“We waren allebei in shock”: Melissa overleeft abortus, 36 jaar later ontdekt ze het wrede familiegeheim

 29 augustus 1977: Melissa Ohden weegt niet eens 1,5 kilogram bij haar geboorte, verschillende machines moeten haar in leven houden. Er is echter geen naaste in de buurt om haar handje vast te houden, niemand die hartstochtelijk hoopt dat ze het haalt. Haar moeder was er immers van uitgegaan dat ze na een abortus overleden was. Pas 36 jaar later zou ze ontdekken dat haar dochter toch nog leeft. Maar hoe kon zoiets gebeuren? Wie was die biologische moeder? En waarom wilde ze de baby in haar buik dood? Melissa ging zelf op zoek naar antwoorden en deed enkele schokkende vaststellingen. Zo ontdekte ze dat ze haar leven te danken heeft aan een verpleegster die haar zachtjes hoorde huilen tussen het medisch afval. En het was haar eigen grootmoeder -ook een verpleegster- die haar uit de weg wilde ruimen. “Laat haar hier maar sterven”, had ze tegen haar collega’s gezegd. Tussen alle miserie door vond Melissa gelukkig ook een sprankeltje hoop: haar moeder zou haar met open armen verwelkomd hebben, als ze er de kans toe gekregen had. De reünie die er na een zoektocht van zeventien jaar kwam, stond dan ook bol van emoties.

De dokters die de abortus in het Saint Luke’s Hospital in Sioux City uitgevoerd hadden, dachten in eerste instantie dat hun patiënte twintig weken zwanger was. Maar in dat geval zou Melissa de behandeling met een giftige zoutoplossing niet overleefd hebben. Ze moet dus al langer geleden verwekt geweest zijn, 31 weken wordt nu geschat.

De baby kwam ter wereld met geelzucht, ademhalingsproblemen en epilepsie. Als ze het al overleefde, werd voorspeld dat ze af te rekenen zou krijgen met troebel zicht, gehoorschade en ontwikkelingsachterstand. In realiteit blijken de gevolgen van die vroeggeboorte gelukkig heel goed mee te vallen.

Drie weken na de bevalling werd Melissa overgebracht naar het University Hospital in Iowa City. Daar ontfermde verpleegster Mary zich over haar. Nog eens drie maanden later belandde ze bij haar adoptieouders Linda en Ron. “Zij bleven contact houden met Mary: via brieven vertelden ze bijvoorbeeld hoe ik evolueerde”, aldus Melissa. “Mary en ik zouden later zelf heel goede vriendinnen worden. Logisch, want zij was in die beginperiode de enige die om me gaf.”

Melissa had in dat gezin ook een vier jaar oudere zus, die op haar beurt geadopteerd was. “Tammy en ik kibbelden vaak. Tijdens een van onze ruzies barstte de bom. ‘Mijn ouders wilden mij tenminste’, flapte ze eruit. Ik was veertien jaar toen ik de pijnlijke waarheid te horen kreeg: Linda en Ron waren niet mijn natuurlijke ouders, ik had een mislukte abortus overleefd. Mijn wereld stopte met draaien. Ik voelde me boos, angstig en beschaamd. Ik kweekte zelfs een schuldgevoel omdat ik in leven was.”

Melissa lag als tiener zodanig met zichzelf in de knoop dat ze boulimie ontwikkelde. “Ik stortte me op seksuele avontuurtjes en zoop me te pletter om de pijn te verzachten. Mijn ouders hebben nooit beseft hoe erg het was omdat ik mijn gevoelens goed kon verbergen.”

Melissa raapte uiteindelijk toch al haar moed bij elkaar om politieke wetenschappen te gaan studeren aan de universiteit van South Dakota. Later zou ze vernemen dat haar grootmoeder -het kwade brein achter de abortus- naast verpleegster ook professor geworden was. En net op dat moment gaf ze daar ook les. “Hebben we elkaar toen gekruist zonder dat we het zelf beseften? Die vraag heb ik me vaak gesteld.”

Op haar negentiende startte Melissa de zoektocht naar haar biologische ouders, maar veel aanknopingspunten had ze niet. “Ik zocht in telefoonboeken en oude kranten, maar zonder een naam was dat onbegonnen werk. Een oproep in de lokale krant leverde evenmin het verhoopte resultaat op.”

Pas toen Melissa al dertig jaar oud was, kwam er een doorbraak. “Ik kende de bijnaam van mijn oma en waar ze gewerkt had. In een jaarboek van studenten die verpleegkunde studeerden, botste ik op iemand die mijn grootmoeder zou kunnen zijn. Op dat moment wist ik nog altijd niet welke rol ze precies gespeeld had.”

