The Doors - Riders on the Storm
Klik op de foto om ze te beluisteren
The Doors is een Amerikaanse band uit de jaren 1965-1973. De naam is ontleend aan 'The Doors of Perception', de titel van een boek van Aldous Huxley, die op zijn beurt de frase had ontleend aan een gedicht van William Blake: "If the doors of perception were cleansed every thing would appear to man as it is, infinite".
Omdat de beeldbepalende zanger van de band, Jim Morrison, in de zomer van 1971 overleed, zijn sommigen van mening dat de band met zijn wegvallen ophield te bestaan. The Doors maakten rockmuziek met psychedelische melodieën en poëtische teksten.
De leden van de band schreven hun werk meestal onder invloed van de drugs zoals LSD. In de originele bezetting zagen zes studioalbums het licht. Na de dood van Jim Morrison in 1971 werden nog twee studioalbums met nieuwe nummers uitgebracht, waarop Ray Manzarek en Robby Krieger de zang overnamen. Na bijna 30 jaar kwam het tot een reünie. Onder impuls van gitarist Robby Krieger en keyboardspeler Ray Manzarek, aangevuld met Ian Astbury als vervanger van Jim Morrison, bereisden ze concertzalen onder de naam The Doors of the 21st Century. Drummer John Densmore weigert tot op heden deel te nemen aan een reünie. Zijn opstelling leidde in juli 2005 tot een rechtszaak die hij won. Het gevolg hiervan is dat de band vanaf november 2005 de naam Riders on the Storm draagt.
The Doors geldt als één van de grootste bands van de jaren zestig. De muziek is een mengsel van blues, klassiek en jazz. Het opruiende en compromisloze optreden van Morrison maakte hun optredens radicaal en controversieel.
Wat in de muzikale bezetting opvalt, is de afwezigheid van een basgitaar. Er is gezocht naar een bassist, maar niemand wilde de baspartijen op de manier spelen die werd voorgesteld. De baspartijen worden daardoor door Ray Manzarek met zijn linkerhand gespeeld op een Fender Rhodes Piano Bass, die bovenop zijn Continental Vox orgel was geplaatst. In de studio werd tijdens opnames wel gebruikgemaakt van bassisten, o.a Douglas Lubahn.
Robby Krieger is een veelzijdige gitarist. Hij begon op zijn zestiende te spelen op een Spaanse gitaar en kreeg later les van Ravi Shankar op sitar en sarod. Na het zien van een optreden van Chuck Berry kiest hij voor een wijnrode Gibson SG. Gemengd met zijn voorkeur voor blues, de slidegitaar en het met de vingers bespelen van de snaren in plaats van met een plectrum beschikt Robby Krieger over een opvallende speelstijl.
The Doors brachten een opvallend lang nummer (11:39) op plaat uit: 'The End'. Bij live-optredens werd dit nog verder opgerekt, zodat sommige nummers wel 25 minuten duurden. Grote delen van het nummer werden dan geïmproviseerd. Soms droeg Morrison daar doorheen zijn poëzie voor, soms improviseerde hij poëzie. Een goed voorbeeld daarvan is terug te vinden op de Matrix-tapes (1967), die alleen nog via het bootlegcircuit verkrijgbaar zijn.
De harmonieën worden grotendeels bepaald door de lage stem van Morrison die afsteekt tegen de schelle klanken van het rockorgel van Manzarek. Vaak wordt een ostinato gebruikt. In de improvisatieronden wordt vaak gebruikgemaakt van de turnaround, een van oorsprong uit de jazz stammende akkoordenstructuur die zich steeds herhaalt. Dit staat eindeloze improvisaties toe. In de partituren bedienden The Doors zich vaak van een harmonische of melodische mineurtoonladder. Ook none-akkoorden, pentatoniek en soms zelfs dodecafonie komen voor. Al deze middelen leveren een scala aan mogelijkheden en worden zeker in de lange nummers veelvuldig gebruikt, wat een grote spanningsboog oplevert.
Tekstueel maken The Doors gebruik van de poëzie van Jim Morrison, die ook zelfstandig te horen is op An American Prayer. Deze richt zich op het mysterie, met vaak droevige en mystieke ondertonen. Veel gedichten en liedteksten zijn autobiografisch en gaan over de jeugd van Morrison. Geweld, seksuele drift en dood zijn belangrijke thema's. Inspiratie hiervoor vond Morrison bij Arthur Rimbaud en Charles Baudelaire, dichters die hem er mede toe deden besluiten zich in Parijs te vestigen. Veel liedteksten zijn echter van Robby Krieger. De tekst van 'The End' leverde de band van alle kanten berispingen op vanwege het onderwerp, het Oedipus-complex. Hippies vonden het te gewelddadig (zeker in de Summer of Love), terwijl conservatieven het moreel verval vonden prediken. Soortgelijke teksten zouden echter van grote invloed blijken voor bijvoorbeeld Pink Floyd.
In de vier jaar dat de band in zijn originele bezetting bestond veranderde de stijl, onder invloed van de algehele tijdgeest, van acid rock naar een blues-achtigere sound. Op met name L.A. Woman valt dit verschil op, evenals de verandering in de stem van Morrison, die door zijn verslaving rauwer, instabieler en lager was geworden. Ook bediende de band zich vaker van een basgitarist.
|
