Iets waar weinig over terug te vinden is, en toch een belangrijke plaats inneemt in ons dagelijks leven, is het gesneden brood.
Even dagdagelijks als mysterieus blijkbaar.

Een gesneden brood is een door een machine in gelijke sneden gesneden en voor het gebruiksgemak verpakt brood.
Het werd voor het eerst verkocht in 1928, aangeprezen als "de grootste stap voorwaarts in de bakkerij-industrie sinds brood werd verpakt".
Dit leidde in de VS tot de populaire uitdrukking, " de grootste uitvinding sinds gesneden brood ".

Otto Frederick Rohwedder uit Davenport, Iowa,was de uitvinder van de eerste 'brood-op-tijd' brood-snijmachine.
Een prototype dat hij bouwde in 1912 werd verwoest in een brand en het was pas in 1928 dat Rohwedder een volledig werkende machine klaar had.
Het eerste commerciële gebruik van de machine was door de Chillicothe Baking Company van Chillicothe, Missouri, die hun eerste sneetjes produceerden op 7 juli 1928.
Hun product, "Kleen Maid Gesneden Brood", was een succes.
Battle Creek, Michigan heeft een concurrerende vordering als de eerste stad om voorgesneden brood door een Rohwedder's machine te hebben verkocht.
Historici hebben geen documentatie gevonden van deze vordering uit Battle Creek's, Spijtig genoeg zou deze broodsnijmachine reeds jaren geleden op de vuilnisbelt zijn beland.

Zelfs het Smithsonian's American History Museum ontbreekt het aan documentatie van de broodsnijmachine.
En toch zijn er zo weinig uitvindingen zo vast ingeburgerd als deze, vandaar de uitspraak in vele reclamecampagnes, zelfs bij de hedendaagse gsm's, " de grootste uitvinding sinds gesneden brood ".

Deze uitvinding heeft tenslotte geleid tot toasters in elk gezin, lunchpakketten, allerlei soorten sandwiches en zoveel meer.
Wat is er nu eenvoudiger dan even uw hand in de broodzak, een stukje beleg of wat jam erop en smullen maar.
Niemand staat er nog bij stil, maar zo'n grote uitvinding is het wel.

Het was voor Rohwedder ook een hele uitdaging om na het vernijden het brood vers te houden, het eerste gesneden brood werd verpakt in vetvrij papier.
In het begin werd de uitvinding weggelachen door bakkers en winkeliers, maar Rohwedder hield vol en na 16 werken aan zijn uitvinding kwam op 7 juli 1928 het eerste voorgesneden brood op de planken als "Sliced Kleen Maid Bread.".

De verkoop van voorgesneden brood steeg al snel en toen wist men dat de uitvinding een succes was.

Bakker Gustav Papendick gekocht Rohwedder's tweede broodsnijmachine om deze te verbeteren door een manier te ontwerpen om de sneetjes beter bij elkaar te houden, in ieder geval lang genoeg om de broden te verpakken.
Na mislukkingen met elastiekjes en metalen pinnen, plaatste hij de sneetjes op een kartonnen lade.
Deze lade werd uitgelijnd zodat gemechaniseerde verpakkingsmachines begonnen te functioneren.

Rohwedder verkocht zijn patent in 1930.

W.E. Long, promotor van de Holsum Bread brand, verkocht door vele onafhankelijke bakkers in de VS, was een pionier in het promoten en verpakken van voorgesneden brood in 1928.
In 1930 Wonder Bread, een industriële broodbakker sedert 1925, begon met het op de markt brengen van voorgesneden brood over de hele VS.

Het succes van het commercieel gesneden brood resulteerde in fijnere sneetjes, mensen aten meer en vaker boterhammen, dit resulteerde op zijn beurt weer tot een stijgende verkoop van beleg en smeersels zoals jam en pindaboter en smeerkaas.

In 1943 legden Amerikaanse functionarissen een kortstondig verbod op gesneden brood op als een oorlogstijd behoud maatregel.
Het verbod werd bevolen door Claude R. Wickard die de positie van Food Administrator had, en trad in werking op 18 januari, 1943.
Volgens de New York Times, verklaarden ambtenaren dat "het voor-gesneden brood een zwaardere vetvrije verpakking nodig had dan een onversneden brood niet uit te drogen", vetvrij papier welke benodigd was in de oorlogsindustrie.
Het was ook bedoeld om een stijging van de prijs van brood, veroorzaakt door de toelating van een stijging met tien procent van meel prijzen.

Op 8 maart 1943 werd het verbod opgeheven na veel protest.

Wickard verklaarde dat "Onze ervaring leidt ons om te geloven dat de besparingen niet zo veel zijn als we hadden verwacht, en de War Production Board vertelt ons dat er voldoende vetvrij papier is om gesneden brood te verpakken, er is voor vier maanden in handen van papier bereiders en de bakkerij-industrie.

Wereldwijd wordt gesneden brood verkocht.

In Ierland staat het meest populaire gesneden brood bekend als "sliced pan", verkocht in verpakkingen van 800 of 400gram in handigge afmetingen voor het maken van sandwishes of toast.

