Canadees is na 76.000 kilometer stappen -met doortocht in België- bijna thuis
Canadees is na 76.000 kilometer stappen -met doortocht in België- bijna thuis
Na 76.000 kilometer, 49 paar schoenen en zes continenten in hotels,
kerken, gevangenissen en huizen van onbekenden is Jean Béliveau begonnen
aan het laatste hoofdstuk van zijn avontuur in eigen land. In 2000
verkocht de Canadees zijn zaak en zocht hij een nieuwe uitdaging. Na
tien jaar stappen in het buitenland is hij eindelijk aangekomen in
Toronto voor de laatste etappe naar zijn thuisstad Montréal. "Ik zat in
een midlifecrisis en zocht een nieuwe uitdaging. Ik verkocht mijn
bedrijf en trok de wereld in. Met mijn voettocht wou ik aandacht vragen
voor geweld tegen kinderen", begint de Québécois zijn verhaal. Een heel
emotioneel moment beleefde hij tijdens zijn doortocht in België in 2006.
"Mijn vader stierf toen."
De Canadees begon elf jaar geleden aan zijn onderneming. In 2000 namen
de Verenigde Naties een initiatief tegen kindergeweld. Het inspireerde
de man. In januari liep het verhaal van de VN af maar Bléveau blijft dus
nog even doorgaan. Aan verhalen heeft hij alvast geen gebrek. Hij
danste en zong met duizenden kinderen, ontmoette vier Nobelprijswinnaars
waaronder Nelson Mandela in Durban. De babbel met de Zuid-Afrikaan
maakte indruk. "Het was een korte ontmoeting met Mandela. 'De wereld
heeft mensen als jou nodig', zei hij. Het waren inspirerende woorden en
een bron van motivatie om mijn tocht verder te zetten."
Béliveau
begon aan zijn tocht in Montréal en stapte via de VS naar Zuid-Amerika.
Daar nam hij een vliegtuig richting Zuid-Afrika waar hij quasi het
volledig land doorkruiste. In Libië kreeg hij geen visa en noodgedwongen
trok hij naar Marokko en daarna richting Europa. In 2006 kwam hij dan
aan in Engeland. De harde winter noopte tot een routewijziging. Rusland
te voet overleven zou haast onmogelijk geweest zijn en de
kilometervreter sprong op het vliegtuig naar het Midden-Oosten. Hij deed
ook India aan, China en Zuid-Korea. Daarna volgden nog de Filipijnen,
Maleisië, Australië en Nieuw-Zeeland.
Eindelijk is hij terug. Na
tien jaar in het buitenland heeft hij opnieuw voetgezet op vaderlandse
bodem. Op dertig januari landde zijn vliegtuig in Vancouver waar hij aan
het laatste deel van zijn immense voettocht begon. Hij werd opgewacht
door zijn vrouw en een handvol supporters. "Het was vreemd, een beetje
surreëel om na al die jaren terug thuis te komen maar dit is ook een
groot moment", sprak hij na zijn aankomst op de luchthaven.
Béliveau
kreeg het idee voor zijn tocht toen hij over de Jacques Cartier-brug
liep in Montréal. De man had net zijn succesvolle zaak verkocht en zocht
een nieuwe uitdaging. Hij wou een remedie voor zijn midlifecrisis. Hij
ging naar huis, haalde een wereldkaart boven en stippelde een route uit.
Tien jaar lang stappen, dat leek hem wel iets. Hij nam de beslissing,
trok wandelschoenen aan en ging aan het trainen. "Op dat ogenblik ging
mijn depressie meteen over. Ik had plots een nieuwe uitdaging gevonden,
een droom, ik had weer een levensdoel en kreeg het idee niet meer uit
mijn hoofd", aldus Béliveau.
Maar toen moest hij nog altijd zijn
vrouw overtuigen. Pas een maand voor zijn vertrek op 18 augustus 2000
bracht hij haar op de hoogte van zijn wilde plannen. "Ik heb geluk gehad
met haar en heb dat nog steeds", beseft de Canadees. "Ze bleef houden
van de man die jaren onderweg was." Zijn eega, Luce Archambault werd was
zijn steun en toeverlaat op het thuisfront. Ze hielp haar man bij de
organisatie van zijn wandeltochten in de verschillende landen. Het
koppel ontmoette elkaar een keer per jaar en dat was steeds tijdens de
winter. Drie weken lang brachten ze dan in elkaars gezelschap door. Hij
kon toen even uitblazen en zij was gewoon gelukkig aan de zijde van haar
avonturier.
Alle
andere dagen stapte hij tot dertig kilometer per dag. "Er is heel wat
gebeurd de voorbije tien jaar. Ik werd twee keer grootvader en mijn
vader stierf toen ik onderweg was in België. Dat was in 2006, een heel
emotioneel jaar want ik ontmoette toen ook mijn eerste kleindochter. Ze
kwam helemaal overgevlogen naar Duitsland voor een kleine
familiereünie." Béliveau kan putten uit een arsenaal aan verhalen en
anekdotes over ontmoetingen met volslagen onbekenden, de hulp die hij
onderweg kreeg, de gastvrijheid en al die plaatsen waar hij mocht
overnachten. In Egypte en Australië zat hij in de stoel bij de tandarts,
in India moest hij naar de opticien en in Algerije onderging hij een
spoedoperatie. Nergens moest hij betalen voor de (medische) hulp die hij
kreeg en dat was een opsteker.
