De bugel of flügelhorn is een koperen blaasinstrument dat een belangrijk instrument is in fanfare-orkesten.
Het is gestemd in Bes of Es (sporadisch ook wel C) met drie ventielen.
De hele lengte van het klankbuis is bij een bugel in Bes 130 cm en bij een bugel in Es 98 cm.

De vorm van de bugel is geheel conisch voorbij het ventielhuis en met ruimere bochten dan de trompet, waardoor de bugel een veel zachtere, warmere en rondere klank heeft.

De bugel is uitgevonden door Adolphe Sax, die ook de saxofoon ontwierp.
Adolphe Sax wilde namelijk een instrument hebben dat op een trompet leek, maar een zachtere en warmere klank had.

De bugel heet in het Frans bugle maar in het Engels flugelhorn en moet niet verward worden met de Engelse bugle, wat een natuurbugel is, een bugel zonder ventielen.
De Es- en Bes-bugels zijn transponerende instrumenten.

De bugel heeft binnen de brass band een bijzondere status.
In een brass band is maar één bugel.

Zoals bij alle koperen blaasinstrumenten vindt de toonvorming bij de bugel plaats doordat de tegen het ketelvormig mondstuk aangespannen lippen bij aanblazen in trilling worden gebracht en zo de luchtkolom in het instrument in beweging brengen.
Bij een juiste lipspanning kan een van de ongeveer zeven natuurtonen worden gespeeld.
Door met een of meer ventielen de lengte van de hoofdbuis te verlengen, kunnen de gaten tussen elk van deze boventonen chromatisch dalend worden opgevuld.
Het eerste, tweede en derde ventiel geven respectievelijk een hele, een halve en een anderhalve toon verlaging van de dichtstbijzijnde boventoon.
De klankbeker versterkt de voortgebrachte toon.

Omdat niet alle tonen met behulp van de ventielen zuiver te treffen zijn, is bij veel bugels op de derde (en soms ook de eerste) ventielbuis een trigger geplaatst, die een variabele extra verlenging geeft om de toon zuiver te krijgen.

Er bestaan ook bugels die, in plaats van het derde ventiel met een trigger, een vierde ventiel hebben.
Dit is een kwartventiel.
Hierdoor is een trigger overbodig en is het bereik in de laagte twee maal een kwart octaaf groter.
De toonomvang wordt dan van Bes (contra-bes) tot de bes uit het tweegestreept-octaaf, zonder onderbrekingen.

Net als bij oudere pistons (cornetten) en bijvoorbeeld de Es-cornet is de bugel nog voor het ventielhuis voorzien van een stembuis om stemmen mogelijk te maken.
Deze plaats zorgt ervoor dat het conische verloop van de bugel zo min mogelijk wordt verstoord.
Bij moderne cornetten en trompetten zit deze stempomp pas verderop in het instrument, in de eerste bocht na het ventielhuis.

Het bereik van een bes-trompet is (in C-notatie) van e uit het groot-octaaf tot Bes (groot-bes) en van de e uit het klein-octaaf tot bes uit het tweegestreept-octaaf.

Strikt genomen is het bereik van de bes-bugel nog groter, want door de afwijkende bouw van de bugel is er een mogelijkheid de Bb onder de e-grootoctaaf te spelen (NB: afwijkend is juist dat dit geen 'pedal note' is).

De buccina of bucina is een gebogen blaasinstrument, dat ruim drie meter lang kon zijn.
Halverwege zat er een houten lat zodat het instrument op de schouder van de speler kon steunen

In de Romeinse Tijd werd hij dan ook gebruikt als begeleiding bij gladiatorenwedstrijden.
Met de instorting van het Romeinse Rijk ging de kunst van het buigen van de buis voor honderden jaren verloren.
Voor een lange tijd waren metalen hoorns altijd recht omdat niemand meer wist hoe ze te buigen.

Tenslotte, rond de start van de 14de eeuw herontdekte iemand de methode van buigen van metalen buizen.
Spoedig werden mensen hierdoor gefascineerd.
De kunst om metalen hoorns te buigen verscheen in de meest fantastische vormen.
Men maakte er een bruikbaar instrument van, zodat nog hogere natuurtonen erop gespeeld konden worden.

