De brulkikker, ook wel rundkikker of stierkikker (Lithobates catesbeianus of Rana catesbeiana) is een grote kikker uit de familie echte kikkers of Ranidae.

De wetenschappelijke naam van deze soort is als voor het eerst beschreven door Shaw (George Shaw was een Britse botanicus en zoöloog.) in 1802.

Het natuurlijke verspreidingsgebied ligt in het oostelijke en centrale deel van de Verenigde Staten.

De brulkikker is een grote soort die 15 tot 23 centimeter lang wordt.
De kikker is alleen al aan de grootte te herkennen, maar ook aan de groene rug en meestal witte maar soms roodoranje buik en de oranje ogen met horizontale spleetpupil.
De mannetjes zijn te herkennen aan de zeer grote trommelvliezen of tympana, zichtbaar als ronde, zwarte en schijfvormige plekken aan weerszijden van de kop.
Bij mannetjes zijn deze twee keer zo groot als het oog, bij vrouwtjes ongeveer even groot.
In tegenstelling tot vrijwel alle andere Europese kikkers ontbreken de huidplooien aan weerszijden van de rug, dorsolaterale lijsten genoemd, volledig.
Wel loopt een huidplooi (klierlijst) van achter het oog over het trommelvlies naar de basis van de achterpoten.

Het geluid van de brulkikker klinkt zeer hard en wordt wel vergeleken met het loeien van een rund (wrhummm..), daaraan is ook de naam te danken.
De kikkervisjes worden tot 15 centimeter lang en zijn bruingroen met kleine donkere vlekjes.

De brulkikker leeft vooral van ongewervelde dieren.
De kikker eet echter alles wat in de grote bek past, en omdat hij zeer groot kan worden, zijn inheemse amfibieënsoorten niet veilig, maar ook kuikens van watervogels, knaagdieren, hagedissen en zelfs jonge (gif)slangen worden in één keer doorgeslikt.

In het oorspronkelijke leefgebied zijn schildpadden en zelfs jonge krokodilachtigen niet veilig, deze komen in Italië niet voor.
Het ontbreken van grote schildpadden en krokodilachtigen is ook een van de redenen dat de kikker zich massaal kan vermenigvuldigen omdat deze dieren belangrijke vijanden zijn en de populaties in het natuurlijke leefgebied in stand houden.

De voortplanting vindt plaats als de temperaturen stijgen tot 17-21 graden Celsius.
De mannetjes omklemmen de vrouwtjes bij de oksels, deze paargreep wordt wel amplexus genoemd.
De paarlust is berucht, vele koivissen en karpers legden het loodje nadat ze door de enorme en kennelijk bijziende dieren in een dodelijke paaromhelzing genomen werden.

Het aantal eitjes kan oplopen tot 10.000 tot 25.000 stuks, die als grote matten onder het wateroppervlak drijven.
Na ongeveer één tot twee weken komen de 12 tot 15 millimeter lange kikkervisjes tevoorschijn.
Het larvestadium duurt twee tot drie jaar, zowel in Noord-Amerika als in Italië.
De kikkervisjes bereiken een lengte van 12 tot 14,5 cm, soms groter dan 16 cm.
Na de metamorfose echter zijn de kleine kikkertjes drie tot zes centimeter lang.
Na twee tot vier jaar zijn ze geslachtsrijp, de brulkikker kan in de natuur zestien jaar oud worden.

In de jaren 70 en 80 zijn brulkikkers massaal in West-Europa ingevoerd als fauna voor tuinvijvers.
Meestal gingen ze als kikkervisjes over de toonbank, maar ook volwassen exemplaren zijn geliefd, om de grote kikkerbillen.
Hoewel men aanvankelijk dacht dat de brulkikker zich in het Nederlandse klimaat niet kon voortplanten, bleek in de jaren 90 dat dit wel het geval was.

Men vreesde een zelfde scenario als met de agapad (Chaunus marinus) die zich in Australië had ontwikkeld tot een invasieve soort, net als de agapad zet de brulkikker enorme hoeveelheden eitjes af.
Om die reden werd import in de EU verboden.
In Duitsland werden in 2001 nog verschillende populaties gemeld, en in België haalde de soort in 2007 het nieuws doordat de kikker het ecologisch evenwicht in het Netegebied dreigde te verstoren.

In september 2010 werden in twee vijvers in het Nederlands-Limburgse Baarlo brulkikkers en kikkervisjes aangetroffen.
Dit leidde tot verontrusting bij amfibieënspecialisten en omwonenden.
Er werd een informatieavond voor omwonenden georganiseerd.