Bataafse Revolutie

De Bataafse revolutie is het brandpunt van politieke, sociale en culturele omwentelingen in de noordelijke Nederlanden aan het eind van de 18e eeuw.
Deze periode wordt samen met de Napoleontische tijd de Frans-Bataafse tijd genoemd (1795-1815).

In Nederland groeide aan het eind van de 18e eeuw net als in andere delen van West Europa de roep om meer sociale en economische gelijkheid.
Onder invloed van denkers als John Locke (1632-1704), Jean Jacques Rousseau (1712-1778) en Francois Marie Arouet (Voltaire) (1694-1778) groeit het zelfbewustzijn van een steeds mondig wordende burger.

Door de wens naar een eerlijker bestuur groeide echter eveneens de verdeeldheid in Nederland.
De lagere volksklasse die de stadhouder Willem V meer macht wilden geven stond tegenover de patriotten die een democratische regering wilde.
Na de Franse revolutie (1789) was het deze groep die de Franse legers uitnodigden om Nederland binnen te vallen om daar ook een democratisch systeem te installeren.

Toen de Fransen de macht in Nederland overnamen, vluchtte Stadhouder Willem V naar Engeland.
Hierdoor konden de patriotten, die een democratische regering wilde, veel van hun Verlichte ideeën tot realiteit maken.
In navolging van Frankrijk richtten de patriotten overal vrijheidsbomen op om het einde van de regenten en de standensamenleving te symboliseren.

In 1795 werd de voormalige Republiek der zeven verenigde Nederlanden officieel uitgeroepen tot Bataafse Republiek.
In 1796 werd de eerste Nationale Vergadering gehouden.
De belangrijkste besluiten op deze vergadering waren: scheiding tussen kerk en staat en gelijkstelling van minderheden met de Bataafse burgers.
In 1798 werd door de vergadering de eerste Grondwet vastgesteld.

Een groep van radicale democraten ging dit echter niet ver genoeg.
Onder leiding van Jan van Lidth de Jeude vernielde deze groep aristocratische symbolen rond de Domkerk in Utrecht.
Het verstoren van de orde evenals het eindeloze gediscussieer ging de Franse bezetter te ver.
Grootste twistpunt tussen de patriotten was of de Republiek een eenheidsstaat dan wel een federatie moet zijn.
Ook de relatie met de Fransen werd hoe langer hoe meer problematisch.
De Fransen wilden rust en orde in de door hen veroverde gebieden vanwege de constante oorlogen met Groot-Brittannië en Oostenrijk-Hongarije en vervingen de leiding van de Republiek enkele keren.

Als in 1799 Napoleon aan de macht komt in Frankrijk, worden veel van de beslissingen die in Nederland door de Bataafse patriotten waren gemaakt teruggedraaid.
In 1801 ruimt Napoleon tenslotte de laatste resten van de Republiek op.
In 1805 benoemt hij Rutger Jan Schimmelpenninck tot raadspensionaris.
In 1806 wordt deze opgevolgd door de broer van Napoleon.
Deze Louis Napoleon maakt van Nederland een koninkrijk en eenheidsstaat en hiermee een einde aan de Bataafse republiek.

Bron : WAZAMAR
          Parlement & Provincie
          Het Koninklijk Huis