ze behoren tot verschillende stammen, spreken in hun eigen stam hun eigen taal, maar als ze andere indianen ontmoeten spreken ze een gemeenschappelijke taal, Tucanu. Mannen mogen drie tot vier vrouwen hebben. Ze worden nauwelijks door de staat geholpen, maar wel door het ecopark met voedselpaketten om de twee weken, en de verkoop van souvenirs helpt ook wat. Er waren zes mensen die dansen opvoerden: drie mannen van een verschillende generatie (je zou zeggen, opa, pa en zoon, een jonge tiener) en drie vrouwen, ook van elk een verschillende generatie. De mannen maakten muziek, en de vrouwen dansten (bij sommige opvoeringen) aan hun hand of arm. Alleen de twee oudste mannen droegen een zelfgemaakte versiering aan de linker enkel. Op het einde van de show werden ook enkele toeschouwers uitgenodigd om mee te doen, en Lieve was ook van de partij. Met twee boten (een voor ons en een voor onze bagage) voeren we naar de kaai, hoewel er eigenlijk geen kaai is, maar wel een naar het water afhellende straat. Voor de bus er was, konden we nog gadeslaan hoe een mooie motorboot op de aanlegger van een tractor werd geladen.

De bus bracht ons naar het Hotel Tropical in Manaus, weer geen welkomstdrink maar Didier gaf afspraak voor half acht in de bar. Hij trakteerde dan op een aperitief en dankte ons voor onze groepsgeest en onze stiptheid. De caipirinha werd ons aangeboden in plastiek bekers, ik hoop dat toch Lieve haar fruitsap tenminste in een glas geschonken werd… In de eetzaal was onze gereserveerde tafel ingenomen, wij moesten het stellen met een inderhaast bij elkaar geschoven drietal tafels met stoelen onder de blazers van de air conditioning en tegen de keuken (zolang we maar niet moesten afwassen). Als compensatie kreeg elk van ons een fles water. De gitarist speelde tenminste niet te luid.

14.11 - Manaus – Salvador de Bahia

Manaus was omstreeks 1650 niet meer dan een tentenkamp van waaruit jacht werd gemaakt op indianen voor de slavenhandel. In 1669 bouwden de Portugezen een fort, São José da Barra, om zich te beschermen tegen een Spaanse invasie langs de rivier de Amazone. In 1832 krijgt de nederzetting het statuut van "vila" en draagt het de naam Manaus, genoemd naar een indianenstam Manaó. Manaus wordt belangrijk op het einde van de 19e eeuw als de rubberhandel de stad fabelachtige rijkdom verschaft. Het uit 1896 daterende neo-classistische operagebouw Teatro Amazonas staat als schoolvoorbeeld voor de uiting van die welvaart. In 1913 stort de rubberprijs in en verarmt de stad. Sinds 1967 heeft de stad het statuut van economische vrijhandelszone en vindt de industrie terug zijn weg tot diep in het Braziliaanse Amazoneregenwoud. Er wordt petroleum geraffineerd en noten en exotisch hout worden verhandeld. De Amazone is tot Manaus bevaarbaar voor zeeschepen tot 5000 brt (brutoregistertonnage).

Na ons ontbijt op de derde verdieping (waar we toevallig allemaal onze kamer hadden) troffen we aan de receptie dezelfde lokale gids, die dus de natuur even moest verlaten om ons de stad te laten zien. Het Palacio Rio Negro is van de gouverneur en werd gebouwd door een Duitse baron. We bezochten de markt met fruit, groenten, specerijen, vis en een beetje indianensouvenirs, de markt is overigens overdekt. We bezochten ook het operagebouw (waar we wel mochten fotograferen maar dan zonder flits, en in de zaal voor nobelen moesten we grote (één maat) pantoffels dragen) en het filmmuseum.

Het inchecken duurt erg lang, ons vliegtuig was met vertraging aangekomen en eens in het vliegtuig moesten enkelen onder ons (o.a. ik van zetel 8F naar zetel 9D) verhuizen toen de passagiers voor Brasilia uitgestapt waren.

