Die dag in Rio wilde ze nog eens alles geven op de 100 meter, het nummer waar ze vier jaar eerder in Londen nog goud op haalde. Maar tijdens de laatste trainingssessie liep het fout. Marieke botste tegen een andere atlete en hield er een gekneusd borstbeen aan over - en een geplooid voorwiel. Daags erna stond ze op met 38,5 graden koorts en een blaasontsteking. Maar toch sleepte ze nog een bronzen medaille in de wacht. Haar allerlaatste race, maar ze op het podium glunderde ze.

Vandaag ziet ze er vermoeid uit. In de zetel van haar appartement in Diest, dekentje over de benen en hond Zenn aan de voeten. Telefoon, tablet, afstandsbediening van de tv, rolstoel en twee doosjes medicijnen binnen handbereik. De kinesist en verpleegkundige zijn net de deur uit. "Een slechte nacht gehad", glimlacht ze flauw. Tijdens het interview vallen haar ogen af en toe dicht, maar ze blijft praten. Soms bijna fluisterend, met enkele seconden tussen twee woorden in. Ze praat graag, zegt ze. Voluit, ongeremd, over het leven. Omdat ze nog zoveel te vertellen heeft. Maar vaak glijdt het gesprek ook naar de dood. En dat onherroepelijke einde wil ze vooral zelf in de hand hebben. Papieren voor euthanasie tekende ze al in 2008.

Je zei dat je 's nachts roept dat het genoeg geweest is?

"Mentaal begint het erg zwaar te worden. Ik profiteer volop van de goede dagen, maar zoveel zijn er niet meer. Ik word bang. Vannacht riep ik opnieuw dat het mocht stoppen, en op dat moment meen ik dat ook. Maar toch blijf ik doorgaan. Als ik echt wil, kan ik nu professor Wim Distelmans (oncoloog en palliatief arts, red.) opbellen om de euthanasie te starten. Maar ik heb hem nog niet gebeld, dus ik ben er duidelijk nog niet klaar voor. Er is nog altijd iets dat me tegenhoudt."

Waar hou je je aan vast?

"De dingen die ik nog mag beleven op goede momenten. Ik geniet van indoor skydiven, al moet ik daar achteraf telkens voor boeten omdat mijn lichaam het eigenlijk niet aankan. De brieven en berichten die ik van mensen krijg, geven me enorm veel moed en steun. Onlangs schreef een jong meisje me nog een gedicht, waarin ze wenste zoals mij te zijn. Omdat ze kracht putte uit mijn verhaal. Dat is fijn."

(Het gesprek stokt, haar ogen vallen even toe.) Wil je het interview liever beëindigen?

"Nee, ik praat graag. Ik wil mensen moed geven. Dat is ook de boodschap van mijn nieuwe boek. Er wordt vaak gezegd dat 'the sky the limit is'. Maar dat klopt niet. Er zijn geen limits. Je kan zo ver gaan als je wilt - als je het tenminste echt wilt. Dit boek vertelt ook wat er in mijn hoofd omgaat, over de pijn en de beperking. Mijn aandoening is anders dan bij iemand die bijvoorbeeld revalideert na een verkeersongeval. Die weet dat zijn of haar aandoening niet erger wordt. Maar hoe evolueert mijn ziekte? Ik weet gewoon niet hoelang ik dit nog volhoud. Mijn begrafenis is al lang geregeld. Ik raad iedereen trouwens aan om dat te doen, ook mensen zonder gezondheidsproblemen. Een ongeval, hartfalen,... Het kan iedereen gebeuren. Zelf wil ik een rode kist - dat is mijn kleur."

Hoe ziet je begrafenis er voorts uit?

"Met witte rozen en witte vlinders. Ik wil hier thuis opgebaard worden, om daarna gecremeerd en uitgestrooid te worden over Los Hervideros in Lanzarote. Alles is geregeld. Ik weet wie er tijdens de euthanasie bij me zal zijn en wie de procedure zal uitvoeren. Niemand wordt belast met dingen die nog geregeld moeten worden."

Heb je voor jezelf een punt bepaald? Tot daar en dan hoeft het niet meer?

"Ik weet het niet. Er zijn al zoveel punten overschreden, en telkens blijft het de moeite om door te gaan. Ik merk dat ik telkens mijn grenzen verleg. Afgelopen nacht heb ik gedroomd over mijn grootouders, die allemaal overleden zijn. Ik beeldde me in hoe zij zich nu voelen. Professor Distelmans werkt aan een boek over leven na de dood, en hij vroeg me hoe ik zou willen terugkeren. Zelf geloof ik niet in leven na de dood, maar hij drong aan. En als ik dan toch moet kiezen, dan wil ik terugkeren als indiaan. Dansend rond het vuur, met bellen rond armen en polsen. Mijn metgezel is ook niet langer een hond, maar een arend. Vrijheid."

Je krijgt aanvragen voor interviews uit de hele wereld. Er staat zelfs een Amerikaanse film op stapel?

"Ja, een Amerikaanse ploeg werkt aan een lange documentaire, bestemd voor de bioscoopzalen. Ik word regelmatig gevolgd door de camera's. Ze zien het groots, maar de sponsoring is nog niet helemaal rond. Het stukje dat ik al gezien heb, is - hoe zal ik het zeggen - heel speciaal."

Je blijft energie steken in interviews, boeken, film,... Waarom doe je dat, terwijl je je energie zo nodig hebt?

"Omdat ik maar niet begrijp dat mensen zoveel tijd en energie steken in futiliteiten. Vaak zijn het de mensen die het minst te klagen hebben, die dat het hardst doen. Ik sliep in het UZ Leuven in een kamer met een man die maar bleef klagen over hoe hij niet had kunnen slapen. Ik heb hem gezegd dat hij eens moest rondkijken naar al die patiënten. Sommigen konden niet meer zelfstandig ademen of bewegen."