"Dagelijks fouten met medicatie", verpleegster doet boekje open over wantoestanden in rusthuizen

Beperkte budgetten en een dreigend tekort aan verpleegkundigen maakt dat de werkdruk in rusthuizen erg hoog is. Verpleegster Liesbet Claeys maakt afgelopen weekend in een pakkende brief aan de krant De Standaard duidelijk hoe erg de situatie is. Ze begon gemotiveerd aan een interimopdracht in een privérusthuis in Gent. Maar al na amper een uur kwam de ontnuchtering: "Ik kon helemaal niet doen waar ik voor gestudeerd had."

"Ik kreeg een opdracht in een zorghotel, maar veel 'zorg' of 'hotel' heb ik niet gezien. Helaas lijkt dit representatief voor de ouderenzorg in ons land", vertelt Liesbet in De Standaard. Ze moest als enige verpleegkundige op een weekenddag meer dan 100 bewoners verzorgen. Maar aan verzorging kwam de jonge verpleegkundige haast niet toe. "Na een uur werk op andere verdiepingen kom ik terug en staat een van de bewoners in de gang te roepen dat hij drinken wil. In de eetzaal heeft een dame koffie uitgeschonken in haar potje druiven. Een andere bewoner staat volledig gedesoriënteerd te leunen op haar rollator in de gang, op zoek naar haar kamer. Het voortdurende gepiep van de beloproepen maakt me gek."

Fouten met medicatie
"Het personeel hier werkt onhygiënisch. Met de blote hand voelt men of de pamper nog droog is, om vervolgens de volgende patiënt met diezelfde ongewassen handen te verzorgen. Er gebeuren dagelijks fouten met medicatie. Er is geen systeem, geen opvolging en geen controle. Dus iedereen doet naar eigen goeddunken. Geen handschoenen, want geen tijd. Geen hulp bij het eten, geen identificatie van medicatie, geen levenskwaliteit, want geen tijd. Ik verontschuldig me een hele dag omdat ik geen tijd heb om langer bezig te zijn dan het hoognodige."

De vrouw heeft slechts vijf minuten per patiënt om ze klaar te maken voor de nacht. Dat betekent dat sommige bewoners al om 18 uur in hun bed worden gelegd, omdat het niet anders kan. "Als je je tijd verdeelt over de patiënten, heb je een dikke vijf minuten per persoon. En dat voor het helpen bij de hygiënische zorgen, het aandoen van de nachtkledij en het verplaatsen in bed. Helaas is het elders niet veel beter. Ook in andere rusthuizen kon ik vaststellen hoe mensen die zorg nodig hebben aan hun lot worden overgelaten. Is dit de verzorgingsstaat waar we altijd zo hoog mee oplopen? Ik hoop het niet, ik wil het niet. Ik wil me niet meer verontschuldigen voor mijn werk. Ik wil doen waarvoor ik afgestudeerd ben. Mag dat?" (br.hln)