Melissa schreef een brief, maar het was haar grootvader die antwoord gaf. “Hij zei dat het inderdaad niet de bedoeling was dat ik die dag geboren zou worden. En hij kon me niet in contact brengen met mijn biologische moeder, want het contact tussen hen was verwaterd. Er was iets duisters gebeurd, zoveel was zeker.”

Melissa vroeg nu ook haar medische gegevens op, en jawel: daar stonden plots de namen van haar biologische ouders te blinken. Haar vader woonde zelfs in dezelfde stad, daarom schreef ze hem een brief. “Ik ging ervan uit dat hij nooit wist dat ik geboren was. Ik zei hem enkel dat ik nog leefde en dat ik niet boos of verbitterd was. Een antwoord zou ik nooit krijgen.” Zes maanden later ontdekte ze via internet zijn overlijdensbericht.

“Hij bleek nog maar net gestorven te zijn. Ik contacteerde zijn broer en die liet me weten dat ze mijn brief in zijn kantoor gevonden hadden. Hij had hem blijkbaar ooit gezegd dat hij iets gedaan had waar hij zich enorm voor schaamde. Bedoelde hij daarmee dat mijn moeder verplicht werd een abortus te ondergaan en dat hij niets deed om dat tegen te houden? Misschien schaamde hij zich te veel om mij te antwoorden. Ik zal het nooit met zekerheid weten.”

Melissa was intussen zelf getrouwd met IT-specialist Ryan. Ze was bevallen van Olivia (9), later zou daar met Ava (3) nog een dochter bijkomen. De speurtocht naar haar verleden kwam op een zijspoor te staan, tot ze plots een mail van de neef van haar biologische moeder ontving. Die was namelijk te weten gekomen dat Melissa contact probeerde te zoeken met haar ouders. En eindelijk kreeg ze de antwoorden waar ze al zo lang naar zocht.

“Mijn ouders waren als kind al verliefd op elkaar. Ze waren verloofd toen mijn moeder zwanger van mij werd. Omdat ze atletisch gebouwd was, durfden haar maandstonden wel eens uitblijven. Daardoor besefte ze pas na zes maanden dat ze in verwachting was. Zij wilde mij absoluut houden, maar mijn grootouders keurden de relatie tussen haar en mijn vader af. Dat was een enorme schok voor mij, want ik heb altijd gedacht dat het mijn moeder was die mij niet wilde.”

“Toen mijn oma het nieuws van de zwangerschap te horen kreeg, regelde ze vliegensvlug die abortus. Hoe moet mijn moeder zich daarbij niet gevoeld hebben? Vreselijk gewoon... De zus van mijn ma probeerde haar daar nog weg te halen, maar het ziekenhuispersoneel zei dat het toch al te laat was. Mijn leven heb ik te danken aan de verpleegster die me tussen het medisch afval vandaan haalde. Ik heb haar nooit ontmoet, maar zij is een engel. Ik was 36 en eindelijk wist ik hoe de vork aan de steel zat.”

De neef bracht moeder en dochter ook met elkaar in contact. “Ik weet zelfs niet meer wie als eerste beginnen mailen is. Feit is wel dat we allebei in shock waren. Mijn ma wist al die tijd niet eens dat ik in leven was, kun je je dat voorstellen? We hebben eerst drie jaar gechat, pas daarna durfden we in het echt afspreken. Ik denk dat we beiden schrik hadden om afgewezen te worden.”

“Die ontmoeting vond vorig jaar in mei plaats. Ik zag haar al in de verte komen aanlopen en een stuk van mij wilde gewoon weglopen. Echt angstaanjagend, dat moment. We hebben elkaar geknuffeld en zijn beginnen huilen. ‘Dat is lang geleden’, zei ze. ‘Ze hebben jou van mij afgepakt’. Ze heeft een enorm schuldgevoel, maar ik neem haar absoluut niets kwalijk. Mijn hart loopt over van vergiffenis, ook voor mijn vader en zelfs voor mijn oma.” Die is trouwens enkele jaren geleden overleden.

Melissa heeft er nu meteen ook twee halfzussen bij. Eentje heeft ze al ontmoet, de andere zal ze binnenkort voor het eerst zien. Haar moeder heeft ze in tussentijd nog enkele keren in levende lijve gesproken.

De veertigjarige vrouw werkte vroeger als hulpverleenster, maar komt nu aan de bak als motivatiespreker. Ze heeft ook een autobiografie geschreven met de veelzeggende titel ‘You carried me: a daughter’s memoir’. En ze richtte ook het Abortion Survivors Network op om lotgenoten te steunen. “Ik heb nu contact met 223 overlevenden van abortus, meestal in de Verenigde Staten maar ook daarbuiten. Er zijn enorm veel levens kapotgemaakt. Dankzij mijn katholieke overtuiging heb ik leren te vergeven. We zijn allemaal mensen en we maken allemaal fouten.” (br.hln)