aantal stappen: 1.764.040 +/- 10.000 stappen = 7,5 km
aantal wandelingen: 152
aantal fietstochten: 93
Zoeken in blog
28-08-2025
Maastricht, heen en terug.
Voormiddag hebben we met ons twee 'n hele voorraad confituur gemaakt, of gelei zoals ze dat bij ons zeggen. We maakten dit op basis van drie vruchten: aardbeien, frambozen en kersen. Het was vooral mijn taak om het vocht te scheiden van de vruchtpitjes, dat is niet zo lekker als die later tussen je tanden komen te zitten. In de namiddag had ik dan vrije tijd om 'n langere wandeling te maken.
Het was al effe geleden dat ik nog eens heen en terug naar Maastricht was geweest. Het weer leende zich er vandaag voor om dat nog eens te doen. Ik vertrok via de fietsbrug waar die fiets - het is te zeggen, de restanten van 'n fiets - tegen de brugreling stond. Het zal niet zo geweest dat iemand hem daar vergeten is, nee, die zal daar zo gedumpt zijn.
Pal op de landsgrens is er 'n grote bloemen- en plantenwinkel. Een deel van de uitgestalde waar staat in Nederland, het andere deel op de stoep in België. Vandaag koos ik het traject via de grote grens om terug te keren langs de kleine grens - langs de Maas dus-. Ik heb altijd 'n fascinatie voor dat witte huis en de bijhorende tuin op de Belvédèrelaan. En die schaapjes, ... het was precies of ze teambuilding aan het doen waren, effe de koppen bij mekaar steken.
Kom je in Maastricht, dan zie je op verschillende plekken in de stad, waterplassen, al dan niet verbonden met de Maas. De bevoorrading in de stad was simpel, 'n flesje van 33 cl. cécémel en ene croissant, zo uit het vuistje.
Terugkeren deed ik dus via de Bosscherweg, de kleine grens langs de Maas. Je ziet aan de overkant het dorp Borgharen liggen, 'n plek waar ik geregeld voorbij fiets. En in Smeermaas was nog eens heel duidelijk te zien dat het waterpeil van de Maas, bijzonder laag is.
Morgen moet ik 'n klein toerke gaan fietsen met de kleinzoon. Hij heeft er al langer naar gevraagd: fietsen met bompa. Dat zal dan gebeuren op de laatste dag van de schoolvakantie.
Op facebook heb ik 'n bericht gepost mbt. onze fietstocht naar Noord-Frankrijk. Velen hebben het gezien en gelezen. Het blijft toch nog altijd iets speciaals van twee oude knarren, de een 71 jaar, de ander 70 jaar.
Vandaag heb ik er niet lang moeten over nadenken welke mijn sportieve bijdrage zou zijn, het werd fietsen. Maar eerst heb ik toch de voorbeeldige huisvader uitgehangen door weer wat van het kuiswerk op mij te nemen. Dat noemen ze de geneugten en de lasten met mekaar delen.
In de namiddag kon ik dan vertrekken, het werd 'n ritje richting Valkenburg. Tot daar was mijn route al op papier gezet. Eerst diende ik de Bemelerberg op te rijden, geen moeilijk ding, het heeft 'n max. stijging van +/- 7%. Ik rij er graag over, vooral om de benen al eens te testen.
Daarna reed ik Valkenburg binnen. Zoals gewoonlijk is het daar altijd druk, geen plaats dus om te pauzeren. Daarna was het de bedoeling om in Elsloo het Julianakanaal en de Maas over te steken. Zo kwam ik voorbij de volgende dorpen: Schimmert - Oensel - Genhout - Beek - Catsop. Dat laatste is in feite 'n gehucht van Stein.
Eenmaal terug in België stelde ik mij de vraag waar ik zou pauzeren. De eerste kans zou in Kotem zijn maar zoals verwacht sluiten zij op woensdag. Dan maar bij Mesjeu in Neerharen waar mij die Force Majeur smaakte. Hij heeft 'n alcoholgehalte van slechts 0,4%. Nee, geen Duvel vandaag. Ik had bij het middageten al gezondigd door twee glazen wijn te drinken (de fles die ik gisteren aanbrak, moet leeg).
Om toch redelijk wat kms. op te teller te krijgen reed ik nadien nog de Molenberg omhoog. Die komt aan boven op de Bessemerberg. Vervolgens reed ik nog naar Zutendaal, Gellik, Veldwezelt om tenslotte via 'n klein stukje Maastricht terug naar huis te fietsen. Aan de fietsbrug zijn ze nog steeds volop aan het werk, maar met je fiets kun je er langs.
Het was 'n plezant ritje, de juiste temperatuur en toch 'n beetje pijn aan de kont. Ik moet natuurlijk dat nieuwe zadel nog gewoon worden. Maar hoor je mij klagen ...???
Als onze dochter of schoonzoon 'n fles rode wijn cadeau krijgen, dan is ondergetekende altijd Chinese vrijwilliger om die fles (les) te ledigen. Beiden lusten geen rood, de schoonzoon drinkt zelfs geen alcohol. Maar het moet gezegd, de fles die ik deze avond bij het eten ontkurkte, smaakte best. Uiteraard is de rest voor morgen en overmorgen want ook mijn halve trouwboek is alcoholvrij.
En wat doe je dan na die paar glaasjes wijn ...??? Fietsen natuurlijk, ik wilde mijn nieuw zadel eens uitproberen. Zo kwam het dat ik vandaag rond 18u15 in vrijetijdskledij mijn helm opzette en richting Opgrimbie fietste.
