Amelia Earhart (Atchison, 24 juli 1897 – Grote Oceaan?, vermist sinds 2 juli 1937, doodverklaard op 5 januari 1939) was een beroemde Amerikaanse vliegenierster.

Op 11 januari 1935 werd ze de eerste persoon die solo de Stille Oceaan overvloog, van Honolulu (Hawaï) naar Oakland (Californië).

Earhart werd vooral bekend doordat zij als eerste vrouw in 1932 in haar eentje de Atlantische Oceaan overstak.
Drie jaar later vloog ze als eerste piloot ooit solo de Stille Oceaan over.
Begin juli 1937 begon ze samen met navigator Fred Noonan aan wat de langste vlucht ter wereld moest worden.
De eindbestemming van de 47.000 kilometer lange vlucht werd echter nooit bereikt, wat er zich precies heeft afgespeeld is tot op heden onbekend.

Earhart werd geboren als dochter van de jurist Edwart Earhart en Amelia Otis.
Als kind was Amelia een tomboy, ze klom in bomen en joeg met een geweer op ratten.
Ook verzamelde ze krantenartikelen over vrouwen in mannenberoepen.

In 1915 voltooide ze de middelbare school en vanaf 1917 werkte ze als verpleegster van militairen en sociaal werkster in Boston.
In 1919 begon ze met een studie medicijnen aan de Columbia University in New York die ze na een jaar afbrak, waarna ze terugkeerde naar haar ouders in Los Angeles.

In 1920 mocht ze voor het eerst meevliegen in een vliegtuig.
Vanaf dat moment wilde ze nog maar één ding: zelf vliegen.
Haar vliegcarrière begon in 1921 in Los Angeles, toen ze vlieglessen nam van Neta Snook.
Zes maanden later kocht ze met spaargeld en geleend geld haar eerste vliegtuig, een Kinner Airstar, waarmee ze een hoogterecord voor vrouwen vestigde.

In 1924 scheidden haar ouders.
Ze vertrok met haar moeder naar de oostkust, en om haar moeder een plezier te doen verkocht ze haar vliegtuig en schafte in plaats daarvan een sportwagen aan.
Vier jaar later kocht ze een Avro Avian-vliegtuig en werd ze de eerste vrouw die een intercontinentale solo-retourvlucht maakte.
Tijdens het openingsdiner van het Stevens Hotel in Chicago op 2 mei 1927 was zij een van de eregasten en werden haar prestaties uitgelicht.

Vanaf die tijd bleef ze haar eigen snelheids- en afstandsrecords verbeteren, in wedstrijden en in persoonlijke stunts die werden gepromoot door George Palmer Putnam met wie ze in 1931 trouwde.

Haar naam werd bekend in 1932 toen ze de eerste vrouw en de tweede persoon was die solo de Atlantische Oceaan overstak, precies vijf jaar nadat Charles Lindbergh dit had gedaan.
Ze vloog een Lockheed Vega van Harbor Grace, Newfoundland naar Londonderry in Ierland.

Op 11 januari 1935 werd ze de eerste persoon die solo de Stille Oceaan overvloog, van Honolulu (Hawaï) naar Oakland (Californië).
Later in hetzelfde jaar vloog ze solo van Los Angeles naar Mexico-Stad en terug naar Newark (New Jersey).
In juli 1936 ontving ze een Lockheed 10E 'Electra', gefinancierd door de Purdue University, en begon ze haar vlucht om de wereld voor te bereiden.

"Begrijp alsjeblieft dat ik me heel goed bewust ben van de risico's. Ik wil het doen omdat ik het wil doen. Vrouwen moeten dingen proberen, zoals mannen dingen hebben geprobeerd. Als ze falen, is hun mislukking alleen maar een uitdaging voor anderen."
(Amelia Earhart, 1937)

Earharts vlucht zou niet de eerste vlucht om de wereld zijn, maar wel de langste : 29.000 mijl, op een route rond de evenaar.
Op 17 maart 1937 vloog ze het eerste gedeelte van haar vlucht, van Oakland naar Honolulu.
Toen ze haar vlucht drie dagen later wilde vervolgen, kreeg ze tijdens de start een lekke band, waardoor ze een grondzwaai maakte.
Het toestel was zwaar beschadigd en moest per schip naar Californië worden gebracht om te worden gerepareerd, zodat de vlucht werd afgelast.
Earhart waagde een tweede poging vanuit Miami, ze zou deze keer van west naar oost vliegen.
Fred Noonan, een ex-Pan Am-piloot, zou haar navigator en enige gezelschap zijn.
Ze vertrokken op 1 juni, en na verschillende stops in Zuid-Amerika, Afrika, het Midden-Oosten en Zuidoost-Azië, kwamen ze op 29 juni in Nieuw-Guinea aan.
Ze hadden ongeveer 22.000 mijl afgelegd.
De resterende 7000 liep geheel over de Grote Oceaan.

Op 2 juli 1937 stegen Earhart samen met navigator Fred Noonan op.
Hun reisdoel was Howland, een klein eiland met een lengte van enkele kilometers, 6 meter boven de zeespiegel.
Speciaal voor de recordvlucht was op dit eiland een landingsbaan aangelegd.
Het eiland lag op 2556 mijl vliegen.
Hun laatste positiemelding en visueel contact was na 800 mijl toen ze over de Nukumanu-eilanden vlogen.
Een schip van de Amerikaanse kustwacht, de kotter Itasca, lag vlakbij Howland, om Earharts vliegtuig naar het eiland te loodsen.

Maar het werd al snel duidelijk dat Earhart en Noonan weinig praktijkervaring hadden met het gebruik van radionavigatie.
De frequenties die Earhart gebruikte waren niet zo geschikt voor het bepalen van de juiste richting, en de ontvangst van de berichten die ze verzond was erg slecht.
De laagfrequente zend- en ontvangstapparatuur waarmee de Itasca het vliegtuig had kunnen lokaliseren, had Earhart in Nieuw-Guinea achtergelaten.
Na zes uur vruchteloze pogingen om een tweezijdige radioverbinding op te zetten, verloor de Itasca alle radiocontact.
Een gezamenlijke zoektocht door marine en kustwacht leverde geen spoor van de vliegeniers of hun toestel op.
Earharts en Noonans lot is sindsdien het onderwerp van veel geruchten en speculaties.

Uit recent onderzoek blijkt dat Earhart na het passeren van de Nukumanu-eilanden van haar koers is afgeweken, en zonder het te beseffen naar een punt op 100 mijl ten noordnoordwesten van Howland vloog.
Een paar uur voor hun verwachte aankomsttijd heeft Noonan nog wel gepoogd de positie te bepalen met behulp van een sextant, maar zonder een deugdelijke radiopeiling was dit niet goed mogelijk.
Onderzoekers veronderstellen over het algemeen dat het toestel door brandstofgebrek in zee is gestort.
Een onderzoeksgroep van The International Group for Historic Aircraft Recovery (TIGHAR) stelt echter dat het toestel een noodlanding heeft gemaakt op het eiland Nikumaroro (in het tegenwoordige Kiribati) en dat Earhart en Noonan daar ten slotte zijn omgekomen.
Onderzoek op het onbewoonde eiland hebben aanwijzingen opgeleverd dat deze theorie ondersteunt.

Een andere theorie stelt dat Earhart en Nooman werden gevangengenomen door de Japanners toen ze op het eiland Saipan, dat deel uitmaakt van de Marianen Eilanden een noodlanding maakten.
Ze zouden vervolgens op verdenking van spionage zijn geëxecuteerd.