Maar
de stapper met een hart voor kinderen beleefde ook eenzame dagen en in
Ethiopië sloeg de twijfel toe. "Was het dit nog allemaal waard?", vroeg
hij zich af wandelend tussen een groepje kinderen met wie hij niet kon
communiceren. De eenzaamheid begon aan hem te knagen en de grote
culturele verschillen bleken plots onoverbrugbaar geworden. We schrijven
2004 en de Canadees dacht aan opgeven. "Vooral in Ethiopië kreeg ik het
moeilijk. De culturele schok was te groot en ik was het allemaal een
beetje moe geworden." Hij kreeg toen een opbeurend telefoontje van zijn
vrouw. Ze overtuigde hem om door te zetten.
De
levensles die hij daar gekregen had zou nog van pas komen. Hij besloot
om zich meer in te spannen, om meer en beter contact te zoeken met de
mensen en vooral om zoveel mogelijk cultuur op te snuiven. Het moest
meer worden dan alleen maar een voettocht voor een goed doel. Béliveau
wou kortom, meer halen uit zijn onderneming. "De belangrijkste les die
ik toen geleerd heb, is dat we ons meer moeten opstellen voor andere
culturen en dat we toleranter moeten zijn."
Béliveay leerde
onderweg Engels, Spaans en Portugees en leerde in 101 talen de
standaarduitdrukking: "Hallo, hoe gaat het?" Zo legde hij tijdens zijn
lange reis contact met ontelbare onbekenden. Soms moest hij ook beroep
doen op de politie omdat zijn veiligheid in gevaar was. Op de Filipijnen
werd hij geëscorteerd door dertig soldaten. Nog steeds vraagt hij zich
af of dat wel een goed idee was. "Ik weet niet of het woord schaamte
gepast is. Uiteindelijk stap ik voor het goede doel, om aandacht te
vragen voor het geweld tegen kinderen. Het was toch een vreemde
gedachte, een man die een vreedzame voettocht onderman en omringd werd
door zwaarbewapende soldaten", bedenkt de Canadees zich.
Hoewel
het nooit zijn bedoeling was om aan fundraising te doen, sloten
verschillende organisaties zich aan bij zijn onderneming en richtte hij
samen met zijn vrouw een foundation op. Hij wil zich na zijn tocht
blijven inzetten voor het welzijn van kinderen. Maar eerst wil hij nog
zijn vaderland doorkruisen. Nog acht maanden door Canada stappen en dan
zal hij eindelijk terug thuis zijn in Montréal. "Eigenlijk ben ik nu
heel nieuwsgierig. Ik vraag me af of Canada na al die tijd veranderd is
en ik wil weten of Canadezen ook zo gastvrij zijn", zegt hij opgewonden.
"Als mijn landgenoten me geen warme plek aanbieden in de Rockies dan
zal ik hen zeggen dat de Aussies en Kiwis veel gastvrijer zijn.
Misschien helpt dat wel", lacht Béliveau die zo een beroep wil doen op
de trots van zijn landgenoten.
Nu
hij al zover geraakt is, wil hij wel eens terugblikken op zijn start en
die verliep nogal chaotisch. "Ik had mijn avontuur onvoldoende
voorbereid. Ik vertrok gewoon met een paar spullen in een kinderwagentje
en een kaartje." Maar het duurde niet lang voor hij zijn draai vond en
in zijn ritme zat. "Ik heb maar een raad aan iedereen die hetzelfde wil
ondernemen", zegt hij. "Vertrek gewoon! Sla de deur achter je dicht en
begin te stappen. Onderweg valt alles wel in de plooi."
Marie-Rose Morel (38) verliest gevecht tegen kanker
Marie-Rose Morel (38) verliest gevecht tegen kanker
Gewezen Vlaams Belangpolitica Marie-Rose Morel is
vanavond omstreeks 20 uur overleden in het Sint-Augustinusziekenhuis in
Wilrijk, in aanwezigheid van haar naaste familie. Ze was 38 jaar oud en
leed al geruime tijd aan kanker. Ze laat twee zoontjes achter.
Dokters hadden Morel afgelopen zomer nog zes maanden gegeven nadat ze
ontdekten dat de baarmoederkanker, na een eerste verbetering, terug was.
Aanvankelijk hield Morel zich nog sterk, maar op het einde van vorig
jaar begon de ziekte dan toch haar tol te eisen. Bij een hersenscan werd
duidelijk dat er drie tumoren in haar hersenen zitten, ter hoogte van
de hersenschors, het linkeroor en het evenwichtscentrum.
