Ik ben Helga
Ik ben een vrouw en woon in Denderleeuw (Belgie/Vlaanderen) en mijn beroep is secretaresse (tegenwoordig heet dat assistant...).
Ik ben geboren op 24/07/1960 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, reizen, lezen, computeren, en ik volg graag voetbal- en wielerwedstrijden.
Deze profielfoto is genomen in Chileens Patagonië.
30.08.2009 - 10de Baljuwtochten, georganiseerd door Parel van het Pajottenland (254)
Bij aankomst in het Gemeentelijk Trefcentrum Baljuwhuis te Galmaarden koos ik voor de afstand van 16 km en vertrok er, na drie bevriende Kadees en een Sportvriend te hebben begroet. Uit het globaal overzicht van deze omloop bleek dat ik naar Viane zou wandelen over een ruime 6 km, aldaar een lusje zou afwerken over 3,5 km om dan terug te keren. Het eerste stuk leidde langs rustige straten, veldwegen en bospaden naar de Sint-Pauluskapel uit de 16de eeuw. De Sint-Pauluskapel ligt op het Kapelleblok, ten noorden van en dichtbij de Pauwelhoeve. Ze werd opgetrokken op een site, die reeds in de Gallo-Romeinse periode werd bewoond. Er blijkt geen enkel verband te bestaan tussen de villa die er zich waarschijnlijk bevond en de laat-middeleeuwse kapel, die vermoedelijk in het begin van de 16de eeuw werd opgetrokken. Het is een bakstenen gebouw in laatgotische stijl. In de kapel worden o.m. enkele 15de-eeuwse kunstvoorwerpen bewaard. Hoewel de website van Galmaarden ook beweert dat de Sint-Pauluskapel reeds bestond vóór het jaar 1068. De kapel is verbonden met een wonderbare bron, voor onze voorouders een heilige plaats. Misschien moet het ontstaan van de Sint-Pauluskapel gesitueerd worden in de tijd van de definitieve evangelisatie en kerstening van onze gewesten (ca. 800 na Christus). De kapel werd volledig gerestaureerd. In januari 2002 werd de vernieuwde kapel officieel geopend. De kapel is ook geklasseerd.
Zo bereikte ik dus Viane waar ik twee Brusselaars begroette alvorens wat met Lucia, Conny en Geert te staan kletsen. We gingen dan een eind dezelfde weg tot ik rechtsaf mocht slaan terwijl zij, die 24 km wandelden, rechtdoor gingen.
Goed halverwege dat lusje stak ik de Wijzenbeek over en bereikte weldra opnieuw de rustpost van Viane, waar ik dezelfde Brusselaars (Claude en Robert) trof. Een flink eind wandelde ik de mensen tegemoet die nog naar de rustpost gingen, zoals Herman, Paul uit Kerksken en andere Sportvrienden. Tot ik toch geen spookrijder meer moest spelen en verder een maïsveld volgde naar Germelingen waarna ik Galmaarden bereikte. Daar staat de Sint-Pieterskerk in het centrum met sporen van de verwoesting door een brand, die mogelijk werd aangestoken door een vuurpijl, er vond een kermis plaats, maar geen vuurwerk.
In ieder geval, het was een mooie, rustige tocht en ook het weer was mooi: zonnig en droog.
Zomer 2009 - Châteauneuf de Gadagne, Vaucluse, Provence, Frankrijk
Zaterdag 15 augustus:
We stonden om vier uur op en rond vijven waren we klaar om te vertrekken, met Annemie als co-piloot, mijn GPS tegen de voorruit. De reis verliep voorspoedig, met alleen in Lyon wat meer verkeer en tijdens de laatste 100 km voor ons op de A7 traag vorderende file, voor het overige was het vooral in de andere richting drukker. We kwamen om zowat half zes in de namiddag, na drie langere pauzes, aan bij de Ferme Auberge "Mas des Vertes Rives", bij Caroline en Vincent. Terwijl hij met een traktor de zijkanten van het grote grasplein maaide, wachtten wij aan de receptie op zijn vrouw die in de keuken bezig was. Deze keer logeerden wij in de kamer "Côté Jardin" en kregen een sleutel aan een vierkantig boekje met daarop uitleg en de geschiedenis van de boerderij. Nadat we ons hadden geïnstalleerd, het thuisfront hadden op de hoogte gebracht van de voorspoedige aankomst en ons wat hadden verfrist, gingen we een eindje om en togen dan naar het café met terras waar we vorig jaar ook al iets dronken. Nadat naar ik vermoed een helpster eindelijk snapte wat ik wilde (picon-bière, we zijn tenslotte in Frankrijk - Annemie koos voor Pastis) wachtten we op onze bestelling. Blijkbaar had men daar iets voorzien want ineens werden de vrije tafels en stoelen gestapeld, wij gingen dan maar terug naar onze verblijfplaats. Daar wachtten wij op het sein om aan tafel te gaan. Het was overigens mijn eerste verblijf daar in de zomer (mijn vorige bezoeken vielen telkens in mei), en dat zal ik geweten heben ! Wij waren nu niet de enige niet-Fransen, er was zelfs een echtpaar uit Zoersel. 's Avonds hadden we niet veel tijd nodig om in te slapen.
Zondag 16 augustus:
Ons eerste werk nadat we de Mas verlieten, was enkele boodschappen doen in Le Thor voor onze picnic, daar was de Intermarché ook op zondag voormiddag open (en dan wellicht op maandag voormiddag gesloten?), we reden dan een stuk terug want onze wandeling leidde naar het noordwesten, nog voorbij Avignon en Bagnols-sur-Cèze. Uit de wandelgids van Annemie vonden we namelijk een wandeling in La Roque sur Cèze, een klein middeleeuws dorp, gebouwd op een rots. Het dorpje dat, zonder toeristen, zo'n 200 zielen telt, heeft nochtans een kasteel uit de 12de eeuw met kapel, alsook resten van een omwalling. De nauwe Charles Martel-brug met elf bogen (waar het verkeer geleid wordt door verkeerslichten) uit de middeleeuwen is ingeschreven op de lijst van historische monumenten. Ik moet toegeven dat het kasteel mij niet opgevallen was tijdens het begin van onze wandeltocht van ongeveer 6 km, maar wel dat het dorp dus op een steile heuvel gebouwd is, want het ging meteen omhoog.
Het was dus de bedoeling om de Cascades du Sautadet te bereiken maar eerst een omweg te maken. Tijdens de mooie wandeling, over bospaden en veldwegen alsook tussen wijngaarden, bleek dat enkele kenmerken die in het boek waren opgenomen, intussen verdwenen zijn, zoals een waarschuwingsbord over de jacht op everzwijnen en een hek waar we niet door mochten maar een pad nabij moesten vinden. Zo liepen we enkele keren enkele 100 m verkeerd en kwamen zelfs aan op een andere departementele weg dan we wilden. We volgden die wel in de goede richting, maar het zou nog een eind stappen zijn tot de departementele weg die ons terug naar het dorp zou leiden, toen wij een auto zagen stoppen aan een huis met tuin. We gingen aan de chauffeur, een behulpzame dame, vragen hoe we de juiste D-weg konden bereiken. Ze ging dan eerst haar auto in haar tuin parkeren en kwam dan terug met een stukje papier en een pen om het ons uit te tekenen. Maar ze stapte uiteindelijk een heel eind, zeker een halve kilometer, mee om ons op het juiste pad tussen de wijngaarden te brengen. Wij bedankten haar hartelijk en uitvoerig en konden ons soms opnieuw op de wandelgids baseren, hoewel de camping intussen was uitgegroeid tot een heus vakantiedorp. Een eind verder zagen wij mensen uit geparkeerde auto's stappen en wegwandelen, wij gingen dan naar die auto's toe en hoorden geplons en gelach, daar moet dan een strand aan de Cèze zijn? Ineens zagen wij een jongeman met badhanddoek van tussen de struiken komen, hij wees ons de richting van het dorp om de watervallen te bereiken, maar eerst gingen wij waar hij vandaan kwam. Een strand was daar niet echt, tenzij een keienstrand aan de overkant, maar we vonden toch plaats om te zitten, onze voeten in het koele water te verfrissen en ons middagmaal (brood met kaas) te verorberen. Hoewel we er eigenlijk niet op gekleed waren, hebben we de Cèze zelfs zo goed als bijna overzwommen. Aan een jongeman op een luchtmatras die deel uitmaakte van een gezelschap aan de overkant, vroegen we hoe wij de watervallen konden bereiken, en hij zei ons dat we de overkant moesten bereiken (volgens het plan in Annemie's wandelgids klopt dat niet), ja, ja, al zwemmend zeker. We gingen gewoon stroomopwaarts terug wandelen en volgden dan de wegwijzer naar de watervallen.
