Clara Cleymans werd als kind bespuugd en met stenen bekogeld: "Ik was een hulpeloos garnaaltje met nul zelfvertrouwen"

Clara Cleymans werd als kind bespuugd en met stenen bekogeld. Omdat ze een rosse sproetenkop was, en ook klein en onzeker. Nu ze het gezicht is van een anti-pestcampagne van televisiezender Cartoon Network praat ze voor het eerst uitgebreid over die periode in haar leven. "Uitgesloten worden was het ergste."

"Ik ben vier jaar lang gepest, tussen mijn tiende en mijn veertiende", vertelt de actrice. "Mijn laatste twee jaar op de basisschool en mijn eerste twee in het middelbaar. Het is begonnen toen ik van een hele leuke lagere school in Antwerpen naar een dorpsschooltje in het Mechelse verhuisde, het ging door op de humaniora in Mechelen en het is meteen opgehouden toen ik in het derde middelbaar kunstonderwijs ging volgen aan het Lemmensinstituut in Leuven. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat het pesten ook plaatsgebonden was: in Antwerpen en Leuven vonden ze me minder vreemd, wellicht omdat kinderen in een stad vanzelf meer diversiteit gewoon zijn."

"Mijn haarkleur was een van de redenendat ik gepest werd. Ik had ook een sproetenkop, ik was klein en omdat ik van januari ben, was ik ook nog eens de jongste. En toen ik naar het middelbaar ging, had ik nog een grasgroene Kipling-boekentas terwijl iedereen al met een coole rugzak van Eastpak rond liep. Allez: het hele pakket. (lachje) Maar het heeft niet met uiterlijk alleen te maken. Mijn broer (Jelle Cleymans, red.) is ook ros en dat is altijd een populaire jongen geweest. Maar hij zat goed in zijn vel. Ik was een hulpeloos garnaaltje met nul zelfvertrouwen. En dat trekt pesters aan. Ook op de bus en op de muziekschool pikten ze mij eruit. Het stopte gewoon nooit."

"Op die lagere school was ik ook nog eens een nieuwkomer. Ik herinner me nog goed de eerste dag. De juf bracht me naar een kringetje met meisjes, de vijf met wie ik in de klas zou zitten. 'Dit is Clara', zei ze en ze ging weer weg. Die meisjes bekeken mij eens en meteen sloot die kring zich. Ik stond letterlijk buiten. En dat is altijd zo gebleven. Ook in het middelbaar. Ik deed keihard mijn best om contact te zoeken, maar werd overal uitgesloten."

"Hoe het pesten gebeurde? Door mijn schoenen af te pakken en weg te gooien, een jas te stelen en in een vuilbak te dumpen, met stenen naar me te gooien en me te bespuwen. Best pittig. En toch kon ik daar beter mee om dan met dat uitgesloten worden. Dat vond ik nog erger. Als kind wil je zijn zoals iedereen, geen outsider. Ik had wel een paar vrienden, maar ik hoorde er nooit bij."

"Je kan je tegen die uitsluiting ook niet wapenen. Tegen het pesten wel. Toen ze met stenen naar me gooiden, heb ik alleen maar geglimlacht, weet ik nog goed. De dingen weglachen, helpt, had ik al snel door." (br.hln)