Buntgras (Corynephorus canescens) is een dicht pollen-vormende vaste plant die behoort tot de grassenfamilie (Gramineae of Poaceae).
De soort is goed aangepast aan droge omstandigheden.
De plant komt van nature voor in het westen van Europa, vanaf Zuid-Scandinavië tot in het Middellandse Zeegebied.
De plant is zo smakeloos dat hij zelfs niet door schapen wordt gegeten.

Het buntgras werd wetenschappelijk beschreven door P.Beauv (Ambroise Marie François Joseph Palisot, Baron de Beauvois, een Frans natuurwetenschapper) in 1812.

De grijs-blauwgroene plant wordt 10-35 cm hoog en vormt geen wortelstokken.
De bladscheden zijn roodachtig-purper, iets ruw en onbehaard.
Het spitse tongetje is 2 mm lang.
De zeer stijve, borstelvormig opgerolde bladeren zijn zilverig grauwgroen en ruw.
Ze zijn ongeveer 0,5 mm breed en 6 cm lang.

Buntgras bloeit in juni en juli.De 2-8 cm lange bloeiwijze is voor en na de bloei samengetrokken.
De vaak roodachtig aangelopen, zilvergrijze bloeiwijze is een pluim. De aartjes zijn 3-4 mm lang en bestaan uit twee bloempjes.
De 4 mm lange, violette kelkkafjes zijn eens zo lang als het onderste kroonkafje. De kafnaald van het onderste kroonkafje is tweedelig.
Het onderste deel is stevig en gedraaid en heeft aan de top een krans van korte haartjes.
Boven deze krans is het kroonkafje knotsvormig en verbreed.
De 1,6 mm lange helmhokjes zijn bruin.

De plant komt voor op droge, meestal kalkarme zangrond.
In de duinen en op stuifzand komt de plant het meeste voor.

Bultkroos (Lemna gibba) is een overblijvende waterplant die (tegenwoordig) wordt gerekend tot de aronskelkfamilie (Araceae).

Deze soort werd voor het eerst wetenschappelijke beschreven door Linnaeus ( Zweeds arts, plantkundige, zoöloog en geoloog.) in 1753.

De plant bestaat uit een schijfje dat een bladachtige stengel zonder bladeren is en heeft één worteltje.
Het 3-6 x 2-5 mm grote schijfje van dit plantje is dik en sponsachtig.
Van boven is het schijfje bijna vlak en van onderen sterk bolvormig gewelfd.
Als het schijfje tegen het licht gehouden wordt zijn de zeven tot twaalf grote luchtholten goed zichtbaar.
Het schijfje heeft meestal vijf nerven.
Bultkroos plant zich hoofdzakelijk vegetatief voort.

In de herfst wordt zetmeel in de plant opgeslagen, waarna deze naar de bodem zinkt en daar overwintert.

Bultkroos bloeit van april tot juli met groene bloempjes.

De vrucht is aan de zijkanten gevleugeld.

De plant komt voor in zoet tot brak, zeer voedselrijk water.

Bulthaarmos (Polytrichum uliginosum) is een soort mos van het geslacht Polytrichum (haarmossen).

Het bulthaarmos is nog maar sinds 2000 als een aparte soort erkend, voordien werd het als een groot uitgevallen variëteit van het gewoon haarmos beschouwd.
Het is een soort van veengebieden en natte bossen.

Wetenschappelijk beschreven door (Wallr.) Schriebl.

• Synoniem: Polytrichastrum commune var. uliginosum Wallr.

De botanische naam Polytrichum is afkomstig uit het Oudgriekse polus, (veel), en thrix (haar), naar het dicht behaarde sporogoon.

De soortaanduiding uliginosum komt uit het Latijn en betekent 'van het moeras'.

Het bulthaarmos wordt traditionaal als een variëteit van het gewoon haarmos beschouwd (P. commune var. uliginosum), doch uit moleculair onderzoek van Bijlsma et al. (2000) blijkt dat er voldoende genetisch verschil is om ze als aparte soorten te beschouwen.

Het bulthaarmos groeit voornamelijk op beschaduwde plaatsen in laag- en hoogveengebieden en in broekbossen.

Over de verspreiding van deze nieuwe soort is nog onvoldoende bekend.

Het bulthaarmos vormt grote kussenvormige bulten, die bij ouderdom openvallen.
De stengels zijn tot meer dan 25 cm lang, rechtopstaand en onvertakt.
De stengelblaadjes zijn lijnlancetvormig, eindigend op een scherpe tand, grasgroen, aan de basis lichter gekleurd en schedevormend.
De bladschijf is aan de bovenzijde bedekt met overlappende lamellen en daardoor ondoorzichtig.
De bladrand is 2 tot 3 cellen breed en scherp gezaagd.
Bij vochtig weer staan de blaadjes alzijdig afstaand, bij droogte plooien ze zich opwaarts rond de stengel.

De sporofyt bestaat uit een sporenkapsel of sporogoon op een 5 tot 9 cm lange steel.
De sporogonen zijn blok- of tonvormig, met vier langse ribben, en gaan bij rijpheid knikken.
Anders dan bij het fraai haarmos (P. formosum) is er op de overgang tussen steel en sporenkapsel een afgescheiden schijfje te zien.
Jonge sporenkapsels worden bedekt door een puntig, lichtgeel tot lichtbruin behaard huikje.

