Blinde ziet na 10 jaar huwelijk voor het eerst zijn vrouw
Pas na tien jaar huwelijk heeft hij zijn vrouw voor het eerst gezien.
En toch leefden ze samen maar Chris Thomond was blind toen hij met zijn
geliefde in het huwelijksbootje stapte. "Als blinde zijn stemmen heel
belangrijk. Op basis van de stem schep je een beeld van anderen. Het
beeld dat ik had van mijn vrouw klopte met de realiteit", lacht de
succesvolle ondernemer en vader van twee kinderen.
"Kijk, als je blind bent dan ga je je inbeelden hoe mensen eruitzien.
Dat doe je niet door mensen aan te raken of door ze te vragen hoe ze
eruitzien maar door naar hun stem te luisten. Op basis van hun stem en
woorden beeldde ik me dan in hoe ze waren. Ik realiseer me nu dat ik ook
vaak een foutief beeld had van mensen maar toen ik mijn vrouw voor het
eerst zag dan klopte het beeld dat ik van haar had", vertelt Thomond die
na een experimentele ingreep in een gespecialiseerd ziekenhuis in
Brighton opnieuw kan zien.
"Ik verloor mijn zicht met kerst in
1972. Ik was aan het spelen en viel in een bos netels. Ik stond vol
uitslag en moest van de dokter pillen slikken. Na een paar weken was de
huiduitslag verdwenen maar stopte mijn traanproductie. Ik moest naar het
ziekenhuis. Wat ze ook probeerden, ze konden me niet helpen. Ik merkte
ook dat ik mijn stripverhalen niet meer kon lezen. Mijn zicht ging er
steeds verder op achteruit en toen ik veertien was, werd ik volledig
blind."
Zelfstandig leven én presteren
Toen
veranderde het leven van de knul ingrijpend. Hij moest zijn school
verlaten en ging naar een speciale school in Birmingham. "Voor mijn
ouders was het hard. Ze moesten me achterlaten. Ik bleef er ganse weken
op kostschool, er was geen andere keuze. Daarna ging ik informatica
studeren en werd volledig zelfstandig. Ik leerde koken, poetsen, sporten
en ging uit. Ik belde mijn ouders elke dag en ze waren best trots op
me. Ik verbaasde steeds meer mensen. Iedereen gaat ervan uit dat als je
blind bent het vooral een zaak is van overleven, van zich redden en niet
van presteren."
"Geen verloren jaren"
"Ik
kan ook niet zeggen dat mijn 'blinde jaren' verloren jaren waren. Ik heb
er heel wat van geleerd." Maar het hoogtepunt was toch zijn ontmoeting
met Gurjeet. "Ik geloofde nooit dat iemand me wilde huwen maar zij wou
het wel. Ik voelde meteen dat ze lief was. Mijn geluk kon niet op. Ook
op mijn trouwdag twijfelde ik nog. Het was te mooi om waar te zijn. Ik
vroeg me af of ze wel zou komen opdagen", lacht Thomond. "Maar ze hield
woord en sinds die dag stonden we zij aan zij, ook letterlijk. Na mijn
huwelijk startte ik een computerzaak. Ik kreeg hulp van mijn vrouw. We
werkten vaak nachten door. Zij was mijn paar ogen en reed me vaak het
ganse land rond om computers te leveren met onze dochters op de
achterbank. Onze zaak werd een succes en we werden een van de grootste
computerleveranciers van Groot-Brittannië."
Experimentele ingreep
"Blind
zijn was gewoon onderdeel van ons huwelijk. We praatten er niet over,
we leefden ermee. Ik dacht nooit dat het een verschil zou maken. Ik
leefde gewoon mijn leven. Tot op de dag dat een bevriende opticien mijn
kantoor binnenstormde. Hij had gehoord over een nieuwe techniek en wist
het zeker. Het was de oplossing voor mijn probleem. Na een experimentele
ingreep zou ik opnieuw kunnen zien. Twee weken lag ik in een
gespecialiseerd ziekenhuis in Brighton. Toen de windels van mijn ogen
gingen zag ik de das van de dokter en daarna zijn glimlach. Alles werd
plots kristalhelder. Toen Gurjeet en mijn dochters de kamer binnen
kwamen, zag ik ze zoals ik ze me altijd ingebeeld had. Ik zal dat moment
nooit meer vergeten. 'Ik kan jullie zien'", zei ik.
Nieuwe wereld
"Wat
me het meest trof was dat de wereld er zo lichtkleurig uitziet. Mijn
laatste herinneringen dateerden uit de jaren zeventig. Toen was alles zo
donker...winkels, wagens...noem maar op. Alles was toen zo
donkerkleurig. Mijn eerste stappen in de 'nieuwe wereld' zette ik langs
de kustlijn in Brighton. Het was een prachtige dag en ik wandelde samen
met mijn dochters, hand in hand. Ik straalde van geluk en was apetrots
op mijn meisjes. Ik kon ook niet stoppen met kijken.... naar links,
rechts, naar voor en achter. Overal was er wel iets te zien. Het was
onbeschrijfelijk en nog elke dag knijp ik in mijn arm. Ik kan het nog
steeds niet geloven. Zo zie je maar", besluit Thomond passend in de
Britse krant The Guardian. (br.hln Foto The Guardian)
|