Niet
veel later kreeg ze te horen dat ook haar hersenvocht en het
hersenvlies door de kanker waren aangetast en dat haar nog maar weinig
tijd restte. Na het horen van dat nieuws trad ze in het huwelijk met
Frank Vanhecke, erevoorzitter van het Vlaams Belang en haar 'soulmate'.
Met dat huwelijk wilde ze haar nalatenschap beschermen en de juridische
bescherming van haar kinderen verzekeren.
Enkele dagen later,
half januari was het dan, trok Marie-Rose Morel naar Wenen voor een
speciale behandeling. Die kon uiteindelijk niet doorgaan omdat de
gewezen politica te zwak was. Ze werd door dokter Luc Beaucourt naar
België gerepatrieerd en belandde in het Sint-Augustinusziekenhuis in
Wilrijk waar een pijnbehandeling werd opgestart. Daar verloor ze
uiteindelijk haar strijd tegen de ziekte.
Marie-Rose
Morel werd in 1972 in Antwerpen geboren en groeide op in een gegoede
Vlaams-katholieke familie. In 2003 overtuigt N-VA'er Bart De Wever, een
oud-studiegenoot, Morel om deel te nemen aan de verkiezingen. Ze raakt
niet verkozen. Een jaar later stapt ze over naar het Vlaams Blok. Morel,
in 2004 meteen verkozen in het Vlaams parlement, groeit als
"verruimer" uit tot een van de boegbeelden van de partij en haalt in
2006 een hoge score bij de gemeenteraadsverkiezingen in Schoten.
Haar
binnen het Vlaams Belang ongeziene kritiek op de partijkoers wekt
tegenstand op. Morel, die een goede band heeft met voorzitter Vanhecke,
krijgt de bijnaam "Yoko Ono", omdat ze het triumviraat
Vanhecke-Dewinter-Annemans uit verband zou spelen.
Tegenstanders
vallen Morel aan door details over haar huwelijksperikelen en relatie
met Vanhecke in de pers te lekken. De verstandhouding met de
groep-Dewinter verziekt en in 2009 krijgt de intussen zieke Morel enkel
nog een onverkiesbare plaats op de Europese lijst. Daarbij houdt ze de
eer aan zichzelf en stapt ze uit het Vlaams Belang. Midden 2010 werd er
dan opnieuw kanker vastgesteld, die haar nu dus fataal werd.
Morel wordt zaterdag in de kathedraal van Antwerpen begraven.
Ik wens de familie veel sterkte en vooral haar zoontjes. Ze moeten weten dat hun mama een sterke en moedige vrouw was een voorbeeld voor velen om de moed niet op te geven tegen deze vreselijke ziekte...
Nederlands onderzoek geeft aan dat het aantal vrouwelijke
alcoholisten fors toeneemt. Op tien jaar tijd stijgt het aantal
behandelingen voor drankmisbruik met vijftig procent.
Een onderzoek van het omroepprogramma 'Uitgesproken EO', geeft aan dat
het aantal vrouwen op AA-bijeenkomsten massaal opduiken. Op sommige
avonden zijn er zelfs meer vrouwen dan mannen aanwezig. In negen jaar
tijd stijgt het aantal vrouwen in behandeling met vijftig procent.
Online afkickhelp kent zelfs een stijging van zestig procent.
Grote druk Opvallend
is dat meer vrouwelijke alcoholisten hogeropgeleid zijn. Volgens
psychiater Wim Van Schouten worden vrouwen overvraagd in de
maatschappij. "Ze moeten meerdere rollen vervullen als echtgenoot, goede
werkgeefster, beste moeder en beste vriendin. Dat is veel gevraagd voor
een vrouw zeker omdat die geneigd is alles goed te willen doen. De druk
is te groot en alcohol wil dan ontspannend werken".
Axelle Red, pseudoniem van Fabienne Demal (Hasselt, 15 februari 1968) is een Vlaamse zangeres die ook in Frankrijk grote populariteit geniet. Ze zingt onder andere in het Frans, Engels, Spaans en Nederlands.
Jongeren gelukkiger met virtueel dan met echt leven
Jongeren gelukkiger met virtueel dan met echt leven
Kinderen zijn vaker gelukkiger met hun leven op het internet dan met de realiteit.
Een
op de acht jongeren komt in contact met vreemden op het web, ze liegen
vaak over hun uiterlijk, leeftijd en achtergrond, dat blijkt uit een
enquête bij 2300 Britse 11- tot 18-jarigen. 45 procent van hen zijn soms
gelukkiger met hun online leven dan met hun echte leven. Ongeveer 47
procent gedraagt zich online anders dan in hun 'normale' leven, velen
voelen zich machtiger en hebben meer zelfvertrouwen. Van degenen die
online met vreemden praten, vertelt 60 procent niet de waarheid over hun
leeftijd, 40 procent is niet eerlijk over persoonlijke relaties. 10
procent verandert aspecten van hun uiterlijk en persoonlijkheid op het
internet.
Een jongere
vertelde aan de onderzoekers: "Via het internet is het makkelijker om te
zijn wie je wil zijn, omdat niemand je kent. Als je de situatie niet
leuk vindt, kun je gewoon stoppen en dan is het over." Een andere zei:
"Je kunt online alles zeggen, je kunt tegen mensen praten waar je
normaal niets tegen zou zeggen en je kunt je foto's bewerken zodat je er
beter uitziet. Het is net alsof je een compleet ander persoon bent."
