"Vijf jaar lang hebben we elkaar alleen onschuldige kusjes gegeven"

De dood van Jean-Luc Dehaene (73) op 15 mei van dit jaar was nieuws tot ver over de Europese grenzen. Want hij gold als één van de grootste premiers die België ooit heeft gekend. Voor Celie Verbeke (72) gold hij als de enige man die ze in haar leven heeft liefgehad en met wie ze afgelopen donderdag 49 jaar zou zijn getrouwd. Haar verhaal over de mens achter de politicus lees je van zaterdag tot dinsdag in Het Laatste Nieuws.

De locatie van haar eerste date met Jean-Luc als officieel koppel is veelzeggend. En zal meteen ook de voorbode zijn van wat haar in haar latere leven te wachten staat. Want hij neemt zijn aanstaande zowaar mee naar een voetbalmatch van Club Brugge, de ploeg die hij tot aan zijn dood in zijn hart heeft gedragen. "Een romanticus is aan hem niet verloren gegaan, nee", zegt Celie glimlachend. "Jean-Luc vroeg mij: 'Gaat ge dat wel mogen van uw vader, want dat is een Cercle-supporter?' En hij zei ook: 'Als ge niet meegaat, dan wordt het niks tussen ons.'"

"Hij zal dat wel hebben gemeend, want hij zag zich later echt met zijn hele gezin naar de 'foebal' gaan. Toen al snapte hij maar niet waarom alleen mannen naar een match gingen kijken en de vrouwen alleen thuis zaten. Hij vond echt dat voetbal iets familiaals moest zijn. In die zin was hij voor op zijn tijd. Kijk hoeveel vrouwen er nu supporteren voor de Duivels. Hij is er ook effectief in geslaagd om van mij, van al zijn kinderen en schoonkinderen én van zijn kleinkinderen Club Brugge-supporters te maken. Nee, ik zou niet in aanmerking zijn gekomen om zijn vrouw te worden, mocht ik toen foert hebben gezegd."

Of ze dat toch ook niet een beetje raar vond, zo'n eerste date? "Nee", zegt Celie die in die tijd hooguit af en toe eens een voetbaluitslag op de radio volgt. "Het was een uur te voet wandelen langs de vestingen en na de match ook weer een uur terug: tijd genoeg dus om fijn met elkaar te babbelen."

De vrijage duurt welgeteld vijf jaar, van 1960 tot aan hun huwelijk op 11 september 1965, en is gebonden aan regels. "Zeer zeker, ja. Ik moest voor elf uur 's avonds thuis zijn en daar werd bij ons thuis niet van afgeweken. We mochten op een deftig uur naar de film en dat deden we dan ook twee keer per week. Het is ettelijke keren gebeurd dat Jean-Luc mij 's avonds naar huis bracht en dat hij zelf thuis niet meer binnenkon omdat zijn moeder de deur op slot had gedaan, met de schuiver erop. En dan kwam hij bij ons slapen. Apart van mij, welteverstaan."

Want de oerkatholieke moraal van die tijd laat niet toe dat er voor het huwelijk iets méér gebeurt dan het uitwisselen van een onschuldige kus. "En Jean-Luc en ik hebben dat zeer au sérieux genomen", zegt Celie. "Er mocht niks gebeuren en er gebeurde ook niks. In die vijf jaar hebben wij geen enkel risico genomen. Dat ging nu eenmaal zo, toen. Tien maanden na ons huwelijk is ons eerste kind, Mieke, geboren. Dan weet je genoeg, zeker?" (lacht) (br.hln)