Jean Antoine Watteau 1684 1721 was een Franse kunstschilder
Klik op de foto om een filmpje van zijn overige werken te bekijken
Jean Antoine Watteau (Valenciennes, 10 oktober 1684 Nogent-sur-Marne, 18 juli 1721) was een Franse kunstschilder uit de rococoperiode.
Jean Antoine Watteau wordt vaak een rococokunstenaar genoemd, maar toch is er nog een diepe ernst, atypisch rococo, die zijn werk uitstraalt. Watteau houdt van het allervroegste begin schetsboeken bij met snelle aanduidingen van figuren naar het leven. Hij weet fragiliteit en sterkte te verbinden en de zoektocht naar evenwicht hierin over te brengen in zijn schilderkunst. Tijdgenoten die in verband staan met Watteau zijn François Boucher (1703-1770), Jean Honoré Fragonard (1732-1806), Jean-Baptiste Siméon Chardin (1699-1779) en Thomas Gainsborough (1727-1788).
In theaterscènes of huiselijke taferelen wil de schilderkunst van die tijd het geluk voorstellen in de kunst of het oproepen door de weergave van gelukkige momenten. Watteau schildert de mythische plaatsen van geluk (zoals Arcadia, Cythera ...), maar situeert ze in het herkenbare Franse landschap en bevolkt ze met tijdgenoten.
De thematiek van de liefde is een graag gezien onderwerp in de 18de eeuw. Vaak gaat het hier om de verboden liefde die zich clandestien afspeelt in een natuurdecor. Deze onderwerpen vinden we ook terug bij Fragonard. Op de schilderijen zijn altijd duidelijk liefdesscènes te zien van jonge koppeltjes die dromen van een gelukkig bestaan. Veelal maakt de heer de dame het hof met poëzie of muziek. Uiteraard is dit pure euforie, arme mensen hadden geen tijd voor luxe-geluk en de rijken werden uitgehuwelijkt, zodat ze geen kans hadden op het geluk. Deze thematiek vindt men ook terug op medaillons van Sèvres-porselein.
In de 17de en 18de eeuw was het leven aan het hof een waar theater; daarmee werd vaak gespot. Een waar voorbeeld is de Gille; een symbolische figuur die centraal bespot wordt. Deze figuren vinden we onder andere terug in het carnaval van Venetië. Hoewel ook andere kunstenaars uit die tijd net als Watteau theater als thema kozen, krijgt de acteur bij Watteau iets echts.
De kledij van Mezzetin of van Gilles is geen vermomming meer, maar brengt zijn authentieke ik tot uitdrukking. De Gilles zou een soort spiritueel zelfportret van Watteau zijn, of wordt vergeleken met de "Ecce Homo"; de onschuldigheid van de Gille (wit) staat symbool zoals de bespotting van Christus.
|
