Ouders overleden machinist: "Enige troost: niet zijn schuld"
De totaal verhakkelde stuurcabine waarin machinist Johan De Keyser (36) het leven verloor.
Het Laatste Nieuws brengt vandaag een pakkende getuigenis met de
ouders van één van de verongelukte machinisten bij de treinramp in
Halle die minstens 18 doden eiste. "Johan leefde voor zijn job als
machinist. Apetrots waren we op hem. Onze enige troost is nu dat het
ongeval niet zijn schuld was. Een schrale troost, want wij zijn elk
doel in ons leven kwijt", treuren de ouders van machinist Johan De
Keyser (36) uit Rillaar, die pas gisteravond laat op de hoogte werden
gebracht van het tragische nieuws.
Met de dood van Johan verliezen Robert De Keyser en zijn echtgenote
Marceline uit Rillaar (Aarschot) hun enige kind. "We kregen pas 's
avonds de bevestiging, maar eigenlijk wisten we het al van 's
ochtends", zeggen ze in Het Laatste Nieuws. "Toen we rond 10 uur op het
radionieuws hoorden dat de trein die van Quiévrain kwam, betrokken was
geraakt bij een ramp, sloeg de schrik ons om het hart. Johan belde wel
tien keer per dag naar huis. Hij woonde nog bij ons. Dus toen we hem
niet konden bereiken op zijn gsm, wisten we het eigenlijk al wel."
Jongensdroom
Johan
De Keyser was al acht jaar machinist bij de spoorwegen. "Een
jongensdroom die uitkwam. Hij deed het met hart en ziel. Onze Johan
deed élk examen mee. Hij mocht met goederentreinen rijden, met
passagiers - treinen. Met dieseltreinen, met elektrische. Een crack,
onze zoon."
Sprak van kinderen
"Nu hebben
wij geen leven meer", zegt vader Robert, terwijl zijn vrouw Marceline
instort. "Wat rest ons nog? Onze enige zoon is er niet meer. Hij had
sinds een tweetal jaren verkering met een meisje uit Hasselt. Johan
woonde nog thuis, maar sprak toch af en toe van samen te gaan wonen met
haar. Van aan kinderen te beginnen... Maar dat is hun afgepakt. Wij
zullen nooit grootouders worden. We klampen ons een beetje vast aan het
feit dat het niet Johans schuld was, het ongeval. Dat is onze enige
troost. Een schrale troost, maar toch."
Gewaarschuwd
"Het
strafste van alles is dat ik hem vanochtend nog gewaarschuwd heb", zegt
vader Robert. "Niet voor een treinongeval, dát niet. Nooit had ik aan
zoiets durven denken. Maar wel voor de gladde wegen. Het had zo erg
gesneeuwd. Ik zei nog tegen hem: 'Ziet dat ge vanmiddag veilig
thuiskomt.' 'Tuurlijk', had hij geantwoord. En weg was hij. Voor de
laatste keer."
|
