Charlotte vertelt openlijk over wreed partnergeweld: “Ik werd geslagen met hamer en moest foto’s van overleden pleegmoeder opeten”

“We hadden elkaar twee jaar eerder leren kennen”, vertelt Charlotte.”Ik had toen een andere vriend, maar het ging niet fantastisch. Met Craig kon ik wel uren aan een stuk praten, hij klonk heel meelevend. Als ik tijd voor mezelf nodig had, mocht ik altijd in zijn flat gaan wonen. Hij kwam ook naar mijn werk om te zien hoe het met me was. Ik vond dat toen heel lief.”

De twee verloren elkaar even uit het oog, maar in het begin van 2013 kwam er toch een relatie van. Charlotte zat toen in de penarie omdat een brand haar huis onbewoonbaar gemaakt had. Ze was samen met haar zoon verhuisd, maar had zelfs nog geen meubelen.

“Niet zo afgesproken”
Thomas bood opnieuw zijn hulp aan: hij zou de schilder- en opknapwerken wel voor zijn rekening nemen. Maar intussen bleef hij ook gewoon in haar huis wonen. “Dat was zo niet afgesproken. Op een bepaald moment zei ik dat hij beter weg zou gaan, zodat ik me kon focussen op mijn werk. We kregen ruzie en hij sloeg me in het gezicht. Ik heb me toen nog verontschuldigd omdat ik niet wist wat hem zo kwaad gemaakt had. Waarschijnlijk reageerde hij zo omdat hij veel tijd in mijn huis gestoken had, dacht ik.”

Toen Charlotte plots zwanger raakte, verergerde de situatie nog. “Ik moest ’s nachts niet alleen naakt maar ook rechtopstaand slapen. Als ik durfde indommelen, gooide hij van alles naar mijn hoofd. Toen mijn pleegmoeder stierf, verplichtte hij me haar foto’s op te eten. Met een ring, die een grote emotionele waarde voor me had, moest ik hetzelfde doen. Dat was echt gestoord.”

“Slagen in de wagen”
“Toen ik zwanger was, heeft hij me vaak in de buik geslagen met het metalen deel van de stofzuiger. Een stuk glas van een fotokader gebruikte hij om de achterkant van mijn hoofd te verwonden. Als ik mijn haar scheer, zie je het litteken.”

“Soms zaten we in de wagen en sloeg hij me herhaaldelijk in het gezicht. Ik was blij dat hij het daar deed, want dan zou iemand het misschien zien en de politie verwittigen. Helaas is dat nooit gebeurd.”

“Hond voor het raam”
Charlotte durfde niet vluchten omdat ze schrik had voor de gevolgen. “Hij bleef immers mijn zoon bedreigen. Hij zou zijn gezicht verminken en hem injecteren met aids. Mensen vragen nu hoe hij dat zou kunnen doen hebben, maar zou jij dat risico nemen? We spreken hier over iemand die verschillende keren met een hamer tegen mijn hoofd geslagen heeft.”

“Toen ik toch een keer probeerde te ontsnappen, hield hij mijn hond voor het raam. Hij dreigde ermee haar te vermoorden. Ik ben weer naar binnen gegaan. Ik zag geen uitweg meer, dit was mijn leven nu dus.”

Uit huis gezet
Intussen kon de vrouw ook haar rekeningen niet meer betalen. Gevolg: haar internetconnectie en elektriciteit werden afgesloten. “Ik kon niet gaan werken omdat ik te erg toegetakeld was. Een van mijn ogen heb ik bijna vier maanden niet kunnen openen. We leefden in armoede.”

Omdat Charlotte ook de huur niet meer kon ophoesten, werd ze uit haar huis gezet. “Ik bracht mijn zoon naar mijn biologische moeder, met het smoesje dat de eigenaar het huis wilde verkopen. Daarna moest ik hem volgen naar zijn appartement. Ik zei dat ik dat niet wilde. Hij antwoordde dat hij me enkel zou laten gaan als ik hem terugbetaald had voor al de moeite die hij voor mij gedaan had. Mijn bankkaart had hij echter ook afgenomen.”

Plassen in emmer
In zijn flat voelde Charlotte zich pas echt een gevangene. Ze moest het stellen zonder eten en kreeg vaak een pak slaag. Plassen gebeurde verplicht in een emmer. “Soms bond hij me vast op de vloer van de slaapkamer. Als ik in slaap viel, gooide hij glazen naast me stuk. De scherven verwondden me natuurlijk.”

