In de 19e eeuw begonnen enkele klimmers in te zien dat het ook leuk was om zo moeilijk mogelijke rotsblokken te beklimmen zonder te trainen voor het bergbeklimmen.
Het ging hierbij puur om de bewegingen. Het boulderen ontwikkelde zich in selecte groepjes al tot een aparte discipline.
Toch werd het boulderen en het beklimmen van korte rots routes met touwzekering door velen nog tot in de jaren ‘80 als ‘oefening voor het grotere werk’ gezien.
Pas in de jaren ‘90 ontwikkelde het routeklimmen en boulderen zich als de sportklimdisciplines zoals wij ze nu kennen.

De eerste wereldbekerwedstrijd in de discipline boulderen werd pas in 1999 gehouden, het eerste NK boulderen was in 2000.
Boulderen was voor het eerst onderdeel van het WK sportklimmen 2001.

In de klimsport is een boulder een korte, vaak erg moeilijke, route op een relatief kleine rots, steen of kunstmatig gebouwde muur.

Het bouldergebied bij uitstek is Fontainebleau in Frankrijk ten zuidoosten van Parijs.
Het gebied ligt vol rotsblokken met duizenden routes.
Indoorboulders zijn terug te vinden in de meeste klimzalen.

Bij boulderen wordt, net als bij routeklimmen, de Franse gradatie aangehouden.
Een bouldergradatie is echter anders dan die van een lange route.
Vaak wordt gezegd dat de waardering van een boulder (bv 6a) even moeilijk is als de crux (een korte overhangende passage) uit een route die drie gradaties hoger ligt (dus 7a).

Het spotten bij het boulderen bestaat uit het opvolgen van de klimmer om hem bij een mogelijke val zo te leiden dat hij veilig neer komt.
Het aantal ongevallen die zich bij het boulderen voordoen, toont aan dat dit een niet te onderschatten veiligheidsvoorzorg is bij het boulderen.

Een boulderwedstrijd bestaat uit een reeks boulders die klimmers moeten klimmen.
Per geklommen boulder krijgt de klimmer van de scheidsrechter punten toegekend.
De ranking wordt bepaald door volgende criteria (in dalende volgorde van belang):

• Het aantal keren dat een klimmer een boulder voltooide
• Het aantal pogingen dat een klimmer ondernam om deze boulders te voltooien
• Het aantal zonegrepen dat de klimmer behaalde
• Het aantal pogingen dat de klimmer nodig had om deze zonegrepen te behalen

Er wordt onderscheid gemaakt tussen twee soorten boulderwedstrijden:

• Après-travail: Klimmers krijgen een bepaalde periode (doorgaans meerdere uren) om zoveel mogelijk boulders te voltooien. Deze officiële tijd wordt soms voorafgegaan door een kleinere periode waarin de klimmers in de routes mogen werken. Dit houdt in dat ze met de boulders mogen kennismaken door ze te proberen zonder dat dit meetelt voor de ranking.
• A vue of On sight: De klimmers worden tussen de verschillende boulders in isolatie gehouden. Zij krijgen slechts een korte tijdsperiode (meestal 6 minuten) om de route te klimmen. Deze vorm verlangt van de klimmer meer creativiteit en verhoogt het wedstrijdelement.

Opbouw van een wedstrijdboulder:

De IFSC (International Federation for Sport Climbing) stelde voor wedstrijdboulders volgende richtlijnen:

• Een boulder bevat maximaal twaalf handgrepen
• De begingrepen voor de handen (soms ook voor voeten) zijn aangeduid met plakband in dezelfde kleur als die waarmee de eindgreep aangeduid wordt
• Iedere route bevat een zonegreep (gemarkeerd met plakband in een andere kleur dan de begin- en eindgrepen)
• Eventueel geldende grenzen voor de klimmer zijn aangeduid met rode of zwarte plakband

Een boulder is voltooid wanneer de klimmer de eindgreep met beide handen stabiel kan vasthouden en de scheidsrechter dit heeft erkend door "oké" te zeggen.
Een zonegreep (ook wel bonus) wordt toegekend wanneer de klimmer deze stabiel kan vasthouden.
Een voltooide boulder impliceert altijd het behalen van de zonegreep, ook wanneer deze niet gebruikt werd.