Een bos rozen in een kamer, dat kon je vroeger van op grote afstand ruiken. Maar de moderne roos geeft niet of nauwelijks een geur af, zoals velen van ons uit ervaring weten. En dat is de schuld van de kwekers


Shakespeare wijdde in zijn sonnetten al bloemrijke woorden van bewondering voor de geur van de roos. En zowel voor geliefden als voor zieke medemensen had die bloem een dubbele aantrekkingskracht: de schoonheid en de geur. Maar wie tegenwoordig een bos rozen koopt, ruikt niets -zelfs al begraaf je je neus diep in de bloem.


Dat komt omdat de kwekers de voorbije tijd de nadruk leggen op de houdbaarheid van de bloem, zodat daar lang van genoten kan worden. Daartoe moest een chemische samenstelling -ethyleen- worden verwijderd, want die maakt dat de bloemen gaan rotten. Probleem is echter dat diezelfde ethyleen ook zorgde voor de zoete geur. Rozengeur werd dus ingeruild voor houdbaarheid.


Maar er is hoop op geuriger tijden. Een kweker in het Engelse graafschap Shropshire is er, na 17 jaar experimenteren, in geslaagd een rozensoort te maken die ruikt zoals vroeger en tegelijkertijd beschikt over de lange stengel die zorgt dat de bloem zeker tien dagen goed blijft.


In Florida gaat men zelfs hoogtechnologisch te werk om hetzelfde doel te bereiken. Daar probeert men aan de hand van genetische modificatie de geur na te maken die ook wordt gebruikt in de parfumindustrie. Daartoe worden moderne, dus reukloze rozen 'geïnjecteerd' met genen uit tomaten.