Max Liebermann 1847-1935 was een Duitse kunstschilder.
Klik op de foto om enkele van zijn overige werken te bekijken
Max Liebermann (Berlijn, 20 juli 1847 -Berlijn, 8 februari 1935) was een Duitse schilder.
Max Liebermann was de zoon van een Joodse zakenman. Vanaf 1868 volgt Liebermann onderricht aan de academie van Weimar.
In 1873 gaat hij naar Parijs en later naar Barbizon. Hij ontmoet Munkácsy, Troyon, Daubigny, Corot, Millet en Manet. Van 1874 tot 1914 schildert hij in de zomer in Nederland, soms samen met Isaac Israëls. Vooral Laren, Scheveningen en Noordwijk. Van 1899 tot 1911 is hij voorzitter van de Berliner Sezession. Van 1920 tot 1933 is hij voorzitter van de Pruisische academie. Vanwege zijn Joodse achtergrond moet hij in 1933 aftreden.
In zijn werk is een overgang van realisme naar impressionisme zichtbaar.
Liebermann was meer dan 60 jaar actief en maakte zon 1200 olieverfschilderijen. De eerste decennia van zijn carrière werd zijn werk door de kritiek verguisd, hij schilderde toen nog naturalistisch maar het was niet een gebrek aan vakmanschap dat de critici deed steigeren, wél zijn gekozen onderwerpen: vrouwen die ganzen plukken of groenten kuisen, zon dingen schilderen dééd je niet! Bijbelse taferelen, maar toch geen boerin die haar varken voert!
Jarenlang werd Liebermann de apostel van de lelijkheid genoemd. Toch was hij baanbrekend en avant-gardistisch. Wanneer hij later, vaak in opdracht portretten schilderde, worden ook die neergesabeld omdat de kunstenaar weigert zijn modellen te idealiseren. Het echt impressionistische werk komt er pas eind 1800. In Nederland laat hij zich inspireren door de weidse landschappen, de zee en het strand.
In 1910 bouwt hij een zomerhuis langs de over van de Wannsee, van dan af tot aan zijn dood schildert hij voornamelijk zijn zelf ontworpen tuin. Zelfs de bloemensoorten koos hij in functie van wat hij wilde schilderen. Liebermann was één van Duitslands toonaangevende impressionisten, hij was rijk genoeg om heel zijn leven aan de kunst te wijden.
|