Kokosnoot of klapper is eigenlijk geen noot maar een steenvrucht van de kokospalm, waarvan het mesocarp (het vruchtvlees) niet vlezig maar vezelig is.
Daarbinnen zit het harde endocarp, dat het zaad omgeeft met drie duidelijk zichtbare kiemopeningen.
Bij de kieming komt de kiem door een van deze openingen naar buiten.
De drie kiemopeningen zijn de overblijfselen van de in aanleg uit drie vruchtbladen bestaande vrucht.

Het zaad bestaat uit één kiemlob, de palm is immers een eenzaadlobbigge, dat het transport van het reservevoedsel naar de kiemende plant verzorgt.
Het reservevoedsel in het zaad bestaat uit wit, vet, vezelig kiemwit (endosperm), de kokos die onder andere gedroogd als kokosmeel in de handel komt en een half troebele vloeistof, het klapperwater (het vloeibare kiemwit).
Bij een volledig rijpe vrucht bestaat al het kiemwit uit het vezelige kiemwit.

De vrucht bevindt zich in een groene bolster.
Deze wordt na de oogst verwijderd, waarna de harige, houten noot verschijnt die in de winkels ligt.
Het vruchtvlees wordt gebruikt in allerlei gerechten en voor de vulling van de chocoladereep Bounty.

INFO:
Kindjes komen uit bloemkolen of boerenkolen maar NIET uit kokosnoten. (en dit staat zelfs niet in wikipedia!)

De bruinrode wespenorchis (Epipactis atrorubens) is een orchidee uit de onderfamilie Epidendroidae.

De wetenschappelijke naam van deze soort is als voor het eerst wetenschappelijk beschreven door [Hoffm.(Georg Franz Hoffmann was een Duits lichenoloog en botanist).] Besser (Wilibald Swibert Joseph Gottlieb von Besser was een Oostenrijks botanist) in 1809.

De bruinrode wespenorchis komt voor in Midden- en West-Azië en Oost-, Noord- en Midden-Europa. Westelijk tot in Nederland, België en Groot-Brittannië, noordelijk tot de Noordkaap.

De plant wordt 25-60 cm hoog en bloeit van juni tot juli met naar vanille geurende paars-rode bloemen.
Het bovenste lid van de stengel is vaak langer dan de onderste leden.
Het vruchtbeginsel is dicht bezet met bruinrode haartjes.

De bruinrode wespenorchis komt op matig vochtige, kalkhoudende gronden tussen het gras voor en groeit op zonnige plaatsen of in lichte schaduw.

In Nederland is de plant zeer zeldzaam in Zuid-Limburg, op Voorne en bij Amsterdam. Ook gevonden op Terschelling en bij Schoorl.

In Vlaanderen zeer zeldzaam. Nu nog slechts op een plek in Hoboken (Antwerpen).
In Wallonië: Zeldzaam in het Maasgebied en de zuidelijke Ardennen (met name in de Famenne).

De bruine ringboleet (Suillus luteus) is een eetbare paddenstoel uit de familie Suillaceae.

De soort werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Roussel in 1796.

De bruine ringboleet leeft op grazige plekken in naaldbossen.
Het is een algemeen voorkomende soort.

De hoed heeft een doorsnede van 7-12 cm en is klokvormig.
Later wordt deze vlakker en vaak krijgt het een kleine, centrale bult.
Bij vocht wordt de hoed kleverig.
De kleur varieert van donker chocoladebruin tot purperbruin.

De steel is 6-8 cm hoog en 1,7-2 cm dik.
De steel is geel met korrels, maar onderaan is deze bruinpaars.

Er is een ring aanwezig, dat eerst witachtig is en later bruinpaars wordt.
Het is vliezig en slijmerig.

De buisjes zijn bleekgeel tot okergeel en klein.
Eerst zijn door een vlies bedekt.

De bruine ringboleet groeit van augustus tot november uitsluitend onder dennen.

Jonge exemplaren zijn van oudsher gewild als consumptiepaddestoel maar oudere zwammen zijn zeer week.
De hoedhuid moet voor gebruik worden verwijderd.
De laatste jaren zijn waarschuwingen uitgegaan, dat bij herhaald gebruik van grotere hoeveelheden allergische reacties kunnen optreden, maar het bewijs daarvoor is nog niet geleverd.

De Bruine ringboleet heeft in Midden-Europa ongeveer 20 verwanten, waarvan de helft in Nederland voorkomt.
Ze hebben allemaal een vettige hoedhuid.
Ze zijn geen van alle giftig.

Het vlees is witachtig tot citroengeel, vooral in de steel.
Het geelwitte vlees van de bruine ringboleet geurt en smaakt zacht en aangenaam, en verandert bij aansnijden niet van kleur .

Brugmansia is de botanische naam van een geslacht van planten in de nachtschadefamilie (Solanaceae).
De soorten in dit geslacht vielen vroeger onder het geslacht Datura.
Ze zijn hiervan onder meer te onderscheiden doordat de bloemen bij brugmansia's hangen en bij datura's niet.
Er zijn echter wel cultivars van Brugmansia die wat afstaan en niet zo duidelijk hangen.
Alle soorten zijn zeer giftig.

De planten zijn afkomstig uit Zuid-Amerika, en wel uit Peru en Chili.
Intussen zijn ze als sierplant in Europa en Noord-Amerika redelijk verbreid.

