athea

Canadees is na 76.000 kilometer stappen -met doortocht in België- bijna thuis

http://img600.imageshack.us/img600/8539/jeanbeliveau.jpg

Na 76.000 kilometer, 49 paar schoenen en zes continenten in hotels, kerken, gevangenissen en huizen van onbekenden is Jean Béliveau begonnen aan het laatste hoofdstuk van zijn avontuur in eigen land. In 2000 verkocht de Canadees zijn zaak en zocht hij een nieuwe uitdaging. Na tien jaar stappen in het buitenland is hij eindelijk aangekomen in Toronto voor de laatste etappe naar zijn thuisstad Montréal. "Ik zat in een midlifecrisis en zocht een nieuwe uitdaging. Ik verkocht mijn bedrijf en trok de wereld in. Met mijn voettocht wou ik aandacht vragen voor geweld tegen kinderen", begint de Québécois zijn verhaal. Een heel emotioneel moment beleefde hij tijdens zijn doortocht in België in 2006. "Mijn vader stierf toen."

De Canadees begon elf jaar geleden aan zijn onderneming. In 2000 namen de Verenigde Naties een initiatief tegen kindergeweld. Het inspireerde de man. In januari liep het verhaal van de VN af maar Bléveau blijft dus nog even doorgaan. Aan verhalen heeft hij alvast geen gebrek. Hij danste en zong met duizenden kinderen, ontmoette vier Nobelprijswinnaars waaronder Nelson Mandela in Durban. De babbel met de Zuid-Afrikaan maakte indruk. "Het was een korte ontmoeting met Mandela. 'De wereld heeft mensen als jou nodig', zei hij. Het waren inspirerende woorden en een bron van motivatie om mijn tocht verder te zetten."

Béliveau begon aan zijn tocht in Montréal en stapte via de VS naar Zuid-Amerika. Daar nam hij een vliegtuig richting Zuid-Afrika waar hij quasi het volledig land doorkruiste. In Libië kreeg hij geen visa en noodgedwongen trok hij naar Marokko en daarna richting Europa. In 2006 kwam hij dan aan in Engeland. De harde winter noopte tot een routewijziging. Rusland te voet overleven zou haast onmogelijk geweest zijn en de kilometervreter sprong op het vliegtuig naar het Midden-Oosten. Hij deed ook India aan, China en Zuid-Korea. Daarna volgden nog de Filipijnen, Maleisië, Australië en Nieuw-Zeeland.

Eindelijk is hij terug. Na tien jaar in het buitenland heeft hij opnieuw voetgezet op vaderlandse bodem. Op dertig januari landde zijn vliegtuig in Vancouver waar hij aan het laatste deel van zijn immense voettocht begon. Hij werd opgewacht door zijn vrouw en een handvol supporters. "Het was vreemd, een beetje surreëel om na al die jaren terug thuis te komen maar dit is ook een groot moment", sprak hij na zijn aankomst op de luchthaven.

Béliveau kreeg het idee voor zijn tocht toen hij over de Jacques Cartier-brug liep in Montréal. De man had net zijn succesvolle zaak verkocht en zocht een nieuwe uitdaging. Hij wou een remedie voor zijn midlifecrisis. Hij ging naar huis, haalde een wereldkaart boven en stippelde een route uit. Tien jaar lang stappen, dat leek hem wel iets. Hij nam de beslissing, trok wandelschoenen aan en ging aan het trainen. "Op dat ogenblik ging mijn depressie meteen over. Ik had plots een nieuwe uitdaging gevonden, een droom, ik had weer een levensdoel en kreeg het idee niet meer uit mijn hoofd", aldus Béliveau.

Maar toen moest hij nog altijd zijn vrouw overtuigen. Pas een maand voor zijn vertrek op 18 augustus 2000 bracht hij haar op de hoogte van zijn wilde plannen. "Ik heb geluk gehad met haar en heb dat nog steeds", beseft de Canadees. "Ze bleef houden van de man die jaren onderweg was." Zijn eega, Luce Archambault werd was zijn steun en toeverlaat op het thuisfront. Ze hielp haar man bij de organisatie van zijn wandeltochten in de verschillende landen. Het koppel ontmoette elkaar een keer per jaar en dat was steeds tijdens de winter. Drie weken lang brachten ze dan in elkaars gezelschap door. Hij kon toen even uitblazen en zij was gewoon gelukkig aan de zijde van haar avonturier.

