Bulwers stormvogel (Bulweria bulwerii) is een vogel uit de familie van de stormvogels en pijlstormvogels (Procellariidae).

Deze soort komt voor in tropische oceanen, zoals de Grote-, Indische- of Atlantische Oceaan.

De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd door Jardine & Selby, in 1828.

Deze vrij kleine, sierlijke, donker stormvogel kan een lengte bereiken van 25 tot 29 cm.
De korte, zware snavel heeft een scherpe snede.
Zijn relatief lange vleugels (spanwijdte 67 tot 73 cm) zijn uitermate geschikt voor zeilvluchten.
Hij kan verward worden met de grauwe pijlstormvogel, maar hij is veel kleiner en hij heeft een relatief lange staart die afgerond is.

Zijn voedsel bestaat voornamelijk uit inktvissen en kleine vissen.

Hij broedt in kolonies op eilanden in het noorden van de Atlantische Oceaan, meer bepaald in Kaapverdië, de Azoren, Madeira en de Canarische Eilanden onder beschutting van rotsen en struiken.
Het is een zeldzame dwaalgast in West-Europa.

Bulwers stormvogel heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) uiterst gering.
De grootte van de populatie wordt geschat op 500.000 tot 1 miljoen individuen.
De soort blijft in aantal stabiel. Om deze redenen staat deze stormvogel als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.

Bulwers fazant (Lophura bulweri) is een vogel uit de familie fazantachtigen (Phasianidae).

De Bulwers fazant is endemisch op Borneo.
Ze zijn terug te vinden in de hogere gebieden en hoger gelegen tropische bossen, ze worden zelden gevonden in de regenwouden onder de 300m.

De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1874 door Sharpe, een Engels zoöloog en ornitoloog.

De Bulwers fazant is seksueel dimorf, dwz een fenotypisch verschil tussen mannetjes en vrouwtjes van dezelfde soort, waardoor er duidelijke verschillen zijn tussen de mannelijke en vrouwelijke van de soort.

Mannetjes worden tot 80cm lang, zijn zwart gepluimd met een kastanjebruine borst, karmozijnrode poten en een zuiver witte staart van lange gebogen veren.
Ze hebben een helderblauwe gezichtskleur met twee lellen aan de zijkant van de kop.
De vrouwtjes worden maximaal 55cm lang en hebben een een vuilbruine kleur met rode poten en een blauwe gezichtskleur.

Deze soort is zeer zelden in dierentuinen terug te vinden.
De enige westerse dierentuin die momenteel een paar van deze vogels huisvest is San Diego Zoo.
Vogelpark Walsrode in Duitsland heeft de vogels nog gehouden tot 2003, en de Zoo van Antwerpen, België, heeft de vogels gefokt.
De Antwerpse Zoo is zeer succesvol geweest met het fokken van veel dieren van het Lophura geslacht.

Bulwer's Fazant wordt vermeld als kwetsbaar op de IUCN Rode Lijst van bedreigde soorten als gevolg van een snel afnemende populatie.
De belangrijkste redenen voor deze daling zijn habitatverlies en versnippering als gevolg van commerciële houtkap en bosbranden.
Lokale jacht door de bevolking is ook een vermoedelijke oorzaak.
Kweekprogramma's die gericht zijn op het behoud van de soort hebben weinig succes gehad.

Bulwer's Fazant behoort tot de orde Galliformes, in de Phasianidae familie.
De geslachtsnaam Lophura is afgeleid van het Griekse woord lophos voor nok, kam of bosje.
De soortnaam bulweri is genoemd naar Sir Henry Ernest Gascoyne Bulwer, gouverneur van Labuan 1871-1875, die een type-exemplaar schonk aan het British Museum.

De Bullocks troepiaal (Icterus bullockii) of Noordelijke troepiaal, is een zangvogel uit de familie Icteridae (troepialen).

Bullock's troepialen zijn inheems in westelijk Noord-Amerika, hoewel volgens Jaramillo (1999) worden ze soms ook gevonden als zwervers in de oostelijke helft van het continent.

Deze vogel werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Swainson (een Brits ornitholoog, malacoloog en entomoloog) in 1827.

De vogel is genoemd naar William Bullock, een Engels natuurvorser.

De Bullocks troepiaal is een middelgrote overwegend oranjegeel zwarte vogel.
Zwarte vleugels met grote witte vlekken.
De Bullocks troepiaal zijn sexueel dimorf, de mannetjes zijn feller gekleurd dan de vrouwtjes.

De volwassen vogels hebben een puntige snavel, het bovenste deel is zwart en de ondersnavel is blauw-grijs.
Zijn lengte is ongeveer 21cm bij een gewicht van 29 tot 43gr.

De jongen lijken veelal op volwassen vrouwtjes, sexuele dimorfie is hier niet vanzelfsprekend.

Deze vogels foerageren in de bomen en struiken, ook korte vluchten maken te vangen insecten.
Ze eten voornamelijk insecten, bessen en nectar.

De Bullocks troepiaal zijn monogaam tijdens het seizoen.
Het broedseizoen duurt meestal van mei tot juli, dit verschilt volgens de geografische ligging en begigint meestal later in de meest noordelijk en westelijke gebieden.

Hun broedgebied strekt zich oostelijk van de Dakota's, Kansas, en Noord-centraal Texas (Jaramillo en Burke 1999).

Het paar bouwt samen diepe geweven hangende nesten waarin drie tot zes eieren worden gelegd.
Het nest is geweven van plantaardige vezels, vooral schors en fijne gras vezels, hoewel dierlijk haar wordt ook vaak gebruikt.
Het nest is bekleed met dons, haar, en mos.

