Hij wou nog gouden medailles winnen en records breken op het WK atletiek voor masters in Boedapest, straks in maart. Maar helaas: de oudste en strafste Bel­gische atleet Emiel Pauwels (95) heeft kanker, en lopen lukt niet meer. "De ­dokters wilden me nog opereren, maar ik heb gezegd: het is amen en uit. Alle ­papieren voor de euthanasie zijn in orde, volgende week is het met mij gedaan."

Vorig jaar verbaasde Emiel de wereld nog met een onwaarschijnlijk duel (zie video) op het EK atletiek voor veteranen in San Sebastian. Hij klopte zijn één jaar oudere Finse rivaal Ilmari Koppinen op de meet en gooide euforisch zijn arm in de lucht. De beelden gingen de wereld rond. En nog in 2013 werd hij in oktober wereldkam­pioen hoogspringen in zijn categorie. Hij ging vlot over 87cm, met een buikrol. Liefst van al had hij ook dit jaar nog vijf gouden ­medailles gewonnen, plus een zilveren en een bronzen, op het WK indoor in het Hongaarse Boedapest. Maar zo ver komt het dus niet.

Emiel heeft maag- en darmkanker. Dat is er, zelfs voor een atleet als hij, te veel aan. "Toen ik in oktober thuis was van het ­wereldkampioenschap in Brazilië, kon ik mijn eten niet meer binnen houden. Ik was nochtans altijd een goeie eter.  's Morgens at ik, voor ik ging trainen, ­altijd een appelsien en een banaan, twee eieren met spek en vier boterhammen  - met choco en een stukje camembert. 's Middags at ik meestal vis - dat is goed voor een sportman - en 's avonds nog vier boterhammen met hesp en een stuk chocolade. In het begin dacht ik dat ik wat last had van zo lang in het vliegtuig te moeten zitten, maar het ging niet over. Na een paar weken heb ik eens aan mijn dokteres gevraagd om mij te onder­zoeken en zij stuurde mij direct naar de spoed! En daar zeiden ze na vier dagen onderzoek dat ik kanker had, aan mijn maag en mijn darmen. Ze konden mij ­direct opereren, zeiden de professoren. Mijn hele lijf was nog zo sterk als dat van iemand van zestig - mijn hart en mijn longen zijn nog voor járen goed. Maar mijn maag dus niet."

Een operatie zou soelaas kunnen ­brengen, oordeelde de oncoloog in het Brugse Sint-Lucasziekenhuis. Maar dat wilde Emiel niet. "Een operatie heb ik ­geweigerd. Ik, een man van 95 jaar, ­opereren? En dan? Zou ik daarna genezen zijn? Kon ik terug lopen? Dat was voor iedereen een groot vraagteken. Toen heb ik gezegd: het is amen en uit. Ik heb de papieren voor euthanasie in orde gebracht en ben naar huis gekomen. Mijn droom was: 100 jaar worden en kerngezond zijn."

Nog één hoogtepunt wil hij beleven, voor hij sterft: "Ik geef een groot feest voor mijn vrienden, volgende maandag. Met champagne voor iedereen! Want ik wil niet dat mensen verdriet hebben ­omdat ik ga."  (br.hln)