Browallia is de botanische naam van een geslacht uit de nachtschadefamilie (Solanaceae).
Het geslacht is vernoemd naar de 18e-eeuwse Zweeds-Finse bisschop, wetenschapper en politicus Johan Browallius.

De vijftallige bloemen zijn blauw, violet of wit.
Het blad is gaafrandig, soms kleverig. De planten komen voor in tropisch Zuid-Amerika.

Ze worden vaak gebruikt als kamerplanten :
• Browallia americana (struikviooltje) is een veel gebruikte eenjarige, kruidachtige tuinplant.
• Browallia speciosa is een halfstruik en een veel voorkomende kamerplant. In tuincentra, bloemisterijen wordt deze planten vaak simpelweg met "Browallia" aangeduid.

Het Brouwershofje is een Haarlems hofje, het is gelegen aan de Tuchthuisstraat nummer 8 in de wijk de Vijfhoek in het centrum van Haarlem.

Het hofje omvatte 22 huisjes voor armlastige ongehuwde vrouwen die als 'dienstmaagd' voor brouwerijen gewerkt hadden.

Het hofje werd in 1457 gesticht door Jacob Huyge Roeperszoon en zijn zus Katrijntje Huyge Roepersdochter, een brouwersfamilie verbonden aan het Brouwersgilde.
De oorspronkelijke naam was Sint Maartenshofje, naar de schutspatroon van het Brouwersgilde.

In een akte van 16 augustus 1472 dragen Jacob Huyge Roeperszoon en zijn zus Catharina Huyge Roepersdochter hun gezamenlijke bezittingen over aan het Brouwersgilde.
De panden aan de Tuchthuisstraat moesten worden bestemd voor arme meisjes.
Dit werd het Sint Maartenshofje, genoemd naar de schutspatroon van het Brouwersgilde.
Al snel werd het hofje het Brouwershofje genoemd en werden er meisjes ondergebracht die niet meer in staat waren te werken in de talrijke brouwerijen.

De grote stadsbrand in 1576 legde het hofje in de as.
In de akte was vastgelegd dat bij brand het hof weer moest worden opgebouwd.
Dat gebeurde in 1586.

In 1811 kwam het hofje weer in handen van de stad Haarlem, die het eind jaren tachtig van de vorige eeuw overdeed aan woningbouwvereniging Sint Bavo.
Dit tegen de wens van de stichters in, die ruim vijfhonderd jaar daarvoor in de oprichtingsakte bepaalden dat het hofje nooit mocht worden verkocht.

In 1576 brandde het hofje af bij de grote brand van Haarlem, maar in 1586 werd het hofje herbouwd op dezelfde plek er werden echter maar acht huisjes teruggebouwd.

Bij de laatste restauratie - in de 20ste eeuw - werden de acht huisjes samengevoegd tot vier.
In 1930 werden aan de straatkant aan de Tuchthuisstraat in de voorheen blinde muren acht ramen geplaatst.

Vanaf 1857 werden de huisjes verhuurd á ƒ0.50 per maand.
Voor nieuwe bewoners was de huur in 1972 opgelopen tot ƒ25.- per maand.

Tegenwoordig is de minimale leeftijd voor bewoners 55 jaar, er mogen nu zowel vrouwen, mannen als echtparen wonen.
De woningen in het hofje worden nog steeds verhuurd als sociale-huurwoningen, tegenwoordig door woningcorporatie Ymere.

George Brough bouwde ook ongeveer 85 auto's in de periode 1935 - 1939.

Er werd gebruik gebruik gemaakt van Hudson motoren en Hudson chassis.
George Brought maakte drie modellen maar slechts twee ervan kwamen in productie.

De eerste auto's droegen geen Brough Superior badge, omdat Brough dacht dat de modellen op zich onderscheidend genoeg waren om herkend te worden als dusdanig.

Het eerste model was een 4-liter gebouwd in 1935-36, aangedreven door een 114pk, 4168cc acht-cilinder in lijn zijklepmotor.

