De Challenger was de tweede van de vijf spaceshuttles die gebouwd zijn.

Op 28 januari 1986 (missie STS-51-L) viel de Challenger 73 seconden na de lancering uit elkaar, waarbij alle zeven bemanningsleden omkwamen.

Oorspronkelijk was de Challenger gebouwd als testobject, om de sterkte van de mechanische constructie te kunnen beproeven.
Bij het ontwerp van de spaceshuttle is zo extreem voor reduceren van het gewicht gekozen, dat elk onderdeel essentieel was geworden voor de sterkte van de totale shuttle.
Daarom werd besloten om één shuttle speciaal te bouwen om aan de meest extreme mechanische belastingen bloot te stellen en zo de theoretische sterkteberekeningen te verifiëren.

Later in het programma werd besloten de derde testshuttle Enterprise niet aan te passen voor ruimtevluchten.
Daardoor zou alleen de Columbia overblijven voor ruimtevluchten.
NASA wilde het hele Space Shuttleproject niet laten afhangen van één enkel ruimtevaartuig en daarom werd in 1979 opdracht gegeven om de Challenger alsnog om te bouwen tot een ruimtewaardige spaceshuttle.

In 1982 werd de aangepaste Challenger afgeleverd bij NASA en op 4 april 1983 werd hij voor het eerst gelanceerd (vlucht STS-6).
De Challenger was daarmee de tweede spaceshuttle, na de Columbia, die in de ruimte vloog.
De Challenger voltooide in totaal negen succesvolle missies.
De Nederlandse astronaut Wubbo Ockels verbleef in dit ruimteveer (vlucht STS-61-A), enige tijd na de in Nederland geboren ruimtevaarder Lodewijk van den Berg (STS-51-B).

De Challenger was de enige spaceshuttle waar meer dan zeven personen in vervoerd konden worden (acht).
Uiteindelijk is dit slechts eenmaal gebeurd, bij vlucht STS-61-A.