Zowel de mannetjes als de vrouwtjes verdediggen het nest tegen rovers en parasieten.

Zowel mannetjes als vrouwtjes zingen.
De mannetjes hebben een zoetere stem, vrouwtjes hebben de neiging om meer productief te zingen.

De Bullers pijlstormvogel (Puffinus bulleri) is een vogel uit de familie van de stormvogels en pijlstormvogels (Procellariidae).

De Bullers pijlstormvogel is voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Osbert Salvin (Engels natuuronderzoeker, ornitholoog en herpetologist) in 1888.

De volwassen vogels zijn gemiddeld 46-47 cm groot met een spanwijdte van 97 tot 99 cm.
Het gewicht is ongeveer 342-425 gr.
Ze hebben een blauwgrijs verendek op de rugzijde.
De tekening boven op de vleugels lijkt op een letter "M" in lichtgrijs en zwart met bijna witte gebieden.
De onderkant is helder wit. de vogel heeft witte wangen en een grijs voorhoofd.
De staartveren zijn zwartachtig grijs.

Deze vogels voeden zich voornamelijk met inktvis, schaaldieren, krill en vis.

Deze soort is pelagisch, net als de andere Ardenna pijlstormvogels, het is een transequatorial migrant gaande over het grootste deel van de Stille Oceaan buiten het broedseizoen.
Hoewel ze ook voorkomen in de subarctische wateren van Kamtsjatka en de Aleoeten.
Ze zijn vrij algemeen voor de westkust van de Verenigde Staten tijdens de late zomer en vroege herfst, en kan over het algemeen niet ver van land langs de hele gematigde en tropische kusten van de beidde Amerika's voorkomen.

Ze broeden voornamelijk op Tawhiti Rahi en Aorangi, de belangrijkste eilanden van de Poor Knights groep voor de Noordkust van Nieuw-Zeeland.
Het broedseizoen begint in oktober en duurt bijna een half jaar.
Het broeden duurt 51 dagen door beide ouders en daarna duurt het ongeveer 100 dagen vooraleer de kuikens het nest verlaten.

In het verleden waren deze vogels een voedselbron voor de Maori's, en op Aroangi werden ze ook nogeens massaal verorberd door wilde varkens.

In 1930 waren er slechts een 100 à 200 broedparen over op Aroangi en werden er maatregelen getroffen, zo werden in 1936 de varkens verwijderd.
Begin jaren '80 waren er weer zo'n 200.000 paren aanwezig.

De Bullers pijlstormvogel broedde natuurlijk ook massaal op de naburige kleine eilandjes en was nooit met uitsterven bedreigd.

Momenteel wordt de populatie geschat op 2,5 miljoen vogels.
Maar omdat niet geweten is in hoevere ze ook broeden in meer afgelegen gebieden worden ze toch als kwetsbaar beschouwd door een eventueel plaatselijke catastrofe.

De Bullers albatros (Thalassarche bulleri) is een vogel uit de familie van de albatrossen (Diomedeidae).

De Bullers albatros is voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Rothschild (Baron de Rothschild was een Brits bankier, politicus en zooloog) in 1893, en werd genoemd naar de Nieuw-Zeelandse ornitholoog Walter Buller.

Mollymawks of de Bullers albatros zijn een soort van Albatros die behoren tot Diomedeidae familie en komen uit de Procellariiformes orde, samen met de puffinus, fulmares, stormvogels, en de alkstormvogeltjes.
Ze delen bepaalde kenmerken ter identificatie.
Ten eerste hebben ze nasale doorgangen die aan de bovensnavel gehecht zijn.
De neusgaten van de stormvogels zijn ook uniek omdat ze worden opgesplitst in 7 tot 9 hoorn plaatjes.
Ze hebben een maag die vetzuren produceert waaruit "was" esters en triglyceriden worden gevormd die worden opgeslagen in de bijmaag.
Deze worden gebruikt tegen roofdieren en het is een energierijke voedselbron voor kuikens en volwassen vogels tijdens hun lange vluchten.
Ze hebben ook een zoutklier die is gelegen boven de neus en die helpt bij het ontzouten hun lichaam door de hoge hoeveelheid oceaanwater dat ze drinken.
Het scheidt een hoge zoutoplossing af uit hun neus.

De Bullers Albatrossen zijn gemiddeld 79 cm groot.
Ze hebben een zilvergrijs voorhoofd, een grijze kop en keel.
Ze hebben heeft een zwarte vlek rond de ogen met een witte halve maan achter en onder het oog.
Zijn rug, bovenvleugel, en de staart zijn donker grijs, en romp en onderzijde zijn wit.
Zijn ondervleugel is wit met een zwarte punt, met een brede scherp begrensde donkere band aan de voorrand.

Deze vogels voeden zich voornamelijk met inktvis, schaaldieren en vis.

De Bullers albatros leeft in kolonies op Nieuw-Zeeland.

Ze broeden voornamelijk op de Snareseilanden, Solander eiland, Chathameilanden (Big en Little Sister en Forty-fours Island), en Three Kings Islands (Rosemary Rock).
Het broedseizoen begint in december, de eieren worden meestal gelegd rond 21 januari.
Het broeden duurt 60 dagen door beide ouders en daarna duurt het nog 170 dagen vooraleer de kuikens het nest verlaten.

Ze broeden jaarlijks.