Deze auto had opmerkelijke prestaties voor die tijd, hij haalde een topsnelheid van 140km/h en spurttte van 0 naar 97km/h(60mph) in 10sec.

Het koetswerk was van Atcherley uit Birmingham.

Hudson stopte met het bouwen van de acht-cilindermotor in 1936 en dus werd er gebruik gemaakt van een 3,5 liter zes-cilindermotor.
Deze had een vermogen van 107pk bij een inhoud van 3455cc.
Er was ook een supercharged versie met een vermogen van 140pk.

Het chassis was 10cm korter dan deze van de 4liter.

De 3.5liter was verkrijgbaar als sedan-versie, maar de meeste waren cabriolet uitvoeringen.
Van de 3.5liter werden een 80-tal wagens gebouwd van 1936 tot 1939.

Het laatste model, de XII uit 1938werd aangedreven door een Lincoln-Zephyr V12 motor met 4.387cc inhoud.

De enige XII gebouwd was een ontwerp van Brough, evenals het chassis.
Het sedan koetswerk werd gemaakt door Charlesworth.
De XII is 5,6m lang en heeft een breedte van 1,8m.
Deze wagen bestaat nog steeds.

Anekdote :

In 1936 testte journalist Bill Boddy een Brough Superior Saloon voor Motor Sport magazine.
De auto had een reserve benzine tank welke was gevuld bij het begin van de rit.
Wanneer Boddy tijdens de rit wilde overschakelen op de reservetank vond deze de knop niet om over te schakelen en moest hij aan een andere weggebruiker om benzine smeken.
Tijdens de voortgezette rit trof hij een motorrijder welke net een ongeval had gehad en gaf hem een lift.
Toen Boddy aan zijn passagier vroeg met welke motorfiets hij reed vertelde deze dat het een Brough Superior was, hierop vroeg deze met welke mooie wagen ze wel reden en Boddy vertelde hem doodleuk dat het eveneens een Brough Superior was.
Blijkbaar was de motorrijder zo verbaasd dat een bekende motorfietsbouwer ook nog auto's bouwde, dat hij zweeg voor de rest van de rit.

Brough Superior is een beroemd historisch Brits merk van motorfietsen.
George Brough, Haydn Road, Nottingham, vanaf 1920 Vernon Road, Basford, Nottingham, 1920-1940.

Het merk werd opgericht in 1920 door George Brough, die het bedrijf van zijn vader (Brough) verliet omdat hij motorfietsen wilde bouwen die kwalitatief boven de anderen uitstaken, ongeacht de prijs.
Zijn beroemdste klant was Thomas Edward Lawrence (Lawrence of Arabia), die diverse Brough Superiors bezat en in 1935 met een van deze motoren dodelijk verongelukte.

George Brough maakte nooit een eigen motorblok maar maakte gebruik van inbouwmotoren, en de eerste frames werden voor hem bij Montgomery in Coventry gebouwd.
De meeste Superiors waren uitgerust met een JAP-V-twin, maar er werden ook MAG- en Matchless-blokken gebruikt.
Deze blokken werden wel volgens Brough-specificaties gebouwd.

George experimenteerde met viercilinder V-, lijn- en boxermotoren.
In 1931 testte hij een aangepaste Austin-796 cc automotor.
Er zijn geen Brough Superior-ééncilinders en ook geen motorfietsen onder de 500 cc gebouwd.

In 1938 werden 5 exemplaren gebouwd van de 1000 FA 2 Golden Dream met een H-motor.

In 1938 werden 5 exemplaren gebouwd van de 1000 FA 2 Golden Dream met een H-motor.

In 1940 eindigde de productie van motorfietsen omdat de fabriek nodig was voor de bouw van vliegtuigonderdelen voor Spitfires en Lancaster-bommenwerpers.
Na de oorlog bleek het niet meer mogelijk de hoge kwaliteitsstandaard te handhaven en George besloot zijn fabriek te sluiten.