Ik vertrok langs La Butte aux Bois in Neerharen om dan vervolgens de Duivelsberg in Opgrimbie omhoog te rijden. Dat ding heeft 'n hellingsgraad van max. 10% maar voor mij is dat geen enkel probleem. Vervolgens fietste ik doorheen Zutendaal om dan naar Munsterbilzen en Bilzen te fietsen. Van Bilzen naar Mopertingen gaat de weg nog flink omhoog, vooral de Brugstraat is voor de doorsnee fietser moeilijk.
Na Mopertingen heb je dan Veldwezelt en het fietspad, dat slingert tussen België en Nederland. Ik heb dus effe in Maastricht gefietst. Nu ik dit verslag aan het maken ben, doe ik mij de bedenking dat ik verleden week in mijn vijfde land gefietst heb. Na uiteraard België en Nederland, kom ik af en toe al eens in Duitsland. Ook in het Groot Hertogdom Luxemburg heb ik al verschillende keren gereden, zij het dat het al enkele jaren geleden is. En nu ben ik dus verleden week in Frankrijk gaan fietsen.
Afsluiten doe ik met 'n trieste noot. Afgelopen zaterdag is vriend Maurice overleden. Tot voor enkele jaren maakte Maurice deel uit van ons fietsgroepje. Dat groepje is door allerlei reden uit mekaar gevallen, enkel Hubert en ikzelf maken er nog deel van uit. Maurice was al enkele jaren ernstig ziek en die ziekte sleepte aan. Maurice, het ga je goed hierboven.
Ten huize Meuris is weer alles in zijn alledaagse plooi gevallen, er dient weer gewerkt te worden. Zo nam ik vandaag 'n kuisbeurt van mijn vrouw over. Het is niet meer dan correct dat ik na dat verlof van verleden week, extra mijn best doe om mijn halve trouwboek wat te ontlasten. Daarna heb ik nog 'n tijdlang in de tuin gewerkt.
In de namiddag had ik goesting in 'n stevige wandeling. Ik wilde vanuit Zutendaal terugwandelen naar Lanaken. Uiteindelijk heb ik er zelfs nog 'n extra lus aan vastgekoppeld, ik keerde terug via Gellik.
Ik nam de bus van 13u40 om in Zutendaal-centrum aan mijn wandeling te beginnen. Op de Mandelseweg zie je de Teerkeskapel. Het is 'n rustig straatje, je ziet enkel wat fietsers voorbijkomen. In het gehucht Besmer koos ik vandaag voor 'n bospad om naar Gellik te wandelen. Onderweg stel ik mij altijd de vraag waar ik 'n eventuele pauze kan nemen. Zou ik rechtstreeks naar Lanaken wandelen, dan zou ik onderweg niks tegenkomen. Op mijn gsm had ik gezien dat er in Gellik naast de kerk en de kiosk wel 'n horecazaak open was, 'n plek waar ik altijd goed terecht gekomen ben.
Terugkeren deed ik via de Kounterstraat en de Sportoase. Thuis heb ik nog het einde van de koers gezien (de Vuelta). En nu maak ik dit verslag onder de goddelijke tonen van Enigma, muziek die tot mijn favorieten behoord.
Naar Pietersheim (wandeling van zondag 24/8/2025).
Als jullie dit verslag lezen, dan zit mijn grote werk over ons verlof in de Westhoek erop. Ik heb al mijn verslagen opgesplitst tussen onze activiteiten in en rond Diksmuide en anderzijds de wandelingen die we maakten ter gelegenheid van de 4-daagse v/d IJzer. Als jullie die verslagen wensen te lezen in chronologische volgorde, dan dienen jullie terug te scrollen naar beneden en te beginnen met maandag 18/8/2025.
Maar dit terzijde, gisteren ben ik gaan wandelen in de voormiddag. Op zondag lijkt het mij altijd het beste om het 'n beetje rustig aan te houden. Ik vertrok doorheen de Asbeekweg met zijn paarden (sorry voor de minder goede foto). Daarna wandelde ik via de Neerharenweg naar Pietersheimbos.
In de dreef staan eeuwenoude bomen, je kunt er gewoon doorheen kijken en toch hebben ze nog 'n vol bladerendek. Via de ruïne en het kasteel wandelde ik terug naar huis. Onderweg nam ik de kortere weg langsheen 'n kort doorsteekje. Bijna thuis zijnde, ben ik nog even binnengestapt bij mijn zus. Zij wilde wel uit de eerste hand mijn wedervaren vernemen van ons verlof.
In de namiddag was het een en al sport op tv. Eerst de Renewironde, dan de volleybalwedstrijd van de Yellow Tigers en tot slot de Vuelta. Vanaf vandaag is het weer werken geblazen, in de tuin, hulp binnen in huis ...
Met dit verslag zit mijn verhaal van onze sportieve activiteiten in de Westhoek erop. Hubert en ikzelf hebben echt genoten van ons verblijf in Diksmuide, van de fietstochten die we maakten, en uiteraard ook van de ongelooflijke ervaring die we meemaakten tijdens de wandelingen van de 4-daagse v/d IJzer. Nu ik het achteraf kan bekijken, volgend jaar opnieuw ...??? Enkel wandelen, maar dan 'n grotere afstand ...??? Ik heb er wel goesting in.
Maar het belangrijkste werk op vrijdag was natuurlijk het pakken van onze koffers, afscheid nemen van Monica en onze autorit naar Ieper. Natuurlijk was er geen beginnen aan om de auto zo dicht mogelijk bij het centrum te zetten. We hebben dus eerst al 'n wandeling gemaakt vóór de eigenlijke wandeling zou beginnen.
