Twaalf jaar leefde hij als een plant om dan miraculeus te ontwaken en zijn pakkende verhaal te vertellen

Hoop was er niet meer voor de Zuid-Afrikaan Martin Pistorius. De artsen hadden hem opgegeven. Hij zou weldra sterven. Maar dat deed hij niet. Twaalf jaar leefde hij als een plant om dan miraculeus te ontwaken en zijn verbluffende verhaal te vertellen.

Het waren de late jaren tachtig. Martin Pistorius, toen amper twaalf jaar oud, werd in het ziekenhuis opgenomen. Volgens de artsen had hij cryptokokken-meningitis en tuberculose in de hersenen maar heel zeker waren ze niet van die diagnose. Zijn toestand verslechterde echter snel, uiteindelijk kon hij niet meer spreken of bewegen. Hij belandde in een coma.

Hartverscheurend
Dokters hadden hartverscheurend nieuws te melden aan de ouders van Martin. Hun zoon was een plant geworden en had niet meer lang te leven. Aan de ouders werd gevraagd om Martin mee naar huis te nemen en hem daar te laten sterven.

Het koppel deed wat hen was aangeraden. Rodney en Joan Pistorius namen hun zoon mee naar huis. Maar in plaats van te sterven, bleef hij leven. Twaalf jaar lang zorgden ze voor hem, wat een hele onderneming bleek want Martin had continu speciale zorgen nodig. Gedurende al die jaren was er zichtbaar geen enkele verbetering te bespeuren.

Uitzichtloos
Moeder Joan verloor de moed en zei in al haar wanhoop tegen haar zoon: "Ik hoop dat je dood gaat". Vandaag beseft ze hoe afschuwelijk het was om die gevoelens te uiten maar ze wilde toen enkel een soort van opluchting voelen na al die jaren van uitzichtloosheid.

Opmerkelijk, Martin begreep alles wat er op dat moment rondom hem gebeurde. Pijnlijk, ook de harde woorden van zijn moeder waren hem niet ontgaan.

Vandaag de dag kan Martin over zijn ervaringen vertellen en heeft hij iets gezegd dat ronduit verbluffend is. Al die jaren bleek hij immers niet in zo'n onveranderde vegetatieve toestand te verkeren als gedacht. Hij zat gewoon gevangen in een lichaam dat niet meer wilde meewerken.

Helemaal alleen
"Ja, ik was wel degelijk helemaal aanwezig, niet van in het begin maar zo'n twee jaar nadat ik als een plant werd gecatalogeerd", deed de jongeman uit de doeken. "Ik besefte alles, Ik kon horen en zien zoals een normale persoon. Iedereen was gewend dat ik er niet was zodat ze niet merkten dat ik langzaamaan meer aanwezig begon te zijn. Die harde realiteit was een echte klap voor me. Ik vreesde dat ik voor de rest van mijn leven helemaal alleen ging zijn."

Donkere wereld
En ja zoals eerder al aangehaald hoorde Martin ook wat zijn moeder had gezegd over hem. Hij begon te geloven dat niemand ooit nog van hem zou houden. "Je denkt aan niets meer, je bestaat gewoon. Het is een donkere wereld om te vertoeven, op een bepaalde manier sta je jezelf toe om dieper af te glijden."

Zon
Uiteindelijk raakte Martin heel erg gefrustreerd om opgesloten te zitten in zijn eigen lichaam. Hij begon pogingen te ondernemen om opnieuw controle te krijgen over zijn leven. Hij trachtte de tijd te achterhalen aan de hand van de zonsopgang -en ondergang. De jongeman maakte abstractie van negatieve gedachten die hem achtervolgden.

Schim
"Geleidelijk aan leerde ik de wanhoop van mijn moeder te begrijpen. Telkens ze naar me keek, zag ze maar een schim van haar eens zo gezonde zoon waar ze erg veel van hield."

Spookjongen
Nu is Martin getrouwd met Joanna en werkt als een webdesigner in Engeland. Een tijdje geleden pende hij zijn memoires neer. Door het boek 'Ghost Boy' te schrijven kreeg hij opnieuw controle over zijn leven. "Mijn geest zat gevangen in een onbeholpen lichaam, mijn armen en benen kon ik niet controleren en mijn stem was weg", zei de man daarover. "Ik kon geen geluid voortbrengen om iemand te waarschuwen dat ik weer aanwezig was. Ik was totaal onzichtbaar: een spookjongen. (br.hln)