Intussen had hij vele innovaties bedacht, zoals flyscreens, zijkoffers, dubbele koplampen en valbeugels.
Om de Brough en de Brough Superior uit elkaar te houden werden de machines Flat twin Brough (naar de door William Brough gebruikte ABC-boxermotor) en V-twin Brough (naar de door George Brough gebruikte JAP V-twin) genoemd.

Spot- en bijnamen

Two of everything : Een speciale uitvoering van de SS100 met JAP motor, waarbij alles dubbel was uitgevoerd: (de machine was uitgerust met een zeer uitgebreide accessoireset en had bovendien vier oliepompen: twee toevoer- en twee retour oliepompen, twee carburateurs en twee magneten, waarvan een uitgevoerd als magdyno).

Spit and Polish : Een SS80 fabriekssprinter (vanwege de vele nikkelen en vernikkelde onderdelen).

Brough Superior (algemeen) : Rolls-Royce Of Motorcycles (een door de autofabriek Rolls-Royce officieel goedgekeurde reclameslogan).

Brufsup : Brough Superior (algemeen).

Brough (W. E. Brough, Basford, Nottingham, 1908-1926) is een historisch Brits motorfietsmerk.

Brough Inferior (minderwaardige Brough) - Sarcastisch bedoelde bijnaam, bedacht door William Brough nadat zijn zoon George zijn eerste eigen motorfiets Brough Superior genoemd had.

De oprichter en eigenaar van de fabriek, William Brough, begon als onderhoudsmonteur in een mijn, maar al voor de eeuwwisseling maakte hij enkele tricycles (driewielers) met De Dion-Bouton-motorblokken.
In 1902 bouwde hij (waarschijnlijk voor zijn 12-jarige zoon George) een eigen motorfiets met eveneens een De Dion-Bouton-motor.

In 1908 begon hij een motorfietsenfabriek, geholpen door George, die de motorfietsen in wedstrijden bereed.
In 1913 bouwde hij motorfietsen met Bradshaws 496 cc ABC-boxermotor, later bouwde hij zelf boxermotoren, 496 cc kopkleppers en 692 cc zijkleppers, die op het laatst zelfs 810 cc maten.

Hij ontwikkelde een revolutionair roterend kleppensysteem dat echter nooit goed uit de verf kwam.
Vanaf 1919 werd zijn zoon George zijn compagnon, maar in 1920 concurrent met het merk Brough Superior.
George nam het bedrijf in Basford uiteindelijk over.

Na de tweede wereldoorlog werd Brossel vooral bekend om zijn bussen.
De eigen dieselmotoren werden nauwelijks meer verder ontwikkeld.
In hun plaats kwamen diesels van Leyland.
Op het autosalon van 1952 werd onder andere een 9 ton Brossel-chassis getoond met Leyland underfloor-dieselmotor van 125 pk.
In de daaropvolgende jaren werden nog vele lijnbussen geleverd in België en Frankrijk.

In 1937 boodt Brossel zijn klanten een uitgebreid gamma trucks en bussen aan.
Vrachtwagens waren te verkrijgen van 4 tot 10 ton, trekkers van 9 tot 20 ton.
Deze waren zowel met diesel- als met benzinemotor leverbaar.

Autocarchassis waren leverbaar voor vervoer van 28 tot 65 passagiers.
Voor de langere afstanden was er ook een autocarchassis verkrijgbaar met een zeer krachtige zescilinder benzinemotor.
Ook kipwagens, bluswagens, ladderwagens en pompwagens behoorden tot het gamma.

In samenwerking met FN en Miesse werd er ook een groot aantal 4x4 trucks voor het Belgisch leger gefabriceerd.
Een prototype werd gebouwd in 1935, de productie (74 stuks) liep van 1937 - 1939.
De TAL werden gebouwd voor verschillende transportdoeleinden en waren verkrijgbaar met een zelfgebouwde zes-cilinder kopklep gas- of dieselmotor van 70-95pk.