Psychotherapeut
Peter Bradley, die werkt voor het bedrijf Kidscape dat de enquête liet
uitvoeren: "Het verlangen om zich online anders voor te doen is
zorgwekkend omdat kinderen zo verder van de realiteit komen te staan.
Deze resultaten suggereren dat de wereld van het internet los staat van
de echte wereld, het is een plek waar ze aspecten van hun gedrag en
persoonlijkheid kunnen ontdekken die ze in de echte wereld niet zouden
tonen. Zo creëren we een generatie jongeren die niet naar behoren kunnen
functioneren in onze maatschappij. Kinderen nemen heuse risico's op het
internet, ze kunnen de gevaren hiervan moeilijk inschatten."
Tomaten, paprika's, olijfolie? Producten van Europese slavernij
Tomaten, paprika's, olijfolie? Producten van Europese slavernij
Nu we dankzij 'Basta' nog eens hebben nagedacht over waar de worsten,
brochetten en koteletjes voor de barbecue vandaan komen, zetten we een
zomerslaatje op het menu. Tomaat, komkommer, paprika en olijfolie. Op
smaak gebracht met slavenzweet.
Onze tomaten, paprika's, komkommers en olijfolie komen grotendeels uit
het zuiden van Spanje. Daar heerst, zo leert ons deze reportage van The
Guardian, een vorm van slavernij die alle verbeelding tart.
Marokko, West-Afrika en Oost-Europa Achter
de door toeristen bevolkte kustplaatsen van de Costa del Sol strekt
zich een vlakte uit die is volgebouwd met plastic serres. De
agro-industrie stelt sinds jaar en dag migranten uit Marokko,
West-Afrika en Oost-Europa aan het werk.
Dit gebeurt onder
mensonwaardige omstandigheden. De 'slaslaven' hebben geen papieren en
wonen in krotten zonder toilet of stromend water. Ze verdienen vaak niet
meer dan 20 euro per week, in temperaturen tot vijftig graden.
Geen weg terug De
migranten onderhouden grote families in hun thuisland, maar kunnen of
durven niet terug. Uit schaamte en omdat ze zonder papieren Spanje niet
uit kunnen. Met een werkloosheid van meer dan twintig procent, dreigt
hun werk nu ingenomen te worden door werkloze Spanjaarden, wat voor
spanningen zorgt.
Neen zeggen Een migrant die
activist is geworden, stelt het als volgt: "De boeren willen enkel
goedkope werkkrachten die ze naar hun hand kunnen zetten. De
agro-industrie is de grote winnaar, maar de humaniteit wordt gedood. Dat
kan niet blijven duren. Je kan me één keer slaan, maar de volgende keer
sla ik terug. Dat is wat gaat gebeuren. Iedereen weet dat dit systeem
bestaat. Aan de poort van Europa heerst slavernij, als in de zestiende
eeuw. We moeten dit een halt toeroepen, en zeggen 'als dit doorgaat,
kopen we jullie producten niet meer'. Waarom zeggen we dat niet?". (br.hln)
Welke Duitser imiteert het best een bronstig hert?
Welke Duitser imiteert het best een bronstig hert?
Klik op de foto om een filmpje te bekijken
Acht mannen en acht vrouwen imiteren in Dortmund een hertenroep met
behulp van toeters, ossenhoornen en schelpen. Ze dingen daarmee niet
naar de hand (of hoef) van een hertenwijfje, maar naar de nationale
kampioenstitel van de hertenroep-imitators. Dit Duits kampioenschap, dat
voor de dertiende keer georganiseerd werd, mondt straks zelfs uit in
een Europees kampioenschap in Slovenië. De drie beste Duitse
hertenimitatoren zullen daar hun land vertegenwoordigen. Om zo objectief
mogelijk punten te geven, mogen de juryleden de kandidaten niet zien.
Bekijk hierboven en hieronder video's van edities van voorbije jaren.
Vier studenten op tien krijgen gelijk bij betwisting van examen
Vier studenten op tien krijgen gelijk bij betwisting van examen
Steeds meer studenten vechten hun examenresultaten aan. Vorig jaar
waren dat er 142. Vier op de tien studenten die in 2010 naar de Raad
voor Examenbetwistingen zijn gestapt, hebben gelijk gekregen. Dat staat
in de Concentrakranten.
Wie het niet eens is met de punten die hij voor een examen of stage
heeft gekregen, kan klacht indienen. Sinds 2005 kunnen hogeschool- en
universiteitsstudenten daarvoor aankloppen bij de Raad voor
Examenbetwistingen.
Advocaat Intussen krijgt
zo'n 40 procent gelijk. Zes jaar geleden, bij de start van de raad,
werd elke student nog gewoon naar huis gestuurd. "Studenten zijn nu
beter voorbereid dan de voorbije jaren", zegt Sandrine Killemaes,
secretaris van de Raad voor Examenbetwistingen in de krant. "Ze komen
hier nu ook met een advocaat onder de arm. Dat was een paar jaar geleden
ondenkbaar."