In Salvador de Bahia werden we niet door traditioneel geklede zwarte vrouwen maar door een lange bleekneus, Bruno, opgewacht. Hij vertelde al wat over de stad toen we aankwamen aan Hotel Tropical Bahia, van dezelfde keten dus als het hotel in Manaus, en dat was goed te zien aan het bad, waar je ook een douche kan in nemen, het richeltje waar de schuifdeur in zit, flink verroest is. Ook hier kon geen welkomstdrink af, in tegendeel, het was al zo laat maar we moesten wel meteen het hotelformulier van Embratur invullen (in andere verblijfsoorden hadden we daar zeker tot ’s anderendaags tijd voor).

15.11 - Salvador de Bahia

Salvador de Bahia, dankt zijn volledige naam, São Salvador da Bahia de Todos os Santos, aan het feit dat de Portugezen de baai binnenvoeren op de dag van Allerheiligen in 1501. Deze baai wordt dan ook de Allerheiligenbaai (in ‘t Portugees Bahia de Todos os Santos) genoemd. De eerste nederzetting werd gebouwd op een steile heuvel die uitkijkt over de baai met zijn haven. Deze locatie werd uitgekozen vanwege de goede verdedigbaarheid, omdat de stad in de beginperiode veel te maken had met aanvallen van indianen en Europese concurrenten. Salvador is meerdere malen vanuit Recife aangevallen door de Nederlanders, die tussen 1624-1625 en 1646-1647 de stad kortstondig bezetten. Salvador is een van de oudste steden van Brazilië, van 1549 tot 1763 was het zelfs de hoofdstad. Van het rijke verleden, dankzij suikerriet en cacao, heeft een schat aan historische monumenten overgehouden.

Vandaag maakten we een daguitstap naar de eilanden van Itaparica met een comfortabele en veilige schoener, eerst meerden we aan bij een nabijgelegen eiland, wat daar in de volksmond ook wel eens het “pesteiland” werd genoemd, omdat pestlijders ernaar werden verbannen. Op die schoener, de Apolonio, kregen we allemaal een stuk fruit aangeboden, de rest (drank) was te betalen, ook al bestelde je het niet, want er werd ook met caipirinha rondgegaan. Intussen kregen we ook muziek te horen van een trio, soms aangevuld met personeelsleden of passagiers. Na dat vertier ontscheepten we dus op het eerste eiland dat tot Itaparica hoort en we hadden iets horen zeggen over een kapel van O.L.V. van Guadeloupe. Lieve, Ronny en ik gingen eens kijken, even later gevolgd door Didier. Die kapel is misschien ooit mooi geweest, maar nu totaal verwaarloosd en gedeeltelijk vervallen. Wat niet verwaarloosd noch vervallen was, dat was het uitzicht op de oceaan. We gingen dan maar terug en ik ging op een strandterras zitten. Ik moest wel even het sanitair opzoeken (en intussen mijn ondergoed vervangen door een bikini), maar daarvoor moest ik, met een papiertje waarop de naam van de strandbar, over een stenig pad naar een andere bar, waar een WC was. Ik ging terug langs een ander pad, al riskeerde ik dan mijn voetzolen te verbranden aan het gloeiend warme zand. Toen ik terug zat bij ons gezelschap, vroeg ik of ze daar donker bier hadden, het antwoord was negatief maar men verwees mij naar een strandbar verder op. Dat is wel bijzonder dat ze er geen probleem mee hebben als je bij de concurrentie iets haalt om bij hen te verbruiken wat zij niet in de aanbieding hebben. Ik zie me nog niet elders een Kasteelbier halen en in De Vrede te consumeren. In ieder geval, het maltbier van Brahma smaakt ongeveer even zoet als dat van Antarctica. Stilaan werd het tijd om terug een plaats op de schoener te bemachtigen en om mijn voetzolen niet te verbranden, ging ik langs de vloedlijn. Op “weg” naar het eigenlijke Itaparica-eiland kregen we weer amusante muziek te horen, de ambiance zat er weer goed in. Om voet aan wal te kunnen zetten, moesten we van de schoener overstappen naar een motorbootje en de laatste meters in het water. Vooraf had Didier ons gewaarschuwd dat enkele jongeren wel zouden aanbieden om ons te dragen, maar je GSM of fototoestel zou wel eens in het water kunnen vallen. Nu, ook zonder GSM of fototoestel zou ik hun voorstel afgeslagen hebben, het was warm genoeg om zeewater te kunnen verdragen (dat water was trouwens ook warm).