De dikte van de sneetjes varieren per land en fabrikant.
In Canada bijvoorbeeld wordt standaard 10mm dikte verkocht.
In Groot-Britanië wordt het gesneden brood verkocht als "Extra Thick", "Thick", "Medium" of "Thin" variërend van 5 tot 20mm dikte.
In Japan wordt iets soortgelijks voorzien maar wordt het verkocht als aantal sneetjes per brood.

De Piper Alpha was een groot offshore olieproductieplatform in de Noordzee, in het Piper-veld, ongeveer 190 km noord-oostelijk van Aberdeen.
Het was eigendom van een consortium bestaande uit Occidental Petroleum (Caledonia) Ltd., Texaco Britain Ltd., International Thomson plc en Texas Petroleum Ltd. en werd uitgebaat door Occidental Petroleum.
Op het Piper Alpha-platform werd de opgepompte ruwe olie gescheiden in olie, gas en condensaat.
De olie werd, samen met het condensaat naar de Flotta-terminal op de Orkney-eilanden gepompt.
Het gas werd per pijpleiding naar een compressorplatform gestuurd van waaruit het via de Frigg-hoofdleiding naar St Fergus (Aberdeenshire) werd gepompt.
Er waren nog twee andere platformen in de buurt die met een gaspijpleiding verbonden waren met Piper Alpha: Claymore en Tartan.

Op 6 juli 1988 om 22 uur vond op Piper Alpha een grote explosie plaats in de module voor gascompressie.
Er ontstond brand, die gepaard ging met grote rookontwikkeling die het platform en de verblijfsruimten van de bemanning vulde.
De brand breidde zich uit naar het lagere dek en bereikte na ongeveer twintig minuten een deel van de gasleiding tussen Piper en Tartan.
Door de hitte brak de leiding en er ontstond een enorme fakkelbrand over het grootste deel van het platform, waardoor de meeste mensen op het platform ingesloten raakten.
De reddingsboten waren niet bereikbaar door de rook.
Er stierven 167 mensen, de meesten in het verblijfskwartier.
Een zestigtal mensen overleefden de ramp door in het water te springen of langs touwen naar beneden te klimmen.

Het was de grootste ramp tot dan toe op een offshore olieplatform.

Dat het aanvankelijke incident kon escaleren tot een ramp van dergelijke omvang was te wijten aan een aaneenschakeling van verkeerde of betwistbare beslissingen en acties, die grotendeels voortvloeiden uit de organisatiestructuur en -cultuur, o.a. het voorkeur geven aan productiviteit boven veiligheid, fouten in het management van het personeel op het platform, onvolkomenheden in het systeem van werkvergunningen en bij inspectie en onderhoud.
Dit bleek uit het daaropvolgende grootschalige onderzoek, geleid door de Schotse rechter Lord Cullen.
Naast het onderzoek naar de oorzaken van de ramp volgden daaruit ook een groot aantal belangrijke aanbevelingen om de veiligheid van offshore-installaties te verhogen.

Philosophiae Naturalis Principia Mathematica (Lat.: "De wiskundige beginselen van de natuurfilosofie", kortweg de Principia) is een werk van Isaac Newton gepubliceerd op 5 juli 1687.
Bekend is dat Newton het werk van ruim 500 pagina's schreef tussen mei 1684 en april 1686 (maar twee jaar dus) naar aanleiding van een bezoek dat Edmond Halley aan hem bracht.
Het is echter zeer waarschijnlijk dat hij zijn ideeën erover al eerder ontwikkelde omdat hij tegenover Halley gewag maakte van zijn oplossing voor het probleem van de banen van de planeten (de reden voor Halley's bezoek) en hij hem al in november 1684 een zeer uitgewerkte versie van die theorie kon toezenden.
Volgens ooggetuigen werkte hij bijna dag en nacht aan het boek. Het werk is een van de invloedrijkste publicaties ooit verschenen in de exacte wetenschappen.

In de Principia voerde Newton onder meer de grondslag voor de moderne mechanica in, namelijk de drie wetten van Newton met de wetten voor behoud van impuls en behoud van impulsmoment.
Aan de hand van onder meer de empirische wetten van Kepler leidde hij de universele zwaartekrachtswet af.

Tijdens het formuleren van zijn natuurkundige theorieën, ontwikkelde Newton een gebied binnen de wiskunde dat bekendstaat als calculus (differentiaalrekening en integraalrekening samen).
Maar in de Principia gebruikt Newton vrijwel uitsluitend meetkundige bewijzen in de stijl van Euclides en Archimedes en laat hij de calculus buiten beschouwing.

In de Principia staat Newtons beroemde credo Hypotheses non fingo ("Ik verzin geen hypothesen"). In vertaling:

Zijn wij nog niet in staat geweest om een reden te ontdekken voor deze eigenschappen van dit verschijnsel zwaartekracht? Ik verzin geen hypothesen. Alles wat niet is afgeleid uit de waarneming wordt gedefinieerd als een hypothese. Of ze nu metafysisch of fysisch zijn of gebaseerd op verborgen kwaliteiten, of op mechanica, ze hebben geen plaats in proefondervindelijke filosofie (=experimentele natuurwetenschap, vertaler). Binnen deze filosofie worden bijzondere begrippen afgeleid uit het verschijnsel en door inductie algemeen gemaakt.

