Ik was 32 toen ik de liefde van mijn leven ontmoette. Maria was 92

"Hoewel ze zestig jaar ouder was dan ik, vergat ik elke dag dat zij was wat andere  mensen 'oud' noemen". Acteur Gregor Collins was 32 toen hij schoorvoetend besloot bij te klussen als bejaardenhelper en de 92-jarige Maria Altmann ontmoette. Het was meteen grote liefde. "We waren romantisch verbonden, maar niet in de fysieke betekenins. We waren bovennatuurlijke geliefden", stelt COllins. Over Maria wordt een biopic gemaakt met Helen Mirren in de hoofdrol.

Collins in The Guardian: "Ik herinner me de eerste keer dat ik Maria ontmoette. Ze kwam met haar stroller de hoek om in haar huis. Plots stond daar een 92-jarige dame die de kamer rondkeek als een nieuwsgierig konijntje. Ze zag me en zei 'Jij moet Gregor zijn', met het zaligste Weense accent dat ik ooit had gehoord. Het was liefde bij die eerste zin, iets wat ik niet mogelijk achtte".

Elegant en kinderlijk
"Ik was toen 32 en acteur. Een vriend had me overhaald te gaan solliciteren voor een baantje als bejaardenhelper bij een zekere Maria Altmann. Ik vond het niet zo'n aantrekkelijk idee, maar ik ging toch en was best nerveus. Misschien wist ik diep vanbinnen dat er iets bijzonders stond te gebeuren".

"Ze droeg een kleurrijke zijden sjaal, een groene kashmieren trui en een witte broek. Ik had nog nooit zo'n elegante persoon gezien, en bovendien had ze iets kinderlijks. Ze was benieuwd naar alles. We gingen zitten en op slag voelde het alsof we de enige mensen in de kamer waren. Ze luisterde naar me. Niet met haar oren maar met haar hart. Die ochtend is mijn leven veranderd en neem het van me aan, niet elk meisje weet me te betoveren".

Magisch
"Drie jaar heb ik nog met haar mogen doorbrengen, het was de eerste echte liefde in mijn leven. Onze connectie was er meteen, alsof we elkaar in een eerder leven hadden ontmoet. Ondanks het leeftijdsverschil vergat ik elke dag dat ze was wat anderen 'oud' noemen. Maar we voelden ons allebei twintigers en dat zeiden we elkaar ook vaak. Het was magisch".

"Mijn vrienden hebben me gesteund en wilden Maria ook ontmoeten. Maar ik wilde haar niet aan iedereen voorstellen. Het voelde telkens als het voorstellen van mijn nieuwe vriendin, geheel met vlinders in de buik en alles. Het laatste wat ik wilde, was dat een vrouw met zoveel elegantie me zou zien met een bende idioten".

"In het begin was ik wel bang dat mensen onze ongewone band vreemd of ongepast zouden vinden, maar zo was het helemaal niet. Iedereen die onze relatie kende, begreep die ook en haar kinderen waren dankbaar dat hun moeder iemand als ik had die haar gelukkig maakte".

"Maria was alles voor me. Ik zei haar eens: 'Maria, jij lijkt wel een moeder, een grootmoeder en een vriendin voor me'. Ze antwoordde: 'En geen minnares?'. Daar konden we dan de hele dag om lachen. We bekeken elkaar op een romantische wijze, maar de liefde was niet fysiek. We waren zielsgenoten. Bovennatuurlijke geliefden, zo je wil".

Gevlucht voor nazi's
"In die drie jaar heeft Maria me binnengeleid in een nieuwe wereld van kunst, muziek en cultuur en onderhield ze me over haar jeugd bij de familie Bloch-Bauer in Wenen. Ze vertelde me hoe ze in 1938 met haar man vluchtte voor de nazi's, hoe ze naar Los Angeles kwamen in 1942 en hoe ze via een rechtszaak de schilderijen van Gustav Klimt terugkregen die de nazi's op haar oom hadden buitgemaakt. De anecdotes die ze me vertelde zaten vol details die je in geen enkel geschiedenisboek vindt"

Dankbaar en nederig

"Mijn relatie met Maria dwong me ook mezelf vragen te stellen over het leven, mijn dromen en mijn toekomst. Waarom hou ik zoveel van die vrouw? Waarom houdt zij van mij? Vooral met die laatste vraag worstelde ik. In mijn ogen deed ik niets om haar liefde te verdienen. Maar zei zag dingen in mij die ik nooit in mezelf had gezien. 'Jij bent zo elegant', zei ze telkens. Niemand had me ooit elegant genoemd, laat staan iemand die de verpersoonlijking van dat woord was".

"Maria overleed op 7 februari 2011. Ik was bij haar toen ze haar laatste adem uitblies. Op haar begrafenis zei haar dochter Margie me: 'Jij was de laatste grote liefde uit mijn moeders leven'. Dat luidop horen zeggen door een familielid deed me huilen van dankbaarheid en nederigheid". (br.hln)