Uit de 7 oorspronkelijke wilde soorten zijn inmiddels honderden verschillende hybriden gekweekt voor in tuinen.

Het geslacht is vernoemd naar Sebald Justinus Brugmans.

De planten zijn te kweken uit zaad, hoewel hybriden meestal gestekt worden, wat voor veel cultivars vrij tot zeer gemakkelijk gaat.
In tuincentra worden de grootbloemige cultivars, ook wel onder de naam Engelentrompet, aangeboden als kuipplant.
De bloemen geven, vooral tegen de avond, een sterk zoete geur af die het hele terras kan vullen.
Ze groeien snel en hebben veel water en mest nodig.
In de tuin, geplant in de volle grond, kunnen ze een grote omvang bereiken.
In het Nederlandse klimaat overleven ze echter de winter niet, ze moeten op een koele plaats vorstvrij overwinteren.

De bloemen zijn tot ca 30 cm lang, hangen meestal, zijn vooral wit tot geel, creme, oranje en rose, en kunnen bij cultivars ook een dubbele kelk hebben.
Vele verspreiden een zware, zoete geur.
De plant bloeit onafgebroken gedurende de gehele zomer.
Een goede potgrond in een ruime behuizing, veel water geven (elke dag) met eens per week een dopje vloeibare plantenvoeding toegevoegd zorgen voor de onafgebroken bloei.

In de herfst moet de plant op een koele plaats in huis worden gezet om te overwinteren.
Dit is ook het moment waarop de plant in vorm kan worden bijgesnoeid.
Water geven moet dan teruggebracht worden tot hooguit eenmaal per week.
In maart de grond in pot of kuip vervangen door nieuwe grond en weer beginnen met regelmatig water geven.

Voorkomen van de wilde soorten :
• Brugmansia arborea. Andes (Ecuador tot noord-Chili).
• Brugmansia aurea. Andes (Colombia tot Ecuador).
• Brugmansia insignis. Laaggebergtezone van oost-Peru.
• Brugmansia sanguinea. Andes (Colombia tot Peru en Bolivia).
• Brugmansia suaveolens. Zuidoost Brazilië west naar Bolivia en Peru.
• Brugmansia versicolor. Ecuador.
• Brugmansia vulcanicola. Andes (Colombia tot Ecuador).

De soorten kunnen worden verdeeld in twee natuurlijke, genetisch geïsoleerde groepen.
De sectie Brugmansia bestaat uit de soorten aurea, insignis, suaveolens, and versicolor, en wordt ook wel aangeduid als de 'warme groep'.
De sectie Sphaerocarpium omvat de soorten arborea, sanguinea, and vulcanicola en wordt ook wel aangeduid als de koude groep.

Browallia is de botanische naam van een geslacht uit de nachtschadefamilie (Solanaceae).
Het geslacht is vernoemd naar de 18e-eeuwse Zweeds-Finse bisschop, wetenschapper en politicus Johan Browallius.

De vijftallige bloemen zijn blauw, violet of wit.
Het blad is gaafrandig, soms kleverig. De planten komen voor in tropisch Zuid-Amerika.

Ze worden vaak gebruikt als kamerplanten :
• Browallia americana (struikviooltje) is een veel gebruikte eenjarige, kruidachtige tuinplant.
• Browallia speciosa is een halfstruik en een veel voorkomende kamerplant. In tuincentra, bloemisterijen wordt deze planten vaak simpelweg met "Browallia" aangeduid.

De broodboom (Artocarpus altilis, synoniem: Artocarpus communis) is een tot 26 m hoge, eenhuizige, in droge tijden bladverliezende boom, die verwant is aan de nangka (Artocarpus heterophyllus) en de tjampedak (Artocarpus integer).
De grijs-bruine stam bereikt een doormeter van 60cm tot 1 meter.

De plant komt van nature voor in Zuidoost-Azië en Polynesië.
Wereldwijd wordt de plant in de tropen tussen beide 17e breedtegraden gekweekt.

De grote, verspreid staande bladeren zijn glanzend groen en bestaan uit vijf tot elf puntige lobben.
Het blad is tot 90 x 50 cm groot en in omtrek eivormig.

Zijn groene, tot 2 kg zware vruchten met wit vruchtvlees worden voornamelijk als hoofdvoedsel gebruikt in Azië.
De vruchten bevatten tot 22% zetmeel en 1-2% eiwi.

De kleine bloemen groeien per geslacht gescheiden in bloeiwijzen in de bladoksels.
Hieruit ontwikkelen zich tot drie oogsten per jaar, die elk tot 50 vruchten opleveren.
De boom blijft tot 70 jaar productief.

Broodvrucht is de naam voor de vrucht van de broodboom, die bekend is geworden dankzij kapitein William Bligh van de HMS Bounty.

Eén van de verhalen over de beroemde muiterij op de Bounty was het gevolg van de broodvrucht :
William Bligh heeft 1787 van koning George III de opdracht stekken van de broodboom van Tahiti naar de West-Indië te brengen.
Het moet als een goedkoop voedsel voor slaven in de plaatselijke suikerrietplantages dienen.
Dit was de eerste door een overheid gesteunde poging om een economisch belangrijke plant te verbouwen op een nieuwe locatie.

De matrozen van de Bounty, waren echter verontwaardigd dat het kostbare drinkwater werd gebruikt voor de irrigatie van de zaailingen op het schip en gooiden de lading overboord.