Itaparica ligt ongeveer 10 km van de stad Salvador, het heeft 40 km strand voor toeristen en uitbundige tropische begroeiing.

We gingen eerst eten in het plaatselijk restaurant dat ook een terras had, dichter bij het strand. Dat middagmaal was ook in buffetvorm en werd voorafgegaan door een welkomstdrink (meloensap), aangeboden door een mooie vrouw in mooi wit traditioneel kleed. Na het eten heb ik eerst een beetje de zon geklopt, en dan toch een plons in het water gewaagd. Daar was een golfslag die me deed denken aan de Adriatische Zee, te laag voor surfers wellicht, maar plezant voor baders. Intussen waren enkele medereizigers, Lieve voorop, het strand gaan afzoeken naar schelpen en ander fraais. Ik ging me afspoelen onder de douche van het restaurant, inwrijven tegen zonneslag en wachten op het moment om op te stappen. Intussen had Lieve het bekomen om een ritje te paard te maken (we hadden al eerder gezien dat een paardenmenner daar met zijn dier paradeerde). We moesten wat wachten eer we met zijn allen in een motorbootje naar de schoener konden stappen, de kapitein wachtte tot het laatste bootje om zijn werkplek te bereiken. Ook om Bahia terug te bereiken lieten de muzikanten zich niet onbetuigd. Om 17:20 uur waren we terug in Bahia en even later op hotel, waar ons genoeg tijd restte om ons klaar te maken voor een avondwandeling en avondeten op restaurant. Er was veel volk op straat, we bekeken enkele kerken, wandelden door ongelijk met stenen gelegde voetgangersstraten, hoorden er uitleg over alsook over een percussieband dat enkel kan geboekt worden, en gingen dan eten in restaurant Uauai. Eerst als voorgerecht twee bollen van maniok met kaas, dan naar keuze: mucaca (gekookte vis met palmolie, rijst en nog wat garneersel), gegrilde vis, gegrilde kip of gegrilde steak (ik koos dit laatste), en als dessert pudding van papaya. Intussen hadden Lieve, Agnes en ik gezien hoe drie zwarten (hier: negros) gefouilleerd werden door een agent terwijl een andere agent oplette. Toen wij het restaurant hadden verlaten, vergezelden deze agenten ons redelijk discreet tot aan de bus, waarvoor onze dank ! Terug in het hotel verkregen Didier en Bruno dat wij ’s anderendaags onze kamer konden houden tot 15:00 uur.

16.11 - Salvador de Bahia – Brussel

Na het ontbijt had ik nog wat tijd om op eigen houtje het park Campo Grande (officieel: 2^de-Juli-Park, naar de datum van de onafhankelijkheid van Salvador de Bahia), ik nam er enkele foto’s en zag dat een groenwerker bezig was zwerfvuil op te ruimen, hij zal zijn werk gehad hebben, want er lag nogal wat, ondanks voldoende vuilnisbakken. We pleegden met de bus dan een bezoek aan het historisch centrum van de stad met beelden van zwarte vrouwen in de stadsvijver, maar om er foto’s van te nemen, stonden we te ver, dichter bij kon niet, dan stonden we “in het vizier van de favela’s”, en Bruno had al weet van een overval op busreizigers. Nabij die vijver is ook het stadion van Bahia, wel plaats voor 60.000 toeschouwers, iets groter dus dan het stadion van HSV (nu toch nog), maar bijlange niet zo mooi en goed onderhouden, de helft van de zitjes leek wel afgebroken. Aan een vuurtoren staat een van de elf forten van de stad, het fort van Santo Antônio. Op het plein waar we gisteravond ook al even verpoosden staat de eerste jezuïetenschool. We bezochten tevens het atelier van fotograaf Roger Verger, geboren in Paris op 4 november 1902, overleden in Salvador op 11 februari 1996 die gecharmeerd was door de zwarten. Enkelen onder ons bezochten de kerk van Sint Franciscus van Assisi, binnen mochten we niet fotograferen maar we bezochten eerst de kloostergang, waar nog gewerkt werd, maar de meeste muurtegels waren goed te zien. In de kloosterkerk zelf is veel bladgoud te zien, tezamen wel enkele tonnen. Er was wat tijd om te shoppen vooraleer we ons bezoek verder zetten met de Stichting Jorge Amado (schrijver wiens werken ook naar het Nederlands werden vertaald). Op hotel hebben we ons verfrist en omgekleed, teneinde het herfstweer in België het hoofd te kunnen bieden.

