Hoe kan je iemand graag zien die je slaat?

Partnergeweld is en blijft een gevoelig onderwerp waar ook vandaag nog veel taboes rond bestaan. Slachtoffers verbergen zich vaak achter schaamte, zwijgen als de dood of worden veroordeeld omdat ze niet zomaar halsoverkop hun koffers pakken. Hoe kan je iemand graag zien die je slaat?

Om een antwoord op die confronterende vraag te geven, laat ik graag een vrouw aan het woord die kwetsbaar en bloedeerlijk terugblikt op een gewelddadige relatie waarover ze drie jaar geleden een beklijvende tekst het wereldwijde web instuurde.

Met de titel 'Vijf dingen die een misbruikte vrouw wil dat je weet' schreef ze alle pijn, verwarring en onbegrip van zich af. De getuigenis riep bij vrijwel alle lezers dezelfde vraag op die zowat elke man of vrouw te horen krijgt die opbiecht een slachtoffer van partnergeweld te zijn: Hoe kan je iemand graag zien die je slaat?

"Ik probeerde de vraag te beantwoorden door diep te graven en te zoeken naar woorden die ik nog niet tegen mezelf had gezegd omdat ik schrik had dat ik het probleem was. Ik geloofde niet met heel mijn hart dat ik meer verdiende dan het misbruik dat me overviel. Ik wist ook niet hoe ik aan anderen moest proberen verklaren wat ik zelf nog zo wanhopig moest leren begrijpen", deelt Sarafina Bianco, die nu na drie jaar therapie terugblikt op het trauma.

Rozengeur
"Ik heb een gewelddadige man graag gezien omdat zijn handen in het begin zachtaardig en warm waren. Wanneer hij lief mijn kin optilde en mijn blik ving met zijn doordringende blauwe ogen, wist ik dat hij antwoorden bezat op vragen die ik mezelf al eeuwig stelde. Voor het misbruik liet hij me openbloeien, hielp hij mijn verleden wegsmelten. Hij liet me geloven dat ik beter was dan mijn geschiedenis en groter dan de toekomst die ik voor mezelf had gepland. De waarheid is dat eender welke vrouw voor hem had kunnen vallen, zo charismatisch, aantrekkelijk, succesvol en zelfzeker. Hij deelde zijn waarheden en fouten en bouwde een beeld op van iemand die minstens zoveel gebreken had als ik. Die bagage maakte hem menselijk, dus stelde ik hem nooit in vraag", getuigt ze.

Wanhoop
"Een jaar later, toen het moment gekomen was om de wanhoop, de vermoeidheid en de pijn die hij gecreëerd had te aanschouwen in de spiegel, nam hij me in zijn armen en smeekte me om hem te helpen om mij te helpen. Hij droeg me met tranen in zijn gezicht naar de slaapkamer en wou dat ik zou genezen. Hij wou hulp zoeken en wegzinken in de liedjes die hem herinnerden aan onze liefde en ons uitzonderlijk begin. We gingen in therapie, eerst apart en daarna samen. Ik overleefde de eindeloze cycli van liefde, lof, teleurstelling en schuldgevoel, maar hij stelde mijn kracht steeds meer op de proef om te zien hoe ver hij zou kunnen gaan. Hij beloofde me verandering en zijn bereidheid om hulp te zoeken maakte het gemakkelijk om te geloven dat hij ook effectief moeite deed. In werkelijkheid duwde hij me altijd verder en vernederde hij mij telkens meer", gaat ze verder.

Heen en weer
"Ik geloofde dat onvoorwaardelijke liefde betekende dat je bij je partner bleef, zelfs in de zwaarste tijden, en ik geloofde niet dat het ooit zo erg zou kunnen worden als het uiteindelijk werd. Dus overtuigde ik mezelf om mijn kracht te bewijzen, zijn handen en woorden te doorstaan en hem recht in de ogen te kijken toen hij zijn pistool tegen mijn slaap drukte. Ik geloofde dat hij zou zien dat ik onaangetast was, ook al was uitgeschakeld accurater. Ik wist dat dat het antwoord was, want ik had al twee keer tevergeefs geprobeerd hem te verlaten. De eerste keer wou de politie me niet geloven en me niet helpen, waardoor ik mezelf alleen nog meer in vraag stelde. Misschien was ik wel overdramatisch? De tweede keer was hij ziek en had hij hulp nodig met zijn dochter. Het was haar schuld niet en ik zou een monster zijn als ik mijn rug keerde naar iemand die ik graag zag."

Waarom?
"Ik zou je nog duizend redenen kunnen geven waarom ik gebleven ben, maar je zou nog met vragen blijven zitten, net als ik. Dit is wat ik geleerd heb... Als mens proberen we angst te minimaliseren, in stukjes te breken zodat alles kleiner wordt en gemakkelijker verteerbaar. We leggen het probleem bij het onbekende en het onbereikbare. Dit is ook de reden dat de helft van de wereld mensen die een gewelddadige relatie overleefden zo moeilijk begrijpen. Je wil niet geloven dat misbruik jezelf, je moeder of je zoon kan overkomen. Het is een te harde realiteit om te slikken dat er psychopaten in je eigen omgeving zouden kunnen wonen, die alles bovendien vaak goed verbergen achter strakke maatpakken en brede glimlachen. Ook goed functionerende mensen zijn gewelddadig. Beangstigend niet?", stelt Sarafina.

Onwetendheid en ontwijken werken misbruik in de hand. Als we niet accepteren dat het iedereen kan overkomen en niet stoppen met het veroordelen of overdadig bemoederen van overlevers, gaan we de oorlog nooit winnen, luidt haar besluit. (br.hln)