Als hoofdvoedsel wordt de broodvrucht vooral in Polynesië, het Caraibisch gebied, in Zuid-India en Sri Lanka gebruikt.

De broodvruchten worden groen geoogst, ze is goudgeel als ze rijp zijn en dan hebben ze een sterke, zoete smaak.
Onrijpe vruchten worden gekookt als groente of als puree verbruikt.
Het gebruik ervan is net zo divers als met aardappelen, je kunt ze bakken, in salades verwerken, enz. met behulp van dezelfde recepten.
Wanneer ze volledig rijp zijn is het fruit rauw eetbaar.

De vrucht bevat 16 tot 24 grote kastanjevormige vruchten en daarvan worden de zetmeelrijke zaden na het branden tot meel gemalen.
Zo worden ze verwerkt in deeg en tot brood gebakken.

Bronskleurig eekhoorntjesbrood (Boletus aereus) is een boleet uit de familie Boletaceae die veel gegeten wordt in Baskenland en Italië.

Bronskleurig eekhoorntjesbrood komt vooral in Centraal- en Zuid-Europa veel voor.
In koudere klimaten zoals dat in Nederland en België, is zijn voorkomen zeldzaam.

Het bronskleurig eekhoorntjesbrood heeft zijn ietwat verouderde naam te danken aan de tint van zijn hoedje, dat chocoladekleurig en soms bijna zwart is.

Hij is vroegrijp en komt veelvuldig voor in de loofbossen van Zuid-Europa, want hij is dol op warmte en licht.

Kenmerkend voor deze paddestoel is de kastanje- tot zwartbruine hoed die opvallend contrasteert met de wittige poriën van jonge exemplaren.
De hoed is vijf tot twintig cm breed, halfbolvormig, uitgespreid tot bijna vlak, heeft dik vlees en vertoont vaak rimpels.
Het oppervlak is eerst fluwelig, later glad, en kastanje-, donker- tot zwartbruin.
De buisjes hebben wittige tot bleke poriën totdat de paddestoel volgroeid is, daarna kleuren ze groengeel om uiteindelijk bruinig te worden.
De steel, vijf tot twaalf cm lang en twee tot zes cm dik, is eerst bol, later knots- of cilindervormig en bruin tot roodbruin.
Bovenaan de steel voor tweederde deel bedekt met een fijn netpatroon in dezelfde kleur als de hoed.

Het vlees is dik en aanvankelijk heel stevig, later wordt het zachter.
Op een breukvlak verandert het niet van kleur.
Het is vrijwel reukloos als het vers is en ruikt naar cumarine bij verdroging, de smaak in overheerlijk.

Deze soort kunt u van mei tot oktober ontmoeten onder eiken, minder vaak onder beuken en kastanjes en alleen maar in gebieden met een thermofiele flora.
Hij groeit zowel in het laagland als in heuvellandschap, maar komt zelden algemeen voor.
Vanwege de heerlijke smaak leent dit eekhoorntjesbrood zich voor allerlei culinaire doeleinden.
Het lekkerst zijn de gedroogde paddestoelen, omdat het aroma door het droogproces wordt versterkt.

Bromelia's zijn een van de meer recente plantgroepen die zijn ontstaan in het einde van het Krijt, ruim 65 miljoen jaar geleden.
Fossiele bromelia's zijn gedateerd op 30 miljoen jaar geleden.
grootste aantal primitieve soorten wordt in de hoge Andes van Zuid-Amerika gevonden.
De West-Afrikaanse soort Pitcairnia feliciana is de enige bromelia, die niet inheems in Amerika en is gedacht Afrika te hebben bereikt via lange-afstands versnippering ongeveer 12 miljoen jaar geleden.

Mensen gebruiken bromelia's al duizenden jaren.
De Inca's, Azteken, Maya's en anderen gebruikten ze uitgebreid voor voedsel, bescherming, vezels en ceremonies, net zoals ze vandaag de dag nog steeds worden gebruikt.
Europese interesse begon toen de Spaanse veroveraars terug kwamen met de ananas, die werd zo populair als een exotische vrucht dat het beeld van de ananas snel werd ingepast in de Europese kunst en beeldhouwkunst.
In 1776 werd de soort Guzmania lingulata geïntroduceerd in Europa, dit veroorzaakte een sensatie bij de tuinders die nog nooit een dergelijke plant hadden gezien.
In 1828 werd Aechmea fasciata ingevoerd in Europa, gevolgd door Vriesea splendens in 1840.
Deze planten werden zo succesvol dat ze nog steeds een van de meest geteelde bromelia-soorten zijn.

In de jaren 1800 begonnen kwekers in België, Frankrijk en Nederland planten te kruisen voor de groothandel.
Veel exotische cultivars werden geproduceerd tot de Eerste Wereldoorlog, waarin kruisprogramma's stopten, wat leidde tot het verlies van sommige cultivars.

De planten ervoeren een toename in populariteit na de Tweede Wereldoorlog.
Sindsdien hebben de Nederlandse, Belgische en Noord-Amerikaanse kwekerijen een uitgebreide kweek van bromelia's.

Hoewel de ananas het enige lid van de familie gekweekt voor levensmiddelen is, is het geslacht Bromelia het enige andere bromelia-geslacht met eetbare vruchten.
De vruchten smaken een beetje als ananas, maar worden als minder lekker ervaren en er zitten niet veel vruchten aan elke plant.
Ananasstengels zijn een bron van het eiwit-splitsende enzym bromelaïne, gebruikt om vlees malser te maken.
Omdat verse ananas ook bromelaïne bevat, kan het niet gebruikt worden in gerechten met gelatine omdat het enzym de eiwitten (en dus de gelatine) afbreekt.