3.000 euro Het aantal zaken
dat de Raad behandelt, stijgt ook. Vorig jaar waren het er 142, tien
procent meer dan in 2009 en zelfs drie keer meer dan bij de oprichting
in 2005. Sommige studenten gaan wel heel ver om hun gelijk te krijgen,
aldus de krant. Ze betalen tot 3.000 euro voor een advocaat om hun
dossier te laten behandelen.
Steve Earle werd op 17 januari 1955 geboren in Fort Monroe, Virginia. Earle begon gitaar te spelen op zijn elfde. Op zestienjarige leeftijd liep hij weg van huis en ging zwerven. Twee jaar later vestigde hij zich in Houston waar hij artiesten als Townes Van Zandt en Jerry Jeff Walker leerde kennen. Jerry Jeff Walker werd zijn grote voorbeeld. Earle trok naar Nashville waar hij overdag met diverse baantjes in zijn onderhoud voorzag en 's avonds als bassist speelde in Guy Clark's begeleidingsband. Hij bleef een aantal jaren in Nashville, een tijd waarin artiesten als Patty Loveless en Johnny Lee door hem geschreven songs opnamen. Daarna verhuisde hij terug naar Texas waar hij zijn begeleidingsband de Dukes formeerde. Na een verblijf in Texas van ongeveer een jaar keerde hij weer terug naar Nashville. Zijn carrière als songwriter kwam nu goed van de grond, maar Earle wilde ook graag een solocarrière starten. In 1982 nam hij de EP "Pink and Black" op, die veel bijval kreeg en hem een contract met Epic Records opleverde. Epic Records wilde dat Earle commerciëler materiaal zou opnemen, maar deze weigerde en het contract tussen hen werd in 1984 verbroken. Een contract met MCA wachtte hem en het debuutalbum "Guitar Town" verscheen in 1986. Door critici werd hij enerzijds ingedeeld bij countryartiesten als Randy Travis en Dwight Yoakam, anderzijds bij rockartiesten als Bruce Springsteen en John Mellencamp.....
De prijs van koffie was nog nooit zo hoog als vandaag. Dat heeft ook
gevolgen voor de consument. De gemiddelde prijs voor de verbruiker is
per pakje gestegen van 2,50 euro tot 2,75 euro.
"Ik voorspel dat de prijs zal oplopen tot 3,25 euro", zegt Hugo Rombouts
van Rombouts Koffie. De koers van de arabicaboon steeg eind 2010 tot
het hoogste peil in dertien jaar. Sinds juni 2010 werd de koffie al 66
procent duurder.
In Colombia, de
derde grootste exporteur van de koffieboon, vernielden zware stortregens
heel wat oogsten. Ook in Indonesië (nummer vier) en Vietnam (nummer
twee) vielen de weersomstandigheden tegen.
Voor het voorbije
oogstjaar van oktober 2009 tot oktober 2010, lag de wereldwijde
productie al zes procent lager. Tegelijk blijft de vraag stabiel op een
hoog niveau. Ook speculatie op de grondstoffenmarkt speelt een
belangrijke rol.
73 procent van de vrouwen kiest eenzijdig de vakantiebestemming. Wel
krijgt de partner in sommige gevallen inspraak, zo blijkt uit een grote
reisenquête van Thomas Cook en het Brusselse Vakantiesalon.
De meeste vrouwen schijnen eenzijdig en zonder consultatie van de
partner te beslissen welk land de vakantiebestemming wordt. Bij zestien
procent krijgt de partner wel inspraak. Slechts 2 procent van de mannen
kiest enkel de bestemming, zo blijkt uit de enquête onder 60.000
vakantiegangers.
Ideale reispartner Hoewel
het mannelijke beslissingsrecht eerder beperkt blijft, trekt de helft
van alle mannen het liefst met de eigen partner op vakantie. 16 procent
geeft de voorkeur aan reizen met vrienden die een goede conditie hebben
en graag op tijd in bed kruipen.
Uitgeput De
meest opgezochte vakantieplek bevindt zich onder de zon, al is dat geen
garantie voor ontspanning. 21 procent voelt zich na de vakantie
uitgeput. Een extra weekje nadien lijkt nodig om volledig tot rust te
komen.
Niet enkel op 14 februari verdient je liefste alle aandacht. Vandaag
start de Valentijnsweek met de 'dag van de rozen'. Wist je dat elke dag
van deze week een eigen presentje verdient?
Over het ontstaan van Valentijnsdag zijn er verschillende versies in
omloop. Feit is dat het een feest van liefde en vruchtbaarheid betreft.
Meer nog, in sommige landen staat het feest de ganse week centraal.
Vandaag,
op 'Rose Day' stuur je rozen op naar degene waar je van houdt. 8
februari krijgt de naam 'Propose Day' opgespeld, gevolgd door 'Chocolate
Day' (9 februari), 'Teddy Day' (10 februari) 'Promise Day' (11
februari), 'Kiss Day' (12 februari), 'Hug Day' (13 februari) en
Valentine Day' op 14 februari. Overmorgen naar de chocolaterie, vandaag
naar de bloemenwinkel!