Met in gedachten de watervallen in de Pyreneeën waar het water in trappen "valt", had ik mij iets anders voorgesteld dan wat ik daar zag: globaal gezien is het oppervlak plat en stroomt de Cèze over de door haar uitgesleten rotsen. Je kan er een heel eind over de rotsen stappen - opletten geblazen evenwel en niet te dicht bij het water - wat wij dan ook deden om enkele foto's te maken. Er was echter al zo veel volk dat we niet meteen een leuk plaatsje vonden om onze voeten weer te laten verfrissen. Aan het begin van de rotspartij had ik al een walletje gezien, een centimeter onder het water, en daarlangs gaand konden wij een vlakke rots bereiken waar wij konden gaan zitten. Daar verpoosden wij nog een lange poos terwijl wij zaten te kijken op de zwemmers en zonnebaders. We zaten eigenlijk wat in de weg voor de mensen die, met een fikse sprong, van de ene kant naar de andere kant wilden springen. Zij die door die doorgang zwommen, hadden ofwel de stroom mee en konden zich eigenlijk laten drijven. De tegenliggers moesten zich aan de uitstekende rotspuntjes vasthouden. Na een ruim uur keerden we dan maar terug en in de Mas op het terras dronken we op deze eerste dag met een schuimwijn van een vertaalde naamgenoot van mij.
's Avonds gingen we eens te meer eten in de Pescador in L'Isle de la Sorgue, ze moeten ons daar stillekesaan kennen. We namen een menu, voor mij met een tajine van zalm, Annemie wou een gebakken forel maar de forellen waren al op of gereserveerd, ze koos dan maar een zalmfilet, na, voor ons beiden, het saladebuffet. Als dessert koos ik Chocolat Liègeois (in Frankrijk...) en Annemie vers fruit. Maar ook daarmee had zij geen geluk, want ook dat was niet meer beschikbaar. Ze koos dan maar een ijsje maar omdat zij geen slagroom (geen "crême fraîche" maar "chantilly") lust, kreeg ze een bolletje vruchtenijs extra.
Maandag 17 augustus:
We reden naar de markt van Cavaillon waar we rond kuierden en, omdat we toe waren aan een sanitaire pauze, een drankje (koffie voor haar, plat water voor mij) op een terras. Veel hebben we er niet gekocht, zij look voor vriend Mark en ik een geschenk (lavendelzeep, washandje en gastendoekje) voor een verjaardag in september. Omdat we niet meteen de vestiging van Decathlon vonden, reden we naar Avignon, waar ik de auto achterliet aan de rand van de parking van een supermarkt.
Eerst gingen we middagmalen in de Flunch met een salade, plat water (hoewel er gratis water met ijsblokjes voor handen was, maar dat wist ik niet, of niet meer) en vervolgens een ijsje. In de Decathlon kocht ik enkel nieuwe wandelsandalen (ik was mijn wandelschoeisel thuis vergeten...), want een leuke short of fleece voor de komende winter vond ik er niet. We gingen dan het centrum in, wilden wel het Pauselijk Paleis bezoeken, maar je moet er betalen en vooral, je mag er geen foto's maken. Nou, dan maar niet, we bezochten wel het parkje ernaast, verfristen op zijn tijd onze handen want het was flink warm. We keerden terug naar het centrum via een torentje van waaruit je een leuk zicht hebt op de Pont Saint-Bénézet, de officiële naam van de Pont d'Avignon. Het is een 12e eeuwse brug die ooit de enige vaste oeververbinding vormde tussen Lyon en de Middellandse Zee, maar in de loop der eeuwen door overstromingen vaak beschadigd raakte en vervolgens niet meer hersteld werd. Momenteel zijn er slechts nog enkele bogen over. De brug gaat over de rivier de Rhône en is dus bereikbaar iets verder dan het Pausenpaleis in het centrum van Avignon. De brug zou gebouwd zijn door een herdersjongen, die de opdracht hiertoe kreeg in een droom waarin een engel verscheen. Hij deed dat niet alleen: het verhaal gaat dat de jongen de plaatselijke bevolking overtuigde door met bewonderenswaardige kracht een enorm rotsblok op te tillen, waarschijnlijk geholpen dezelfde engel. Het maakte indruk, want de vrijwilligers stonden hierna in de rij. Terwijl we terug keerden, hoorden wij het donderen, er vielen zelfs enkele druppels en aan de auto gekomen, besloten we de supermarkt zelf eens te bezoeken. Toen we terug waren, had het al geregend, maar erg veel zal het niet geweest zijn.
's Avonds, op het terras van de Mas, kraakten wij een fles witte wijn (maar dat moeten we niet meer doen, ze verkopen dat zelf ook). Na het avondeten werd het dessert aangeboden door Florian, de zoon van twee logés die een dag later dan zijn ouders aangekomen was, en die vandaag zijn 16de verjaardag vierde. Cathy, zijn moeder, sneed de taart aan en Florian mocht zelf de champagne uitschenken. A ta santé!
Dinsdag 18 augustus:
Vandaag besloten we toch nogmaals de Mont Ventoux te beklimmen, maar dan vanaf Chalet Renard, het is dan zo ver niet meer. Aanvankelijk dachten we een parcours te volgen uit de gids van Vincent, maar die volgt altijd paden die niet duidelijk aangegeven staan. We zagen een eindje verder gele wegwijzers en daar was natuurlijk ook ene bij naar de top. Dat vonden wij dan toch gemakkelijker te volgen, zeker omdat de eerste 5 km over een breed, wat stenig pad leidde. De laatste 3 km ging het stevig omhoog, eerst nog door het bos, nadien staat hier en daar een struik tussen de stenen. Ook al door het zwoele weer begon ik er wat moeite mee te hebben, maar we geraakten toch boven. Daar feliciteerden wij de wielrenners die hijgend en puffend (of nog fris als een hoentje, al naargelang hun fysieke conditie) kwamen aangereden. Na de gebruikelijke foto's en een bezoek aan een souvenirshop gingen we onze boterhammen opeten op een terras bij het genot van een grote fles fris, plat water. Toen die op was (wij vulden onze bidons met de laatste slokken) gingen we nogmaals een souvenirshop in, want ik wou nog drie postkaarten van deze beroemde berg. Omdat ik het monument van Tom Simpson nog eens wou zien (hoewel ik hem nooit weten koersen heb) en omdat het zo'n 2 km korter is, gingen we via de D-weg naar de chalet, zo konden we de wielrenners moed geven. Twee jaar geleden was dat monument iets moeilijker te bereiken, voor wandelaars maar zeker voor wielertoeristen, omdat die hun schoenen aangepast zijn aan hun pedalen, maar niet aan de stenen die er lagen. Intussen hebben de dochters van de betreurde wielrenner ervoor gezorgd dat er fraaie treden in beton kwamen. Op onze terugweg amuseerden wij ons ermee de namen en andere opschriften te lezen, zelfs voor Belgen zoals Maxime Monfort. Op het terras van de chalet dronken wij nog wat, maar het fruitsap van Annemie leek met poeder gemaakt, het mijne was van een bekend merk in blik.
Eens terug in Châteauneuf zagen wij dat er een marktje was nabij het terras waar wij al wat dronken. Dat deden wij nu ook en deze keer probeerde ik een pastis, met fris water om aan te lengen. En op het terras van de Mas kraakten wij nog een fles schuimwijn, voor het avondmaal.
Woensdag 19 augustus:
Het pad naar de Kloof van Véroncle nabij Gordes hebben wij niet gevonden. Waar wij geparkeerd stonden, was wel een pad, maar zonder enige aanduiding waar die heen leidde, en wij zagen het niet zitten weer te moeten zoeken naar wat er misschien niet was. We keerden dan terug naar Gordes waar we bij gebrek aan de wekelijkse markt wat winkeltjes bezochten tot ik ineens dacht aan een grote winkel in L'Isle sur la Sorgue waar misschien wel een pot confituur van klaprozen te vinden zou zijn, iets waar Annemie naar zocht voor Mark.