Alle voertuigen bezaten een 4-versnellingsbak, twee-versnellingen transfer, complete differentieel blokkering, onafhankelijke vering, mechanische remmen en een 6.5t lier.
De TAL ontwikkelde 12ton trekkracht en haalde 50 km/h.

In 1968 werd Brossel overgenomen door het Britse Leyland Motor Corporation.
De fabrieken bleven nog enkele jaren Leylands produceren en sloten uiteindelijk de deuren.

Tot 1924 assembleerde Brossel voornamelijk trucks waarvan het merendeel werd uitgerust met motoren van het Franse Aster.
Deze motoren werden steeds verder ontwikkeld en aangepast voor de Belgische markt tot er in 1924 bijna niets meer van de originele Aster-motoren restte.

In 1929 had een 5 ton zware Brossel iets meer dan 13 meter nodig had om te stoppen bij een snelheid van 50 km per uur.
Deze prestatie werd mogelijk gemaakt door de toendertijd magnifieke remversterker (servo) van Dewandre.

In 1936 ontwikkelde Brossel zelf dieselmotoren.
De viercilinder (6250cc) leverde 85pk, de vijfcilinder (7800cc) leverde 105 pk en de zescilinder (9400cc) leverde 125 pk.

Voor de NMBS bouwde Brossel onder andere de motorrijtuigen model 551 en 553/554.

Ook allerhande werktreinen voor de spoorwegen werden gebouwd.

Brossel was een Belgische fabrikant van vrachtauto's, treinen en autobussen.

In 1928 werd de "Societe Anonyme Brossel Freres" opgericht.
Het verhaal van de drie broers Paul, Louis en Henri Brossel start echter al in 1912 wanneer zij een werkplaats inrichten voor het onderhoud en reparatie van industriele voertuigen voor het zware transport.

Na een noodgedwongen stop tijdens WOI werden in 1919 de activiteiten hervat en werd er ook gestart met de verkoop van lichte vrachtwagens van het Zwitserse merk Arbenz.
Wanneer Arbenz later de produktie stopzette, namen de broers Brossel een belangrijk deel van het productiemateriaal over en begonnen zelf met het assembleren van trucks in België.

Vanaf 1924 waren de trucks zodanig aangepast door de broers Brossel dat men kon spreken over een puur Belgisch product.

Door de goede gang van zaken werd in 1928 uitgekeken naar een andere locatie om aan de toenemende vraag naar trucks te voldoen.
Een geschikte locatie werd gevonden te Brussel op de steenweg op Bergen (Chaussée de Mons) en de fabrieken breidden gestaag uit.

In 1930 nam Brossel Bovy over, gevolgd door Pipe in 1931.
Vanaf dan verzorgde de afdeling Bovy-Pipe de lichte trucks tot 3 ton.
Brossel zelf legde zich toe op trucks en bussen van 3 tot en met 15 ton.

In 1937 boodt Brossel zijn klanten een uitgebreid gamma trucks en bussen aan.
Vrachtwagens waren te verkrijgen van 4 tot 10 ton, trekkers van 9 tot 20 ton.
Deze waren zowel met diesel- als met benzinemotor leverbaar.

Autocarchassis waren leverbaar voor vervoer van 28 tot 65 passagiers.
Voor de langere afstanden was er ook een autocarchassis verkrijgbaar met een zeer krachtige zescilinder benzinemotor.
Ook kipwagens, bluswagens, ladderwagens en pompwagens behoorden tot het gamma.

Bros is een chocoladereep met luchtbellen.

De oorspronkelijke productiemethode :
Chocolade wordt in voorverwarmde Bros-vormen gespoten.
De Bros-vormen mogen niet koud zijn want dan zal de chocolade al stollen voordat de bellen erin zitten.
De Bros-vormen worden samen met gekoelde platen in een ketel van een carrousel met stalen tanks geschoven waar de lucht uit wordt gepompt.
Door dit vacumeren ontstaat de gewenste bellenstructuur, door het koelen blijft die structuur behouden.