Aan de hand van de wetten gepubliceerd in de Principia werden de bewegingen van de hemellichamen, zoals de planeten en kometen, verklaard.

De buizerd (Buteo buteo) is een middelgrote tot grote roofvogel uit de familie van de havikachtigen (Accipitridae).
De buizerd komt voor in het grootste gedeelte van Europa en delen van Azië.
Hij is een standvogel die in hetzelfde gebied overwintert waar hij broedt, op de koudste gebieden en enkele ondersoorten na.
De vogel jaagt gebruikelijk in open land, maar nestelt in bosranden.
Normaal gesproken bestaat de prooi van een buizerd voornamelijk uit kleine zoogdieren, reptielen en vogels, maar hij doet ook dienst als aaseter.

Eind 20e eeuw is het buizerdbestand in de Benelux ongeveer verdrievoudigd ten opzichte van de jaren zestig.
In Nederland is er sprake van ruim 10.000 broedparen.

Buteo buteo werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door in 1841 door Carolus Linnaeus, een Zweeds arts, plantkundige, zoöloog en geoloog.

Bij buizerds bestaat een grote kleurvariatie, er zijn erg donker gekleurde exemplaren terwijl er ook zijn met een bijna witte onderkant.
Het bovengedeelte is effen, terwijl aan de onderkant verschillende dwarsbanden getekend zijn.
De staart van een volwassen buizerd heeft naast de donkere eindband nog 8-10 smalle donkere dwarsbanden.
De spanwijdte van de vleugels is ongeveer 113 tot 128 cm.
De totale lengte van kop tot staart is ongeveer 51 tot 57 centimeter.

Door de typische vlucht is de vogel gemakkelijk te herkennen, enkele vleugelslagen, kort zweven en dan weer een paar slagen.
De buizerd is een uitgesproken langzame vlieger met zijn brede vleugels en de korte, brede staart.
Vaak kan worden waargenomen dat een buizerd door een of meer kraaien, die in zekere zin een voedselconcurrenten zijn, wordt weggejaagd.

De buizerd kan verward worden met de wespendief.
Deze is van de buizerd te onderscheiden door de banden op de staart.
De wespendief heeft 2 banden aan de basis en 1 bijna aan het einde.
De buizerd heeft vele banden op regelmatige afstand.
Daarnaast heeft de wespendief een andere roep (hoge fluittonen) en is hij in vlucht te herkennen aan de bijna horizontaal gehouden vleugels, daar waar de buizerd de vleugels tijdens het zweven meer in een ondiepe v-vorm houdt.

De ruigpootbuizerd is een verwante soort die de Benelux uitsluitend bezoekt om te overwinteren.
De ruigpootbuizerd is onder andere te herkennen aan de veren op de poten.
Vaak worden licht gekleurde buizerds voor ruigpootbuizerds aangezien.
Biddende (bidden is het op dezelfde plaats in de lucht blijven hangen door snellere vleugelslagen te maken) buizerds zijn vaak ruigpootbuizerds, maar ook de gewone buizerd kan bidden.

Een cirkelende buizerd is te herkennen aan de lange en brede vleugels en aan de relatief korte, breed gespreide staart.

Mannetjes en vrouwtjes zijn alleen naast elkaar, bijvoorbeeld wanneer ze samen rondcirkelen te onderscheiden, waarbij het vrouwtje in de regel iets groter is dan het mannetje.

Wat voedsel betreft is de buizerd een echte opportunist, hij eet wat voorhanden is. Vandaar ook z'n brede verspreiding.
Muizen en mollen of konijnen vormen vaak het hoofdvoedsel.
Maar een buizerd kan als het nodig is snel overschakelen op een ander voedingspatroon: ook dieren als eekhoorns, hazelwormen, waterhoenen of zelfs vissen zijn dan niet veilig.
Ook eet hij wel aas, meestal verkeersslachtoffers.
Als hij een prooi ziet, laat de buizerd zich er als een baksteen op vallen.
Mensen worden zelden of nooit door buizerds aangevallen, behalve een enkele keer joggers.
Zij worden dan mogelijk instinctief geïnterpreteerd als een indringer op de vlucht.

De buizerd bouwt hoog in een boom, in een gaffelvormige boomtak of tegen de stam aanleunend, een nest van dode takken, met daarop bijvoorbeeld dennen- of larikstakken.
Een nest van een roofvogel zoals de buizerd noemt men een horst.
De vogel zal gemakkelijk een horst uit vorige jaren weer opbouwen.

Het vrouwtje legt in mei twee tot vier eieren, maar meestal drie.
Deze witachtige eieren hebben bruine vlekken en vegen.
De broedtijd is 28 tot 31 dagen.
Het jong dat als eerste uit het ei komt heeft de grootste kans te overleven.
Bij gebrek aan voldoende voedsel sterft het zwakste kuiken en wordt uit het nest gegooid, of opgegeten door de rest.
Buizerdjongen hebben een typisch witte bles op het achterhoofd.
De kuikens houden het nest netjes, uitwerpselen verdwijnen met kracht over de rand.
De jongen blijven zes tot zeven weken in het nest.
Naar mate ze ouder worden verwijderen de jongen zich steeds verder van het nest.

