Toen zijn dochter met syndroom van Down trouwde, schreef papa haar een pakkende brief

Zelf hebben Paul en Kerry Daugherty er altijd in geloofd dat deze speciale dag ooit zou komen. En hij kwám! Hun dochter Jillian stapte in het huwelijksbootje. De gehuwden hebben allebei het syndroom van Down en zetten de grote stap na bijna elf jaar daten. Jillians papa schreef haar voor die bijzondere gelegenheid een pakkende huwelijksbrief, die al beken tranen deed vloeien bij wie hem las.

160 genodigden hoorden de 25-jarige Jillian op 27 juni het jawoord geven aan haar verloofde Ryan Mavriplis. De vader van de bruid, een sportcolumnist die ook al een boek schreef over de opvoeding van Jillian, kroop in zijn pen en postte een wondermooie brief op The Mighty. Om hoop te geven aan alle ouders met kinderen met het syndroom van Down. Enkele beklijvende passages.

Liefste Jillian,
Je bent nu boven de laatste voorbereidingen aan het treffen met je mama en je bruidsmeisjes. Je haar golft perfect langs je ranke hals. Je kleed met juwelen - "mijn bling" noem je het zelf - vangt elk straaltje late namiddagzon op dat door de raam piert. Je make-up - die rode lippenstift! - ziet er nog beter uit op een schoonheid die alleen maar mooier werd sinds de dag dat je geboren werd. Je eeuwige lach staat in bloei. Ik sta buiten, onder het raam, en kijk naar boven. We leven voor momenten als deze, wanneer hoop en dromen elkaar kruisen op een zoete plek in de tijd. Wanneer alles wat we ons ooit inbeeldden, gebeurt en een perfecte helderheid aanneemt. Gelukzaligheid bestaat. Dat weet ik nu, terwijl ik onder dat raam sta.

Slik... En Paul Daugherty gaat verder. Hij schrijft dat het enige waar hijzelf en zijn vrouw niet voor konden zorgen, was dat andere kinderen Jillian leuk zouden vinden. Maar daar zorgde Jillian zelf voor, altijd beter dan de ouders gehoopt hadden. Haar trouwdag was de kers op de taart van de mooiste dromen van haar ouders.

We willen allemaal hetzelfde voor onze kinderen. Gezondheid, geluk en een stevig vermogen om de wereld te omarmen en ervan te genieten zijn niet het voorrecht van typische kinderen. Het streven hiernaar is het geboorterecht van elk kind. Ik maakte mij zorgen over jouw streven, Jillian, maar dat was niet nodig... Weet je nog wat jij volgens de mensen allemaal zou missen, Jills? Je zou nooit op een tweewieler rijden of aan sport doen. Je zou nooit kunnen studeren. Je zou al zeker nooit trouwen. En kijk nu eens naar jezelf!

En natuurlijk hoort er ook wat ouderlijk advies bij zo'n brief.

Ik zou zeggen: geef je hele hart aan je verloofde, Ryan. Maar dat is nogal logisch. Dat je lief en zacht voor hem moet zijn. Maar dat ben je al met iedereen die je kent. Ik wens je levenslang vriendschap en wederzijds respect toe, maar jullie zijn al tien jaar samen en die vriendschap en dat respect zijn al duidelijk aanwezig... Ik kan je nu zien. De voorbereidingen zijn klaar, de deur zwaait open. Mijn kleine meid, helemaal in het wit, overschrijdt de drempel van nog maar eens een veroverde droom. Ik ben buiten adem, sta aan de grond genageld, volkomen in het moment. "Je ziet er mooi uit" is alles wat ik kan uitbrengen. Jillian bedankt me. "Ik zal altijd je kleine meid blijven", zegt ze dan. "Dat klopt", pers ik eruit. "Tijd om te gaan, we moeten nog een wandeling maken".

Na de ceremonie vertrok het bruidspaar op huwelijksreis naar Hilton Head Island in de staat South Carolina. De vier ouders bleven in de buurt uit voorzorg. Maar ver genoeg zodat de pasgehuwden zelf konden beslissen wanneer ze hun ouders wilden zien. (br.hln)