De buizerd (Buteo buteo) is een middelgrote tot grote roofvogel uit de familie van de havikachtigen (Accipitridae).
De buizerd komt voor in het grootste gedeelte van Europa en delen van Azië.
Hij is een standvogel die in hetzelfde gebied overwintert waar hij broedt, op de koudste gebieden en enkele ondersoorten na.
De vogel jaagt gebruikelijk in open land, maar nestelt in bosranden.
Normaal gesproken bestaat de prooi van een buizerd voornamelijk uit kleine zoogdieren, reptielen en vogels, maar hij doet ook dienst als aaseter.

Eind 20e eeuw is het buizerdbestand in de Benelux ongeveer verdrievoudigd ten opzichte van de jaren zestig.
In Nederland is er sprake van ruim 10.000 broedparen.

Buteo buteo werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door in 1841 door Carolus Linnaeus, een Zweeds arts, plantkundige, zoöloog en geoloog.

Bij buizerds bestaat een grote kleurvariatie, er zijn erg donker gekleurde exemplaren terwijl er ook zijn met een bijna witte onderkant.
Het bovengedeelte is effen, terwijl aan de onderkant verschillende dwarsbanden getekend zijn.
De staart van een volwassen buizerd heeft naast de donkere eindband nog 8-10 smalle donkere dwarsbanden.
De spanwijdte van de vleugels is ongeveer 113 tot 128 cm.
De totale lengte van kop tot staart is ongeveer 51 tot 57 centimeter.

Door de typische vlucht is de vogel gemakkelijk te herkennen, enkele vleugelslagen, kort zweven en dan weer een paar slagen.
De buizerd is een uitgesproken langzame vlieger met zijn brede vleugels en de korte, brede staart.
Vaak kan worden waargenomen dat een buizerd door een of meer kraaien, die in zekere zin een voedselconcurrenten zijn, wordt weggejaagd.

De buizerd kan verward worden met de wespendief.
Deze is van de buizerd te onderscheiden door de banden op de staart.
De wespendief heeft 2 banden aan de basis en 1 bijna aan het einde.
De buizerd heeft vele banden op regelmatige afstand.
Daarnaast heeft de wespendief een andere roep (hoge fluittonen) en is hij in vlucht te herkennen aan de bijna horizontaal gehouden vleugels, daar waar de buizerd de vleugels tijdens het zweven meer in een ondiepe v-vorm houdt.

De ruigpootbuizerd is een verwante soort die de Benelux uitsluitend bezoekt om te overwinteren.
De ruigpootbuizerd is onder andere te herkennen aan de veren op de poten.
Vaak worden licht gekleurde buizerds voor ruigpootbuizerds aangezien.
Biddende (bidden is het op dezelfde plaats in de lucht blijven hangen door snellere vleugelslagen te maken) buizerds zijn vaak ruigpootbuizerds, maar ook de gewone buizerd kan bidden.

Een cirkelende buizerd is te herkennen aan de lange en brede vleugels en aan de relatief korte, breed gespreide staart.

Mannetjes en vrouwtjes zijn alleen naast elkaar, bijvoorbeeld wanneer ze samen rondcirkelen te onderscheiden, waarbij het vrouwtje in de regel iets groter is dan het mannetje.

Wat voedsel betreft is de buizerd een echte opportunist, hij eet wat voorhanden is. Vandaar ook z'n brede verspreiding.
Muizen en mollen of konijnen vormen vaak het hoofdvoedsel.
Maar een buizerd kan als het nodig is snel overschakelen op een ander voedingspatroon: ook dieren als eekhoorns, hazelwormen, waterhoenen of zelfs vissen zijn dan niet veilig.
Ook eet hij wel aas, meestal verkeersslachtoffers.
Als hij een prooi ziet, laat de buizerd zich er als een baksteen op vallen.
Mensen worden zelden of nooit door buizerds aangevallen, behalve een enkele keer joggers.
Zij worden dan mogelijk instinctief geïnterpreteerd als een indringer op de vlucht.

De buizerd bouwt hoog in een boom, in een gaffelvormige boomtak of tegen de stam aanleunend, een nest van dode takken, met daarop bijvoorbeeld dennen- of larikstakken.
Een nest van een roofvogel zoals de buizerd noemt men een horst.
De vogel zal gemakkelijk een horst uit vorige jaren weer opbouwen.

Het vrouwtje legt in mei twee tot vier eieren, maar meestal drie.
Deze witachtige eieren hebben bruine vlekken en vegen.
De broedtijd is 28 tot 31 dagen.
Het jong dat als eerste uit het ei komt heeft de grootste kans te overleven.
Bij gebrek aan voldoende voedsel sterft het zwakste kuiken en wordt uit het nest gegooid, of opgegeten door de rest.
Buizerdjongen hebben een typisch witte bles op het achterhoofd.
De kuikens houden het nest netjes, uitwerpselen verdwijnen met kracht over de rand.
De jongen blijven zes tot zeven weken in het nest.
Naar mate ze ouder worden verwijderen de jongen zich steeds verder van het nest.

Een buizerd is pas na 3 à 4 jaar geslachtsrijp.
Dit betekent dat heel wat buizerds rondvliegen die niet broeden.
De maximale leeftijd van het dier is 26 jaar in de vrije natuur en 30 jaar in gevangenschap.

Buizerds voelen zich thuis in een gevarieerd landschap, ze hebben bomen nodig om te nestelen en open gebied om te jagen.
De habitat varieert van laaglanden tot berggebieden.

De vogel is voor passanten met regelmaat te zien.
Vaak zit hij op een paaltje of hek, dat benut wordt als uitkijkpost om prooien zoals mollen of veldmuizen te vinden.