Een buizerd is pas na 3 à 4 jaar geslachtsrijp.
Dit betekent dat heel wat buizerds rondvliegen die niet broeden.
De maximale leeftijd van het dier is 26 jaar in de vrije natuur en 30 jaar in gevangenschap.

Buizerds voelen zich thuis in een gevarieerd landschap, ze hebben bomen nodig om te nestelen en open gebied om te jagen.
De habitat varieert van laaglanden tot berggebieden.

De vogel is voor passanten met regelmaat te zien.
Vaak zit hij op een paaltje of hek, dat benut wordt als uitkijkpost om prooien zoals mollen of veldmuizen te vinden.

De inheemse buizerd is een standvogel.
In de winter zijn er in gebieden met een gematigd klimaat, zoals in de Benelux, meer buizerds dan in de zomer, omdat veel Scandinavische buizerds naar het zuiden trekken om te overwinteren.
Dit geldt ook voor de ruigpootbuizerd (Buteo lagopus).

Ondersoorten

• Buteo buteo arrigonii - Corsica en Sardinië
• Buteo buteo rothschildi - Azoren
• Buteo buteo insularum - Canarische Eilanden
• Buteo buteo bannermani - Kaapverdische Eilanden
• Buteo buteo vulpinus - in het noorden van Scandinavië, Finland, Rusland, Wit-Rusland en het oosten van Polen
• Buteo buteo menestriesi - op de Krim, in de Kaukasus en in Turkije

Buidelslaapmuizen (Cercartetus) zijn een geslacht van klimbuideldieren uit de familie der dwergslaapmuizen (Burramyidae).

Deze soort komt voor in de bergen van Nieuw-Guinea en in het oosten en zuiden van Australië.

Het geslacht Cercartetus werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven in 1841 door Constantin Wilhelm Lambert Gloger een Duits zoöloog en ornitoloog.

Buidelslaapmuizen zijn kleine, muisachtige, voornamelijk in bomen levende buideldieren.
Ze hebben een donkere ring rond de ogen, waardoor het lijkt alsof ze verdrietig kijken.
De staart is vrijwel onbehaard en soms opgezwollen bij de wortel. De klauwen zijn klein.

Deze dieren eten voornamelijk insecten, andere geleedpotigen en nectar, maar sommige soorten eten ook stuifmeel, fruit of kleine skinks (hagedissen).
Alle soorten bouwen een rond nest van bladeren en soms boombast.

Er zijn vier soorten:

• Papoeabuidelslaapmuis (Cercartetus caudatus) (binnenlanden van Nieuw-Guinea; Noordoost-Queensland)
• Buideleikelmuis (Cercartetus concinnus) (Zuidwest- en Zuid-Australië)
• Kleinste dwergbuidelrat (Cercartetus lepidus) (Tasmanië, Kangaroo-eiland en een deel van het vasteland van Zuidoost-Australië)
• Kleine buideleikelmuis (Cercartetus nanus) (Oost- en Zuidoost-Australië inclusief Tasmanië)

De Papoeabuidelslaapmuis en de kleinste dwergbuidelrat werden vroeger tot het aparte geslacht Eudromicia Mjöberg, 1916 gerekend.

De Pathfinder werd op 4 december 1996 gelanceerd en bereikte Mars op 4 juli 1997 (16:56:55 UTC, MSD 43905 4:41 AMT, 26 Taurus 206 Darische).
Bij de landing waren remraketten nodig voor het voldoende afremmen en er werden stuiterballonnen gebruikt om zijn val te breken.
Nadat de stuiterballonnen leegliepen en terugtrokken, konden de zijwanden van de lander openklappen, om zo stroom op te wekken en de Sojourner ruimte te geven om weg te rijden.
De eerste uren konden zowel Pathfinder als Sojourner echter niets uitrichten, niet alleen omdat ze eerst instructies moesten ontvangen vanaf de aarde, maar tevens hun accu's moesten opladen.

De belangrijkste taak nadat de Pathfinder geland was, was om metingen van de atmosfeer (die bij het afdalen genomen waren) door te sturen.
De Pathfinder was gebouwd als lander en meetstation, maar ook voor ondersteuning van de Sojourner (data, geheugen, foto's, communicatie).

Het doel van de Sojourner was het maken van foto's van de oppervlakte van Mars.
Ook moest het wagentje onderzoek doen naar stenen, rotsen, stof en afdrukken van zijn eigen wielen op het planeetoppervlak.

De Pathfinder en de Sojourner bleven werken totdat op 27 september 1997 door onbekende oorzaak het radiocontact wegviel.
Wetenschappers probeerden nog enige maanden het contact te herstellen, maar op 10 maart 1998 staakten zij hun pogingen daartoe.

Het totale gewicht van de Mars Pathfinder (inclusief Sojourner) was 870 kilogram.