Wij reden dus daarheen en hadden geluk bij het vinden van een gratis parkeerplaats in de schaduw. Een zoektocht in die grote winkel (waar diverse soorten confituur, honing, tapenades en andere typisch Provençaalse voedingswaren te koop zijn) bleef ook zonder resultaat, zelfs bij navraag bij de verkoopster. We bleven in het stadje, bekend van de watermolens en de antiekmarkt (maar die vond nu niet plaats). LIsle-sur-la-Sorgue, dat vroeger LIsle en Venaissin heette, was oorspronkelijk een vissersdorp, ontstaan aan de oevers van de rivier. Het dorp heette Insula in de Middeleeuwen en het betrof daadwerkelijk een eiland midden in moerasgebied. Het moeras werd later beetje bij beetje drooggelegd door de aanleg van grachtjes. De vele grachtjes die door of rondom het stadje stromen verleenden het de bijnaam « Venetië van de Comtat ». De waterraden maakten de bouw van korenmolens (vanaf de 12e eeuw) en stofateliers (wol en zijde) mogelijk. De enkele pittoreske raden die nog over zijn, geven aan LIsle haar karakteristieke uitstraling. Ze vallen echter in het niet bij de 62 waterraden die het stadje in de 19e eeuw kende en bij de toen aanwezige intense industriële activiteiten: enerzijds zorgde de zijde voor nieuwe rijkdom, anderzijds werd LIsle de voornaamste wolproducent van het departement. We gingen wat pootjebaden in de Sorgue maar het water was daar niet echt proper, het leek wel of iemand zijn tuinafval in de stroom had gekieperd, af en toe kwamen wat toefjes gras en stro voorbij. We wandelden een eind verder, en aan de overkant van de rivier vonden we een rustig plaatsje waar we konden zitten, met de voeten in het water. Dat rivierwater bleef koel aanvoelen, in tegenstelling tot de Cèze, en daar kon ik perfect mee leven. Terwijl Annemie af en toe haar voeten in de zon liet drogen, bleven de mijne in het water, ik ging er zelfs even in staan, op de bodem, zodat de oppervlakte van het water de onderrand van mijn short nat maakte. Toen onze boterhammen al lang op waren, en we beiden even een lichte siesta hadden gehouden, gingen we nog wat in het stadje wandelen, en bezochten ook even de kapittelkerk Notre-Dame-des-Anges. Die werd, met uitzondering van het koor, herbouwd in de 16e eeuw en is een buitengewoon monument dankzij de rijke decoraties binnenin: het is een belangrijke getuige van de aanwezigheid van de barok in de Midi. Blijkbaar is LIsle-sur-la-Sorgue ook de stad waar de dichter René Char in 1907 geboren werd, waar hij zijn hele jeugd doorbracht en waar hij op latere leeftijd geleefd heeft. Ik heb geen enkel benul van dichters, zeker niet uit het buitenland, maar ik lees op de site van de toeristische dienst van dit stadje dat zijn inspiratie in ruime mate gevoed werd door zijn geboortestreek: de Sorgue, de Mont Ventoux en alle nabijgelegen plaatsen waar hij ooit geweest was. Nadat wij een ijsje hadden verorberd in de schaduw van een terras van een restaurant dat wel dicht leek en op een ander terras een pastis (ik in blauwe versie) dronken, gingen wij zo ongeveer rechtover ons eerste voetbad nogmaals met de voeten in het water, alvorens terug te keren naar ons vakantieverblijf. Die blauwe pastis is eigenlijk bestemd voor supporters van Olympique Marseille, maar daar was tot vorig seizoen een Vlaming succesvol als trainer (Eric Gerets), dus ik mocht dat ook wel drinken, niet waar?
In de Mas, na het avondeten, werd het dessert aangeboden door een van de Italiaanse vrouwelijke gasten (nog nooit zoveel Italianen gezien in de Mas!) : taart aan en champagne. Auguri!
Donderdag 20 augustus:
De dag voor onze terugreis hielden we het rustig, met een uitstap naar Cassis. Helaas hadden wij beiden de uitleg van Vincent verkeerd opgevat, gecombineerd met de uitleg uit een beschrijving van een wandeltocht. We waren namelijk van plan een bootexcursie te maken tot een calanque, oftewel rotsachtige baai (meerbepaald de calanque d'En Vau) en van daar te voet terug naar Cassis te keren. Vincent had gezegd dat we "boven moesten parkeren", in de wandelgids was sprake van een departementele weg. We volgden dus eerst de Route des Crètes, die D-weg, maar ik kon me niet voorstellen dat we van daar de haven konden bereiken, zelfs niet te voet. We parkeerden, wandelden over het geel gemarkeerde pad tot de volgende parking, keerden onverrichterzake terug, reden een eind bergop, en besloten toen van het in Cassis zelf te proberen. Nog niet in het centrum maar wel al in de bebouwde kom, zagen wij een wegwijzer naar een gratis parking voor 400 wagens. Dat was ongetwijfeld wat Vincent bedoelde !! We parkeerden daar dus, en aan een container van de toeristische dienst kregen we uitleg over de boottocht. Helaas zouden we niet kunnen uitstappen om terug te wandelen, was het te warm en vreesde men voor onheil? Of kon de boot gewoon niet aanleggen in de calanque? In dat geval kozen we voor de langste tocht, die met 8 baaien. We kregen een stadsplan en een folder van de boottocht, en gingen een eindje verder wachten op de pendelbus, het ticket heen en terug kostte 1 EUR en de bus voerde ons tot de Avenue du 11 Novembre 1918, vanwaar we via de Rue de l'Arène de haven bereikten. Daar moesten we even navragen waar we ons ticket konden kopen, dat bleek dan in een gele container. We hadden dan nog een 20-tal minuten te wachten, wat we nabij de boot, de Cassidain, deden. Even na 13 uur was de schipper er, weliswaar zonder Mathilde. We dachten eerst achteraan te zitten, maar blijkbaar was het bovendek ook vrij dus kozen wij daar een plaats op de achterste bank, daar was meer benenplaats. Tijdens de vaart gaf de schipper ook uitleg over de baaien, maar de klank van zijn intercom was niet erg scherp, en veel begreep ik er dus niet van, soms zelfs de naam niet. Na elkaar voeren we even in de baai van Calanque de Port-Miou (de enige baai van Cassis en dan nog ene met plezierhaven), Calanque de Port-Pin (ook te voet te bereiken vanaf de Calanque de Port-Miou), Calanque d'En-Vau (van hier wilden wij terug wandelen), Calanque de Sugiton (de geliefde baai voor naturisten, de GR 51 komt hier langs), Calanque de Morgiou (hier is ook een plezierhaventje), Calanque de la Triperie (hier is de onderaardse grot Cosquer, die zijn naam kreeg van zijn ontdekker in 1991), Calanque de Sormiou (een door Marseillezen geliefde badplaats) en Calanque de Marseilleveyre. Er werd duchtig foto's genomen, en gezonnebaad tijdens de terugvaart.
Nadien gingen we rustig terug naar de auto en hielden halt in Aix en Provence, waar we de auto kwijt raakten in de ondergrondse parking "Rotonde". We waren op zoek naar de Cours Mirabeau omdat die gekenmerkt zou zijn door fonteinen en andere waterpartijen, bij die warmte zoekt een mens toch altijd naar verfrissing. We waren die laan al afgewandeld en zagen maar drie fonteinen (die van de negen kanonnen, die van 't warm water en die van Koning René), die op de rotonde niet meegerekend. Dus gingen we naar de toeristische dienst waar wij een folder met stadsplan kregen, en effectief, meer fonteinen waren er niet. Elders in het centrum waren er nog (dat hadden we gemerkt toen we naar de laan zochten). We waren een beetje teleurgesteld, te meer dat het water in twee van de drie fonteinen geen verfrissing bood, omdat ze in de zon baadden. We wilden dan terug gaan, na een ijsje in de Flunch, en zagen eerder toevallig, niet ver van de toegang tot de ondergrondse parking, een neveldouche waar we natuurlijk gingen onder staan. Ons bezoek was dan toch niet voor niets geweest. Even verder zongen en musiceerden twee Indianen. Ik weet niet uit welk land zij kwamen, en nog minder tot welke stam zij hoorden, maar ze waren erg fraai uitgedost, en hadden een koffer vol CDs bij, alsook een assistente of vriendin met souvenirs. Ik betaalde dan mijn parkeerplaats en we reden terug naar onze verblijfplaats waar we ons verdriet om het nakende afscheid verdronken met een fles schuimwijn.
Vrijdag 21 augustus:
Ook om terug naar huis te keren, verkozen we om een beetje vroeg te vertrekken, namelijk om een uur of zes. Maar dat was zonder Vincent gerekend, die had koffie gemaakt, ik dronk eerst water (maar zonder ijsblokjes was die niet zo fris) en dan warme chocomelk. Vincent wuifde ons dan nog uit, ook, maar wij waren niet de enigen die vertrokken, hetzelfde lot was Michele & Lucia beschoren alsook Jacopo en zijn ouders (Cassano en zijn vrouw). De terugreis verliep even voorspoedig, het was eens te meer op de Ring rond Brussel en op de E40 (wegens werken nabij de afrit van Affligem-Denderleeuw-Essene-Liedekerke) dat er veel meer verkeer was met files, en we kwamen pas om half zeven aan in Denderleeuw, waar Annemie haar auto terug vond.
Nabeschouwing:
Het was mijn vierde bezoek aan de Mas de Vertes Rives, maar de eerste keer in augustus, en dat ik het geweten zou hebben, valt te lezen in de diverse verwijzingen naar het wel erg warme weer. De keren dat we zicht hadden op een thermometer, meestal aan een apotheek, wees deze zelfs om 17 uur op 40°C, of zelfs een ietsje meer. Het mag ook blijken uit de weinige wandelverslagen: de Cascades de Sautadet, de laatste kilometers van de Mont Ventoux en een vergeefse zoektocht te voet bij de Route des Crètes naar een toegang tot de haven voor de tocht langs de calanques, alsook uit de vele verwijzingen naar verfrissend water en plonsbeurten. Maar wij laten het niet aan ons hart komen, wat te doen mocht het daar een halve of hele dag regenen? Wat maakt het uit dat we eens wat minder wandelden, dat doen we de rest van 't jaar toch genoeg? Bovendien houden we zo nog wat inspiratie over voor ons volgende bezoek (Annemie had het over een grot in of zeer nabij Isle sur la Sorgue dat we te voet vanaf de Mas zouden kunnen bereiken, en er zal wel een gemarkeerd pad naar de Gorges de Véroncles leiden).