Tevens worden verschillende soorten waaronder Neoglaziovia variegata, een rietachtige plant waarvan de bladeren tot 1,2 meter lang zijn, gecultiveerd als een bron van vezels.
Ze bevatten een vezel bekend als caroa, die wordt gebruikt voor het maken van touw, stof, netten en verpakkingsmateriaal.
Spaans mos (Tillandsia usneoides) bevat een harde, draderige kern die ooit werd gebruikt als materiaal voor de opvulling van bekleding.
Vele andere bromelia's zijn populaire siergewassen, die zowel worden gekweekt als kamerplant in gematigde streken en als tuinplant in warmere streken.

In een toenemend aantal tropische landen is de bromelia als tuinplant op zijn retour, omdat de ziektenverspreidende tijgermug aan het water in een bromelia voldoende heeft om zich voort te planten.

De bromeliafamilie (Bromeliaceae) is een familie van eenzaadlobbige planten.
De familie ontleent zijn naam aan het geslacht Bromelia.
Het zijn vaak epifytische en epilithische planten die vanwege de fraaie bloemen ook wel als kamerplant gekweekt worden, onder de algemene naam bromelia.
De bekendste vertegenwoordiger is toch wel de ananas (Ananas comosus).
Vaak wordt de familie onderverdeeld in drie onderfamilies: Bromelioideae, Pitcairnioideae en Tillandsioideae.

Bromelia's zijn een sterk gevarieerde groep van organismen, aangepast aan een aantal klimaten.
Het blad heeft veel verschillende vormen, van dunne naalden tot breed en plat, symmetrisch of onregelmatig, puntig of zacht.
De bladeren groeien meestal in een rozet.
Veel bromelia's slaan water op in een soort vijvertje middenin hun rozet, maar er zijn ook geslachten zoals de wortelloze, grijsbladige Tillandsia die alleen via het blad water opneemt en de succulente soorten die in de woestijn voorkomen.
Wortelvormen variëren naar gelang van het soort plant.
Terrestrische bromeliasoorten, zoals de Ananas comosus en Puya chilensis hebben complexe systemen die water en voedingsstoffen verzamelen via de wortels, terwijl epifytische en epilithische bromelia's zich alleen met draad-achtige wortels hechten aan bomen of rotsen.

Veel cultivars hebben bonte bladeren met groene, paarse, rode, gele, witte en crème kleuren.
De bloeiwijzen van bromelia's zijn ook beschouwd als aanzienlijk diverser dan die van enige andere plantenfamilie.
Sommige bloempieken kunnen een hoogte van 10 meter bereiken, terwijl anderen slechts bloemen hebben van enkele millimeters.
Sommige bromelia's zijn licht geurend terwijl anderen sterk geurend zijn.
De geur van de bloemen van Tillandsia cyanea lijkt op die van kruidnagel.
De grootste bromelia is Puya raimondii (ter grootte van een boom) en de langste het Spaans mos (Tillandsia usneoides).

De bromeliafamilie is alom vertegenwoordigd in het natuurlijke verspreidinsgebied in Amerika.
Bromelia's horen thuis in de tropische en subtropische gebieden van Zuid-, Midden- en Noord-Amerika.
Zij kunnen gevonden worden op een hoogte van zeeniveau tot 4200 meter hoogte, van woestijnen tot regenwouden.

Ongeveer de helft van de soorten zijn epifytisch, sommige zijn lithofytisch, en sommige zijn terrestrisch.
Dergelijke planten kunnen worden gevonden in de Andes-hooglanden, van het noorden van Chili tot Colombia, in de Peruaanse kust-woestijnen, in de nevelwoud regio's van Zuid- en Centraal-Amerika, en in het tropische klimaat van de regio Florida.

Slechts één soort (Pitcairnia feliciana) wordt gevonden in West-Afrika.
Deze stamt waarschijnlijk af van zaden die door trekvogels verspreid zijn.

Bromelia, is een geslacht van eenzaadlobbige, voornamelijk terrestrische planten uit de bromeliafamilie.
Dit geslacht is genoemd naar de Zweedse arts en botanicus Olaf Bromelius (1639-1705).

De planten hebben stugge bladeren die groeien in diep ingesneden rozetten.
De bladrozetten zijn vaak gedoornd.
De bladeren zijn omgebogen als gootjes die het water opvangen.
Aan de basis van het blad bevindt zich een schede, waardoor een waterhoudende bladkoker wordt gevormd.
De bloemen groeien uit het hart van de rozet.
Dit geslacht is voornamelijk te vinden in tropisch en subtropisch Midden- en Zuid-Amerika.

De stevige vezel die wordt gewonnen uit de soorten Bromelia serra en Bromelia hieronymi, bekend als chaguar, is essentieel voor de economie van de Wichí-stam in de Gran Chaco regio van Argentinië.

De brokkelzakamaniet (Amanita submembranacea) is een in België en Nederland zeldzaam voorkomende eetbare paddenstoel uit het geslacht der amanieten (Amanita).
De soort wordt in België in Vlaanderen, Brussel en Wallonië als inheems (1a) beschouwd.
In België staat de brokkelzakamaniet dan ook niet op de Rode Lijst (status op 26/07/2011).