Bros werd tot 1985 gemaakt door Bensdorp in Bussum.
Bensdorp werd overgenomen door Unilever maar het merk Bros en de speciale productieïnstallatie werden verkocht aan het Britse Rowntree Mackintosh, dat in 1988 weer overgenomen werd door het Zwitserse Nestlé.

Sinds de verkoop door Bensdorp werd de Brosreep geproduceerd in de candybar-fabriek van Nestlé in Elst (Gelderland).

In 1985 waren er nog drie varianten op de markt; Wit, Melk en Puur.
Na enige jaren besloot Nestlé te stoppen met de soorten Wit en Puur en was er alleen nog een Brosreep van melkchocolade te koop.
Sinds april 2010 is Bros ook weer in de pure variant verkrijgbaar.

In mei 2007 werd de productie van de originele Nederlandse Bros-reep in Elst gestaakt en is de productie verplaatst naar Tsjechië.
Daar wordt een andere productiemethode toegepast, dezelfde als wordt gebruikt voor Aerorepen.
Ook de vorm en structuur veranderde hierbij.
De bellen werder kleiner, de reep werd gladder en breekstrepen verdwenen.
In 2011 introduceerde Nestlé een Bros chocoladetablet, deze is minder luchtig.

Broom is een scheikundig element met symbool Br en atoomnummer 35.
Het element behoort tot de groep van de halogenen.
Als enkelvoudige stof vormt het diatomische moleculen dibroom (Br₂), een stof die op aarde niet in de natuur voorkomt.
Het element komt vooral voor onder de vorm van zouten, vooral bromiden en bromaten.

Broom (het Griekse woord bromos betekent stinkend) werd in 1826 ontdekt door Antoine-Jérôme Balard, maar werd voor het eerst industrieel geproduceerd rond 1860.

Broom is voor mensen giftig.
Het kan bij inademing keelpijn, kortademigheid en duizeligheid veroorzaken.
Inslikken kan leiden tot buikkrampen.
Broomdamp is bijtend voor de ogen.

Broom is het enige niet-metallische element dat vloeibaar is bij standaardtemperatuur en -druk.
Onder deze omstandigheden verdampt het gemakkelijk.
De roodbruine damp lijkt op stikstofdioxide, maar heeft een karakteristieke geur.
Broom is zeer goed oplosbaar in water en koolstofdisulfide.
Net als de andere halogenen reageert het makkelijk met veel andere elementen.

Het kookpunt van broom bedraagd 58,8°C en het smeltpunt -7,2°C.

Broom is een reagens op dubbele bindingen.

Elementair broom wordt op grote schaal gebruikt voor het maken van broomhoudende verbindingen die in de industrie en landbouw worden toegepast.
Vroeger werd broom veel gebruikt voor het fabriceren van ethyleendibromide; een toevoeging aan loodhoudende brandstof om het kloppen of pingelen van de motor tegen te gaan.
Vanwege de schadelijke effecten hiervan op het milieu wordt dit tegenwoordig vrijwel niet meer gebruikt.

Broom wordt wel veelvuldig gebruikt in boorvloeistoffen en pesticiden (meestal in de vorm methylbromide), ook wordt het gebruikt in verfstoffen, parfums, in de farmaceutische industrie en voor fotochemicaliën.
Decabromodifenylether (DBDE of deca BDE) werd gebruikt als brandvertragende middel, maar door aangescherpte milieuwetgeving loopt het gebruik hiervan terug, in Canada en de Europese Unie is het middel ondertussen verboden.

Van nature komt broom voor in bromiden, die in lage concentraties voorkomen in zeewater.
Ook in zoutmijnen vindt men kaliumbromide en kaliumbromaat.