De buidelmollen (Notoryctemorphia) zijn een orde van de buideldieren die voorkomt in het noordwesten van Australië.
De orde omvat slechts één familie, de Notoryctidae, met slechts één geslacht, Notoryctes, en twee soorten, de kleine buidelmol (N. caurinus) en de gewone buidelmol (N. typhlops).

Het geslacht Notoryctes werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven in 1891 door Edward Charles Stirling een Australisch antropoloog.

Ze zijn ofwel de zustergroep van alle andere levende Australische buideldieren, ofwel alleen van de buideldassen.

Buidelmollen worden 120 tot 160 mm lang, hebben een staart van 20 tot 25 mm en wegen 40 tot 70 gram.
Ze hebben korte sterke poten, geen functionele ogen en oren gereduceerd tot een simpele opening.

Ze hebben een leerachtig "schild" over de bek, een kleine mond, en grote klauwen aan de derde en vierde voortenen voor graafwerk.
Ze leven solitair, meestal ondergronds, hoewel ze volgens sommigen na zware regen aan de oppervlakte komen.

Ze graven zowel ondiepe tunnels door zacht zand als diepe holen.
Ze eten insecten.

De stad Quebec (Frans: Québec) is de hoofdstad van de Canadese gelijknamige provincie, omstreeks 250 km ten noordoosten van Montreal.
De stad Quebec heeft ongeveer 516.000 inwoners (2012) de agglomeratie telt ruim 765.000 inwoners (2012) en is daarmee de tweede in de provincie (alleen Montreal is groter) en de zevende in Canada.

De stad ligt op de Kaap Diamant aan de oever van de Saint Lawrencerivier, die bij de stad een breedte van 800 meter bereikt.
De stad heeft een haven aan de Saint Lawrencerivier en nijverheden verwerken producten uit de omgeving zoals hout.
Aan de overkant van de rivier ligt de stad Lévis, met 138.769 inwoners (2011), die tot het stedelijk gebied van Quebec gerekend wordt.

Fransen

De streek rondom Quebec werd al lang door indiaanse jagers en vissers bewoond toen de Franse ontdekkingsreiziger Jacques Cartier er in 1535 voet aan land zette.
Quebec werd officieel op 3 juli 1608 gesticht door Samuel de Champlain als eerste permanente nederzetting van de Franse kolonie Nieuw-Frankrijk.
De plek bij de versmalling van de Saint Lawrencerivier, daar waar de Saint-Charlesrivier erin uitmondt, en aan de voet van de Kaap Diamant, werd beschouwd als een strategisch goede locatie en een gunstige uitvalbasis voor verdere ontwikkeling van de kolonie.
De versmalling in de rivier gaf de stad ook haar naam: Kebek, een woord uit de Algonquin-taal, betekent "vernauwing".

De nederzetting bestond aanvankelijk uit niet meer dan een houten versterking en een handelspost, en bleef nog lang bescheiden van omvang omdat de Fransen niet echt werk maakten van hun kolonie.
In 1663, het jaar waarin Quebec de officiële hoofdstad van Nieuw-Frankrijk werd, waren er nog slechts 550 inwoners.
Na een verwoestende brand in 1682 werden de huizen van de stad in steen herbouwd.

Quebec werd herhaaldelijk bedreigd door de Engelse kolonisten in het zuiden.
Een eerste aanval van Britse troepen in 1629 leidde tot drie jaar Britse overheersing, maar een tweede veroveringspoging van de Britten in 1690 had geen succes.
De Vrede van Utrecht in 1713 leidde tot een tijdelijke ontspanning.
De handel bloeide op en in 1737 werd de Chemin du Roy, de eerste landweg van Quebec naar Montreal langs de noordoever van de Saint Lawrencerivier, voltooid.

Engelsen

Na verloop van tijd nam de druk van de Engelsen weer toe.
In 1759, tijdens de Zevenjarige Oorlog, belegerden de Engelsen de stad opnieuw.
Vanaf boten op de rivier voerden zij twee maanden lang bombardementen uit.
Op 13 september versloegen de troepen van Britse generaal James Wolfe die van de Franse generaal Louis-Joseph de Montcalm tijdens de slag op de vlaktes van Abraham vlak buiten de stadspoorten.
Quebec werd door de Engelsen ingenomen.
Bij het Verdrag van Parijs in 1763 werd de stad definitief door de Engelsen ingelijfd.
De voormalige hoofdstad van Nieuw-Frankrijk werd nu de hoofdstad van de Britse kolonie Quebec.
De stad had bij de overname door de Britten omstreeks 8.000 inwoners (van de 70.000 in de hele kolonie).

Tijdens de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog in 1775 werd de stad aangevallen door de Amerikaanse revolutionairen, die hoopten dat Canada zich bij hen zou aansluiten, maar hun poging strandde doordat zij de stad niet konden innemen.
In 1791 werd de kolonie Quebec door de Constitutional Act verdeeld in twee kolonies: Laag-Canada met als hoofdstad Quebec, en Hoog-Canada (het latere Ontario).
De verdedigingswerken van de stad, die steeds weer door aanvallen bedreigd werd, werden versterkt, uitmondend in de bouw van de citadel van 1820 tot 1832.