De brokkelzakamaniet heeft een hoed die tussen de 5 en 12 cm diameter kan worden.
De kleur is olijfachtig groen tot grijs met een aanvankelijk bleke rand.
De hoedrand is gevoord (gestreept).
De streping verloopt over minder dan een kwart van de afstand rand-centrum.
Op de hoed zijn vaak grijze velumresten aanwezig.
De hoed kan een centraal bultje vertonen (umbo).

De lamellen zijn wit en staan niet bijzonder dicht op elkaar.
Ze hebben de neiging wat grijzig of bruinig te verkleuren bij het ouder worden.
De lamellen liggen vrij van de steel.
Er zijn tevens vrij veel kort lamellen (lamelulae) die bovendien ongelijk verdeeld zijn tussen de langere lamellen.
Deze korte lamellen zijn enigszins afgeplat.

De steel is bleker dan de hoed, maar niet wit.
De steel heeft geen ring.
De steel heeft grijsachtige schubjes.
De beurs is schilferend en verbrokkeld met een wit tot grijze kleur.
Na het openbreken van de beurs, bij het tevoorschijn komen van de hoed, wordt de kleur snel grijs.
Het uitzicht kan dan omschreven worden als een gecracqueleerd schilderdoek.

De sporen zijn inamyloïd en rondachtig, (soms) ellipsoïde, met een grootte variërend tussen 9,5 en 11 µm.

De brokkelzakamaniet komt zowel voor in loof- als naaldbos in de maanden augustus-oktober op zurige leembodems.
Deze paddenstoel kan gevonden worden onder dennen, berken, lork of sparren.
In gebergtes kan de soort worden aangetroffen onder fijnsparren.

De brokkelzakamaniet kan makkelijk verward worden met de prachtamaniet, de grijze slanke amaniet en de Amanita battare.

Een broedbol of bulbil is botanisch gezien een bol en wordt in de bloeiwijze van sommige planten, zoals de Sint-jansui en het moeslook (Allium oleraceum) gevormd en is een vorm van valse viviparie (letterlijk levendbarendheid).
Ook kunnen broedbolletjes ontstaan langs de stengel, zoals bij de knolduizendknoop of langs de bolschijf van de ouderbol, zoals bij de akkergeelster.
In dit laatste geval wordt in de bloembollenteelt van een klister gesproken.

Bij de vermeerdering van bloembollen wordt verklistering vaak kunstmatig opgewekt door een temperatuurbehandeling of door de bol een kruis te snijden of de onderkant uit te hollen.
Kruisen en uithollen wordt onder andere bij de hyacint gedaan.

Plantensoorten met valse viviparie vormen vaak geen of weinig zaad.
Zo wordt bij de Sint-jansui (Allium fistulosum var. bulbifera, synoniem: Allium cepa var. proliferum) geen en bij de moeslook maar weinig zaad gevormd.

Het is een vorm van vegetatieve vermeerdering.

Ook sommige varens produceren aan hun bladeren broedbollen.

Soms alleen een enkele aan de top van het blad.
Soms meerdere – tot vele tientallen- onder of bovenop het blad.
Soms alleen langs de centrale steel van het blad, soms ook langs de zijnerven.

Een broedbol is te beschouwen als een weefseluitstulping die in staat is zelfstandig tot een nieuwe volwassen varen uit te groeien.
Soms kan dat alleen als de broedbol aan het blad vast blijft zitten totdat het contact met de grond heeft gemaakt om zich daar met wortels te kunnen vasthechten, zoals bij de kettingvaren, Woodwardia radicans .
Soms valt de broedbol van het blad af op de grond, om daar zelfstandig tot wortelvorming en vervolgens uitgroei te komen, zoals bij de bolletjesvaren, Cystopteris bulbifera.

Soms ontwikkelen de broedbollen zich al verder aan het blad, ook al hebben ze nog geen contact met de grond gekregen om tot een eigen ontwikkeling te komen, tot kleine miniatuur volwassen plantjes, zoals bij enkele Polystichum setiferum vormen, langs de hoofdnerf of bij Asplenium bulbiferum langs de zijnerven, of bij Woodwardia orientalis verspreid over het gehele blad.

Brighamia insignis is een kortlevende, meerjarige plant uit de klokjesfamilie (Campanulaceae) die endemisch is op Hawaï.

De soort behoort samen met de eveneens op Hawaï endemische soort Brighamia rockii als enige soort tot het geslacht Brighamia.
Beide soorten staan op de rode lijst van de IUCN geclassificeerd als kritiek, waarbij er van beide soorten wordt er aangenomen dat er minder dan 50 exemplaren in het wild leven.

De soort was in historische tijden bekend van de eilanden Kauai en Ni'ihau (geen waarnemingen meer sinds 1947), waar de soort van nature voorkwam van zeeniveau tot op 480 m hoogte op rotsige vulkaanhellingen met weinig aarde of op steile kliffen bij zee.
In het laagland kwam de soort voor in droge graslanden of tussen struikgewassen in gebieden met een regenval van minder dan 170 cm per jaar.
Nu zou de soort in het wild alleen nog op Kauai voorkomen.

