Hoe vergaat het monnik Giel, voor even terug in ons land? “We bidden maar één uur per dag”
De gemiddelde tienerjongen droomt van wat anders dan een kluizenaarsleven in Tibet. Toch koos Giel Foubert uit Sint-Laureins vier jaar geleden heel bewust voor het avontuur. Hij werd monnik en reisde op z’n eentje naar een boeddhistisch klooster. Momenteel is hij terug in ons land.
Vrijdag 14 september 2013 was D-day voor Oost-Vlaming Giel. Hij vertrok, helemaal in zijn eentje, naar India. Een zestien uur durende vlucht bracht hem naar het Jonang-klooster, dicht bij de grens met Tibet, in de uitlopers van de Himalaya. Daar volgde hij een opleiding tot boeddhistische leraar, ook wel ‘tulku’ genoemd. De godsdienst kreeg hij met de paplepel ingegoten door zijn moeder Sabine, die al een leven lang het oosterse geloof praktiseert. Giel kreeg ‘de microbe’ te pakken op z’n zesde, nadat hij de Dalai Lama had gezien. Dat zei hij in een interview met deze krant, enkele dagen voor zijn vertrek. “Daarna heb ik weken gezeurd om een monnikspij”, klonk het ook. “En sinds ik in India enkele boeddhistische kloosters ben gaan bezoeken, wilde ik alleen nog monnik worden.”
En zo geschiedde dus. Al veroorzaakte de verhuis ook heel wat commotie. Voor Giel het vliegtuig wilde opstappen, werd hij tegengehouden. Het parket in ons land stelde zich vragen, want wilde zo’n vijftienjarige snaak wel zélf naar India? Helemaal alleen? Uiteindelijk besliste de jeugdrechter dat hij alsnog mocht vertrekken, het parket tekende nog beroep aan. Na een onderzoek dat één maand duurde, kon Giel alsnog naar India, in november 2013.
Giel is nu even terug in ons land - alvast voor twee maanden - en vertelde deze ochtend op Radio 2 hoe de voorbije vier jaar in het boeddhistische klooster zijn verlopen. De jonge tiener van toen is intussen negentien geworden en mag zich officieel monnik noemen.
Klagen
“Het leven is totaal anders daar”, geeft Giel toe. “Zoals bijvoorbeeld douchen. In India is dat met een emmer en maximaal tien liter water.” Is het dan een shock om terug te keren naar ons land? Giel vindt van niet, want hij bezoekt België nu al voor de vierde keer. “Ik word het gewoon van te reizen tussen twee werelden.”
Volgens mama Sabine heeft het avontuur haar zoon niet volledig veranderd. “Hij vertrok inderdaad als kind. Fysiek dan. Hij kreeg er wel een enorme groeischeut, maar als jongen is hij niet veranderd. Misschien is hij nóg rustiger geworden, nog relaxter.” Een voorbeeldige monnik, noemt Giel het. En dat komt ook omdat ze in Tibet en India helemaal anders denken dan hier. “We moeten meer leren stilstaan bij de positieve dingen. We moeten minder klagen. Zoals zij het een beetje doen dus. En als hier toch iemand klaagt of zaagt, moeten we ons afvragen welke motivatie erachter zit. Waarom we zagen. Bijvoorbeeld wanneer moeder klaagt over schoolwerk dat gedaan moet worden. Ook zien wij te vaak problemen, waar er eigenlijk geen zijn. De monniken daar zien het klagen als een verlies van tijd.”
Vooral studeren
Intussen heeft Giel de opleiding tot monnik afgerond. En dat was een huzarenwerk, omdat hij de afgelopen drie jaar vooral de taal onder de knie moest krijgen. En het is een misverstand dat Giel hele dagen door bidt of mediteert. Dat doen de monniken maar één uur per dag. Meestal volgt hij les, filosofie en logica als hoofdvak. Maar ook wiskunde, Engels, Hindi en wetenschap. “Bidden doen we trouwens voor gelijk wie. Iedereen kan een gebed aanvragen. Bijvoorbeeld om iemand succes te wensen met zijn of haar examen, of omdat iemand een goede prijs wil voor z’n tweedehandswagen.” (lacht)
Gedroomde man
Elke jonge twintiger denkt na over z’n toekomst, maar Giel heeft geen glazen bol. Er is wel het idee om ooit terug te keren. “Van zodra ik voldoende opgeleid ben en les kan geven bijvoorbeeld”, zegt hij. De nieuwe Dalai Lama kan hij niet worden.
En hoe zit het met het gemis tussen moeder en zoon? Sabine zegt dat het haar geen pijn doet dat hij er niet is - “en dat begrijpen veel mensen niet” -, maar “op praktisch vlak” wordt hij wel gemist. “Omdat het de gedroomde man is om het huishouden te doen”, lacht ze. “Ik weet dat hij in het klooster op z’n plaats zit. Hij is er beter dan thuis. En natuurlijk zijn er nog altijd de Whatsapp-berichtjes. De afstand doet er niet toe. Ik voel zijn energie.”
Giel knikt instemmend. Voor even neemt hij het dagelijkse leven in België weer op en bezoekt hij bijvoorbeeld de tandarts, of eet hij taart. (br.hln)
|