De evolutie van de buccina ging twee richtingen uit.
Enerzijds had men de buccina met een lange rechte smalle cilindrische buis met een aparte beker, hieruit ontwikkelde zich de trompetten en de trombones.
Anderzijds had de buccina een lange steeds breder wordende buis die direct in een beker overging, deze kon eveneens afgenomen worden.
Hieruit werden later de hoorns ontwikkeld. Beiden werden voorzien met een ketelvormig mondstuk.

In de loop van de tijd werd hij steeds meer gebruikt bij de jacht en groeide dan ook uit tot jachthoorn.
Voor het gemak van de ruiters tijdens de jacht werd de hoorn ook steeds meer met de beker naar achteren gespeeld, hetgeen ook nu in orkesten nog steeds gebeurt.
De ronde opgerolde vorm was ook erg handig voor het meenemen van het instrument, het kon namelijk over de schouder gedragen worden.

Op een snaarinstrument worden de snaren tussen de brug en de kam gespannen.
Zij dient om de snaren op een kleine afstand van de toetsen te houden, zodat deze door indrukken te bespelen zijn.

Op gitaren is soms op de brug een tremolo bevestigd waarmee de spanning en daardoor de toonhoogte van de snaar kan worden veranderd.

Een tremolo (Italiaans voor "trillend") of whammy bar is een soort hefboom gemonteerd op de brug van een elektrische gitaar die er voor zorgt dat de mensuurlengte van de snaren kan variëren.
Hierdoor wordt de toonhoogte van de op dat moment aangeslagen snaar (snaren) iets verhoogd of verlaagd en ontstaat een vibrato-effect op alle snaren tegelijk.

De bouzouki (Grieks: το μπουζούκι; mv. τα μπουζούκια, bouzoukia) is een dubbelkorige langhalsluit uit Griekenland.

Sommigen menen dat de bouzouki instrument geëvolueerd is vanuit de Turkse "buzuk Baglama" in de achterbuurten van Athene waar het gebruikt werd in de rebetika muziek in kroegen waar hasj verkocht werd (tekes).
De oorsprong van de benaming loopt eigenlijk verder tot het Perzisch "tambur-e bozorg" oftewel 'grote tambura'.
De klank -rg is in het Turks herleid tot -k. Maar ook de oorsprong van dit instrument kan verder getrokken naar de "Pandoura", een instrument uit de Griekse Oudheid.
De meeste historici geloven dat de naam van dit en andere instrumenten maar ook klanken en muziektheorie uit de rijke Byzantijnse muziektraditie tijdens de 5-tal eeuwen Ottomaanse overheersing gewoon overgenomen en mettertijd van naam veranderd zijn.
De naam van dit instrument evolueert dus in de loop van de geschiedenis van tamboura, tambourida, trichordon, tambouras, thamboura, tambourin, psaltirion naar bouzouki.
Afbeeldingen op miniaturen en wandschilderingen uit de Byzantijnse periode, van instrumenten, leveren iconografisch bewijs hiervan.
De musicoloog Φοίβος Άνωγειανάκης heeft een prachtige studie gepubliceerd over de geschiedenis van dit instrument.
In de loop van de 19e eeuw is de bouzouki minder populair geworden in de Griekse volksmuziek en was haast verdwenen.
Enkel in duistere kroegen en Griekse muzikanten in Klein-Azië kende dit instrument nog enige waardering.
Tegen het einde van de 19e eeuw is het langzaam maar zeker terug ten tonele verschenen dankzij de gestage opkomst van de rebetika.

Vandaag is het instrument niet meer weg te denken uit de Griekse muziek.
Vanaf 1900 en tot de jaren veertig had de bouzouki 3 dubbelkorige snaren (trichordo), gestemd D,A,D, en dit instrument wordt tot op vandaag de dag bespeeld.
Er is zelfs sprake van een echte revival.

De stemming van een 4-snarige (tetrachordo) bouzouki (de tegenwoordig meer populaire) is C, F, A, D (een hele noot lager dan de hoogste vier snaren van een gitaar), waarbij de dubbelkorige snaren van de C en de F in octaven gestemd staan.

De bouzouki wordt met een plectrum als melodie-instrument bespeeld.