Van broom komen op aarde van nature twee stabiele isotopen (⁷⁹Br en ⁸¹Br) in nagenoeg identieke verhouding voor.
Daarnaast is er een aantal radioactieve isotopen bekend met halveringstijden van meestal enkele uren.

Jaarlijks wordt meer dan 380.000 ton broom gewonnen.
De belangrijkste producenten zijn de Verenigde Staten, China en Israël.

Brooks huisgekko (Hemidactylus brookii), ook wel Brooks tjiktjak genoemd, is een hagedis uit de infraorde gekko's (Gekkota) en de familie Gekkonidae.

Het verspreidingsgebied van deze succesvolle soort is erg groot: de gekko komt voor in zuidelijk Azië, India, Zuid-Amerika, Mexico, westelijk Afrika, maar ook in Thailand, Sri Lanka en de Filipijnen.

De kleur is oranje-bruin met zwarte vlekkenpatronen, meestal in rijen op de rug en flank, een korte staart met stekel-achtige bultjes aan de staartwortel en op de flanken.
De lengte is ongeveer 15 centimeter inclusief de staart.
De staart is gebandeerd en over het hele lijf zitten kleine, witte vlekjes.
De ogen hebben een oranjebruine iris.

De kleefkussentjes (lamellae) onder de tenen zijn niet zichtbaar maar wel aanwezig, zoals bij alle huisgekko's.
De mannetjes kunnen van de vrouwtjes onderscheiden worden doordat mannetjes een iets dikkere staartwortel hebben.

De hagedis leeft in hoogvlakten op een hoogte tot 2100 meter boven zeeniveau, maar komt ook voor langs de kust op klippen.
Het bijzondere is dat deze gekko zich al in Amerika gevestigd had voor er mensen arriveerden, wat doet vermoeden dat ze letterlijk op een boomstam van het ene naar het andere continent zijn gedreven, zoals ook het geval is met een andere soort, de Afrikaanse huisgekko (Hemidactylus mabouia).

Het voedsel bestaat uit kleine insecten, hun larven en ook wel spinnetjes.
Brooks huisgekko komt ook wel eens in huizen voor, maar is minder afgeplat en aangepast als de veel bekendere tjitjak (Hemidactylus frenatus) en Europese tjitjak (Hemidactylus turcicus).

Brooklands is een (historisch) niet meer gebruikt circuit voor auto- en motorraces in het zuiden van het Verenigd Koninkrijk, gelegen tussen de plaatsen Weybridge en Byfleet.

Een deel van het terrein is wel nog in gebruik als vliegveld.

Het circuit van Brooklands werd in 1907 in gebruik genomen.
Het was een initiatief van Hugh Locke-King.
John Cobb (Britse piloot van raceauto's en motorboten) werd in de buurt geboren.
Hij vestigde het plaatselijke snelheidsrecord.

Dit was een van de eerste - zo niet het eerste - speciaal gebouwde circuit in Engeland.
In die periode was het al wel gebruikelijk wedstrijden voor auto's en motorfietsen te houden, maar, vanwege de zeer strikte snelheidsbeperkingen op openbare wegen, waren dit meestal betrouwbaarheidsritten.
Deze betrouwbaarheidsritten hadden enkele grote nadelen:
• Snelheid van motorfietsen en auto's kon niet vergeleken worden.
• Het publiek zag er niets van, met uitzondering van degenen die de stoet toevallig door hun dorp of stad zagen rijden.
• Er was geen betalend publiek.
• De pers was slechts matig geïnteresseerd omdat men het wedstrijdverloop moeilijk kon volgen.
• Om de betrouwbaarheid echt te testen moesten grote afstanden in meerdere dagen gereden worden.

Het circuit was 100 voet (30 meter) breed en 4400 meter lang.
Er werden kombochten toegepast, die op sommige plaatsen meer dan 9 meter hoog waren.
Er werd ook nog een apart recht stuk aangelegd, de "finishing straight", waardoor de totale lengte op 5200 meter kwam.

