De Bloedhond, ook al is zijn naam ontleend aan het Engels, Bloodhound, is volgens de kynologie een oorspronkelijk Belgisch ras.
Hij werd in de vroege Middeleeuwen gefokt door monniken in de kloosters van Sint-Hubertus in de Ardennen.
Maar zijn geschiedenis is nog ouder.
De Sint-Hubertushond wordt beschouwd als een directe verwante van de legendarische brakken van de Keltische stam van de Segusirs.
Directe verwantschap is er ook met de Zwitserse brakken, met name met de Bruno de Jura, die ook in een 'type Saint-Hubert' bestaat.
De naam Bloedhond is ontleend aan de manieren waarop deze hond werd gebruikt.
Als geen andere hond spoort hij aangeschoten wild op.
Als zodanig was hij in de latere Middeleeuwen een welkom geschenk van de ene vorst aan de andere en had hij invloed op veel brakkenrassen.
Door kruisingen kwam ook het verval, alleen in Groot-Brittannië is hij in zijn oorspronkelijke vorm.
Engels : Bloodhound, St. Hubert hound, Sleuth Hound
Duits : Bloodhound, "Bluthund"
Frans : chien de Saint-Hubert, Bloodhound |
Bloedhond |
De Bloedhond is een speurhond met een zeer sterk reukvermogen.
De hond wordt veel gebruikt voor het opsporen van mensen.
Vroeger was hij vooral voor de hertenjacht populair.
Het ras is vooral bekend vanwege dit reukvermogen.
Om die reden is de Bloedhond in het verleden ook regelmatig ingekruist met andere rassen, met het doel het reukvermogen van die rassen te verbeteren.
Door hun speurcapaciteiten doen deze honden het goed bij Clean Boot Hunting. |
bloedhond |
De Bloedhond heeft zo'n ongelooflijk reukvermogen, dat hij zeer oude sporen kan opnemen en uitwerken.
In de Verenigde Staten geldt identificatie door een Bloedhond zelfs als wettelijk bewijs.
Aan het einde van een spoor toont een Bloedhond zijn ware aard - meestal gedraagt hij zich vriendelijk tegen het opgespoorde dier.
Dit is een van de oudste brakken. De Bloedhond stamt rechtstreeks af van de Belgische Sint-Hubertushond.
Die werd ooit door monniken gefokt om verdwaalde pelgrims op te sporen.
Deze forse brak wil veel beweging, maar door zijn vriendelijke persoonlijkheid is hij voor kenners ook geschikt als gezelschapshond. |
bloodhound |
Schouderhoogte: reuen 63 tot 69 cm, teven 58 tot 63 cm.
Gewicht : ongeveer 50 kg.
Uiterlijk: krachtig, groot lichaam; verend, slingerend gemakkelijk gangwerk.
Kleur : black-and-tan, rood en tan of vaalrood (soms met daskleur), een beetje wit op de borst, de voeten en de staartpunt is toegestaan.
Hoofd: lang, nauw, met een lange vierkante snuit; middelgrote ogen, ovale, goed sluitende oogleden; lange, dunne hangoren (kurketrekkeroor).
Staart: lang, loopt uit in een punt, hoog aangezet. |
Bron : - Wikipedia CC 3.0
- www.bloedhond.be |
|