Wij begonnen met de gebruikelijke routine, bidons laten vullen, de landkaart gaan afhalen en ook nu weer, wandeling naar de autobus die ons naar het vertrekpunt zou brengen. We vertrokken in Zonnebeke waar we een van de vele kapellen fotografeerden. Deze kapel is van de 20ste eeuw. Onderweg was het één lange file van wandelaars, ik vermoed zelfs dat vele wandelaars enkel de laatste dag meededen (dat kon ook: 1 dag of meerderen of alle 4).
En ben je in Ieper, dan zie je veel begraafplaatsen. Het "Hooge Crater Cemetery" lag in de deelgemeente Zillebeek. Wat verderop kwamen we doorheen de Vaubanstraat. Vauban is vooral bekend als bouwmeester van vestingswerken. Hij leefde in de tijd van de Franse Koning Lodewijk IV.
Toen we Ieper binnenwandelden, zagen we in de verte de Menenpoort liggen. We waren verbaasd dat de route niet doorheen deze poort werd gelegd. Mogelijk zou dat opstroppingen geven voor het verkeer want iedereen wil daar wel 'n foto nemen. Wij zijn dus wel even van het parcours afgeweken om enkele foto's te maken. Ook goed te zien zijn de eeuwenoude stadswallen. Het bekendste gebouw is natuurlijk de Lakenhallen waar het "In Flanders Fieldsmuseum" is in ondergebracht. Dit museum bezoeken is 'n must.
Aan de finish kregen we nog 'n mooi aandenken aan onze wandelingen. Na 'n etentje in de stad zelf en 'n ijsje onderweg terug naar onze auto, zat ons bezoek aan de Westhoek erop. De laatste foto maakten wij wat verderop. De Polen hebben Ieper bevrijd op 6 september 1944 onder leiding van generaal Maczek.
De terugreis naar Lanaken verliep iets minder vlot, maar dat had allemaal te maken met het einde van de werkdag voor velen, het begin van het weekend en de vele file's.
Iedereen bedankt voor het lezen van mijn verslagen. Ik weet het, het was 'n hele boterham. Nu volgen terug mijn dagdagelijkse activiteiten.
Donderdagnamiddag in de Westhoek, opnieuw 'n fietsmoment, ... het is te zeggen, dat hoopten wij toch. Ik had 'n nieuw zadel voor mijn fiets gekocht in Poperingen en ik zou dat er wel eens opzetten, zou ....??? Maar dat "zou" verbleekte algauw toen dat niet lukte, ook niet met de hulp van Hubert en naderhand zelfs niet met de hulp van Monica. Wat bleek, tijdens die zadelbreuk of tijdens het verwijderen van het oude zadel, heeft de bout die de boel bij mekaar moet houden, vleugels gekregen. En wij met onze ondermatige technische kennis hadden dat veel te laat door. Ik heb toen zelfs meer gezweet dat tijdens de optelsom van al onze wandelingen en fietstochten in de streek.
Maar goed, toen was goede raad duur. Het was inmiddels 14u30 en ik had nog 'n afspraak in Reninge met de tante van onze schoondochter. We wilden haar nog eens gaan bezoeken. De bedoeling was dus om dat per fiets te doen. Maar omdat het al zo laat was en zeker als wij nog eerst naar 'n fietsenhandel zouden gaan om de boel te redden, dan zou die tante te lang in haar onrust blijven zitten. Een bezoek uit het verre Limburg krijg je niet elke dag. We staakten dus onze herstellingen en zijn per auto naar ginder gereden.
Nu moet ik zeggen dat Hubert dat goed heeft opgelost. Per auto hebben wij grotendeels het fietsparcours afgereden omdat hij als samensteller van de route, mij 'n aantal plekken wilde laten zien. Maar "first things first", het bezoek aan Lieve, de tante van onze schoondochter. Zij woont in Reninge en was zich aan het klaarmaken voor 'n busreis naar Banneux de dag nadien. Met koffie en gebak werden we verwelkomt.
Wat verderop in de deelgemeente Merkem, zagen we de Beukelaremolen. Dit is 'n molen met 'n verhaal. Ze stond sinds de bouw ervan in 1777 in Poperingen, maar tijdens WO I werd de molenaar door de Britten ervan verdacht tekens te geven aan de Duitsers. Hij kwam vroegtijdig aan zijn einde. Zijn weduwe heeft de molen in 1923 laten overbrengen naar Merkem.
Nadien volgden nog 'n bezoek aan de nieuwe uitkijktoren in Houthulst, de Knokketoren. Ook hier weer enkele mooie vergezichten. Ook in Houthulst zagen we het beeld staan van de Pelgrim, naast de Sint-Jabobskerk. Dit was ooit 'n heel oude kerk maar de verwoestingen van WO I noopten het dorp tot het bouwen van 'n nieuwe kerk. Die kwam klaar in 1925.
Wat je uiteraard ook moet zien in Diksmuide, dat zijn de Dodengangen in de deelgemeente Kaaskerke. We konden er wel niet binnen, maar de foto's geven toch al 'n eerste impressie. Later op de avond zijn we nog lekker gaan eten en hebben we nadien onze fietsen al terug ingeladen. De bedoeling was om vanuit Ieper, waar de laatste dag van de 4-daagse v/d IJzer zou doorgaan, rechtstreeks terug te rijden naar Lanaken. Na dit verslag volgt dan nog ééntje, onze laatste wandeling.
Ik nader stilaan het einde van mijn verhaal uit de Westhoek. Nu presenteer ik jullie mijn verslag van de 3de dag van de 4-daagse v/d IJzer. Deze keer was "the place to be": Poperinge. De bedoeling was oorspronkelijk dat we vanuit Diksmuide per fiets naar Poperinge wilden gaan, 'n goei 34 km. Maar door die problemen met mijn fiest kon die gedachte niet doorgaan. We zijn dus met de auto tot ginder gereden. Maar als je bedenkt dat er duizenden wandelaars diezelfde vertrekplaats hadden - en er ook met de auto naar toe reden - dan besef je direct dat 'n parkeerplaats niet in het centrum te vinden is. We hebben dus eerst 'n stukje moeten wandelen.