De inheemse buizerd is een standvogel.
In de winter zijn er in gebieden met een gematigd klimaat, zoals in de Benelux, meer buizerds dan in de zomer, omdat veel Scandinavische buizerds naar het zuiden trekken om te overwinteren.
Dit geldt ook voor de ruigpootbuizerd (Buteo lagopus).

Ondersoorten

• Buteo buteo arrigonii - Corsica en Sardinië
• Buteo buteo rothschildi - Azoren
• Buteo buteo insularum - Canarische Eilanden
• Buteo buteo bannermani - Kaapverdische Eilanden
• Buteo buteo vulpinus - in het noorden van Scandinavië, Finland, Rusland, Wit-Rusland en het oosten van Polen
• Buteo buteo menestriesi - op de Krim, in de Kaukasus en in Turkije

De buidelmees (Remiz pendulinus) is een zangvogel.
Hoewel zijn naam anders doet vermoeden, behoort de buidelmees niet tot de echte mezen (Paridae), maar tot een aparte familie van de buidelmezen (Remizidae).

De buidelmees (Remiz pendulinus) werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven in 1758 door Carolus Linnaeus,
een Zweeds arts, plantkundige, zoöloog en geoloog.

De rug is gedeeltelijk roodbruin, terwijl de onderzijde vaalwit is.
De kop is lichtgrijs met een opvallend zwart gezichtsmasker.
De poten zijn zwart.
De lichaamslengte bedraagt 11 cm.

De vogel houdt zich op in loofbossen en struikgewas in de buurt van rivieren, plassen en meren, met een voorkeur voor bomen met lange afhangende takken zoals wilg en berk.
Men kan de vogel, als men geluk heeft, behendig door de struiken en langs boomstammen zien buitelen.

De buidelmees dankt zijn naam aan het soort nest dat hij bouwt.
Het nest heeft namelijk veel weg van een buidel.
Het nest van de buidelmees bevat vijf tot acht eieren die gedurende twee weken bebroed moeten worden.
Na drie weken vliegen de jongen uit.

In 1962 werd in Nederland voor het eerst een nest van deze vogel gevonden in de Biesbosch.
Pas drie jaar later volgde een echte zichtwaarneming.
Daarna bleek de vogel te broeden op diverse locaties in Friesland, Noordwest Overijssel, Flevoland en het rivierengebied.
De populatie bereikte in de periode 1991-1993 zijn hoogtepunt met rond de 225 paar.
Volgens SOVON daalde daarna het aantal broedparen in snel tempo.

De buidelmees is in 2004 niet op de Nederlandse rode lijst gezet.
Deze zangvogel staat wèl op de Vlaamse rode lijst als zeldzaam.
De buidelmees staat als niet bedreigd op de internationale IUCN rode lijst.

De buffelkopeend (Bucephala albeola) is een kleine mariene eend die tot de familie van de Anatidae behoort.

Ze leven voornamelijk in het zuiden en langs de westkust van de Verenigde Staten, in Alaska en in Canada.

Voor het eerst wetenschappelijk beschreven als Anas albeola door Linnaeus (Carl Linnaeus (gelatiniseerd als Carolus Linnaeus), was een Zweeds arts, plantkundige, zoöloog en geoloog.) in 1758.

De buffelkopeeend komt in de natuur als dwaalgast voor in Nederland en België.

De buffelkopeend wordt tot 40cm groot.
De mannetjes worden groter dan de vrouwtjes (gemiddeld 35cm groot) en wegen tot 550gr. (de vrouwtjes tot 370gr.).

De buffelkopeend behoort tot de familie van de brilduikers.
Hij is echter ongeveer zo groot als een taling en dus aanzienlijk kleiner dan de brilduikers (tot 52cm groot).
De buffelkopeend is zowat de rivaal van de Amerikaanse wintertaling (Anas carolinensis).

Het is de op één na kleinste eendensoort van Amerika, na de wintertaling (Anas crecca).

De eendjes zijn overwegend zwijgzaam.
Ze komen pas in de tweede herfst voor de eerste keer op kleur.
Tijdens de ruiperiode verliest de woerd zijn prachtkleed.
Ze zijn dan bijzonder agressief.

Opvallend bij de woerd is de paars-groenachtige glans op zijn hoofd.

Buffelkopeenden zijn monogaam, de vrouwtjes keren terug naar dezelfde broedplaats, jaar na jaar.
Ze nestelen in holtes in bomen, vooral oude goudspecht nesten, in de eerste plaats espen of populieren.
Meestal op minder dan 25m. van water.

Ze leggen ongeveer 6-9 crèmekleurige vaalgele eieren.
De broedperiode duurt ongeveer 30 dagen.

De moeder trekt vrijwel direct na het uitkomen van de eieren met de jongen naar het water.

De bruinkopmeees (Parus cinctus of Poecile cinctus) is een vogel uit de familie van de mezen (Paridae).

De wetenschappelijke naam van deze soort is als voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Boddaert (Pieter Boddaert was een Nederlandse geneesheer en deskundige op natuurhistorisch gebied.) in 1783.

De bruinkopmees komt voor van Scandinavië en het noorden van Siberië, en eveneens in het noorden van Noord-Amerika.

Hij is zeldzaam ten zuiden van zijn broedgebied.
In de winter is hij soms wel te zien zuidelijk tot aan Moskou.

