Rory Gallagher - Bullfrog Blues
Klik op de foto om hem te beluisteren
 Rory Gallagher (Ballyshannon, 2 maart 1948 – Londen, 14 juni 1995) was een Iers bluesgitarist.
Rory Gallagher begon zijn carrière in de vroege jaren '60 als gitarist met de Fontana Showband. In de jaren 1964 en 1965 speelde hij in de Impact Sound Show Band (later The Impact Sound en tenslotte The Impact). In 1966 formeerde hij de driemansband Taste met Eric Kitteringham (bas) and Norman Damery (drums). In 1967 nam dit trio wat demo's op die in de jaren zeventig op LP verschenen onder de titel Taste In The Beginning. Nog in datzelfde jaar werden John Wilson en Richard "Charlie" McCracken resp. de nieuwe drummer en bassist van Taste en met hen zou Gallagher drie jaar samenwerken. Deze periode leverde twee studioalbums op: Taste en On The Boards. Een stortvloed van bootlegs werd in die tijd uitgebracht. Om dit tegen te gaan bracht platenmaatschappij Polydor zelf Live in Montreux en Live At The Isle Of Wight uit. Taste werd in 1970 ontbonden na onenigheid over de financiële huishouding en de rol van het management hierin.
Met Gerry McAvoy (uit Deep Joy) op bas en Wilgar Campbell (uit The Method) op drums ging Gallagher vervolgens verder onder zijn eigen naam: The Rory Gallagher Band of Rory Gallagher and his band. Zijn muziekstijl vertoonde de blues in al zijn facetten, maar met name ook de country blues. In 1973 vertrok Campbell naar The Mick Abrahams Band en werd vervangen door Rod De'Ath uit Killing Floor. Korte tijd later werd ook de toetsenist van Killing Floor, Lou Martin, lid van Rory's begeleidingsband. Gallagher werd door het muziekblad Melody Maker in 1972 en 1974 uitgeroepen tot 's werelds beste gitarist. Hij genoot onder andere in het Oostblok een grote populariteit. De band zou een naam opbouwen met marathonoptredens tijdens veelvuldige tournees. Zo speelden zij begin 1974 tijdens een nachtconcert voorafgaand aan een autoloze zondag in De Doelen in Rotterdam net zo lang door tot de bezoekers de eerste trein naar huis konden nemen. In de jaren '70 speelde ook de Belgische bluesgitarist Roland Van Campenhout regelmatig mee in de band van Gallagher.
Gallagher had veel succes met zijn live-optredens, maar scheen er nooit in te slagen dat op de plaat vast te leggen. Hij schuwde met zijn houthakkershemden en zijn afgeragde Fender Stratocaster alle vormen van glamour en deed ook nooit een poging een hit te maken. Hij had een grote schare trouwe fans onder wie vele epigonen die tijdens zijn concerten luchtgitaar speelden.
Tijdens een concert in februari 1995 in Nighttown in Rotterdam bleek Gallagher zo ernstig ziek, dat het voortijdig moest worden afgebroken. De zanger werd opgenomen in het Academisch Medisch Centrum in Amsterdam en later overgebracht naar een ziekenhuis in Londen. Daar onderging hij in april 1995 een succesvolle levertransplantatie. Hij overleed echter twee maanden later aan een longontsteking.
Gallagher wordt jaarlijks herdacht met de tributeconcerten "Cork rocks for Rory" in Cork en "Going to my home town" in zijn geboorteplaats Ballyshannon. In Ierland is hij geëerd met standbeelden en zijn verschillende straten naar hem genoemd. Postuum werd door zijn broer Donal het album Wheels within wheels uitgebracht, waarop Gallagher onder andere samenwerkt met de Spaanse gitarist Juan Martín, Ronnie Drew van The Dubliners en Béla Fleck.
In 1997 bracht de firma Fender een speciale Rory Gallagher Signature Stratocaster op de markt, die tot in de kleinste details (inclusief alle beschadigingen) op Rory's favoriete gitaar lijkt. Gallagher had zijn exemplaar (gefabriceerd in 1961) in 1963 tweedehands in Cork gekocht voor 100 pond.
|