Maar ter plekke op de Grote Markt aan de eeuwenoude Sint-Bertinuskerk, konden we opnieuw onze bidons laten vullen en 'n banaan meegrijpen. In tegenstelling tot de dag ervoor - toen werden we vanuit de finishplek per bus teruggebracht naar de startplaats Diksmuide - dienden wij eerst in 'n legerbus te stappen die ons naar het werkelijke vertrek zou voeren. Sorry voor mijn eerste foto's, ze zijn wat overbelicht. Ik wilde ze jullie echter niet onthouden.
Tijdens onze wandeling kwamen wij langs de Paters van Westvleteren. En nee, wij zijn niet gestopt om er ene lekkere trappist te gaan drinken. In het verleden is ons toenmalig fietsgroepje er wel gestopt - twee jaar geleden met Hubert trouwens ook nog - maar nu was het gewoon verder wandelen met water en 'n droge koek. Onderweg zagen wij een van de vele grootouders met hun kleinkind (eren). Deze jongen had zijn knuffel mee boven op zijn rugzak. En allemaal hadden ze veel "goesting" om te wandelen, ik heb geen enkel kind weten tegenpruttelen en vragen: "is het nog ver". Een pluim voor onze jeugd.
Wat verderop de straat stonden figuranten de klederdracht van WO I te tonen en ze gingen gewillig op de foto. Verder kan ik het niet dikwijls genoeg herhalen, de Westhoek is één mooie streek, vergezichten, ongerepte natuur en vele kleine dorpjes. Het is 'n voorrecht om er te kunnen toeven.
Eenmaal terug in Poperingen was onze eerste bekommernis 'n nieuw fietszadel te kopen. De winkel De Cyclist sloot om 12u00 de deuren voor de middagpauze. We waren nog net op tijd binnen. Daarna hadden we in Poperingen nog 'n afspraak met 'n bekende dorpsgenote. Jenny heeft lang in Lanaken gewoond maar woont nu al veel langer in Poperinge. Wij waren bij haar genodigd op de koffie. Zo hebben wij het aangename gekoppeld aan vriendenbezoekjes.
In Diksmuide was het dan bekijken of het ging lukken met dat fietszadel. Later meer hierover.
Wie onze fietstocht van woensdag 20/8/2025 wenst te lezen, ik heb het verslag hierover net gepost. Gewoon effe naar beneden scrollen en jullie zijn weer helemaal mee.
Uiteraard dienden we ook nog te eten. Na de douche en het omkleden trokken wij gewoon te voet naar het centrum van Diksmuide. Daar zagen we nog net het einde van 'n vlaggenparade van Vaderlandslievende verenigingen en oudstrijders.
We kozen opnieuw voor het restaurant op de Grote Markt waar we ook op dinsdagavond onze buikjes gevuld hadden. Maar na die doortocht van duizenden wandelaars die in Diksmuide vertrokken en er ook toekwamen, was de gehele voorraad aan voedsel al verorberd door ter plaatse etende wandelaars. Noodgedwongen zijn we dan elders ons geluk gaan zoeken, en dat lukte aan de overkant van de markt.
Daar maakten wij nog kennis met 'n dienster, afkomstig uit Wallonië, die ons te woord stond in bijna vlekkeloos Nederlands. Alleen aan het accent hoorden wij dat ze Franstalig was. Dag 3 zit erop. De volgende wandeling vertrekt in Poperinge.
Vrienden, ik hoop dat jullie mijn sportieve week in de Westhoek nog altijd kunnen volgen. Dag 1, in en rond Diksmuide, kunnen jullie lezen door gewoon terug te scrollen. Daarna heb ik systematisch verder verteld over de wandelingen en fietstochten die Hubert en ikzelf maakten.
Maar ik ben nu aanbeland op woensdagmiddag, 20/8/2025. Ná de tweede wandeling tijdens de 4-daagse v/d IJzer, hadden wij ons klaar gemaakt voor 'n nieuwe fietstocht. Deze tocht stond in het teken van bezoekjes aan allerlei begraafplaatsen van soldaten die sneuvelden tijdens WO I. Wij kwamen ondermeer voorbij in Langemark-Poelkapelle waar 44.000 Duitse soldaten begraven liggen. Het is dan ook de grootste begraafplaats van Duitse soldaten in ons land. Ook in Vladslo liggen er 25.644 Duitse soldaten. Daar staat ook dat beroemde beeld van Käthe Kollwitz. In Zonnebeke worden de graven van 12.000 geallieerden onderhouden door de Commonwealth War Graves Commission. Tyne Cot Cemetery is de grootste Britse begraafplaats op het Europese vasteland.
Tijdens de rit hebben we nog vele andere fraaie dingen gezien, oa. de Vredesmolen in Houthulst. Van boven op de molen had je mooie vergezichten. De molen is van 1879 en speelde in WO I 'n rol als uitkijkpost. Bijzonder was ook het binnenrijden van Madonna. Ik kende Madonna wel als zangeres maar niet het dorpje. Het is 'n gehucht van Langemark-Poelkapelle en heeft +/- 1.000 inwoners.
Ook het vertellen waard, dat is wat info bij foto 1. Hubert stond klaar om 'n kasseistrook aan te vatten. Hij is daar 'n kei in. Maar ondergetekende schuwt kasseien gelijk de pest, zeker met mijn koersfiets. Om geen fietsschade op te lopen en ook om niet te vallen, ben ik wandelend aan die strook begonnen. Wat bleek achteraf, die strook was 2,5 km. lang en die heb ik dus al wandelend afgelegd. Hubert die doorgereden was, heeft dus lang op mij moeten wachten.