De kwaliteit van de bouzouki wordt vaak afgemeten aan het aantal duigjes waaruit de bolle klankkast is opgebouwd, (hoe meer duigjes hoe duurder en beter denkt men vaak).
Toch zegt het aantal duigjes niets over de klank.
Een bouzouki met weinig duigjes (in het Grieks 'doejes') kan veel beter klinken dan een exemplaar met veel duigjes.
Het heeft alles te maken met de gebruikte houtsoorten enerzijds - vooral de kwaliteit van het bovenblad ('elato' ofwel spar) is zeer belangrijk - en met de subtiliteit van de bouwwijze anderzijds.
De binnenzijde van een (goedkopere) bouzouki is vaak beplakt met een soort glimmend bonbonpapier.
De betere zijn niet beplakt, of met een soort sterke matting afgeplakt om te voorkomen dat bij een ongelukje de kast splijt.
De voorkant is vaak met een zwart-witte versiering uitgevoerd, de duurdere types zijn echter ingelegd met parelmoer of met contrasterende houtsoorten (bijvoorbeeld esdoorn in palissander).

Tegenwoordig geldt de bouzouki als het Griekse muziekinstrument bij uitstek.
Voor de Tweede Wereldoorlog stond het instrument in een twijfelachtig daglicht (het werd bespeeld door mensen die leefden aan de zelfkant van de maatschappij).
Na de omarming van de bouzouki door beroemde componisten als Mikis Theodorakis en Manos Hadzidakis (die het een plaats gaven in hun 'hogere' liedkunst), is het instrument echter langzaamaan heel populair geworden.
In Nederland is de bouzouki vooral geliefd bij liefhebbers van de 'rebetika' enerzijds, en bij de liefhebbers van z.g. 'toeristenmuziek' anderzijds.

De kleinere zusjes van de bouzouki worden tzouras en baglamas genoemd (de laatste benaming komt overeen met een lid van de Turkse saz familie die echter veel groter van formaat is).
Net als de bouzouki is ook de Bulgaarse tambura een verwant uit de Byzantijnse Pandoura.

In een aangepaste vorm (Ierse bouzouki) wordt het instrument veel bespeeld in de Ierse volksmuziek.
Dit komt omdat Ierse muzikanten in de jaren zestig de Griekse bouzouki uit Griekenland hadden meegenomen en in hun muziek gingen waarderen.
De bouw van de bouzouki is toen ook door Ierse bouwers overgenomen, echter met de traditionele eigenschappen van de cittern (de bouwwijze daarvan ging dus als uitgangspunt dienen).
Kenmerkende verschillen: een stevige platte hals met aanpassingspin, een platte druppelvormige kast, en veel zwaardere snaren die bij de baskoren niet zijn geoctaveerd.

Een boomwhacker is een modern percussie-instrument.
Het zijn meerkleurige holle plastic buizen die ten opzichte van elkaar harmonisch gestemd zijn.
Het instrument wordt bespeeld door hem tegen een andere boomwacker, tegen het lichaam of tegen een ander voorwerp te slaan.
Ook kan men hem met stokken bespelen, net als bij een xylofoon.

De lengte van de 'normale' buizen varieert tussen de 30,5cm en 61cm.
De lengte van de basoctaven varieërt tussen de 61cm en 122cm.
De Treble Extension Set is ongeveer 20cm lang.
Maar het bedrijf heeft over alles nagedacht en ervoor gezorgd dat ook kinderen ermee kunnen spelen.
De Boomwhackers zijn handzaam, en niet breder dan 4,5cm.

De kleuren zijn gebaseerd op het Chroma-Notes™ Colored Music System, de kleuren die je vaak op pianotoetsen ziet om het instrument te leren.

De boomwhacker ontstond vanuit de junk bands die percussiemuziek maakten met afvalmateriaal.
Hierin werd al op stukken plastic buis gespeeld.
Hieruit werden de boomwhackers door Craig Ramsell uit de Verenigde Staten verder ontwikkeld, en in 1995 voor het eerst commercieel verkocht.

Bij een boomwhacker kan men een een octaveringsdopje gebruiken, dat aan het eind van de buis wordt aangebracht.
Hierdoor daalt de toon met een octaaf.