05.08.2009 - Euraudax Ster Brussel, georganiseerd door Euraudax België (258)
Zoals Annemie en een 20-tal anderen was ik hiertoe persoonlijk uitgenodigd door organisator en baankapitein Antoine (tevens voorzitter van Euraudax België). Behalve de omlopen, de middagmalen en de bevoorradingen, organiseerde hij ook de overnachting in jeugdherberg Jacques Brel in Brussel (dichtbij de Kruidentuin).
05.08.2009 dag 1: Tervuren
Door allerhande omstandigheden (zoals onvoldoende samenhang van diverse wijzen van openbaar vervoer) kwamen Annemie en ik met enige vertraging aan in de metro Herrmann Debroux, Raymond keek al uit naar wie de roltrap nam, terwijl Antoine met zijn volgelingen een paar stappen verderop in de lommer wachtten. Met onze welgemeende verontschuldigingen ! We vertrokken dan langs openbare wegen, een parkje naar Tenreuken en de drie linden naar het Café de la Forêt in Watermaal-Bosvoorde, de startplaats van Antoines tocht op 1 mei. Na een glas of twee stapten we verder op door het Zoniënwoud, waar Antoine hier en daar uitleg gaf (het ging hier dan ook om een toeristische ster), zoals dat beuken een sap afscheiden waardoor aan hun voet geen gewas groeit, behalve heksenkruid. Zo kwamen we aan de manege Drags, ook middagrustpost van zijn 1-mei-tocht. Daar kregen we lekker te eten op het terras buiten.
Verder ging het naar Jezus Eik, waar wij de O.-L.-Vrouwenkerk bezochten, de eerste steen ervan werd gelegd op 20 april in 1650 reeds door gouverneur-generaal Leopold Willem van Oostenrijk. De kerk werd gebouwd bovenop de stronk van een afgezaagde eik, de Jezus eik, naar verluidt kan je die stronk nog zien onder het altaar van de huidige kerk. Sinds 7 maart 1923 is het een geklasseerd monument. Wij hebben de kerk even kunnen bezoeken en t is t waard ! We wandelden verder door het Park van Tervuren om het museum Koninklijk Museum voor Midden-Afrika te kunnen bereiken. De kaarten waren al besteld maar André en Robert moesten eerst hun rugzak resp. schoudertas in een bagagekluis achterlaten Het bezoek was hier vrij, we konden tussen de uitstalramen wandelen en maskers, werktuigen, verweerwapens, juwelen en dergelijke uit Afrika bewonderen. Maar Annemie en ik waren meer geïnteresseerd in de dieren die in dat continent wonen. We namen gebruik van wat resterende tijd om iets te drinken, je kan er ook eten, maar dat hadden wij al gedaan.
Terug naar Brussel ging het via de Vier Armen en het Rood Klooster. Ik had me bij een eerdere wandeling al afgevraagd waarom dat klooster rood heet te zijn. Het Rood-Klooster (Frans: Rouge-Cloître) is een priorij van reguliere kanunniken van Sint-Augustinus in Oudergem (Brussel, België). Het klooster is ontstaan in 1367-1369 uit een kleine kluis die al sedert 1366 bestond. In de 15e eeuw kende het klooster een sterke uitbreiding. Het domein kwam in 1910 in handen van de Belgische staat, werd geklasseerd in 1959, om tenslotte eigendom te worden van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Ondanks jarenlange verwaarlozing is het Rood-Klooster wegens haar uniek karakter, pittoresk landschap en toegangspoort tot het Zoniënwoud, een populaire plaats voor wandelaars. Het Rood-Klooster is een van de vijf natuurreservaten dat het Zoniënwoud rijk is. In 2007 was de heraanleg van het domein klaar. Zo kwamen we terug in Oudergem. Annemie en ik hadden ons door haar meegebracht avondmaal in de keuken van de jeugdherberg (die keuken staat er beschikking van de gasten die er zelf koken en afwassen).
06.08.2009 dag 2: Meise
We vertrokken van het metrostation Koning Boudewijn, iets verder dus dan het Heizelstadion, wandelden langs het Atomium, met zicht op enkele tentoonstellingspaleizen, het Amerikaans Theater (studios van de VRT), de Tangebeek (en stinken dat die doet !), de kerk van Koningslo, een eerste cafépauze in Galoiske Borcht in Grimbergen. Annemie en ik zaten goed: aan dezelfde tafel als Antoine, zo kwamen we van op eerste rij te weten dat de caférust in Meise niet zoals voorzien in de Osselstar zou plaats vinden, hoewel dat nochtans was beloofd aan Antoine. Op weg naar de middagrust kwamen we nog voorbij de Tommenmolen, een watermolen uit de 16de eeuw. Een heropgebouwde lemen schuur maakt van de historische site deel uit. In een andere schuur is een landelijke herberg ingericht. Ook hier is een gedeelte van het Museum voor de Oudere Technieken ondergebracht. Het middagmaal was een lekkere spaghetti bolognese, deze keer doorgespoeld met een frisdrank, t werd te warm voor bier (en ze hebben daar mijn merken niet).
In Grimbergen brachten we een bezoek van enkele minuten (ruimschoots tijd) aan de Norbertijnenbasiliek van Grimbergen. Met de bouw van deze basiliek werd in 1660 begonnen. Het ontwerp van broeder Gilbert van Zinnik zou echter nooit voltooid worden. Twee traveeën, een gedeelte van de toren en de westgevel bleven door geldgebrek in de plannen steken. Toch is de Sint-Servaasbasiliek één van de mooiste barokmonumenten in ons land. Gewelven, zuilen, kroonlijsten, ramen en koepel zijn bovenmatig versierd met beeldhouwwerk en geven deze kerk een bijzonder feestelijk uitzicht. De triomfalistische sfeer, kenmerkend voor de Contrareformatie, is ook zichtbaar in het fraaie meubilair. Van uitzonderlijk hoge kwaliteit is het houtsnijwerk van biechtstoelen, koorgestoelte en kansel. Voor de lichtinval zorgen de hoge ramen en de prachtige koepel. De kerktoren bevat een beiaard. De sacristie werd in de 18de eeuw verfraaid met lambrisering en een schitterend fresco.
Nog geen 5 km verder kregen we eerst wat te drinken, vooraleer naar de Plantentuin van Meise te stappen. Daar haalde medewerker Luc de groepskaart af en we konden naar believen de hele tuin met serre bezoeken. De Nationale Plantentuin van België, op slechts 3 km van het Brusselse Atomium (maar de omweg was t waard), is een botanische tuin van wereldformaat, van 92 ha met 18 000 plantensoorten waarvan meer dan de helft in het Plantenpaleis groeit, één van de grootste serrecomplexen in Europa.
Oh ja, bij het bezoek hoorde ook een geschenk wat we na ons bezoek afhaalde, een brochure over specerijen en specerijplanten. Het Kasteel van Bouchout in het hartje van de Nationale Plantentuin hebben wij niet bezocht, het biedt een sfeervolle, boeiende omkadering voor seminaries en vergaderingen. Het kasteel met roots tot in de 12e eeuw was ooit de koninklijke woonplaats van Keizerin Charlotte.
Bij het verlaten van de plantentuin kregen we alweer iets fris te drinken, hierbij nog een stuk watermeloen. Via het kerkhof van Meise en met een blik op een privédomein waar de 60 km van de Lustige Wandelaars van Merchtem door leidt, gingen we dus op zoek naar een ander café en belandden in café t Sas. Na 40 minuten vertrokken we weer via de kerk van Wemmel en tot slot een stamcafé van Antoine aan het stadion. Ons stamcafé zal het niet worden, want de cafémadam snapte het vriendelijke gebaar van Annemie niet (zij wou het de waardin gemakkelijk maken om terug te geven op 10 EUR door 80 cent erbij te leggen) en werd verbaal agressief.
Nadien, terwijl we (Robert, Dirk, Josette, Jean-Claude, Brigitte, Pierre, Ann, Gilbert, Annemie en ik) toch in Brussel nog waren, gingen we eerst iets drinken nabij de Zuid en dan eten in restaurant Restobières nabij de Zuidfoor. Ik koos voor paté met foie gras, stoemp saucisse (veel saucisse maar weinig stoemp) en chocolademousse van fondant chocolade. Daarbij dronk ik een Lupulus, dat helaas alleen in de blonde versie te bekomen was. Dat Lupulus is een nieuw bier, gebrouwen in Brasserie les 3 Fourquets in Bovigny in de Ardennen. Lupulus is een amberkleurig bier met hergisting in de fles en is momenteel enkel verkrijgbaar in 75cl. Bij vele bierkenners zal een belletje gaan rinkelen bij de naam Pierre Gobron. Dit bier wordt inderdaad gebrouwen door de ex-brouwer van La Chouffe. In dat café is een ware verzameling van oude hebbedingetjes en volksspelen te bewonderen (op mijn fotoalbum ook, dus).