De rit zou om en bij de 83 km. bedragen en na die stevige wandeling van in de voormiddag, keken we beiden uit naar 'n heerlijke douche en 'n lekker avondmaal. Maar 'n ontspannen einde van de rit werd ons ontnomen. Op 'n bepaald moment hoorde ik 'n krak ergens aan mijn fiets. Wat bleek, een der steunijzers onder mijn zadel was doormidden gebroken. Het was daarna 'n huzarenstukje om toch nog al fietsend, de eindbestemming te kunnen bereiken. De laatste 10 kms. heb ik dus schots en scheef op mijn fiets gezeten, hopende dat ook de andere kant niet zou breken. Dat had mogelijk desastreuze gevolgen kunnen hebben. Maar goed, ik ben er geraakt en dat was de bedoeling.
Door die panne met mijn fiets moesten wij de plannen voor de volgende dag - al fietsend naar Poperinge en daar dag 3 v/d 4-daagse wandelen - helemaal omgooien. Maar dat is weer 'n volgend verhaal.
Diksmuide dag 3: woensdag 20/8/2025 en 4-daagse dag 2.
We zijn al weer toegekomen op woensdag 20/8/2025 in mijn verslagen. We verblijven nog steeds bij Monica in haar B&B en we hebben het daar naar wens. Het ontbijt is royaal (brood - beleg - fruit - enz.) en Monica zelf zorgt als 'n moederkloek voor haar gasten. Naast Hubert en mezelf, waren er nog twee dames te gast, eentje van 69 jaar en eentje van 72 jaar. Zij deden elke dag de 32 km. van de 4-daagse v/d IJzer. Recent hadden zij de Dodentocht (100 km.) in Bornem nog tot 'n goed einde gebracht. Petje af voor die dames.
Omdat we deze keer 'n thuiswedstrijd speelden - het vertrek van de 4-daagse was in Diksmuide zelf - vertrokken wij te voet tot ginder. Dat is 'n afstand van +/- 1,6 km. Eenmaal wij onze startkaart hadden gekregen en onze bidons waren gevuld met vers water, konden wij vertrekken.
Eerst wandelden wij langsheen de Ijzertoren. We hadden het geluk dat enkele wandelaars, gekleed in soldatenuniformen van WO I, juist opgesteld stonden voor de Ijzertoren. Daar profiteerden wij natuurlijk van om enkele foto's te nemen. Minpuntje was dat de verschillende afstanden geleid werden langs 'n smal pad, en dat gedurende toch wel 'n goede 5 km. Je moet je dat eens voorstellen, duizenden en duizenden wandelaars die over dezelfde wegen trokken, de een op zijn trage manier, de ander met 'n stevig tempo en nog anderen al joggend. Het verkeer stropte al eens op. Maar zoals nogal gezegd, voor de rest, niks dan goeds voor de organisatie.
De finish lag 'n heel eind buiten Diksmuide zodat wij met 'n autobus van het leger teruggebracht werden naar ons vertrekpunt op de Grote Markt in Diksmuide. Ik heb misschien wat minder foto's gemaakt, maar daartegenover wel optimaal genoten van de mooie natuur.Tot slot nog wat info over enkele kerken. De Sint-Niklaaskerk is gebouwd tussen 1923 en 1925 na de verwoesting van WO I en ook tijdens WO II was er veel schade. Het duurde tot begin de jaren '50 eer alles hersteld was. De Paterskerk daarentegen is nu 'n bibliotheek, 'n echt pareltje. Het is mooi te zien hoe oude kerken 'n nieuwe volwaardige invulling krijgen.
Eenmaal terug in Diksmuide wandelden wij terug naar onze B&B om ons klaar te maken voor 'n fietstocht doorheen de streek. Maar dat lezen jullie in mijn volgend verslag.
Zo vrienden, zoals jullie in mijn vorig verslag konden lezen, zat de eerste etappe van de 4-daagse er net op. En gezien Hubert en ikzelf per fiets waren gekomen, dienden wij uiteraard ook terug te fietsen van Oostduinkerke naar Diksmuide, onze verblijfplaats.
We vertrokken via de gekende "de Hoge Blekker" en de Doornpanne. Wat verderop zagen wij 'n ganse sliert wandelaars voorbijkomen, de deelnemers aan de langere afstanden. Onze rit zou niet zoveel kms. hebben gezien we bij aankomst in Diksmuide, nog 'n bezoek wilden brengen aan André Gysel. André heeft samen met Hubert 'n boek geschreven over de grootvader van Hubert. Roger Lambrechts (de grootvader dus) was tijdens de oorlogen arts aan het front en werd tijdens WO II vermoord door de Duitsers. Hubert ontdekte bij toeval zijn dagboek en dat was de uitvalsbasis voor hun boek.
Het was 'n mooie dag met warm weer, veel natuur en schitterende vergezichten. En die vergezichten zagen we vooral vanop de kerktoren van Lampernisse. Om boven te geraken moet je 126 trappen overbruggen. De kerk zelf was 'n eeuwenoud gebouw, maar door de verschrikkingen van WO I is de kerk totaal verwoest geraakt. Deze werd terug heropgebouwd tussen 1921 en 1923. Nadien konden we daar ook nog genieten van 'n tentoonstelling over het leven in het gewone dorpscafé, geïllustreerd met vele foto's. Zelf genoten wij van 'n pauze in dat dorp. Op de terugweg zagen wij in de verte, de Ijzertoren staan in al zijn glorie.