Boomwhackers worden in toenemende mate gebruikt in het muziekonderwijs.
Om het aanleren van muziek te vergemakkelijken, wordt hierbij een vereenvoudigde grafische notatie gebruikt in plaats van het traditionele notenschrift.
Ook zijn er groepen die met boomwhackers optreden.
Vaak zijn ze hierbij een manier om het publiek bij het optreden te betrekken.

Boomwhackers heeft sinds haar bestaan al meer dan 5 miljoen sets verkocht.
De producten worden niet alleen in de Verenigde Staten verkocht, maar vinden gretig aftrek op alle continenten in meer dan 30 landen.
De instrumenten worden voor verschillende doeleinden gebruikt.
Behalve professionals, worden de instrumenten ook ingezet bij teambuildingcursussen en muziektherapie.

Bongo's zijn kleine handtrommels die meestal per twee aan elkaar hangen en samen bespeeld worden.
Bij drumbands en malletbands worden de bongo's opgehangen aan de kleine trom en worden ze bespeeld met mallets.

Bongo's hebben meestal een vel-diameter van 7" en 8½" (respectievelijk zo'n 17,8 en 21,6 centimeter).
Bongo's worden gemaakt van hout of van fiberglas.
Hout levert meestal een warme, volle en diepe klank. Dit is overigens wel afhankelijk van de houtsoort en de dikte van het hout.
Fiberglas heeft over het algemeen een feller en krachtiger karakter.

De vellen worden meestal bespannen via spanhaken (meestal vier per bongo).
Onder de bongo zit een stevige onderring.
Daar lopen de spanhaken doorheen en worden ze met bouten aangedraaid.
Hierdoor wordt het hout van de bongo niet doorboort en dat komt het geluid van de bongo ten goede.
Af en toe worden de vellen bespannen via spanbouten in spanklauwen.
Deze spanklauwen zijn dan geschroefd op het hout van de bongo.
Je ziet deze variant meestal bij goedkope bongo's.

Bongo's hebben over het algemeen een felle klank.
Dat komt enerzijds omdat de bongo's een kleine vel-diameter hebben waardoor de klank hoog is.
Daarnaast zijn bongo's klein van stuk; de diepte van de trommels is niet groot.

De klank van de bongo's wordt beïnvloed door veel factoren. De meest belangrijke elementen die de klank bepalen zijn:

- de materialen van de trom en het vel
- de spanning van het vel (hoe de bongo's zijn gestemd)
- de manier van spelen

De tweede factor is de spanning van het vel.
Hoe strakker het vel is gespannen, hoe hoger de bongo klinkt.
Daarnaast geldt hoe kleiner de diameter van het vel, hoe hoger het geluid van de bongo.
De bongo's worden altijd op elkaar afgestemd.
Dat wil zeggen dat de 'hoge' bongo goed samen klinkt met de 'lage' bongo.

Verder bepaald de manier van spelen de klank.
Zo kunnen bongo's worden bespeeld met stokken (bijvoorbeeld bij een drumband), maar meestal worden bongo's met de hand beroerd.
Daarbij geldt dat een vlakke handslag anders klinkt dan een iets gebogen handslag.
Verder kan je de bongo's bespelen met de hele hand, de handpalm of juist alleen met de vingertoppen.
Tot slot is de plaats waar je op de bongo's slaat bepalend voor het geluid.
Speel je de bongo's op de rand van het vel, dan geeft dat een hogere en fellere klank dan wanneer je de bongo's in het midden van het vel bespeeld.
Zo zijn er zeer veel verschillende technieken waarmee een percussionist kan variëren.

Bongo's worden door percussionisten veelal samen met conga's opgesteld.

Een bombarde is een blaasinstrument uit de familie van de schalmei dat tegenwoordig nog in Bretagne in de volksmuziek gebruikt wordt, meestal in combinatie met een lokale vorm van de doedelzak, de biniou.
Beide instrumenten zijn bijzonder luid en vooral geschikt voor het begeleiden van volksdansen in de open lucht.

Een bombardespeler staat bekend als een talabarder (naar de oude Bretoense naam voor een bombarde - een talabard).

Traditionele Bretoense muzikanten staan bekend als "sonneurs".