07.08.2009 dag 3: Gaasbeek
We vertrokken vanaf het metrostation Erasmus, gingen langs een vermaard pralinefabriek en de kerk van Vlezembeek naar het kasteeldomein van Gaasbeek, evenwel na het nuttigen van een frisdrank aangeboden door Maggy, François, Luc en Michel. Het is lang geleden dat ik dat kasteel met zijn domein nog bezocht heb. We hadden wat tijd om rond te kijken tot de vrouwelijke gids eraan kwam en eerst uitleg gaf over de rijke geschiedenis van het kasteel, ze legde nogal de nadruk op Paul Arconati Visconti, die bepaald geobsedeerd was door Azië. Tijdens het bezoek, er mocht helaas niet gefotografeerd worden, wees ze op talrijke hebbedingen die wezen op deze voorliefde voor dit continent. Ze leidde ons langs vele kamers, waaronder slaapkamers maar ook de keuken en de badkamer. In sommige zalen was een zeker aroma te merken, vooral in de keuken. Maar die geur kwam niet van een van de specerijpotjes of schalen, maar via een ingenieus systeem dat je misschien kan vergelijken met de geurverspreiders middels kaars en daarboven de essence. Deze eeuwenoude geuren komen van Officina Profumo - Farmaceutica di Santa Maria Novella, een Florentijnse apotheek in 1221 door dominicanen gesticht. Waar de gids geen aandacht voor vroeg, viel me pas laat op: de achtergrondmuziek in een kamer was de Turkse Mars van Mozart, ook weer een verwijzing naar de voorliefde voor Azië van Paul Arconati Visconti. Tijdens de rondleiding viel de naam Viollet le Duc (restaurateur van het kasteel van Pierrefonds en dat van Carcassonne), maar ik weet helaas niet in welke context. Na het bezoek aan het kasteel wandelden we in het domein, een uitgestrekt park dat reeds in de zeventiende eeuw werd aangelegd. Indrukwekkende dreven en kleine wandelpaden wisselen elkaar af. Wellicht staan hier zelfs de hoogste beuken van België. Tijdens onze wandeling ontdekten we enkele historische gebouwen: de Sint-Gertrudiskapel, het barokpaviljoen, de neogotische schuur, het achthoekig paviljoen en de triomfboog. Verder omvat het domein drie grote vijvers, waarop gevist kan worden. Aan een der vijvers stonden (staan) ook twee grote, rode konijnen, dankbare onderwerpen voor een groepsfoto.
Naar restaurant Molensteen voor onze koude charcuterieschotel was het niet ver, en we kregen 70 minuten om te eten, drinken en even te verpozen. Nadien was het even ver naar het café in Sint-Kwintens-Lennik met het grote paardenbeeld (Prins, een trekpaard) en een klokkenspel op de Grote Markt, waar ook het stadhuis staat. Daar zetelt een burgemeester die graag heeft dat de taalwetgeving stipt wordt toegepast en niet wordt omzeild door een kunstmatige kieskring. Via Sint-Martens-Lennik kwamen we in café De Linde, waar Annemie en ik, zoals andere wandelaars, van het terrasleven genoten. Ik genoot tevens van mijn lievelingsbier. Nog ruim 7 km restten ons van het metrostation, waar we in de buurt ervan een terras vonden en daar een croque monsieur aten.
08.08.2009 dag 4: Bootvaart Brussel
De vorige dag had Antoine afspraak gegeven in het metrostation van Kraainem, en niet van Stokkel zoals voorzien, want voor de logés in de jeugdherberg was het lang rijden met de metro. Hierdoor was iedereen op tijd op de afspraak en was er zelfs nog tijd om naar t toilet te gaan. Via het kasteeldomein van Kraainem, de kerk van Wezembeek, het kasteel van Jourdain en het Molenbos van Sterrebeek kwamen we in Sint-Stevens-Woluwe, waar we een caférust hadden van een half uur. Tijdens de voormiddag konden we gokken naar de namen van de luchtvaartmaatschappijen wier vliegtuigen over onze hoofden vlogen. Na onze drank en het passeren van het station van Diegem bereikten we het clubhuis van de MIVB in Haren, waar we ons middagmaal kregen.
Hier kregen Antoine en zijn medewerkers mooie aandenkens van zijn/hun wandelaars, als dank voor deze mooie en perfect georganiseerde vijfdaagse en de schitterende bevoorradingen, steeds in oprechte vriendschap aangeboden. Na 50 minuten was het tijd om verder te wandelen, bij het verlaten van het clubhuis kregen we allemaal een ijsje, naar keuze met chocolade of aardbijen. We keerden zo terug naar de hoofdstad via de kerk van Helmet en die van de Heilige Maria. We moesten ons wat spoeden over de Grote Markt van Sint-Gillis, door de Kruidtuin van Brussel, langs de thuisbasis van de Vlaamse Gemeenschap naar de kade rechtover Brussels Bad om er in te schepen voor een bezoek per boot aan de haven van Brussel. Er was ook een bar aan boord en Annemie had lang te wachten op haar koffie en mijn kriekbier van Cantillon. Het is nogal een zuur bier (alleen de geur al ) en bovendien enkel beschikbaar in flessen van 75 cl. Overigens lees ik op de site van de brouwerij dat de klanten vroeger op café twee klontjes suiker en een "stoemper" kregen, gepresenteerd op een klein schoteltje, bij hun Kriek. Met dit kleine ijzeren staafje kon de klant de suiker op de bodem van zijn glas Kriek platdrukken en zo de zure smaak neutraliseren door het bier op een natuurlijke manier bij te zoeten, maar ik moest het zonder doen (de andere proevers ook). De boot passeerde o.a. het Koninklijk Domein aan de Van Praetbrug en de brug van Buda, en keerde dan spoedig terug. Wij wandelden dan verder over het Sint-Katelijneplein (waar een volksfeest aan de gang was), langs het stadhuis van Brussel, de Ravensteingalerij, het fontein (met groen water) op het Victor Hortaplein, het Koninklijk Paleis, het station van Brussel Luxemburg, wat overschaduwd door het Europees Parlement, het Solvaypark met museum, het Jubelpark met Triomfboog en een verfrissende wagenrust voor het vliegtuigmuseum, het rond punt van Montgoméry (met fontein, bij dit warme en zonnige weer een trekpleister) om dan het Park van Woluwe te bereiken.
Dat park, dat merkwaardig goed ingericht en onderhouden is, biedt een grote verscheidenheid aan landschappen en natuurlijke plantsoorten: grote grasvelden, soms sterk hellend, volgen op waterrijke weiden die niet meer systematisch, maar zeer beperkt gemaaid worden; hoge loofbomen, struiken en kreupelhout beschermen een gevarieerde vegetatie en talrijke watervogels, zowel inheemse als migratiesoorten. Gelegen ten westen van de vallei van de Woluwe, waar de Tervuren- en Vorstlaan elkaar kruisen, telt het park 180 boomvariëteiten, waaronder enkele zeldzame zoals de reuze Sequoia. Bij de Mellaertsvijvers is een restaurant, terras en minigolf, op de plas zelf mag men roeien en worden er hengelwedstrijden gehouden. Het park van de Mellaertsvijvers, een reeks weiden en landbouwgronden, was eigendom van handelaar François Mellaerts en zijn echtgenote die het kochten in 1883 op een openbare veiling. De eigendommen behoorden voordien toe aan de Burgerlijke Godshuizen van Brussel en lagen dicht tegen de Woluwe. De oevers van de Mellaertsvijvers zijn een ontmoetingsplaats voor meerkoet, nijlgans, fuut, canadagans, magelhaengans, zwaan, en vaak ook blauwe reigers op zoek naar voedsel (met een voorkeur voor vis, zeker?). Konijnen grazen regelmatig de vochtige graslanden af. Men vindt er de typische plantensoorten van gemaaid grasland, zoals brunel, penningkruid of kruipend zenegroen (ajuga reptans). De bomen zijn vooral veelvoorkomende soorten, maar in de loop der jaren kregen sommige zon allure en indrukwekkende vorm dat een vijftiental werd opgenomen in de lijst van merkwaardige bomen van het Brussels Gewest. Het gaat onder meer om zilverkleurige esdoorns (Acer saccharinum), treurbeuken (Fagus sylvatica f. pendula), witte wilg (Salix alba) en een zilverpopulier (Populus x canescens). En heel uitzonderlijk in deze uithoek van Brussel: het park telt heel mooie groepjes lorken en dennen. Ik heb alleszins volop genoten van het doorwandelen van dit hele parkcomplex (= Parmentierpark, Bronnenpark, Croussepark, Woluwepark). In Sint-Pieters-Woluwe hadden we een half uur in een echt dorpscafé, waarna ons nog een kort wandelingetje wachtte tot het metrostation. Met nog enkele wandelaars gingen we een pizzahut in voor ons avondmaal.
09.08.2009 dag 5: Meiboomstoet Brussel
Die dag kregen we het gezelschap van Mark, de vriend van Annemie, die schuin tegenover de jeugdherberg een parkeerplaats had gevonden en met ons de metro en vervolgens de tram nam naar de terminus aan Van Halen. Via enkele Ukkelse parken (Keyenbempt, Dudenpark) en een café in de buurt van het station van Linkebeek bereikten we La Perle dUccle, waar we ons middagmaal kregen (dus niet in de Globe, dat serieus beschadigd was door een brand, dat was duidelijk te zien).