Na het bezoek aan André, zijn we 's avonds nog per auto afgezakt naar het centrum van Diksmuide voor ons warme avondmaal. Het was weer 'n schitterende dag. Mijn volgend verslag zal gaan over dag 2 van de 4-daagse v/d IJzer, nu met vertrek in Diksmuide zelf.
Eindelijk, we konden er aan beginnen, wandelen tijdens de 4-daagse van de Ijzer. Maar voor ik verder ga, eerst 'n beetje duiding over de 4-daagse zelf. Het wordt georganiseerd door defensie en staat open voor militairen en burgers, zowel voor Belgen als buitenlanders. Je kunt kiezen tussen de volgende afstanden: 8 km. - 16 km. - 24 km. - 32 km. De route over de 32 km. is voor ons wat hoog gegrepen, zeker als je dat vier dagen moet doen. Zonder training lukt dat niet. Zelfs de 24 km. zou moeilijk zijn. Daarentegen was de 16 km. zeker haalbaar, ook de volgende dagen. Maar gezien wij in de namiddag wilden gaan fietsen, kozen wij voor de 8 km.
Het vertrek was aan de Sint-Niklaaskerk. Deze kerk is tijdens WO II in 1940 volledig afgebrand door bombardementen waarna ze opnieuw werd heropgebouwd. De ons op voorhand overgemaakte qr-code dienden wij te laten scannen, bewijs van inschrijving en betaling (28,00 euro p/p). Daarna kregen wij nog 'n wandelkaart van het traject en 'n drinkbus. We konden van start gaan.
Veelal werd er gewandeld doorheen de duinen waarbij we heel even 'n glimp zagen van de zee. Het was wel bijwijlen in 'n file wandelen, zeker toen we later op de dag hoorden dat er 11.000 wandelaars op pad waren. Deze route was de mooiste van de vier die wij deden. Het viel ons ook op dat er veel kinderen mee opstapten, zelfs kinderen onder de tien jaar. Het gros van de deelnemers waren uiteraard senioren. Het symbool van Oostduinkerke is de "paardenvisser". Van heinde en verre komen de toeristen dit schouwspel bewonderen. Gedurende de wandeling stond het leger ons op verschillende plekken op te wachten om ons te bevoorraden, zij het met 'n banaan, peperkoek, koekjes en water. De organisatie was in één woord: "af".
Zo 'n eerste finish, dat wil je natuurlijk vereeuwigen. Maar als je daarmee begint, dan zijn er nog anderen die jou als 'n ideale fotograaf zien. De persoon die onze foto maakte, dienden wij uiteraard ook van dienst te zijn. Oostduinkerke is ons goed bevallen, temeer omdat ik de plaats zeer goed ken. In het verleden is ons gezin er dikwijls met vakantie geweest en we kenden er natuurlijk iedere steen.
Na deze wandeling volgde dan 'n nieuwe fietstocht doorheen de streek. Dat kunnen jullie lezen in mijn volgend verslag.
Dinsdag 19/8, de dag dat de 4-daagse v/d IJzer echt kon beginnen. In mijn vorig verslag berichtte ik nog over onze eerste fietstocht in Diksmuide die ons ondermeer in Noord-Frankrijk bracht. Nu stond er 'n fietstocht op het programma die ons naar Oostduinkerke moest brengen.
Jullie moeten weten dat de 4-daagse v/d IJzer vier vertrekpunten had, namelijk telkens in 'n andere gemeente: Oostduinkerke, Diksmuide, Poperinge en Ieper. Dinsdag 19/8 was dus Oostduinkerke aan de beurt. Wij hadden twee opties, ofwel daarheen met de auto ofwel per fiets. Wij kozen voor het laatste, per fiets, om dan direct ná de wandeling, de fietstocht verder te zetten.
En als je in Diksmuide dient te vertrekken en je moet naar Oostduinkerke, dan is de route al snel gemaakt, fietsen over de Frontzate. Dat is 'n oude spoorlijn tussen Diksmuide en Nieuwpoort. In 1974 reed daar de allerlaatste trein. Nu is dat 'n mooi fietspad, zij het onverhard met witte gravel zodat ook wij met onze koersfietsen, er overheen konden rijden. Onderweg kom je aan het oude spoorwegstation in Ramskapelle enkele soldatenbeelden tegen. Zij beelden 'n verbroedering uit die er geweest is op Kerstdag 1914.
Op 'n goed uur waren we in Oostduinkerke en konden we er onze fiets achterlaten. Maar dat is weer 'n volgend verhaal.
Vier wandelingen en vier fietstochten stonden op het programma afgelopen week, uiteindelijk is het één fietstocht minder geworden, maar daarover later meer.
Het hoofddoel van Hubert en mezelf was onze deelname aan de 4-daagse v/d IJzer. De bedoeling was om in de voormiddag te wandelen en in de namiddag te fietsen. We vertrokken maandagmorgen in Lanaken rond 8u00, het is te zeggen, ... dat was toch onze bedoeling. Maar met twee fietsen in de auto en al onze bagage, raakte de achterklep van de auto niet helemaal dicht zodat we toch het een en ander hebben moeten hertasten. De autorit naar Diksmuide - onze verblijfplaats - verliep relatief vlot, zij het dat we onderweg toch nog af te rekenen kregen met de nodige file's.
Maar eenmaal ter plekke (B&B Esenkasteelhoeve: we sliepen aan de linkerkant) zijn we direct aan onze eerste fietstocht begonnen. Een der doelen was het Fort des Dunes in Leffrinckkoucke (Noord-Frankrijk). Dit fort is gebruikt op 7 juli als locatie van het tv-programma Vive le Vélo tijdens de recente Ronde van Frankrijk. Spijtig genoeg zagen we alleen de buitenkant wegens sluitingsdag.