Ze spelen in koppels, bekend als "sonneurs de couple"

Meestal een talabarder en een biniaouer (Bretoense doedelzakspeler)

De boerhoorn is een koehoorn van 25 tot 45 centimeter lang (vaak maximaal 30 cm) waarvan de punt is verwijderd zodat het kan worden gebruikt als hoorn.
Soms werd er gebruikgemaakt van houten of koperen exemplaren.
Het is vergelijkbaar met een midwinterhoorn.
Als de koehoorn korter is dan 25 centimeter wordt het vaak een rouphoorn genoemd.

De boerhoorn heeft haar oorsprong in de 'runderhoorn', een koehoorn die door prehistorische volkeren werd gebruikt om het geluid van een koe na te bootsen om zo wilde exemplaren te lokken, waarop werd gejaagd.

De boerhoorn werd in Drentse, Veenkoloniaalse en Westerwoldse boergemeenschappen en boermarken gebruikt als signaalinstrument.
Dit werd bijvoorbeeld gedaan als de boerenleider (vaak de rijkste boer) de gemeenschap bijeen wilde roepen om iets te bespreken of voor het uitvoeren van 'boerwerken' als de aanleg van zandwegen (het mennen van paarden om zandsleuven te trekken), het ruimen van sneeuw, het bestrijden van branden of het verdelen van de taken van een boer over de overige boeren wanneer deze ziek was (naoberschap).
Het bekendst werd het doordat het werd gebruikt om het startsein te geven voor de oogst: voor dit startsignaal was oogsten verboden op straffe van een boete of erger.
Op deze wijze kon het binnenhalen van de hele oogst beter worden gecoördineerd.
Het vormde daarmee een symbool van de gemeenschapszin in de boermarken.

Na de afschaffing van de boermarkes in de 19e eeuw verdween de boerhoorn grotendeels aan het begin van de 20e eeuw.
Ze wordt nu nog wel eens gebruikt op speciale hoornblaasfestiviteiten.

Een boerhoorn maken

De benodigdheden zijn:

• Een zo groot mogelijke stierenhoorn (boerhoorn = groter dan 25cm)
• Een soepketel die groot genoeg is om de hoorn in te koken
• Grof en fijn schuurpapier
• Een oude doek
• Een scherp mesje
• Een ijzerzaag
• Vernis (mat) en was
• Een liniaal
• Een buigzaam dun takje
• Voorbereidingstijd: 90 tot 120 minuten om de hoorn te koken
• Werktijd: 90 a 120 minuten, los van de kooktijd

Een verse hoorn is nog niet los van de zogenaamde pit.
Er zit dus nog een stuk been in, omgeven door bindweefsel en vet.
In veel gevallen zit er ook nog wat huid en haar aan het uiteinde van de hoorn.
Je kunt de hoorn op het dak leggen. De zon zal al het werk doen.
Als de hoorn uitdroogt, krimpt de pit met het vlees en de vliezen sneller en meer dan de hoornlaag, zodat uiteindelijk de pit vanzelf uit de hoorn valt, maar dit kan veel stank geven.

Je kan hem ook een tijdje onder de grond stoppen.
Je hebt dan wel geen stank, al weet je maar nooit wat er onder de grond gebeurt.
Dus toch maar liever koken, zodat je uiteindelijk een zuivere hoorn aan je lippen krijgt.

Wanneer u de hoorn niet meteen afkookt, kunt u hem het best zo snel mogelijk invriezen om rotting van aanhangende vleesresten te voorkomen.
Maak de hoorn in zijn geheel schoon, door te wassen onder de kraan.
Daarna in een plastic zak in de diepvries leggen als afkoken uitgesteld wordt.
Of als je direct wil beginnen, in de kasrol leggen en aan de kook brengen.
Als het een hele grote hoorn is kun je best een ketel gebruiken.
Dan ongeveer drie kwartier tot 2 uur zachtjes doorkoken.
De hoorn is dan zachter geworden en de pit is los.
Grotere hoorns van oudere stieren zullen zeker twee uurtjes moeten koken.

