Ze had nog één jaar te leven maar de dood kwam niet: "Ik heb gevloekt, waarom moet ik hier nog zijn?"

Nadat Eveline Koopmans eind 2013 te horen kreeg dat ze nog maar één jaar te leven had, besloot ze er een feestjaar van te maken. Ze kwam snel tot de kern van het leven. Daarna had ze geen verwachtingen meer en verlangde naar de dood terwijl de kanker verder woekerde. Maar de dood kwam niet. En nu worstelt Eveline met die onverwachte reservetijd. "Ik heb gevloekt: waarom moet ik hier nog zijn?"

In 2011 kreeg de toen 27-jarige Nederlandse vrouw baarmoederhalskanker. Eind 2013 was ze uitbehandeld. Eveline besloot om niet bij de pakken te blijven zitten. Ze werkte een hele bucketlist af. Ze vloog van het ene continent naar het andere en leefde snoeihard. Ze trouwde met haar grote liefde Erik. Ze gaf een afscheidsfeest voor al haar vrienden en familie en deed mee aan het Nederlandse televisieprogramma 'Over mijn lijk'. Begin vorig jaar schreef ze nog een emotionele brief om de kanker te bedanken voor het mooiste jaar van haar leven.

Eveline vond dat ze er alles had uitgehaald en nu was ze er klaar mee. "Maar het einde kwam niet", beschrijft ze op haar blog. En daar betaalde ze een prijs voor.

Ziek, letterlijk dóódziek is ze geweest na het feestjaar dat volgde op die vreselijke diagnose. Ze had geleefd van piekmoment naar piekmoment: "Alles vanuit de gedachte: straks sterf ik een mooie dood en c'est tout".

Ze was helemaal afgemat. Ze werd neerslachtig en kreeg paniekaanvallen. Er waren uitzaaiingen bijgekomen. Ze had veel pijn. Het was overleven. "Alles wat ik niet had gevoeld door mijn laatste jaar met pure levensvreugde te vullen, daar moest ik nu alsnog doorheen", zegt ze.

De wereld was grijs geworden. De kanker gijzelde niet alleen haar lichaam maar ook haar geest. "Ik heb me schuldig gevoeld omdat ik niet doodging en wist dat anderen daardoor niet verder konden met hun leven", verklaart Eveline. Haar ziel was geknakt. Ze sloot zich af. Ze herkende de schim niet meer die ze was geworden. "Waarom toch", vroeg ze zich af. "Waarom in godsnaam ik?"

Ze had zich een jaar voorbereid op de dood. Haar crematie was helemaal gepland. En nu kreeg ze onverwachts reservetijd. Daar heeft ze moeten leren mee omgaan met vallen en opstaan. De wens om te sterven, heeft ze ondertussen niet meer. Ze is opnieuw dankbaar dat ze er nog is. Ze geniet weer, ook al is ze een versnelling lager moeten schakelen. Ze haalt haar geluk uit kleine momenten.

Van één ding is ze zeker: "Ik had niet willen missen wat ik heb meegemaakt en geleerd in die vijf jaar." Eveline beseft ook als geen ander dat "het leven altijd anders loopt dan je voorspelt" en daar heeft ze vrede mee. (br.hln)