Een Amerikaan had duidelijk al een pretsigaret te veel gerookt want
radeloos draaide hij het alarmnummer. Vertwijfeld vroeg hij de
dispatcher of het kweken van cannabis verboden is.
De oproep ging als volgt: Dispatcher: "911, wat is uw probleem?" Michelson: "Dringend is het niet echt maar toch..." Dispatcher: "Als het niet om een dringende oproep gaat dan mag u dit nummer niet draaien." Michelson: "Ik heb een vraag in verband met de wettelijkheid van een activiteit." Dispatcher: "Gaat het om een levensbedreigende activiteit of om een misdaad?" Michelson: "Misschien wel een criminele activiteit." Dispatcher: "Over wat gaat het precies?" Michelson: "Ik probeer cannabisplantjes te kweken en ik vroeg me af of het hebben van een plantje problemen kan opleveren?" Dispatcher: "Ah bon, je kweekt dus cannabis en je vraagt me nu of dit kan. Het hangt ervan af. Hoe groot is het plantje?" Michelson: "Ik heb alleen maar het zaad." Dispatcher: "Wel dan gaat het in dit geval over bezit en ook dat is strafbaar." Michelson: "Alvast bedankt voor de informatie!"
Nadat
Michelson inhaakte, zette een patrouille meteen koers richting zijn
woning in Farmington. Ze troffen een kleine hoeveelheid cannabis aan en
spullen om te kweken en te roken. Michelson gaf meteen toe dat hij
online al flink wat geld gespendeerd had aan het kopen van producten
voor eigen kweek. De Amerikaan wordt nu beschuldigd van bezit en het
kweken van drugs. Hij kwam op borgtocht vrij en kan volgende keer
misschien best even wachten tot hij bij zijn zinnen is voor hij het
alarmnummer draait. (br.hln)
Het nr 911 is een noodnummer dat in de Verenigde Staten en Canada wordt gebruikt voor dringende hulp en komt overeen met het nr 100 in Belgie.
Houtkachels veroorzaken dodelijke hartziekten en kanker, waarschuwen wetenschappers.
De
vorsers analyseerden en vergeleken deeltjes in de lucht van een dorp in
Denemarken waar ze veel houtkachels gebruiken met die in een dorp waar
ze er weinig gebruikten. Ze namen ook stalen rechtstreeks uit de rook
van een houtkachel, daaruit blijkt dat dit een hoger niveau van
kankerverwekkende stoffen bevat. Professor Steffen Loft waarschuwt: "De
deeltjes uit houtrook kunnen zeker fatale hart- en longziekten
veroorzaken. Menselijke cellen die werden blootgesteld aan deze deeltjes
vertoonden aanzienlijke DNA-schade en veranderingen. Het is
vergelijkbaar met de effecten van stofdeeltjes uit het verkeer. De
volledige impact op de gezondheid is momenteel nog niet geweten, maar
zeker in ontwikkelingslanden waar veel mensen een houtvuur hebben om te
koken en te verwarmen is dit een belangrijke oorzaak van ziekte."
Professor
Steffen Loft: "Onzichtbare deeltjes in rook van hout van kachels en
stoven zijn klein genoeg om geïnhaleerd te worden in de diepste delen
van de longen." Gelijkaardige deeltjes in uitlaatgassen van auto's en
elektriciteitscentrales die op kool werken, werden al in verband
gebracht met hartziekten, astma, bronchitis en kanker in eerdere
studies.
Zolang er geen schot in de zaak komt, roept Temmerman op om de benen gesloten te houden.
De Gentse senator Marleen Temmerman heeft zo haar eigen manier
bedacht om de regeringsvorming te versnellen. Ze roept de
onderhandelaars in de kabinetsformatie op om geen seks te bedrijven,
zolang er geen nieuwe regering is gevormd.
De gynaecologe volgt met haar voorstel het voorbeeld van Kenia. Daar
sleepten de onderhandelingen over een nieuwe regering zich in 2009 ook
eindeloos voort. De vrouwenbewegingen in het land riepen toen alle
vrouwen van de onderhandelaars op te stoppen met seks tot er een akkoord
lag. "Een week later lag het document op tafel'', aldus Temmerman.
"Benen dicht" De
onderhandelingen over een nieuwe federale regering slepen zich al 7,5
maand voort. "Nee, zo kan het niet verder. Dan maar de benen dicht'',
aldus Temmerman.
Mensen die omgaan met een zware drinker, kampen vaker met
gezondheidsproblemen. Dat blijkt uit een Nieuw-Zeelands onderzoek onder
3.000 mensen, dat is gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift
Addiction.
Uit het onderzoek blijkt dat mensen hun gezondheid en welzijn een lager
cijfer geven als een familielid, vriend of collega aan de drank is. Ook
hebben ze meer last van zaken als chronische pijn, angsten en
depressies. De gezondheidseffecten zijn volgens de wetenschappers
vergelijkbaar met die van mensen die lange tijd zorgen voor iemand met
een handicap.
