Lauren zat als kind jarenlang opgesloten in kast: "Enkel voor seks met ouders en hun vrienden mocht ik eruit"

Flashback naar 2001: speurders vinden in de piepkleine kast van een badkamer in Texas de achtjarige, uitgehongerde Lauren Kavanaugh. Haar ouders hadden haar daar jarenlang opgesloten gehouden, het meisje mocht er enkel uit om seks te hebben met hen en hun 'vrienden'. Nu -16 jaar later- doet het slachtoffer dapper haar verhaal bij Dr Phil. Ze vertelt onder meer over de heftige flashbacks en de zware depressie die ze er aan overhield. Met de steun van haar vriendin hoopt ze haar traumatisch verleden achter zich te kunnen laten.

"Mijn leven is vaak een zware strijd geweest", klinkt het. "Ik slaap bijna niet meer. Mijn angstaanvallen zijn verschrikkelijk. Ik heb al meer dan dertig keer geprobeerd om zelfmoord te plegen."

Kavanaugh hield verschillende littekens over aan het jarenlange misbruik, maar het zijn de mentale krassen die het zwaarst wegen. "Ik kan geen countrymuziek meer horen, want daarmee overstemden ze altijd mijn geschreeuw. Als ik zo'n liedje hoor, komt alles terug", klinkt het.

Lange weg
Haar vriendin Janae beseft dat ze samen nog een lange weg af te leggen hebben. "Als ze bruusk met iets stopt, weet ik dat ze weer zo'n akelige herinnering heeft. Ze heeft ook enkele vreemde mechanismen ontwikkeld om haar trauma te verwerken."

Zo slaapt Lauren ook thuis nog altijd -tot drie keer toe per week- in de kast omdat ze "zich daar veilig voelt". "Als ze ergens is waar dat niet lukt, zal ze bijvoorbeeld de douche opzoeken. En dan slaapt ze daar onder kokend heet water. Voor we naar bed gaan, let ik er altijd op dat er niets scherps in de buurt is waarmee ze zich zou kunnen verwonden. Het kan er soms heftig aan toe gaan."

Kavanaugh kreeg ook af te rekenen met een drugs- en alcoholverslaving. En ze blijft uiterst onvoorspelbaar: op een dag veroorzaakte ze zelfs een ongeval door als passagier aan het stuur van de wagen te trekken.

"Ik kreeg geen eten"
Vijf jaar geleden had Dr Phil haar ook al eens uitgenodigd, het was toen de eerste keer dat ze in het openbaar een getuigenis aflegde. "Ik zat zes jaar opgesloten in die kast. Wat ik ook probeerde, ik kon er niet uit. Ik kreeg geen eten en moest mijn behoefte doen op de plek waar ik sliep. In de kast lag een kussen en soms kreeg ik een deken, als ik braaf was tenminste. Ik huilde mezelf in slaap."

Kavanaugh mocht enkel uit de kast om misbruikt te worden. "Dan bonden ze me vast en verkrachtten ze mij tot de lakens onder het bloed zaten. Als ze klaar waren, gaven ze me nog een rammeling en vloog ik terug in de kast."

"Kijken vonden ze heel plezant"
"Soms bracht mijn moeder ook jongens of meisjes mee naar huis om seks met mij te hebben. Als ik te luid riep, werden mijn ouders echt kwaad. En ze vonden het ook heel plezant om gewoon toe te kijken. Ik heb meermaals gedacht dat ik zou sterven." Zo was er een moment waarop haar moeder haar onder water dompelde tot ze flauwviel. Haar stiefvader zette dan weer zijn pistool tegen haar hoofd en deed alsof hij de trekker overhaalde.

Kavanaugh geeft zichzelf vaak de schuld voor wat haar overkomen is, ook al was ze toen nog maar een kind. "Ik had moeten vluchten toen ik de kans had. Ik had het gewoon anders moeten aanpakken", klinkt het nu.

"Uitgelachen op school"
Uiteindelijk werd ze gered, maar dat betekent niet dat haar lijdensweg ophield. "Op school hadden enkele spelers van het voetbalteam mijn verhaal gelezen. Ik werd door hen uitgelachen en gepest. De trainer bood zijn excuses aan voor hun gedrag, maar ze kwamen er vanaf met een paar dagen schorsing. Ik durfde intussen mijn gezicht niet laten zien omdat ze me bleven pesten. Ik hoop dat ik ooit nog een normaal leven zal kunnen leiden."

Lauren werd bij de geboorte afgestaan door haar biologische moeder. Ze kwam terecht bij adoptieouders, maar na acht maanden wilde Barbara Atkinson haar dochter plots toch terug. Dankzij een procedurefout won ze het pleit voor de rechtbank, zo kon het misbruik een jaar later starten.

"Rot maar weg in de cel"
Toen Lauren gered werd, woog ze amper 11,5 kilogram - het normale gewicht voor een tweejarige. Ze bleek zwaar ondervoed, dokters moesten zelfs een voedingsmethode voor Holocaust-slachtoffers gebruiken om haar er weer bovenop te helpen. Haar lichaam was zodanig zwaar beschadigd door het misbruik dat ze verschillende keren onder het mes moest. Haar beentjes zagen er rauw uit van constant in de eigen urine te moeten zitten, in haar mond werden zelfs sporen van uitwerpselen gevonden.

De ouders kregen allebei levenslang, ze zullen ten vroegste in 2031 kunnen vrijkomen. "Ik heb Lauren nooit graag gezien, ik heb haar nooit gewild", gaf Barbara als reden aan de speurders. "Als mijn andere kinderen pijn hadden, had ik ook pijn. Bij Lauren heb ik nooit iets gevoeld." De jongedame zelf heeft nog één boodschap voor haar ouders. "Rot maar weg in de cel, daar horen jullie thuis. (br.hln)