Op weg naar de luchthaven vond de chauffeur een geschikte plaats om de fotografen onder ons te laten uitstappen en betere foto’s te laten maken van de vrouwenbeelden in de vijver. In de late namiddag namen wij de vlucht naar São Paulo en daar was tijd genoeg om te verpozen, ik kwam terecht bij Jacqueline, Wim, Martine en Ronny en samen dronken we een goeie op het einde van de reis. In het vliegtuig naar Parijs zaten wij behoorlijk achteraan, ik had eerst een puber naast mij, dan een lege plaats en dan een jonge vrouw. Maar toen alle passagiers ingestapt hadden, waren zij ineens naar een andere plaats verdwenen, dus ik had ineens vier stoelen voor mij alleen, interessant voor wanneer ik mijn nest wou draaien. Helaas kon de armleuning net naast mij niet helemaal tussen de rugleuningen, maar ik “kroop” er dan onder en de andere twee armleuningen konden wel weggeduwd worden. Voordien hadden wij wel onze warme maaltijd verorberd (ik koos weer voor pasta) en nog geen twee uur voor aankomst in Parijs kregen we ons ontbijt. Overigens waren we terug over Salvador de Bahia gevlogen, dat hebben we kunnen zien op het schermpje in de rugleuning voor ons (dat scherm waar je kan kiezen tussen film, muziek en info)…

17.11 - Aankomst in Brussels Airport

In Parijs, tussen de luchthaven en het TGV-station, hadden we tijd om nog iets te drinken, in een koffiebar, voor mij warme chocomelk (hoewel ik dat niet hoefde te missen in Brazilië). Onze TGV was al aangekondigd met bijna een half uur vertraging. Toch had ik in Brussel Zuid nog net aansluiting met de trein van 18:25 uur, nadat ik van iedereen afscheid had genomen en rap kennis gemaakt met de echtgenote van Didier, die hem kwam halen.

Slotwoord: mijn eerste intercontinentale reis is mij uitstekend bevallen en smaakt naar meer (Rio de Janeiro en de watervallen van Iguaçu ook), Didier heeft ons prima begeleid (en is hier en daar gids geweest) en ook met mijn 11 medereizigers was de verstandhouding meteen uitstekend (dat heeft Didier eveneens beaamd in Manaus). De hotels, pousadas en lodge waren comfortabel (de hotels waren steeds 5* en voorzien op andere activiteiten dan alleen toerisme, de pousadas en lodge gaven een persoonlijker indruk dan de hotels). Alleen zou ik willen voorstellen een dag extra aan de watervallen van Iguaçu te weiden, desnoods blijven we een etmaal minder lang in Brasilia, dat we de stad op een halve dag kunnen bezoeken, is duidelijk gebleken.

Mijn fotoalbums zijn hier: http://picasaweb.google.be/9470hvds/Brazilie en hier: http://picasaweb.google.be/9470hvds/Brazilie2

02-12-2009 om 00:00 geschreven door Helga

Omdat ik graag een tegenbezoek breng aan sympathieke wandelaars besloot ik hier in te schrijven, maar omdat het weer zo druilerig en winderig was, beperkte ik mij tot 6 km. Bij het betreden van de zaal Onthaal (behorend tot de pastoorswoning) zag ik meteen Anny in gesprek met enkele wandelaars, Chris was even in de pastorale tuin. We bleven dan ook even babbelen vooraleer ik mij een inschrijvingskaart kocht en op weg ging. Ik liet de St.‑Martinuskerk rechts achter mij en na enkele minuten passeerde ik de Verrebeekmolen. Deze molen, gebouwd in 1996, is een getrouwe kopie van de vroegere molen die om diverse bouwtechnische redenen diende te worden afgebroken en weer opgebouwd. Deze restauratie was mogelijk dankzij de Vlaamse Gemeenschap, de provincie Oost-Vlaanderen, het gemeentebestuur Brakel en de eigenaars. Via o.a. de oude trambaan, nu geasfalteerd wandel – en fietspad, bereikte ik Nederbrakel, waar de controlepost voorzien was (ook daar weinig volk…) en de Rijdtmeersvijver, voorbehouden voor stille recreatie, vnl. hengelsport; het schiereiland wordt voor natuureducatieve doeleinden uitgebouwd in samenwerking met het Wereldnatuurfonds. Ik mocht die vijver zo goed als helemaal rond volgen. Via nog enkele rustige straten kwam ik terug in Opbrakel, waar Anny en Chris afwezig waren. Naar verluidt waren er problemen op de omloop van 6 km (daar heb ik niets van gemerkt) en zij gingen kijken of er misschien pijlen waren verdwenen of van richting veranderd. Toen ze terug waren, zaten wij samen nog een ruim uur te babbelen en iets te drinken.

