"Ik wil je niet laten gaan": man houdt overleden vrouw uren vast op ijskoud trottoir

Echte liefde? Misschien wordt ze wel geïllustreerd door het noodlot dat dit Chinees koppel trof. Een man -  de 63- jarige He - trof zijn even oude echtgenote Song aan, in elkaar gezakt op de ijskoude straatstenen in de grootstad Shenyang. De vrouw bleek overleden. He hield haar urenlang in zijn armen. "Ik wil haar voor de laatste keer aan mijn borst drukken", stamelde de man wezenloos voor zich uit.

Het koppel was jaren geleden van het platteland naar de grootstad getrokken om daar, zoals zo vele Chinezen, een betere toekomst uit te bouwen. He en Song hadden het niet breed, maar samen hadden ze vele stormen doorstaan. Behalve deze laatste winterstorm.

Bezoek van kleinzoon
Song raakte verkouden en wilde vrijdagavond naar de apotheker. Haar man drong erop aan dat ze thuis bleef. Het was immers bar koud. Hij zou wel gaan, maar Song stond erop zelf de deur uit te gaan. "Ik ga nog wat te eten halen ook", zei ze. "Onze kleinzoon komt straks op bezoek."

Om 17.30 uur die avond zagen voorbijgangers hoe plots een oudere vrouw in elkaar zakte ter hoogte van huisnummer 85 in de Shenzhou Road in de wijk Shenhe van miljoenenstad Shenyang. Omstanders schoten meteen te hulp. Een jonge vrouw knoopte Song's jas los en begon met hartmassage. Een andere getuige belde de hulpdiensten. Voor Song kon evenwel geen hulp meer baten: ze was overleden aan de gevolgen van een hartaanval.

Wie is ze?
Wie was ze, dat kleine mensje op het ijskoude trottoir in de grootstad? De politie vond geen identiteitsbewijs. Naast het lichaam lag een plastic zak met een fles hoestsiroop en twee kartonnen doosjes met meeneemmaaltijden. Op advies van de omstanders ging de politie op zoek naar de apothekers in de buurt.

Op nog geen 200 meter van de plaats van het onheil vonden ze een apotheker die de hoestsiroop aan Song had verkocht. "Even voor 17 uur stapte een oudere vrouw de apotheek binnen", aldus een verkoper. "De dame klonk verkouden, maar voor het overige leek er niets met haar aan de hand."

Lidkaart
Deze informatie bracht de hulpdiensten echter nog geen stap dichter bij de identiteit van het slachtoffer. Weer was het een behulpzame getuige die soelaas bracht. "Oudere mensen zijn vaak lid van een of andere club", zei die. "Misschien heeft ze wel ergens een lidkaart op zak". Dat de politie daar niet zelf was opgekomen, is verbijsterend. De vrouw had inderdaad een dergelijke kaart bij. Daarop stonden haar naam, adres en telefoonnummer.

Het bewuste nummer wordt gebeld. Blijkt dat de schoonzoon van het slachtoffer de oproep beantwoordt. Intussen zijn we een uur later - 18.30 uur - op het moment dat de schoonzoon ter plekke aankomt. Hij belt meteen zijn schoonvader.

Overmand door tranen en medelijden
Nog geen tien minuten later is He ter plaatse. Zijn blik is dof als hij zijn vrouw op het trottoir ziet liggen. Hij knoopt haar jas weer dicht en neemt haar in zijn armen. He doet zijn jas uit en legt ze om zijn vrouw. De tijd glijdt voorbij. Door medelijden en tranen overmande omstanders schuiven een samengevouwde kartonnen doos onder He om hem toch enigszins te beschermen tegen de bijtende kou.

De laatste keer
"Dank u, maar ik heb geen kou", pareert He het behulpzame gebaar. "Ik wil haar nog één keer in mijn armen houden. Het zal de laatste maal zijn". Overmand door medelijden vormen de getuigen een menselijke haag rond het koppel. Om hen te beschermen tegen de bijtend koude wind.

Een half uur later komt de lijkschouwer het lichaam van de overleden vrouw ophalen. Nog steeds wil He zijn vrouw niet loslaten. Nu kan hij op minder begrip van de omstanders rekenen. "Laat haar toch los", morren ze. "Dit getuigt van weinig respect voor de overledene".

Geboortedorp
He laat zich echter niet vermurwen. Hij neemt zijn gsm en belt zijn zoon. Die woont nog in hun geboortedorp. "Kom ons halen en begraaf haar in onze geboortegrond", klinkt de boodschap.

We zijn alweer een uur later als de zoon van het koppel ter plekke is. Pas dan, twee uur later, wil He zijn vrouw loslaten. De zoon laadt het stoffelijk overschot in zijn auto om koers te zetten naar Fushun, de heimat van de familie.

Een tafereel dat He wezenloos aanstaart. "Waarom ben je vandaag het huis uitgegaan. Ik wilde dat niet. Ik zou achter hoestsiroop gaan om je te genezen." (br.hln)