De bruinkopmees leeft in hoog noordelijke gebieden op de taiga in naaldbomen, meestal in dennenbomen die rijk met baardmossen zijn begroeid.
Hij komt ook voor in gemengde bossen en loofbossen bij rivieren en in berkenbossen.

De bruinkopmees wordt 12 tot 13,5 centimeter groot.
Hij heeft een witte buik en kop, een bruine mantel, blauwgrijze vleugels, staart en poten, een donkerbruine kap, een zwarte brede bef en roestbruine flanken.

Hij lijkt op de ook in zijn leefgebied voorkomende matkop (Poecile montanus), maar hij heeft een grotere bef en is veel bruiner.
De veel gelijkende glanskop (Poecile palustris) komt in zijn leefgebied niet voor.

Als voedsel heeft hij voornamelijk ongewervelden, maar in de winter ook zaden en knoppen.

Hij broedt in mei tot juli in spechtennesten.
Wanneer het een dode boomstam met zacht hout betreft, wordt de nestholte soms nog wat aangepast en vergroot.
Er worden 6-10 witte eieren met bruinrode vlekken gelegd.
Het vrouwtje broedt deze in 13-15 dagen uit.
Het mannetje zorgt voor voedsel.
Nadat de eieren zijn uitgekomen, zorgen beide ouders voor de jongen.

De bruinkopkoevogel (Molothrus ater) is een zangvogel uit de familie Troepialen (Icteridae).

De wetenschappelijke naam van deze soort is als voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Boddaert (Pieter Boddaert was een Nederlandse geneesheer en deskundige op natuurhistorisch gebied.) in 1783.

De bruinkopkoevogel is in een groot deel van Noord-Amerika een vertrouwde verschijning in een open landschap.

Het mannetje van deze soort lijkt wel wat op de Europese merel.
Hij is echter niet geheel zwart maar heeft een bruine kop.
Het vrouwtje of pop is minder opvallend bruin.

De bruinkopkoevogel varieert van 16 tot 22cm in lengte en heeft een gemiddelde spanwijdte van 36cm.
Het gewicht varieert van 30 tot 60gr.

De bruinkopkoevogel foerageert op de grond, vaak na het grazende dieren zoals paarden en koeien om insecten te vangen aangewakkerd door de grotere dieren.
Ze eten voornamelijk zaden en insecten.

Vóór de komst van de nieuw-Amerikanen reisden ze mee met de enorme kuddes bizons, later pasten ze zich aan, aan de nieuwe grazende dieren, binnengebracht door de kolonisten.

Door ingrijpen van de mens is die levensstijl grondig veranderd, maar anders dan de bizon heeft de koevogel daar alleen maar van geprofiteerd.
Door het kappen van de uitgestrekte bossen ten oosten van de prairie kwam er veel gebied open te liggen waar de vogel zich goed in thuis voelde.
Op hun beurt leden een aantal andere vogelsoorten daar weer schade van omdat zij nu ook ongewild gastheer voor de jongen van de koevogel werden.
Er is zelfs een vogelsoort, Kirtlands zanger (Setophaga kirtlandii) die daardoor op het randje van uitsterven gekomen is.

De vogel heeft van de menselijke activiteiten duidelijk groot voordeel gehad.
Koevogels (koespreeuwen) zijn broedparasieten.
Net als de Europese koekoek bouwen zij zelf geen nest, maar leggen hun eieren in het nest van andere vogels.

Hun eieren zijn waargenomen in nesten van minstens 220 soorten vogels, zelfs in nesten van kolibries en roofvogels.
Van 140 soorsten is geweten dat ze jongen van de bruinkopkoevogel ook hebben grootgebracht.

Sommige soorten echter geven de jongen een vegetarisch dieet waarop de jongen van de bruinkopkoevogel niet kunnen overleven.

Uit onderzoek (Hoover & Robinson - 2007)is gebleken dan de bruinkopkoevogel ook daadwerkelijk de nesten gaan kontroleren waarin ze de eieren hebben gelegd, en dat het verwerpen van hun eieren of de jongen kan leiden tot vergeldingsmaatregelen, aangeduid als "maffia gedrag".

De bruinkopgors (Emberiza bruniceps) is een als dwaalgast in West-Europa voorkomend lid van de gorzenfamilie.

De wetenschappelijke naam van deze soort is als voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Brandt (Johann Friedrich von Brandt was een Duits natuuronderzoeker en zoöloog.) in 1841.

De bruinkopgors komt vooral voor in Azië ten oosten van de Kaspische Zee.
In Nederland en België worden ook wel eens waarnemingen gedaan.

De bruinkopgors meet van het puntje van de snavel tot het uiteinde van de staart 16,5 centimeter.

De mannetjes van de soort hebben een kastanje-bruine kop en keel, een lichtgele borst en buik en groenige bovendelen.
De vrouwtjes lijken op die van de huismus.

De bruinkopgors staat als niet bedreigd op de rode lijst van de IUCN.

De bruinkopbijeneter (Merops leschenaulti) is een bijeneter die voorkomt in Zuid-Azië, van India tot Indonesië.

De wetenschappelijke naam van deze soort is als voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Vieillot (Louis Jean Pierre Vieillot was een Frans ornitholoog.) in 1817.

De bruinkopbijeneter is inheems op het Indische subcontinent van Oost-Indië tot Zuidoost-Azië , met inbegrip van Thailand , Maleisië en Indonesië.

De bruinkopbijeneter is 18 tot 20cm lang.

Het is - zoals alle bijeneters - een felgekleurde vogel met overwegend een groene kleur, met een lichtblauwe romp en onderbuik.
Geel onder de snavel en een zwarte oogstreep.
De kop en nek hebben een bruine kastanjekleur.