Het was een mooie omloop, en dat voor zo’n bescheiden afstand. Alleen het weer was zo mooi niet (anders had ik wel iets verder gewandeld, 12 en 18 km waren ook mogelijk): het regende bijna de hele tijd en er stond ook genoeg wind om de stormbestendigheid van mijn regenscherm te testen (de paraplu is eens te meer geslaagd ). Dat en enige concurrentie zorgde ervoor dat ik daar maar weinig volk zag, zowel in de start- als controlezaal als op de weg.

Mijn fotoalbum staat hier: http://picasaweb.google.be/9470hvds/Opbrakel

28-11-2009 om 00:00 geschreven door Helga

Omdat de wandelaars er in principe om 8 uur konden aan beginnen, was ik er verwacht om 7uur, en ik was er ook, zowat tegelijk met Tony. Toch waren al enkele wandelaars aanwezig en dronken iets want ze moesten wat wachten voor de inschrijving. Ik installeerde mij intussen, maar na een poos wist ik dat ik zelfklevers vergeten meenemen was, dus reed ik er gauw om. De hele morgen had ik het razend druk met de lidkaarten (ook enkele nieuwe: van harte welkom aan deze nieuwe leden !), het afdrukken van die adresklevers voor op inschrijvingskaarten en het invullen en afstempelen van formulieren voor de terugbetaling (beperkt in bijdrage en zelfs leeftijd van de sociaal verzekerde) van het lidgeld. Gelukkig kwam Johan van achter de toog om mij te helpen met het tellen van de inschrijvingskaarten: hij prikte ze per club op het prikbord.

Om ongeveer half drie begon het iets rustiger te worden en kon ik even verpozen, al babbelend en iets drinkend met Anny en Chris (EWT). Hun fotoalbum staat hier te pronken: http://picasaweb.google.be/anny.chris.everbeek2009/SportvriendenInDenderwindeke. Op de website van De Sportvrienden staan, tot 20 december, enkele foto’s van mijn clubgenoot Wilfried: http://www.desportvrienden.be/FR_Uitslag091122.html.

Zo’n 800-tal wandelaars werden gelokt door het droge, doch winderige weer en de wetenschap dat Bruno (met behulp van Tony en Jef) altijd zorg draagt voor een natuurlijk en rustige (= zo veel mogelijk het drukke verkeer vermijdend) omlopen.

22-11-2009 om 00:00 geschreven door Helga

Daags voordien kreeg ik van ondervoorzitter Julienne te horen dat bestuursleden om 10 uur verwacht werden in de Gemeentelijke Basisschool te Welle bij Denderleeuw. Daar was het meeste werk (tafels en stoelen schikken, bij voorbeeld) al de dag voordien gepleegd door zij die toen vrij waren, maar er was toch nog wat over, zoals prijslijsten uithangen, versieringen aanbrengen (dat deden vooral omloopcommissarissen Bruno en Tony met hulp van Jozef), zo kwam alles tijdig klaar voor zij die het officiële startuur, 17.00 uur, afwachtten. Ik zette dan mijn mobiele secretariaat op voor de leden die hun lidgeld al wensten te betalen, en dat deed ik zelf ook. Ik had het over “zij die het officiële startuur afwachtten” omdat het jaarlijks gebeurt dat wandelaars liever eerder vertrekken, om wat voor reden dan ook (ze wandelen niet graag in het donker; ze wilden ’s avonds nog naar het ledenfeest van hun eigen club maar wilden De Sportvrienden toch graag een bezoek brengen; ze hadden niet nauw gekeken in de Marching en waren toch al in de buurt).

25-10-2009 om 21:44 geschreven door Helga