Met een beetje geluk ligt de beenpit helemaal los van de hoorn, zodat deze verwijderd kan worden.
Het komt echter nogal eens voor dat de pit en de hoorn op zich los zijn, maar dat het geheel nog bij elkaar wordt gehouden door weefsel langs de kelk van de hoorn.
In dat geval snijdt u met een mesje langs de kelk zodat de pit er alsnog uitschiet.
De uiterste rand van de kelk is toch niet bruikbaar, zodat u er in wezen niets mee verliest.
Probeer echter zoveel mogelijk van de hoornrand er aan te houden, want hoe zacht die ook lijkt, als de hoorn eenmaal droog en uitgehard is, kan het net weer een centimeter extra geven.
Bij extra grote stierenhoorns is het soms nodig om de beenpit in een bankschroef te zetten, om daarna al draaiend aan de hoorn de hoornlaag los te halen.
Hoe goed je ze ook kookt, er blijft namelijk altijd wel wat in de punt vastzitten bij zo'n grote hoorn, zodat kracht gevraagd is.
Nooit de hoorn in de bankschroef zetten, want dan is hij kapot!

Nu wordt het spannend. De hoorn zonder pit moet worden gemeten.
Gebruik hiervoor een stevig, maar buigzaam dun voorwerp.
Deze schuift u in de kelk naar de punt van de hoorn toe.
U kunt nu zien hoever de kelk doorloopt door het deel van de dunne ‘meetlat’ dat in de hoorn heeft gezeten langs de buitenkant van de hoorn te leggen.
Het verschil in lengte is het massieve gedeelte van de punt.
Als de kelk kort is, en het massieve gedeelte de helft tot een kwart van de hoorn uitmaakt, hebt u weinig aan de hoorn.
Het geluid dat u ermee zou proberen te maken wordt al in de punt van de hoorn gedempt.
Misschien dat u dit nog wel kunt uitboren of wegfrezen, maar dit vergt weer extra ervaring.
We gaan er maar vanuit dat u geluk hebt gehad. De kelk is groot, de punt is weinig massief en uw hoorn is goed.
Hij moet nu nog enkele dagen drogen. Pas als de hoorn helemaal droog is kan hij verder worden bewerkt.
De net gekookte hoorn voelt bij plekken leerachtig en aan en is daar zacht en buigzaam.
Bij het drogen wordt de hoorn weer hard en stug, tot breekbaar aan toe. Dus niet laten vallen.

Als uw stierenhoorn over de grootste lengte +30 centimeter of meer meet, is hij geschikt om een boerhoorn van te maken.
Ideaal zijn hoorns van 40-50 centimeter.
Ze brengen nog steeds een geluid voort dat hoog en doordringend genoeg is om ver te kunnen dragen, en de lipspanning die voor het blazen vereist is, is niet zo hoog dat u extra geoefende lippen moet hebben.
Is de hoorn extra lang is, zo'n 60 centimeter of meer, en u hebt wel geoefende lippen, dan kunt u uiteindelijk zowel een lage als een hele hoge toon uit de hoorn krijgen.

U zaagt de punt van de hoorn op een plaats waar de doorsnee van de hoorn ongeveer 2 centimeter is.
De holte in de hoorn zal zelden of nooit op het nu verkregen nieuwe uiteinde een mooi blaasgat hebben.
Als er al wel een gaatje te zien is, moet dit met behulp van een boor vergroot worden.
Ideaal is 1,6 centimeter.

Wilt u met een hele grote hoorn zowel de hoge als de lage toon van de hoorn benutten, dan is het een idee om eerst eens te proberen hoe de hoorn het doet als u een zogenaamde ketelboring toepast.
Met een dunne boor, van een millimeter of 4, wordt vanuit de afgezaagde punt naar de holte van de hoorn geboord.
Vervolgens wordt het blaasgat met een andere boor of een op de boor te bevestigen vreeshulpstuk alleen bij het blaasgat iets wijder gemaakt, zodat weer die 2 millimeter dikke wanden ontstaan, waar u de lippen moet aanleggen.
De holte waarop u blaast is dan ruim, maar loopt uit in de gang van 4 millimeter, die naar de grote holte in de hoorn lijdt.
Lukt dit een beetje, probeer dan eens te blazen.
Het kan zijn dat het een prachtig werkende hoorn is, waaruit zowel hoge als lage tonen gemakkelijk voort te brengen zijn.
Het kan ook zijn dat u pech hebt, en dat de structuur van de hoorn alle tonen dempt.
Dan moet u alsnog de blaasgang tot in de kelk breed uitboren, om aan een goed vibrerende hoornwand te komen.