Maar wat zeker ook op het menu stond, dat was het standbeeld van Will Tura in Veurne. Dat standbeeld had er moeten komen in 2020 naar aanleiding van zijn 80ste verjaardag. Door corona is de inhuldiging pas één jaar later geweest. Ook in Veurne bezochten we de markt en het historische stadhuis.
We zagen die dag zoveel, dat het onmogelijk was om overal 'n foto van te nemen. Uiteraard spreken de foto's die ik nam, voor zich. De foto van die Orthodoxe kerk in Pervijze vraagt toch om iets meer uitleg. Het is 'n kerk naar Russische rite en werd gebouwd in 1988. Verder had ik ook die foto van "De Travert", een oude spoorwegbaan tussen Adinkerke en Duinkerke. Dat fietspad is nog maar recent in gebruik maar was zeer mooi om er over te fietsen. En in Lampernisse fietsten we langs "In den Paardenhandel", 'n gerestaureerde herberg, nu vakantiehuis.
Uiteindelijk bereikten we onze B&B in Diksmuide terug met goed 93 km. op de teller, niet slecht voor 'n eerste dag. Maar door al die bezoekjes onderweg, het nemen van foto's, en .... we reden uiteraard traag om al dat moois te kunnen bekijken, was het pas 20u00 eer we aan tafel konden. Voor mij misschien wat te laat, maar, ..... we hebben genoten van 'n aangename dag.
Het heeft wat voeten in de aarde gekost, maar de problemen met Sen.Net zijn weer van de baan. Bedankt Pol dat je me erop attent maakte dat alles terug in orde is. Gezien ik mijn eigen foto's zelf nog niet kon bekijken, heb ik alles van 15/8 en 16/8 verwijderd en opnieuw ingegeven, samen met de foto's. Het is nu mooi allemaal te bekijken. Scrol maar omlaag.
Dit verslag is het voorlopig laatste dat ik maak, ik neem 'n korte blogpauze. Volgende week zijn Hubert en ikzelf in de Westhoek om mee te doen aan de 4-daagse v/d IJzer, 'n wandeling vanuit vier verschillende plaatsen (Diksmuide - Oostduinkerke - Poperinge - Ieper). In de namiddag gaan we fietsen. We verblijven al die dagen in 'n B&B in Diksmuide.
Uiteraard wilde ik vandaag toch nog 'n korte wandeling maken in eigen streek. Ik vertrok via de Henri Dunantstraat en de Neerharenweg om vervolgens Pietersheim binnen te wandelen. Ik kwam eerst doorheen de Kinderboerderij en daarna langs de visvijver (waar ik 'n reiger zag zitten). Met opzet heb ik vandaag enkel doorheen het bos gewandeld, ik zag het kasteel enkel vanop afstand. Die foto van dat brugje vond ik meer dan geslaagd, ik heb hem ook op facebook gezet. En nee, er zat geen toverdrank in de heksenketel, ha, ha, ha.
Terugkeren deed ik via de Winningerstraat en de Drie Eikenstraat. In het centrum is de kermis al opgesteld en die botsauto's, dat is verdorie al 'n tijd geleden ... Soms mijmert 'n mens al eens over het verleden. Zo kwam ik deze week nog enkele foto's tegen van 'n reis die ik maakte met Mark, lang, heel lang geleden. We reisden per autostop en kwamen uiteindelijk toe in Avignon, het zuiden van Frankrijk. We waren toen nog jong en onbesuisd, en ondanks de mistral die waaide doorheen de Rhônevallei, kropen wij toch op dat hoge Romeins aquaduct. De foto van ons werd gemaakt door 'n toevallig mede-durfal die samen met ons naar boven geklommen was. Mooie herinneringen.
Ik wens jullie veel bloggenot, en mogelijk zal ik vanuit het verre West-Vlaanderen, misschien hier en daar eens reageren.
Het is natuurlijk vervelend dat jullie mijn foto's niet kunnen bekijken. Er zijn problemen met Sen.Net, hopelijk zijn ze van korte duur. Hoe ook, ik laat er mijn slaap niet door, het zal wel goedkomen. Het is dan gewoon kwestie van terug te scrollen om toch mijn foto's te kunnen zien. (Problemen zijn intussen - 17/8 - opgelost).
Mijn eerste foto nam ik vanmorgen in het Uilenstraatje waar die kip nog altijd vrolijk rondhuppelt. Ik was op weg naar de bakker. Mijn tweede afbeelding is er eentje van deze namiddag op Canvas (tv-VRT). Het optreden van Amenra in de marquee op Pukkelpop vandaag was met één woord te beschrijven: GEWELDIG. Ze speelden dit samen met The Atomic Orchestra.
Daarna ging ik op wandel. Ik vertrok doorheen het Uilenspiegelpark, dan de Jan Rosierlaan om eens over de brug, links af te slaan en het onverharde wandelpad te nemen naast het Verbindingskanaal. Dat pad vervolgde ik via de brug in Tournebride tot aan de sluis in Neerharen. Daarna wandelde ik verder doorheen de Heirbaan tot in het centrum van Neerharen. Daarna nam ik de Schuttershofstraat tot aan de Reistraat.
Die straat wandelde ik in om daarna via 'n doorsteekje uit te komen in de Goudkust. Dit is in feite 'n wijk in Tournebride. De woningen die er staan, koop je niet onder het bedrag van 'n 1, gevolgd door 6 nullen. Het zijn allemaal protserige huizen, het ene al iets meer dan het andere. Daarnaast staan ze meestal op imposante terreinen. Maar die rijke bewoners worden ook oud en willen kleiner wonen, maar wie koopt nog zo iets ...???