Quebec kende in de decennia rond 1800 een economische bloei als toegangspoort voor trans-Atlantische schepen die goederen, reizigers en immigranten naar de kolonie brachten, en grondstoffen meenamen naar Groot-Brittannië.
Daarnaast ontstond er een belangrijke scheepsbouwindustrie.

Als gevolg van de constante toestroom van immigranten vanuit Groot-Brittannië en vooral Ierland, werd de stad steeds sterker gedomineerd door Engelstaligen.
In 1851 was 41 procent van de bevolking Engelstalig, in 1861 een nipte meerderheid van 61 procent.
Nieuwe woonwijken (Saint-Roch, Saint-Sauveur, Saint-Jean-Baptiste) ontstonden buiten de stadswallen, maar die vielen vaak ten prooi aan grootschalige branden omdat de huizen meestal van hout werden gebouwd.

Tegen het midden van de negentiende eeuw stagneerde de economische bedrijvigheid.
Oorzaken daarvoor was het gebrek aan innovatie, want door de industriële revolutie raakten de houthandel en de bouw van houten schepen achterhaald.
Door de aanleg van spoorwegen en het bevaarbaar maken van de Saint Lawrencerivier voor zeeschepen tot Montreal verloor Quebec zijn strategische handelspositie aan Montreal, dat rond 1825 Quebec in inwoneraantal overvleugelde, en dat rond 1850 de positie van financieel, industrieel en handelscentrum van Canada overnam van Quebec.

De buidelmees (Remiz pendulinus) is een zangvogel.
Hoewel zijn naam anders doet vermoeden, behoort de buidelmees niet tot de echte mezen (Paridae), maar tot een aparte familie van de buidelmezen (Remizidae).

De buidelmees (Remiz pendulinus) werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven in 1758 door Carolus Linnaeus,
een Zweeds arts, plantkundige, zoöloog en geoloog.

De rug is gedeeltelijk roodbruin, terwijl de onderzijde vaalwit is.
De kop is lichtgrijs met een opvallend zwart gezichtsmasker.
De poten zijn zwart.
De lichaamslengte bedraagt 11 cm.

De vogel houdt zich op in loofbossen en struikgewas in de buurt van rivieren, plassen en meren, met een voorkeur voor bomen met lange afhangende takken zoals wilg en berk.
Men kan de vogel, als men geluk heeft, behendig door de struiken en langs boomstammen zien buitelen.

De buidelmees dankt zijn naam aan het soort nest dat hij bouwt.
Het nest heeft namelijk veel weg van een buidel.
Het nest van de buidelmees bevat vijf tot acht eieren die gedurende twee weken bebroed moeten worden.
Na drie weken vliegen de jongen uit.

In 1962 werd in Nederland voor het eerst een nest van deze vogel gevonden in de Biesbosch.
Pas drie jaar later volgde een echte zichtwaarneming.
Daarna bleek de vogel te broeden op diverse locaties in Friesland, Noordwest Overijssel, Flevoland en het rivierengebied.
De populatie bereikte in de periode 1991-1993 zijn hoogtepunt met rond de 225 paar.
Volgens SOVON daalde daarna het aantal broedparen in snel tempo.

De buidelmees is in 2004 niet op de Nederlandse rode lijst gezet.
Deze zangvogel staat wèl op de Vlaamse rode lijst als zeldzaam.
De buidelmees staat als niet bedreigd op de internationale IUCN rode lijst.

Een zeppelin is een stijf, sigaarvormig luchtschip bestaande uit een lichtgewicht (aluminium) skelet met daarin zakken die zijn gevuld met een licht gas.
Hij is genoemd naar de grote pionier van het luchtschip, graaf Ferdinand von Zeppelin.

De eerste luchtreis van een zeppelin vond plaats op 2 juli 1900.
De vlucht duurde slechts 18 minuten.

Een zeppelin is een luchtschip, maar niet elk luchtschip is een zeppelin.
Kenmerk van een zeppelin is dat het omhulsel stijf is.
De vorm is daardoor niet afhankelijk van de gasdruk in de draagcellen.
In de praktijk worden slappe luchtschepen ook wel zeppelins genoemd.
Zelfs kleine kabelballonnen die de vorm van een luchtschip hebben, worden vaak aangeduid als zeppelin.

De met gas gevulde zakken, draaggascellen genoemd, werden in de meeste zeppelins gevuld met waterstof.
Het skelet van een zeppelin is door een stoffen bekleding beschermd tegen weersinvloeden.
Onder het skelet hangen een commandogondel en een aantal motoren voorzien van propellers waardoor het zich actief kan verplaatsen.
Door deze motoren is een zeppelin veel minder afhankelijk van de wind dan een ballon, die alleen met de wind kan meedrijven.
Aan de staart van de zeppelin bevinden zich de hoogte- en richtingsroeren.
De eventuele passagiersverblijven bevinden zich ofwel in een aparte gondel onder het midden van de romp of zijn gecombineerd met de commandogondel.
In latere zeppelins bevonden de passagiersverblijven zich in het inwendige van de romp waardoor de zeppelin een betere stroomlijn kreeg.

