Waarom we het geluid van onze eigen stem haten
Als we een opname van onze eigen stem horen, vragen we ons wel eens af of dat vreselijke geluid echt uit onze mond komt. Helaas wel, en het is ook wat anderen horen als we praten. Maar hoe komt het dat die stem zo onbekend klinkt in onze eigen oren? En is het echt zo vreselijk? Neurowetenschapster Jordan Gaines geeft het antwoord.
"Je moet weten dat geluid op twee manieren kan binnenkomen in onze oren: via de lucht of via de de beenderen. Als we bijvoorbeeld luisteren naar een opname van onze stem, dan komen de geluidsgolven via de lucht binnen", schreef Gaines op de website van NBC.
"Die worden overdragen via de trommelvliezen, doen de drie gehoorbeentjes (hamer, aambeeld en stijgbeugels) trillen en eindigen in het slakkenhuis. Dat is een spiraalvormige structuur, gevuld met vocht, die de trillingen omzet in zenuwimpulsen. En die worden vervolgens geïnterpreteerd door het brein."
"Wat we daarentegen horen als we zelf praten, komt zowel binnen via de lucht als via de beenderen. Bij geluiden die via de beenderen vervoerd worden, gaan de trillingen van onze stembanden rechtstreeks naar het slakkenhuis. Maar dat deel van onze stem, wat wij als 'normaal' beschouwen, valt dus weg als we naar een opname luisteren."
"Bovendien worden we bij het horen van onze eigen stem bij het praten ook nog misleid door onze schedel. Die doet namelijk de frequentie van de trillingen onderweg dalen. Dat verklaart waarom we op een opname een hoger stemgeluid hebben dan we dachten", legt Gaines uit.
Die uitleg verklaart al waarom we op een opname altijd schrikken van onze eigen stem, maar nog niet waarom we ze niet graag horen.
"Dat is vergelijkbaar met het feit dat we best tevreden zijn met wat we zien in de spiegel, maar niet met wat we zien op foto's", verklaart Gaines. "We zijn gewend aan alle asymmetrieën in een spiegel: een zijscheiding langs links, een kleine moedervlek op je rechterkaak of een litteken boven je linkerwenkbrauw. Maar als je een foto van jezelf ziet, dan komen die kleine verschillen niet overeen met wat ons brein verwacht te zien. Dus daarom vinden we het niet mooi."
Hetzelfde gebeurt met onze stem: we horen de hele tijd onze stem via de beenderen, maar niet via de lucht. "We horen dus bijna nooit onze stem zoals de anderen, waardoor we verrast zijn bij een opname", legt Pascal Belin, professor in de psychologie uit. "We vinden het moeilijk om te geloven dat dat echt onze stem is." En dus vinden we het niet mooi, hoewel dat eigenlijk niet waar is. (br.hln)
|
