70 jaar Suske en Wiske: dáárom wonen ze bij tante Sidonia

Suske en Wiske worden 70 jaar. Daarom zit er vanaf volgend weekend 70 dagen lang dagelijks een album bij uw krant, eentje uit elke jaargang, voor amper 1,95 euro. Onze meest iconische stripfiguren figureren ook zeven dagen ín Het Laatste Nieuws. Dit weekend: waarom is die vreemde bende zo, euh, vreemd?

Een hysterische panlat met een mise-en-plis van - naar eigen zeggen - 400 frank. Een egocentrische kaalkop die 's nachts zijn bril op laat om de mensen in zijn dromen beter te kunnen herkennen. Een kleine gedrongen krachtpatser die na zeventig jaar nog steeds in telegramstijl spreekt. Een koppig en jaloers pubermeisje dat maar geen afscheid kan nemen van haar lappenpop. En een puberjongen die in geen tijd evolueert van een wat agressieve rebel tot een wat saaie moraalridder. Ziedaar de vijf hoofdpersonages die nu al zo'n zeventig jaar de reeks Suske en Wiske dragen. Een succesformule. Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog smult generatie na generatie van de kleinmenselijke eigenschappen waarmee Willy Vandersteen zijn karakters opzadelde.

Maar de totstandkoming van dit samengestelde gezin liep niet altijd over rozen. Toen Vandersteen nog maar net zijn stripkinderen publiceerde, klonk er al kritiek vanuit conservatieve hoek: waar zijn in godsnaam die kinderen hun ouders? Ouders zijn een remmende factor, wist de tekenaar. "Avonturen zoals Suske en Wiske die moesten gaan beleven, daar steken ouders gewoonlijk een stokje voor. Dus hebben we het gezag en de moederlijke zorg aan tante Sidonia toegewezen."

Waarom is Sidonia zo lelijk?
Sidonia was er al bij vanaf het eerste verhaal 'Rikki en Wiske in Chocowakije' (1945). Mooi was ze niet. Net zomin als Vandersteens moeder, op wie hij Sidonia baseerde. "Ik weet het wel, ze is niet mooi, maar moeder was dat ook niet", zei hij. Groot en smal was ze, als de keerborstel waarmee ze vergeleken werd. Een langwerpig gezicht met een uitgerokken kin en een worstje als neus. "Suske! Wiske! Kijkt eens wat een zot gezicht ik in deze spiegel heb!", kirt ze in een spiegelpaleis in 'De koning drinkt' (1947). "Maar tante, dat is een gewone spiegel", reageert Wiske. (br.hln)