Graaf Ferdinand von Zeppelin lijkt interesse te hebben opgevat in het ontwerp van een "bestuurbare ballon" na de Frans-Duitse Oorlog van 1870-71, waar hij tijdens het beleg van Parijs zag dat de Fransen met ballonnen de stad verlieten.
Ook had hij militair gebruik van ballonnen gezien tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog, waarin hij als militair waarnemer aan de kant van de Noordelijke staten deelnam.

Na zijn vervroegde pensionering uit het leger in 1890 begon hij aan het project te werken.
Op 31 augustus 1895 verkreeg hij een patent waarin de meeste van de eigenschappen van de zeppelin al opgenomen waren.
Een idee uit het patent om diverse ballonnen als een trein aan elkaar te koppelen is echter nooit gerealiseerd.
In het patent werd gesproken over een "Lenkbarer Luftfahrzug" (bestuurbare luchttrein).

Het comité waaraan hij zijn plannen in 1894 voorlegde toonde weinig belangstelling, waardoor de graaf op zichzelf was aangewezen om het project te realiseren.
In 1898 richtte hij het Gesellschaft zur Förderung der Luftschiffahrt (maatschappij ter bevordering van de luchtscheepsvaart), waarbij hij zelf meer dan de helft van het kapitaal van 800 000 mark inbracht.
Hij delegeerde de technische verwezenlijking aan de ingenieurs Theodor Kober en Ludwig Dürr.

In 1899 begon de constructie van de eerste zeppelin in een drijvende montagehal op het Bodenmeer nabij Friedrichshafen.
Deze locatie was gekozen om het opstijgen te vereenvoudigen.
Omdat de hal dreef kon hij op de wind worden gedraaid.

Het prototype LZ1 (Luftschiff Zeppelin) had een lengte van 128 m, werd aangedreven door twee Daimler-motoren van 14,2 pk (10,6 kW) en werd in evenwicht gehouden door een gewicht tussen voor- en achtersteven te verplaatsen.

De eerste luchtreis van een zeppelin vond plaats op 2 juli 1900.
De vlucht duurde slechts 18 minuten, waarna de LZ1 moest landen doordat het mechanisme waarmee het gewicht werd verplaatst, essentieel voor het verkrijgen van de juiste balans, was afgebroken.
Na reparatie bewees de techniek haar mogelijkheden in diverse vluchten, waarin het snelheidsrecord van het Franse luchtschip La France van 6 m/s werd overtroffen met maar liefst 3 m/s.
Maar dit was niet voldoende om investeerders te overtuigen.
De graaf had onvoldoende middelen om de ontwikkeling voort te zetten.
Het prototype werd gesloopt en de fabriek werd gesloten.

De buidelmarters (Dasyurus) zijn een geslacht van buideldieren, behorende tot de roofbuideldieren.
Op de Tasmaanse duivel na zijn ze de grootste nog levende roofbuideldieren.
Ze vullen de niche in die op andere plaatsen in de wereld wordt ingenomen door marterachtigen en mangoesten.
Buidelmarters worden in Australië aangeduid als "quolls".

De buidelmarter (Gastrotheca marsupiata) werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven in 1796 door Étienne Geoffroy Saint-Hilaire,
een Frans natuurvorser die het principe van homologieën tussen verschillende soorten ontdekte.

Buidelmarters zijn kleine tot middelgrote carnivoren, de grote buidelmarter (Dasyurus maculatus) wordt zo groot als een flinke huiskat.
De buidelmarters komen voor in Australië, Nieuw-Guinea, Tasmanië en op enkele Aru-eilanden, in regenwouden, gematigde bossen, savannes en graslanden.
Ze jagen op insecten, kikkers, hagedissen, vogels en kleine en middelgrote zoogdieren als knaagdieren, klimbuideldieren en wallaby's.
De prooi wordt gedood met een beet in de nek of de achterzijde van de kop.
Ook aas en vruchten worden gegeten.

De buidelmarters hebben een bruine vacht met kleine of grotere witte vlekken.
De buikzijde is lichter van kleur.
De buidel is enkel in de draagtijd volledig ontwikkeld.
De voortplanting bij buidelmarters kenmerkt zich door "superfoetatie", wat inhoudt dat er meer jongen worden geboren dan er daadwerkelijk grootgebracht kunnen worden.
Tot dertig jongen worden geboren, terwijl een vrouwelijke buidelmarter slechts zes tepels heeft.
De overtollige jongen sterven binnen 48 uur na de geboorte.
Het fenomeen van "superfoetatie" is overigens zeldzaam onder buideldieren.

Het zijn solitaire nachtdieren, die zich overdag schuilhouden in boomstronken en ondergrondse holen.
Ze hebben een vast woongebied, en zijn niet territoriaal.

Buidelmarters worden bejaagd omdat ze pluimvee zouden roven.
De belangrijkste bedreiging vormt echter de habitatvernietiging en -versnippering.
Vuur en schapenkudden kunnen struiken en andere schuilplaatsen vernietigen, waardoor de buidelmarters gevoelig worden voor predatie door geïntroduceerde roofdieren als katten en vossen.
Vooral de vos vormt een grote bedreiging.