Op een dag kwam de politie toch eens langs. “Iemand had gezien dat hij me sloeg en had alarm geslagen. Hij maakte hen echter wijs dat ik mentaal ziek was en dat hij zich verplicht voelde om voor mij te zorgen, ik droeg immers zijn kind. Als ze zijn identiteit toen gecontroleerd hadden, zouden ze gezien hebben wat voor crimineel verleden hij had. Maar dat gebeurde niet, ik was gedoemd.”

“Stonk naar urine”
“Diezelfde nacht zei ik dat hij mij maar moest vermoorden. Hij gaf me de keuze: ofwel dronk ik bleekmiddel, ofwel trok ik een zak over mijn hoofd. Ik heb daadwerkelijk nagedacht wat het beste zou zijn, want ik wilde gewoon dood. Ik stonk naar urine en kon niet van kleren wisselen omdat al mijn spullen nog in het andere huis lagen.”

“Hij tilde de zetel op en ik moest mijn handen eronder leggen, met als gevolg dat ze klem zaten. Vervolgens ging hij hard op mijn buik springen. Normaal krimpt je lichaam dan in elkaar, maar dat ging nu natuurlijk niet meer. Als ik mijn reflexen niet onder controle kon houden, stampte hij tegen mijn hoofd. En dat ging zo een hele nacht door. Pure marteling gewoon. Ik kon zelfs niet meer wandelen, mijn hele lichaam was kapot.”

“Niet herkend omdat gezicht zo opgezwollen was”
Met het nodige geluk kon Charlotte uiteindelijk toch ontsnappen. “Iemand die zijn wagen geleend had, had een ongeval veroorzaakt. Er stonden dus weer agenten voor de deur. De voordeur, die normaal beveiligd was met verschillende sloten, moest hij nu onbeheerd achterlaten. Hij had me naar de slaapkamer gestuurd, maar in principe kon ik gewoon naar die agenten stappen. 24 uur eerder hadden ze me echter al in de steek gelaten, dat risico wilde ik niet meer nemen. En dus ben ik gewoon via de voordeur gevlucht.”

“Nu ja, vluchten: ik was op dat moment vier maanden zwanger en had ook messteken in mijn achterwerk gekregen. Noem het dus maar eerder strompelen. Ik wist niet eens waar ik heen ging, elk deeltje van mijn lichaam deed pijn. Ik had ook schrik, want hij moet gehoord hebben dat ik vertrokken was. Op mijn blote voeten ben ik uiteindelijk bij een garage beland. Ik ken de uitbater, want hij neemt de wagen van mijn moeder onder handen. Hij herkende me echter niet omdat mijn gezicht zo opgezwollen was.” 

Wat later daagde de politie ook daar op. “Ik was aan het panikeren omdat ik niet wist waar mijn zoon was. Er werden meteen enkele gewapende agenten naar zijn school gestuurd. Intussen had ik in mijn broek geplast, ik schaamde me zo hard. Zonder dat ongeval was ik nu ongetwijfeld dood.”

“Altijd hoop”
De fysieke en mentale schade laat ook nu nog sporen na. “Ik heb last van een post-traumatische stressstoornis en mijn kortetermijngeheugen is naar de vaantjes. Geen gevolg van de klappen blijkbaar, maar wel van pure stress. Aan mijn oren heb ik plastische chirurgie moeten laten uitvoeren. En aan de bobbels op mijn voorhoofd zag je waar hij geslagen had. Praten lukt ook niet meer zoals het hoort en vanwege een aangezichtsverlamming draag ik nu een ooglapje.”

“Maar ik wil andere vrouwen duidelijk maken dat er altijd hoop is”, klinkt het. Dan is mijn vreselijke ervaring misschien niet voor niets geweest. Hoeveel geld of wat voor huidskleur je ook hebt, dit kan iedereen overkomen.”

“Het klinkt cliché, maar ik vind het fijn om te leven. Al was een beetje meer geld wel welkom geweest. Op mijn zoon ben ik enorm trots. Ik zou het verstaan hebben als hij me van alles kwalijk zou nemen, maar dat is gelukkig niet het geval.” (br.hln)