Door het gebruik van kombochten kon men voor die tijd extreem hoge snelheden gebruiken.
Door het volgen van de "fifty foot line", een lijn die midden over het circuit liep, hoefde men - althans theoretisch - het stuur van een auto niet te draaien en liepen de voertuigen vanzelf door de bochten.

Elf dagen na de opening van het circuit werd al een gemengde 24-uurs auto- en motorrace georganiseerd, waarbij honderden spoorweglantaarns als verlichting van de baan werden gebruikt.

In 1908 werd het circuit uitgebreid met een vliegveld, dat heden ten dage nog in gebruik is.
Zowel vliegtuigfabrikanten (bijvoorbeeld Sopwith, Blériot, Martinsyde en Vickers) als motorfietsfabrikanten (ABC, een onderdeel van Sopwith) vestigden zich op en rond het terrein.
De eerste vlucht van een Brits vliegtuig werd hier in 1908 gemaakt door Alliott Verdon-Roe, die later de vliegtuigfabriek Avro oprichtte.
Er werden ook diverse vliegscholen op Brooklands gevestigd.

In 1926 werd de eerste Grand Prix voor motorfietsen georganiseerd.
In deze tijd was het voor een fabrikant van motorfietsen of auto's belangrijk de hoogste op Brooklands gemeten snelheid in advertenties te vermelden.

In de Tweede Wereldoorlog werd het terrein uitgebreid gecamoufleerd, vanwege de vele vliegtuigfabrieken die nu oorlogsproductie draaiden.
Ook het circuit werd hiervoor gebruikt en behalve verf werden ook bomen en struiken gebruikt, die soms op het circuit werden geplant.
Hierdoor was dit na de oorlog in zeer slechte staat en eigenlijk onbruikbaar.
Het circuit inclusief vliegveld werd verkocht aan Vickers-Armstrongs.
In 1951 werden delen van de kombochten afgebroken om het landen en opstijgen van vliegtuigen te vergemakkelijken.

In 1987 werd het Brooklands Museum geopend.
In 2001 werden de restanten van het circuit als monument bestempeld, waardoor verdere afbraak voorkomen werd.
In 2004 werd het vliegveld en de restanten van het circuit verkocht aan Mercedes-Benz, dat het terrein heeft uitgebreid met een conferentiecentrum en een testbaan.

Brooklands is nog in gebruik voor vliegfeesten, presentaties van auto's en als start- of eindpunt van auto- en motorritten.

James May gebruikte het circuit in het BBC Two programma James May's Toy Stories voor een race met Scalextric slot cars en haalde daar een Guinness Book of Records vermelding mee.

Het mineraal brookiet is een titanium-oxide met de chemische formule TiO₂.

Het is genoemd naar Henry James Brooke (1771-1857), een Britse mineraloog en wol handelaar.

Het kristalstelsel van brookiet is orthorhombisch.
Het is een oranje tot bruin mineraal met een Mohs-hardheid van 5,5 tot 6½ en een gemiddelde dichtheid van 4,11.
Brookiet is dubbel brekend, zoals alle orthorhombische mineralen en is biaxiale brekingsindices zeer hoog.

Brookiet is een bros mineraal, heeft een subconchoidale onregelmatige breuk en slechte splitsing in een richting evenwijdig aan de c-as en sporen van splitsing in een richting loodrecht op zowel de a-en de b kristal-assen.

Het is niet radioactief.

Bij temperaturen boven de 750°C, zal brookiet terugkeren naar de rutielstructuur.

Brookiet wordt onder andere gevonden in Hot Springs, Arkansas, VS.
Er zijn ook vindplaatsen in o.a. Pakistan, Wales en Siberië, maar ook in Frankrijk en Zwitserland werd er brookiet gevonden.

Andere TiO₂-mineralen zijn rutiel en anataas.