Mannetjes en vrouwtjes zijn gelijk gekleurd, jonge vogels zijn niet zo fel van kleur.

De bruinkopbijeneter broedt in het subtropische open woud, meestal in de nabijheid van waterpartijen.
Veelal terug te vinden in hoger gelegen gebieden.

Zoals de naam doot vermoeden zijn het insecteneters, voornamelijk bijen, wespen en hoornaars, die worden gevangen in de vlucht.

De bruinkopbijeneter heeft een enorm groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op uitsterven uiterst gering.
De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd maar lijkt toe te nemen.

Om deze redenen staat deze bijeneter als niet bedreigd op de rode lijst van de IUCN.

De bruinkopbaardvogel (Megalaima zeylanica) is een baardvogel die voorkomt in India en Sri Lanka.

De wetenschappelijke naam van deze soort is als voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Gmelin (Johann Friedrich Gmelin was een Hannovers natuurwetenschapper, botanicus, malacoloog en entomoloog.) in 1788.

Vóór 1990 werden de bruinkopbaardvogel en de gestreepte baardvogel (M. lineata) ook wel beschouwd als ondersoorten van dezelfde soort.
Het soorttoevoegsel zeylanica slaat op Zeylon, Ceylon, het huidige Sri Lanka.

De bruinkopbaardvogel is 27 cm lang.
Hij is — net als de andere Aziatische baardvogels — vrij plomp van bouw en van boven groen gekleurd.
Hij heeft een forse, rood gekleurde snavel met borstels aan de basis.

Hij lijkt op de gestreepte baardvogel, want heeft ook een gestreepte borst, nek en kop.
De gele oogring is bij hem veel duidelijker en de kop oogt donkerder bruin.

De bruinkopbaardvogel is een standvogel op het Indische Subcontinent, waar hij wijdverspreid voorkomt, ook in Bangladesh en op Sri Lanka.

Het is een bosvogel die voorkomt in diverse types bos en zich gemakkelijk aanpast aan gebieden waar mensen wonen.
Deze baardvogel wordt ook gezien in parken, tuinen en verstedelijkte gebieden en in boomgaarden met mango, papaja, banaan et cetera.

De bruinkopbaardvogel mijdt dicht regenwoud.

De bruinkopbaardvogel heeft een enorm groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op uitsterven uiterst gering.
De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd.

Er is aanleiding te veronderstellen dat de soort in aantal stabiel blijft.
Om deze redenen staat deze baardvogel als niet bedreigd op de rode lijst van de IUCN.

De bruinkeelortolaan (Emberiza caesia) is een als dwaalgast in West-europa voorkomend lid van de gorzenfamilie.

De wetenschappelijke naam van deze soort is als voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Cretzschmar (Giovanni Antonio Scopoli was een Italiaanse arts en bioloog.) in 1827.

De soort broedt in zuidoost Europa en een deel van Azië van Albanië en Macedonië in het westen tot in Syrië in het oosten. Daarnaast is er een geïsoleerde populatie in Marokko.

De Bruinkeelortolaan meet van het puntje van de snavel tot het uiteinde van de staart 16 centimeter.

De soort lijkt erg op de hier inheemse Ortolaan, maar heeft een rossigbruine in plaats van gele keel.

Zijn habitat : droge, stenige hellingen met verspreide struiken. Ook vaak in boomgaarden.

Hij fourageert voornamelijk op de grond.
Eet meestal zaden, ook insecten.

De roep klinkt als tsip, de zang bestaat uit 3 of 4 keer pioe met de klemtoon op de laatste in de reeks.

De Bruinkeelortolaan broedt in het open landschap op de grens van de woestijn en op rotsachtige flanken van heuvels met spaarzaam struikgewas.

Het nest wordt op de grond gebouwd, vaak aan de voet van een struik en bestaat uit een kommetje van takjes, gevoerd met fijn materiaal zoals haar.
Het legsel bestaat uit 4 of 6 vuilwitte of grijsblauwe donkerder gevlekte eitjes die 19 millimeter groot zijn.
Er worden per jaar twee broedsels grootgebracht.

De bruinkeelhoningzuiger (Anthreptes malacensis) is een soort honingzuiger (Nectariniidae).

De wetenschappelijke naam van deze soort is als voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Scopoli (Giovanni Antonio Scopoli was een Italiaanse arts en bioloog.) in 1786.

De bruinkeelhoningzuiger komt voor in Zuidoost-Azië.

Zoals andere honingzuigers voeden ze zich hoofdzakelijk op nectar, hoewel ze ook op insecten foerageren, vooral als ze jongen hebben.

Ze hebben een snelle, directe vlucht en zij kunnen net als een kolibrie in de lucht op één plek blijven fladderen om nectar uit een bloem te halen, meestal strijken ze onder aan de bloem neer om bij de nectar de komen.

De bruinkeelhoningzuiger is een relatief grote honingzuiger, met een forse snavel.
Hij is 14 centimeter lang en weegt 7,4 tot 13,5 gram.

Net als bij de meeste honingzuigers is het mannetje kleurrijker dan het vrouwtje.
Het mannetje is iriserend groen en paars van boven, kastanjebruin op de vleugeldekveren en de schouderveren.
De keel is lichtbruin en de buik is voornamelijk geel.
Het vrouwtje is olijfgroen boven en geel van onder.

