“Ik heb de baby van mijn verkrachter gehouden. Ik vrees de dag waarop ik hem moet vertellen wie zijn echte vader is”

“Toen ik zag dat ik zwanger was, wist ik dat ik de baby zou houden. Na zo’n trauma was het noodzakelijk dat ik me kon focussen op nieuw leven. Ik moest dat kleine jongetje beschermen, uiteindelijk was ook hij een slachtoffer.” Aan het woord is Jennifer Christie (42), een moeder van vier kinderen uit Virginia. In 2014 besliste de doventolk om voor haar job te overnachten in een hotel, een beslissing die noodlottig zou uitdraaien. Ze werd op brutale wijze verkracht, een maand later bleek dan ook nog eens dat ze in verwachting was van de dader. In een interview legt de dappere vrouw uit waarom ze uiteindelijk toch geen abortus pleegde.

“Ik wilde mijn hotelkamer binnengaan, maar plots hoorde ik dat er iemand achter mij stond”, doet Christie het verhaal. “Toen ik me omdraaide, zag ik een twintiger staan. Ik vroeg me af wat hij daar deed: had hij hulp nodig? Had hij zijn auto vastgereden in de sneeuw? Plots haalde hij echter hard uit, waardoor ik op de grond viel.”

Christie voelde nog dat haar kleren uitgerukt werden, daarna werd alles zwart. Toen ze weer bij bewustzijn kwam, merkte ze dat ze naast een trap lag. Ze droeg enkel nog haar bh.

“De pijn viel niet te negeren, ik besefte dat ik verkracht was. Een kamermeisje vond mij en belde de hulpdiensten.”

Vingers gebroken
In het ziekenhuis bleek dat Christie enkele vingers gebroken had, zo stevig had ze zich dus verzet. Ze hield aan de hele nachtmerrie ook gebroken ribben en een hersenbloeding over. Medicijnen moesten voorkomen dat ze het hiv-virus kreeg, ze werd ook getest op soa’s.

Thuis bleven de vreselijke flashbacks haar achtervolgen. Om de blauwe plekken te verklaren, maakte ze haar kinderen wijs dat ze betrokken geraakt was in een auto-ongeval. Julia (16) was toen de oudste, Noah mocht zich met zijn acht jaar de benjamin noemen.

“Geen afkeer of angst”
“Mijn echtgenoot Jeff en ik bleven echter onder de indruk van de omstandigheden. Soms hoorde ik hem huilen en schreeuwen in de douche, uit schuldgevoel omdat hij me niet kunnen beschermen heeft.”

“Vijf weken na de verkrachting begon ik me misselijk te voelen. De dokter bevestigde dat ik zwanger was. Jeff had een vasectomie laten uitvoeren, langzaam drong het tot me door dat ik dus zwanger was van mijn verkrachter.”

“Gek genoeg voelde ik geen afkeer of angst. Voor het eerst was ik baas van de situatie. Dat ik aangevallen werd, lag buiten mijn wil. Maar het was wel mijn keuze om die baby te houden.”

“Ik belde naar Jeff en hij steunde me meteen. Bij alle echo’s was hij aanwezig, de foto’s ervan zaten in zijn portefeuille.”

Enkele vrienden en familieleden stelden zich vragen bij die beslissing. Hoe konden Jennifer en Jeff nu een zoon liefhebben die afkomstig is van zo’n monster? En wat als hij op haar verkrachter zou lijken?

Twee moorden
Het koppel ging de uitdaging echter met open vizier aan. Toen Oliver (*) in september 2014 geboren werd, voelde Jennifer meteen een band. Zijn groene ogen lijken als twee druppels water op de hare, van een uiterlijke kopie van de dader is geen sprake.

Toch bleef Christie met een knoop in haar maag zitten. “In de supermarkt scande ik altijd snel alle gezichten. Het risico bestond dat ik hem toevallig tegen het lijf zou lopen.” Vorig jaar kreeg ze echter een geruststellend telefoontje van de politie: haar grootste vijand was omgekomen.

“Na mij heeft hij twee vrouwen verkracht én vermoord, dat bewezen de DNA-stalen. Een familielid van een van de slachtoffers heeft hem daarna uit wraak doodgestoken met een mes. Ik voelde enerzijds ontzettend mee met die dames, anderzijds was ik opgelucht dat hij nu niemand meer kwaad kon doen.”

“Altijd eerlijk”
Alle kinderen weten intussen wat hun moeder overkomen is. “Hen vertellen hoe Oliver ter wereld gekomen is, was bijzonder lastig. Maar ze weten dat ze ons alles mogen vragen, we zullen er altijd eerlijk over zijn.”

Het lastigste moet echter nog komen, namelijk Oliver zelf inlichten. “Die dag komt er ooit en daar ben ik bang voor. Maar ik zal ervoor zorgen dat hij niets meekrijgt van zijn biologische vader. Hij moet weten dat we er zijn voor hem en dat we van hem houden.”

“Mijn zoon heeft mij gered”
De druk om abortus te plegen, is er altijd geweest. “Hoe vaak heb ik niet gehoord dat er een ‘simpele’ oplossing was? En daarna zou ik de draad van mijn leven zogezegd weer kunnen oppikken. Maar geloof mij, zo eenvoudig is het zeker niet.”

“Mijn dierbare zoon werd verwekt op de donkerste dag van mijn leven. Sindsdien ben ik veranderd: als mens, als vrouw en als echtgenote. Dit kind heeft niets te maken met die aanval op mijn lichaam of de littekens op mijn ziel. Hij speelde wel een allesbepalende rol in mijn herstel, hij gaf mij weer hoop. Ik heb mijn zoon niet gered, hij heeft mij gered. Hij doet er mij aan herinneren dat ik -als vrouw- de lastigste leefomstandigheden kan overwinnen en dat er zelfs uit de hel iets moois kan komen.”

(*) Oliver is een fictieve naam (br.hln)