We gingen dan verder via Sint-Gillis, met de vergulde arend op het stadhuis. Op het Van Meenemplein staan enkele cafés en bij een ervan gingen Annemie, Mark en ik op het terras zitten (anderen gingen binnen) een kop koffie drinken. Na 40 minuten zouden we weer vertrekken richting centrum, maar toen Antoine net zijn uitleg had gedaan over de Meiboomstoet en feesten, kreeg hij van Serge diens GSM aangereikt. Euraudax-webmaster Alain was aan de telefoon met slecht nieuws: ex-voorzitter Paul Herman was overleden. Ik heb Paul en zijn vrouw Hélène nooit weten wandelen (wel haar broer Jean, maar ook dat is lang geleden), Paul behaalde 42 Gouden Arenden en Hélène 30, waarmee ze nog altijd aan de top staat van de vrouwelijke euraudax-wandelaars. Ik heb hen wel leren kennen doordat ze hier en daar acte de présence gaven, zoals op de organisaties van Marc Libion (Euraudax Andenne), waar ze soms ook hielpen op de bevoorradingen. Antoine wist ons nog mee te delen dat de kerkdienst voor Paul de daarop volgende woensdag (12 augustus) plaats zou vinden. Ik stuurde dan meteen een SMS naar de huidige ondervoorzitter van Euraudax België (tevens mijn clubgenoot) Paul, maar de batterij van mijn GSM was plat, dus hij kon mij niet meer bereiken. Dit nieuws zette een serieuze domper op de groepsvreugde.
Via de Hallepoort en de Hubertusgalerij bereikten we de toeristische straten waar de stoet al door ging. De Meiboom zelf hebben Annemie, Mark en ik niet meer gezien, die stoet is een beetje zoals de carnavalsstoet van Aalst: je weet wanneer die begint maar niet wanneer de laatste wagen respectievelijk Meiboom (in t Brussels geprobeerd: Maabuum) passeert. Overigens weet zelfs Antoine, notoire Brusselaar, niet waarom het om een Meiboom gaat, de stoet gaat nochtans in augustus uit. Het planten van de meiboom of de vreugdeboom is een van de meest kenmerkende en oudste Brusselse volksevenementen. Het ontstaan van dit gebeuren moeten we blijkbaar zoeken in verschillende middeleeuwse legendes. De stoet vertrekt omstreeks 14u voor het Belgische Centrum van het Beeldverhaal, in de Zandstraat. De boom wordt meegedragen in de optocht naar de Grote Markt tussen de Brusselse reuzen, het "rad van fortuin" en een stoet ruiters onder aanvoering van Karel V. Daarna gaat het naar het kruispunt van de Zandstraat met de Broekstraat. De boom moet vóór 17u geplant worden! Het feest rond de meiboom gaat tot laat in de nacht verder. Dit beroemde evenement wordt al sinds 1213 georganiseerd, en herdenkt de Brusselse overwinning op de Leuvenaars (in Leuven gaat ook een Meiboomstoet uit). In t Frans heeft men het over Meyboom, ik vermoed dat die mei of mey te maken heeft met vreugde en dus niet met de maand.
In alle geval, Annemie, Mark en ik gingen terug naar Marks auto waarmee wij voorspoedig thuis kwamen.
Het was waarlijk een erg leuke vijfdaagse en ik ben erg blij dat ik hem mocht meemaken. Ik heb het, sinds ik het fenomeen euraudax leren kennen heb, plezant gevonden om in (en rond) Brussel te wandelen, en er niet heen te moeten om te werken.
05.07.2009 - 11.07.2009: Haervejsvandring, georganiseerd door Fodslaw (DK)
04.07.2009 Haervejsvandring, georganiseerd door Fodslaw (DK)
Belangrijk bericht:
De reportage die Christina Rasmussen maakte tijdens HVV is maandag 10 augustus uitgezonden, na enig zoekwerk heeft een vriendin het terug gevonden, het was niet makkelijk tenslotte verstaat ook zij geen jota Deens. Zij die willen kijken hier volgt de link: http://www.tv2r.dk/reg2005. Kies daar TV SYD, uitzending op 10-08-2009, onder uitzendingen om 19u30 op de laatste regel vind je Hele udsendelsen( 27:50 ). Open deze, dan zie je een soort nieuwsuitzending, als je doorspoelt naar minuut 13, krijg je de reportage te zien die werd gemaakt door Christine, velen onder ons HVV-wandelaars staan er op. Als je kijkt met groot scherm kan je vele duidelijk herkennen (maar mij niet).
Proloog
Met Paul, Dany en Eric kwam ik, ondanks wegenwerken op de A1 tussen Bremen en Hamburg (de grootste werf van t land?) en een ongeluksfile kort voor de afrit van Sleeswijk, voorspoedig aan in de Hiort Lorenzen School te Sleeswijk. Daar meldden wij ons aan, Paul, Dany en ik gaven onze ketting af ter verdere versiering tegen de volgende week en wij vonden een slaapplaats, door ons gereserveerd door Annemie, alias Mieke, en Mark. Terug op de koer begroetten wij vele bekenden en na een tijd besloten wij te gaan eten in het gebruikelijke restaurant, de Mühlenbach. Na nog een paar glaasjes aquavit, om het Deense toasten weer gewoon te worden, gingen we terug, via een ijshuisje. Terug in de school dronken we nog wat en gingen dan slapen.
05.07.2009 - Schleswig - Kruså, 49 km
We maakten ons toilet, rolden onze matten op en deze keer wachtte Paul niet om achter de bus te rijden, maar liet Mark & Mieke voorgaan, zij waren daags voordien al zo vroeg aangekomen, dat ze al wat rondtoerden. In de SIF Hallen kregen we ons ontbijt waarna we wachtten op de toespraak van Leif, vertaald door Else Marie, en de toespraak (ook al vertaald, maar dan naar Deens en Duits) van Phil (getrouwd met medewerkster Lenette), die ook het lint mocht doorknippen. En toen trokken we op gang, langs veelal reeds bekende wegen naar een algemene voedingszaak. Mieke wou er ook een sanitaire stop houden, maar in tegenstelling tot vorig jaar, kon dat nu niet, de nieuwe uitbaatster liet het niet toe. Zij en Mark gebruikten nochtans wat uit de winkel, en toen dat verorberd was, gingen we verder richting Flensburg. Daar wachtte ons een lekker ijsje (voor mij eens te meer Coupe Danemark, met chocolade, natuurlijk) en een eind verder, langs de kade, Hansens Brauerei. Mijn halve liter donker bier was nog niet op, of Willy P. bracht me een ander glas, zeggende dat ik op één been niet kon staan. Ik repliceerde dat het maar een half been was, want het was geen halve liter. Daar moest ik eens naar t toilet en op de terugweg, nog binnen in de gelagzaal, fotografeerde ik de vaten. Het interieur zag er helemaal mooi en knus uit, maar het was lekker weer (de enige zonder één druppeltje regen), dus zaten we allemaal samen op het terras. Tijdens de wandeling, eerst in het gezelschap van Linda, dan van Nederlandse neoviet Petra, genoten we nog van een Rast en verder van het vakantiegevoel, we passeerden het strand, de jachthaven, vakantiewoningen. Tussen Flensburg en de bijna onzichtbare grens zou je denken dat je al in Denemarken was, aan de opschriften her en der te zien, maar ik meende te weten dat je een verkeersbegrenzer moest passeren. Daar werden natuurlijk fotos genomen: welkom in Denemarken ! Weldra kwamen we aan in het sportcentrum van Kruså, alwaar we slaapplaats voor onze groep en zoveel mogelijk bagage zochten. We gingen dan avondmalen en kregen daarbij een glas wijn, wit of rood.
Overigens was een cameraploeg van TV-Syd aanwezig om wandelaars te volgen. Een reportage is te zien op de website van de zender, op datum van 5 juli, het maakt deel uit van een combinatie van reportages, de eerste gaat over vakantie op een camping in Haderslev, gevolgd door de reportage over deze zevendaagse, Kryds & Tværs: På vandring fra Slesvig til Viborg en tot slot over een vikingsviering. Behalve Anette herken ik ook onze Timmy.
06.07.2009 - Kruså - Rødekro, 38 km
Na het ontbijt en de speech vertrokken we voor deze kortere etappe, zon 11 km minder dan gisteren, dat kan ook deugd doen. Na een ruime 10km kwamen we aan de winkel in Gejlå, waar Mieke ons trakteerde op een ijsje en anderen iets dronken. Er werd ook duchtig gesmeerd tegen zonnebrand, want het was weer zonnig en warm. Het zou echter niet droog blijven, we waren aan de eerste rustpost en wilden net vertrekken toen een regenbui losbarstte. We wachtten dan maar tot het minder erg regende, al waren cape en regenscherm nog wel even nodig. Nadien bleef het droog en zonnig, dus warm. We bereikten de gebruikelijke rustposten en wandelden door bossen naar Rødekro. Daar kweten wij ons opnieuw van de vriendendienst om slaapplaatsen te reserveren en bagage te zoeken in de school. Toen Paul en zijn fanclub zich ook hadden geïnstalleerd en gedoucht, gingen we eten in de herberg dat ongetwijfeld zijn naam aan de gemeente gaf. Jutland ligt tussen twee zeeën, maar vis was niet te zien op het buffet, we lieten het aangebodene toch smaken bij een glas wijn. We gingen nog wat op de koer zitten, tot we het tijd vonden om te gaan slapen.