"Het
blootstaan aan zware drinkers kan negatieve gevolgen hebben voor
anderen", zegt onderzoekster Sally Casswell van de Massey University in
Auckland. De resultaten kunnen echter ook door andere omstandigheden
zijn veroorzaakt: mensen met een lager welzijn kunnen bijvoorbeeld zelf
alcoholisten aantrekken.
Van de ruim
3.000 respondenten gaf een op de drie aan een zware drinker in hun leven
te hebben. Zoals verwacht waren de gezondheidseffecten het grootst bij
mensen die samenwonen met een alcoholist. Maar volgens de onderzoekers
waren ook bij mensen die aangaven dat een collega of een niet zo nabij
familielid drinkt, de gevolgen duidelijk zichtbaar.
Mark Knopfler OBE (Glasgow, 12 augustus 1949) is een Britse zanger en gitarist, vooral bekend als frontman van de Britse rockband Dire Straits.
Zijn beroemde gitaarspel lijkt een kruising tussen de zweverige Shadowssound van Hank B. Marvin en het fingerpickingspel van J.J. Cale. De lage neusstem van Knopfler roept herinneringen op aan Bob Dylan en eveneens J.J. Cale.
Dire Straits behaalde meteen groot succes met hun debuutalbum Dire Straits. Hierop staat onder meer het bekende "Sultans of Swing", wat hen in 1977 hun eerste platencontract opleverde. In 1985 verscheen Brothers in Arms, een van de eerste volledig digitaal opgenomen platen. Het album is met 269 weken in de Nederlandse Album Top 100 het langst genoteerde album aller tijden.
Naast zijn werk met Dire Straits bracht Knopfler een aantal soundtracks en later ook soloalbums uit. Daarnaast is hij een veelgevraagd sessie- en studiomuzikant. Hij schreef ook nummers voor andere artiesten waaronder "Private Dancer" voor Tina Turner en "I Think I Love You Too Much" voor de blinde bluesgitarist Jeff Healey. Hij werkte mee aan de albums Slow Train Coming en Infidels van Bob Dylan en trad op als producer voor onder andere Willy Deville, Aztec Camera en Randy Newman. Samen met Chet Atkins bracht hij een aantal albums uit waaronder Neck and Neck.
Zijn eerste soloalbum heet 'Golden Heart' en komt uit in 1996.
In 2000 verscheen 'Sailing to Philadelphia' waarvan het titelnummer hem een kleine hit opleverde in verschillende landen.
In 2001 werd hij vernoemd in een dinosauriër, omdat de paleontologen toevallig Money for Nothing op hadden staan toen zij het fossiel vonden: Masiakasaurus knopfleri.
In 2003 werd Knopfler door Monica Beltran aangereden op zijn motor waarbij hij zeven ribben, zijn schouderblad en zijn sleutelbeen brak. Zeven maanden lang heeft Knopfler zijn werkzaamheden moeten staken en hij blies zijn tour ter promotie van zijn derde album af. Knopfler herstelde volledig.
Na het duetalbum "All The Roadrunning" (2006) met Emmylou Harris bracht Knopfler een vijfde soloalbum uit op 14 september 2007. De opvolger van "Shangri-La" kreeg de naam "Kill To Get Crimson" en bevat twaalf tracks. Ter promotie van dit album trad Knopfler op 29 en 30 maart 2008 en 31 maart 2008 op in Nederland in respectievelijk de Heineken Music Hall in Amsterdam en Ahoy in Rotterdam.
Knopfler is eigenaar van de British Grove Studios in West-Londen.
In 2009 verscheen 'Get Lucky'. Dit is zijn zesde soloalbum. Voor de opnames trok de frontman van Dire Straits zich terug in zijn eigen British Grove Studios in Londen, die hetzelfde jaar het Music Producers Guild Award voor 'Best Studio' kreeg.'Get Lucky' telt 11 nummers en is een verkenningstocht langs de muzikale roots van Knopfler.
In het voorjaar en de zomer van 2010 werkt hij aan een wereldtournee bestaande uit bijna 90 shows in Noord-Amerika en Europa. Hij speelt hoofdzakelijk materiaal uit zijn solo-carrière, maar ook enkele Dire Straits-songs. Op 28, 29 en 30 juni 2010 deed de tour de uitverkochte Heineken Music Hall in Amsterdam aan.
Ingrediënten: 2 blikken peren op siroop 1 rol bladerdeeg 1 ei ongezouten bakboter
Bereiding: - Verwarm de oven voor op 180 graden.
- Laat de peren goed uitlekken in een zeef en dep ze droog.
- Vet een taartvorm royaal in met boter. Schik de peren in de taartvorm met de bolle kant naar beneden. Bedek de peren met het bladerdeeg en druk goed aan. Bestrijk het deeg met losgeklopt ei.
- Bak de taart gedurende ongeveer 20 minuten op 180 graden.
- Haal de taartvorm uit de oven en haal de taart meteen uit de vorm door ze omgekeerd (dus met de peren naar boven) op een bord of taartschotel te leggen.