Alle andere dagen stapte hij tot dertig kilometer per dag. "Er is heel wat gebeurd de voorbije tien jaar. Ik werd twee keer grootvader en mijn vader stierf toen ik onderweg was in België. Dat was in 2006, een heel emotioneel jaar want ik ontmoette toen ook mijn eerste kleindochter. Ze kwam helemaal overgevlogen naar Duitsland voor een kleine familiereünie." Béliveau kan putten uit een arsenaal aan verhalen en anekdotes over ontmoetingen met volslagen onbekenden, de hulp die hij onderweg kreeg, de gastvrijheid en al die plaatsen waar hij mocht overnachten. In Egypte en Australië zat hij in de stoel bij de tandarts, in India moest hij naar de opticien en in Algerije onderging hij een spoedoperatie. Nergens moest hij betalen voor de (medische) hulp die hij kreeg en dat was een opsteker.

Maar de stapper met een hart voor kinderen beleefde ook eenzame dagen en in Ethiopië sloeg de twijfel toe. "Was het dit nog allemaal waard?", vroeg hij zich af wandelend tussen een groepje kinderen met wie hij niet kon communiceren. De eenzaamheid begon aan hem te knagen en de grote culturele verschillen bleken plots onoverbrugbaar geworden. We schrijven 2004 en de Canadees dacht aan opgeven. "Vooral in Ethiopië kreeg ik het moeilijk. De culturele schok was te groot en ik was het allemaal een beetje moe geworden." Hij kreeg toen een opbeurend telefoontje van zijn vrouw. Ze overtuigde hem om door te zetten.

De levensles die hij daar gekregen had zou nog van pas komen. Hij besloot om zich meer in te spannen, om meer en beter contact te zoeken met de mensen en vooral om zoveel mogelijk cultuur op te snuiven. Het moest meer worden dan alleen maar een voettocht voor een goed doel. Béliveau wou kortom, meer halen uit zijn onderneming. "De belangrijkste les die ik toen geleerd heb, is dat we ons meer moeten opstellen voor andere culturen en dat we toleranter moeten zijn."

Béliveay leerde onderweg Engels, Spaans en Portugees en leerde in 101 talen de standaarduitdrukking: "Hallo, hoe gaat het?" Zo legde hij tijdens zijn lange reis contact met ontelbare onbekenden. Soms moest hij ook beroep doen op de politie omdat zijn veiligheid in gevaar was. Op de Filipijnen werd hij geëscorteerd door dertig soldaten. Nog steeds vraagt hij zich af of dat wel een goed idee was. "Ik weet niet of het woord schaamte gepast is. Uiteindelijk stap ik voor het goede doel, om aandacht te vragen voor het geweld tegen kinderen. Het was toch een vreemde gedachte, een man die een vreedzame voettocht onderman en omringd werd door zwaarbewapende soldaten", bedenkt de Canadees zich.

Hoewel het nooit zijn bedoeling was om aan fundraising te doen, sloten verschillende organisaties zich aan bij zijn onderneming en richtte hij samen met zijn vrouw een foundation op. Hij wil zich na zijn tocht blijven inzetten voor het welzijn van kinderen. Maar eerst wil hij nog zijn vaderland doorkruisen. Nog acht maanden door Canada stappen en dan zal hij eindelijk terug thuis zijn in Montréal. "Eigenlijk ben ik nu heel nieuwsgierig. Ik vraag me af of Canada na al die tijd veranderd is en ik wil weten of Canadezen ook zo gastvrij zijn", zegt hij opgewonden. "Als mijn landgenoten me geen warme plek aanbieden in de Rockies dan zal ik hen zeggen dat de Aussies en Kiwis veel gastvrijer zijn. Misschien helpt dat wel", lacht Béliveau die zo een beroep wil doen op de trots van zijn landgenoten.

Nu hij al zover geraakt is, wil hij wel eens terugblikken op zijn start en die verliep nogal chaotisch. "Ik had mijn avontuur onvoldoende voorbereid. Ik vertrok gewoon met een paar spullen in een kinderwagentje en een kaartje." Maar het duurde niet lang voor hij zijn draai vond en in zijn ritme zat. "Ik heb maar een raad aan iedereen die hetzelfde wil ondernemen", zegt hij. "Vertrek gewoon! Sla de deur achter je dicht en begin te stappen. Onderweg valt alles wel in de plooi."