Er zijn zes soorten:

• Nieuw-Guinese gevlekte buidelmarter (Dasyurus albopunctatus)
• Zwartstaartbuidelmarter of westelijke buidelmarter (Dasyurus geoffroii)
• Dwergbuidelmarter of noordelijke buidelmarter (Dasyurus hallucatus)
• Grote buidelmarter (Dasyurus maculatus)
• Dasyurus spartacus
• Gevlekte buidelmarter of oostelijke buidelmarter (Dasyurus viverrinus)

De fossiele soort Dasyurus dunmalli is bekend uit het Plioceen van Queensland.

De Sontbrug (officieel Øresundsbron, portmanteau van het Deense Øresundsbroen en het Zweedse Öresundsbron) is het opvallendste onderdeel van de 16 kilometer lange verbinding voor weg- en spoorverkeer over de Sont tussen Denemarken en Zweden.
George Rothne ontwierp de brug en het ingenieursbureau Arup tekende het constructief ontwerp van de brug.

De verbinding, bestaande uit een spoorlijn met twee sporen en daarboven een weg met 2×2 rijstroken, werd op 1 juli 2000 door de Zweedse koning Karel XVI Gustaaf en de Deense koningin Margaretha II geopend.
Een halve maand voor de officiële opening konden de Denen en Zweden door middel van een donatie aan het Deense Rode Kruis een kaart kopen om de brug skatend, fietsend of lopend over te gaan.

De Sontbrug vormt de verbinding tussen Kopenhagen en Malmö.
De brug heeft een van de langste overspanningen van alle tuibruggen.
De grootste overspanning is 490 meter.
De hoogste pyloon is 204 meter.
Naar schatting weegt de brug in totaal 82 miljoen kilogram.
De maximale hoogte van het wegdek is 57 meter.

De gehele verbinding over de Sont bestaat uit een dubbeldeksbrug (autosnelweg boven, spoorweg beneden) van bijna 8 kilometer lang aan Zweedse kant; het kunstmatige eilandje Peberholm ("Pepereiland", zo genoemd als toespeling op het naburige natuurlijk gevormde Saltholm, "Zouteiland") met een lengte van 4 kilometer waar snelweg en spoorweg naast elkaar komen te liggen; en een 4 kilometer lange tunnel, de Drogdentunnel aan Deense kant.
De bouw begon op 16 september 1993 en de kosten beliepen zo'n 3 miljard euro.
De brug-tunnelcombinatie is aangelegd om de regio Kopenhagen-Malmö (Sontregio) een economische impuls te geven en zo tegenwicht te geven aan de neiging van de EU haar belang steeds meer zuidwaarts te zoeken.
Daarnaast heeft ze de reistijd van Kopenhagen naar het Deense eiland Bornholm met circa drie uur verkort.

De E20 loopt over de brug. Voor de Sontverbinding geldt een tolplicht.
Een enkele reis over de verbinding per personenauto kost 45 euro (2013).
Een tienrittenkaart biedt korting en voor forensen ligt het tarief nog lager.
Van grote verkeersdrukte is meestal geen sprake: per etmaal rijden er ca. 18.350 voertuigen over de brug (ruim 6,7 miljoen voertuigen in 2012).
Toch verwacht men dat het verkeer binnen enkele jaren hinder zal ondervinden door het groeiend aantal weggebruikers.

De brug concurreert met de veerverbinding Helsingør-Helsingborg.
Fietsers worden op de brug niet toegelaten, maar kunnen de passage met de trein (10€) of snelboot maken.
Bij de opening van de brug in 2000 werd er een halve marathon gelopen (Deens Broløbet, Zweeds Broloppet), van Denemarken over de brug naar het Zweedse Limhamn, een stadsgedeelte van Malmö.
Na de halve marathon in 2000 werd die ook nog georganiseerd in 2002, 2003, 2004, 2005, 2006 en 2010.
In 2010 zou dit voorlopig de laatste keer zijn, maar dit werd ook al aangekondigd in 2006.

Trivia

• De geografische grens tussen Denemarken en Zweden op de Sontbrug ligt ongeveer halverwege tussen Peberholm en het hoogste punt van de brug. De eigenlijke grensovergang, met elf stroken, ligt op het Zweedse vasteland. Hier geldt een maximumsnelheid van 30 km/u. Het gebeurt wel eens dat automobilisten vanuit Denemarken de laatste afslag missen. Terugrijden is echter niet toegestaan en dus moet men de brug over en weer terugrijden en twee keer tol betalen.
• Er geldt een permanent inhaalverbod voor het vrachtverkeer. Het vervoer van gevaarlijke goederen is alleen toegestaan tussen 23:00 uur en 06:00 uur.
• De Zweeds-Deense tv-dramaserie Bron/Broen (internationaal bekend als The Bridge) is genoemd naar de Sontbrug, waar in het openingsdeel een lijk gevonden wordt, precies op de geografische grens tussen beide landen.