De volgende stap is het bewerken van de buitenwand van de hoorn.
Met een mes worden grove stukken hoorn en oneffenheden op de buitenkant zo mogelijk weg gesneden, en wordt de buitenrand van de hoornkelk wat bijgewerkt.
Daarna wordt er flink geschuurd. Dit schuren gebeurt in de lengterichting van de hoorn, om zo min mogelijk onnatuurlijke krassen op de hoorn te krijgen.
Geef bij het schuren het mondstuk even extra aandacht.
Zowel binnen als buitenrand van het blaasgat even wat rond schuren, dan beschadigt u de lippen niet.
De hoeveelheid werk die u aan het schuren besteed, is sterk afhankelijk van het resultaat dat u wilt behalen.
Zeker bij hele grote stierenhoorns is het veel voorkomend dat een hoorn niet mooi glad is, dat hij ‘slechte’ stukken op de buitenkant heeft, of dat hij van de pit is gekomen met een niet al te gave kelkrand, eventueel met kleine scheurtjes.
U kunt er voor kiezen om alle grove plekken prachtig glad te maken, en de kelkrand helemaal egaal rond te maken - wat u weer enkele centimeters van de hoorn zal kosten.

Het enige wat u nog aan de hoorn zelf zou kunnen doen, is er een laagje blanke lak op aanbrengen, of hem in de was zetten.
In beide gevallen zal de hoorn er heel wat mooier en natuurlijker uit gaan zien dan toen u hem aan het schuren was.
De kleuren en tekeningen in de hoorn komen weer helemaal tot leven, en het voorkomt dat de hoorn door extreme uitdroging scheurt of brokkelig wordt.
Lak of was zal de klank wel veranderen, maar deze is toch niet exact te voorspellen.
Lak maakt de hoorn harder dan was, en hoeft maar éénmaal aangebracht te worden.
Een waslaagje zal na enige jaren opnieuw aangebracht moeten worden, maar is natuurlijker.
Het vervangt het vet dat in de natuurlijke situatie - op de kop van het rund - voor bescherming van de hoorn zorgde.

Nu kan er een gaatje in geboord worden, 5-10 centimeter van de buitenrand van de kelk.
Daaraan kan de hoorn opgehangen worden, met behulp van een stukje er doorheen geknoopte veter.
U kunt uw initialen en eventueel het bouwjaar in de hoorn snijden.
Het is een kwestie van smaak. Als daarna de fase van vernissen en wassen achter de rug is, kunt u er ook voor kiezen om een of meer veters om de hoorn te knopen, waaraan hij eveneens opgehangen kan worden.
Een extra grote stierenhoorn kan bijvoorbeeld een veter, al dan niet met een koperen oogje, rond het mondstuk krijgen, en dit eveneens bij de kelk, zodat de hoorn daarna met een riem of enkele leren veters over de schouder of aan de muur gehangen kan worden.

EN.....BLAZEN MAAR!

Daarna is het een kwestie van blazen en oefenen.
In het begin is dit altijd lastig, ook al ben je een ervaren blazer.
Iedere hoorn heeft zijn eigen klank en zijn eigen wijze van blazen.

Kleine sopranino/Garklein     C     17 cm
Sopraninoblokfluit     F     24 cm
Sopraanblokfluit     C     32 cm
Altblokfluit     F     48 cm
Tenorblokfluit     C     62 cm
Basblokfluit     F     93 cm
Grootbasblokfluit     C     120 cm
Contrabasblokfluit of Subbasblokfluit     F

Crashbekken
Hi-hatbekken
Ridebekken
Sizzler
Splashbekken
Hangend bekken
Chinees bekken

Hector Berlioz : Harold en Italie (Orgie des brigands) en Symphonie Fantastique (Marche au supplice)
Alexander Borodin : Polovtiaanse Dansen (uit zijn opera "Prins Igor")
Piero Coppola : Symphonie in la-mineur