Bedreigingen voor de soort worden gevormd door menselijke verstoring van leefgebieden van de plant, het grazen van ingevoerde geiten, branden, de ingevoerde mijt Tetranychus cinnabarinus die op de bladeren parasiteert en competitie met ingevoerde, invasieve plantensoorten.
Ook het kleine overgebleven aantal planten maakt de overleving van deze soort risicovol vanwege de lage genetische variabiliteit en de kwetsbaarheid voor natuurrampen.

Wetenschappers hebben hangende aan touwen en touwladders de nog overgebleven planten op moeilijk bereikbare plaatsen handmatig bestoven.
Zaad dat vervolgens van wilde exemplaren is geoogst, is naar botanische tuinen over de hele wereld verstuurd.

Het Nederlandse bedrijf Plant Planet heeft zaden in handen gekregen en is in samenwerking met IUCN een veredelingsprogramma begonnen.

Dit heeft als resultaat opgeleverd dat er een selectie is ontstaan die is geschikt voor teelt in kassen.

De plant wordt momenteel in de handel onder de naam 'Hawaiian Palm' aangeboden.
Een gedeelte van de opbrengst wordt in een fonds gestort met als doel om deze soort en andere bedreigde soorten op Hawaï weer terug te plaatsen in de natuur.

De plant maakt deel uit van de National Collection of Endangered Plants.
Namens het Center for Plant Conservation zorgt de National Tropical Botanical Garden voor de bescherming van de plant.

Engelse namen voor de soort zijn Hawaiian palm ('Hawaïaanse palm'), vulcan palm ('vulkaanpalm') en cabbage on a stick ('kool op een stok').
Hawaïaanse namen zijn Alula, Haha, 'Olulu en Pu aupaka.

De Brenne-orchis (Dactylorhiza brennensis) is een zeldzaam voorkomende Europese orchidee van het geslacht Dactylorhiza (handekenskruiden).

Het is een soort die voorkomt in zonnige, vochtige graslanden en kalkmoerassen.
De plant is endemisch in de Brenne, een moerassige streek in midden-Frankrijk.

De botanische naam Dactylorhiza is ontleend aan het Oudgriekse 'dactylos' (vinger) en 'rhiza (wortel), wat slaat op de vingervormige wortelknollen van dit geslacht.

De soortaanduiding brennensis slaat op de streek van voorkomen, de Brenne.

De Brenne-orchis is een overblijvende, niet-winterharde geofyt(levensvorm).
Het is een maximaal 40 cm grote, slanke plant met vier tot zes bladeren.
De bloeiwijze is een min of meer verlengde, armbloemige aar met ten hoogste een dertigtal roze bloemen, die ver boven de bladeren uitsteekt.

De bladeren zijn meestal ongevlekt, lijn- tot lijnlancetvormig, de onderste platliggend, de bovenste opstijgend.
Hoger langs de stengel komen nog enkele schutbladachtige bladeren voor.
De echte schutbladeren, die de bloemen ondersteunen, zijn gekleurd en meestal korter dan de bloemen.

De bloemen zijn roze tot licht-violet gekleurd en vrij groot.
De zijdelingse kelkbladen zijn afstaand, de toppen teruggebogen en aan de binnenzijde donkerder gevlekt.
Het middelste kelkblad vormt samen met de bovenste kroonbladen een helmpje.

De lip is min of meer drielobbig, de zijlobben lichtjes naar achter teruggeslagen, de middenlob aan de basis lichter gekleurd met een honingmerk (de tekening op de lip) van donkerder purper tot lila stipjes en lijntjes.
Het spoor is breed, driekwart de lengte van het vruchtbeginsel en naar onder buigend langs het vruchtbeginsel.

De bloeitijd is van eind mei tot juni.

Dactylorhiza brennensis behoort tot het geslacht van de handekenskruiden (Dactylorhiza), die alle sterk op elkaar gelijken.
Ze wordt door sommige botanici als een ondersoort van de grote rietorchis (Dactylorhiza elata) beschouwd.
Ze onderscheidt zich daar vooral van door de beperkte afmetingen en de lichter gekleurde bloemen.

Dactylorhiza brennensis komt voor op vochtige, kalkrijke bodems in volle zon, zoals in vochtige kalkgraslanden en kalkmoerassen.
De soort is endemisch in de Brenne, een moerassige streek in het Franse departement Indre.

Dactylorhiza brennensis wordt net als de meeste andere Dactylorhiza bedreigd door het verdwijnen van zijn voorkeurshabitat door drooglegging, ingebruikname door de landbouw of bosbouw, en vermesting van vochtige biotopen.

In Frankrijk is de Dactylorhiza brennensis momenteel niet beschermd.

De (gewone) brem (Cytisus scoparius, soms ook Sarothamnus scoparius) is een struik uit de vlinderbloemenfamilie (Leguminosae) die veel lijkt op de aanzienlijk zeldzamere gaspeldoorn, maar geen doorns heeft.
De struik kan een hoogte van 2 m bereiken.
De takken en twijgen zijn vijfkantig en niet behaard.
Wanneer insecten de bloem bezoeken, wordt het stuifmeel op hen afgeschoten.
Brem komt zeer algemeen voor, vooral op zandgrond, heidevelden, in duinen en langs spoordijken.
Brem bloeit in mei en juni, soms is er een tweede bloei in de herfst.

Brem heeft maar weinig bladeren en ze zijn erg klein.
De onderste zijn drietallig handvormig samengesteld, de bovenste enkelvoudig.
De blaadjes vallen gauw af, maar de takken blijven desalniettemin groen.
Brem heeft handvormige samengestelde bladeren.