- Serveer de taart terwijl ze nog warm is met ijs of zure room. (br.hln)
Fernand Khnopff 1858 - 1921 was een Belgische schilder
Fernand Khnopff 1858 - 1921 was een Belgische kunstschilder
Klik op de foto om een filmpje van zijn overige werken te bekijken
Fernand Khnopff (Grembergen, 12 september 1858 - Brussel, 12 november 1921) was een Belgische symbolistische schilder, beeldhouwer en ontwerper .
Hij bracht zijn jeugd door te Brugge, later verhuisde hij met zijn ouders naar Brussel. De zomer brachten zij in het Ardense dorpje Fosset (gemeente Sainte-Ode) door, waar Khnopff later vele landschappen zou schilderen. Hij ging op aandringen van zijn vader aan de Brusselse Universiteit studeren. Reeds na één jaar staakte hij zijn rechtenstudie en schreef zich in voor een opleiding aan de Brusselse Academie voor Schone Kunsten.
Zijn voornaamste leraar was er Xavier Mellery. Tijdens een reis naar Parijs in 1877 onderging hij de invloed van Delacroix en in Engeland maakte hij kennis met de broederschap der Prerafaëlieten.
In 1883 was hij medeoprichter van de Groupe des XX. Hij exposeerde ook op de Parijse Salons de la Rose-Croix van Joséphin Péladan, en bij de Weense Secession.
Een jonge Engelse dame (1898), een sculptuur van Khnopff uit het Musee d'Orsay
Khnopff had een veeleer gesloten persoonlijkheid en was een eenzaat. Toch werd zijn talent erkend tijdens zijn leven. Hij werd bekleed met de Leopoldsorde. In 1900 ontwierp hij, geholpen door architect Pelseneer, zijn eigen woning als een schrijn gewijd aan het ik. Zijn werk werd in literaire uitgaven van de Brusselse uitgever Edmond Deman ter illustratie gebruikt.
Zijn zuster Marguerite, waarmee hij een zeer intieme band had, was zijn favoriete model. Hij had erg te lijden onder haar huwelijk in 1890.
Zijn zuster Marguerite
De kamer waar het portret van zijn zuster Marguerite is in gemaakt vormde een soort van toevluchtsoord in zijn woning in Brussel, waar Khnopff zijn geliefkoosde werken en reproducties bewaarde.
De schilderijen van Fernand Khnopff behoren tot het symbolisme. Khnopffs meest bekende onderwerpen zijn landschappen te Fosset, portretten van dames uit de Brusselse bourgeoisie, stadsgezichten van Brugge en symbolistische composities. Uit de meeste doeken spreekt een mysterieuze, bevreemdende sfeer. Zijn personages vertonen vaak androgyne trekken. Zijn meesterwerk is De liefkozing uit 1896, een afbeelding van Oedipus die zich tegen de sfinx aanvlijt.
De liefkozing uit 1896
In 2005 eindigde hij op nr. 102 tijdens de Vlaamse versie van de verkiezing van De Grootste Belg.
Hij overleed op 12 december 1921 te Sint-Joost-ten-Node. Zijn werk geniet sedert de zeventiger jaren van een hernieuwde belangstelling en erkenning, zodat de kunstwereld hem nu beschouwt als het boegbeeld van het Belgische symbolisme.
Italiaans museum vraagt cultureel asiel aan in Duitsland
Italiaans museum vraagt cultureel asiel aan in Duitsland
Een privémuseum voor hedendaagse kunst in Italië heeft een wel heel
speciaal verzoek aan de Duitse bondskanselier Angela Merkel gericht. De
directeur van het museum vlakbij Napels wil dat Merkel
"politiek-cultureel asiel" verleent aan zijn kunstverzameling, om op die
manier te verhinderen "dat een belangrijke culturele erfenis verloren
gaat".
Het CAM-museum (Casoria Contemporary Art) bestaat sinds 2005 en heeft in
die periode een collectie uitgebouwd van zo'n 1.000 kunstwerken van
artiesten uit meer dan zestig landen over de hele wereld. Het museum
krijgt geen subsidies en is ondergebracht in een gerenoveerde voormalige
school.
Volgens
directeur Antonio Manfredi heeft hij intussen twee jaar van dreigementen
en vandalisme achter zich. Hij vermoedt dat exposities over de
Napolitaanse maffia, immigratie, censuur en pedofilie de oorzaak zijn
van die vijandigheid. Manfredi klopte al bij Italiaanse instellingen
aan, maar zijn roep om aandacht en bescherming bleef zonder gehoor.
"In
Italië krijgt van alle problemen dat van de cultuur en de bescherming
ervan spijtig genoeg het minste aandacht", zegt de directeur. Hij meent
dat de Duitse regering wel de nodige aandacht en zorg schenkt aan
sociale en culturele activiteiten. Hij is bereid zijn kunstverzameling
en alle museummedewerkers naar Duitsland te verhuizen.
Of Angela Merkel zal antwoorden, is nog maar de vraag.
