Een vis uit de oceaan zien we doorgaans enkel in de pan of op ons
bord. Maar die grote starende ogen uit de vitrine van de viswinkel
vertellen eigenlijk een horrorverhaal. Vissen voeren een helse strijd
met de dood en zien enorm af door onze moderne vistechnieken. Het boek
'De Huilende Zee' en de film 'Sea the Truth' - initiatieven van
oceaanambassadeur Dos Winkel - brengen deze duistere kanten van de
visserij onder de aandacht.
Vis wordt vaak als een alternatief voor vlees gezien, maar we vergeten
soms dat ook vissen kunnen afzien. Een grote trawler ploetert met een
gigantisch net over de zeebodem. Alle vissen die gevangen worden, moeten
de hoge snelheid van het schip proberen volgen voor ze uit het water
gehaald worden.
Elders hangen kilometers lange lijnen met
vishaken in zee, de zogenaamde 'long lines'. Ook deze vissen worden over
enorme afstanden meegesleurd. Bovendien vangen deze technieken veel
vissen die helemaal geen doelwit van de vissers zijn. Bij de jacht op
pladijzen, met stroomstoten, zou bijvoorbeeld de wervelkolom van
kabeljauwen kunnen breken.
Als
de vissen aan boord worden getrokken is hun lijdensweg nog steeds niet
voorbij. De meeste vissen stikken, maar dat kan nog minuten tot zelfs
uren duren. Visserijen proberen de vissen bovendien zo lang mogelijk in
leven te houden, want eenmaal dood bederft de vis snel. Ook als de
vissen worden gestript - dat betekent dat ze levend worden opengesneden
en hun ingewanden worden verwijderd - kunnen ze nog dertig minuten
leven.
In zijn nieuwe boek 'De Huilende Zee' laat Dos Winkel
enkele specialisten aan het woord. Professor Gert Flik, van de
universiteit van Nijmegen, beseft dat vissen dezelfde voorouders hebben
als wij en dus evenzeer pijn en stress kunnen ervaren. Hun brein
verschilt dan wel van hogere gewervelde dieren, ze beschikken toch over
alle mogelijke capaciteiten. Als vissen gekaakt of gestript worden,
zouden ze dus de meest verschrikkelijke pijnen doorstaan.
"Alle vormen van visserij zijn eigenlijk de ergste
voorbeelden van dierenmishandeling", zegt Dos. "Nu pas weten we echt
goed dat vissen gewone gewervelde dieren zijn met een ontwikkeld
pijngevoel, en dat ze enorme angst en stress kunnen hebben. We moeten
dus met deze dieren omgaan zoals in de Europese wet van 2004 staat
geschreven. Dat wil zeggen dat elk dier dat voor consumptie moet sterven
binnen één seconde dood moet zijn."
Dos gelooft dat we over
twintig tot dertig jaar veel kritiek zullen krijgen op onze visserij.
"Dan zal men het hebben over een barbaarse methode waarmee vissen gedood
werden. Paling laten ze bijvoorbeeld dood kruipen in zout. Dat is
hetzelfde alsof we mensen in gloeiende as laten rondwentelen."
Het
is dus een fabeltje dat vissen geen pijn kunnen voelen en dat mag geen
excuus zijn om vis te eten. Vooral met de moderne vismethoden hebben
vissen geen schijn van kans meer. Geen wonder dat grote delen van onze
oceanen nu al zijn leeggevist. Dos Winkel en zijn collega's roepen
daarom op om geen vis meer te eten. Alleen zo kunnen we vermijden dat
over veertig jaar alle vissen uit onze oceanen verdwenen zullen zijn.
Reacties op bericht (0)
Gastenboek
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek