Bart Peeters: “Ik kan me een leven zonder Jan Leyers niet voorstellen”

Vrijdag 24 mei is op Europees niveau uitgeroepen tot Internationale Burendag. Ook in Vlaanderen zetten heel wat buurten in op straatfeesten en rommelmarkten. “Beter een goede buur dan een verre vriend” wordt door veel mensen serieus genomen. Ook door Bart Peeters en Jan Leyers. Dat lees je deze week in Story.

Bart Peeters woont met zijn gezin in Hove, en zijn tuin grenst aan die van Jan Leyers. Maar de kiem van hun vriendschap werd 42 jaar geleden al gelegd, toen de jonge Bart Peeters kwam solliciteren om drummer te worden bij een groepje dat later Beri Beri zou heten. “Toch is het in grote mate toeval dat we buren zijn geworden”, vertelt Bart. “Ik heb mijn hele leven in Boechout gewoond, en Jan vele jaren tegenover de Sfinks, totdat hij verkaste naar vlak buiten de gemeente. En alhoewel onze gezinnen nu officieel op het grondgebied van Hove wonen, hebben we nog nooit dichter bij het centrum van Boechout gezeten dan nu. Zowat twintig jaar geleden kwam hier bouwgrond vrij. Jan is hier al veel vroeger komen wonen, en er bleek toen nog een perceel vrij te komen, grenzend aan zijn tuin.”

En die kans lieten jullie natuurlijk niet schieten.

We hebben daar toch even over moeten nadenken, hoor. Natuurlijk leek het ons heel fijn om naast de familie Leyers te gaan wonen, maar mijn vrouw Anneke en ik hadden al een stuk bouwgrond gekocht, in Vremde. Een fantastisch perceel, enkel maar door bossen omringd. Maar toen keken Anneke en ik elkaar in de ogen en zeiden we: we hebben wel drie kinderen, en in een bos heb je geen sociaal contact. Uiteindelijk zijn we dan in de wijk van Jan gaan wonen, waar veel jonge gezinnen met kinderen wonen, en we hebben ons dat nog geen seconde beklaagd. Er is heel veel leven in onze wijk. Volgende week hebben we hier weer een groot burenfeest. De ene zorgt voor de drank, een ander voor de barbecue en nog iemand voor het dessert. Heel gezellig! Nu, dat sociaal contact is ook nodig. Anneke werkt bij een dierenarts en brengt haar werk mee naar huis. Je kan je wel voorstellen dat hier weleens een hangbuikzwijn ontsnapt, en daar kijkt niemand nog vreemd van op. Ze weten dat het beestje van bij ons komt.  

Er staat zelfs geen afsluiting tussen jullie tuin en die van de familie Leyers.

Vroeger was er gewoon een gat in de haag, maar nu staat er een poortje, dat wel altijd open is. Maar dat poortje was nodig omdat Olga, de jongste dochter van Jan, niet echt een superfan is van onze golden retriever Pebble. Via de straat zouden we trouwens toch zeker honderd meter moeten wandelen om elkaars voordeur te bereiken, dus gaan we altijd via de tuin, en dat gebeurt vaak. Anne, de vrouw van Jan, is niet toevallig een goede vriendin van mijn vrouw Anneke, en ook onze dochters zijn goed bevriend met de meisjes Leyers. Mijn zoon Pablo, die nu zestien, is een beetje de uitzondering op de regel, omdat hij een pak jonger is dan de meisjes, en een jongen is. En ikzelf zou me een leven zonder Jan niet kunnen voorstellen. Bij wie zou ik anders moeten aankloppen met al mijn filosofische problemen, zogenaamde diepe inzichten en al die onzinnige dingen waarmee mannen zich bezighouden? (br.hln)