07.07.2009: Rødekro - Jels, 47,5 km
Na het ontbijt en de speech vertrokken we voor een langer stuk met weer wat fraaie Deense natuur. Na een tweetal uurtjes, na wat fotos van de Hovslundsteen, bereikten wij de Immervadbrug, en al was dit niet onze eerste deelname (4de voor Mieken en Mark, 5de voor mij), we gingen er weer onderdoor, vooral voor de fotos. Wat verder vonden wij de eerste rustpost van de dag. Daar staan enkele leuke houtsnijwerken, zoals van een pelgrim. Een eind verderop kregen we een nieuw stuk omloop te bewandelen, en het was een fraai, leuk stuk naast een meertje, dat van Vedsted. Zo bereikten wij mijn favoriete rustpost, dat van Tørning, vanwege de mooie boerderij, maar vooral de zitbanken met tafels nabij de vijver. Na de soepmaaltijd en wat rust, gingen we verder, staken de straat over en gingen een winkel binnen waar ik mijn gezelschap op een ijsje trakteerde. Even verder, bij het betreden van het bos, mochten we nu linksaf, eens te meer een wijziging in het parcours, en daar konden wij perfect mee leven. We zagen zo de Tørning boerderij van een andere kant en genoten van de gezonde boslucht. In Vojens gingen Mieken, Mark en ik opnieuw naar dat volks koffiehuis, maar nu gingen we binnen zitten, en blijkbaar hadden ze een extra dienster. Die snapte niet dat ik een warme chocomelk wilde, hoewel ik het steeds aanduidde op de tarievenlijst. Terwijl ik een langdurig bezoek bracht aan het toilet, had ze mij eindelijk ene gebracht met slagroom, intussen was de koffie van Mieken en Mark bijna opgedronken Intussen ook had het serieus geregend, dus daar waren wij opnieuw aan ontsnapt. Een eind verderop hielden wij een pauze aan een bank rond een boom, er werd getrakteerd met schnaps, vooral de wodka-caramel viel zeer in de smaak, zozeer dat Linda zich zelf een fles haalde (en ermee trakteerde). We gingen dan maar voort genieten van de natuur. In de school van Jels was het niet simpel een slaapplaats te vinden, de ruimtes op de bovenverdieping waren afgesloten en in de gangen mocht ook niet geslapen worden, de lokale brandweer had intussen bezwaar gemaakt. Met veel moeite vonden we dan toch plaats genoeg voor ons en onze vrienden.
08.07.2009: Jels - Randbøl Kirke, 49 km
Op weg naar de eerste rustpost passeerden wij aan de kerk van Skodborg, hier niet ver vandaan werd een gouden medaille gevonden in 1861, een kopie hiervan zit in de HVV-ketting. Die eerste rustpost vond plaats nabij Kongeå, de grens tussen Denemarken en Duitsland van 1864 tot 1920, er is ook een oude watermolen, Knagemølle. Ergens halverwege tussen de eerste en de tweede Rast kwamen wij in Vejen (de weg), en ik vraag me af of de naam van dit stadje te maken heeft met het feit dat wij hier nu halfweg onze heirwegwandeling zijn. In ieder geval, het plakkaat van Fodslaw dat er op duidt, was eens te meer een waar foto-object. Intussen hadden wij het rustige gezelschap gekregen van Kristof, die Linda en Charles overliet aan de goede zorgen van hun zoon Timmy en allemansvriend Paul. In Bække Kro gingen we niet eten, maar keek ik binnen wat er te drinken was. Buiten stond wel een bord met een aanbieding, maar geen van ons had eigenlijk honger. Ik trakteerde dus op koffie (van Albani had men alleen pils, en ik heb liever classic), dat we op terras dronken. Maar het begon weer te druppelen, en we vluchtten naar binnen, geholpen door de kelner. Even verder was het toeristenbureau open en nodigde ons uit voor een fruitsap en een aandenken (een stoffen badge met daarop Bække 2009 met veiligheidsspeld bevestigd aan T-shirt, pet of neklint), tegen onze naam in het gastenboek.
In de namiddag kregen wij nogal onduidelijke fotos te zien van Birte, de echtgenote van Jan (die ook dit jaar niet mee wandelt, te veel werk?), zij trakteerde op haar 10de deelname en het was hare Jan die voor de dranken en de chips zorgde (helaas had hij geen Slots classic bij, maar met de wodka-caramel was ik ook in de alcoholische wolken ). Zodra wij Birte hoffelijk feliciteerden, begroetten wij ook Edel, Jans ex-vrouw, die met ons afsprak in Bornem, volgende maand (Mieken en ik doen niet mee, maar zullen er Mark gezelschap houden tot voor de start en de Deense delegatie hartelijk welkom in Bornem heten). Birte en Jan hadden wel een goede plaats gekozen, want de jubilee was te vieren op een saai stuk lange weg tot de kerk van Randbøl. Gelukkig hadden wij het gezelschap van o.a. Pierre, Harry en Petra. Pierre zette een soldatenlied in waarbij het koor de zin herhaalde (Daar hoog in de bergen, daar woont een mooie meid, ), dat bracht wat vaart in de mars en liet ons de saaiheid van de weg vergeten. Had ik dat maar gekend tijdens de saaie stukken van Parijs-Tubize !!! Enfin, we kwamen dus aan de kerk en de bus stond er reeds. Deze keer ging ik het kerkhof niet bezoeken, de kerk was toch naar aan werkelijkheid grenzende waarschijnlijkheid gesloten, maar we namen plaats in de bus, zodat onze voeten en benen konden rusten. Na zowat een kwartier wachten, vertrok de bus, enkelen die nog zaten te drinken, misten hem, maar ook enkelen (zoals de bende van Paul) die nog een paar 100 m moesten afleggen. Nu ja, ze wisten zich ongetwijfeld ervan verzekerd dat hun slaapplaats gereserveerd was.
In Billund, na de douche en het eten, waren de computers bezet, Timmy zat te kijken naar de reportage van TV Syd. Wij gingen dan maar slapen.
09.07.2009: Randbøl Kirke - Nørre Snede, 46,5 km
Zoals gebruikelijk namen we ook deze dag de bus, niet de eerste, maar ook net niet de laatste. In Randbøl stapten we uit en vertrokken dus meteen voor onze wandeling door de Deense natuur. Ook vandaag kregen we een paar nieuwe stukken voor de voeten geschoven, en wij konden daar perfect mee leven. Toch bleven de absolute trekpleisters bewaard, zoals het kasteel (nu college) en het meer van Engelsholm, en een eind verder een tentoonstellingsruimte, maar dat was nu in restauratie, en met die stellingen ervoor is dat niet zon fraai zicht op de foto. Kort voor de tweede Rast kwamen we door Jelling. Daar gingen we naar de brouwerij, waar ik een halv om halv (voor de helft blond en voor de helft donker bier van het merk Fuglsang), terwijl Mieken en Mark hun zoveelste koffie genoten. Nadien gingen wij een ijsje kopen een korte eind terug op de weg. We zetten dan onze weg verder naar de middagrustpost voor een kroes zeer warme soep en de aandacht van twee mooie, aanhankelijke katten. We passeerden langs Harresø Kro (een zeer oude maar goed onderhouden herberg) waar we vorig jaar nodeloos lang wachtten om onze drankbestelling op te geven. Wij gingen echter verder naar Kollemorten, waar we wat inkopen deden en afrekenden net toen Arne en zijn kameraad binnen kwamen. Ha, het festijn zal spoedig beginnen! Om ook mijn steentje bij te dragen, ging ik nog wat knabbels halen voor bij het bier en de andere dranken. Na een uurtje hielden we het daar voor bekeken en bereikten alweer een fraai natuurgebied. Tiens, was dat plankenpad er vorig jaar ook al, en zo ja, was die dan echt zo lang, tot aan de oever van het meer? Zo kwamen we in Nørre Snede aan, waar deze keer Timmy en Charles voor slaapplaatsen hadden gezorgd, dat wilden ze absoluut (en hadden daartoe zelfs aan het feestje in Kollemorten opzettelijk versaagd !!) om ons een wederdienst te bewijzen. Hartelijk dank hiervoor !!! Tja, Nørre Snede betekent nog een kilometer (heen en weer) tot de vrouwendouches en eten in een tent met gevangenisbestek...
