Wielemie valt flauw van de pijn tijdens interview met BBC: "Mijn begrafenis is geregeld"
Ze liet zich zien op de Paralympics in Rio, met maar liefst twee medailles. Maar dat was niet het enige waarmee Marieke Vervoort (37) deze zomer de aandacht trok. De kracht waarmee ze vecht tegen de spierziekte die ze al sinds haar 21ste meedraagt en die haar lichaam verwoest, kon over heel de wereld op bewondering rekenen. De BBC zocht Wielemie nu op in Diest voor een reportage. En die toont de harde realiteit van haar leven, onder meer als ze midden in een interview flauw valt van de pijn.
Het is intussen drie maanden geleden dat ze haar medailles binnenhaalde in Rio. Zilver op de T52 400 meter nadat ze 30 uur zwaar ziek was en een dag aan een infuus lag in het Paralympisch dorp. En brons op de 100 meter nadat een blaasinfectie haar koorts door het dak deed gaan. "Het was een mooie manier om mijn carrière af te sluiten. Maar het was ook triest, omdat ik afscheid moest nemen van de sport die ik zo graag doe. Ik wil nog wel, maar het lukt niet meer. Mijn lichaam is op."
Goed gevoel
De papieren waarin haar euthanasie wordt geregeld, hielden haar overeind tijdens de Paralympics. "Zonder was ik niet eens naar de spelen vertrokken", vertelt ze. "Ik was zo depressief en kon alleen maar denken aan hoe ik er zélf een einde aan kon maken. Maar toen alles eindelijk in orde was voor de euthanasie, had ik een goed gevoel. Ik hoefde niet te sterven met pijn. Ik kan nu zelf het moment kiezen en de mensen bij me hebben die ik graag zie. Het is mijn garantie op een zachte, mooie dood."
Haar begrafenis is al geregeld en haar grafrede geschreven. "Ik heb alles voorbereid. Ik heb aan iedereen die ik graag zie een brief geschreven, terwijl ik het nog kon met mijn handen", zegt ze. "En er zal cava zijn, véél cava. Want ik heb een fantastisch leven gehad, ondanks mijn vreselijke ziekte. En misschien ook wel dánkzij mijn vreselijke ziekte, want daardoor heb ik ook dingen kunnen doen die anders niet mogelijk waren geweest. Het heeft me sterk gemaakt."
Skydiven
Maar eerst wil ze nog genieten van de tijd die er over is. Zolang het kan. Racen met de rolstoel lukt in elk geval niet meer, maar ze heeft zich nu toegelegd op indoor skydiven, in een verticale windtunnel die haar lichaam toch nog een beetje een gevoel van vrijheid kan geven. Het doel: een parachutesprong uit een vliegtuig. Solo.
En dat ondanks de pijn, die alleen maar erger wordt. "Het wisselt heel erg", vertelt ze. "Het ene moment ben ik vrij goed, een half uur later kan ik een epileptische aanval krijgen en gillen van de pijn. Ik heb heel wat pijnstillers nodig, van valium tot morfine. Een verpleegster komt vier keer per dag langs."
Hard
Hoe hard haar leven is, wordt tijdens de reportage pijnlijk duidelijk als ze op zeker moment liggend op de zetel buiten bewustzijn raakt van de pijn. Even later wil ze graag doorgaan met het interview. "Het lukt wel weer. Ik ben ook heel dankbaar voor mijn begeleidingshond Zenn. Ze helpt me bij het aankleden en om dingen te halen en geeft me een zekere onafhankelijkheid. Ze voelt het ook als ik een aanval ga krijgen. Dat steekt ze haar hoofd tussen mijn knieën alsof ze wil zeggen: 'ga liggen, Marieke, ga naar een veilige plek'. Maar meest van al nog is ze mijn maatje. Als ik blij ben is ze blij, als ik boos ben laat ze me even met rust. En als ik ween, komt ze aan mijn gezicht likken en een knuffel geven."
De wereldwijde persbelangstelling voor Vervoort blijft intussen aanhouden. De komende dagen zijn eindejaarsinterviews gepland met tv-stations uit Italië en Duitsland en met de Amerikaanse krant The New York Times. "Er is ook interesse uit de VS en in ons land om een documentaire over mijn leven te maken", aldus Vervoort. (br.hln)
|