De bloemen zijn goudgeel en ongeveer 2 cm lang.
Ze vormen losse trossen.
De bloemstelen zijn ongeveer 1 cm lang.
De stijl is opgerold.

Brem draagt een zwarte peul van 2,5-4 cm lang.
Alleen de randen van de peulen zijn behaard, de rest is kaal.

De brem vindt men terug in West-, Zuidwest- en Midden-Europa.
Noordelijk tot in Schotland en Zuid-Zweden.
Ingeburgerd elders in gematigde streken.
Ook in Nieuw-Zeeland en op de eilanden Madeira en Tenerife.

Brem groeit liefst op zonnige plaatsen op voedselarme, droge, zure tot zwak zure, kalkarme en vaak omgewerkte grond.
Op hellingen, bermen, langs spoorwegen (spoordijken), bosranden, struwelen, open plekken in loofbossen, langs brede boswegen, kapvlakten, heide, duinen, voormalige akkers, randen van rivierdalen en op wanden van afgravingen zoals zandgroeven.

Van de twijgen van brem kunnen bezems gemaakt worden (in het Engels betekent broom zowel brem als bezem).

Ook de Romeinen kenden deze toepassing al.
Heksen zouden de brem gebruiken voor hun heksenbezem, in andere streken werd de brem juist als een afweermiddel tegen heksen gezien.

In Engeland plantte men brem langs stukjes grond waar schapen graasden, zodat de dieren de bloemen en jonge scheuten aten en zo gezond bleven.

In het verleden werd de vezel van de plant in tijden van schaarste gebruikt als vervanger van jute.

  Neem het voorbehoud bij medische informatie in acht.
Raadpleeg bij gezondheidsklachten een arts.

Brem bevat het giftige sparteïne, dat een stimulerende werking heeft op het hart.
In de fytotherapie wordt de plant daarom ook gebruikt bij hartzwakte.

Ook wordt brem gebruikt bij lichte reumatische aandoeningen.

Van de jonge scheuten en bloemen werd ook een verzachtende thee en wijn bereid.
De as van de brem werd, gemengd met wijn, gebruikt tegen waterzucht.

Breed wollegras (Eriophorum latifolium) is een plant uit de cypergrassenfamilie (Cyperaceae).

De soort komt voornamelijk voor in West-Siberië, de Kaukasus en in Europa, behalve in de meest zuidelijke delen.

Breed wollegras komt verder in heel Europa voor tot op 2100 m hoogte.

Breed wollegras is een vaste, pollenvormende plant zonder wortelstokken.
De 2-6 mm brede bladeren zijn v-vormig en hebben een driekantige top.
De plant wordt 30-60 cm hoog en bloeit in april en mei met 4-12 cm lange aren.
De kafjes zijn eennervig.
De aartjes zijn tweeslachtig en hebben een wollig pluis.

Het breed wollegras bloeit van mei tot en met juli als aren.
De aren zijn kleiner dan die van Veenpluis, tot 1 cm.
Ze bevatten tot 30 bloemen.

De vruchten dragen witte haren, die tot 2½ cm lang worden.

Groeit op zonnige plaatsen op natte, voedselarme, zwak zure, ijzerrijke grond (humeuze tot venige grond, laagveen en leem).

Het breed klokje groeit in hooiland (blauwgrasland) en moerassen (bronmoeras).

In Nederland is het breed wollegras zeer zeldzaam in het oosten van het land. Elders verdwenen.

In Vlaanderen: op de rode lijst, beschermd, zeer zeldzaam.
In Wallonië: op de rode lijst, bescherdmd, zeer zeldzaam in Lotharingen (in de zuidelijke Ardennen).

Het breed klokje (Campanula latifolia) is een overblijvende plant, die behoort tot de klokjesfamilie (Campanulaceae).

De soort komt voornamelijk voor in West-Azië en in grote delen van Noordwest-, Midden- en Oost-Europa.
Westelijk tot in de Eifel en het Sauerland.

De plant wordt ook in de siertuin gebruikt.

De plant wordt 60-90 cm hoog, vormt een dikke, knolachtige wortelstok en heeft een stevige, stompkantige stengel.
De stengel kan kaal of zachtbehaard zijn.
De bladeren zijn zachtbehaard.
De onderste bladeren zijn eirond tot langwerpig en hebben een gevleugelde bladsteel.
De bovenste bladeren zijn zittend.

Het breed klokje bloeit in juni en juli met lichtviolette, maar soms met witte bloemen.
De bloemkroon is 40-55 mm lang en de bloembuis is van binnen onbehaard.
De kelkslippen zijn eirond tot lancetvormig.
De bloeiwijze is een tros.

De knikkende vrucht is een doosvrucht met strooigaatjes waar de zaden door vrijkomen.

Groeit op licht beschaduwde plaatsen op vochtig tot vrij natte, matig voedselrijke, neutrale tot vaak kalkhoudende, humeuze grond (klei en zavel).

Het breed klokje groeit in loofbossen, ravijnbossen, bergbossen (langs beken), langs bospaden, parkbossen en bij buitenplaatsen.

In Nederland is het breed klokje beschermd als zeer zeldzaam ingeburgerd op en nabij buitenplaatsen.

In Vlaanderen: op de rode lijst, zeer zeldzaam ingeburgerd.
In Wallonië: op de rode lijst, zeer zeldzaam ingeburgerd.