10.07.2009: Nørre Snede - Thorning, 48 km
De dag begon met de speech en vertaling, maar ook de trekking van het groot lot, de gratis inschrijving voor de Haervejsvandring 2010, en t is de moeite, want het inschrijvingsgeld is opgeslagen met bijna 50 EUR !!! Winnaar is een deelnemer uit Silkeborg die ik eerder tijdens de week en ook erna niet gezien heb, wellicht een van die mensen die t eerst wilden aankomen.
We vertrokken dan voor nog wat natuur maar ook een drink nabij de twee meren naast elkaar, Bjarne, Jytte, Steen (alom bekend als Filiberken), Jan en Rune vierden een totaal van 110 deelnames, en trakteerden op bier, wijn en frisdranken, alsmede snoep. Till lykket !! Nabij de volgende rustpost is een winkeltje waar je kan koffie drinken en zelf beslissen hoeveel je ervoor betaalt, Mark kocht er nog een zak snoep. Daarna doorkruisten wij Vrads Sande en Snabegårds Plantage, nog zon lieflijk oord. Ik kreeg steeds meer de indruk dat de natuur mooier werd naarmate we Viborg bereikten. In Funder stond nu een groot bord aan de forellenkwekerij, ze hebben hier blijkbaar brood gezien in de wandelaar. In plaats van 30 EUR voor een forel met een drank, kost het nu 60 EUR voor hetzelfde maar dan forel à volonté, wat garneersel (tomaat en uienschijven) en brood. Blijkbaar is er nu geen sprake meer van tot zolang de zelfgekozen voorraad strekt, de ene na de andere kwam eten, en wie gedaan had, stond zijn zitplaats af, maar toch moesten er op zeker ogenblik enkele wandelaars op het terras wachten. In de volgende gemeente, Kragelund, gingen we ene drinken in de jonge brouwerij, maar daar was alleen bier, dus moest Mark in de naburige supermarkt om een frisdrank. Tussen de laatste rast (alweer bij een fraaie en goed onderhouden boerderij) en de aankomst moesten we ons repertorium liedjes aanspreken, want het was weer een lange 9km tot Thorning. Daar kwam ons een dame tegemoet met de ijsjes, zij was ook zo vriendelijk om een foto van ons te nemen. Het ijsje was nog niet op toen we in de school aankwamen. Mark ging een slaapplaats zoeken, terwijl Mieke en ik zoveel mogelijk bagage van onze vrienden en onszelf bijeenraapten. Terwijl Mark aan de klink van een afgesloten deur morrelde, kwam Hilde voorbij, en zij vroeg aan Niels, een der medewerkers, of dat lokaal kon opengesteld worden. Niels deed de deur van het slot en wij hadden een kamer (computerklas) voor ons alleen. Dank je wel, Hilde en Niels !! We installeerden ons, en telden uit dat wij nu geen extra gasten konden onthalen, er was plaats voor 8. We gingen dan zitten wachten onze vrienden, vooral Charles, Timmy en Paul, Charles zag namelijk erg af van zijn beblaarde voeten. De arme man kwam met zijn zoon en kameraad na 31 uur aan maar de medewerkers aan de startkaarten en afstempeling werden tijdig op de hoogte gebracht. Zo wisten wij dat Charles, Timmy en Paul hun startkaart nog zouden krijgen, bij Fodslaw zijn ze wel zo slim om niemand uit te sluiten die zoveel moeite doet om de hele 300 km op blaren te lopen (en ook zijn steunend gezelschap niet). Voor een douche was eigenlijk geen tijd meer, we gingen meteen eten, en bleven dan voor het blarenbal (Linda, Charles, Timmy en Paul niet). Na de goodbye-and-thank-you-ceremonie voor de medewerkers gingen Mieke en Mark ook slapen. Hoe het komt, weet ik niet, maar voor de rest van ons duurde het dit jaar ook niet lang, hoewel Luc trakteerde op zijn 10de deelname, en nog wat liedjes en wederzijdse liefdesverklaringen van de Belgen (versterkt met enkele Denen en vijf Fransen) en de Denen.
11.07.2009: Thorning - Viborg, 24,1 km
Om half zes reeds liep Timmys gsm-wekker af, we maakten ons klaar, gingen ontbijten en vertrokken om zeven uur naar Viborg. Intussen had ik mijn klasgenoten een prettige feestdag gewenst en mijn Leeuwenvlagje aan mijn pet vastgemaakt.
In Stendhal Plantage, langs een bospad, nodigden Ingerlise, Hanne, Henrik en Karl Erik ons allen uit voor een drink op hun jubilee, een totaal van 95 deelnames, till lykket og tak for drikke. Even later hadden we in Sjørun onze enige rustpost met zeer warme soep. Nadien genoten we alweer van de natuur en op het terras van het café-restaurant rechtover een meer genoten wij van een kannetje koffie, waar we even geneigd waren van onze regenkledij aan te trekken of (voor mij) het regenscherm te openen, maar het bleef bij gedruppel. Onderweg kregen wij een onverwachte en onaangekondigde drink van Anette, die haar 25ste deelname vierde, till lykket ! Na deze stop gingen we verder naar Viborg, bijna aan het fietspad aan welks einde het F1-bord van de stad staat, kochten we eerst een ijsje. Deze keer waren Mieke, Mark en ik alleen aan dat bord en namen om beurt een foto. We staken dan de straat opnieuw over en richtten ons naar een brug over de straat naar de Sødreschool, waar we weldra aankwamen en mekaar feliciteerden.
Op de koer van de school feliciteerden wij meer wandelaars en ook Leif voor zijn 35ste keer leiderschap van deze wandelweek. Kristof had intussen plaatsen voorzien in de bus naar Viborg, wij laadden onze bagage in en toonden ons busticket aan de chauffeur, want er waren twee kleuren, wit (zoals die van de meesten onder ons) en rood (zoals voor Dany).
Dan namen we onze plaats in achter Willy met de Belgische vlag. Zo volgden wij de fanfare naar de kathedraal van Viborg, waar Leif en de hoofdredacteur van een lokale krant elk hun speech gaven (beide vertaald door Else Marie), waarna eindelijk de eretekens en jubilariskettingen werden uitgereikt. Daarna vormden de medewerkers een haag waar de eerstelingen (zoals Adrien en Eric) door moesten om hun eerste ketting te krijgen. De anderen mochten dan hun ketting halen bij enkele medewerkers, Leif was dus nog niet van gedacht veranderd, hoewel Paul hem al liet verstaan (via Mette of Lis, want Leif beheerst alleen het Deens) dat die kettingen niet meer getoond zouden worden, doch in de sporttas zou opgeborgen worden voor een volgende keer. We dronken dan wat (ik koos een frisdrank) en gingen dan plaats nemen in de bus naar Sleeswijk. Hoewel Dany dus in de andere bus zat, moesten wij niet lang wachten, we waren nog aan t uitladen toen die ook aankwam. Ondanks enkele stremmingen aan de talrijke wegenwerken op de A1 en enkele nodige stops kwamen wij voorspoedig terug, ik kon om 03:30 uur uistappen.
Het was weer een geslaagde Haervejsvandring, al blijf ik het jammer vinden dat wij aan het einde met plastieken bestek op kartonnen borden moesten eten. Voor volgend jaar wordt het voor mij moeilijk, niet omdat het inschrijvingsgeld met bijna 50 EUR opslaat, maar wel omdat het, in mijn ogen, een week later start (nog steeds de 28ste week van t jaar), nu start men met wandelen op de tweede zondag van juli, en dat valt moeilijk te combineren met de mogelijke vakantieplannen van mijn twee collegas. Bovendien wordt volgend jaar ook de internationale mars van Vichte naar Dhron georganiseerd, dus resten maar maximaal 4,5 dagen voor de was en 5 dagen voor het recupereren. Verder was het weer iets beter dan vorig jaar: op zondag viel geen druppel regen, op zaterdag een paar druppeltjes en de andere dagen dus minder dan vorig jaar, verder was het ook warmer, zeker toen de zon scheen. Maar er waren ook wat minder jubilees te vieren, twee voorziene (in totaal 10 wandelaars) en twee onaangekondigde (Birte en Anette) plus die van Luc tijdens het blarenbal.
Ik ben Helga
Daar moest ik eens naar t toilet en op de terugweg, nog binnen in de gelagzaal, fotografeerde ik de vaten. Het interieur zag er helemaal mooi en knus uit, maar het was lekker weer (de enige zonder één druppeltje regen), dus zaten we allemaal samen op het terras. Tijdens de wandeling, eerst in het gezelschap van Linda, dan van Nederlandse neoviet Petra, genoten we nog van een Rast en verder van het vakantiegevoel, we passeerden het strand, de jachthaven, vakantiewoningen. Tussen Flensburg en de bijna onzichtbare grens zou je denken dat je al in Denemarken was, aan de opschriften her en der te zien, maar ik meende te weten dat je een verkeersbegrenzer moest passeren. Daar werden natuurlijk fotos genomen: welkom in Denemarken ! Weldra kwamen we aan in het sportcentrum van Kruså, alwaar we slaapplaats voor onze groep en zoveel mogelijk bagage zochten. We gingen dan avondmalen en kregen daarbij een glas wijn, wit of rood. 