Daarna koos ik de richting van Pietersheim. Ik wandelde eerst doorheen de dreef om vervolgens aan de achterkant, de burchtruïne te betreden. Maar vandaag had ik eens te meer prijs. Ik was nog maar net op het binnenplein toegekomen toen burgemeester Marino Keulen met in zijn zog 'n bruidspaar en de hele familie, aan de voorkant de burcht binnenkwam. Ik had wel al in de verte het bruidje gezien dat effe poolshoogte kwam nemen, maar om de ruïne te kunnen verlaten, ben ik toch even aan de kant moeten gaan staan.
Terugkeren deed ik gewoon via De Merodelaan, de Broekstraat en 't Hofje. Seffens mij stilaan klaarmaken voor mijn verlof vanaf maandag in de Westhoek.
Tijdens mijn loopbaan bij de Post heb ik dikwijls de term "smart" moeten hanteren, veelal opgelegd door hogere instanties. Bij mijn wandelingen probeer ik ook zo af en toe die term S.M.A.R.T. toe te passen. Het staat voor: S (specifiek) - M (meetbaar) - A (ambitieus) - R (realistisch) - T (tijdsgebonden). Specifiek = op voorhand 'n parcours aanduiden. Meetbaar doe ik met Strava. Ambitieus = het mag al eens moeilijk zijn. Realistisch = het moet doenbaar zijn voor 'n oude knar. Tijdsgebonden is altijd mijn doel, veelal om op tijd te komen voor het eten thuis.
Vandaag was mijn doel om enerzijds uit de zon te blijven en anderzijds om toch 'n wandeling van +/- 10 km. te maken. Ik vertrok via de Roelerdreef waar ik al direct het bos binnenstapte. Dan ging het omhoog tot boven op de Bessemerberg. Daar ging ik linksaf naar het fietspad tussen Zutendaal en Gellik. Het was druk op het fietspad, veel dagjesfietsers waren op pad. Het is natuurlijk 'n vrije dag bij ons.
Ik volgde dat pad tot op de Zilverdennenlaan in Gellik. Het warme weer deed me besluiten om 'n horecazaak op te zoeken. Ik had wel mijn drinkbus mee, maar 'n fris biertje zou wel smaken. Hiervoor wandelde ik eerst voorbij het oude klooster op de Biesweg. En op de Kerkstraat, het hart van Gellik, was zoals verhoopt Hoeveplus open. Eerst 'n koffie en daarna mijn merk. Het smaakte.
Terugkeren deed ik via de Sportoase. Tot mijn verbazing zag ik geen enkele jongere op de verschillende voetbalvelden. Te warm of met vakantie??
Hoe ook, terwijl ik dit verslag maak luister ik naar muziek van de goede oude tijd, waaronder Led Zeppelin met Stairway to Heaven, 'n nummer van 1971. Profiteer nog van het verlengd weekend. En wie het zich afvroeg, was dat wel realistisch om met die warmte te wandelen ... ??? Zeker, geen probleem voor mij. Bij aankomst thuis was het 29°, ik ben al erger gewend.
Vanmorgen en ook nu (13u10) was het en is het bewolkt in Lanaken. Het tempert 'n beetje de extreme warmte. Na mijn wandeling naar de bakker wilde ik nog eens naar dat pad trekken met die speciale naam: "Aan de Quattel". Wat het precies betekent kan mij niemand nog uitleggen, het is 'n naam die van oudsher gegeven wordt aan die regio.
Ik vertrok via het Uilenstraatje. Hetgeen Mathy Engelen zaliger nog geplant heeft, begint nu toch 'n mooie decoratie te zijn voor dit straatje. Ik wandelde verderdoor naar de brug van Briegden. Om aan dat pad "Aan de Quattel" te geraken moet je eerst het Belvédèrepad inwandelen. Maar na goed 'n paar honderdtal meter, zie je rechts het bordje met die naam. Er zijn niet veel mensen die dit pad kennen. Als je het pad volgt, dan kom je uit op de Briegdenstraat, achter de laatste boerderij aan de linkerkant.
Op dat punt begint de Winevenstraat, oftewel de verharde holle weg. Juist op de hoek zag ik die paarden bezig, altijd prettig om even halt te houden. Wat verderop nam ik de onverharde holle weg naar rechts. Dit pad komt uit op de Kiezelweg. Daar stak ik de straat over naar de Beekveldweg. Die volgde ik tot aan de Louis Paul Boonweg die ik links nam tot op de Wijerdijk in Gellik.
Vanaf dat punt was het terugkeren naar huis. Ik koos voor de Boonakkerstraat, de Kiewithdreef en de Pastoorslindestraat. In die laatste straat staat er nog steeds 'n privé-bibliotheek, ... nemen en andere boeken terugplaatsen.
Mijn laatste foto plaatste ik gisteren ook op Facebook. Je ziet mij rechts samen met mijn ouders. Mijn vader was postbode in Lanaken. Links vooraan staat mijn grootvader uit Bilzen, de pa van mijn ma. De foto is genomen einde de jaren '50, ik vermoed in 1958. Ik word oud ....
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Eddy Meuris
Ik ben een man en woon in Lanaken (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 03/03/1954 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen - fietsen - genealogie - schaken.
Vandaag koos ik het traject via de grote grens om terug te keren langs de kleine grens - langs de Maas dus-. Ik heb altijd 'n fascinatie voor dat witte huis en de bijhorende tuin op de Belvédèrelaan. En die schaapjes, ... het was precies of ze teambuilding aan het doen waren, effe de koppen bij mekaar steken. 
Ik ben Eddy Meuris