Hij komt voor in een groot aantal laaglandbiotopen (minder de 900 m boven de zeespiegel) zoals halfopen bosland met ondergroei en struikgewas en mangrovebossen aan de kust, kokosplantages en tuinen in Zuidoost-Azië van Birma tot de Kleine Soenda-eilanden en het westen van de Filipijnen.

De bruinkeelhoningzuiger heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op uitsterven uiterst gering.

De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd, maar er is geen aanleiding te veronderstellen dat de soort in aantal achteruit gaat.
Om die redenen staat deze honingzuiger als niet bedreigd op de rode lijst van de IUCN.

De bruinkapspecht (Dendrocopos moluccensis, protonym Picus moluccensis) is een kleine soort specht uit de familie spechten (Picidae) die voorkomt in de Indische Archipel.

De wetenschappelijke naam van deze soort is als voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Gmelin (Johann Friedrich Gmelin was een Hannovers natuurwetenschapper, botanicus, malacoloog en entomoloog.) in 1788.

De bruinkapspecht komt op het schiereiland Malakka, Sumatra, Borneo, Java en de Kleine Soenda-eilanden.

De bruinkapspecht lijkt sterk op de grijskapspecht.
De bruinkapspecht is iets kleiner (13 cm).

Beide soorten lijken een beetje op de in Europa voorkomende kleine bonte specht, met hetzelfde formaat en dezelfde zwartwittekening op de rug.
De koptekening is anders, beide soorten hebben een witte wenkbrauwstreep en een zwarte oogstreep.
Het vrouwtje van de bruinkapspecht heeft een bruine kap en de grijskapspecht heeft een grijze (vaak zwart lijkende) kap.

Het opvallendste verschil is het verenkleed aan de onderzijde.
De bruinkapspecht heeft een gespikkelde borst op een witte ondergrond en de grijskapspecht is daar okerkleurig met zwarte streepjes.

Daarnaast is er een verschil in habitatkeuze.

Het is een plaatselijk algemene vogel die vooral voorkomt in mangrovebos en bossen en gebieden met struikgewas langs kusten.

Het verspreidingsgebied is vrij groot.
Daardoor alleen al is de kans op uitsterven uiterst gering.

Er is aanleiding te veronderstellen dat de soort in aantal toeneemt.
Om deze redenen staat de bruinkapspecht als niet bedreigd op de rode lijst van de IUCN.

De bruine taling (Anas chlorotis) is een eend uit de familie van de Anatidae.

De wetenschappelijke naam van deze soort is beschreven door Gray in 1845.

De Maori naam voor de bruine taling is Pāteke

Het is een endemische vogelsoort van Nieuw-Zeeland.

De bruine taling lijkt sterk op de aucklandtaling en werd vroeger wel als een ondersoort beschouwd.

De vogel is 48 cm lang.
Zowel het mannetje als het vrouwtje zijn bruin gekleurd.
Het mannetje heeft in de broedtijd een groenachtige glans op de kop en de hals.
Beide seksen hebben een witte oogring, het oog zelf is zwart.
Op de vleugel is een groen gekleurde spiegel, afgebiesd met een smalle witte band.
De snavel heeft een grijze metaalkleur met zwart op de bovensnavel.
De poten zijn donkergrijs.

De bruine taling kwam tot 1890 overal in Nieuw-Zeeland voor.
Tussen 1890 en 1930 kromp het leefgebied enorm in door het droogleggen van draslanden en door een onverminderde jachtdruk.
Dit laatste ondanks een jachtverbod dat in 1921 werd ingesteld.
Daarna kwamen er nieuwe bedreigingen in de vorm van ingevoerde predatoren zoals kat, hond en marterachtigen die vaak ook 's nachts actief zijn.

De bruine taling is 's nachts actief omdat er dan minder van de oorspronkelijk op Nieuw-Zeeland aanwezige roofdieren (vooral vogelsoorten) op jacht zijn.
In de het Maori, wordt deze vogel aangeduid als Pāteke.

De bruine taling voedt zich met ongewervelde dieren zoals waterinsecten, hun larven, schaaldieren en weekdieren.
Met zijn spiermaag is hij in staat om schelpen te malen.

Rond 2004 komen alleen aanzienlijke populaties van de bruine taling voor op Great Barriereiland (600 exemplaren), Northland (600 ex.) en Coromadel (700 ex.).
Er vormen zich op kleinere eilanden nieuwe populaties.
Rond 2012 lijken de aantallen te stabiliseren en iets te te nemen.

De IUCN handhaaft de status bedreigd omdat ze er nog niet 100% zeker van zijn dat dit herstel duurzaam is.

De bruine spoorkoekoek of andamanspoorkoekoek (Centropus andamanensis) is een koekoek die alleen voorkomt op de Andamaneilanden.

De wetenschappelijke naam van deze soort is beschreven door Beaven in 1867.

De bruine spoorkoekoek komt voor op de Andamaneilanden en de Kokoseilanden daar ten noorden van die tot Myanmar behoren.

De bruine spoorkoekoek is een grote koekoek.
Deze soort wordt inclusief staart 38 tot 42 centimeter.
De vleugels en de mantel zijn kastanjebruin.
De buik is niet zwart maar eerder bruin zonder metaalglans en ook de kop is bruin.
De snavel en de poten zijn zwart en de iris is bleek bruin.

De bruine spoorkoekoek werd vroeger als een ondersoort van de Chinese spoorkoekoek (C. chinensis) beschouwd.

Het is een algemene vogel van bossen, struikgewas, secondair bos, bosranden, mangrove, rijstvelden en tuinen.

Net als de andere spoorkoekoeken is deze soort geen broedparasiet, maar bouwt zelf een nest en broedt de eigen eieren uit.

De bruine spoorkoekoek heeft een beperkt verspreidingsgebied.
De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd.
Er is geen aanleiding te veronderstellen dat de soort in aantal achteruit gaat, daarom staat deze spoorkoekoek als niet bedreigd op de rode lijst van de IUCN.

De bruine sikkelsnavel (Epimachus meyeri) is een paradijsvogel met een lange staart met een lengte totale lengte tot 100 cm.

De soort werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Finsch in 1885.

De bruine sikkelsnavel komt voor in het centrale bergland van Nieuw-Guinea maar niet op Vogelkop of het schiereiland Huon (Papoea-Nieuw-Guinea).

Deze vogel werd ontdekt door Carl Hunstein in 1884 en vernoemd naar Adolf Bernard Meyer (1840-1911), directeur van het Museum für Tierkunde in Dresden, Duitsland.

Bruine sikkelsnavel is eigenlijk een lelijke naam voor deze prachtige paradijsvogel met zijn blauwgroene, iriserende verenkleed.
De vogel heeft een bruine borst, een sikkelvormige snavel en het oog heeft een lichtblauwe iris.
Het mannetje heeft sierveren aan beide zijden aan het onderlijf.
De middelste staartveren zijn sabelvormig uitgegroeid, waardoor de vogel een lengte tot wel één meter kan hebben.
Deze staartveren zijn een gewild object ter versiering bij de papoea's.

Het vrouwtje is een roodbruin met geelbruine borst met donkere horizontale streping.

Het leefgebied lig in vochtige, met mossen begroeide bergwouden op een hoogte tussen de 2000 en 3100 m.
In streken waar zowel de zwarte sikkelsnavel als de bruine sikkelsnavel voorkomen, leeft de zwarte sikkelsnavel in lagere regionen, tussen de 1300 en 2500 m boven de zeespiegel.
Het dieet van deze paradijsvogel bestaat voornamelijk uit fruit en kleine ongewervelde en gewervelde dieren.

Over de grootte van de populatie zijn geen exacte cijfers, maar er wordt door de IUCN verondersteld dat de drempel voor het criterium kwetsbaar niet wordt bereikt, dat wil zeggen dat de populatie groter is dan 10.000 volwassen individuen en binnen het beschreven gebied min of meer stabiel is (niet daalt met een snelheid van meer dan 10% in tien jaar) en dus veilig is.

Hoewel de Raggi's paradijsvogel staat afgebeeld op de nationale vlag van Papoea-Nieuw-Guinea en ook het symbool is van de nationale luchtvaartmaatschappij Air Niugini, droegen stewardessen van de luchtvaartmaatschappij in 1984 nog een prachtig geborduurde bruine sikkelsnavel op het rugpand van hun uniform.

De bruine raafkaketoe (Calyptorhynchus lathami), soms ook bruine roodstaartkaketoe genoemd behoort tot de familie der kaketoes en het geslacht der raafkaketoes.

De soort is voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Temminck in 1807.

De vogel wordt aangetroffen in Queensland, Nieuw-Zuid-Wales en Victoria in Australië.

Een volwassen exemplaar wordt tussen de 46 tot 50 centimeter lang.

Net zoals met de roodstaartraafkaketoe is ook het verenkleed bij de bruine raafkaketoe bij mannetjes als vrouwtjes verschillend.
De veren van het mannetje zijn overwegend zwart met een chocoladebruine kop en rode vlekken.
Het vrouwtje heeft een doffe donkerbruine kleur met gele vlekjes in de kraag en op de staart.
Het mannetje heeft enkele rode staartveren die aan de onderzijde duidelijk zichtbaar zijn.
Deze kleur is bij het vrouwtje eveneens doffer.
De stevige snavel is donkergrijs.

Op het menu van de vogel staan met name de zaden van verschillende Casuarina en Allocasuarina bomen.
Het menu wordt aangevuld met bessen, vruchten en af en toe insecten en larven.

Voor zijn nest maakt deze vogel gebruik van holen in grote Eucalyptus bomen.
Het nest is ongeveer 1 tot 2 meter diep en heeft een doorsnede van 25 tot 50 centimeter.
Hierin legt het vrouwtje tussen maart en augustus 1 of 2 witgekleurde eieren die na een broedperiode van ongeveer 30 dagen uitkomen.
De aandacht van het vrouwtje gaat over het algemeen in zijn geheel uit naar het eerstgeboren exemplaar.
Het tweede jong komt hierdoor in de meeste gevallen te overlijden.

De bruine raafkaketoe werd voor het eerst beschreven door de Nederlandse zoöloog Coenraad Jacob Temminck in 1807.
Hij vernoemde de vogel naar de Engelse ornitholoog John Latham die onder meer de aan deze vogel nauw verwante roodstaartraafkaketoe voor het eerst heeft beschreven.

Van de bruine raafkaketoe zijn momenteel drie ondersoorten erkend, de C. l. lathami, de C. l. erebus en de C. l. halmaturinus.
Ondanks dat de ondersoorten C. l. lathami en C. l. halmaturinus beide staan aangeschreven als bedreigd is de bruine raafkaketoe als soort op zich zelf niet bedreigd.
Momenteel bestaat de totale populatie nog uit meer dan 17.000 exemplaren.
Zaken als illegale handel in exotische vogels en eieren vormen echter wel een bedreiging voor deze vogel zoals geld voor vele papegaai- en kaketoeachtigen.